Η ξεφτισμένη επτάχρονη σχέση ενός gay ζευγαριού δοκιμάζεται όταν ο ένας τους, ο Τζον, ερωτεύεται μια γυναίκα. Σ’ ένα δείπνο-μάχη διεκδίκησης θα δοκιμαστούν αντοχές και επιχειρήματα. Όλα αυτά στην παράσταση “Cock” του Μάικ Μπάρτλετ.
Από το πρώτο 5λεπτο μπορείς να καταλάβεις αν μια παράσταση είναι καλή. Και αυτή η παράσταση είναι πολύ καλή. Η σκηνοθέτρια Κατερίνα Ευαγγελάτου δεν σκηνοθέτησε απλά αλλά χορογράφησε, έχοντας «συν-χορογράφους» το φωτιστή (Βαλεντίνα Ταμιωλάκη) και το συνθέτη (Σταύρο Γασπαράτο).
Οι 5 ηθοποιοί της μπήκαν σ’ έναν άδειο από σκηνικά χώρο και επιδόθηκαν σε κοκορομαχία, χρησιμοποιώντας για νυχιές και ραμφίσματα τον αιχμηρό, όλο ειρωνεία και χιούμορ, λόγο του έργου.
Ναι, στιγμή δεν μπορείς να ξεχάσεις πως αυτό το έργο έχει αγγλική καταγωγή, όμως η ιστορία του δεν μπορεί ν’ αφήσει κανέναν αδιάφορο. Το στρέιτ κοινό εύκολα ξεχνάει πως στα όπλα της διεκδίκησης χρησιμοποιούνται χαρακτηριστικά των φύλων και παρασύρεται από το ερωτικό τρίγωνο – ξέρω πολλές γυναίκες που ομολόγησαν πως ταυτίστηκαν με τον απατημένο. Το ίδιο συμβαίνει και με το γκέι κοινό, που (όπως πάντα) προχωρημένο, δέχτηκε άνετα μια τόσο καλογραμμένη απιστία. Μόνο οι αμφιφυλόφυλοι ίσως παραξενευτούν με τον Τζον, γιατί στην πραγματική ζωή αυτοί είναι οι χειριστικοί στις σχέσεις – έτσι μάλλον δύσκολα να ταυτιστούν μ’ έναν «που δοκιμάζει φωνές άλλων μπροστά στον καθρέφτη από μικρό παιδί».
Τo έργο λανσάρεται σαν ένα έργο για τη ρευστότητα των σεξουαλικών ταυτοτή
των. Η αλήθεια είναι πως το ερώτημα μπαίνει, γρήγορα όμως απαντάται για ν’ αφήσει χώρο ν’ ακουστεί η μεγάλη αλήθεια: «γυρνάς σ’ αυτό που σου φαίνεται πιο εύκολο». Έτσι ο τίτλος του προγράμματος «Ο χαμένος παράδεισος της ετεροφυλίας ή Cock μια in-yer-face “μετά-γκέι” φαρσοκωμωδία ή ένα έργο για τον πούτσο», φαντάζει πολύ περίπλοκος για ένα τόσο ξεκάθαρο έργο.
Τέλος πάντων, τι σημασία έχουν τα θεωρητικά όταν έχεις μια τόσο ωραία παράσταση (κι αν γέλασα) – με μια Ιωάννα Παππά (τουλάχιστον) εξαιρετική, έναν Γιώργο Κοτανίδη (πατέρας στα καλύτερά του), τον Δημήτρη Μοθωναίο (Τζον) να παλεύει και να βγαίνει νικητής με το αμφίρροπό του χαρακτήρα και τον Μάκη Παπαδημητρίου να σπιρουνιάζει το ταλέντο του προκειμένου να δώσει υπόσταση στον πιο θολό ρόλο του έργου.
Δημήτρης Μαστρογιαννίτης (AthensVoice, τχ 337 - 09/03/2011)
Από το πρώτο 5λεπτο μπορείς να καταλάβεις αν μια παράσταση είναι καλή. Και αυτή η παράσταση είναι πολύ καλή. Η σκηνοθέτρια Κατερίνα Ευαγγελάτου δεν σκηνοθέτησε απλά αλλά χορογράφησε, έχοντας «συν-χορογράφους» το φωτιστή (Βαλεντίνα Ταμιωλάκη) και το συνθέτη (Σταύρο Γασπαράτο).
Οι 5 ηθοποιοί της μπήκαν σ’ έναν άδειο από σκηνικά χώρο και επιδόθηκαν σε κοκορομαχία, χρησιμοποιώντας για νυχιές και ραμφίσματα τον αιχμηρό, όλο ειρωνεία και χιούμορ, λόγο του έργου.Ναι, στιγμή δεν μπορείς να ξεχάσεις πως αυτό το έργο έχει αγγλική καταγωγή, όμως η ιστορία του δεν μπορεί ν’ αφήσει κανέναν αδιάφορο. Το στρέιτ κοινό εύκολα ξεχνάει πως στα όπλα της διεκδίκησης χρησιμοποιούνται χαρακτηριστικά των φύλων και παρασύρεται από το ερωτικό τρίγωνο – ξέρω πολλές γυναίκες που ομολόγησαν πως ταυτίστηκαν με τον απατημένο. Το ίδιο συμβαίνει και με το γκέι κοινό, που (όπως πάντα) προχωρημένο, δέχτηκε άνετα μια τόσο καλογραμμένη απιστία. Μόνο οι αμφιφυλόφυλοι ίσως παραξενευτούν με τον Τζον, γιατί στην πραγματική ζωή αυτοί είναι οι χειριστικοί στις σχέσεις – έτσι μάλλον δύσκολα να ταυτιστούν μ’ έναν «που δοκιμάζει φωνές άλλων μπροστά στον καθρέφτη από μικρό παιδί».
Τo έργο λανσάρεται σαν ένα έργο για τη ρευστότητα των σεξουαλικών ταυτοτή
των. Η αλήθεια είναι πως το ερώτημα μπαίνει, γρήγορα όμως απαντάται για ν’ αφήσει χώρο ν’ ακουστεί η μεγάλη αλήθεια: «γυρνάς σ’ αυτό που σου φαίνεται πιο εύκολο». Έτσι ο τίτλος του προγράμματος «Ο χαμένος παράδεισος της ετεροφυλίας ή Cock μια in-yer-face “μετά-γκέι” φαρσοκωμωδία ή ένα έργο για τον πούτσο», φαντάζει πολύ περίπλοκος για ένα τόσο ξεκάθαρο έργο.Τέλος πάντων, τι σημασία έχουν τα θεωρητικά όταν έχεις μια τόσο ωραία παράσταση (κι αν γέλασα) – με μια Ιωάννα Παππά (τουλάχιστον) εξαιρετική, έναν Γιώργο Κοτανίδη (πατέρας στα καλύτερά του), τον Δημήτρη Μοθωναίο (Τζον) να παλεύει και να βγαίνει νικητής με το αμφίρροπό του χαρακτήρα και τον Μάκη Παπαδημητρίου να σπιρουνιάζει το ταλέντο του προκειμένου να δώσει υπόσταση στον πιο θολό ρόλο του έργου.
Δημήτρης Μαστρογιαννίτης (AthensVoice, τχ 337 - 09/03/2011)
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου