HOTEL LIVING

Ο πρωταγωνιστής του Hotel Living, του πρώτου βιβλίου του Iωάννη Πάππου που κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Harper Collins στην Αμερική τον Ιούνιο που μας πέρασε, ονομάζεται Στάθης Ράκης. H διαδρομή του Στάθη είναι ιλιγγιώδης: Από το Τρίκερι του Πηλίου βρίσκεται πρώτα στο Πανεπιστήμιο του Stanford, μετά σε ένα business school στη Γαλλία, και μετά ξανά στην Αμερική ζώντας από πόλη σε πόλη και ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο δουλεύοντας ως σύμβουλος επιχειρήσεων και βουλιάζοντας σε μια ηδονιστική κάπως εφιαλτική καθημερινότητα. 

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας του Στάθη θυμίζει, φαινομενικά τουλάχιστον, τη ζωή του συγγραφέα του. Απόφοιτος του Πολυτεχνείου, του πανεπιστημίου του Stanford και της Ιnsead (ενός από τα καλύτερα business school στον κόσμο) ο Iωάννης Πάππος έχει δουλέψει για χρόνια ως σύμβουλος επιχειρήσεων και επενδύσεων, κατάγεται από το Πήλιο και μένει στη Νέα Υόρκη όπου και αρθρογραφεί – ενίοτε με εξομολογητικό τόνο- στην Huffington Post US.. Mίλησε στη HuffPost Greece για τα αυτοβιογραφικά στοιχεία του βιβλίου Αμερικάνικη κοινωνία μετά την κρίση, την Ελλάδα, και το τι σημαίνει να γράφεις ενα post-gay μυθιστόρημα

Γράφετε ποτέ στα ελληνικά ή σας έρχονται αυτόματα τα αγγλικά;

- Γράφω και στα δυο. Σκέφτομαι και στα δυο. Δεν έχω βρει τον αλγόριθμο που εξηγεί γιατί και πως αλλάζουν η λέξεις - ελληνικές η αγγλικές. Αλλα έχει ενδιαφέρον αυτό το υβρίδιο. Μου επιτρέπει να δανείζομαι εκφράσεις από μία γλώσσα και να βλέπω πως θα μπορούσαν να δουλέψουν, η όχι, σε μια άλλη, και γιατί.

Πόσο αυτοβιογραφικό είναι το βιβλίο; Δε ρωτάω επειδή ο πρωταγωνιστής κάνει την ίδια δουλειά με σας και έχει παρόμοια πορεία, απλά κάποιοι ήρωες του βιβλίου σας μου θύμισαν έντονα πραγματικούς χαρακτήρες (π.χ. ο Zemar θυμίζει έντονα τον Κάρλος Μαυρολέων)

- Σίγουρα δεν είμαι ο Στάθης, ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, αλλα υπάρχουν κάποια στοιχεια στον χαρακτήρα του Στάθη που βλέπω σε μένα— π.χ. είμαι και εγώ σκεπτικός απέναντι στα «υπερβολικά» δυτικά κοινωνικά μοντέλα. Υπάρχει αλήθεια πίσω από πολλά και καλά μυθιστορήματα, και ως ένα βαθμό είναι αναγκαία. Η Νέα Υόρκη, μάλλον, μια συγκεκριμένη Νέα Υόρκη, είναι αποκρυπτογραφημένη μέσα στη λογοτεχνία. Στο Hοtel Living προσπάθησα να βιογραφήσω τον Στάθη και τους χαρακτήρες του βιβλίου ζώντας τους την ώρα που τους έγγραφα. (κάτι σαν method-acting. Πες το method γράψιμο). Ο Ζεμάρ θα μπορούσε να ήταν κοντά στη ζωή του Μαυρολέων, αν και ο Κάρλος Μαυρολέων δραστηριοποιήθηκε στη δεκαετία του ’90. Το ενδιαφέρον με τον Ζεμάρ είναι ότι είναι ένα «φάντασμα» που κάνει τις πιο μυστήριες αποκάλυψης μέσω αναμνήσεων τρίτων, και μάλιστα κάτω από Ambien η άλλες ουσίες. Αυτά που υπαινίσσεται ο Ζεμάρ, αυτά που δεν λέει, είναι πιο σημαντικά από αυτά που κάνει.

Το βιβλίο θυμίζει έντονα Μπρετ Ιστον Ελις: πολλά χρήματα, πολλά ναρκωτικά, και αρκετός κυνισμός, αν και νομίζω ότι οι χαρακτήρες σας είναι πολύ πιο τρυφεροί. Είναι μέσα στους συγγραφείς που σας επηρέασαν; Ποιοι συγγραφείς σας αρέσουν; 

Είναι δύσκολο να έχεις μεγαλώσει στα ‘80s και να μην έχεις επηρεαστεί από τον Μπρετ Ίστον Έλις. Πόσο μάλλον αν μπλέχτηκες με το χώρο επενδύσεων της Αμερικής , όπως έκανα εγώ. Τα τελευταία χρόνια ο Έλις ανοίγεται στους αναγνώστες του, μιλώντας μέσω podcast, και έχει δείξει ότι είναι διάνοια. Καταλαβαίνεις με πόση μαθηματική ακρίβεια έκανε την «αφαίρεση» στα βιβλία του, σε αντίθεση παραδείγματος χάριν με τον Warhol που δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να εξηγήσει τα έργα του. Μου αρέσουν πολύ η Joan Didion, που επηρέασε τον Breat Easton Elis (ήτανε τρελός για το Play It as it lays), ο Joshua Cohen, ο Mike Davis. Έχω μια έλξη προς τον μηδενισμό.

Μου φάνηκε ενδιαφέρον το ότι ενώ ο πρωταγωνιστής είναι γκέι, αυτό δεν είναι ποτέ ουσιαστικό θέμα στο ίδιο το βιβλίο. Το γεγονός πως είναι ομοφυλόφιλος δεν απασχολεί κανέναν, είναι απλώς ένας άνθρωπος που κυνηγάει την αγάπη και το σεξ όπως όλοι.

- Το Hotel Living είναι ένα από τα πρώτα post-gay μυθιστορήματα γιατί oι χαρακτήρες του δεν είναι heterosexual, homosexual, bisexual. Είναι sexual. Και αυτό φτάνει. Το κτίσιμο τον χαρακτήρων και η πλοκή είναι ανεξάρτητα από ταμπέλες. Αυτό μου έδωσε ελευθερία. Όταν πρωτοσκέφτηκα το βιβλίο ίσως ακουγόταν σαν επιστημονική φαντασία, αλλα σήμερα στα μέρη που διαδραματίζεται, πολλοί αρνούνται να μπούν σε «κουτιά». Αυτό το χρωστάμε στους αγώνες που έκαναν οι gay για τα δικαιώματα τους. Φτάσαμε στο σημείο, σε μερικά μέρη της Αμερικής, να μην χρειάζονται δήλωσεις.

Το βιβλίο έχει αρκετές σκηνές σεξ αλλά ο τρόπος που γράφετε τις ερωτικές σκηνές είναι πολύ ευθύς και ρεαλιστικός. Πόσο δύσκολο είναι να γράψει κανείς καλά μια σεξουαλική σκηνή; 

- Δεν είναι δύσκολο. Νομίζω ότι είναι όπως όταν γράφεις οτιδήποτε άλλο, fiction η non-fiction, απλά πρέπει να είσαι ειλικρινής. Να είσαι πραγματικός. Ο αναγνώστης καταλαβαίνει όταν είσαι «δήθεν» μαζί του, κάτι που είναι διαφορετικό από το ψέμα. Ακόμα και αν δεν γράφεις καλά, αν είσαι ειλικρινής έχεις κάτι που μπορεί να είναι ενδιαφέρον. Το sex από μονο του είναι ενδιαφέρον— ελπίζω για τους περισσοτερους από εμάς. Άρα αυτό που έχεις να κανεις είναι να πας εκεί ακριβώς. [...] (Δέσποινα, Τριβόλη, huffingtonpost.gr, 8/11/2015)