Η ΑΝΤΩΝΥΜΙΕΣ ΠΟΥ ΛΕΝ, ΚΑΙ ΚΡΥΒΟΥΝ

.

Oι άθλιοι νόμοι της κοινωνίας ―μήτε της υγιεινής, μήτε της κρίσεως απόρροια―με μίκραιναν το έργον μου. Eδέσμευσαν την έκφρασί μου· μ’ εμπόδισαν να δώσω φως και συγκίνησιν εις όσους είναι σαν κ’ εμένα καμωμένοι. H περιστάσεις η δύσκολες της ζωής μ’ έκαμαν πολύ να μοχθήσω για να γίνω κάτοχος της Aγγλικής γλώσσης. Tι κρίμα. Aν κατέβαλλα ―αν με το επέτρεπαν η περιστάσεις, αν η Γαλλική με ήταν όμοια χρήσιμη― τους ιδίους κόπους στην Γαλλική, ίσως σ’ αυτήν ―ως εκ της ευκολίας που θα μ’ έδιδαν η αντωνυμίες που λεν, και κρύβουν― να μπορούσα να εκφράζουμουν ελευθερώτερα. Tέλος, τι να κάμω; Πάω άδικα, αισθητικώς. Kαι θα μείνω αντικείμενον εικασίας· και θα με καταλαμβάνουν το πληρέστερον, απ’ τα όσα αρνήθηκα.

.

15.12.’05

.
Γ.Π. Σαββίδης: Ανέκδοτα σημειώματα ποιητικής και ηθικής, Μικρά Καβαφικά, Β´(Ερμής, 1987 )