BIRDS IN THE NIGHT

Verlaine - Rimbaud

.
Birds in the night

Η γαλλική κυβέρνηση – ή μήπως ήταν η κυβέρνηση η αγγλική; – τοποθέτησε μια πλάκα
Σ’ αυτό το σπίτι, 8 Great College Street, Camden Town, Λονδίνο,
Όπου σε μια κάμαρη ο Ρεμπώ και ο Βερλαίν, ζεύγος περίεργο,
Έζησαν, ήπιαν, δούλεψαν, ασέλγησαν,
Για κάτι λίγες εβδομάδες θυελλώδεις.
Στα αποκαλυπτήρια παραβρέθηκαν αναμφιβόλως πρεσβευτής και δήμαρχος,
Όλοι όσοι στάθηκαν εχθροί του Βερλαίν και του Ρεμπώ σαν ζούσαν.

Το σπίτι είναι θλιβερό και φτωχικό, όπως η συνοικία,
Με τη θλίψη τη βρόμικη που πάει μ’ αυτό που ‘ναι φτωχό,
Όχι τη νεκρική θλίψη αυτού που είναι πλούσιο χωρίς ψυχή.
Όταν πέφτει το βράδυ, όπως στον δικό τους καιρό,
Πάνω στο πεζοδρόμιό του, υγρός και γκρίζος ο αγέρας, ένα οργανάκι
Παίζει, κι οι γειτόνοι, στο γυρισμό από τη δουλειά,
Χορεύουν μερικοί, οι νέοι, οι άλλοι παν στο καπηλειό.

Σύντομη στάθηκε η ιδιόρρυθμη φιλία του Βερλαίν του μέθυσου
Και του Ρεμπώ του αλήτη, καθώς είχανε μαλώματα μεγάλα.
Αλλά μπορούμε να σκεφτούμε πως ίσως θα υπήρξε μια στιγμή
Καλή γι’ αυτούς τους δυο, άμα τουλάχιστον καθένας τους θυμόταν
Ότι αφήσαν πίσω την ανυπόφορη μητέρα και τη σύζυγο τη βαρετή.
Όμως η ελευθερία δεν είναι αυτού του κόσμου, κι οι απελεύθεροι,
Σε ρήξη με τα πάντα, έμελλαν να την πληρώσουν σε ακριβή τιμή.

Ναι, έμειναν εκεί, το λέει η πλάκα, πίσω απ’ τον τοίχο,
Του πεπρωμένου τους δεσμώτες: η ανέφικτη φιλία, η πίκρα
Του χωρισμού, το σκάνδαλο κατόπι' και για τούτον
Η δίκη, τα δυο χρόνια φυλακή, εξαιτίας των ηθών του
Που κοινωνία και νόμος καταδικάζουν, σήμερα τουλάχιστο' για κείνον, μοναχός του,
Να πλανιέται απ’ τη μια γωνιά της γης στην άλλη,
Ξεφεύγοντας τον κόσμο μας και την περιβόητη προκοπή του.

Η σιωπή του ενός κι η αγοραία φλυαρία του άλλου
Ανταμείφτηκαν. Ο Ρεμπώ αποτίναξε το χέρι που πατούσε
Τη ζωή του' ο Βερλαίν το ασπάζεται, δεχόμενος τον κολασμό του.
Ο ένας σέρνει στο ζωνάρι το χρυσάφι που ‘χει κερδισμένο' ο άλλος
Το ασωτεύει στο αψέντι και στα γύναια. Όμως κι οι δυο,
Πρόσκομμα πάντοτε για τις Αρχές, για τους ανθρώπους
Που με τον ξένο κόπο πλουτίζουν και θριαμβεύουν.

Τότε ως κι η τελευταία πόρνη είχε δικαίωμα να τους βρίσει'
Σήμερα, καθώς έχει περάσει ο καιρός, και καθώς έχει πέραση στον κόσμο,
Ζωή στο περιθώριο όλων, σοδομία, κραιπάλη, χλευασμένοι στίχοι,
Πια δε μετράν γι’ αυτούς, και η Γαλλία μεταχειρίζεται τα δυο τα ονόματα και των δυονών τα έργα
Εις μείζονα δόξαν της Γαλλίας και της λογικής της τέχνης.
Οι πράξεις τους και οι κινήσεις τους σκαλίζονται, δίνοντας στο κοινό
Λεπτομέρειες μύχιες της ζωής τους. Κανένας δεν τρομάζει τώρα, ούτε διαμαρτύρεται.
«Ο Βερλαίν; Ελάτε, φίλε μου, σάτυρος, αληθινός σάτυρος
Όταν πρόκειται για τη γυναίκα' πολύ ομαλός ήταν ο άνθρωπος,
Ίδιος μ’ εσάς κι εμένα. Ο Ρεμπώ; Ειλικρινής καθολικός, όπως αποδείχτηκε.»

Και απαγγέλνουνε κομμάτια από το Μεθυσμένο καράβι κι από το σονέτο στα Φωνήεντα.
Μα του Βερλαίν δεν απαγγέλνουν τίποτε, γιατί δεν είναι του συρμού
Όπως ο άλλος, που του βγάζουν πλαστά κείμενα σε έκδοση πολυτελείας.
Νεαροί ποιητές απ’ όλες τις χώρες μιλούν πολύ γι’ αυτόν στις επαρχίες τους.

Ν’ ακούνε τάχα οι πεθαμένοι τι λεν κατόπι οι ζωντανοί γι’ αυτούς;
Μακάρι τίποτε να μην ακούνε' πρέπει να είναι μια ανακούφιση τούτη η ατέρμονη σιωπή
Σε όποιους ζήσαν για το λόγο και πέθαναν γι’ αυτόν,
Σαν τον Ρεμπώ και τον Βερλαίν. Όμως η σιωπή εκεί κάτω δεν αποτρέπει
Εδώ την ανόσια, εγκωμιαστική παρωδία. Μια φορά κάποιος πεθύμησε
Ένα κεφάλι να ‘χε μόνο η ανθρωπότητα, για να της το ‘κοβε.
Μπορεί να υπερέβαλλε: ας ήταν μοναχά μια κατσαρίδα, και να την έλιωνε.

Λουίς Θερνούδα (1902-1963)
μτφ. Νίκη Δ. Παπαθάνου

.

Luis Cernuda

.

areadingdiary.wordpress.com