Wild is the Wind
του Χριστόφορου Παπακαλιάτη
protagon.gr, 13/10/2011
Τετάρτη μεσημέρι καθοδόν προς την πρόβα.
Κέντρο. Κολλημένος στην κίνηση.
Ψάχνω στο ραδιόφωνο ένα κομμάτι να μου αλλάξει τη διάθεση.
Να κάνει το μυαλό μου να φύγει από τις εικόνες που έχω μπροστά μου.
του Χριστόφορου Παπακαλιάτη
protagon.gr, 13/10/2011
Τετάρτη μεσημέρι καθοδόν προς την πρόβα.Κέντρο. Κολλημένος στην κίνηση.
Ψάχνω στο ραδιόφωνο ένα κομμάτι να μου αλλάξει τη διάθεση.
Να κάνει το μυαλό μου να φύγει από τις εικόνες που έχω μπροστά μου.
Wild is the Wind. Ωραία. Το πέτυχα στην αρχή. Αφαιρούμαι.
Ο Έρωτας τελικά είναι το μόνο συναίσθημα που έχει τη δύναμη να σου ακυρώσει την πραγματικότητα.
Άρα και το μόνο που ίσως σε κάνει να περνάς αναίμακτα τη συγκεκριμένη εποχή, στη συγκεκριμένη χώρα.
Η πρώτη γνωριμία έγινε τυχαία. Από την πρώτη στιγμή πιάνεις τον εαυτό σου να μην σκέφτεται τίποτα άλλο πέρα από το συγκεκριμένο πρόσωπο.
Το συγκεκριμένο γέλιο. Τη συγκεκριμένη μυρωδιά. Το συγκεκριμένο άγγιγμα.
Έλλειψη όταν δεν είσαι κοντά.
Απογείωση όταν το σεξ ανακαλύπτεις πως είναι μοναδικό. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Έστω.
Καμία λογική δε χωράει σε αυτό που νιώθεις.
Καμία κρίση, καμία απορία που να είναι κοινή με των υπολοίπων.
Χαμογελάς, αφαιρείσαι, ζηλεύεις, έχεις ταχυπαλμίες… Παράλογη εφίδρωση.
Ο χρόνος καταργείται …
Μήπως είναι λίγο νωρίς να πω «Σ’ αγαπώ»;
Αφού το νιώθω γιατί να μην το πω; Εγώ θα το πω και ό,τι γίνει.
Το λέω. Το ακούω πίσω. Πάλι καλά…
Να δώσω κλειδιά ή το χοντραίνουμε; Θα δώσω.
Τα παίρνει… Χα… Εντάξει με θέλει το ίδιο.
Κοινή αίσθηση ηλιθιότητας που δεν μας νοιάζει όμως…
Μακάρι όλοι να ήταν τόσο αλλού όσο κι εσύ…
Όλες οι αισθήσεις στην τσίτα, κι ένα φιλί που δεν τελειώνει ποτέ…
Θα πάμε σινεμά ή για ποτό; Ή καλύτερα να μείνουμε σπίτι στο κρεβάτι και να βάζουμε μουσικές στο lap-top...
Πολλή αγκαλιά, πολλή μουσική, και λίγο μετά αρχίζουν τα υποκοριστικά…
«Αγάπη μου»… «Μωρό μου»…κλπ. κλπ.
Κάνεις ότι δεν σου αρέσουν αυτές οι γελοιότητες, αλλά κατά βάθος πετάς στα σύννεφα και θες να τις ακούς συνέχεια…
Ωραίο συναίσθημα. Παράλογο. Ένας άλλος εαυτός.
Θες περισσότερο, θες κι άλλο, θες, θες, θες…
Τα πράγματα αγριεύουν.
Σαν αέρας δυνατός, που όμως κάποια στιγμή ίσως σε γκρεμίσει και σπάσεις τα μούτρα σου… Και συμβαίνει. Γκρεμίζεσαι. Σπας τα μούτρα σου. Δεν πειράζει. Θα ξανασηκωθείς. Το θέμα είναι ότι ένιωσες τον αέρα.. Θα ξαναφυσήξει πάλι.
Χωρίς να το περιμένεις…
Στρίβω στη γωνία και μπαίνω στο παρκινγκ ενώ το τραγούδι τελειώνει..
Πρέπει να βγω από το αυτοκίνητο..
Βγαίνω.. Δεν φυσάει καθόλου…
Ο Έρωτας τελικά είναι το μόνο συναίσθημα που έχει τη δύναμη να σου ακυρώσει την πραγματικότητα.
Άρα και το μόνο που ίσως σε κάνει να περνάς αναίμακτα τη συγκεκριμένη εποχή, στη συγκεκριμένη χώρα.
Η πρώτη γνωριμία έγινε τυχαία. Από την πρώτη στιγμή πιάνεις τον εαυτό σου να μην σκέφτεται τίποτα άλλο πέρα από το συγκεκριμένο πρόσωπο.
Το συγκεκριμένο γέλιο. Τη συγκεκριμένη μυρωδιά. Το συγκεκριμένο άγγιγμα.
Έλλειψη όταν δεν είσαι κοντά.
Απογείωση όταν το σεξ ανακαλύπτεις πως είναι μοναδικό. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Έστω.
Καμία λογική δε χωράει σε αυτό που νιώθεις.
Καμία κρίση, καμία απορία που να είναι κοινή με των υπολοίπων.
Χαμογελάς, αφαιρείσαι, ζηλεύεις, έχεις ταχυπαλμίες… Παράλογη εφίδρωση.
Ο χρόνος καταργείται …
Μήπως είναι λίγο νωρίς να πω «Σ’ αγαπώ»;
Αφού το νιώθω γιατί να μην το πω; Εγώ θα το πω και ό,τι γίνει.
Το λέω. Το ακούω πίσω. Πάλι καλά…
Να δώσω κλειδιά ή το χοντραίνουμε; Θα δώσω.
Τα παίρνει… Χα… Εντάξει με θέλει το ίδιο.
Κοινή αίσθηση ηλιθιότητας που δεν μας νοιάζει όμως…
Μακάρι όλοι να ήταν τόσο αλλού όσο κι εσύ…
Όλες οι αισθήσεις στην τσίτα, κι ένα φιλί που δεν τελειώνει ποτέ…
Θα πάμε σινεμά ή για ποτό; Ή καλύτερα να μείνουμε σπίτι στο κρεβάτι και να βάζουμε μουσικές στο lap-top...
Πολλή αγκαλιά, πολλή μουσική, και λίγο μετά αρχίζουν τα υποκοριστικά…
«Αγάπη μου»… «Μωρό μου»…κλπ. κλπ.
Κάνεις ότι δεν σου αρέσουν αυτές οι γελοιότητες, αλλά κατά βάθος πετάς στα σύννεφα και θες να τις ακούς συνέχεια…
Ωραίο συναίσθημα. Παράλογο. Ένας άλλος εαυτός.
Θες περισσότερο, θες κι άλλο, θες, θες, θες…
Τα πράγματα αγριεύουν.
Σαν αέρας δυνατός, που όμως κάποια στιγμή ίσως σε γκρεμίσει και σπάσεις τα μούτρα σου… Και συμβαίνει. Γκρεμίζεσαι. Σπας τα μούτρα σου. Δεν πειράζει. Θα ξανασηκωθείς. Το θέμα είναι ότι ένιωσες τον αέρα.. Θα ξαναφυσήξει πάλι.
Χωρίς να το περιμένεις…
Στρίβω στη γωνία και μπαίνω στο παρκινγκ ενώ το τραγούδι τελειώνει..
Πρέπει να βγω από το αυτοκίνητο..
Βγαίνω.. Δεν φυσάει καθόλου…
1 σχόλιο:
Εντάξει με τον Παπακαλιάτη... αλλά μέχρι ένα σήριαλ για λαϊκή κατανάλωση, μέχρι ένα κείμενο για το Κοσμοπόλιταν, μέχρι ένα Άρλεκιν το πολύ. Αλλά όχι και "άρθρα" τα αποσπάσματα από εφηβικό ημερολόγιο!
Κρίμα το υπέροχο τραγούδι!
Πρόλαβα και είδα το ο_θεός_να_το_κάνει_άρθρο στο protagon και μέχρι να απαντήσω στον σχολιαστή Godot - κριτικός νους ο άνθρωπος -, το σχόλιό του είχε εξαφανιστεί! Ευτυχώς πρόλαβα και έσωσα την εικόνα... για τις δύσκολες μέρες.
Δημοσίευση σχολίου