.
Όταν ήμουν στην κοιλιά της μάνας μου, ο γιατρός τη διαβεβαίωνε πως θα ήμουν αγόρι, μιας και κλωτσούσα δυνατά όπως συνηθίζει ένα αγόρι (όταν γεννήθηκα δεν υπήρχαν τεστ ανίχνευσης του φύλου του εμβρύου). Η μητέρα μου λοιπόν ήταν πεπεισμένη πως θα γεννούσε ακόμα έναν γιο...
Μετά τη γέννα, ω, τι έκπληξη! Ήμουν κορίτσι! Ο γιατρός, βλέποντάς τη σαστισμένη, τη ρώτησε "Τι συμβαίνει; Δεν είσαι χαρούμενη;"
"Όχι, γιατρέ... Ίσα ίσα... Απλώς με είχατε τόσο πολύ πείσει πως θα γεννήσω αγόρι, που μου φαίνεται παράξενο που βλέπω τώρα ένα κορίτσι μπροστά μου..."
Ο γιατρός -μακαρίτης τώρα πια- ποτέ δεν έμαθε πως άθελά του είχε πει τη "μισή" αλήθεια.
Ήμουν από τα "τυχερά" διαφυλικά παιδιά... Φαινόμουν ακριβώς όπως ένα κορίτσι. Η σχισμή στο αιδοίο ήταν εκεί, η κλειτορίδα που αργότερα αποδείχθηκε υπερτροφική, στα πρώτα παιδικά χρόνια δεν έμοιαζε υπερβολική ούτε διαγνώσθηκε ποτέ ως υπερμεγέθης.
Και έτσι μεγάλωσα, και έτσι νιώθω μέχρι και σήμερα που κοντεύω τα τριάντα πια. Ποτέ μέσα μου δεν αμφισβήτησα τι "φύλο" είμαι. Για μένα, πάντα ήμουν είμαι και θα είμαι γυναίκα. Είσαι αυτό που νιώθεις, κι όχι αυτό που γράφει ένα ιατρικό πόρισμα ή το αποτέλεσμα ενός καρυότυπου.
Ήμουν λοιπόν κορίτσι και φαινόμουν! Όμως, εκεί γύρω στα 13, κάτι φαινόταν πως δεν πήγαινε καλά. Το στήθος δεν αναπτυσσόταν, η περίοδος (για τον ερχομό της οποίας με προετοίμαζε ψυχολογικά η μάνα μου, τρελλή ειρωνεία!) δεν ερχόταν, τα άλλα κορίτσια ήδη αναπτυσσόντουσαν, φορούσαν σουτιέν, είχαν τα πρώτα τους φλερτ, και με ρωτούσαν αν μου ήρθε η περίοδος.
Η μαμά μου έλεγε "υπομονή, καμιά φορά καθυστερεί"... Για να είμαι ειλικρινής - τι τραγική ειρωνεία!!!- ποτέ δεν ήθελα να έχω περίοδο. Προσευχόμουν στο Θεό που τότε πίστευα ότι υπήρχε, να μη μου έρθει η περίοδος. Πίστευα πως οι προσευχές μου θα έπιαναν τόπο, γιατί μια φορά, όταν ήμουν Α' Δημοτικού και η δασκάλα μου μου είχε δώσει ένα ποίημα να πω, από το άγχος και τη ντροπή μου παρακαλούσα το Θεό να αρρωστήσω, κάτι να γίνει τελοσπάντων και να μην πάω σε εκείνη τη γιορτή. Και, ω του θαύματος!, έπαθα ανεμοβλογιά! Οπότε πλέον πείστηκα προς στιγμήν για τα καλά ότι "κάποιος όντως υπάρχει εκεί πάνω και ακούει!" :)
Παρότι λοιπόν οι "προσευχές" μου έδειχναν να εισακούγονται και το "κακό αίμα" δεν είχε ακόμα εμφανιστεί, ωστόσο η θέση μου ήταν πια πολύ άβολη. Ξεχώριζα σαν τη μύγα μες στο γάλα. Δεν είχα σχεδόν καθόλου στήθος, πάλι καλά που είχα μερικά παραπανίσια κιλά και δε φαινόμουν τελείως πλάκα. Όμως, η ντροπή κι η απομόνωση είχε ξεκινήσει για μένα. Τα κορίτσια με "κουτσομπόλευαν", τα αγόρια με κορόιδευαν που δεν είχα στήθος, ήμουν και λίγο σπασικλάκι, ε, δεν ήθελε και πολύ να μπω στο στόχαστρο των "πολλών".
Επισκεθήκαμε μια ενδοκρινολόγο που ευτυχώς δε μας ταλαιπώρησε πολύ, υπέδειξε κατευθείαν τις κατάλληλες εξετάσεις αίματος ("ορμονικές") που αμέσως έδειξαν ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Μια δεύτερη εξέταση αίματος που επαλήθευσε τα αποτελέσματα της πρώτης, μας οδήγησε σε εξέταση καρυότυπου, που μετά από λίγο αποκάλυψε ότι γενετικά ήμουν... "αγόρι"! Ουάου, περίεργο, αφού δε νιώθω, δεν είμαι έτσι, δεν είμαι αγόρι εγώ. Η γιατρός με κοίταζε και με περιέγραφε σε μια συνάδελφό της: "όχι, όχι, δεν είναι κοντή, ίσα ίσα, μια χαρά ψηλή κοπέλα, με ανάστημα! ("φοβόντουσαν" για σύνδρομο Turner).
Έτσι, δόθηκαν σε πρώτη φάση κάποιες αρκετά ισχυρές και πειστικές απαντήσεις σχετικά με το γιατί δεν είχα στήθος και γιατί δεν μου είχε έρθει περίοδος. Αυτές όμως οι απαντήσεις οδηγούσαν από την άλλη σε άλλα τόσα πάμπολλα αγωνιώδη ερωτηματικά...
Intersex Greece
Όταν ήμουν στην κοιλιά της μάνας μου, ο γιατρός τη διαβεβαίωνε πως θα ήμουν αγόρι, μιας και κλωτσούσα δυνατά όπως συνηθίζει ένα αγόρι (όταν γεννήθηκα δεν υπήρχαν τεστ ανίχνευσης του φύλου του εμβρύου). Η μητέρα μου λοιπόν ήταν πεπεισμένη πως θα γεννούσε ακόμα έναν γιο...
Μετά τη γέννα, ω, τι έκπληξη! Ήμουν κορίτσι! Ο γιατρός, βλέποντάς τη σαστισμένη, τη ρώτησε "Τι συμβαίνει; Δεν είσαι χαρούμενη;"
"Όχι, γιατρέ... Ίσα ίσα... Απλώς με είχατε τόσο πολύ πείσει πως θα γεννήσω αγόρι, που μου φαίνεται παράξενο που βλέπω τώρα ένα κορίτσι μπροστά μου..."
Ο γιατρός -μακαρίτης τώρα πια- ποτέ δεν έμαθε πως άθελά του είχε πει τη "μισή" αλήθεια.
Ήμουν από τα "τυχερά" διαφυλικά παιδιά... Φαινόμουν ακριβώς όπως ένα κορίτσι. Η σχισμή στο αιδοίο ήταν εκεί, η κλειτορίδα που αργότερα αποδείχθηκε υπερτροφική, στα πρώτα παιδικά χρόνια δεν έμοιαζε υπερβολική ούτε διαγνώσθηκε ποτέ ως υπερμεγέθης.
Και έτσι μεγάλωσα, και έτσι νιώθω μέχρι και σήμερα που κοντεύω τα τριάντα πια. Ποτέ μέσα μου δεν αμφισβήτησα τι "φύλο" είμαι. Για μένα, πάντα ήμουν είμαι και θα είμαι γυναίκα. Είσαι αυτό που νιώθεις, κι όχι αυτό που γράφει ένα ιατρικό πόρισμα ή το αποτέλεσμα ενός καρυότυπου.
Ήμουν λοιπόν κορίτσι και φαινόμουν! Όμως, εκεί γύρω στα 13, κάτι φαινόταν πως δεν πήγαινε καλά. Το στήθος δεν αναπτυσσόταν, η περίοδος (για τον ερχομό της οποίας με προετοίμαζε ψυχολογικά η μάνα μου, τρελλή ειρωνεία!) δεν ερχόταν, τα άλλα κορίτσια ήδη αναπτυσσόντουσαν, φορούσαν σουτιέν, είχαν τα πρώτα τους φλερτ, και με ρωτούσαν αν μου ήρθε η περίοδος.
Η μαμά μου έλεγε "υπομονή, καμιά φορά καθυστερεί"... Για να είμαι ειλικρινής - τι τραγική ειρωνεία!!!- ποτέ δεν ήθελα να έχω περίοδο. Προσευχόμουν στο Θεό που τότε πίστευα ότι υπήρχε, να μη μου έρθει η περίοδος. Πίστευα πως οι προσευχές μου θα έπιαναν τόπο, γιατί μια φορά, όταν ήμουν Α' Δημοτικού και η δασκάλα μου μου είχε δώσει ένα ποίημα να πω, από το άγχος και τη ντροπή μου παρακαλούσα το Θεό να αρρωστήσω, κάτι να γίνει τελοσπάντων και να μην πάω σε εκείνη τη γιορτή. Και, ω του θαύματος!, έπαθα ανεμοβλογιά! Οπότε πλέον πείστηκα προς στιγμήν για τα καλά ότι "κάποιος όντως υπάρχει εκεί πάνω και ακούει!" :)
Παρότι λοιπόν οι "προσευχές" μου έδειχναν να εισακούγονται και το "κακό αίμα" δεν είχε ακόμα εμφανιστεί, ωστόσο η θέση μου ήταν πια πολύ άβολη. Ξεχώριζα σαν τη μύγα μες στο γάλα. Δεν είχα σχεδόν καθόλου στήθος, πάλι καλά που είχα μερικά παραπανίσια κιλά και δε φαινόμουν τελείως πλάκα. Όμως, η ντροπή κι η απομόνωση είχε ξεκινήσει για μένα. Τα κορίτσια με "κουτσομπόλευαν", τα αγόρια με κορόιδευαν που δεν είχα στήθος, ήμουν και λίγο σπασικλάκι, ε, δεν ήθελε και πολύ να μπω στο στόχαστρο των "πολλών".
Επισκεθήκαμε μια ενδοκρινολόγο που ευτυχώς δε μας ταλαιπώρησε πολύ, υπέδειξε κατευθείαν τις κατάλληλες εξετάσεις αίματος ("ορμονικές") που αμέσως έδειξαν ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Μια δεύτερη εξέταση αίματος που επαλήθευσε τα αποτελέσματα της πρώτης, μας οδήγησε σε εξέταση καρυότυπου, που μετά από λίγο αποκάλυψε ότι γενετικά ήμουν... "αγόρι"! Ουάου, περίεργο, αφού δε νιώθω, δεν είμαι έτσι, δεν είμαι αγόρι εγώ. Η γιατρός με κοίταζε και με περιέγραφε σε μια συνάδελφό της: "όχι, όχι, δεν είναι κοντή, ίσα ίσα, μια χαρά ψηλή κοπέλα, με ανάστημα! ("φοβόντουσαν" για σύνδρομο Turner).
Έτσι, δόθηκαν σε πρώτη φάση κάποιες αρκετά ισχυρές και πειστικές απαντήσεις σχετικά με το γιατί δεν είχα στήθος και γιατί δεν μου είχε έρθει περίοδος. Αυτές όμως οι απαντήσεις οδηγούσαν από την άλλη σε άλλα τόσα πάμπολλα αγωνιώδη ερωτηματικά...
Intersex Greece
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου