Η ΝΥΦΗ

Από αρχηγός στη γειτονιά έγινε αρχηγός στον αθλητικό όμιλο στίβου της περιφέρειας. Δεν ήταν χοντρή, εύσωμη ήταν για την ηλικία της, όμως οι φίλαθλοι αυτό δεν το πρόσεχαν και με τη φράση «άντε χοντρή» την παρότρυναν να βγαίνει από πείσμα πάντα πρώτη στα διάφορα αθλήματα, μα και πάντα κλαμένη για τη φρικτή παρανόηση. Για να την καλοπιάσουν της έδωσαν το έπαθλο αθλητικού ήθους, όμως, τι να το κάνει, αυτή προτιμούσε να της συμπεριφέρονταν όπως στις άλλες, να μην την αποκαλούν «το αγοροκόριτσο», τι πάει να πει, επειδή δεν ακιζόταν και δεν έκανε τα σαχλά μαϊμουδίσματα όλο θηλυκότητα, αφού αισθανόταν καλύτερη, πιο ντόμπρα και κυρίως αληθινή, πολύ πιο ειλικρινής, από εκείνες.

[…] Το παράπονό της (…) η μόνη που το κατάλαβε ήταν η Έρση, μια φίλη που είχε γνωρίσει τελευταία και από τότε της έκανε πιο τακτικά παρέα. Αυτή είχε τελειώσει καλόγριες κι έπαιζε πιάνο. Ήξερε από θέατρο κι έβλεπε σινεμά. Διάβαζε βιβλία πολλά. Ύστερα από δεκαπέντε χρόνια φιλίας με την Έρση μπορούσε να μετράει τις μέρες που δεν είχαν βρεθεί οι δυο τους στα δάχτυλα των χεριών της. Όχι πως δεν είχε πια προβλήματα με το σπίτι της, είχε κι ίσως πιο μεγάλα. Πώς να καταλάβουν γιορτές στο σπίτι χωρίς αυτήν που πήγαινε εκδρομές με την Έρση. Πώς να δεχτούν να τσοντάρει και η Έρση, ν’ αγοράσει ένα κτήμα η κόρη τους κάπου στην Πελοπόννησο κι ύστερα να το χτίσουν κι οι δυο τους, να πηγαίνουν μόνες τους κάθε Σαββατοκύριακο, μόνες τους τι γυρεύουν; χωρίς άντρες τι κάνουν; περνάνε τα χρόνια, κλείσανε τα τριάντα, γεροντοκόρες θα μείνουν, ο ένας καυγάς πάνω στον άλλο. Την ώρα και τη στιγμή που γνώρισε αυτή την Έρση. Και μια μέρα αισθάνθηκαν κουρασμένες. Σαν να τις είχαν ξεχάσει όλοι. Oι εκδρομές μαρτύρια πλήξης. Τα χάδια τους άνοστα αστεία. Και να πάρει ο διάολος μόνες, χαμένες. Ξαφνικά, δεν ξαναϊδωθήκαν ποτέ.

Δεν πέρασε λίγος καιρός και της έκαναν προξενιό. Είπε ναι.

Πρόδρομος Σαββίδης: Η χαμένη (Οδυσσέας, 1982)