ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

Πληρώνουν με τη ζωή τους τον έρωτα

Εγκλημα που τιμωρείται ακόμη και με θάνατο η ομοφυλοφιλία σε δεκάδες κράτη

Της Μαρίας Παπαδημητρίου (Ελεύθερος Τύπος, 13 Ιανουαρίου 2008)

Είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες… Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο ζούσετη δεκαετία του ’70 σε ένα σκοτεινό υπόγειο. Τα αγόρια σαν τον Αχιλλέα κρύβονταν ή γίνονταν αντικείμενο κριτικής. Κακόβουλης. Σε πολλά μέρη του κόσμου. Τα χρόνια πέρασαν. Η διαφορετικότητα στη σεξουαλική συμπεριφορά έγινε αποδεκτή.

Ομως ο φανατισμός, θρησκευτικός ή κοινωνικός, και η μισαλλοδοξία κάθε μορφής εξακολουθούν να υπάρχουν. Οι άνθρωποι διώκονται για τις ερωτικές τους επιλογές. Επτά χώρες–μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών διατηρούν σήμερα, εν έτει 2008, νομοθεσία που προβλέπει τη θανατική καταδίκη ομοφυλόφιλων. Ογδόντα τέσσερα κράτη τούς επιβάλλουν ποινικές κυρώσεις, οι οποίες σε δέκα από αυτά φτάνουν μέχρι την ισόβια κάθειρξη. Τα πλήρη στοιχεία των νομοθετικών διατάξεων που καταδικάζουν τις ιδιαιτερότητες στις ανθρώπινες σχέσεις προέρχονται από έρευνα του Sφdertφrn University College της Στοκχόλμης που πραγματοποιήθηκε φέτος υπό τον καθηγητή Ντάνιελ Οτοσον.

Το σοβαρό ζήτημα της θανατικής καταδίκης διατηρείται διαρκώς στην επικαιρότητα, με τον απόηχο να φτάνει και στην Ελλάδα. Η υπόθεση του 40χρονου Ιρανού ομοφυλόφιλου«Αλεξ», που υπέστη φρικτά βασανιστήρια και γλίτωσε τον απαγχονισμό με την απόδρασή του από το Ιράν, για να βρει καταφύγιο στη χώρα μας εδώ και επτά χρόνια, εκκρεμεί στοΣυμβούλιο της Επικρατείας.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Νέα Υόρκη ο πρόεδρος του Ιράν Μαχμούτ Αχμαντινετζάντ δήλωσε ότι στη χώρα του… δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι και αποδοκιμάστηκε εντονότατα στην αίθουσα διαλέξεων του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Ενα χρόνο πριν είχε κάνει το γύρο του κόσμου η εικόνα των δύο κρεμασμένων εφήβων -των Μαχμούτ Ασγκάρι και Αγιάζ Μαρχόνι- που ομολόγησαν τη σχέση τους στην πόλη Μασάντ του Ιράν.

Τα επτά κράτη που στέλνουν ανθρώπους στην αγχόνη ή σε θάνατο διά λιθοβολισμού επειδή εκφράζονται διαφορετικά στην ιδιωτική, ερωτική τους ζωή είναι: Ιράν, Μαυριτανία, Σαουδική Αραβία, Σουδάν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Υεμένη, Νιγηρία.

Συνυπάρχουν δε ως… συνήθεις ύποπτοι στη λίστα των «25» που απέμειναν στη Γη να εφαρμόζουντην εσχάτη των ποινών για διάφορα εγκλήματα και «εγκλήματα» (με την Κίνα σταθερά στην πρώτη θέση, κατέχουσα ποσοστό μεγαλύτερο του 90% στις παγκόσμιες εκτελέσεις).Στις 40 από τις 91 συνολικά χώρες όπου επιβάλλονται κυρώσεις η ομοφυλοφιλία δεν είναι παράνομη για τις γυναίκες και, ως εκ τούτου, δεν τιμωρείται, ενώ σε τρεις από αυτές ονόμος χαρακτηρίζεται ασαφής (δεν ξεκαθαρίζει αν οι σχετικές ποινές αφορούν και το γυναικείο φύλο).

Η διεθνής ομοσπονδία ομοφυλόφιλων ILGA, εκπροσωπώντας περισσότερα από 560 σωματεία 90 χωρών, θεωρεί επείγουσα την ανάγκη αποποινικοποίησης της ομοφυλοφιλικής δραστηριότητας.

Την ίδια ώρα, οι ευρωπαϊκές χώρες δεν ακολουθούν σαφή πολιτική χορήγησης ασύλου στα θύματα. Ερευνες της οργάνωσης «Human Rights Watch» αποκάλυψαν ότι ο ομοφοβικός λόγος χρησιμοποιείται σαν δημαγωγικό εργαλείο στηΖιμπάμπουε, στη Ζάμπια, στη Ναμίμπια, στην Μποτσουάνα κ.ά., ενώ σύμφωνα με το διευθυντή της HRW Μπόρις Ντίτριχ: «Πολλοί ηγέτες διατυμπανίζουν τον αποτροπιασμό τους για την ομοφυλοφιλία»

.

Υπό διωγμό σε 91 χώρες

Από τα ισχύοντα στις 91 χώρες αξίζει να σημειωθούν:

▪ Στο Ιράκ η θανατική ποινή επισήμως δεν ισχύει, αφού μετά την αμερικανική εισβολή, το 2003, εφαρμόζεται ο ποινικός κώδικας του 1969, που δεν απαγορεύει τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Ωστόσο, επειδή η χώρα βρίσκεται σε έκρυθμη κατάσταση, ο νόμος δεν λειτουργεί επίτης ουσίας και εκτελεστικά αποσπάσματα στήνονται αυθαίρετα ανά την επικράτεια, αφαιρώντας ανθρώπινες ζωές.

▪ Ο ισλαμικός νόμος της Σαρία –που προβλέπει τη θανατική καταδίκη– είναι απολύτως εναρμονισμένος με τον ποινικό κώδικα του Αφγανιστάν. Παρόλο που μετά την πτώση του καθεστώτος των Ταλιμπάν σταμάτησε η επιβολή της εσχάτης των ποινών, ο νόμος παραμένει σε ισχύ…

▪ Η ποινή της ισόβιας κάθειρξης προβλέπεται σε: Αντίγκουα, Μπαρμπέιντος, Γουιάνα, Ινδία, Μιανμάρ, Σάντα Λουτσία, Σιγκαπούρη, Σουδάν, Τανζανία, Ουγκάντα.

▪ Στη Δομινικανή Δημοκρατία επαφίεται στην κρίση του δικαστηρίου να επιλέξει, κατά περίπτωση, φυλάκιση διάρκειας άνω των δέκα ετών ή εγκλεισμό σε ψυχιατρική κλινική για το ίδιο χρονικό διάστημα – κάτι το οποίο ισχύειγια άντρες και γυναίκες.

▪ Στο Λεζότο, στη Ναμίμπιακαι στη Σουαζιλάνδη οι ποινές είναι ασαφείς και δεν βασίζονται σε γραπτούς νόμους αλλά σε προηγούμενες ετυμηγορίες ενόρκων.

▪ Η πιο ήπια ίσως τιμωρία για τους ομοφυλόφιλους καταγράφεται στη νομοθεσία της Κόστα Ρίκα: από δύο μέχρι 30 μέρες.

Η «homophobia» εκφράζεται με φόβο, αποστροφή, διακρίσεις ή και μίσος, με ολέθρια αποτελέσματα...

.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΕΙΡΔΑΡΗΣ

ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Είναι ντροπή για τη σύγχρονη κοινωνία να καταδικάζονται σε θάνατο άνθρωποι. Πιο τραγικό είναι να θανατώνονται ανθρώπινα όντα για τις σεξουαλικές τους ιδιαιτερότητες και προτιμήσεις. Δυστυχώς όμως αυτό είναι μια τρομακτική πραγματικότητα. Ατομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό (ομοφυλόφιλοι), ενώ έχουν τα αυτά δικαιώματα με τους υπόλοιπους ανθρώπους, τιμωρούνται με τη θανατική ποινή για τις επιλογές τους. Αναμφίβολα υπάρχει σοβαρό νομικό οπλοστάσιο σε διεθνές επίπεδο για την προστασία τουςκαι τη μη επιβολή της ύψιστης ποινής κατά της ζωής. Ομως τα διεθνή δικαιοδοτικά όργαναδεν διαθέτουν την απαιτούμενη αποτελεσματικότητα και οι αποφάσεις που εκδίδουν δεν μπορούν, για διάφορους νομικούς και πολιτικούς λόγους, να εκτελεστούν κατά των κρατών πουπροβαίνουν στις εκτελέσεις. Τα τελευταία χρόνια πάντως η διεθνής κοινότητα συνειδητοποίησε τις ενοχές της και το αυτονόητο, ότι δηλαδή τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχουν διαχωριστικές γραμμές και ισχύουν για όλους, κι έτσι άρχισε να κινείται. Ο ΟΗΕ συ-νέστησε ειδικό εισηγητή που έχει ως αρμοδιότητα, μεταξύ άλλων, και τα θέματα αυτά, ασχολούμενος άμεσα και αποτελεσματικά.Παράλληλα, οι ΜΚΟ, φορείς και νομικοί που ασχολούνται με τα ανθρώπινα δικαιώματα ήδη οργάνωσαν με επιτυχία στο Παρίσι το Φεβρουάριο του 2007 το 3ο διεθνές συνέδριο εναντίον της ποινής του θανάτου, θεματική υποενότητα του οποίου αποτελούσε και η θανάτωση των ομοφυλόφιλων. Αποτέλεσμα αυτών είναι ότι ο κόσμος έχει ευαισθητοποιηθεί και έχουμε την προσδοκία ότι τομέλλον θα είναι καλύτερο.

Ο Βασίλης Χειρδάρης είναι ποινικολόγος.

.
Θύματα διακρίσεων και στην Ελλάδα

Της ΜΥΡΤΩΣ ΜΠΟΥΤΣΗ

Η Ελλάδα παραμένει μια χώρα μεπολλές διακρίσεις σε βάρος των ομοφυλόφιλων, αλλά τουλάχιστον η κοινή γνώμη δείχνει να αναγνωρίζει το πρόβλημα. Επτά στους δέκα Ελληνες συμφωνούν ότι υπάρχουν γενικότερα διακρίσεις, έξι στους δέκα ότι οι ομοφυλόφιλοι δυσκολεύονται ακόμα και στην πρόσβασή τους στην αγορά εργασίας και το 12% δηλώνει ότι δεν αποδέχεται το διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό.

Η έρευνα που έγινε σε δείγμα 1.000 ατόμων από τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Πρωτοβουλία Γυναίκα και Υγεία» στο πλαίσιο του προγράμματος «2007, Ετος Ισων Ευκαιριών» του υπουργείου Απασχόλησης αποκαλύπτει μερικές ακόμη πτυχές για τις στάσεις και τις συμπεριφορές της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο γενετήσιο προσανατολισμό.

Οι μισοί από τους ερωτηθέντες τάχθηκαν υπέρ του πολιτικού γάμου ή του «συμφώνου συμβίωσης ομοφυλόφιλων», με πιο δεκτικές τις γυναίκες, που φτάνουν σε ποσοστό 65%, έναντι των αντρών, που μένουν στο 47%. Από την πλευρά της ηλικίας, υπέρτου πολιτικού γάμου των ομοφυλόφιλων τάχθηκαν κυρίως τα άτομα των 36 έως 45 ετών, όταν οι νέοι από 19 έως 25 χρόνων έχουν σχεδόν το ίδιο ποσοστό θετικής απάντησης με τα άτομα άνω των 55.

Πιο ανεκτικές οι γυναίκες Τρεις στους δέκα απαντούν «όχι» στην υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, με τα ποσοστά να είναι ακριβώς ίδια ανεξάρτητα από το επίπεδο μόρφωσης, και το 45% απαντά ότι στην ελληνική κοινωνίαη ομοφυλοφιλία είναι πολύ συχνή (το 32% μάλιστα χαρακτηρίζει πολύσυχνή και την αμφιφυλοφυλία).

Οι Ελληνες πιστεύουν επίσης ότι στηδιαμόρφωση της σεξουαλικήςταυτότητας ενεργό ρόλο παίζουντα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, οι φίλοι, ακόμη και το σχολείο ή η Εκκλησία (!), αν και η πλειοψηφία αποδίδει την ομοφυλοφυλία σε βιολογικούς παράγοντες.

Ειδικά ως προς τις διακρίσεις στον εργασιακό τομέα, 9% των ερωτηθέντων παραδέχεται πως οι ίδιοι ή κάποιος γνωστός τους έχει πέσει θύμα προκαταλήψεων στον εργασιακό χώρο. Μάλιστα, μεταξύ όσων λένε ότι γίνονται διακρίσεις στην αγορά εργασίας, το 9% υποστηρίζει πως αυτές αφορούν ακόμη και τον τομέα των αποδοχών.