«…Δεν ξέρω πώς να σ’ το πω΄ θαρρείς κι οι άνθρωποι μισούνε καθετί το διαφορετικό. Κι αυτό τους το μίσος είναι που τους κάνει να σε βλέπουνε με κακό μάτι, να σε κοροϊδεύουνε, να σε περιπαίζουν ή να σε ταπεινώνουν και να σε προσβάλλουν. Μερικές φορές μπορεί να τους οδηγήσει και στο έγκλημα ακόμα. Τότε σκοτώνουν κάποιους ή κάποιες από εμάς. Άλλοτε μαθεύεται κι άλλοτε όχι. Και δε λέω για τις περιπτώσεις που τα φονικά γίνονται πάνω σε μια ληστεία ή σε μια απαγωγή. Όχι, μας σκοτώνουν μόνο και μόνο από οργή που ‘μαστε διαφορετικοί. Και σαν να μην έφτανε αυτό, επειδή είμαστε αυτό που είμαστε, όποτε γίνεται τίποτα κακό, οι πρώτοι ή οι πρώτες που πάνω τους θα πέσουν οι υποψίες είμαστε εμείς. Γιατί αυτοί πιστεύουν ότι η διαφορετικότητά μας δεν είναι κάτι φυσικό, παρά μια διαστροφή, κάτι το κακό. Λες και η σεξουαλική μας προτίμηση είναι προϊόν ενός εγκληματικού νου, χαρακτηριστικό μιας εγκληματικής προσωπικότητας… ή κάτι που μας κάνει όμοιους με τα ζώα, γιατί ένας επίσκοπος είπε μια φορά ότι είμαστε σαν τις κατσαρίδες. Δεν ξέρω, αλλά το ζήτημα είναι ότι αν κάποια ή κάποιος είναι ομοφυλόφιλος, λεσβία, τρανσέξουαλ ή εργαζόμενος στο χώρο του σεξ, σίγουρα θα είναι ο πρώτος ύποπτος ή η πρώτη ύποπτη για οτιδήποτε κακό συμβαίνει. Έτσι, λοιπόν, υποχρεώνεται κανείς να κρύβει τη διαφορετικότητά του ή να τη στριμώχνει σε σκοτεινά δρομάκια. Και γιατί πρέπει να κρύβουμε αυτό που είμαστε; Δουλεύουμε όπως όλος ο κόσμος, αγαπάμε και μισούμε όπως όλος ο κόσμος, ονειρευόμαστε όπως όλος ο κόσμος, έχουμε αρετές και ελαττώματα όπως ο καθένας, είμαστε δηλαδή ίδιοι με τους υπόλοιπους αλλά και διαφορετικοί. Όμως, όχι, γι’ αυτούς δεν είμαστε φυσιολογικά άτομα, είμαστε ένα είδος φοβερών φαινομένων, έκφυλοι, που πρέπει να εξολοθρευτούν. Και μη με ρωτήσεις ποιοι είναι αυτοί, γιατί δεν θα μπορούσα να σ’ το εξηγήσω καλά. Αυτοί. Όλοι. Ακόμα κι εκείνοι που λένε πως είναι προοδευτικοί, δημοκράτες, αριστεροί…».
.
Υποδιοικητής Μάρκος – Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ: Ανήσυχοι νεκροί (κι ό,τι λείπει, λείπει) (Άγρα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου