The American actor Farley Granger was perhaps best known for playing strikingly handsome yet emotionally vulnerable young men in such films as Nicholas Ray's classic noir romance They Live By Night and two Alfred Hitchcock-directed efforts with legendary homosexual subtexts, Rope and Strangers on a Train. Although Granger was reticent about his private life, his homosexuality (or, more accurately, bisexuality) was widely known in the Hollywood and Broadway communities in which he worked. Moreover, the writer Arthur Laurents revealed in his 2000 autobiography the details of his four-year relationship with Granger during the late 1940s. Over the last several years of his life Granger himself appeared in several documentaries discussing the depiction of gay and lesbian characters in film.(...)
In 1963, he fell in love with Robert Calhoun, a production supervisor for touring companies of Broadway plays. The two would be together for the rest of Calhoun's life. In 1995 he was one of the on-screen actors interviewed for Rob Epstein and Jeffrey Friedman's ground-breaking documentary The Celluloid Closet, discussing the depiction of homosexuality in film, in particular Rope and Strangers on a Train.
In the final years of his life Granger continued to act occasionally in theater, television, and film.
In 2001, he appeared in the independent film The Next Big Thing, playing an urbane Manhattan art dealer. In 2007, Granger published a memoir, Include Me Out, which he co-authored with Calhoun. The following year Calhoun died of lung cancer.
On March 27, 2011, Granger died in New York City of natural causes.(glbtq.com)
3 σχόλια:
Έρβα, στην "Οδό Πανός", θυμάμαι πάλι, είχα διαβάσει, μιλάμε για 30 χρόνια πριν περίπου, ένα πολύ καλό κείμενο για το "Strangers on a train". Μήπως υπάρχει στο αρχείο σου; Κάποτε χάρισα όλη τη συλλογή μου από την Ο.Π.
Χμ, κάπου, σε κάποιο πατάρι, θα υπάρχει σίγουρα.
Μήπως θυμάσαι όμως κάτι πιο συγκεκριμένο; Π.χ. τη χρονιά.
Το άρθρο που αναφέρεται στο Strangers on a train - με μία ενδιαφέρουσα εισαγωγή για τον καθοριστικό ρόλο των πρώτων "διαφωτιστών" της δεκαετίας του '50, στην αλλαγή της αντιμετώπισης στο θέμα της ομοφυλοφιλίας - δημοσιεύθηκε στο 3ο τεύχος της Οδού Πανός (Οκτ. '81). ["...του γνέφει πίσω από κολώνες, στον κήπο, ή στο απέναντι πεζοδρόμιο", γράφει ανάμεσα στα άλλα].
To τεύχος αυτό - ένα αφιέρωμα στον Παζολίνι- είναι εξαντλημένο, όμως ο Χρονάς αποφάσισε την επανέκδοσή του (μαζί με τα τεύχη 9 και 10 - αφιερώματα στον Κ.Π. Καβάφη και τον Ντέιβιντ Μπάουι). Κυκλοφόρησε το 1991 (τ. 43) και πρέπει να υπάρχει ακόμα στο βιβλιοπωλείο του. Τρία ιστορικά τεύχη σε έναν τόμο που αξίζει να υπάρχει στις βιβλιοθήκες των ενδιαφερομένων, όχι μόνον για το πλούσιο περιεχόμενό του αλλά και για λόγους αναμνηστικούς, ιστορικούς, συγκινησιακούς. Η Οδός Πανός, το μοναδικό στο είδος του μακρόβιο περιοδικό, με την επιμονή του εκδότη του, με συνέπεια και χωρίς κραυγές πρόβαλε - και υπηρέτησε πιστά την ομοφυλοφιλική λογοτεχνία και τέχνη.
Λυπάμαι που το βλέπω να χάνει σιγά σιγά τον χαρακτήρα του. Από ό,τι κρίνω από τα τελευταία τεύχη, φαίνεται πως στοχεύει πλέον σε ένα ευρύ κοινό, ένα κοινό που, έτσι κι αλλιώς, έχει δεκάδες παρόμοιες πηγές.
υ.γ.
Το τεύχος μπορεί να υπάρχει ακόμα στην Διδότου, αλλά εκεί δεν υπάρχει πια ο Δημήτρης Λαλέτας. Φεύγουν οι άνθρωποι, τελειώνουν και οι εποχές: Έφυγε ο Δημήτρης Λαλέτας. Τόσο νέος!
Δημοσίευση σχολίου