Τα κυπαρίσσια είναι
ακόμη δίπλα στον Κηφισσό
και το σπίτι σου
ανασαίνει βαριά
τον αέρα της απουσίας
σου.
Τα πουλιά δεν
κελαηδάνε τις νύχτες
μένουν κρυμμένα στις
φυλλωσιές
με το ‘να μάτι
κλειστό και τα’ άλλο
να ονειρεύεται
παραδεισένιους σπόρους.
Όμως στο καφενείο της
γωνιάς
τα ζάρια ξενυχτούν
πέρα απ’ τις δώδεκα
κι η γέφυρα δεν
ησυχάζει μέρα νύχτα.
Περνούν οι εποχές
φεύγουν οι μήνες.
Οι μέρες σαν σταλαγματιές
βροχής
πέφτουν και
σβήνονται μέσα στο χώμα.
Κι εσύ σιωπάς,
στέκεις πίσω απ’ τον άσπρο
τοίχο και σωπαίνεις.
Κι ούτε που βλέπεις
ούτε ακούς.
Είσαι λοιπόν,
υπάρχεις;
Οι πιο πολλοί που
γνώρισες
σ’ έχουν ξεχάσει.
Σα να ‘σουν λέξη σ’
έχουν σβήσει απ’ το μυαλό τους.
Και μοναχά για
μένα υπάρχεις ολόκληρος.
Για μένα ακέραιος,
πάντα παρών
αγαπημένος.
Λουκάς
Θεοδωρακόπουλος: Τέσσερις ποιητικές συλλογές (1960-1978) [Νεφέλη, 1996]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου