Roberto González Fernández
.
Άνοιξα όλα τα ακούντ στα σεξοσάιτ που έχω. Όλα τα πορνομπλόγκ, για να ξεχάσω τα λόγια μας. Και να, που έπεσα σε ένα προφίλ και ξάφνου το δωμάτιο άρχισε να γεμίζει με τις μαβιές νότες απ΄ εκείνο το τραγούδι που έπαιζε καθώς με άφηνες μια Κυριακή μεσημέρι, χρόνια πριν, στα ΚΤΕΛ, (στοιχηματίζω, πως θα το ΄χεις ξεχάσει) καθώς τέλειωναν οι πρώτες κοινές μας διακοπές στην Ήπειρο και στην Μακεδονία. Τέτοιες μέρες ήταν. Θυμάσαι; Πριν λίγο με άφηνες έξω από το σπίτι μου. Και τώρα, το ίδιο τραγούδι γεμίζει το μυαλό και την καρδιά μου. Οι νότες έγιναν κιόλας εικόνες και σκέψεις, που κυλάνε διστακτικά στα μάγουλα.
Άνοιξα όλα τα ακούντ στα σεξοσάιτ που έχω. Όλα τα πορνομπλόγκ, για να ξεχάσω τα λόγια μας. Και να, που έπεσα σε ένα προφίλ και ξάφνου το δωμάτιο άρχισε να γεμίζει με τις μαβιές νότες απ΄ εκείνο το τραγούδι που έπαιζε καθώς με άφηνες μια Κυριακή μεσημέρι, χρόνια πριν, στα ΚΤΕΛ, (στοιχηματίζω, πως θα το ΄χεις ξεχάσει) καθώς τέλειωναν οι πρώτες κοινές μας διακοπές στην Ήπειρο και στην Μακεδονία. Τέτοιες μέρες ήταν. Θυμάσαι; Πριν λίγο με άφηνες έξω από το σπίτι μου. Και τώρα, το ίδιο τραγούδι γεμίζει το μυαλό και την καρδιά μου. Οι νότες έγιναν κιόλας εικόνες και σκέψεις, που κυλάνε διστακτικά στα μάγουλα.
Γράφω, σβήνω... Σκόρπιες λέξεις, στο λευκό. Γράφω άλλα. Δεν βγαίνει νόημα. Ντιλίτ. Κανείς δεν θα καταλάβει. Νοιώθω το πρόσωπό μου να καίει, σαν στον ήλιο του καλοκαιριού. (…)
Προσπαθώ να υποθέσω τι θα κάνεις τώρα εσύ. Προς στιγμή αλλάζω σκέψεις. Αναρωτιέμαι γιατί δεν σε κάλεσα εγώ, όπως κάθε μέρα να δω ότι έφτασες σπίτι (…) Θα κοιμάσαι; Θα χαζεύεις στην τηλεόραση με τη Δρούζα; Θα κοιτάς το ταβάνι ή έξω το φως καθώς λιγοστεύει; (…) Πείνασα. Εσύ θα έφαγες κάτι; (...) Κρυώνω. Σκοτείνιασε για τα καλά. Φοράω το πάνω μιας αθλητικής φόρμας.
Λύσης
Μια ώρα αργότερα βρέθηκαν στο κρεββάτι. Δεν επρόκειτο, ωστόσο, για το συνηθισμένο σε κάποιες ανάλογες περιπτώσεις γαμήσι του χωρισμού. Ήταν έντονο, οπωσδήποτε, και η φωταψία υπήρξε εντελώς περίλαμπρη. Αλλά είχε, επίσης, κατά παράδοξο τρόπο την εγγύτητα ενός σφιχτού δεσμού. Επιπλέον, κοιμήθηκαν μαζί. Αγκαλιασμένοι.
Προσπαθώ να υποθέσω τι θα κάνεις τώρα εσύ. Προς στιγμή αλλάζω σκέψεις. Αναρωτιέμαι γιατί δεν σε κάλεσα εγώ, όπως κάθε μέρα να δω ότι έφτασες σπίτι (…) Θα κοιμάσαι; Θα χαζεύεις στην τηλεόραση με τη Δρούζα; Θα κοιτάς το ταβάνι ή έξω το φως καθώς λιγοστεύει; (…) Πείνασα. Εσύ θα έφαγες κάτι; (...) Κρυώνω. Σκοτείνιασε για τα καλά. Φοράω το πάνω μιας αθλητικής φόρμας.
Λύσης
Μια ώρα αργότερα βρέθηκαν στο κρεββάτι. Δεν επρόκειτο, ωστόσο, για το συνηθισμένο σε κάποιες ανάλογες περιπτώσεις γαμήσι του χωρισμού. Ήταν έντονο, οπωσδήποτε, και η φωταψία υπήρξε εντελώς περίλαμπρη. Αλλά είχε, επίσης, κατά παράδοξο τρόπο την εγγύτητα ενός σφιχτού δεσμού. Επιπλέον, κοιμήθηκαν μαζί. Αγκαλιασμένοι.
Κανείς δεν επιβεβαίωσε την ακύρωση του χωρισμού. Κανείς δεν θέλησε να αναφερθεί στην επάνοδο της δαμοκλείου σπάθης. Εντούτοις, ο υπόδουλος αισθάνθηκε και πάλι απειλητική την ακμή της πάνω στην καρωτίδα του. Τα επικείμενα επέκειντο ξανά. Ο αγαπημένος του έπρεπε ξανά να πάρει την απόφασή του: την ίδια απόφαση τρομερής σημασίας που οι αδαείς είχαν πιστέψει πως είχε ήδη παρθεί (και η αλήθεια είναι πως είχε ανακοινωθεί).
.
τα μούτρα του George Le Nonce
.
τα μούτρα του George Le Nonce
4 σχόλια:
Σᾶς εὐχαριστῶ, καὶ πάλι, γιὰ τὴν ἀνθολόγηση, erva μου! Ἂν καὶ ὁ τίτλος σας, ἐν προκειμένῳ, ἀποτελεῖ εὐχὴ καταδικασμένη νὰ μὴν ὑλοποιηθεῖ. Ἀπὸ φόβο...
Μήπως βιάζεσαι να προκαθορίσεις την κατάληξη της ιστορίας, όταν εμφανώς θα μπορούσαν να υπάρξουν περισσότερες εκδοχές;
Άλλωστε, ακόμη κι αν είναι ο φόβος που θα καθορίσει την τελική λύση, δεν μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει είτε στην οριστικοποίηση του χωρισμού είτε αντιθέτως στην ανάκληση της απόφασης τους να χωρίσουν;
Ωστόσο, σε τι ακριβώς πιστεύεις ότι συνίσταται ο φόβος αυτός; Πού οφείλεται; Πότε αρχίζει να βαραίνει καθοριστικά;
Ὁ φόβος εἶναι πάντα φόβος χωρισμοῦ, δηλαδὴ φόβος τοῦ κενοῦ. Καὶ ἐνίοτε μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν εὐτυχία, ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ἐμφανισθεῖ μὲ τὴ μορφὴ ἑνὸς νέου ἔρωτα, ἐκ γενετῆς ματαιωμένου...
Κι αν είναι φόβος απέναντι στην άγνοιά μας να διαχειριστούμε τον πόθο και το πάθος σε βάθος χρόνου, φόβος ότι δεν γνωρίζουμε τι να κάνουμε τον έρωτα, προς τα πού να τον εξελίξουμε, πώς να τον μετασχηματίσουμε, φόβος ότι το μόνο προσφερόμενο μοντέλο είναι εκείνο της καύλας των πρώτων χρόνων και ότι πέρα από αυτό θα πρέπει κάθε ζευγάρι να ανακαλύψει την προσωπική του "Ανταρκτική" σε ένα ταξίδι χωρίς χάρτη ή πυξίδα κι ίσως έτσι αποδειχθεί κατώτερο των στερεοτυπικών προσδοκιών;
Δημοσίευση σχολίου