Charles Demouth
.
Ο Εντ με οδήγησε σ’ ένα μακρύ παράδρομο προς την ανατολική άκρη του Τσέρι Γκρόουβ και μετά μια μικρή απόσταση προς την πλευρά του κόλπου. Με έβαλε να τον ακολουθώ από πολύ κοντά και μετά πήδησε από την άκρη του ξύλινου μονοπατιού σ’ ένα πυκνό, σκοτεινό δάσος.
Nel mezzo del cammin di nostra vita
Mi ritrovai per una selva oscura
απήγγειλα, παραθέτοντας τους δυο πρώτους στίχους από την Κόλαση του Δάντη.
«Είναι όντως πολύ σκοτεινά» συμφώνησε ο Εντ. «Αλλά κοίτα!» Μου έδειξε ένα σημείο όπου κάποιος είχε βάψει άσπρες γραμμές σε ορισμένα δέντρα: ένα μονοπάτι. Μου έπιασε το χέρι και μ’ έσυρε βαθύτερα μέσα στο δάσος. Προσπεράσαμε μοναχικές φιγούρες ακουμπισμένες πάνω στα δέντρα, άλλες φιγούρες ζευγαρωμένες. Μια ομάδα πέντε ανθρώπων έμοιαζε να παρακολουθεί δυο αγκαλιασμένους άντρες. Καθώς προχωρούσαμε, διάφορα χέρια απλώνονταν προς το μέρος μας κι έξαφνα ο Εντ σταμάτησε και με έσπρωξε μέσα σε μια ομάδα.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα με είχαν περικυκλώσει. Αναρίθμητα χέρια με χάιδευαν, μου σήκωναν το πουκάμισο, ξεκούμπωναν τα κουμπιά του τζιν μου, μου κατέβαζαν το παντελόνι, ανέβαζαν το μπλουζάκι μου γύρω από το λαιμό. Προσπάθησα να δω πού ήταν ο Εντ. Μετά κάποιος μου φίλησε το λαιμό, κάποιος μου πιπίλαγε τις ρώγες, ένας άλλος είχε γονατίσει μπροστά μου, κάποιος άλλος είχε γονατίσει πίσω μου, καθώς άλλα χέρια έρχονταν από το πουθενά για ν’ αγγίξουν τα μπράτσα μου, τα μπούτια, το στήθος, τη μέση μου. Ήταν μια απίθανη αίσθηση, ένας καταιγισμός από υπέροχες αισθήσεις. Αλλά πού ήταν ο Εντ;
Ένα κενό άνοιξε μπροστά μου. Ούτε μισό μέτρο μακριά, το ίδιο γδυτός όπως εγώ, το ίδιο τριγυρισμένος από άντρες, στο κέντρο των δικών του υπηρετών της ηδονής του, φάνηκε ο Εντ. Άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε το πρόσωπό μου, μετά κατάφερε να ‘ρθει πιο κοντά μου για να μπορούμε να φιλιόμαστε, αποτελώντας έτσι τον πυρήνα οχτώ περίπου ανδρών που ήταν αποφασισμένοι να μας χαρίσουν ηδονή. Σε λίγο, πρώτος εγώ και μετά ο Εντ, φτάσαμε σε οργασμό, με τα χείλη μας ενωμένα και τις γλώσσες μας να παίζουν μεταξύ τους.
Ένα λεπτό αργότερα είχαμε μείνει μόνοι μας. Οι άλλοι εξαφανίστηκαν σαν να ήταν δασόβιες θεότητες, με το χάρισμα να μεταμορφώνονται σε φύλλα και κλωνιά δέντρων. Μονάχα τα κουνούπια απέμειναν, βουίζοντας γύρω μας πεινασμένα. Ντυθήκαμε και παραπατώντας σε ολοένα πιο δύσβατα μονοπάτια, καταφέραμε να βγούμε από το δάσος και να πάρουμε το ξύλινο μονοπάτι. Φτάσαμε στην παραλία και ξαπλώσαμε κατάκοποι στην άμμο.
«Καλωσόρισες το Φάιρ Άιλαντ» είπε ο Εντ γελώντας.
«Έτσι γίνεται πάντα εκεί;» ρώτησα.
«Όσο εσύ είσαι νέος κι εγώ όμορφος».
Felicé Picano: Ένα σπίτι στον ωκεανό Ένα σπίτι στην παραλία (Πολύχρωμος Πλανήτης, 2007)
Ο Εντ με οδήγησε σ’ ένα μακρύ παράδρομο προς την ανατολική άκρη του Τσέρι Γκρόουβ και μετά μια μικρή απόσταση προς την πλευρά του κόλπου. Με έβαλε να τον ακολουθώ από πολύ κοντά και μετά πήδησε από την άκρη του ξύλινου μονοπατιού σ’ ένα πυκνό, σκοτεινό δάσος.
Nel mezzo del cammin di nostra vita
Mi ritrovai per una selva oscura
απήγγειλα, παραθέτοντας τους δυο πρώτους στίχους από την Κόλαση του Δάντη.
«Είναι όντως πολύ σκοτεινά» συμφώνησε ο Εντ. «Αλλά κοίτα!» Μου έδειξε ένα σημείο όπου κάποιος είχε βάψει άσπρες γραμμές σε ορισμένα δέντρα: ένα μονοπάτι. Μου έπιασε το χέρι και μ’ έσυρε βαθύτερα μέσα στο δάσος. Προσπεράσαμε μοναχικές φιγούρες ακουμπισμένες πάνω στα δέντρα, άλλες φιγούρες ζευγαρωμένες. Μια ομάδα πέντε ανθρώπων έμοιαζε να παρακολουθεί δυο αγκαλιασμένους άντρες. Καθώς προχωρούσαμε, διάφορα χέρια απλώνονταν προς το μέρος μας κι έξαφνα ο Εντ σταμάτησε και με έσπρωξε μέσα σε μια ομάδα.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα με είχαν περικυκλώσει. Αναρίθμητα χέρια με χάιδευαν, μου σήκωναν το πουκάμισο, ξεκούμπωναν τα κουμπιά του τζιν μου, μου κατέβαζαν το παντελόνι, ανέβαζαν το μπλουζάκι μου γύρω από το λαιμό. Προσπάθησα να δω πού ήταν ο Εντ. Μετά κάποιος μου φίλησε το λαιμό, κάποιος μου πιπίλαγε τις ρώγες, ένας άλλος είχε γονατίσει μπροστά μου, κάποιος άλλος είχε γονατίσει πίσω μου, καθώς άλλα χέρια έρχονταν από το πουθενά για ν’ αγγίξουν τα μπράτσα μου, τα μπούτια, το στήθος, τη μέση μου. Ήταν μια απίθανη αίσθηση, ένας καταιγισμός από υπέροχες αισθήσεις. Αλλά πού ήταν ο Εντ;
Ένα κενό άνοιξε μπροστά μου. Ούτε μισό μέτρο μακριά, το ίδιο γδυτός όπως εγώ, το ίδιο τριγυρισμένος από άντρες, στο κέντρο των δικών του υπηρετών της ηδονής του, φάνηκε ο Εντ. Άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε το πρόσωπό μου, μετά κατάφερε να ‘ρθει πιο κοντά μου για να μπορούμε να φιλιόμαστε, αποτελώντας έτσι τον πυρήνα οχτώ περίπου ανδρών που ήταν αποφασισμένοι να μας χαρίσουν ηδονή. Σε λίγο, πρώτος εγώ και μετά ο Εντ, φτάσαμε σε οργασμό, με τα χείλη μας ενωμένα και τις γλώσσες μας να παίζουν μεταξύ τους.
Ένα λεπτό αργότερα είχαμε μείνει μόνοι μας. Οι άλλοι εξαφανίστηκαν σαν να ήταν δασόβιες θεότητες, με το χάρισμα να μεταμορφώνονται σε φύλλα και κλωνιά δέντρων. Μονάχα τα κουνούπια απέμειναν, βουίζοντας γύρω μας πεινασμένα. Ντυθήκαμε και παραπατώντας σε ολοένα πιο δύσβατα μονοπάτια, καταφέραμε να βγούμε από το δάσος και να πάρουμε το ξύλινο μονοπάτι. Φτάσαμε στην παραλία και ξαπλώσαμε κατάκοποι στην άμμο.
«Καλωσόρισες το Φάιρ Άιλαντ» είπε ο Εντ γελώντας.
«Έτσι γίνεται πάντα εκεί;» ρώτησα.
«Όσο εσύ είσαι νέος κι εγώ όμορφος».
Felicé Picano: Ένα σπίτι στον ωκεανό Ένα σπίτι στην παραλία (Πολύχρωμος Πλανήτης, 2007)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου