31.5.07

Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗΣ ΤΟΥ GAY ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Ministry of Tourism's next target: Bringing gay and lesbian tourists to Israel. The means: A campaign featuring a same-sex couple on a camel, two men in yarmulkes kissing in Jerusalem
Nurit Felter (ynet.news.com, 29-5-2007)
The proudest campaign ever was launched by the Tourism Ministry in cooperation with the Association for Civil Rights and the Israeli Gay, Lesbian, Bisexual and Transgender Association ( the "Aguda"). The goal: To encourage GLBT tourism to Jerusalem.
For the past few years, Tel Aviv, along with Berlin, Barcelona, and San Francisco, has established itself as a GLBT friendly city and a popular vacation site for the community's members.
As a result, the Tourism Ministry decided to launch a new campaign aimed at attracting "proud visitors" to the Holy Land. The campaign focuses on scenes from the Israeli gay community's lifestyle.
Representatives of Israeli travel companies will distribute thousands of brochures to participants in pride events worldwide.
The photos for the campaign was taken in many sites throughout Israel, including Jerusalem and the Dead Sea. "I chose sites that represent the country," said Eitan Tal, the campaign's photographer, "in Jerusalem the models wore yarmulkes for the religious GLBT crowd. In the Dead Sea I shot the models floating in the water holding hands with tiny trunks on. I am happy I was able to assist in the effort to improve the country's economy."
Campaign managers also launched an internet site with information about clubs, bars, restaurants, hotels and airlines offering service to Israel. In the future, they plan to add "Proud" travel packages especially designed to fit the needs of the gay visitors.

Ο EYTAN FOX ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Between Sex And Country: The Films of Eytan Fox
by Shai Ginsburg
It is the middle of winter and the ground is covered with snow in a remote Israeli army outpost near the border with Lebanon. In a crowded room, sitting on an army bed, Yossi, a young lieutenant, is studying a map, preparing for an ambush his platoon has been assigned for that night. Next to him, Jagger, his second in command, is playing his guitar. “Will you stay with me if I lose a leg?” asks Jagger. “That could actually be convenient for certain positions,” retorts Yossi. “And what if my face gets all burnt, and I have only one eye left? … What if I die and you haven’t even told me that you love me?” Jagger persists. “And what if I die,” Yossi loses his patience, “because instead of going over the action today, you decided to be a nudge?”
This scene from Eytan Fox’s prize-winning film, Yossi and Jagger (Israel, 2002) exemplifies the central theme that has preoccupied Fox throughout his career: the friction between the private and public spheres that shapes much of contemporary life in Israel (and has haunted Jewish life in Palestine since the beginning of its national settlement in the late nineteenth century). In Fox’s films and TV dramas, that friction is often presented as a tension between the sexual interests of his characters—in particular, though not exclusively, homosexual interests—and a preoccupation in their surroundings with matters of national security, including military service, the Lebanon War, the first Gulf War, and the Israeli-Palestinian conflict.
Yossi and Jagger follows the daily routine of soldiers stationed at a secluded outpost and the homosexual affair between its two main characters. At the center of the drama lies Yossi’s unwillingness to “come out” and make public his sexuality. Jagger insists, “We’ll take our next vacation together in Eilat and we’ll book a room and ask for one bed, king-size, queen-size, I don’t care … and when I finish the service, I’m telling my mother, and you’re coming with me to meet her and my father.” Yossi, on the other hand, recoils: “This is how it is. I never promised it would ever be different. So you have a choice: either live with it or leave.” Yossi accepts the masculine code of the army, which also colors the film’s articulation of Israel’s security concerns, and refuses to compromise it for the sake of his relationship with Jagger.
While Yossi and Jagger carry on an affair that they must conceal, Jagger is pursued by Ya’eli, the platoon’s female clerk, who is unaware of his sexual orientation. The romance between the young woman and the soldier is an important component of the Israeli military myth. Fox’s film thus juxtaposes Yossi and Jagger’s affair—sexually explicit yet bound to remain repressed—and Ya’eli’s platonic-romantic fantasies of Jagger, which, while never realized, become the “official, public story” about Jagger’s character.
After (1990), Fox’s graduation project from the Department of Film and Television at Tel Aviv University, similarly deals with issues of masculinity, homosexuality, and military service. The film takes place during the Lebanon War (1982–1986), and portrays Erez, a ruthless platoon commander who hazes Jonathan, one of his subordinates. The night before the platoon is scheduled to move into Lebanon, the soldiers receive a short leave (“after,” in Israeli military slang) in Jerusalem. As Jonathan strolls through Independence Park at the center of the city, he spots his commander and follows him as he enters the public restrooms. There, Jonathan can hear the noises emanating from one of the stalls, as Erez is having homosexual sex. Fox neither criticizes the politics of the War nor reflects on the rifts it has created in Israeli society; in fact, as in his other films, he builds on crude stereotypes to sketch social and political issues. At the center of the film is not political but sexual drama—the struggle of Jonathan and Erez to place their sexuality within Israeli society.
In Song of the Siren (1994), Fox likewise chisels the same themes into relief. Based on Irit Linur’s best-selling novel of the same name, the movie tells of Talila Katz, a yuppie Tel-Avivian advertising executive who searches for true romance in the midst of the national hysteria of the first Gulf War (1991)—to the sound of sirens that warn the public of impending scud attacks. She moves back and forth between Noah Ne’eman, the clumsy but good-hearted food engineer, and her cynical yuppie ex-boyfriend, Ofer Strassberg. Unlike Fox’s other films, Song highlights and glorifies heterosexual romance. Still, it too explores the relationship between the private and the public, as Talila strives to locate a space for herself in which she can realize her romantic fantasies despite—or in defiance of—the public preoccupation with the “really important” matters of life and death.
Between 1997 and 2000, Fox created the commercially successful—and critically acclaimed—television series, Florentin. Following a pattern quite familiar in American TV, the series follows the lives of a group of twenty-somethings who live in the Florentin quarter in southern Tel Aviv. Like the characters of its American counterparts, these are self-engrossed singles who shy away from any explicit political or social commitments and try instead to discover their personal presents and futures. They seem to live in a detached bubble, protected from the political and ideological hustle and bustle of Israeli reality. In the fifth episode of the first season, however, the bubble seems about to explode as reality forcefully intrudes with the assassination of Prime Minister Rabin. The characters must suddenly examine themselves and their ties with Israeli reality. Still, the series does not turn into a socio-political study; on the contrary, in the following seasons the assassination and its psychological remnants dissipate and the characters are left unscathed within their bubble again.
Indeed, Florentin’s innovation lies not in its political subtext, but in its sexual one: Fox sets at the center of the series openly gay characters whose sexuality is presented as accepted without much ado. The series normalizes the quest for sexual identity and the discovery of queerness, setting it in the middle of Israeli urban culture.
Fox’s latest film, Walk on Water (2004), is currently showing in theaters in the United States. The movie’s protagonist, Eyal, is a Mossad agent who is asked to befriend Pia and Axel, two German siblings, in the hope of tracking down their grandfather, a Nazi war criminal who was responsible for the ethnic cleansing of a whole region in Germany; among his few survivors are Eyal’s supervisor and late mother. Pia lives on a kibbutz, and when Axel comes to visit her, Eyal introduces himself as a tour guide to the young German and takes him on a tour of the country. Despite their differences, the two men grow closer, but their relationship becomes strained when Eyal discovers that Axel is gay and that the man he picks up at a nightclub in Tel Aviv is Palestinian. Much relieved when Axel leaves Israel, Eyal is then sent after Axel to Berlin in the hope that the grandfather will show up at his son’s—Pia’s and Axel’s father’s—approaching birthday party.
Despite a dense political plot that juxtaposes the Israeli-Palestinian conflict, Israel’s obsession with the Holocaust, and Israelis’ ambivalence towards Europe in general and towards the “new” Germany in particular, the film’s main concern is the intense relationship between Eyal and Axel. Their interaction provides Fox, once again, with the opportunity to reflect upon the tension between personal and collective space. Eyal’s commitment to the national mission comes with a heavy price: the destruction of the family. The opening scene shows Eyal in Istanbul tagging a Hamas member who takes a boat trip with his wife and young child; though Eyal establishes eye-contact with the child and exchanges smiles with him, he nevertheless proceeds to assassinate the boy’s father. Eyal then returns to Israel and, after celebrating his success with his fellow Mossad agents, he returns home to discover the dead body of his wife, who has committed suicide and left a note accusing Eyal of killing everything that comes near him. Obsession with Israel’s national security, Fox suggests, undermines the ability to set up viable interpersonal relationships—not only for Palestinians, but for Jewish Israelis as well.
The burden of the collective story impinges not only on the Israeli but on the German family as well. The Nazi past that lingers beneath the façade of normalcy of Pia’s and Axel’s family ultimately undoes it: when Pia discovers that her grandfather is not dead, as her parents have assured her, and that they have maintained ties with him in his hiding place, she severs her ties with her parents. Traveling to India, she meets an Israeli and follows him to his kibbutz, but once he discovers her family history, he breaks things off with her; this pattern repeats itself in all of her subsequent relationships with Israeli men. The logic that undermines the Palestinian, Jewish-Israeli, and German families is similar, if not the same.
At the center of Fox’s film lies the wounded heterosexual family unit and, more specifically, the role men play in undoing it. The movie sets up the growing relationship between the male-chauvinist Eyal and the homosexual Axel as a tikkun of that broken vessel. The transformation that Eyal undergoes throughout the film—the dismantling of his macho façade—is apparent. Yet Axel also has to change in order to grapple with his family history and position as a German vis-à-vis Israel; his transformation, while not as obvious, is as important as Eyal’s and forms the climax of the film. The salvation of the family, the film ultimately suggests, lies in protecting the purity of the private sphere and repelling whatever elements of collective, national ideals that subvert it.
Fox is accused at times of being a conservative filmmaker, because his films do not criticize or ironize the socio-ideological reality in which they take place. This marks a departure from traditional Israeli film-making which, until recently, and unlike American Hollywood cinema, has explicitly focused on socio-ideological themes and used its characters to comment upon Israeli society and its foundational and dominant ideologies.
Indeed, Fox has little to say about the Israeli social and ideological narrative; often, he seems simply to accept it as determining the material conditions within which his characters must realize themselves and their sexuality. In this sense, his films represent the ever-growing influence of American commercial cinema and television on Israeli media. His films create the impression that sexuality and gender are somehow detached from the hot political issues that preoccupy Israeli society. They have more to do with the personal decisions of his characters to accept their authentic selves (or their inability to do so) than with the social reality in which they live.

Με την ταινία του Eytan Fox “The Bubble”(2006) ξεκινάει σήμερα στις 21.00 στον κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ το "1ο Φεστιβάλ Ομοφυλοφιλικών ταινιών της Αθήνας"

PEDRO VIRGIL

Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us

THE WARREN CUP

Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
Ρωμαϊκός ασημένιος σκύφος.
Χρονολογείται τον 1ο αιώνα π.Χ..
Φέρει διακόσμηση με ερωτικές σκηνές δυο ανδρικών ζευγαριών.

..
The Cup takes its name from its first owner in modern times, the art-lover and collector Edward Perry Warren (1860 - 1928). After Warren's death the cup remained in private hands, largely because of the nature of the subject matter. Only with changing attitudes in the 1980s was the cup exhibited to the public, and in 1999 The British Museum was able to give this important piece a permanent home in the public domain.
The cup was originally made up of five parts — the thin-walled bowl with its high relief scenes, raised by hammering; an inner liner of thicker sheet silver with a solid rim, which would have made both drinking and cleaning easier; a pair of handles (now lost) and a cast foot soldered to the base.
The scenes on each side shows two pairs of male lovers. On on side the erastes (older, active lover) is bearded and wears a wreath while the eromenos (younger "beloved," passive) is a beardless youth. A servant tentatively comes through a door. In the background is a draped textile, and a kithara (lyre) resting on a chest. In the scene on the other side the erastes is beardless, while the eromenos is just a boy. Auloi (pipes) are suspended over the background textile, and folded textiles are lying on a chest. The surroundings suggest a cultured, Hellenized setting with music and entertainment.
Representations of sexual acts are widely found in Roman art, on glass and pottery vessels, terracotta lamps and wall-paintings in both public and private buildings. They were thus commonly seen by both sexes, and all sections of society. The Romans had no concept of, or word for, homosexuallity, while in the Greek world the parterning of older men with youths was an accepted element of education. The Warren Cup reflects the customs and attitudes of this historical context, and provides us with an important insight into the culture that made and used it.

(Αναδημοσίευση από τον κατάλογο του Βρετανικού Μουσείου)

NAZARIO: Ο ΑΛΗΜΠΑΜΠΑΣ ΚΑΙ ΟΙ 40 ΑΔΕΡΦΕΣ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Ένα διασκεδαστικό κόμικ που αφηγείται την καθημερινή ζωή των ενοίκων μιας πολυκατοικίας, στην πλειονότητά τους γκέι, στη σύγχρονη Βαρκελώνη.

30.5.07

Η ΝΕΑ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΤΟΥ ΚΕΜΠΡΙΤΖ

Image Hosted by ImageShack.us
Jenny Bailey
.
Μια 45χρονη τρανσέξουαλ έγινε δήμαρχος της κοινότητας του Καίμπριτζ.
(Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων 25/5/2007)
Μια τρανσέξουαλ ηλικίας 45 ετών ανέλαβε σήμερα τα καθηκοντά της ως δήμαρχος της πόλης του Καίμπριτζ (ανατολικά) σε επίσημη τελετή, και έγινε η πρώτη δήμαρχος στη Βρετανία που έχει αλλάξει φύλο, ανακοινώθηκε από το δημαρχείο της πόλης.
Δημοτική σύμβουλος από το 2002, η Τζένι Μπέιλι, εγχειρίστηκε για να γίνει γυναίκα περίπου στην ηλικία των 30 χρόνων της. Νωρίτερα είχε παντρευτεί και απέκτησε δύο παιδιά που σήμερα είναι 18 και 20 χρόνων.
Κατά την τελετή ορκωμοσίας η νέα δήμαρχος συνοδευόταν από τη στενή της φίλη Τζένιφερ Λίντλ 49 χρόνων, που και αυτή έχει αλλάξει φύλο και μέχρι πρόσφατα ήταν και εξακολουθεί να είναι δημοτική σύμβουλος στο Καίμπριτζ.
Οι δύο γυναίκες γνωρίστηκαν στη διάρκεια της αναγκαίας ειδικής ορμονοθεραπείας που έκαναν μετά από την επέμβαση αλλαγής φύλου.
Η κ. Μπέιλι είναι η 801η δήμαρχος της κοινότητας, ένα αξίωμα που θα κρατήσει για ένα χρόνο.
"Το συμβούλιο μετά από κάποιες συσκέψεις αποφάσισε ότι το φύλο και ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν έχουν καμία σημασία ως προς την ικανότητα κάποιου για την ανάληψη ενός δημόσιου αξιώματος", δήλωσε ο Ρόμπ Χάμοντ, εκτελεστικός διευθυντής του δημοτικού συμβουλίου.

DEBORAH KASS

Image Hosted by ImageShack.us

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΜΑΡΛΟΟΥ

Image Hosted by ImageShack.us
Christopher Marlowe
6/2/1564– 30/5/1593

.
Passionate Spy who Rivalled Shakespeare
by Ian McKellen
Four hundred years after he was stabbed to death in Deptford, South London, Christopher Marlowe is still going strong. His plays are regularly performed. The Royal Shakespeare Company has had major successes with Dr Faustus, The Jew of Malta and Edward II. Antony Sher is to bring his acclaimed Tamburlaine to the RSC's Barbican Theatre. Derek Jarman's recent film of an alarmingly modern Edward II is already a classic.
And next Sunday (30 May 1993), the anniversary of Marlowe's death, I will unveil a memorial to him outside the Marlowe Theatre, Canterbury, a gay actor saluting a possibly gay playwright.
For some, the personality of the man and his death are as fascinating as his plays and poems. On 30 May 1593, after a day of drinking with three friends, Marlowe was stabbed in the eye, with his own dagger. The magistrate accepted his killer's "self-defence" plea; but academics ever since have puzzled over that moment which closed the career of the most promising Elizabethan dramatist.
Shakespeare — exactly the same age as Marlowe — had not then seriously given up acting to write his own plays.
One of the latest attempts to unravel the mystery is a biography by Charles Nicholl called The Reckoning, which reads like a political thriller.
There is no doubting Marlowe's involvement in the secret service of Queen Elizabeth's Protestant regime. Catholics were the enemy. Even while he was still a bright student at Cambridge, Marlowe was skipping lectures to infiltrate papist seminaries in Europe.
In his writing, Marlowe is intensely passionate, often daring to go right to the top, though never over it. He is an imaginative storyteller, who revels in words and soaring sounds. His main characters are all potential fanatics, but their creator avoids melodrama and, at the same time, can believably present the Devil, an avenging Jew, a gay king or Tamburlaine the Great.
Like Shakespeare, Marlowe mixed with the privileged set and dedicated his work to them. But theatres were also considered to breed disease and immorality. So it's not altogether surprising that Marlowe was accused of boasting he was an atheist. Worse still, he is supposed to have said that "all they that love not tobacco and boys are fools". For the tobacco — that was a newish habit; yet, on the floor of the excavated Elizabethan Rose Theatre, I found an ancient clay pipe. And boys? Plenty of young men worked in theatre, some in drag: actresses weren't permitted.
It's difficult to say for certain whether Marlowe was gay in the current sense. One of the problems of the history of homosexuality is the understandable reluctance of anyone, at that time, to risk capital punishment by declaring themselves. Even today in the UK, lesbians and gay men risk being sacked from their jobs, including the armed forces, if they emerge from the closet of silence.
But Marlowe wrote Edward II, the first major play with a gay hero and defended him thus:
"The mightiest kings have had their minions;Great Alexander loved Hephaestion,The conquering Hercules for Hylas wept;And for Patrocles, stern Achilles drooped."
But the king's lover, Gaveston, is murdered. In his grief, Edward turns tyrant. Dethroned and imprisoned at Berkeley Castle, he is killed with a red-hot poker.
When Marlowe met his own violent death, his glittering reputation was overtaken by law-abiding Shakespeare. Had Will liked Kit Marlowe so much, that he recreated him as the roistering, iconoclastic Mercutio, who so resents Romeo's love affairs with women?


ΑΧ, ΚΑΙ ΝΑ 'ΜΑΣΤΑΝ ΕΚΕΙ 3. LIFEBALL VIENNA 2007

Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us

CATHERINE OPIE

Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us
.
Catherine Opie
Catherine Opie was born in 1961 in Ohio. She received her MFA from CalArts in 1988. Her solo exhibitions include LA Freeways (San Francisco) and Being and Having (New York). Her work has appeared in group exhibitions from Paris to Australia to New Orleans, including the 1995 Whitney Museum Biennial in New York and In a Different Light at the University Art Museum in Berkeley in 1995. She lives in Los Angeles and is on the staff of the University of California, Irvine.
She often identified with the lesbian sex radicals, documents subcultural ambiance in Los Angeles, pushing the limits of propriety with self-portraits in sadomasochistic leather, chains, and piercings and with images or words scratched into her skin. Although her images are often life-sized color prints, lesbians more often encounter the images reproduced small and in black and white. It is significant that one of her more transgressive images was included in the 1995 Whitney Museum Biennial.

29.5.07

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΤΖΕΪΜΣ ΓΟΥΕΪΛ

Image Hosted by ImageShack.us
James Whale (22/7/1889 – 29/5/1957)
was a ground-breaking Hollywood film director,
best known for his work in the horror movie genre,
making such momentous and iconic pictures as
Frankenstein, Bride of Frankenstein and The Invisible Man.
.
Probably the most controversial reason for the neglect of Whale, however, is ironically the same reason why he has received so much attention in recent years. James Whale was gay and, what is more, he lived openly from 1930 to 1951 with David Lewis, a producer who worked for MGM and Warners. Although his private life was quiet, Whale was still nastily dubbed “the Queen of Hollywood” in some gossipy corners. Being gay surely did not help auteurs from Hollywood or elsewhere. It took years for Murnau's homosexuality to be discussed. Edmund Goulding is still read as only a good “house” director of “women's films” for MGM, Warners and Fox. Mitchell Leisen has attracted some attention, but has long suffered from Billy Wilder's bitchy evaluations of his work and from homophobic dismissals of him as a decorator turned director. Still, both Goulding and Leisen did marry women during their careers, a move that surely helped “protect” them. George Cukor alone has received sizable attention among classical Hollywood's gay male directors. A wonderful talent (if a lesser one than Whale, I would contend), Cukor fits the model of the enduring Hollywood director. He lived long enough to be feted in interviews, and his works are easy to see. Although he came out (a bit) late in life, and hosted parties for men in his heyday, Cukor was in many ways more closeted than Whale, never having lived openly with another man. It was, after all, 1991 when rumors of Clark Gable's homophobia in having Cukor fired from Gone With the Wind came to light, whereas stories about homophobia contributing to Whale's decline existed long before that. (...)
In 1979 Clive Denton wrote that “The limitation in Whale's work is simply that he is more style than substance…He seemed able to identify more with the outlandish than with the everyday…He could create genuine pathos and yearning when dealing with a man-made monster, whereas he was not invariably so successful with characters born of women.” Referring to a camera movement in The Great Garrick, Denton continues, “The result is almost exquisite but also a trifle precious. In such a context, an unabashedly romantic director of the first rank, a Borzage or an Ophuls, would have sprayed away the slight whiff of canvas and greasepaint, by absolute identification with the lovers, which Whale cannot quite attain.” Such phrases as “more style than substance”, “outlandish”, “precious”, “the whiff of greasepaint”, less “successful with characters born of women” and “unable to attain absolute identification with [heterosexual] lovers” not only construct Whale as gay via a series of coded but derogatory labels, but homophobically use heterosexuality itself as the basis for artistic merit. The “unabashedly romantic” Borzage and Ophuls in Denton's reading are unabashedly heterosexual, whereas Whale fails as heterosexual and thus as an artist. Sarris' evaluation was not specifically (anti)gay-oriented; it just evokes, unintentionally, a common putdown: his classification of Whale as “Lightly Likable”, though not intended as homophobic (most of the directors in this category were not gay), nonetheless calls to mind one of the most common dismissals of gay male personality and industry: gay male artistry is characterised as pleasant, amusing, stylish, flitting – fun but essentially trivial.
by David Lugowski

Η LUXURIA ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΒΙΑΙΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Vladimir Luxuria, Ιταλίδα βουλευτής:
« When we went out of the hotel. The police was already here to check our documents and to make pressure. Then, we met Alexey Mitrofanov and went to his car and as soon as we got out of the car the police approached us and stopped in a violent way Nikolai and pushed him inside the van . They arrested him and other organizers
I tried to take Nikolai with me and the police pushed me very violently.
They threw eggs on me and one went inside my bag on my passport. I am worried I can have problems to leave .
Then we tried to approach the city hall but we’ve been violently prevented. I saw some old woman with bags of stones and eggs. We are now in a safe place with tATu and Sohie. Marco Capato has been detained as well.
We did not manage to give the letter.
(Αναδημοσίευση από το gayrussia.ru)

ΜΕ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΥΣΤΡΑΛΕΖΙΚΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΕ ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Gay pub can ban heterosexual drinkers
By Matt Doran (news.com.au, 28-5-2007)
MELBOURNE pub catering for gay men has won the right to refuse entry to heterosexuals in a landmark ruling at the state planning tribunal.
The owners of Collingwood's Peel Hotel applied to ban straight men and women to try to prevent "sexually based insults and violence" towards its gay patrons.
The Victorian Civil and Administrative Tribunal last week granted the pub an exemption to the Equal Opportunity Act, effectively prohibiting entry to non-homosexuals.
VCAT deputy president Cate McKenzie said if heterosexual men and women came into the venue in large groups, their number might be enough to swamp the gay male patrons.
"This would undermine or destroy the atmosphere which the company wishes to create," Ms McKenzie said in her findings.
"Sometimes heterosexual groups and lesbian groups insult and deride and are even physically violent towards the gay male patrons."
Some women even booked hens' nights at the venue using the gay patrons as entertainment, Ms McKenzie said.
"To regard the gay male patrons of the venue as providing an entertainment or spectacle to be stared at, as one would at an animal at a zoo, devalues and dehumanises them," she said.
"(This exemption) seeks to give gay men a space in which they may, without inhibition, meet, socialise and express physical attraction to each other in a non-threatening atmosphere."
The Peel manager Tom McFeely told the tribunal the plan to refuse entry had been advertised at the hotel, with no objections received.
Mr McFeely said most of the regulars at the hotel had responded positively.
A spokeswoman for the Victorian Gay and Lesbian Lobby Group said she believed the ruling made the Peel one of only two men-only venues in Melbourne.
"This exemption was not sought to exclude members of the community but to try to maintain a safe space for men to meet," the spokeswoman said.
She said gay men at the Peel had recently been ostracised and made to feel like "zoo animals".
"It's sad that members of our community would have to go to the VCAT to preserve their rights," the spokeswoman said.
"This is one of the only free venues with live music in the area, so certainly some people may feel a bit unhappy about the decision."
The Peel attracted criticism in April over an ad for a gay Anzac Day party that showed a near-naked man in a slouch hat.
The hotel used a Shrine of Remembrance guard as the unwitting star of an ad for an Anzac Day eve bash. The ad was published in gay magazines and on the venue's website.
It was withdrawn after intense criticism from the Victorian RSL, which called it a "desecration of the Anzac spirit".

Η JUDITH BACA ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ


Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
Judith Baca
Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us

THE 2 BOYS TOGETHER CLINGING

Image Hosted by ImageShack.us
David Hockney
.
(Μία αφιέρωση από έναν ανώνυμο αναγνώστη)

28.5.07

Η ΓΚΕΪ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΔΙΑΧΕΕΤΑΙ ΣΤΑ ΜΗΝΤΙΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ

Φεστιβάλ στο δρόμο με τις αντιφάσεις
Η γκέι κουλτούρα διαχέεται στα μήντια αλλά δεν αλλάζει την κοινωνική ατζέντα

Tου Δημήτρη Ρηγόπουλου (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 27-5-2007)
Στις 31 Μαΐου, ο διορισμένος από τον υπουργό Πολιτισμού πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου θα παρευρεθεί στηv τελετή έναρξης του 1ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Ομοφυλοφιλικών Ταινιών της Αθήνας. Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας Στέλιος Παπαθεμελής είχε καταθέσει επερώτηση στη Βουλή, εκφράζοντας τη διαμαρτυρία του για τη στήριξη που προσφέρει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης στο εκεί Πανόραμα Ομοφυλοφιλικών Ταινιών. Το νόημα ήταν: «Κοιτάξτε ποια πρότυπα και ποιες αξίες υποστηρίζουν φορείς του ελληνικού κράτους». Ενα γκέι κινηματογραφικό φεστιβάλ δεν αποτελεί είδηση για καμία πολιτισμένη χώρα του δυτικού κόσμου. Ούτε καν για την Ελλάδα, όπου το Εθνικό της Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο ρίχνει πρόστιμα για το περίφημο φιλί ή για εκπομπές με «άσεμνο περιεχόμενο».
Οι ταινίες είναι το λιγότερο. Το φεστιβάλ έρχεται σε μια στιγμή που η Αθήνα δείχνει πιο γκέι από ποτέ. Στο Γκάζι, τα σχετικά μπαρ και κλαμπ πολλαπλασιάζονται ενώ στα περισσότερα μπαρ της μόδας, στην Κολοκοτρώνη και στην Αιόλου, οι γκέι θαμώνες είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι. Το νέο είδος γκέι μπαρ δεν είναι στερεοτυπικό: δεν αυτοπροσδιορίζεται, δεν βάζει Αbba, προσελκύει μια περισσότερο πλουραλιστική πελατεία, όπου η σεξουαλική προτίμηση δεν είναι το μοναδικό ή το πρώτο κριτήριο.
Το Ιντερνετ έπαιξε τον δικό του ρόλο στο ελληνικό gay boom. Η ανωνυμία που εξασφαλίζουν τα chat rooms καλλιέργησε ένα νέο τρόπο επικοινωνίας, κοινωνικής και, κυρίως, ερωτικής, «βγάζοντας στο δρόμο» περισσότερους «κρυφούς» ομοφυλόφιλους, που τρόμαζαν στην ιδέα μιας νυχτερινής εξόδου σ’ ένα αναγνωρίσιμο γκέι μπαρ.
Κι αν υπάρχει ένα μέσο όπου η γκέι κουλτούρα θριαμβεύει, αυτή είναι η τηλεόραση. Τα πρώτα δημοφιλή σίριαλ της ιδιωτικής τηλεόρασης είχαν εξαρχής μιαν έντονη, καλοδεχούμενη από το μεγάλο κοινό, σφραγίδα γκέι χιούμορ και αισθητικής. Η κατάσταση, όπως ξέρουμε, εκφυλίστηκε με ανυπόφορους υστερισμούς, πολλά ντεσιμπέλ και κατάχρηση της αργκό. Ο ίδιος θλιβερός τόνος (φωνές και καλιαρντά) ήταν σχεδόν αναπόφευκτο να υπερισχύσει και στις μεσημβρινές εκπομπές «κοινωνικού σχολιασμού», όπου δαιμόνια θηλυκά και ξεσαλωμένοι κύριοι συναγωνίζονται στα «αγάπη μου» και στα «χρυσό μου». Ακόμα και η ξαφνική δημοτικότητα της Γιουροβίζιον, ενός κατεξοχήν φανταχτερού θεάματος, είναι αρκετά ενδεικτική για τον βαθμό διάχυσης της γκέι στη mainstream κουλτούρα.
Εκτός δημόσιου διαλόγου
Ισως όλα αυτά ακούγονται προσβλητικά για έναν Ελληνα ομοφυλόφιλο του 2007 που δεν θέλει να ταυτίζεται με κακόγουστα, ξεπερασμένα και κυρίως άσχετα προς τη δική του ζωή στερεότυπα. Παρ’ όλα αυτά, είναι χρήσιμο να σταθεί κανείς σε μια ενδιαφέρουσα αντίφαση. Από τη μία έχουμε την εντυπωσιακή διείσδυση της γκέι αισθητικής στην ελληνική ζωή και από την άλλη, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας Λύο Καλοβυρνάς, «η πραγματική γκέι ατζέντα, τα προβλήματα, τα θέματα ισότητας, ισονομίας και δικαιωμάτων, απουσιάζει εκκωφαντικά από τον δημόσιο λόγο». Ο Λύο Καλοβυρνάς, παράλληλα με τη λογοτεχνική και μεταφραστική του δραστηριότητα, είναι ένα από τα πιο δραστήρια μέλη της γκέι κοινότητας της Αθήνας. Και δεν διστάζει να μοιράσει ευθύνες: «Αν οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι, και κυρίως οι επώνυμοι, δεν απέκρυπταν τη σεξουαλική τους ταυτότητα, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Η κοινωνία επιμένει να αναπαράγει μία πλασματική εικόνα, γιατί εμείς οι ίδιοι δεν της παρουσιάζουμε ένα διαφορετικό, εναλλακτικό πρότυπο».
Κι όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Δεν είναι μόνο η βιομηχανία της νύχτας που ανθεί. Εδώ και τρία χρόνια το Gay Pride της Αθήνας, η πολύχρωμη παρέλαση «ομοφυλόφιλης υπερηφάνειας» που βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων, είναι πραγματικότητα. Το περιοδικό 10% (σήμερα μόνο σε ψηφιακή μορφή, στη διεύθυνση www.10percent.gr ) είναι μία από τις πιο σοβαρές εκδοτικές προσπάθειες που έγιναν ποτέ. Η Αθήνα διαθέτει τα τελευταία δύο χρόνια το δικό της γκέι βιβλιοπωλείο, τον «Πολύχρωμο Πλανήτη», στην οδό Αντωνιάδου, δίπλα στην ΑΣΟΕΕ.
Ο «Πολύχρωμος Πλανήτης» έχει και εκδοτική δραστηριότητα, με 17 βιβλία (λογοτεχνία, ποίηση, δοκίμια) έως το τέλος του χρόνου. Μία φορά τον μήνα φιλοξενεί λογοτεχνικές βραδιές, ενώ έχει διοργανώσει και δύο διαγωνισμούς (διηγήματος και ποίησης). Δεν κατόρθωσε, παρ’ όλα αυτά να συσπειρώσει την γκέι κοινότητα, ίσως γιατί στην Αθήνα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, τουλάχιστον με τον τρόπο που νοείται στις περισσότερες δυτικές πρωτεύουσες. «Δεν γίνεται να ζεις σαν ομοφυλόφιλος μόνο το βράδυ, πίνοντας το ποτό σου στο μπαρ», τονίζει ο Λύο Καλοβυρνάς. «Είσαι γκέι 24 ώρες το 24ωρο». Ο «Πολύχρωμος Πλανήτης» δεν τα φέρνει πολύ εύκολα βόλτα, όπως λέει στην «Κ» ο κ. Θάνος Βέσσης. Αλλά, εδώ ετοιμάζεται να βάλει λουκέτο το μεγαλύτερο γκέι βιβλιοπωλείο του Λονδίνου, το «Gay’s the word». «Με μία διαφορά», επισημαίνει ο κ. Βέσσης: «Στο Λονδίνο όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία διαθέτουν ειδικά section γκέι και λεσβιακής θεματολογίας ενώ στην Αθήνα ούτε μισό». Επίσης ο «Πολύχρωμος Πλανήτης» δεν διαθέτει βιτρίνα στο δρόμο καθώς στεγάζεται σε διαμέρισμα του πρώτου ορόφου. «Δεν το κάναμε διότι φοβόμασταν, αλλά για καθαρά οικονομικούς λόγους. Ψάχνουμε κανονικό χώρο στα Εξάρχεια». Σύμφωνα με πληροφορίες, το παράρτημα του «Ελευθερουδάκη» στη Μύκονο θα διαθέτει ειδικό τμήμα γκέι λογοτεχνίας. Για να επιβεβαιωθεί η γνωστή ρήση ότι «η Μύκονος δεν είναι Ελλάδα».
Ταινίες που δύσκολα φτάνουν στις αίθουσες
Tο σινεμά είναι ίσως ο πιο εύκολος δρόμος για να παρατηρήσει κανείς την ολοένα αυξανόμενη παρουσία της γκέι κουλτούρας στην Αθήνα. Οι «Νύχτες Πρεμιέρας» φιλοξενούν παραδοσιακά κάθε Σεπτέμβριο, τα τελευταία 10 χρόνια, έναν σημαντικό αριθμό γκέι ταινιών, ενώ στην περσινή τους διοργάνωση υπήρχε ξεχωριστό αφιέρωμα στο Queer Cinema. Το κοινό, φυσικά, δεν είναι αποκλειστικά ομοφυλόφιλοι. H συστηματική παρουσίαση του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου στην Αθήνα επιτρέπει επίσης την προβολή φιλμ ομοερωτικής θεματολογίας κυρίως μέσα από την ενότητα των Teddy Awards. Προσθέστε στα παραπάνω και τις πρωτοβουλίες της Proud Promotions (4ήμερο κινηματογραφικό φεστιβάλ καλλιτεχνικών πορνογραφικών ταινιών, Porn Film Festival του Βερολίνου κ.τ.λ.), που διοργανώνει το 1ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Ομοφυλοφιλικών Ταινιών Αθήνας από τις 31 Μαΐου έως τις 3 Ιουνίου στον κινηματογράφο «Τριανόν» (Κοδριγκτώνος και Πατησίων). «Θέλουμε, τόσο θεματολογικά όσο και καλλιτεχνικά, να καλύψουμε αυτό που ονομάζουμε queer κινηματογράφο», λέει η Μαρία Cyber, από τους εμπνευστές του φεστιβάλ, «με ταινίες που δύσκολα φτάνουν όχι μόνο στις κινηματογραφικές αίθουσες αλλά και στα φεστιβάλ που διοργανώνονται στην πόλη μας». Tο τετραήμερο πυκνό πρόγραμμα περιλαμβάνει ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους, ελληνικές και ξένες, επιλογές από μεγάλα φεστιβάλ του κόσμου όπως του Βερολίνου ή του Σάντανς. Το φεστιβάλ θα ανοίξει η ταινία του Ισραηλινού Εϊτάν Φοξ «The Bubble», που αφηγείται τον έρωτα ανάμεσα σ’ έναν Ισραηλινό κι έναν Παλαιστίνιο. Ο Φοξ θα έρθει στην Αθήνα για να παρουσιάσει την ταινία του. Την ελληνική παραγωγή θα εκπροσωπήσουν ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης («Μία θέση στον ήλιο», «Τρώες», μικρού μήκους, «Jean Genet Is Dead») και ο Χρήστος Δήμας («Ενας ουρανός γεμάτος αστέρια», «Αμερικάνος»). Περισσότερες πληροφορίες για τις ταινίες και το πρόγραμμα στο www.proud.gr

ΕΠΙΦΟΙΤΗΣΗ

Image Hosted by ImageShack.us

27.5.07

WE TWO BOYS...

Image Hosted by ImageShack.us

(Μια αφιέρωση από τον Yorgos)

.
We Two Boys Together Clinging

WE two boys together clinging,
One the other never leaving,
Up and down the roads going—North and South excursions making,
Power enjoying—elbows stretching—fingers clutching,
Arm’d and fearless—eating, drinking, sleeping, loving,
No law less than ourselves owning—sailing, soldiering, thieving, threatening,
Misers, menials, priests alarming—air breathing, water drinking, on the turf or the sea-beach dancing,
Cities wrenching, ease scorning, statutes mocking, feebleness chasing,
Fulfilling our foray.

Walt Whitman (1819–1892): Leaves of Grass

26.5.07

ΤΡΟΠΟΙ ΧΑΛΑΡΩΣΗΣ 14. ΠΟΖΑΡΟΝΤΑΣ

Image Hosted by ImageShack.us

ΤΡΟΠΟΙ ΧΑΛΑΡΩΣΗΣ 13. ΚΑΝΟΝΤΑΣ SKATEBOARD

Image Hosted by ImageShack.us

ΓΑΜΗΛΙΑ ΜΟΔΑ ΓΙΑ ΓΚΕΪ

Image Hosted by ImageShack.us


.
Και άντε, ας πούμε ότι έρχεται η μέρα που θα μπορείτε να παντρευτείτε τον καλό σας ή να νυμφευθείτε την αγαπημένη σας.
Έχετε αναρωτηθεί πού θα βρείτε τα κουστούμια γι’ αυτή τη ξεχωριστή μέρα; Τα φορέματα και τα άλλα αξεσουάρ;
Μην μου πείτε ότι θα βολευτείτε με τις προσφορές των καταστημάτων για ετεροφυλόφιλους.
Για σας λοιπόν που θέλετε, και σας αξίζει, ό,τι πιο ξεχωριστό άνοιξε τώρα στη Βαρκελώνη το πρώτο κατάστημα με γαμήλια μόδα για γκέϊ. Διαβάστε τη σχετική είδηση
:

Abren en Barcelona la primera tienda europea de bodas para gays
20MINUTOS.ES. 24.05.2007
Hará trajes a medida y por encargo como las boutiques de novias tradicionales.
Su inauguración coincidirá con la Bridal Week, feria de novias.
En Cataluña se celebra una boda gay al día.
150.000 turistas vienen atraídos a Barcelona por la oferta homosexual.
La primera tienda de Europa especializada en moda nupcial y de fiesta para gays se abrirá en Barcelona la semana que viene, coincidiendo con el inicio de la pasarela Gaudí Bridal Week, en El Eixample, zona conocida popularmente como Gayxample.
El establecimiento se llamará By y se ha concebido como un taller de imagen para el que busca alternativas a los vestidos de novia convencionales.
Marcando tendencias
El nuevo espacio está coordinado y asesorado por el diseñador Antonio Alvarado, que marcará las tendencias de las colecciones de temporada.
Los vestidos se harán a medida y por encargo, como los de las boutiques de novia, y se podrán personalizar los interiores con iniciales, fotos, versos o lo que se desee.
Delgado Buil, Ion Fix, Juanjo Oliva, Locking Shoking y Helena Rohner forman el grupo de diseñadores que también presentarán colecciones.
Durante los primeros seis meses de la modificación del Código Civil, que permite el matrimonio entre personas del mismo sexo, se han celebrado en Cataluña 276 bodas homosexuales, 184 entre hombres y 92 entre mujeres, lo que supone una boda gay al día.

25.5.07

ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us
.
«Ημέρες Αλβανόφωνου Κινηματογράφου»
(24-30/5) στον κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ
Δευτέρα 28 Μαΐου
Οι Αλβανοί στον ελληνικό κινηματογράφο
18:00 ΜΙΡΟΥΠΑΦΣΙΜ
Η τυχαία συνάντηση ενός τριανταπεντάχρονου Έλληνα με μια παρέα Αλβανών λαθρομεταναστών θα προσγειώσει, θα πλουτίσει πνευματικά και κατά κάποιο τρόπο θα επαναδιαμορφώσει ιδεολογικά την προσωπικότητα του πρώτου. 0 Χρήστος, ο ήρωας της ταινίας, είναι ιδεολογικό απομεινάρι της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, καθηγητής της Ιστορίας, που περιφερόταν κάποτε στους χώρους της ευρύτερης Αριστεράς και ζούσε από δική του επιλογή στο περιθώριο της κοινωνίας του, κάνοντας παρέα με άλλους περιθωριακούς, κατά προτίμηση με ανθρώπους που αισθάνονταν λιγότερο Έλληνες και που το επίσημο κράτος επιμένει να αγνοεί. Η ξαφνική εισβολή των Αλβανών στη ζωή του θα έρθει να επιβεβαιώσει τις επιλογές του, καθώς για μιαν ακόμα φορά θα διαπιστώσει την άδικη και άνιση μεταχείριση των ξένων από τους ντόπιους, το ρατσισμό που γεννιέται σιγά-σιγά μεταξύ των Ελλήνων, τη διάθεση της οργανωμένης κοινωνίας να εκμεταλλευτεί τη φτώχεια των ξένων και ταυτόχρονα να τους ενσωματώσει, να τους κάμει όμοιούς της, επειδή νιώθει δέος για κάθε τί διαφορετικό, τέλος την αλλοτρίωση, το χιούμορ, την αισιοδοξία, το θάρρος και την καρτερικότητα των Αλβανών φίλων του. Ωστόσο, το πέρασμα του ήρωα στην ωριμότητα θα σημαδευτεί από την ανατροπή των πιό κοινών πεποιθήσεών του και τη βαθμιαία συνειδητοποίηση της διπλής όψης των πραγμάτων της ζωής του: Εκείνος που υφίσταται το ρατσισμό και την εκμετάλλευση, τον ασκεί με τη σειρά του στον πιό αδύνατο. Εκείνος που προβάλλει τον ουμανισμό πάνω από τις ράτσες, συνέχεται από τον πιό βαθύ κομφορμισμό. Κι αντίστροφα, ο ήρωας, που κατηγορείται για μισογυνισμό, θα υπερασπιστεί τη θέση της γυναίκας σε μιαν άλλη κοινωνία. Αυτός που αντιμάχεται τον εθνικισμό, θα νιώσει συμπάθεια για την ελληνική μειονότητα. Αυτός που πιστεύει στην απόλυτη ελευθερία των πιό ουσιαστικών επιλογών του, θα συνειδητοποιήσει πως η προσωπικότητά του έχει διαμορφωθεί ερήμην του, μακριά και πολύ πριν από αυτόν, από δυνάμεις που θεωρούσε ανίσχυρες και αμελητέες. Κι ενώ ο ξένος κόσμος θα χάνεται από μπροστά του οδεύοντας προς την ιστορική του μοίρα, ο ίδιος θα μείνει μόνος, γυμνός και ξένος, να αναμετρήσει τις ήττες, τα τραύματα και τις κατακτήσεις του.
Σκηνοθεσία: Χρήστος Βούπουρας, Γιώργος Κόρρας

21:00 ΟΜΗΡΟΣ
Η ιστορία ενός νεαρού Αλβανού που, οπλισμένος με καλάζνικοφ και χειροβομβίδες, απάγει ένα τοπικό λεωφορείο του ΚΤΕΛ και κρατά ομήρους επτά επιβάτες, απαιτώντας λύτρα για "να ξαναφτιάξει τη ζωή του". Η απαγωγή μεταδίδεται ζωντανά από τα κανάλια. Το λεωφορείο επικεφαλής μιας αλλόκοτης αυτοκινητοπομπής, αποτελούμενης από περιπολικά, τηλεοπτικά συνεργεία, απελπισμένους συγγενείς και διάφορους περίεργους. Ένα τρελό κυνηγητό στη Βόρεια Ελλάδα και τη Νότια Αλβανία. Ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή ενός καθημερινού ανθρώπου που δεν έχει πατρίδα
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Γιάνναρης

ΤΑ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗ ΣΕ ΚΑΣΕΤΙΝΑ

Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us

.
Τα αγαπημένα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη τώρα συγκεντρωμένα όλα μαζί σε κασετίνα από τον «Τηλεθεατή»:
ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΟΙ ΧΑΝΤΡΕΣ
ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΓΙΑ ΦΙΛΗΜΑ
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ
ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ ΣΤΟΠ
ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΡΥΟ
ΚΑΤΙ ΝΑ ΚΑΙΕΙ
ΜΙΑ ΚΥΡΙΑ ΣΤΑ ΜΟΥΖΟΥΚΙΑ
ΓΟΡΓΟΝΕΣ ΚΑΙ ΜΑΓΚΕΣ

( Την είδηση την διαβάσαμε στο blog
ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΤΥΠΟΥ )

Η HEATHER POE ΚΙ ΕΜΕΙΣ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Να λοιπόν και η επίσημη φωτογραφία που έδωσε στη δημοσιότητα ο Λευκός Οίκος με το ζεύγος Dick και Lynne Cheney και τον νεογέννητο εγγονό τους.
Υποθέτουμε ότι σύντομα θα δούμε φωτογραφημένη και την ευτυχή μητέρα Mary – να της ζήσει! - με το μωρό, αλλά αμφιβάλλουμε για το αν θα συμβεί αυτό και με τη σύντροφό της Heather Poe.
Βλέπετε, στην Πολιτεία της Virginia ο Νόμος δεν προβλέπει δικαιώματα γονικής μέριμνας για τη γυναίκα σύντροφο της «φυσικής» μητέρας, ούτε τη δυνατότητα από κοινού υιοθεσίας για τα ζευγάρια ομοφύλων.
Ωστόσο, πριν αρχίσουμε τα δικαιολογημένα καυστικά σχόλια για την ομοφυλοφοβία των Ρεπουμπλικάνων και την υποκρισία του Τσένεϊ, ας θυμηθούμε ότι στην επερώτηση του Συνασπισμού τον Δεκέμβριο του 2005 στη Βουλή για τον πολιτικό γάμο μεταξύ πολιτών του ίδιου φύλου ο κ. Αλαβάνος επίσης έκανε γαργάρα το ζήτημα της ομογονεϊκότητας, ενώ το μηδέποτε κατατεθέν σχέδιο νόμου του ΠΑΣΟΚ για το σύμφωνο συμβίωσης προέβλεπε ακριβώς ό,τι και ο νόμος της Βιρτζίνια, ή ακόμη χειρότερα απαγόρευε κατηγορηματικά οποιαδήποτε τέτοια προοπτική.
Καημένη Heather, να σε παρηγορεί άραγε ότι όλοι μας, κι εσύ κι εμείς, βράζουμε στο ίδιο καζάνι προκαταλήψεων, διακρίσεων και αποκλεισμών;

24.5.07

ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ Β. ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΡΩΤΑ;

Image Hosted by ImageShack.us

.
Hπατίτιδα B
Επιδημιολογία
Η ηπατίτιδα Β αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα δημόσιας υγείας. Από τα 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους που έχουν μολυνθεί παγκοσμίως, περισσότεροι από 350 εκατ. έχουν χρόνια λοίμωξη. Οι ασθενείς με χρόνια λοίμωξη διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο για ανάπτυξη κίρρωσης και ηπατοκυτταρικού καρκίνου, επιπλοκές που είναι υπεύθυνες για 1 εκατομμύριο θανάτους ετησίως.
Πώς μεταδίδεται ο ιός της ηπατίτιδας Β;
Ο ιός της ηπατίτιδας Β μεταδίδεται:
• με σεξουαλική επαφή χωρίς τη χρήση προφυλακτικού, με άτομο που έχει μολυνθεί από τον ιό
• με την κοινή χρήση συριγγών ή άλλων εργαλείων για την προετοιμασία υλικού για τη χρήση ενδοφλεβίων ναρκωτικών
• από μολυσμένη μητέρα σε παιδί κατά τον τοκετό (κάθετη μετάδοση)
• με την κοινή χρήση προσωπικών αντικειμένων (ξυραφάκια, οδοντόβουρτσα, νυχοκόπτες)
• χρήση ενδοφλεβίων ναρκωτικών
• με τρύπημα με μολυσμένη βελόνα ή αιχμηρό αντικείμενο (π.χ. συνήθης τρόπος μετάδοσης σε προσωπικό νοσοκομείου ή κατά την εκτέλεση τατουάζ)
• με μεταγγίσεις αίματος ή παραγώγων του (εξαιρετικά σπάνια πια λόγω του συστηματικού ελέγχου στις αιμοδοσίες)
Ο ιός της ηπατίτιδας Β δεν μεταδίδεται με:
• νερό, τροφή
• σκεύη μαγειρικά ή εστιάσεως
• τουαλέτες
• την κοινωνική επαφή (χειραψία, αγκαλιά, φιλί, βήχας, φτέρνισμα)
Άτομα που διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο για ηπατίτιδα Β, είναι:
• τα άτομα που έχουν σεξουαλική επαφή με πάσχοντες
• ομοφυλόφιλοι άνδρες
• όσοι έχουν πολλαπλούς ερωτικούς συντρόφους ή έχουν άλλο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα
• νεογνά μολυσμένων μητέρων
• χρήστες ενδοφλεβίων ναρκωτικών
• επαγγελματίες υγείας
• ασθενείς σε μονάδες τεχνητού νεφρού
• μέλη οικογένειας χρονίων πασχόντων από ηπατίτιδα Β που δεν έχουν εμβολιαστεί
Αν ανήκετε στα άτομα που διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο, ρωτήστε το γιατρό σας σχετικά με το εμβόλιο για την ηπατίτιδα Β.
Πώς εξελίσσεται η ηπατίτιδα Β;
Το χρονικό διάστημα από τη στιγμή της μόλυνσης μέχρι την εμφάνιση συμπτωμάτων, κυμαίνεται από 45-180 ημέρες (περίοδος επώασης). Οξεία ηπατίτιδα με εμφάνιση ικτέρου, συμβαίνει σε <10%>Πώς μπορώ να μάθω αν έχω μολυνθεί από τον ιό της ηπατίτιδας Β;
Μπορεί να έχετε ηπατίτιδα Β, να μεταδίδετε τη νόσο, και να μην το γνωρίζετε. Ορισμένες φορές ένα άτομο με ηπατίτιδα Β μπορεί να μην έχει απολύτως κανένα σύμπτωμα. Εάν θέλετε να ελεγχθείτε για ηπατίτιδα Β, πρέπει πρώτα να συμβουλευτείτε το γιατρό σας. Υπάρχουν πολλές ειδικές εξετάσεις που δείχνουν εάν έχετε ηπατίτιδα Β (π.χ. αυστραλιανό αντιγόνο HΒsAg) και πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα (οξεία ή χρόνια, απλός φορέας ή πάσχων από ενεργό ηπατίτιδα). Στην περίπτωση της χρόνιας ηπατίτιδας, ο γιατρός σας ίσως σας ζητήσει να κάνετε βιοψία ήπατος. Είναι μια απλή εξέταση που γίνεται στο κρεβάτι του ασθενούς, διαρκεί λίγα λεπτά και σε έμπειρα χέρια έχει ελάχιστες επιπλοκές. Κατά τη διάρκεια της βιοψίας, αφαιρείται με βελόνα ένα μικροσκοπικό κομμάτι ήπατος, η εξέταση του οποίου θα δείξει τη σοβαρότητα της βλάβης στο ήπαρ και θα βοηθήσει στην απόφαση για θεραπεία ή όχι.

Υπάρχει ειδική θεραπεία;
Για την οξεία ηπατίτιδα Β, γενικά δεν χρειάζεται θεραπεία, εκτός από ξεκούραση και υποστηρικτικά μέτρα για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων (π.χ. ενυδάτωση σε περίπτωση εμέτων).

Για τη χρονία ηπατίτιδα Β, έγκριση έχουν πάρει 3 φάρμακα:
• η ιντερφερόνη άλφα
• η λαμιβουδίνη
• η διπιβαλική αδεφοβίρη
Τα φάρμακα αυτά δρουν ενισχύοντας την άμυνα του οργανισμού, μειώνοντας τον πολλαπλασιασμό του ιού της ηπατίτιδας Β και επιβραδύνοντας την ηπατική νόσο. Σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορούν ακόμα και να εκριζώσουν τον ιό της ηπατίτιδας Β. Η χορήγησή τους γίνεται μόνο από εξειδικευμένους γιατρούς και πάντα κάτω από ιατρική παρακολούθηση.
Τί μπορώ να κάνω για να προστατευτώ από την ηπατίτιδα Β;
• ο εμβολιασμός αποτελεί το καλύτερο μέτρο πρόληψης
• σε περίπτωση που χρησιμοποιείται ενδοφλέβια ναρκωτικά, μη μοιράζεστε βελόνες, σύριγγες ή άλλα αντικείμενα και εμβολιαστείτε για την ηπατίτιδα Α και Β
• χρησιμοποιείτε προφυλακτικό κατά τη σεξουαλική επαφή
• μη μοιράζεστε ξυραφάκια, οδοντόβουρτσες, νυχοκόπτες, κτλ
• σκεφθείτε τους κινδύνους εάν επιθυμείτε να κάνετε τατουάζ ή τρύπημα διαφόρων σημείων του σώματος
• εάν είστε επαγγελματίας υγείας εμβολιαστείτε για την ηπατίτιδα Β
• εάν εκτεθείτε στον ιό της ηπατίτιδας Β, υπάρχει τρόπος προφύλαξης (με τη χορήγηση υπεράνοσης γάμμα σφαιρίνης και ταυτόχρονης έναρξης του εμβολιασμού)
εάν είστε φορέας ηπατίτιδας Β:
• μη γίνετε αιμοδότης ή δωρητής οργάνων
• μη μοιράζεστε προσωπικά σας αντικείμενα που μπορεί να φέρουν αίμα επάνω τους με άλλους (π.χ. ξυραφάκια, οδοντόβουρτσες, νυχοκόπτες)
• καλύψτε κάθε ανοικτή πληγή ή τραύμα και καθαρίστε πιτσιλιές αίματος με αδιάλυτη χλωρίνη
• εμβολιαστείτε για την ηπατίτιδα Α
Υπάρχει εμβόλιο για την ηπατίτιδα Β;
Από το 1982 υπάρχει ασφαλές κι αποτελεσματικό εμβόλιο κι είναι το πρώτο προληπτικό εμβόλιο έναντι ενός σοβαρού καρκίνου (ηπατοκυτταρικού). Χορηγείται σε 3 δόσεις ενδομυϊκά (0, 1 και σε 6 μήνες). Εάν το πρόγραμμα του εμβολιασμού διακοπεί μετά την πρώτη δόση, η δεύτερη πρέπει να δοθεί όσο γίνεται πιο γρήγορα. Η δεύτερη και η τρίτη δόση πρέπει να απέχουν τουλάχιστον 2 μήνες. Εάν καθυστερήσει μόνον η τρίτη δόση, θα πρέπει να χορηγηθεί με την πρώτη ευκαιρία και να μην αρχίζει ο εμβολιασμός εξ αρχής.
Πότε αρχίζει η προστασία μετά τον εμβολιασμό;
Αν και μερική κάλυψη παρέχεται με την πρώτη και δεύτερη δόση, πλήρης κάλυψη προϋποθέτει και τις 3 δόσεις του εμβολίου.
Ποιοι πρέπει να εμβολιάζονται;
Υποχρεωτικός είναι σήμερα ο εμβολιασμός των βρεφών και παιδιών και συνιστάται στα άτομα που ανήκουν στις ομάδες αυξημένου κινδύνου που αναφέρθηκαν προηγουμένως.


(Αναδημοσίευση από το site keel.org)

More precautions required for Hepatitis B
PinkNews.co.uk 22-5-2007
Recent studies of Olympic wrestlers show that the Hepatitis B virus (HBV) may be contracted through sweat.
HBV is a blood-borne virus that affects primarily the liver and has few or no symptoms immediately after infection, but can be very dangerous.
It can cause cirrhosis, chronic active hepatitis, and liver cancer.
The virus is a global issue and gay men are said to be particularly at risk being approximately 10 times more likely to carry the diseases.
In the UK there are an estimated 180,000 chronically infected individuals and each year about 7,700 new cases develop, more than the estimated 7,000 new cases of HIV.
The virus develops slowly and diagnosis often follows years of unknowingly carrying the virus during which time the liver of the victim could be permanently damaged.
50% of infections are spread through sexual intercourse but the virus can survive for up to a week in a drop of blood on a razor so the potential for infection through intravenous drug use is also prevalent.
According to a study published in the British Journal of Sports Medicine, a high percentage of Olympic wrestlers tested positive for the virus in their blood stream while another 11% also had particles of the virus present in their sweat, which closely matched the levels in the blood stream.
Although some researchers insist that the disease can only be transferred by blood or during intercourse, Selda Berekeket-Yucel, Ph.D who conducted this study, says that precautions should be made to limit the risks of infections.
"The results proposed that other than bleeding wounds and mucous membranes, sweating could be another way of transmitting HBV infections in contact sports," Bereket-Yucel concluded.
"The HBV test should be done and each wrestler should be vaccinated at the beginning of his career."
Most sporting bodies have ruled that HIV testing should be mandatory for all contact sport competitors, Bereket-Yucel points out, but no such recommendations have been made for HBV, despite the fact that HBV is much more easily transmissible because far higher levels of the virus are found in the blood.
Common symptoms of HBV include abdominal pain, fatigue, fever, jaundice, and elevated liver enzymes, but there is a vaccine.

Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΕΟΥΣ ΣΤΟ CHANNEL 4

Image Hosted by ImageShack.us

.

The Perfect Penis
In search of perfection, by any means necessary.
For some men, bigger - whether by mechanical, herbal or surgical means - will always be better. This film meets the men desperate for extreme surgery to give them what nature hasn't, and those for whom the unregulated world of penis enlargement surgery has produced agonising results. In Moscow a pioneering Russian surgeon shows us an enlargement operation that sees the penis grafted on to the human arm, and which he hopes to market as the new "cure" for small men everywhere. And, just when you thought it was safe to unzip your trousers, meet the man with a truly enormous penis for whom bigger can never be big enough.
Producer/Director: Krishna Govender
Assistant Producer: Jessica Ludgrove
Editor: Paul Edmunds
Chopped Off: Then Man Who Lost His Penis
What happened to John Wayne bobbitt after he got sliced and diced?
It's been a long road for John Wayne since 1993, when his Ecuadorian wife, Lorena, took a Ginsa knife to his manhood in the middle of the night, driving off with his severed penis and chucking it in a field. Police managed to retrieve the thing and surgeons re-attached little John to big John. And then John Wayne 'Frankenpenis' Bobbitt's story really began. This is a tale with many twists: from porn career ('Frankenpenis') to failed stand up comedian); a brief stint as a minister in a Las Vegas church; limo driver for a brothel; a prison sentence and a botched penis enlargement. This documentary hangs out with man with the world's most talked about penis and discovers that even now, as a simple furniture removal man, his life is as dramatic as ever.
Producer/Director: Victoria Hamburger
Assistant Producer: Jessica Ludgrove
Editor: Tom Fulford
The World's Biggest Penis
The bittersweet gift of having what every man wants!
No doubt about it, society celebrates the big penis. Seen as a sign of adequacy, virility and manliness, those lucky enough to be well endowed are heralded by both sexes and all sexualities. As women have always maintained, and men have always thought, size matters, but not in the way that most of us imagine. Sometimes having a Big Johnson is a bigger problem than you'd guess. THE WORLD'S BIGGEST PENIS reveals there is a bittersweet side to nature's gift, lifting the veil on a taboo subject and showing the reality of what it's like to have what all men dream of.
Producer/Director: Simon Kerslake
Assistant Producer: Laura Godbold
Editor: Tami Bokey
Executive Producers: Adam Perry, Jacques Peretti, Fenton Bailey
Production Manager: Claire Otway
Coordinator: Mary Hui

CARLOS ΚΑΙ FERNANDO. ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΤΩΝ ΡΟΖ ΦΛΑΜΙΝΓΚΟ

Image Hosted by ImageShack.us

.
Born-again flamingo's two loving daddies
By LUKE SALKELD (Daily Mail, 21/5/2007)
When a newly-hatched flamingo chick was abandoned by its mother and father, the search for surrogate parents did not take long.
Carlos and Fernando, the only gays in the bird sanctuary, were the automatic choice.
The pair have already brought up three chicks after snatching eggs from other (mixed) couples at the Wildfowl and Wetlands Trust in Slimbridge, Gloucestershire.
This time they were to have one of their own.
For flamingoes, as for humans, bonding with baby is vital. The parent birds need to hear cheeping from within the egg then see the chick hatch.
So staff at the trust placed the abandoned youngster in a broken egg, taped it up and placed it in Carlos and Fernando's nest. Soon afterwards it emerged good as new.
WWT spokeswoman Jane Waghorn said: "Fernando and Carlos are a same sex couple who have been known to steal other Flamingos' eggs by chasing them off their nest because they wanted to rear them themselves.
"They were rather good at sitting on eggs and hatching them so last week, when a nest was abandoned, it seemed like a good idea to make them surrogate parents.
Jane Waghorn added "They have really bonded with the chick and are very good at being protective parents - finally to one of their own,"
"Flamingoes raise their young in groups and the couple are acting just like the other proud parents by watching out for others' young as well as their own."
The pair, who have been together for six years, can feed their chick without any female help, by producing milk in their throat. It will be two years before its sex is known.
The chick, who is being brought up in a "creche" with 15 other newborns, has been welcomed into the flock, under the watchful eye of its new parents.
Flamingos, although monogamous during breeding periods, usually find a different partner each year, making the enduring love of Carlos and Fernando all the more remarkable.
"They only have eyes for each other," said Nigel Jarrett, a keeper at Slimbridge.
"They will probably stay together for the rest of their lives."
Alongside their heterosexual neighbours, Carlos and Fernando perform an elaborate courtship dance twice a year before settling down to build nests.
The mating ritual involves elaborate preening and strutting. The males are the most energetic, waving their heads vigorously from side to side with their necks at full stretch.
Mr Jarrett says that both Carlos and Fernando take on the male roles during the courtship dance, but because they cannot produce eggs of their own, they steal them from the 800 flamingos in their colony.
Carlos and Fernando are Greater Flamingos, which are native to India, the Middle East, the Mediterranean and Africa.
The tropical birds, which live on algae and small fish, can grow over 4ft tall.
Homosexual behaviour has been observed in many species, including penguins, beetles, sheep, bats, dolphins and orang utans.

23.5.07

ΕΤΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ. ΔΥΟ ΠΡΩΤΑ ΛΟΓΙΑ

Ετεροκανονικότητα: δυο πρώτα λόγια
Gargi Bhattacharyya
Τι είναι η ετεροφυλοφιλία; Η ετεροφυλοφιλία καταλαμβάνει τον χώρο της μη μαρκαρισμένης νόρμας στον σύγχρονο σεξουαλικό πολιτισμό – δηλαδή είναι το σεξ που απλά είναι αυτό που είναι, που δεν χρειάζεται επεξηγήσεις, που ο καθένας γνωρίζει, στο οποίο όλοι έχουν άμεση πρόσβαση. Αυτή είναι η κεντρική σκηνή του σεξ, με έναν άνδρα και μια γυναίκα οι οποίοι έλκονται από την ενστικτώδη ανάγκη να αναπαραχθούν, χωρίς υποτίθεται τη μεσολάβηση του πολιτισμού ή της κοινωνικής προσμονής, διότι το πέος βρίσκει το αιδοίο από μόνο του, ως το βιολογικό ρου πεπρωμένο. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλη εξουσιαστική κουλτούρα, η ετεροφυλοφιλία μπορεί και εμφανίζεται υπεράνω κάθε κριτικής – άλλωστε, δεν είναι όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες ετεροφυλοφιλικές; Δεν είναι αυτό το σημείο όπου η βιολογική προσταγή περιορίζει την πολτισμική διαφορά και την επινόηση; Η ετεροφυλοφιλία μοιάζει αναπόφευκτη από τη φύση και την βασικότερη όλων των αναγκών: την αναπαραγωγή. Γιατί δίχως αναπαραγωγή θα εξαλειφόταν το ανθρώπινο είδος. Το σεξ για απόλαυση, κάθε είδους, δεν μπορεί με τίποτα να ανταγωνιστεί αυτή την εργαλειακή προϋπόθεση της ύπαρξης. Ακόμα και οι πιο πλουραλιστικές ανεχτικές αναλύσεις τείνουν να θέτουν την ετεροκανονικότητα ως την αναπόφευκτη κανονικότητα. (…)
Ένα από τα προβλήματα της κανονικότητας είναι πως εμφανίζεται ως μη προβληματική, μη-κατασκευασμένη, ακόμα και φυσική. Μα δεν χρειάζεται κανείς να κάνει καμιά τρομερή έρευνα για να ανακαλύψει μια τεράστια ποικιλία ετεροφυλόφιλων ταυτοτήτων και κανονικοτήτων στο παρελθόν. Δεν θα προσπαθήσουμε να φέρουμε στη μνήμη μια χαμένη ομοφυλοφιλική Εδέμ. Μας αρκεί να θυμίσουμε την τεράστια ποικιλία ετεροφυλόφιλων κανονικοτήτων μέσα στο χρόνο – διότι ακόμα και αυτοί οι σημερινοί ακρογωνιαίοι λίθοι της ετεροκανονικότητας, η μονογαμία και το απόλυτο όριο μεταξύ παιδικής ηλικίας και ωριμότητας, δεν έχουν υπάρξει ούτε αιώνιοι ούτε οικουμενικοί. Αυτή η ιστορική σκοπιά μας φέρνει στην κεντρική ιδέα πως κάθε πρακτική ή σειρά πρακτικών αντικειμενικοποιείται ως σεξουαλικότητα μόνο μέσα σε συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια. (…)
Όπου και να κοιτάξεις, ο κόσμος είναι γεμάτος αναπαραστάσεις ετεροφυλόφιλων ανθρώπων που ερωτεύονται, ζούνε ή επιβιώνουν – κανονικά. Όλοι οι άλλοι (αντικανονικοί ετεροφυλόφιλοι, λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι κοκ) αναπαριστούν μια ανώμαλη παρέκκλιση από την κυρίως ιστορία η οποία μας διδάσκει ότι η κανονική ετεροφυλοφιλία είναι το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Έτσι η συμβατική στρέιτ κουλτούρα είναι ο μπάτσος της κανονικότητας. Η δε αστυνόμευση του κανονικού επιτυγχάνεται μέσω της συνεχούς προβολής του, αλλά και μέσα από την ικανότητά του να παρουσιάζεται σαγηνευτικό. Και παρόλο που πολύ σπάνια αυτή η προβολή ταυτίζεται ξεκάθαρα ως ετεροκανονική, δεν πρέπει να υποτιμούμε τη δύναμή της να βρίσκεται παντού και πάντοτε. Αυτό είναι που η Wittig ονόμασε «στρέιτ νου». Και ίσως είναι αυτή η παντοδυναμία της ετεροκανονικής προπαγάνδας, το γεγονός ότι βρίσκεται παντού και πάντοτε, που καθιστά την βιωμένη ετεροκανονικότητα μια τέτοια απογοήτευση.

