Και μια απορία: Πώς το Ισραήλ από την τέταρτη θέση στο televoting του α' ημιτελικού, 49% κάτω από την Κύπρο, σκαρφάλωσε τελικά στην πρώτη θέση του τελικού;
Μήπως η EBU θα πρέπει κάποτε να δώσει εξηγήσεις για το πιο δημοφιλές, κερδοφόρο αλλά και αδιαφανές στοιχείο του διαγωνισμού;
3 σχόλια:
Στον ημιτελικό ψηφίζουν 22 χώρες, στον τελικό 43, δηλαδή οι διπλάσιες. Στον ημιτελικό το κοινό είναι πολύ μικρότερο και πιο "σκληροπυρηνικό" (η θεαματικότητα στην Ελλάδα ήταν 22% έναντι 48% στον τελικό). Η σειρά εμφάνισης δεν είναι η ίδια. Και βέβαια τέτοιες διαφορές εμφανίζονται κάθε χρόνο.
Η αδιαφάνεια δεν ξέρω από που προκύπτει όταν όλα τα στοιχεία για κάθε χώρα και κάθε μέλος των επιτροπών ξεχωριστά αναρτώνται στα διαδίκτυο. Άλλωστε με βάση αυτά τα επίσημα στοιχεία γίνονται και οι σχετικές συγκρίσεις.
Οι εξηγήσεις είναι εδώ: https://eurovision.tv/about/voting/ Σύμφωνα με το επίσημο site, τα αποτελέσματα κάθε χώρας συλλέγονται κεντρικά από γερμανική εταιρεία και πιστοποιούνται από δύο ορκωτούς γνωστής ελεγκτικής. Ισχυρίζονται δε ότι έχουν συστήματα που αποτρέπουν τη μαζική παραποίηση των αποτελεσμάτων. Φαντάζομαι ότι η ΕΡΤ και τα υπόλοιπα μέλη της EBU παρακολουθούν τη σχετική διαδικασία;
Ως κάποιος που παρακολουθεί τον διαγωνισμό από κοντά και όχι μια φορά τον χρόνο, η δική μου εντύπωση είναι ότι το televoting είναι μακράν το πιο "καθαρό" κομμάτι της διαδικασίας. Αντίθετα μου προκαλεί μεγάλη έκπληξη πως τα μέλη των επιτροπών που παραμένουν οι ίδιοι άνθρωποι κατατάσσουν τα τραγούδια με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τον ημιτελικό στον τελικό. Το έκανε η ελληνική επιτροπή φέτος όπως και αυτές πολλών άλλων χωρών. Και αυτές οι διαφορές είναι πασιφανείς στον πίνακα και σίγουρα μπορούν να δικαιολογηθούν πολύ λιγότερο.
Όσο για την Ιερουσαλήμ, η επιμονή των ισραηλινών να κάνουν τον διαγωνισμό για τρίτη φορά εκεί και όχι στο Τελ Αβίβ όπως θέλουν οι περισσότεροι φαν δεν χρειάζεται πολλές εξηγήσεις δυστυχώς. Ήδη ο δήμαρχος του Τελ Αβίβ δήλωσε πως δεν πρόκειται καν να διεκδικήσει τη διοργάνωση του διαγωνισμού.
Κατ’ αρχάς, το «να παρακολουθεί κανείς τον διαγωνισμό από κοντά και όχι μια φορά τον χρόνο» πιθανώς να τον εκθέτει σε ένα είδος μιθριδατισμού και να χάνει την ενάργεια στην παρατήρηση της γενικής, μεγάλης εικόνας.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, όποτε εκφράζονται υποψίες για ατασθαλίες η κλασική απάντηση είναι η απαρίθμηση των μηχανισμών ελέγχου, αλλά όπως συχνά αποδεικνύεται εκ των υστέρων αυτοί μπορεί να είναι ανεπαρκείς ή να μην λειτουργούν σωστά στην πράξη.
Άλλωστε τα «προβλήματα» με το televoting ήταν ένας από τους λόγους που η EBU έβαλε στο παιχνίδι και τις εθνικές επιτροπές, άλλον αν αυτές αποδεικνύονται εξίσου προβληματικές.
Τα τελευταία χρόνια μπορεί η Eurovision να αποτελεί ένα θαυμαστό χώρο συνύπαρξης της κάθε είδους διαφορετικότητας, εντός ή εκτός εισαγωγικών, αλλά οι βραβεύσεις γίνονται πάντοτε με βάση ή μια συγκεκριμένη queer «κοινωνική» ατζέντα ή την «εξαγορά» των προτιμήσεων από χώρες που έχουν λόγους να χρησιμοποιήσουν τη νίκη στο διαγωνισμό για να εξυπηρετήσουν εθνικά συμφέροντα.
Η φετινή περίπτωση του Ισραήλ πετυχαίνει να συνδυάσει και τις δυο αυτές κατηγορίες.
Κι ας μην μιλήσουμε για τα «διόδια» που πρέπει να πληρώσει κανείς στους Σουηδούς για να του επιτραπεί να συνεχίσει σχετικά ομαλά την πορεία του. Η Κύπρος, προφανώς, ανήκει στην κατηγορία αυτή.
Η σωστή απορία είναι πώς "σκαρφάλωσε" το Ισραήλ στη Γιουροβίζιον, όπως έγινε και με άλλες ευρωπαϊκές διοργανώσεις στις οποίες συμμετέχει. Κοτζάμ κράτος με ποιο μεταφορικό μέσο μετακόμισε στην Ευρώπη;
Δημοσίευση σχολίου