ΔΗΜΑΡΧΙΑΚΕΣ - ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2006 (2)

Γκέι γλάστρες στους δήμους της Ευρώπης
Της Ξενιας Κουναλάκη/ (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 21-9-2006)

Πανηγυρικά επανεξελέγη ο Κλάους Βόβεραϊτ δήμαρχος στο Βερολίνο και οι γερμανικές εφημερίδες άρχισαν ήδη να διατυπώνουν σενάρια για τα μελλοντικά του βήματα. Κατ’ αρχάς «θα τολμήσει να αναμετρηθεί με τον νυν πρόεδρο του SPD, Κουρτ Μπεκ, για την ηγεσία των Σοσιαλδημοκρατών και για το χρίσμα του κόμματος στις εκλογές του 2009;» είναι το μεγάλο ερώτημα των ΜΜΕ. Κι αν ναι, «είναι έτοιμη η Γερμανία για ένα γκέι καγκελάριο»;
Η Γερμανία έχει αλώσει μέχρι στιγμής αρκετά ταμπού, αφού την καγκελαρία έχουν διεκδικήσει ο καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και η Αγκελα Μέρκελ, η οποία έγινε πέρυσι η πρώτη γυναίκα καγκελάριος της χώρας. Ωστόσο, ο Βόβεραϊτ είναι σαφώς δυσκολότερο να επιβάλει τις σεξουαλικές προτιμήσεις του σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Μπορεί να τον καλοδέχτηκε το ανεκτικό Βερολίνο, το οποίο φιλοξενεί άλλωστε κάθε χρόνο το καθιερωμένο love parade, την ετήσια παρέλαση των ομοφυλόφιλων, πώς θα αντιδρούσαν όμως η Βαυαρία ή άλλα συντηρητικά ακροατήρια της χώρας, αν ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός διακήρυττε ορθά κοφτά ότι «είναι ομοφυλόφιλος και του αρέσει», όπως είχε πράξει τον Ιούνιο του 2001 για να προκαταλάβει κουτσομπολιά και κίτρινα δημοσιεύματα. Ακόμη και στις τάξεις των Σοσιαλδημοκρατών θα μπορούσαν να υπάρξουν αντιδράσεις, αν ο δήμαρχος του Βερολίνου αποφάσιζε να διευρύνει τις πολιτικές φιλοδοξίες του.
Ο Βόβεραϊτ φροντίζει εξάλλου συχνά να υπενθυμίζει στους συμπατριώτες του πως είναι ομοφυλόφιλος, είτε επισκεπτόμενος εκθέσεις, στις οποίες κυριαρχεί ο φετιχισμός και τα δερμάτινα αξεσουάρ, είτε γέρνοντας γλυκά στο πλευρό του συντρόφου του έπειτα από κάθε εκλογικό θρίαμβο.
Ετεροι πολιτικοί, επίσης ομοφυλόφιλοι, φροντίζουν να τηρούν χαμηλότερο προφίλ από τον δήμαρχο του Βερολίνου. Για παράδειγμα ο ηγέτης των Φιλελευθέρων, Γκίντο Βέστερβελε, αποφεύγει να εμφανίζεται δημόσια με τον σύντροφό του και ο Ολε φον Μπόιστ, πρώτος δήμαρχος του Αμβούργου, φροντίζει να ξεχνά ότι είναι γκέι. Αξίζει να σημειωθεί ότι ομοφυλόφιλος είναι και ο δήμαρχος του Παρισιού, Ντελανοέ, λες και το μόνο πόστο, στο οποίο είναι θεμιτή η ομοφυλοφιλία, είναι η δημαρχία.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Μήπως οι γκέι, αλλά και οι γυναίκες πολιτικοί, είναι απλώς άλλοθι ανεκτικότητας στις κατά βάση σεξιστικές δυτικές κοινωνίες, στις οποίες ζούμε; Είναι σύμπτωση ότι μέχρι τώρα ομοφυλόφιλους πολιτικούς –όπως και γυναίκες– έχουμε μόνο σε δευτερεύοντα πόστα; Και τέλος στην Ελλάδα, μία χώρα, στην οποία ακόμη και σήμερα ο αρχιεπίσκοπος τολμά να αποκαλεί την ομοφυλοφιλία «κουσούρι» χωρίς να προκαλεί ιδιαίτερες αντιδράσεις, ποια θα μπορούσε να είναι η τύχη ενός ανοιχτά γκέι πολιτικού; Μέχρι στιγμής ακούγονται μόνο κάποιοι ψίθυροι, κάποιοι κακεντρεχείς υπαινιγμοί από συναδέλφους, οι οποίοι προφανώς συμμερίζονται τη θεωρία του «κουσουριού», ουδείς όμως Ελληνας πολιτικός έχει διατρανώσει ανοιχτά ότι «είναι γκέι και του αρέσει». Δεν είναι λίγοι εκείνοι που διστάζουν να ταχθούν υπέρ των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων, φοβούμενοι το καταραμένο πολιτικό κόστος.
«Πρώτον: Δεν είμαι Εβραίος. Ας το πει αυτό κι ο πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης. Δεύτερον: Δεν είμαι κομμουνιστής. Ας το πει αυτό και ο κ. Καραμανλής. Τρίτον: Δεν είμαι ομοφυλόφιλος. Αυτό δεν μπορεί να το πούνε πολλοί», είχε διακηρύξει πριν από λίγα χρόνια ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο ηγέτης του ΛΑΟΣ, ενός κόμματος που αναμένεται να αναδειχθεί τέταρτη (αν πιστέψουμε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις) πολιτική δύναμη στην επόμενη Βουλή. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως δίπλα του στα έδρανα θα βρίσκονται πολλοί ομοφυλόφιλοι, Εβραίοι και κομμουνιστές.

.

Θα συμφωνήσει, υποθέτω, η κα Κουναλάκη ότι ούτε ανοιχτά γκέι δημοσιογράφοι υπάρχουν στον ελληνικό τύπο, ή την εφημερίδα της πιο συγκεκριμένα. Γιατί άραγε;
Είναι επειδή οι έλληνες γκέι (πολιτικοί, δημοσιογράφοι κλπ) δεν έχουν την τόλμη ή την εντιμότητα να βγουν φανερά στο φως της μέρας ή μήπως γιατί η ομοφυλοφοβία και η εκδικητική μισαλλοδοξία της ελληνικής κοινωνίας (ΜΜΕ κλπ) χτυπάνε καθημερινά κόκκινο;
Παίρνοντας μια τέτοια θαρραλέα απόφαση, μόνοι και ουσιαστικά αβοήθητοι, οι γκέι πολιτικοί μοιάζει να πρέπει να διακυβεύσουν πολλά περισσότερα από μόνον την επαγγελματική τους τύχη.
Γιατί ας θυμηθούμε τι γράφει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στο βιβλίο του "Θεσσαλονίκην ου μ' εθέσπισεν..." (Ιανός) μιλώντας για τη δική του προσωπική εμπειρία μετά την δημοσίευση της πρώτης ποιητικής του συλλογής με αποκαλυπτικές και δεσμευτικές ομοφυλοφιλικές αναφορές:
«Μου φέρονταν πολύ απαίσια, μεγάλοι και μικροί με απέφευγαν σα να είχα χολέρα, οι κατηχητικές συναδέλφισσές μου στο πανεπιστήμιο με έβλεπαν και γύριζαν με βδελυγμία το πρόσωπο τους απ' την άλλη μεριά. Τότε κατάλαβα τι δύσκολο πράγμα είναι να τα βάλεις με έναν ολόκληρο κόσμο και με ολόκληρη κοινωνία».

Αν λοιπόν δεν θέλουμε γκέι πολιτικούς που να κρύβουν την προσωπική τους ζωή, αν δεν θέλουμε γκέι δημάρχους γλάστρες, πόσο διατεθειμένοι είμαστε εμείς, από τη δική μας πλευρά, να αγωνιστούμε στην πράξη για να αλλάξει η σημερινή απογοητευτική πραγματικότητα; Πόσο αποφασισμένες είναι η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και οι άλλες εφημερίδες να τους στηρίξουν ηθικά;

Και δεν πρόκειται για ένα απλό, ρητορικό ερώτημα.