Las iniciativas fueron lanzadas con un apoyo parlamentario transversal junto al Grupo de
Madres y Padres y a la Brigada Escolar del Movilh. Con el respaldo de la Embajada del Reino
de los Países Bajos, el proyecto y la campaña buscan derogar el artículo que fija a los
homosexuales una edad de consentimiento sexual distinta a la de los heterosexuales.
El Movimientode Integración y Liberación Homosexual (Movilh) lanzó hoy un proyecto de ley
y una campaña nacional para derogar el artículo 365 del Código Penal, el cual fija la edad
de consentimiento sexual en 18 años para jóvenes homosexuales, en circunstancias
que para los heterosexuales está fijada en 14 años
.
Η λοαδ χιλιανή οργάνωση Movilh ξεκίνησε πρόσφατα μια μεγάλη δημόσια εκστρατεία για κοινή ηλικία σεξουαλικής συναίνεσης για όλους τους πολίτες, καθώς στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμερικής, όπως και στις υπόλοιπες της περιοχής, οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ετεροφύλων είναι νόμιμες από τα 14 έτη, ενώ μεταξύ ομοφύλων από τα 18, κάτι που προφανώς συνιστά μια κατάφωρη διάκριση σε βάρος των ομοφυλοφίλων.
Η καμπάνια έχει την υποστήριξη διαφόρων κοινωνικών φορέων, αλλά και της Πρεσβείας της Ολλανδίας στο Σαντιάγκο.
Η λοαδ χιλιανή οργάνωση Movilh ξεκίνησε πρόσφατα μια μεγάλη δημόσια εκστρατεία για κοινή ηλικία σεξουαλικής συναίνεσης για όλους τους πολίτες, καθώς στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμερικής, όπως και στις υπόλοιπες της περιοχής, οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ετεροφύλων είναι νόμιμες από τα 14 έτη, ενώ μεταξύ ομοφύλων από τα 18, κάτι που προφανώς συνιστά μια κατάφωρη διάκριση σε βάρος των ομοφυλοφίλων.
Η καμπάνια έχει την υποστήριξη διαφόρων κοινωνικών φορέων, αλλά και της Πρεσβείας της Ολλανδίας στο Σαντιάγκο.
5 σχόλια:
Να υπενθυμίσουμε, ότι η Ελλάδα και το μικρό κρατίδιο του Γιβραλτάρ, είναι οι μοναδικές χώρες της Ευρώπης που υπάρχει διαφορετική ηλικία συναίνεσης.
Είναι το περίφημο 347ΠΚ, με το οποίο ποτέ δεν έχει ασχοληθεί κανείς και πολύ καλά κάνεις που βάζεις αυτή την ανάρτηση, για να θυμόμαστε τα δικά μας.
Ο οποίος νόμος ισχυεί απο το 1960;
Γνωρίζει κάποιος;
Με πάσα επιφύλαξη, νομίζω ότι ισχύει από την αναμόρφωση του ΠΚ το 1950. Αυτό που ενδιαφέρει όμως είναι η ουσία.
Για λόγους πληρότητας το αντιγράφω:
Άρθρο 347
Ασέλγεια παρά φύση
1. Η παρά φύση ασέλγεια μεταξύ αρρένων που τελέστηκε: α) με κατάχρηση μιας σχέσης εξάρτησης που στηρίζεται σε οποιαδήποτε υπηρεσίας. β) από ενήλικο με αποπλάνηση προσώπου νεότερου από 17 ετών ή από κερδοσκοπία τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών.
2. Με την ίδια ποινή τιμωρείται και όποιος ασκεί την ασέλγεια της παρ.1 κατ’ επάγγελμα.
Ενώ σε προηγούμενο άρθρο (το άρθρο 339) ορίζεται ότι:
1. Όποιος ενεργεί ασελγή πράξη με πρόσωπο νεότερο από 15 ετών ή το παραπλανά με αποτέλεσμα να ενεργήσει ή να υποστεί τέτοια πράξη τιμωρείται κτλ...
Δηλαδή για τους ετεροφυλόφιλους είναι στα 15, ενώ για τους ομοφυλόφιλους ορίζεται ειδικά από το 347ΠΚ, στα 17.
