Αυτό που έκανε
πάντως εντύπωση ήταν η ξεκάθαρη πολιτικοποιημένη τοποθέτηση της νικήτριας.
"Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που διαλέξατε το διαφορετικό, σας ευχαριστώ τόσο
πολύ που αποδέχεστε τις διαφορές μεταξύ μας. Αγαπώ την πατρίδα μου, την επόμενη
φορά στην Ιερουσαλήμ", είπε δευτερόλεπτα μετά την ανακοίνωση της πρωτιάς.
Σημειώνεται
δε πως αύριο, Δευτέρα, οι ΗΠΑ ανοίγουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ, μια
κίνηση που έχει προκαλέσει πολλαπλές αντιδράσεις στον αραβικό κόσμο, μιας και ο
Ντόναλντ Τραμπ αναγνωρίζει με την πράξη του αυτή την "άγια πόλη" ως
πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ.
Ο
ίδιος ο Νετανιάχου, έσπευσε να επαναλάβει την ατάκα της Νέτα, γράφοντας στο
Twitter: "Netta είσαι αξιαγάπητη. Έφερες μεγάλο σεβασμό για το κράτος του
Ισραήλ. Του χρόνου στην Ιερουσαλήμ".
Πολλοί
χρήστες των social media ανέσυραν μάλιστα το στρατιωτικό παρελθόν της Νέτα,
σημειώνοντας πως είχε υπηρετήσει στο εθελοντικό πρόγραμμα των παραστρατιωτικών
ισραηλινών αμυντικών δυνάμεων πριν την υποχρεωτική στρατολόγησή της στις
Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις, στο Ναυτικό. (news247.gr)
7 σχόλια:
Η Eurovision “παιχνίδι” ξεπλύματος του ισραηλινού ιμπεριαλισμού
Ο 63ος διαγωνισμός της Eurovision για κάποιους θα μείνει στην ιστορία για την εισβολή άνδρα στη σκηνή την ώρα που εμφανιζόταν η Βρετανίδα τραγουδίστρια, αρπάζοντάς της για λίγο το μικρόφωνο, με εκείνη να αντιδρά με χαρακτηριστικό φλέγμα, το οποίο ωστόσο δεν την βοηθήσε και πολύ στην τελική βαθμολογία. Για άλλους πάλι ήταν ένας ακόμα κρίκος στην αντιδραστική πολιτική πορεία του διαγωνισμού, η οποία φαίνεται να εντείνεται με τα χρόνια.
Μετά το πλυντήριο των Τατάρων δοσιλόγων με την ανάδειξη της Ουκρανίας στην πρώτη θέση το 2016, σειρά είχε το Ισραήλ, σε μια περίοδο που η ιμπεριαλιστική επιθετικότητά του στη Μέση Ανατολή αυξάνεται, με πιο πρόσφατο κρούσμα το νέο βομβαρδισμό συριακών θέσεων πριν λίγες μέρες, ενώ παράλληλα η βία προς τους Παλαιστίνιους κλιμακώνεται, με νωπές τις μνήμες από τις δολοφονίες αμάχων διαδηλωτών πριν λίγες βδομάδες, την καταδίκη της Αχέντ Ταμίμι σε πολύμηνη φυλάκιση, αλλά και τη σύλληψη του αδελφού της πριν τρεις μέρες.
Η συμμετοχή της Νέτα Μπαρζιλάι με το τραγούδι “Toy” (Παιχνίδι) εξαρχής προβλήθηκε διεθνώς ως αποθέωση της “διαφορετικότητας”, λόγω της εμφάνισης της τραγουδίστριας, που αποκλίνει αισθητικά από τα κυρίαρχα πρότυπα ομορφιάς. Υπό άλλες συνθήκες, η νίκη μιας ευτραφούς κοπέλας έναντι της τυπικής σεξοβόμβας Φουρέιρα -που με το συμβατικό πλην μη προσβλητικό ποπάκι της, πάλεψε, αλλά δεν επιβεβαίωσε τα προγνωστικά- θα μπορούσε όντως να χαρακτηριστεί κι ως κάτι θετικό. Εν προκειμένω ωστόσο λειτουργεί απλά ως μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ για την ίδια την πολιτική του ισραηλινού κράτους.
Κάτι που έγινε ακόμα πιο φανερό από τις δηλώσεις της τραγουδίστριας, που σημειωτέον πέραν της υποχρεωτικής ως γνωστόν για όλους τους πολίτες στρατιωτικής της θητείας στην μπάντα του Ισραηλινού ναυτικού, υπηρέτησε εθελοντικά και στην παραστρατιωτική οργάνωση Nahal των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων. H Νέτα λοιπόν αφού δήλωσε πως “αγαπά τη χώρα της”, κάτι όχι κακό από μόνο του φυσικά, αρκεί να μην περιλαμβάνει και την αγάπη ή την ανοχή απέναντι στα εγκλήματά της, κάλεσε το κοινό της Eurovision στην Ιερουσαλήμ του χρόνου, όπου προφανώς προτίθεται η ισραηλινή κρατική τηλεόραση να διοργανώσει το διαγωνισμό.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι αυτή η προσφώνηση έγινε αυθόρμητα, χωρίς συνεννόηση με τους ίδιους τους Ισραηλινούς υπεύθυνους του διαγωνισμού. Είναι προφανές ότι η πρόθεση διοργάνωσης του διαγωνισμού στην Ιερουσαλήμ είναι ένα ακόμα βήμα για να νομιμοποιηθεί στην κοινή γνώμη η αξίωση του Ισραήλ, με την πρόσφατη στήριξη των ΗΠΑ του Τραμπ, αλλά την καταδίκη της απόφασης από τον ΟΗΕ, να θεωρεί πρωτεύουσά του τη μαρτυρική πόλη. To πιο λυπηρό σε όλ’ αυτά είναι πως η ανάδειξη του τραγουδιού στην πρωτιά, δεν έγινε τόσο από “σπρώξιμο” των κριτικών επιτροπών, που κατέταξαν τα “κακαρίσματα” της Νέτα στην τρίτη θέση, όσο από την ψήφο του κοινού, ένα σημαντικό τμήμα του οποίου προφανώς είτε εγκρίνει, είτε πολύ περισσότερο είναι παντελώς αδιάφορο απέναντι στην πολιτική εκμετάλλευση του θεσμού από ένα κράτος-δολοφόνο. (katiousa.gr, 13/5/2018)
Πάντως ο διαγωνισμός έγινε στην Ιερουσαλήμ και τις δύο προηγούμενες φορές που διοργανώθηκε από το Ισραήλ (1979 και 1999).
Κανείς δεν είναι τόσο αφελής για να μην βλέπει τη φετινή μεθόδευση. Άλλωστε αρκεί μόνο να παρακολουθήσει το πώς το κομμάτι του μέσω Σόρος επιδοτούμενου ελληνικού ακτιβισμού προέβαλε το ισραηλινό τραγούδι ως θούριο ενάντια στην χονδροφοβία και τα υπόλοιπα αιτήματα της queer ατζέντας και πώς στήριξε τη νίκη για να βγάλει τα συμπεράσματα του χρησιμοποιώντας την απλή λογική. Αν προσθέσει και τα περίεργα αποτελέσματα της ψηφοφορίας...
Όποιος βεβαίως δεν επιθυμεί να δει, δεν βλέπει. Και μπορεί να μιλάει για την προχωρημένη... μουσική σύνθεση του κομματιού. ;-)
Η Eurovision είναι τεράστιο διεθνές γεγονός και προφανώς υπάρχουν μεθοδεύσεις, όπως υπάρχουν και στο μουντιάλ και τους ολυμπιακούς αγώνες. Οι ισραηλινές συμμετοχές πάντα χρησίμευαν για τη νομιμοποίηση του κράτους του Ισραήλ και των πολιτικών του (οπως συμβαίνει αντίστοιχα και στις ευρωπαϊκές αθλητικές διοργανώσεις όπου επίσης συμμετέχει). Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει στείλει κατά καιρούς πολύ καλές συμμετοχές. Όσο για τα διάφορα διεθνή ακτιβιστικά κινήματα όπως το #metoo, αυτά χρησιμοποιούν ως όχημά τους το σύνολο της διεθνούς οπτικοακουστικής παραγωγής με πρώτο και κύριο το Χόλιγουντ. Η Eurovision θα τους ξέφευγε;
Για το ισραηλινό τραγούδι θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ζωντανό και διασκεδαστικό μετά από δύο πιο χαμηλών τόνων νικητήρια τραγούδια και ότι συνδυάζει με ευρηματικό τρόπο πολλά και διαφορετικά είδη χορευτικής μουσικής. Από την άλλη θα μπορούσε και να το κατηγορήσει ότι υπερβάλλει στο στοιχείο της παρωδίας, δίνοντας "κακό όνομα" στον διαγωνισμό. Για την τραγουδίστρια ότι είναι πηγαίο ταλέντο αλλά και ότι χρησιμοποιεί εργαλειακά τη μόδα της "διαφορετικότητας". Και για την Κύπρο δεν θα μπορούσε να μην αναγνωρίσει κανείς την τεράστια αφοσίωση, το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά που οδήγησε σε αυτό το εκρηκτικό σκηνικό αποτέλεσμα, ενώ οι κακές γλώσσες θα μπορούσαν επίσης να επισημάνουν την προώθηση ενός σουηδικού τραγούδιου χωρίς κύπριους συντελεστές με υπερβολική έμφαση στο στοιχείο της "σεξοβόμβας". Για την Ιταλία ότι είναι αδιαμφισβήτητα ποιοτικό τραγούδι που όμως εκμεταλλεύεται την επικαιρότητα της τρομοκρατίας και την αλβανική καταγωγή του τραγουδιστή, για τη Γαλλία το θέμα της προσφυγιάς, για τη Σουηδία ότι έχει πάρει τον διαγωνισμό εργολαβία κτλ.
Γενικώς τίποτα δεν είναι άσπρο-μαύρο και πάντα κάτι θα βρούμε να πούμε και ειδικά για τα αποτελέσματα και τα συστήματα ψηφοφορίας. Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που ο διαγωνισμός μας απασχολεί τόσες δεκαετίες. Και για τον περσινό νικητή έλεγαν ότι βγήκε επειδή τον λυπήθηκαν και ότι ήταν δήθεν και έντεχνος, την προπέρσινη την κατηγορούν για ξέπλυμα όσοι κάνουν καριέρα εδώ και δεκαετίες ξεπλένοντας τον σταλινισμό κτλ. Είτε κάτι ποιοτικό βγει, ειτε κάτι πιο ξεσηκωτικό όλοι έχουν άποψη και κάτι θα βρουν να πουν.
Το ζήτημα είναι ότι μέσα από όλα αυτά οι κατ'επάγγελμα επικριτές του "πανηγυριού" περνάνε τη δική τους ατζέντα που είναι η συστηματική υποβάθμιση της ελληνικής συμμετοχής τα τελευταία χρόνια. Και αυτό είναι το κρίμα στην όλη υπόθεση αφού το ελληνικό κοινό αγαπάει και αγκαλιάζει τον διαγωνισμό χωρίς να παραγνωρίζει τις όποιες σκοπιμότητες που όμως δεν αναιρούν όλα τα υπόλοιπα στοιχεία.
Ακριβώς, σε ένα παγκόσμιας παγκόσμιας εμβέλειας γεγονός όπως η Eurovision αναμενόμενο είναι να υπάρχουν συμφέροντα (οικονομικά, καλλιτεχνικά, μειονοτικά, εθνικά, ακόμη και παγκόσμιας γεωπολιτικής), κρυφές ή φανερές ατζέντες, υπόρρητες στοχεύσεις κλπ. Όμως, όπως θα ήταν θλιβερό να διαπιστώσει κανείς ότι το μουντιάλ ποδοσφαίρου εξελίσσεται σε ένα αδιαφανές και ύποπτο για διαφθορά ελληνικό πρωτάθλημα, άλλο τόσο απογοητευτικό είναι να αντιλαμβάνεται ότι οι ομοφυλόφιλοι φανς, κυρίως αυτοί, παίζουν τον ρόλο των "χρήσιμων ηλίθιων" σε ένα όλο και πιο παρασκηνιακά μαγειρευμένο φεστιβάλ.
Δεν νομίζω ότι το μουντιάλ ποδοσφαίρου που φέτος γίνεται στη Ρωσία και την επόμενη φορά στο Κατάρ είναι πρότυπο διαφάνειας και καθαρότητας. Για να μην μιλήσουμε για τις ατελείωτες υποθέσεις διαφθοράς, ντόπινγκ, τον χορό των δισεκατομμυρίων, τα αθλήματα (πχ. πατινάζ) όπου ακόμα και η ψηφοφορία των κριτών είναι μυστική και τόσα ακόμα. Και εκεί υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που στοιχηματίζουν, αποθεώνουν στις κερκίδες και αγοράζουν τα προϊόντα που διαφημίζονται στις φανέλες των αθλητών ή μέσα στο στάδιο (κάτι που ακόμα δεν βλέπουμε στη Eurovision και ελπίζω να μην δούμε ποτέ).
Kατά τα λοιπά, τέλεια συστήματα ψηφοφορίας και απόλυτα αντικειμενικοί κριτές δεν υπήρχαν ποτέ και ούτε πρόκειται να υπάρξουν. Η τελική κατάταξη θα είναι πάντα συνδυασμός σκοπιμοτήτων, ψήφων καλής γειτονίας και πολιτισμικής συνάφειας και απήχησης ενός τραγουδιού. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι στον αιώνα τον άπαντα.
Αν διαβάσει κανείς τις σημερινές ειδήσεις και τις συνδυάσει, μια χαρά καταλαβαίνει τι και γιατί έγινε το Σάββατο στον διαγωνισμό της Eurovision.
Και αφού το σύστημα χειραγώγησης, αν όχι και λαθροχειρίας, λειτούργησε αποτελεσματικά, ποιος νοιάζεται για την τελειότητα...
Δημοσίευση σχολίου