Περιοδικό Flesh Machine, δεύτερο τεύχος, άνοιξη 2007

ΚΡΑΥΓΕΣ ΚΑΙ ΨΙΘΥΡΟΙ 4. ΤΟ COMING OUT ΤΗΣ CÉLINE SCIAMMA

Image Hosted by ImageShack.us

.
The director of Cannes hit Water Lillies comes out to The Advocate
First-time French director Céline Sciamma experiences another first--coming out publicly as a lesbian.
By Michael Giltz (ADVOCATE.COM)
Water Lillies debuted May 17 at the 2007 Cannes Film Festival, setting off a buzz that's already crossing the Atlantic. The film is about the burgeoning sexuality of 15-year-old girls, set against the backdrop of synchronized swimming. The director, 27-year-old Céline Sciamma, had never even directed a short before turning the screenplay she wrote for school into a feature film. And while Water Lillies is already getting the kind of reviews independent filmmakers dream of, Sciamma is the one making news.
She has just come out publicly for the first time—to The Advocate.
"Hey, I'm gay,” says Sciamma, sitting outdoors at Cannes with a pack of Benson & Hedges pack close at hand. “I don't know if I should say this,” she says laughing, then pauses before deciding to go on. “I always...resent the people who are gay, who could say it, and they don't. So I'm not going to do that. I have to be logical.”
Although Cannes is the height of sophistication, the question of sexuality still goes largely unasked. In her well-spoken English Sciamma describes how the media would dance around the issue, even after she had made a film in which a teenage girl explores her sexuality.
“They would ask me, ‘Who do you identify [with]?’ ‘How autobiographical is it?’ And so, I kind of answered them. But you’re the first person to ask me.” Suddenly, she realizes what publication I'm writing for. “I know The Advocate. I didn’t think it was THE Advocate.”
Sciamma sees herself primarily as a writer but clearly shows a knack for filmmaking. She shows particular deftness in the scene where our awkward heroine relieves her friend's virginity as “a favor.” Sciamma crafts a tense and emotional moment as one girl feels intense pangs of love while the other simply endures the pain. It ends with a single, breathtaking tear
“We did [that scene] in the beginning of the shooting, in the second week,” recalls Sciamma. “But we worked together for a month before shooting. It wasn’t rehearsal, I guess. It was more getting them to be physical together, working on the sensuality. So when they got to the set they were really comfortable with one another.
“It was such a big deal for both of the actresses. They’re 15 years old; it’s really awkward to do this. But they were really committed to the film. The tear just appeared.”
Water Lilies is a big deal for the single Sciamma. “Making a movie makes you single,” she quips with a laugh about her two-year journey. But she is happy to have scored with a story that places young women front and center; adults are virtually nonexistent in the film, and boys are kept almost entirely in the background.

ΤΟ "ΦΩΤΕΙΝΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ" ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΗΝ ΓΚΕΪ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΕΡΟΥ

Image Hosted by ImageShack.us

.
Perú: Sendero Luminoso amenaza a la comunidad gay
(AGMagazine.com.ar, 21-5-2007)
El movimiento limeño en favor de los derechos LGBT (MHoL), expresó el domingo su preocupación por amenazas contra la vida de sus miembros hechas por remanentes de la guerrilla maoísta de Sendero Luminoso, en la selva central de Perú.
El representante del Movimiento Homosexual de Lima (MHoL), Giovanny Romero, afirmó que las amenazas llegaron a través de panfletos repartidos en Aucayacu, unos 410 kilómetros al noreste de Lima, el 17 de mayo, fecha en que se conmemora el Día Internacional contra la Homofobia. La acción de Sendero Luminoso ocurre cuando esta semana se recuerdan los 27 años del inicio de sus acciones armadas en el país andino.
La advertencia hecha por los senderistas incluye a todos «…quienes protagonicen actos de nepotismo, abuso de autoridad, acoso, violación sexual, tráfico de drogas, proxenetismo, alcoholismo, drogadicción y homosexualidad», según indica el diario Ojo.
Perú sufrió desde 1980 una guerra entre Sendero Luminoso, el Movimiento Revolucionario Túpac Amaru (MRTA) y las fuerzas armadas, que dejó alrededor de 69.000 muertos y desaparecidos según cifras oficiales.
«Lo preocupante de este hecho, más que el peligro que puedan representar los remanentes de Sendero, es que estos mensajes empatan con los mensajes de intolerancia, de odio, de los sectores más conservadores del país, que no tienen el menor respeto por los derechos de nuestras comunidades», dijo Romero a Reuters en una conversación telefónica.
El activista explicó que la homofobia de los movimientos guerrilleros en Perú tiene su mayor antecedente en la matanza que el 31 de mayo de 1989 ejecutaron miembros del MRTA en la ciudad amazónica de Tarapoto, unos 1.400 kilómetros al noreste de Lima.
En esa fecha, según datos de la gubernamental Comisión de la Verdad y Reconciliación (CVR), un comando guerrillero ingresó al bar «Las Gardenias», frecuentado por gays y travestis, donde apresó y luego asesinó a ocho ciudadanos.
PIDEN APOYO DE GOBIERNO
El crimen fue posteriormente reivindicado como una decisión del grupo subversivo, debido a que, según él, las fuerzas de seguridad supuestamente amparaban «estas lacras sociales, que eran utilizadas para corromper a la juventud», según indica el informe final de la CVR.
«Nuestras investigaciones arrojan que aproximadamente medio millar de personas gays y travestis fueron asesinadas en manos de Sendero Luminoso y el MRTA durante el conflicto armado interno, básicamente entre 1989 y 1992», afirmó Romero.
Romero explicó que la amenaza se da como antesala de los actos conmemorativos que su movimiento prepara para el 31 de mayo, mes que dedicarán a la memoria y la lucha contra los crímenes de odio, en recuerdo de las víctimas de Tarapoto.
Romero dijo que el MHOL se contactará esta semana con la Defensoría del Pueblo, el Ministerio del Interior y el Congreso para solicitar su intervención en la protección de los derechos de los miembros de la comunidad homosexual.
«En Aucayacu, Tarapoto y toda la región San Martín hay una importante presencia de comunidad organizada, de lesbianas, travestis, gays y bisexuales que obviamente está atemorizada por esta clase de hechos», concluyó.
.
Στο πρώτο σχόλιο μπορείτε να διαβάσετε την ανακοίνωση του "Ομοφυλοφιλικού Κινήματος της Λίμα" σχετικά με τις απειλές της μαοϊκής οργάνωσης "Φωτεινό Μέτωπο" κατά των περουβιανών ομοφυλοφίλων.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΡΟΖ ΚΑΛΛΙΣΤΕΙΑ ΣΤΟ ΝΕΠΑΛ

Image Hosted by ImageShack.us

.
Nepal gays fight taboo to hold first "Pink Pageant"
By Gopal Sharma

KATHMANDU (Reuters Life,18-5-2007) - Resplendent in sequined evening gowns, more than a dozen gay men took to the stage in Nepal's first homosexual beauty contest, urging authorities in the remote Himalayan nation to recognize their rights.
In the show billed as the "Pink Pageant", 18 participants sashayed down the catwalk late on Thursday, wearing make-up and swinging their hips to Nepali pop music as the crowd whistled and cheered.
Homosexuality is mostly taboo in the conservative majority-Hindu nation. "Unnatural sex", as it is termed by law, can fetch up to one year in jail.
In the three-hour show, participants dressed up in traditional Nepali costumes as well as Western evening dresses, and spoke of how they were rejected by their families and neglected by society.
"Give us also love just as you do to others," said Tina, a contestant, wearing a long pink evening dress.
"To be a gay is not a crime. We are the citizens of this country," said Bindiya, another participant.
Gays find it hard getting work and often do not get citizenship papers which are required for government jobs, to run a business and to get a passport, gay rights campaigners say.
"Hopefully the government will listen to them and ensure their rights," said Sunil Pant, founder of Nepal's gay rights group, the Blue Diamond Society, which organized the show.
Activists also accuse police and Maoists rebels -- who have joined the political mainstream after ending their decade-long civil war -- of harassing and intimidating homosexuals.
Police say they are detained when they cause "disturbances" in public places but are released quickly.
Nepal's new constitution must ensure the rights of sexual minorities and end discrimination, participants added.
Following the end of the civil conflict, the country plans to hold elections this year for an assembly which will eventually draft a new constitution.

ΚΡΑΤΙΚΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΜΕΝΗ Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΑ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ

Image Hosted by ImageShack.us

.
African gays speak out on "state-backed" homophobia
By Gershwin Wanneburg

JOHANNESBURG (Reuters, 8-5-2007) - African gay activists protested against "state-sponsored" homophobia, saying authorities tacitly condoned their persecution across the continent.
The International Gay and Lesbian Association's (ILGA) first pan-African conference in Johannesburg, which ends on Tuesday, drew about 60 activists who say they have seen first-hand the consequences of laws that breed homophobia.
In some cases, possible sentences against gays include death by stoning.
Thirty-eight of 85 U.N. members who outlaw homosexuality are in Africa, according to an April 2007 ILGA report which notes: "Although many of the countries ... do not systematically implement those laws, their mere existence reinforces a culture where a significant portion of the citizens need to hide from the rest of the population in fear.
"A culture where hatred and violence are somehow justified by the State and force people into invisibility or into denying who they truly are."
South Africa stands alone in Africa in its liberal attitude, last year becoming the first African nation to allow gay marriages.
Rowland Jide Macaulay, a gay cleric, breaking with African tradition that regards homosexuality as a taboo, launched a gay-friendly church in his native Nigeria last year to counter negative messages from officials and church leaders in a country where laws render homosexuality punishable by stoning to death.
"We're talking with people who cannot even integrate in the society. They've lost their jobs because they found out that they're gay at work, they've lost the roof over their head because their landlord found out they are gay," he said
There are people who suffer homophobic attacks ... verbal abuse and I think people need assurance they're not mentally ill."
Laws proposed last year will make life harder for gays in Nigeria, Africa's most populous country, he said. The Same Sex Prohibition Bill bans homosexual unions and allows for the prosecution of anyone "aiding and abetting" gays and lesbians.
"In the southern part of federal Nigeria the punishment is 7-14 years. In the Sharia (Islamic law) states in the north it's actually death by stoning," said Macaulay.
Jean-Louis Rodrigues, secretary-general of Only Gay, a Senegalese support group for gay men, applauded the recent inclusion of gay men in a government HIV/AIDS panel but said this group faced discrimination in many spheres of society.
"Our struggle is about being visible and claiming our rights," he told Reuters on the sidelines of the meeting. "Many gays in Senegal are arrested ... and given unfair trials because what is judged is not their crime but their sexuality."

22.5.07

Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΩΣ ΤΟ STONEWALL

Image Hosted by ImageShack.us

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η προσπάθεια για τον πόλεμο στη χώρα μας άλλαξε τον κοινωνικό ιστό της Αμερικής. Πολλοί νέοι άνδρες επιστρατεύτηκαν μακριά από τα σπίτια τους και αυτό έφερε για πρώτη φορά μεγαλύτερες κοινωνικές ελευθερίες. Ο μεγαλύτερος αριθμός νεαρών εργένηδων και η ευκολία στην ανεύρεση εργασίας έκαναν δυνατή την εργένικη ζωή έξω από τους περιορισμούς του γάμου και της οικογένειας. Ο αριθμός των κατοίκων στις αστικές και προαστιακές περιοχές άρχισε να αυξάνεται σταθερά. Η έξοδος από την Ευρώπη πολλών διανοητών και καλλιτεχνών έδωσε επίσης στην Αμερική μία νέα πολιτισμική κληρονομιά και εκζήτηση. Οι Αμερικανοι απολάμβαναν μία παρατεταμένη μεταπολεμική ανάπτυξη που τους παρείχε οικονομική ευελιξία, ελευθερία, και ελεύθερο χρόνο. Η Νέα Υόρκη έγινε η πολιτιστική πρωτεύουσα του κόσμου μπροστά σε μία ρημαγμένη από τον πόλεμο Ευρώπη.
Τη δεκαετία του ’50, ένα αναπτυσσόμενο ομοφυλοφιλικό κίνημα στην Αμερική οδήγησε στην ίδρυση της Mattachine Society και των Daughters of Bilitis, το καθένα με τα περιοδικά τους, ONE και The Ladder αντίστοιχα. Το ποιητικό κίνημα των Beat και οι συγγραφείς του Black Mountain College άσκησαν την επιρροή τους. Ο Olson, o Creeley και ο ομοφυλόφιλος ποιητής Robert Duncan χρησιμοποιούσαν την “ανοιχτή”, “οργανική” μορφή ή τον λεγόμενο “projective verse”. Το «Howl» (Ουρλιαχτό, 1956) του Ginsberg είχε τεράστιο αντίκτυπο σε μία ολόκληρη γενιά νεαρών ομοφυλόφιλων συγγραφέων. Ο Auden και ο εραστής του Chester Kallman ζούσαν στη Νέα Υόρκη και ήταν φίλοι με τον ψυχοθεραπευτή και ποιητή Paul Goodman. Ο Harold Norse, ο ποιητής της Δυτικής Ακτής, ήταν γραμματέας του Auden στη Νέα Υόρκη προτού φύγει για την Ευρώπη. Ο Jack Spicer και o Robert Duncan ζούσαν στη Δυτική Ακτή, το ίδιο και ο Paul Mariah και ο Thom Gunn. Ο Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός έδινε ένα δυνατό νέο παρόν στην καλλιτεχνική σκηνή. Εστέτ όπως ο James Merrill πήγαιναν με το αυτοκίνητό τους από το Stonington μέχρι την πόλη της Νέας Υόρκης για να δειπνήσουν με φίλους του λογοτεχνικού χώρου. Ο Howard Moss έκανε εμφανίσεις σε gay πάρτυ της μόδας και νεοφερμένοι όπως ο Richard Howard συστήνονταν στον Ginsberg, τον Baldwin και τον Edward Albee. Ο Edward Field προσπαθούσε να τα καταφέρει ως ηθοποιός και πήγαινε σε πάρτι της May Swenson μαζί με τον Ralph Pomeroy. Ο O’Hara, ο Ashbery και ο Schuyler είχαν γίνει στενοί φίλοι και έβγαιναν κάθε βράδυ στην πόλη ως μέλη της «Σχολής της Νέας Υόρκης» (New York School).
Σ’ αυτή τη μεταπολεμική περίοδο υπήρξε ένας πρωτοφανής αριθμός ποιητών που ήταν συνειδητοποιημένοι ομοφυλόφιλοι και είχαν μία gay κουλτούρα και ευαισθησία, παρ’ όλο που οι όροι “gay κουλτούρα” και “gay ευαισθησία” δεν είχαν ακόμη πλήρως διαμορφωθεί. Αυτοί οι συγγραφείς θέλησαν να γνωριστούν μεταξύ τους. Διάβασαν και ανέπτυξαν θεωρητική σκέψη σχετικά με την ομοφυλοφιλική ερωτική ποίηση των προηγούμενων γενεών: του Καβάφη στην Αίγυπτο, των Whitman, Harltey, Hughes και Crane στην Αμερική, του Wilde και των Ουράνιων ποιητών στην Αγγλία, του Stefan George στη Γερμανία, των Rimbaud και Verlaine στη Γαλλία, του Στράτωνα στην Αρχαία Ελλάδα και του Κάτουλλου, του Μαρτιάλη και του Γιουβενάλη στην Αρχαία Ρώμη. Γνώριζαν ακόμη ομοφυλόφιλους συγγραφείς της δεκαετίας του ’40 όπως οι George Barker, Robert Friend και Dunstan Thompson, και είχαν τα ερεθίσματα από προηγούμενες ποιητικές συλλογές ομοφυλοφιλικής ποίησης όπως την ανθολογία του Edward Carpenter Ioläus (Ιόλαος, 1926). Υπήρχαν κι άλλοι ομοφυλόφιλοι συγγραφείς που τους επηρέασαν, από τον Henry James έως τον Jean Genet και τον James Baldwin. Οι μεταπολεμικοί ομοφυλόφιλοι ποιητές ανέπτυξαν πολλές φιλίες μεταξύ τους. Κινούνταν σε μία gay κοινωνική και πολιτισμική σφαίρα, έχοντας επίγνωση των άλλων gay εκδηλώσεων στον κόσμο της τέχνης, της φωτογραφίας, της ιστορίας, του θεάτρου και της μουσικής. Το έργο τους προμήνυε το εκρηκτικό κίνημα απελευθέρωσης των ομοφυλόφιλων (Gay liberation movement) του τέλους της δεκαετίας του ’60 και της αρχής της δεκαετίας του ’70.

Walter Holland: Η ρίζα της κάλαμου. Μία μελέτη της αμερικανικής ομοφυλοφιλικής ποίησης. Από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έως σήμερα
στο Ιστορία της Σύγχρονης Ομοερωτικής Λογοτεχνίας (επιμ. Sonya L. Jones) [Πολύχρωμος Πλανήτης, 2007]

ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΩΝ ΟΡΧΕΩΝ

Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us

.
Testicular cancer's the most prevalent cancer among men between 14-40 years old. One's chance of getting the ball busting disease are about 1 in 250. Yet, most men still don't talk about testicular cancer, let alone take the proper precautions to prevent it.
That's why Britain's
Embarrassing Illnesses invited the Moseley Rugby team on to do a little how-to how-do-you do. Rest assured the cameras get up in there to cut through any cockamamie confusion.

.
Τα συμπτώματα και σημεία του καρκίνου των όρχεων περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:
Εμφάνιση ανώδυνου οζιδίου ή μάζας πάνω στους όρχεις
Ο ένας από τους δύο όρχεις ή σπάνια και οι δύο μπορούν να γίνουν σκληρότεροι από το φυσιολογικό. Συνήθως η σκλήρυνση αυτή δεν προκαλεί πόνο
Αίσθημα βάρους στο όσχεο (ο σακοειδής θύλακας που περιέχει τους όρχεις)
Εκδήλωση ενός ελαφριού, υπόκωφου πόνου στο κάτω μέρος της κοιλιάς ή της βουβωνικής χώρας
Ξαφνικά εμφάνιση μιας συλλογής αίματος ή άλλου υγρού μέσα στο όσχεο
Ακολουθήστε τα ακόλουθα για να κάνετε την αυτοεξέταση των όρχεων:
Σταθείτε μπροστά από ένα καθρέφτη. Κοιτάξετε για οποιαδήποτε αλλαγή ή πρήξιμο στο δέρμα του όσχεως
Εξετάστε τον κάθε όρχη και με τα δύο χέρια. Τοποθετείστε τον δείκτη του χεριού μαζί με τα μεσαία δάκτυλα από πίσω από τον όρχη και τον αντίχειρα μπροστά και ψηλαφίστε τον προσεκτικά. Μην εκπλαγείτε εάν ο ένας όρχης είναι λίγο μεγαλύτερος από τον άλλο. Αυτό είναι φυσιολογικό
Ψάξτε να βρείτε εάν υπάρχει κάποιο οζίδιο που να βρίσκεται πάνω στους όρχεις στις πλευρές τους, στο εμπρόσθιο ή άλλο τμήμα τους
Να βρείτε την επιδιδυμίδα ( είναι το μαλακό σωληνοειδές όργανο που βρίσκεται πίσω από τον όρχη και στο οποίο αποθηκεύεται το σπέρμα μέχρι την έξοδό του από του πέος). Είναι καλό να μάθετε να αναγνωρίζετε το όργανο αυτό για να μην το συγχύζετε με ένα ογκίδιο και επίσης να μπορείτε να αντιλαμβάνεστε εάν υπάρχει μια σημαντική αλλαγή σ' αυτό όπως πρήξιμο, πόνος ή μάζα. Σημειώστε ότι συνήθως, οι κακοήθεις όγκοι εντοπίζονται στις πλευρές του όρχη όπως επίσης και στο εμπρόσθιο μέρος του.

(Αναδημοσίευση από το medlook.net)

ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΒΛΑΚΑΣ! ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ!

Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us