Παραθέτω επίσης σχετικό:
---------
Ο ποινικός νόμος που θεσπίστηκε λίγο μετά την Ανεξαρτησία (1834), ποινικοποιούσε κάθε ομοφυλόφιλη σχέση μεταξύ ανδρών: "Ο ένοχος της παρά φύσιν ασελγείας, αν δεν επισύρη εις εαυτόν μεγαλυτέραν ποινήν κατά το άρθρ.274 [αποπλάνησις ανηλίκου εις ασέλγειαν], τιμωρείται με φυλάκισιν τουλάχιστον ενός έτους, και υποβάλλεται εις αστυνομικήν επιτήρησιν" (άρθρο 282). Η σχετική αποποινικοποίηση δρομολογήθηκε στα χρόνια του Μεσοπολέμου, με τα διαδοχικά σχέδια νόμου του Ποινικού Κώδικα, που τέθηκε τελικά σε εφαρμογή το 1951. Ως κεντρικά επιχειρήματα, οι νομικοί της εποχής πρόβαλλαν την ανάγκη "περιορισμού των συνήθων εκβιάσεων" και, κυρίως, τον ισχυρισμό ότι, στις περιπτώσεις ανδρικής ομοφυλοφιλίας, "συνήθως πρόκειται περί ψυχικής ασθενείας, ότε ετέρα επέμβασις θα ήτο ενδεδειγμένη και ουχί η ποινική" (εισαγγελέας Μυτιλήνης Χρ. Πατακιάς, Ποινικά Χρονικά 1962, σ. 382).
Δεν έλειψαν οι έντονες αντιδράσεις γι' αυτόν τον "κοινωνικά επικίνδυνο" νεωτερισμό. "Έτεροι επιστήμονες αντιτίθενται εις τον τοιούτον περιορισμόν του αξιοποίνου της παρά φύσιν ασελγείας, ην θεωρούσιν αληθές δηλητήριον εν τω κοινωνικώ οργανισμώ", μας πληροφορεί λ.χ. ο πρύτανης της ελληνικής εγκληματολογίας Κ. Γαρδίκας (Ποινικά Χρονικά 1952, σ. 211). Ο ίδιος αισθάνεται πάντως την ανάγκη να διευκρινίσει ότι "παρά φύσιν ασελγείς πράξεις μεταξύ ανδρός και γυναικός παραμένουσιν ατιμώρητοι. Ομοίως και άι μεταξύ γυναικών ασελγείς πράξεις, ιδία ένεκα της δυσχερείας της αποδείξεως και της δυσχερείας του καθορισμού των ορίων της εγκληματικής πράξεως", παρόλο που αυτές "εν τη πράξει δεν είναι σπάνιαι, ενίοτε δε βλάπτουσι τον ομαλόν οικογενειακόν βίον". Διαφορετική γνώμη έχει ωστόσο ο δικηγόρος Εμμανουήλ Κοκολάκης, που σε ειδική μονογραφία του εκτιμά ότι ο νόμος άφησε ατιμώρητο "τον μεταξύ γυναικών λεσβιασμόν, ως αναξιόλογον παρεκτροπήν" ("Η ομοφυλοφιλία ως αιτία εγκλημάτων", Θεσ/νίκη 1976, σ.111).
Ούτως ή άλλως, όπως διαπιστώνει ο Γεώργιος Α. Μαγκάκης ("Τα εγκλήματα περί την γενετήσιον και την οικογενειακήν ζωήν", Αθήναι 1967, σ. 99), η καταστολή των "ομοφυλόφιλων εκδηλώσεων" ουδέποτε υπήρξε αποκλειστικά και μόνο έννομη: "Εις την νομοθετικήν ταύτην ρύθμισιν", γράφει, "συντείνουν εις τας μεσογειακάς ειδικώς και λατινικάς χώρας και δύο άλλοι λόγοι. Πρώτον, η σχετικώς περιορισμένη διάδοσις της ομοφυλοφιλίας εις τας χώρας ταύτας. Δεύτερον, το γεγονός ότι ο αυθόρμητος κοινωνικός έλεγχος παντός αντιπαθούς φαινομένου, ο ασκούμενος κυρίως δια του σκώμματος, είναι εις τας μεσογειακάς κοινωνίας ιδιαιτέρως έντονος και καυστικός ούτως, ώστε να θεωρείται ότι επαρκώς εκφράζεται διά του ελέγχου τούτου η κοινωνική αποδοκιμασία της ομοφυλοφιλίας και ότι δεν απαιτείται συνεπώς να επέμβη και το Δίκαιον".
--------------
(από εδώ).
Ωραιες εποχές...
Δημοσίευση σχολίου