Ζευγάρια δύο ταχυτήτων
των Αρετής Νταραδήμου και Μαρίας Ανδριώτη (Ελεύθερος Τύπος, 02.07.07)
Στη βόρεια Ντακότα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, αν ένας άνδρας και μια γυναίκα συζούν χωρίς να είναι παντρεμένοι, τότε διαπράττουν ποινικό αδίκημα, μαζί με τους μοιχούς και τις μοιχαλίδες, καθώς και τους ανάρμοστα ντυμένους (τις γυναίκες που φορούν παντελόνια να εικάσουμε;). Στον υπόλοιπο κόσμο, αυτόν που… άφησε πίσω του το Μεσαίωνα και εισήλθε στην Αναγέννηση περί τους δέκα αιώνες πριν, τα άγαμα ζευγάρια και οι ομοφυλόφιλοι διεκδικούν δυναμικά το δικαίωμα των ίσων ευκαιριών.
Και μπορεί φυσικά να μην είναι όλα ρόδινα, αλλά ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός έγινε με την θέσπιση του λεγόμενου «Συμφωνητικού Συμβίωσης», μια προσπάθεια που έχει τις ρίζες της στη Δανία του 1989 και που πάντως ακόμη δεν έχει απασχολήσει την Ελλάδα. Το Συμφωνητικό, που υιοθέτησαν επιλεκτικά από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 κάποιες χώρες και το οποίο δεν ισχύει σε κάποιες άλλες, είναι μια ελαφρώς μπερδεμένη υπόθεση. Γιατί μπορεί να το έχουν υιοθετήσει περισσότερες από είκοσι χώρες παγκοσμίως (στην μεγάλη τους πλειοψηφία ευρωπαϊκές), ένας αριθμός που αυξάνεται χρόνο με το χρόνο, αλλά ούτε καν οι χώρες αυτές δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους. Κι αυτό γιατί η καθεμία θέτει διαφορετικές προϋποθέσεις, με αποτέλεσμα το κάθε Συμφωνητικό να έχει ισχύ μόνο στη χώρα στην οποία εκδόθηκε.
Για παράδειγμα, στην Γαλλία το Συμφωνητικό αυτό περιλαμβάνει εκτός από ζευγάρια (straight ή gay δεν έχει σημασία) και συγγενείς, όπως τα αδέρφια μεταξύ τους ή τους παππούδες με τα εγγόνια. Αν για οποιοδήποτε λόγο θελήσουν να συνάψουν ένα Συμφωνητικό Συμβίωσης, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Στην Αγγλία και την Ιρλανδία, όμως, το Συμφωνητικό Συμβίωσης είναι ουσιαστικά ένας πολιτικός γάμος, αφού έχει όλα ακριβώς τα χαρακτηριστικά ενός πολιτικού γάμου εκτός από το όνομα. Ετσι λοιπόν, σύμφωνα και με τη νομοθεσία τους, δεν μπορούν να αποδεχθούν ένα Συμφωνητικό Συμβίωσης μεταξύ δύο αδερφών διότι ουσιαστικά θα θεωρηθεί αιμομιξία. Αρα, το εν λόγω γαλλικό Συμφωνητικό, ουδεμία ισχύ έχει εκτός Γαλλίας. Το αυτό φυσικά ισχύει και για την μεγάλη πλειοψηφία των διαφόρων Συμφωνητικών.
Στα καθ’ ημάς από την άλλη πλευρά (για να μη χλευάζουμε μόνο τη βόρεια Ντακότα), η ελεύθερη συμβίωση είναι από νομική άποψη παράτυπη και αντικανονική. Αυτό προκύπτει - σύμφωνα με τους νομικούς - από το Οικογενειακό Δίκαιο στην Ελλάδα, το οποίο μετά την αναμόρφωση των διατάξεών του με το ν. 1329/1983, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αρκετά προοδευτικό σε σχέση με την κρατούσα ελληνική νοοτροπία. Στο νόμο αυτό αναφέρεται για πρώτη φορά ο όρος ελεύθερη ένωση, δηλαδή η εξώγαμη συμβίωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας (άρθρο 1444 παρ. 2, εδ. α΄ του Α.Κ.), αλλά μόνο ως λόγος παύσης του δικαιώματος διατροφής του διαζευγμένου συζύγου. Δηλαδή, ως ένα είδος ποινής κατά του δικαιούχου, ο οποίος συζεί με κάποιον άλλον σε ελεύθερη ένωση. Μέχρι σήμερα ωστόσο δεν έχει ενταχθεί στη νομική ζωή της χώρας η ελεύθερη συμβίωση, παρά την επέκτασή της στην Ελλάδα ή την από χρόνια ρύθμιση σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως για παράδειγμα στην Γαλλία που αναγνωρίζονται δικαιώματα και υποχρεώσεις στους συγκατοίκους.
των Αρετής Νταραδήμου και Μαρίας Ανδριώτη (Ελεύθερος Τύπος, 02.07.07)
Στη βόρεια Ντακότα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, αν ένας άνδρας και μια γυναίκα συζούν χωρίς να είναι παντρεμένοι, τότε διαπράττουν ποινικό αδίκημα, μαζί με τους μοιχούς και τις μοιχαλίδες, καθώς και τους ανάρμοστα ντυμένους (τις γυναίκες που φορούν παντελόνια να εικάσουμε;). Στον υπόλοιπο κόσμο, αυτόν που… άφησε πίσω του το Μεσαίωνα και εισήλθε στην Αναγέννηση περί τους δέκα αιώνες πριν, τα άγαμα ζευγάρια και οι ομοφυλόφιλοι διεκδικούν δυναμικά το δικαίωμα των ίσων ευκαιριών.
Και μπορεί φυσικά να μην είναι όλα ρόδινα, αλλά ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός έγινε με την θέσπιση του λεγόμενου «Συμφωνητικού Συμβίωσης», μια προσπάθεια που έχει τις ρίζες της στη Δανία του 1989 και που πάντως ακόμη δεν έχει απασχολήσει την Ελλάδα. Το Συμφωνητικό, που υιοθέτησαν επιλεκτικά από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 κάποιες χώρες και το οποίο δεν ισχύει σε κάποιες άλλες, είναι μια ελαφρώς μπερδεμένη υπόθεση. Γιατί μπορεί να το έχουν υιοθετήσει περισσότερες από είκοσι χώρες παγκοσμίως (στην μεγάλη τους πλειοψηφία ευρωπαϊκές), ένας αριθμός που αυξάνεται χρόνο με το χρόνο, αλλά ούτε καν οι χώρες αυτές δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους. Κι αυτό γιατί η καθεμία θέτει διαφορετικές προϋποθέσεις, με αποτέλεσμα το κάθε Συμφωνητικό να έχει ισχύ μόνο στη χώρα στην οποία εκδόθηκε.
Για παράδειγμα, στην Γαλλία το Συμφωνητικό αυτό περιλαμβάνει εκτός από ζευγάρια (straight ή gay δεν έχει σημασία) και συγγενείς, όπως τα αδέρφια μεταξύ τους ή τους παππούδες με τα εγγόνια. Αν για οποιοδήποτε λόγο θελήσουν να συνάψουν ένα Συμφωνητικό Συμβίωσης, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Στην Αγγλία και την Ιρλανδία, όμως, το Συμφωνητικό Συμβίωσης είναι ουσιαστικά ένας πολιτικός γάμος, αφού έχει όλα ακριβώς τα χαρακτηριστικά ενός πολιτικού γάμου εκτός από το όνομα. Ετσι λοιπόν, σύμφωνα και με τη νομοθεσία τους, δεν μπορούν να αποδεχθούν ένα Συμφωνητικό Συμβίωσης μεταξύ δύο αδερφών διότι ουσιαστικά θα θεωρηθεί αιμομιξία. Αρα, το εν λόγω γαλλικό Συμφωνητικό, ουδεμία ισχύ έχει εκτός Γαλλίας. Το αυτό φυσικά ισχύει και για την μεγάλη πλειοψηφία των διαφόρων Συμφωνητικών.
Στα καθ’ ημάς από την άλλη πλευρά (για να μη χλευάζουμε μόνο τη βόρεια Ντακότα), η ελεύθερη συμβίωση είναι από νομική άποψη παράτυπη και αντικανονική. Αυτό προκύπτει - σύμφωνα με τους νομικούς - από το Οικογενειακό Δίκαιο στην Ελλάδα, το οποίο μετά την αναμόρφωση των διατάξεών του με το ν. 1329/1983, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αρκετά προοδευτικό σε σχέση με την κρατούσα ελληνική νοοτροπία. Στο νόμο αυτό αναφέρεται για πρώτη φορά ο όρος ελεύθερη ένωση, δηλαδή η εξώγαμη συμβίωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας (άρθρο 1444 παρ. 2, εδ. α΄ του Α.Κ.), αλλά μόνο ως λόγος παύσης του δικαιώματος διατροφής του διαζευγμένου συζύγου. Δηλαδή, ως ένα είδος ποινής κατά του δικαιούχου, ο οποίος συζεί με κάποιον άλλον σε ελεύθερη ένωση. Μέχρι σήμερα ωστόσο δεν έχει ενταχθεί στη νομική ζωή της χώρας η ελεύθερη συμβίωση, παρά την επέκτασή της στην Ελλάδα ή την από χρόνια ρύθμιση σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως για παράδειγμα στην Γαλλία που αναγνωρίζονται δικαιώματα και υποχρεώσεις στους συγκατοίκους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου