Οι φασίστες δεν είναι κρυφο-αδερφές
Είναι τα τσιράκια της ετεροφυλοφιλίας!
Ας υπενθυμίσουμε ότι οι ναζί άρχισαν να γεμίζουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με ομοφυλόφιλους γερμανούς και αυστριακούς άνδρες από το 1933 – και με μεγαλύτερη ένταση από το 1937 – όπου μάλιστα τους φορούσαν το γνωστό ‘ροζ τρίγωνο’ στη στολή του κρατουμένου. Παραδόξως (;), την ίδια περίοδο περίπου ο Μαξίμ Γκόρκι έγραφε, επιβεβαιωτικά, από τη Σοβιετική Ένωση: «Αν εξαλειφθούν όλοι οι ομοφυλόφιλοι, τότε και ο φασισμός θα εξαφανιστεί» (1934).
Χρόνια αργότερα και πριν τη λεγόμενη ‘νύχτα των μεγάλων μαχαιριών’, ήταν πάλι οι SS που σε μια απόπειρα έξωσης των SA από τον μηχανισμό εξουσίας, επικαλέσθηκαν ως κατηγορία και την ομοσεξουαλικότητα τους. Αυτό δείχνει πως, ξεκάθαρα, στο ζήτημα αυτό και στον ‘χώρο’ αυτό, η ομοσεξουαλικότητα ως αμάρτημα … δεν συγχωρούταν. Στις 30 Ιουνίου του 1934, ο χίτλερ συνέλαβε τον ηγετη των SA (= τάγματα εφόδου) Ernst Röhm. Η SA ηταν μια παρακρατική/ παραστρατιωτική οργάνωση του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος που έπαιξε μεγάλο ρόλο στην άνοδο του χίτλερ. Τη νύχτα εκείνη ξεκίνησε ένα κύμα εκτελέσεων των ηγετών της SA, καθώς και συλλήψεων των στελεχών της σε όλη την γερμανία. Ο Röhm, τελικά, εκτελέστηκε την 1η Ιούλη του 1934 μετά τις ακραίες αντιπαραθέσεις για τον ρόλο της SA στο 3ο ράϊχ, στα θέματα της οικονομίας αλλά και τον γενικότερο ανταγωνισμό μεταξύ SA και SS. Οι εκτελέσεις πλασαρίστηκαν στην κοινή γνώμη με την κατηγορία της συνωμοσίας … και της ομοφυλοφιλίας, η οποία «υπονόμευε τον υγιή γερμανικό λαό» (παρεπιμπτόντως να πούμε ότι σε όλη την διάρκεια του εθνικοσοσιαλισμού, χρησιμοποιούταν συχνά η “κατηγορία” της ομοφυλοφιλίας για την εξόντωση των εκάστοτε αντιπάλων):
«Το χειρότερο, όμως, ήταν ότι από μια συγκεκριμένη κοινή π ρ ο δ ι ά θ ε σ η, άρχισε να δημιουργείται στην SA μια φράξια, η οποία δεν αποτελούσε μονάχα έναν συνωμοτικό πυρήνα ενάντια στις φυσιολογικές αντιλήψεις περί υγείας του λαού αλλά και έναν πυρήνα ενάντια στην κρατική ασφάλεια.»
[ο χίτλερ στο ράϊχσταγκ (κοινοβούλιο) σε λόγο του για τις εκτελέσεις αυτές].
Σημείωση: τόσο οι ναζί όσο και η αριστερά χρησιμοποιούσαν τότε την λέξη «προδιάθεση» (γερμανικά: “Veranlagung”) για να χαρακτηρίσουν την ομοφυλοφιλία.
Όλα αυτά όχι μόνο δεν οδήγησαν στην αλλαγή των αντιλήψεων της αριστεράς για τους ομοφυλόφιλους – η οποία μέχρι τότε μιλούσε περί «τρίτου ράϊχ ομοφυλόφιλων» – αλλά έγινε το ακριβώς αντίθετο! Η γερμανική αριστερά μετά τη ‘νύχτα των μεγάλων μαχαιριών’ άσκησε κριτική στον χίτλερ, καταλογίζοντας του ‘υποκρισία’ για το ότι δεν «τους» εκτέλεσε όλους. Τον κατηγόρησε για ασυνέπεια, σα να λέμε! Για να το αποδείξει, μάλιστα, αυτό έδωσε στον χίτλερ ονόματα ομοφυλόφιλων ναζί ή αυτών που η αριστερά θεωρούσε ομοφυλόφιλους και δεν είχαν εκτελεστεί. Έτσι, η γερμανική αριστερά σε μια υψηλή στιγμή συνέπειας αποδείχτηκε περισσότερο πρόθυμη για ετεροσεξιστικές δράσεις παρά για αντιφασιστικές (ο ενημερωμένος αντιφασίστας αναγνώστης θα γνωρίζει ότι λίγα έχουν αλλάξει από τότε).
Δίνουμε ελάχιστα μόνον παραδείγματα από την πληθώρα των τότε κειμένων της αντιφασιστικής εξόριστης αριστεράς:
«Ναι, λοιπόν, αν απομακρύνονταν όλοι οι ομοφυλόφιλοι από το σώμα και την ηγεσία της SA, δεν θα έμενε στο τέλος τίποτα άλλο παρά το αξιοθρήνητο κατάλοιπο μιας μικρής ομαδούλας ανθρώπων, ναι λοιπόν, και παρόλο που υπάρχει η παράγραφος §175 ο υπουργός Heß παραμένει αντιπρόεδρος του χίτλερ, ναι, ακόμα κι ο Baldur von Schirach είναι μέχρι και σήμερα ηγέτης της νεολαίας, ναι, ο κύριος Kaufmann ακόμα και σήμερα διοικητής του Αμβούργου, ο Helmut Bruckner μέχρι και σήμερα ανώτατος πρόεδρος στο Breslau, ο Koslo μέχρι και σήμερα ηγέτης των SA στο Liegnitz, ναι λοιπόν, είναι γενικά γνωστό ότι τα μέλη του γερμανικού θεάτρου, μόνο τότε μπορούν να κάνουν καριέρα στο θέατρο, μόνον αν έχουν την ‘ατυχή προδιάθεση’ του 3ου ράϊχ, ναι λοιπόν, στη νεολαία χίτλερ κυριαρχούν τρομακτικές καταστάσεις και χιλιάδες ομάδες της νεολαίας δεν αποτελούν παρά σχολειά της ομοφυλοφιλίας.»
[από τη σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα των γερμανών εξόριστων αντιφασιστών
«Ξανά Εμπρός»]
«Ενας παχύς, θηλυκός τύπος με ανάλογες προτιμήσεις», έγραφε το κομμουνιστικό στέλεχος Heinz Pol για τον ναζί Baldur von Schirach.
Κι όταν, παρά την κοινοποίηση των ονομάτων, δεν έγιναν οι πολυπόθητες εκτελέσεις, έγραφαν:
«Υπάρχουν ακόμα και σήμερα κάποιοι επίμονοι που το πιστεύουν ίσως, οι εφημερίδες του εξωτερικού κατονόμασαν, εξάλλου, στον γερμανό καγκελάριο καθαρά και ξάστερα τα ονόματα εκείνων των ηγετών, για τους οποίους ισχύει ότι απολαμβάνουν τα ίδια πάθη και σήμερα, με την ίδια ξεδιαντροπιά. Όλοι αυτοί, όμως, παραμένουν στις θέσεις τους, υπερήφανοι όσο ποτέ, στην υπηρεσία τους και με την αξιοπρέπεια τους.»
[στην «Νέα Εφημερίδα του Λαού», εφημερίδα εξόριστων γερμανών αντιφασιστών στη Νέα Υόρκη]
Βέβαια, με κάτι τέτοιες θεωρητικές βάσεις του στυλ «η ομοφυλοφιλία απεικονίζει ένα εξαιρετικά ισχυρό ψυχικό αγκυροβόλημα της φασιστικής ιδεολογίας» (Wilhelm Reich), τι άλλο να περιμένει κανείς; Όλα τα παραπάνω άρχισαν να κοπάζουν, όχι ότι σταμάτησαν οριστικά, μόνο όταν άρχισαν να γίνονται γνωστές και οι εξοντώσεις χιλιάδων (γερμανών και αυστριακών) ομοφυλόφιλων αντρών στα στρατόπεδα εξόντωσης. Έπρεπε, με λίγα λόγια, να υπάρξουν τόσες χιλιάδες θύματα για να το βουλώσει (τονίζουμε και πάλι: εν μέρει) επιτέλους η αριστερά!
Είναι τα τσιράκια της ετεροφυλοφιλίας!
Ας υπενθυμίσουμε ότι οι ναζί άρχισαν να γεμίζουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με ομοφυλόφιλους γερμανούς και αυστριακούς άνδρες από το 1933 – και με μεγαλύτερη ένταση από το 1937 – όπου μάλιστα τους φορούσαν το γνωστό ‘ροζ τρίγωνο’ στη στολή του κρατουμένου. Παραδόξως (;), την ίδια περίοδο περίπου ο Μαξίμ Γκόρκι έγραφε, επιβεβαιωτικά, από τη Σοβιετική Ένωση: «Αν εξαλειφθούν όλοι οι ομοφυλόφιλοι, τότε και ο φασισμός θα εξαφανιστεί» (1934).
Χρόνια αργότερα και πριν τη λεγόμενη ‘νύχτα των μεγάλων μαχαιριών’, ήταν πάλι οι SS που σε μια απόπειρα έξωσης των SA από τον μηχανισμό εξουσίας, επικαλέσθηκαν ως κατηγορία και την ομοσεξουαλικότητα τους. Αυτό δείχνει πως, ξεκάθαρα, στο ζήτημα αυτό και στον ‘χώρο’ αυτό, η ομοσεξουαλικότητα ως αμάρτημα … δεν συγχωρούταν. Στις 30 Ιουνίου του 1934, ο χίτλερ συνέλαβε τον ηγετη των SA (= τάγματα εφόδου) Ernst Röhm. Η SA ηταν μια παρακρατική/ παραστρατιωτική οργάνωση του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος που έπαιξε μεγάλο ρόλο στην άνοδο του χίτλερ. Τη νύχτα εκείνη ξεκίνησε ένα κύμα εκτελέσεων των ηγετών της SA, καθώς και συλλήψεων των στελεχών της σε όλη την γερμανία. Ο Röhm, τελικά, εκτελέστηκε την 1η Ιούλη του 1934 μετά τις ακραίες αντιπαραθέσεις για τον ρόλο της SA στο 3ο ράϊχ, στα θέματα της οικονομίας αλλά και τον γενικότερο ανταγωνισμό μεταξύ SA και SS. Οι εκτελέσεις πλασαρίστηκαν στην κοινή γνώμη με την κατηγορία της συνωμοσίας … και της ομοφυλοφιλίας, η οποία «υπονόμευε τον υγιή γερμανικό λαό» (παρεπιμπτόντως να πούμε ότι σε όλη την διάρκεια του εθνικοσοσιαλισμού, χρησιμοποιούταν συχνά η “κατηγορία” της ομοφυλοφιλίας για την εξόντωση των εκάστοτε αντιπάλων):
«Το χειρότερο, όμως, ήταν ότι από μια συγκεκριμένη κοινή π ρ ο δ ι ά θ ε σ η, άρχισε να δημιουργείται στην SA μια φράξια, η οποία δεν αποτελούσε μονάχα έναν συνωμοτικό πυρήνα ενάντια στις φυσιολογικές αντιλήψεις περί υγείας του λαού αλλά και έναν πυρήνα ενάντια στην κρατική ασφάλεια.»
[ο χίτλερ στο ράϊχσταγκ (κοινοβούλιο) σε λόγο του για τις εκτελέσεις αυτές].
Σημείωση: τόσο οι ναζί όσο και η αριστερά χρησιμοποιούσαν τότε την λέξη «προδιάθεση» (γερμανικά: “Veranlagung”) για να χαρακτηρίσουν την ομοφυλοφιλία.
Όλα αυτά όχι μόνο δεν οδήγησαν στην αλλαγή των αντιλήψεων της αριστεράς για τους ομοφυλόφιλους – η οποία μέχρι τότε μιλούσε περί «τρίτου ράϊχ ομοφυλόφιλων» – αλλά έγινε το ακριβώς αντίθετο! Η γερμανική αριστερά μετά τη ‘νύχτα των μεγάλων μαχαιριών’ άσκησε κριτική στον χίτλερ, καταλογίζοντας του ‘υποκρισία’ για το ότι δεν «τους» εκτέλεσε όλους. Τον κατηγόρησε για ασυνέπεια, σα να λέμε! Για να το αποδείξει, μάλιστα, αυτό έδωσε στον χίτλερ ονόματα ομοφυλόφιλων ναζί ή αυτών που η αριστερά θεωρούσε ομοφυλόφιλους και δεν είχαν εκτελεστεί. Έτσι, η γερμανική αριστερά σε μια υψηλή στιγμή συνέπειας αποδείχτηκε περισσότερο πρόθυμη για ετεροσεξιστικές δράσεις παρά για αντιφασιστικές (ο ενημερωμένος αντιφασίστας αναγνώστης θα γνωρίζει ότι λίγα έχουν αλλάξει από τότε).
Δίνουμε ελάχιστα μόνον παραδείγματα από την πληθώρα των τότε κειμένων της αντιφασιστικής εξόριστης αριστεράς:
«Ναι, λοιπόν, αν απομακρύνονταν όλοι οι ομοφυλόφιλοι από το σώμα και την ηγεσία της SA, δεν θα έμενε στο τέλος τίποτα άλλο παρά το αξιοθρήνητο κατάλοιπο μιας μικρής ομαδούλας ανθρώπων, ναι λοιπόν, και παρόλο που υπάρχει η παράγραφος §175 ο υπουργός Heß παραμένει αντιπρόεδρος του χίτλερ, ναι, ακόμα κι ο Baldur von Schirach είναι μέχρι και σήμερα ηγέτης της νεολαίας, ναι, ο κύριος Kaufmann ακόμα και σήμερα διοικητής του Αμβούργου, ο Helmut Bruckner μέχρι και σήμερα ανώτατος πρόεδρος στο Breslau, ο Koslo μέχρι και σήμερα ηγέτης των SA στο Liegnitz, ναι λοιπόν, είναι γενικά γνωστό ότι τα μέλη του γερμανικού θεάτρου, μόνο τότε μπορούν να κάνουν καριέρα στο θέατρο, μόνον αν έχουν την ‘ατυχή προδιάθεση’ του 3ου ράϊχ, ναι λοιπόν, στη νεολαία χίτλερ κυριαρχούν τρομακτικές καταστάσεις και χιλιάδες ομάδες της νεολαίας δεν αποτελούν παρά σχολειά της ομοφυλοφιλίας.»
[από τη σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα των γερμανών εξόριστων αντιφασιστών
«Ξανά Εμπρός»]
«Ενας παχύς, θηλυκός τύπος με ανάλογες προτιμήσεις», έγραφε το κομμουνιστικό στέλεχος Heinz Pol για τον ναζί Baldur von Schirach.
Κι όταν, παρά την κοινοποίηση των ονομάτων, δεν έγιναν οι πολυπόθητες εκτελέσεις, έγραφαν:
«Υπάρχουν ακόμα και σήμερα κάποιοι επίμονοι που το πιστεύουν ίσως, οι εφημερίδες του εξωτερικού κατονόμασαν, εξάλλου, στον γερμανό καγκελάριο καθαρά και ξάστερα τα ονόματα εκείνων των ηγετών, για τους οποίους ισχύει ότι απολαμβάνουν τα ίδια πάθη και σήμερα, με την ίδια ξεδιαντροπιά. Όλοι αυτοί, όμως, παραμένουν στις θέσεις τους, υπερήφανοι όσο ποτέ, στην υπηρεσία τους και με την αξιοπρέπεια τους.»
[στην «Νέα Εφημερίδα του Λαού», εφημερίδα εξόριστων γερμανών αντιφασιστών στη Νέα Υόρκη]
Βέβαια, με κάτι τέτοιες θεωρητικές βάσεις του στυλ «η ομοφυλοφιλία απεικονίζει ένα εξαιρετικά ισχυρό ψυχικό αγκυροβόλημα της φασιστικής ιδεολογίας» (Wilhelm Reich), τι άλλο να περιμένει κανείς; Όλα τα παραπάνω άρχισαν να κοπάζουν, όχι ότι σταμάτησαν οριστικά, μόνο όταν άρχισαν να γίνονται γνωστές και οι εξοντώσεις χιλιάδων (γερμανών και αυστριακών) ομοφυλόφιλων αντρών στα στρατόπεδα εξόντωσης. Έπρεπε, με λίγα λόγια, να υπάρξουν τόσες χιλιάδες θύματα για να το βουλώσει (τονίζουμε και πάλι: εν μέρει) επιτέλους η αριστερά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου