.
Η μαμά και ο μπαμπάς αντέδρασαν πρώτα με δυσπιστία. «Δεν μπορεί να είσαι γκέι! Κάνεις λάθος.» Ήταν τόσο αναστατωμένοι που με έστειλαν πίσω στο σχολείο και είπαν «Μην επιστρέψεις σπίτι μέχρι να σου πούμε ότι μπορείς.» Εκείνες ήταν οι πιο επίπονες λέξεις που έχω ακούσει ποτέ. Για μια φευγαλέα στιγμή σκέφτηκα την αυτοκτονία, αλλά είχα φίλους και ιερείς για να στραφώ για στήριξη. Δεν ήμουν μόνος.
Μετά από μερικές εβδομάδες αποκατέστησαν την επαφή μαζί μου. Συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούσαν να αποφύγουν το πρόβλημα. Έπειτα από το αρχικό σοκ, ένιωσαν ένα κύμα από συναισθήματα. Θυμός. Ήταν θυμωμένοι μαζί μου που τους προκάλεσα τόσο μεγάλο πόνο και που αρνιόμουν να δω ψυχίατρο. Ήταν θυμωμένοι με οποιονδήποτε που θα μπορούσε να με είχε «κάνει» γκέι – φίλους από το κολέγιο, τους ιερείς που με συμβούλευαν και, τελικά, με τους εαυτούς τους. Ένιωθαν ένοχοι και απορούσαν, «Πώς αποτύχαμε;» Φόβος. Γνώριζαν ότι είναι σκληρό να είσαι γκέι στην κοινωνία μας, και φοβόντουσαν ότι πετούσα την κολεγιακή μου μόρφωση και ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Θλίψη. Ο «μικρός Ρίκυ» δεν ήταν πια ο ίδιος. Οι προσδοκίες τους από μένα, ειδικά μια γυναίκα και παιδιά, ξαφνικά τους αφαιρέθηκαν. Πολλά είχαν αλλάξει, και θρηνούσαν για τον χαμό των ονείρων τους για τη ζωή μου…και της δικής τους ζωής επίσης.
Αν Έρον (επιμ): 2 έφηβοι στους 20. Eκθέσεις γκέι και λεσβιών νέων (Γοργώ, www.gorgo.biz)
4 σχόλια:
η εφηβεία είναι η περίοδος που δε θέλω να θυμάμαι με τίποτα
αυτή η αίσθηση απόγνωσης...
πολύ ωραίο θέμα, μπράβο
Είναι μια τόσο αληθινή ιστορία το απόσπασμα που γράφεις. Την έχουμε ακούσει πολλές φορές και δυστηχώς οι αντιδράσεις, τις περισσότερες φορές, είναι ίδιες και απαράλαχτες.
Και, ξέρετε, όποια διήγηση και να διαβάσετε θα ανακαλύψετε κάτι αναγνωρίσιμο, κάτι απολύτως οικείο.
Φαίνεται ότι η απόγνωση των ομοφυλόφιλων εφήβων καθώς ανακαλύπτουν την απόρριψη είναι πραγματικά «παγκοσμιοποιημένη».
Σε αντίθεση με άλλες μειονότητες που μπορούν να υπολογίζουν στην οικογενειακή στήριξη για να αντιμετωπίσουν τις διακρίσεις και τη βία, οι γκέι και οι λεσβίες ανακαλύπτουν συνήθως ότι ο πιο ανελέητος εχθρός τους μπορεί να κρύβεται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
Αυτο που βλέπω στην οικογενειακή αντίδραση που περιγράφεις είναι απύθμενος εγωϊσμός απο την μεριά των γονέων. Για τα όνειρά τους που υποτίθεται χάνουν, για τον πόνο που τους προκάλεσε ο γιός, για το κοινωνικό αντίκτυπο, τίποτα για το ίδιο το παιδί τους που τους εμπιστεύεται και τους συμπεριλαμβάνει στη ζωή του..
Πολύ κρίμα
Δημοσίευση σχολίου