ΗΜΕΡΕΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ και οικονομικές σχέσεις Ελλάδας - Γερμανίας αποτελούν τον πυρήνα των εκδηλώσεων «Ημέρες Γερμανικού Πολιτισμού 2007», που συνδιοργανώνουν η Γερμανική Πρεσβεία στην Αθήνα και το Goethe-Institut Athen.

Οι «Ημέρες Γερμανικού Πολιτισμού 2007» πρόκειται να καλύψουν χρονικά σχεδόν όλο το φθινόπωρο, αντανακλώντας την πολυμορφία του γερμανικού πολιτισμού. Στο πλαίσιο των προγραμματισμένων εκδηλώσεων θα παρουσιασθούν στην Αθήνα, καθώς και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας, οι τελευταίες τάσεις, αλλά και κλασικές δημιουργίες της Γερμανίας από το χώρο της εικαστικής τέχνης, της λογοτεχνίας, του κινηματογράφου και της μουσικής.

Οι εκδηλώσεις αυτές αποκαλύπτουν τις πολλές και διαφορετικές πτυχές του σύγχρονου γερμανικού γίγνεσθαι, που έχουν σχέση με την πολιτική επικαιρότητα και τον πολιτισμό της καθημερινότητας, της μόδας, του design ή της αρχιτεκτονικής.

Μεταξύ αυτών, ξεχωρίζει το αφιέρωμα στο Βερολίνο, με την πλούσια και γοητευτική καλλιτεχνική σκηνή του, αλλά και ειδικά προγράμματα για μικρούς και μεγάλους.
(Ναυτεμπορική, 21/9/2007)210 8222 702

.
GOETHE-INSTITUT ATHEN
Τ 210 36 61 000
«ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ FASSBINDER
25 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ»
BERLIN ALEXANDERPLATZ – REMASTERED, ΓΕΡΜΑΝΙΑ 1979/80 RWFF
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΡΙΑΝΟΝ FILMCENTER
27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ – 3 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2007

Ταινία σε 13 µέρη κι έναν επίλογο σε σενάριο και σκηνοθεσία του Rainer Werner

Fassbinder (1945–1982), βασισµένη στο οµώνυµο µυθιστόρηµα του Alfred

Dφblin µε τους Gόnter Lamprecht, Hanna Schygulla, Barbara Sukowa, Gottfried John,

Franz Buchrieser, Claus Holm, Brigitte Mira κ.ά.
Γυρίστηκε στο Βερολίνο και το Μόναχο από 18/6/1979 µέχρι 3/4/1980.

Συνολική διάρκεια: 893’, 35’’
To Βερολίνο στα τέλη της δεκαετίας του ’20, ένα Βερο- λίνο που βράζει: Ανθρώπινες

µάζες, άνεργοι, πεινασµένοι προλετάριοι, υποκριτές µικροαστοί. Στο επίκεντρο ο

«ανθρωπάκος», ο Franz Biberkopf, που βγαίνει από τη φυλακή, θέλει να ζήσει πια

«καθώς πρέπει», παρασύρεται όµως και πάλι στο έγκληµα.
Ο Fassbinder µεταφέρει στην οθόνη το συγκλονιστικό µυθιστόρηµα του Alfred Dφblin

(1878–1957), µε τη δική του µοναδική δραµατουργία, διατηρώντας ωστόσο τη δοµή

και την ατµόσφαιρά του.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: ΤΡΙΑΝΟΝ FILMCENTER
ΚΟΔΡΙΓΚΤΩΝΟΣ 21 (ΠΑΤΗΣΙΩΝ 101), Τ 210 8215 469, 210 8222 702


ΝΕΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΟΥ JAN KRUGER
ΓΕΡΜΑΝΙΑ 2000–2007, 70’
Για οικειότητα και απόσταση, για συναισθηµατική εξάρτηση, φιλία και ερωτισµό µεταξύ

νεαρών αγοριών, αντρών κι αγγέλων.
Ο Jan Kruger, γεν. το 1973, σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Νέων Μέσων για την Τέχνη

της Κολωνίας. Οι ταινίες αντιπροσωπεύουν, περισσότερο στο εξωτερικό απ’ ό,τι στη
Γερµανία, µια νέα τάση και µια νέα αυτοσυνείδηση του γερµανικού σινεµά.
Και οι τέσσερις ταινίες προβλήθηκαν µε µεγάλη επιτυχία σε πολλά διεθνή φεστιβάλ.

Είσοδος ελεύθερη

ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ ΑΓΓΕΛΩΝ 2000, 6’
(VERFUHRUNG VON ENGELN) ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ
O Udo Lindenberg, γεν. το 1949, ένας από τους πιο σηµαντικούς και πολιτικοποιηµένους

Γερµανούς µουσικούς, τραγουδά το ποίηµα του Brecht «Να αποπλανάς Αγγέλους
µόνο στο άψε-σβήσε».
Ένας νεαρός περιδιαβαίνει τη νυχτωµένη πόλη και συναντά ανθρώπους-γητευτές,

χωρίς όµως να καταφέρνει να έρθει κοντά τους: την όµορφη, χαµένη στον κόσµο της,
γυναίκα στην είσοδο ενός σπιτιού, το βυθισµένο στο ερωτικό παιχνίδι ζευγάρι, τον

απαιτητικό άντρα που παραµονεύει στις σκιές των φώτων του νέον.
Και ξαναβρίσκονται όλοι σ’ ένα µυστηριώδες κλαµπ.

ΦΙΛΟΙ 2001, 21’
(FREUNDE) ΕΓΧΡΩΜΗ
Μια φιλία µεταξύ νεαρών αγοριών που παραπαίει µεταξύ συντροφικότητας και

ερωτισµού, ένα µείγµα γοητείας και περιέργειας, πίστης και προδοσίας, ανοµολόγητου
συναισθήµατος αληθινής αγάπης. Λακωνική, πυκνή και σφιχτοδεµένη η ταινία

περιέχει ολάκερη τη δραµατικότητα ενός νεανικού µυθιστορήµατος µε τον αποχαιρε-
τισµό από την παιδικότητα και το βήµα προς το άγνωστο.
Διακρίσεις (επιλογή): Ασηµένιο Λιοντάρι για την Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους

στο 58ο Φεστιβάλ Κινηµατογράφου της Βενετίας, 1ο Βραβείο στο .ιεθνές Φεστιβάλ
Ταινιών Μικρού Μήκους της Κολωνίας «short cuts cologne», υποψήφια για το Γερµανικό

και Ευρωπαϊκό Κινηµατογραφικό Βραβείο.
TANGO APASIONADO 2006, 13’
ΕΓΧΡΩΜΗ
Παραγγελία του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηµατογράφου του Ρότερνταµ 2006, προς τιµήν

του Michael Haneke, στο πλαίσιο του προγράµµατος «Meet the Maestro»
Η ερωτική σχέση δυο αντρών. Οι πόθοι και οι αµφιβολίες τους. Ίσως όµως και να

µην πρόκειται οπωσδήποτε για τη σχέση αυτών των δυο αντρών. Ίσως πρόκειται για
εµάς τους ίδιους, για το βλέπω και το αντιλαµβάνοµαι
αυτό καθαυτό …

HOTEL PARADIJS 2007, 3O’
ΕΓΧΡΩΜΗ & ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ
Ο Paul διασχίζει κάθε µέρα το κανάλι που χωρίζει την πόλη του Άµστερνταµ από τη

βιοµηχανική ζώνη. Εκεί τον περιµένει ο εραστής του. Μια µέρα πέφτει πάνω στην
Claire που τον παρασύρει στον κόσµο της …
ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΚ.ΗΛ.ΣΕ.Ν ΤΟΥ GOETHE-INSTITUT ATHEN, 10 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΥΛΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΜΥΑΝΜΑΡ

.
Male to male sex (Burma)
By Carol Jenkins
In Myanmar, there are many terms to refer to males who have sex with males.

The more inclusive term is achau, which includes a wide range of gender

presentations. The main roles are labelled as apwint (open), apone (closed)

and tha nge (real men). The apwint, who are often clearly transgendered, hold a

special sacred role in that some may act as mediums for contacting the spirits

of one of the 27 nats. Nat worship comprises a complementary folk religion to

Burma’s Buddhism. Two of these nats, brothers celebrated at the Taungbyon

Festival and other Pagoda Festivals yearly in central Myanmar, are the patron spirits

of transgenders, who can become nat-gadaw, or wives of the brothers under the direction

of teachers known as nat saya. At these festivals or nat pwe*, they dance to

communicate with the spirits, and male-to-male sex is extensive and celebratory. At

these festivals, there is little concern about public opinion and reportedly a great deal of

anal sex takes place. In the main urban areas, apwint often work as beauticians and

clothes designers, and some become quite well-off and famous. There is a wide range of

cross-dressing from none or occasional and hidden, to full, i.e. those who use make-up

and hormones to feminize their appearance, wear long hair and feminine clothing nearly

all the time. Among these apwint are found elder mentors, the meme or mamu. Sexually,

apwint is seen as a receptive role and some maintain a long-lasting relationship with a

boyfriend, considering themselves married. Some, especially those who are older,

report that they often pay tha nge to have sex with them.
Among younger men, the majority of whom live at home with parents, the entire coming

out process can be very painful, as parents, especially fathers, expect sons to marry and

may throw their sons out of the house when they discover their behaviour. As a

consequence, a large number of achau remain apone, hid- den and passing, with a secret

life. On the other hand, if an achau is the main earner for the family, he may be provided

with respect and treated as the family’s decision-maker.


* Native Burmese religious tradition involves a belief in "nats," heroic humans who died premature deaths and now live on in the world as powerful spirits. Since nats have the ability to either help or hurt the living, villagers hold special "pwe" ceremonies to appease these omnipotent spirit forces. Mediums known as "kadaws"--who are often crossdressing gay men--act out the distinct personalities, costumes, songs, and dances associated with each individual nat. The result is a visually beautiful and artistically rich celebration of tradition, spirituality, and an extremely unique musical heritage.

.

ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΣΤΗ ΜΥΑΝΜΑΡ

.
Gay Burma: Threads in a Repressed Culture
By Richard Ammon (2/2000 -Update 8/2006)
The first person I asked about gay life in Burma was a Burmese gay activist in Bangkok who could not talk to me much because he was under surveillance by "authorities" (read, Burmese informants) who suspected his activities and motives. Aung Myo Min ("Myo") serves as director ofthe Campaign for Lesbigay Rights in Burma (CLRB), a committee established in mid-1996. He is also director of the Human Rights Documentation Unit of the National Coalition Government of the Union of Burma (NCGUB), the government-in-exile formed by Members of Parliament elected in 1990.
I wasn't sure if it was to protect himself or me that he preferred to give me the name of someone already inside Burma, a hairdresser in Rangoon. His efforts on behalf of repressed lesbians and gays in Burma have cut both ways. Last year he received an award from the International Gay and Lesbian Human Rights Commission for his "guiding passion" for empowering lesbigay communities through confidential workshops he organizes with gay Burmese activists who manage to go regularly to Thailand.
But being out and active resulted, from time to time, in his having to 'exert discretion', an expression I heard meaning being quiet and remote. My contact with him was immediately before he retreated from view, as my e-mails to him went unanswered for a week prior to my departure.
Paranoia from an Aussie
My next contact was an expat Aussie in Bangkok, Ronald, in his late fifties. He wanted to know what periodical I was writing for, noting that my motives needed to be kept very circumspect and discreet once I entered Burma. "It is literally very dangerous for a Burmese person to be seen talking with a foreigner. The government has created an atmosphere of suspicion and anyone can be called in for questioning for any reason." So ensued a short but starkly alarming conversation about my intentions.
"The Burmese government is more ruthless about bad information than about smugglers or opium dealers," Ronald exclaimed. "If you talk to someone about the wrong things, you realize you may be putting their lives in danger. People just don't' talk about anything political--anything else yes, but nothing controversial".
Then, changing tone and the topic to one of his favorite subjects, Ronald added cheerfully, "but if you're going there to have sex with the boys, no one cares. You can do that all you want, and it isn't that difficult. Just don't talk about politics." (Thinking back to my own salad days I hardly recall any political discussions in the sensuous throws of carnal pleasure.)
Frustration from a Frenchman
A French businessman also staying at the Tantawan Hotel, Jacques, offered his thoughts on Burma where he travels about once a month for professional reasons. He described how the military government in Burma, as recently as a month ago, pulled the plug on its state-run ISPs and cut off Internet access for those few Burmese who could afford or were savvy enough to use it. The paranoid thinking of the ruling junta was that the democratic opposition was using it for 'counter-revolutionary' purposes, which could not be tolerated. Further, I read on the BurmaNet web site that all computers must be registered with authorities in Burma. If anyone is caught with an unregistered machine, they are subject to a jail sentence that could be 15 years, or less. So don't expect any Internet communication there. It was hardly a way to conduct a "Visit Myanmar Year" campaign.
Jacques described how the universities in Burma were closed four years ago (except for the medical school and the Buddhist Universities) to prevent political foment and organization. It may have silenced some students but it also stunted educational and professional growth among the next generation of leaders and businessmen. Perhaps the generals in uniform think military training is equal to advanced university research.
Jacques also said that people fear to make contact with foreigners and once-friendly natives now offer a kind of blank stare that makes him feel invisible. He also said that one of the major gripes against 'The Lady', opposition leader Aung San Suu Kyi, the Nobel Prize winning leader of the National League for Democracy in Burma, is that she married a British husband--an untrustworthy foreigner. She has been persecuted and confined by the junta who prevented her party from taking leadership after winning the 1990 elections.
In another incident, Jacques described how two young girls, one Australian one Burmese met on bus and chatted all the way to their destination. The native girl invited the foreigner to stay overnight at her home with her parents and insisted that she come home with her. After arriving home and being spoken to by the parents, the girl, in tears, told her new friend that she could not stay with them because the police would come questioning them about their behavior with a stranger. The guest had to go find shelter elsewhere. "It was sad but true", he said.
No 'Welcome' Sign
Armed with all this not-so-good news, and without my laptop, I flew to Rangoon, the dusty bustling capital of Burma (renamed Myanmar by the ruling military junta) and went to the hair salon recommended by Myo. It looked more like an old low-ceilinged storage loft than a business venue. It looked shabby and felt third rate. After two tries at making myself understood (a foreigner at the door is not a welcome sight here), and asking to speak with the recommended guy, things got even more uninviting. The stylist would not come out of his work station, just on the other side of a closed door, to say hello. He passed a message that he was busy and also would be out of town for the next few days. I left and did not call in again. It was not an informed start to my inquiry about lesbigay life in modern Burma.
Ask the Manager
Having no other contacts to pursue about homosexuality in Burma, I decided to ask the Indian-Burmese duty manager in my cushy hotel in historic Mandalay. We had chatted slightly since my arrival and he seemed open and friendly--and he couldn't run away. So I asked him politely how homosexuality is viewed in his culture. Most of the Indian-descent Burmese are Roman Catholic so I was rather anticipating his answer within that context. I chose my words to not refer to religion but to his culture. He was unruffled by my question, being a well-trained hotelier, saying that homosexuality is not acceptable to his culture but that a gay person would not face any aggression or persecution. (There is no specific law that forbids it.) According to manager William, if a person were out about himself he would be avoided by his (presumably straight) friends, but "if he forgot about that" he would not be shunned. Unmarried men and women must live with or care for their families; a gay son or daughter would not be rejected by the family yet would be expected to keep quiet about his feelings, at least as long as the parents were alive.
A Few Words from the Waiter
The next voice I heard from was a young-twenties waiter at the hotel restaurant who seemed a bit friendlier than the others. I was less direct with this one, suspecting he might be one of us, and did not want to embarrass him in front of others. We exchanged some light comments during the meal (the invariable first question is "what country are you from?") and over dessert he asked whom I was here with, another question I was often asked.
It was usually asked out of curiosity rather than duplicity. When the waiter asked if I had a wife (another common question), I said I had a boyfriend. He giggled slightly but did not turn away. "And you?" I replied, "Do you have a wife or a boyfriend?" Another giggle, along with a little embarrassment, but he confessed yes, a boyfriend. Ah, a source of gay information at last, I thought. But not for long.
It only took a further question or two from me to realize his English vocabulary was mostly confined to his job, serving courses or offering water; polite functional comments. My question--do you live with your boyfriend? --began to strain the breadth of his range. He frowned. I repeated the question in reduced terms "You (pointing to him) and boyfriend (pause) live same house? (a hand gesture suggesting together). "Oh, no. Not live together (pause). He live family. Only see sometime." Ah, (pause). Good. Nice boy? "Yes". How old? "Twenty three." This was not going to be an in depth interview. I managed to glean from three more re-worded questions that his own family did not know about him.
This kind of talk with an essentially non-English speaker becomes tedious and tiring. So after a couple more pleasantries and smiles, I dropped the inquiry. There was nothing new here. I asked his name which sounded something like Daniel (Ahne Yit?). A young closeted man with a secret love affair kept hidden from his family.
But I did notice a couple of other waiters who seemed to be his friends who snickered and gossiped about his talking with me. I suspected they knew his story and were kidding him about being charmed by an older foreign man. Since there are very few independent travelers in Burma these days (most are bus groups of straight French, Germans and Italians), I was a bit of a novelty and his friends could see he was lingering at my table. So, like teenage girls they clucked and giggled and fluttered as they went about their work. I doubt he was deliberately 'out' with them, but rather they simply knew from working with him that he was 'different' and were not bothered about it. He certainly did not seem to feel self-conscious spending obvious extra time at my table.
Unfortunately, his lingering proved of little value for my understanding, other than the little he shared and the little I gleaned from watching him.
Room Service
Next in line was a friend of Daniel's, Jojo. Word had spread about me and Jojo called me later in my room and said he was a friend of Daniel's. Daniel wanted him to speak to me since Jojo spoke much better English. He was a university graduate who worked in housekeeping in the hotel. One of the many lunacies of the military takeover and the embargo is the pitiful lack of job opportunities for graduates thus forcing many to take menial jobs well below their competency in order to eke out a living.
(Living with family groups brings down living costs to within a few dollars a month. Another university student in physics drove a taxi and said his family of six lives in a government-owned three-room apartment; the rent is about fifty cents a month with electricity about $1.50 and phone an 'outrageous' $11 a month.)
I was able to ask Jojo more complex questions about homosexuality in his country. Although he professed to be straight he was quite willing to talk about my interests. We first chatted about him: he was a university diploma was in tourism, which certified him to lead tours. However he had taken this job at the hotel because his parents thought he was too young to be going away with strangers. That was three years ago and now he was ready to market himself to agencies to do tours. His English was reasonably good although l's, r's and w's are really difficult for the Burmese. He was a Buddhist.
A New Theory of Homosexuality
When I asked him about homosexuality his first reply, in line with traditional thought, was that it was not 'bad' in the sense of a 'sin' (there is no such term in Buddhism) but more of a 'problem' with bad karma, a present-life result of a past-life action. He then offered the most unique cause of male homosexuality I've heard yet: it was due to sexual misconduct with a woman in a previous lifetime (adultery).
If folks with queer karma gave up their gay activity in this life (or had only a few lapses) he or she could come back next time as straight! But if they persisted in the lifestyle it was certain the next life would be another queer episode. Jojo was serious and sincere as he described this vision of sexuality, spiritual evolution and repeating lifetimes. (Should I have asked about lesbians?!)
Not being at all familiar with the complexities of western psychology and the inherent nature of homosexuality, he could do little else than repeat what he had picked up from Buddhist friends, family or clergy. It made for an engaging conversation suggesting possibilities I had never considered--that sexual orientation went beyond genetics, mommy or daddy by putting sexual orientation simply at the effect of 'misbehavior'. I was sure this was a unique paradigm of cause-and-effect that few western educated minds would easily embrace.
Ten Monks and A Queer
The other memorable talk was with a group of Buddhist monks at the Buddhist University in Mandalay. Walking onto the campus of the Buddhist University in Mandalay it only took a few minutes to strike up conversation with several of the monks garbed in burgundy robes, all with shaven heads and dark eyes. They had just finished their last meal of the day, at 11:30 AM, and were free for the early afternoon hours. One of them suggested we go back to his living quarters to talk in the cool shade and I made it clear that I wanted the whole group, by now about ten or twelve who were eager to practice English, to come along as well.
So there I was, a blue-eyed, western, materially consumed doctor of psychology, and a dozen celibate, poor and obedient monks wrapped in swaths of burgundy cotton. Their English was about seventy percent proficient for speaking (more for writing). The first question from them concerned the difference between western and Buddhist psychology. My initial reply focused on the contrasting concepts of the 'self'. In the west 'self' is revered and valued virtually above all other mental concepts, whereas Buddhist theory defines the self as an illusion which causes endless suffering because of its needs, desires and attachments. They agreed, further pointing out that not even our names have any reality.There was some further chat about Buddhist studies and specialization majors. Several were specializing in Sanskrit and Pali so they could read the original Buddhist scripts. Very nice, but I was more interested in finding out what they thought of gay-oriented people so I stepped up the nature of our dialogue: "I would like to understand what Buddhism thinks about homosexuality--you know when a man wants to be sexual with a man or a woman with a woman."
Silence.
After a pause, I asked if they understood the meaning of my English. Yes, they understood my words, but could I please explain. With their brown faces very attentive and frowning, they listened as I described that in all world cultures there are men attracted to men and women to women, trying to keep my words simple, clear and logically sequenced. It felt like trying to explain hiccups to Martians. Here was a huddle of all-male celibates being asked a question about sex, a topic that has probably been discussed least in their Buddhist discipline and education.
Sex and Buddhism
Slowly, looking to each other to parse their way toward a reply, a couple of the monks, one a graduate student the other a faculty tutor, framed sexual desire as an attachment to the body. As one of the basic precepts of entering the monastic life, a monk must surrender his sexual desire.
Sexual energy, in their view, is a major cause of temptation, misbehavior and suffering. People become caught in endless cycles ofcraving, momentary conquest followed by further craving and discontent. This idea is of course not unknown to western Christian monastics. Celibacy is pledged as part of a discipline of dedicating one's life in the service of God, although the Buddhists don't see bodily lust as sinful. Rather, it's more of a natural condition to be released and not pursued.
For most of us secular types abstinence is puzzling, even anxiety provoking. Sex, we say, is a God-given gift of delight, intimacy, and pleasurable mystery as well as a force for procreation. The more the better, some proclaim.
But for my somber burgundy-robed hosts in the university, it's a desire that that can and should be surmounted by discipline and practice. By refocusing one's thoughts toward "right thinking, right speaking and right action" through the concentration of meditative practice, they explained with difficulty (especially in their pronunciation which caused me to request repeated sentences), to see how desire is only a thought, an illusion, not real, but only imagined, much like personal identity or the soul.
In meditative practice, one can replace negative or bad thoughts with "another object" (using an analogy, the tutor said, it was like changing from color blue to color yellow).
Through such commitment and training, they claim, one can change one's personality, desires and actions. One can change one's 'natural' self (which Buddha observed, is in a state of "suffering through craving") to an unattached self, free from such 'bad' behavior as sexual desire.
But, I asked, if sexual desire is a natural human attribute, why should one want to get rid of it? They suggested that one does not get rid of it, one rather controls it by refocusing and therefore is not ruled by it, not ruled by the suffering hunger to havemore and more of it.
They admitted it was difficult to let go of worldly desires: "it is like drinking salt water; at first it is not easy but one keeps practicing." I laughed playfully with them as they all seemed to agree that living such a discipline had its challenges. I suggested that if it were not for sex, none of us would be here, which amused them.
In the storm of controversy about the nature and etiology of queerness in the west and all the suppositions of learned psychologists and biologists, it was a relief to hear such spiritual assurance about this wondrously complex issue.
Moving On
I had not come to Burma to analyze the socio-political-economic structure of the country, although one gets sucked into it wondering how things got so bad here when much of the world is on an economic roll. I came here wondering what life is like for gays in such a bastion of Buddhism and militarism. It is not an easy task. Since there is no outward visible gay presence in Burma, my search was at best an occasional conversation with various native folks: a hotel manager, hotel workers, Buddhist monks, in addition to my Bangkok friends. There are of course the furtive cruising places where night protects the secrecy of closeted gays who are single or married. It's a universal scene but I did not know of any in Burma. (Perhaps they're listed in the Spartacus Guide.)
A few days later at dinner with a well-placed Burmese businessman and friend, I asked if he knew any professional gay folks who might talk with me. He did know a doctor who had to be very discreet and who had a circle of like-minded compatriots. I very much sought to talk with him to gain an understanding of how he functioned as a gay man in such a heavy environment.
But because my time was short before departure and the doctor very busy, we couldn't make contact. However, there is still a chance that we might share some ideas through e-mail. That is, when the government decides to reboot their Internet connection (although for some reason, I was able to send and receive e-mail at Rangoon's five-star hotel, even during the 'shutdown'). One doesn't ask how or why in Burma.

Ο Νο 1 ΠΟΡΝΟ-ΣΤΑΡ (ΤΩΝ GAY MOVIES) ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ

.
Ο Νο 1 porno-star (των gay movies) είναι Ελληνας!
TEΡΙΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ (εφημ. Espresso, 19/9/2007)

Το κοινό του σημείο με τη Marilyn Monroe είναι το επίθετό του και το... κρεβάτι, που είναι ο αγαπημένος του «προορισμός», όπως εξάλλου ήταν και της Marilyn, καθ' ότι διαχρονικό σύμβολο του σεξ εκείνη! Α, και κάτι ακόμα. Ο Dean Monroe είναι super star. Η Marilyn μπορεί να ήταν ντίβα του σινεμά, όμως εκείνος είναι ο Νο 1... πορνοστάρ γκέι ταινιών... Είναι ελληνικής (παρακαλώ!) καταγωγής και το κανονικό του όνομα είναι Dean Stathis. Ομως έχει εμμονή με το αιώνιο σύμβολο του σεξ και έτσι το δανείστηκε (το επώνυμο της Monroe).

Ο Dean λοιπόν, που γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούλιο του '72, ζει στο Λονδίνο και έχει πάρει μέρος σε πάνω από 30 hardcore ταινίες. Μάλιστα, έρχεται συχνά και στην Ελλάδα. Ετσι, την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου έρχεται σε κλαμπ στο Γκάζι, όπου θα δώσει σόου. Θέλετε και το καλύτερο; Ενας (υπερ)τυχερός θα δειπνήσει μαζί του μετά το σόου του, στη διάρκεια του οποίου θα μοιράσει καπελάκια, DVDs και Τ-shirts με τον ίδιο.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΟΚ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

.
Αθήνα, Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Προς
τον Πρόεδρο του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς
Κον Αλέκο Αλαβάνο

Αγαπητέ κύριε Αλαβάνο,
Με την παρούσα ανοικτή επιστολή – δελτίο τύπου μας, σας ζητούμε να διασαφηνιστεί η θέση του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε σχέση με τον γάμο ομοφύλων.
Η αφορμή για την παρούσα επιστολή είναι οι δηλώσεις του βουλευτή του Συ.Ριζ.Α. κυρίου Ψαριανού σε συνέντευξή του στην εκπομπή του Σταύρου Θοδωράκη, «Πρωταγωνιστές». Συγκεκριμένα ο κύριος Ψαριανός είπε:
«Είναι απόλυτο το δικαίωμα να διαλέγει με ποιον θα το κάνει. Δηλαδή προς Θεού. Αλλά όχι να μάς αυτώσουνε κιόλας. Υπάρχει ένας ρεβανσισμός. Μέσα στα μέσα, τηλεοράσεις κ.λπ., άμα δεν είσαι και λίγο γκέι, τον πούλο, σε κόβουνε». (Η δήλωση είναι αναδημοσιευμένη και στα Νέα της 26/9/2007).
Προεκλογικά δε, ενθυμούμαστε, την απάντηση του Συ.Ριζ.Α. στο ερωτηματολόγιο της Διεθνούς Αμνηστίας, στο οποίο υπήρχε ερώτηση για τις σχέσεις ομοφύλων, στην οποία ο Συ.Ριζ.Α. απάντησε ότι μετά τις εκλογές (γιατί άραγε μετά;) το κόμμα σας θα επεξεργαστεί πρόταση για τον γάμο ομοφύλων.
Επίσης προεκλογικά ο κύριος Παπαγιαννάκης, ιστορικό στέλεχος του Συ.Ριζ.Α., δήλωσε σε ερώτηση της Ελευθεροτυπίας (15/9/2007) είναι υποστηρικτής του γαλλικού σύμφωνου συμβίωσης (PACS). Στο ίδιο άρθρο της Ελευθεροτυπίας η κυρία Δούρου, υποψήφια βουλευτής του Συ.Ριζ.Α. υποστηρίζει τον γάμο ομοφύλων καθώς και την υιοθεσία και την ομογονεϊκότητα. Ο δε κύριος Τσίπρας, ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων είχε υποστηρίξει τον γάμο ομοφύλων.
Αγαπητέ κύριε Αλαβάνο, επειδή με όλες αυτές τις διαφορετικές δηλώσεις προκαλείται σύγχυση για την θέση του Συ.Ριζ.Α. για το επίμαχο αυτό θέμα για την ομοφυλοφιλική, λεσβιακή και τρανσέξουαλ κοινότητα, σας καλούμε προσωπικά ως Πρόεδρος του Συ.Ριζ.Α. να πάρετε επισήμως θέση με σαφήνεια στα εξής:
1) Ποιά είναι η επίσημη θέση σας για τον γάμο ομοφύλων.
2) Ποιά είναι η επίσημη θέση σας για την υιοθεσία από ζευγάρια ομοφύλων και την ομογονεϊκότητα.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων.
Για την Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα
Η Γενική Γραμματέας
Μαρίνα Γαλανού


Ωστόσο,οι απόψεις του κ. Γρ. Ψαριανού ήταν γνωστές ήδη από το 2001 (βλ. συνέντευξη στο ΚΛΙΚ), που σημαίνει ότι κάποιοι παρ’ όλα αυτά τον επέλεξαν ως υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι άλλοι, πολλοί περισσότεροι, τον ψήφισαν και τον ανέδειξαν βουλευτή.
Να τον χαίρονται!

- Oι γκέι φίλοι μου παραπονιούνται ότι βρίζεις...
- Mου τη σπάει, μωρέ, μου τη σπάει. Kαι δεν με νοιάζει να είναι ο άλλος ομοφυλόφιλος, με νοιάζει να 'ναι πούστης. Δηλαδή, υπάρχουν διάφοροι straight που είναι πουστάρες. Kαι υπάρχουν και διάφοροι ομοφυλόφιλοι που τους βγάζω το καπέλο. Όμως, υπάρχει ένα τρομακτικό ρεβανσιστικό ρεύμα από τους γκέι, όπως υπάρχει από όλες τις ομάδες που έχουν υποφέρει. Oι ομοφυλόφιλοι «πέθαναν» πάρα πολύ από μια κοινωνία που τους είχε στη γωνία και τους απαγόρευε να εκδηλώσουν την αγάπη του Mανόλη προς τον Bαγγέλη και της Στέλλας προς τη Γεωργία, και τώρα το κάνουν αυτοί.
- Δηλαδή;
- Δηλαδή, δεν μπορείς να πας να δουλέψεις στην τηλεόραση ή σε ένα περιοδικό ποικίλης ύλης άμα δεν τον παίρνεις.
- Yπερβάλλεις νομίζω.
- Kαθόλου. Eίναι κάτι πούστηδες οι οποίοι αποφασίζουν αν θα προσληφθεί ο τάδε. Aν τον παίρνει, προσλαμβάνεται. Άμα δεν τον παίρνει και δεν τον συμπαθούν κιόλας και είναι και λίγο επιθετικός, αν μπορούσαν θα τον κάνανε σαπούνι στους φούρνους. Yπάρχουν στρώματα κοινωνικά που απειλούνται από ένα ρατσισμό αντίστροφο. Eιλικρινά το λέω αυτό, το 'χω νιώσει, το 'χω φάει στη μάπα. Έχω γνωρίσει ομοφυλόφιλους που τους λατρεύω και τους σέβομαι και γουστάρω πάρα πολύ αυτό που κάνουν, που το κάνουν με πάθος. Δεν μπορώ να το κάνω εγώ, δεν πειράζει, κανείς δεν είναι τέλειος, δεν ξέρεις καμιά φορά, έχουμε χρόνια μπροστά μας. Ίσως να μου 'χει ξεφύγει και κάτι.
(Περιοδικό ΚΛΙΚ 1/2007)

ΨΑΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΕ ΘΟΛΑ ΝΕΡΑ 1

.

4 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν τη γνώμη τους για τα "δικαιώματα των ομοφυλοφίλων":

.
- Ο Συνασπισμός υπερασπίζεται τα δικαιώματα της ομοφυλοφιλικής κοινότητας. Προωθείτε το αίτημα για νομική κατοχύρωση της συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών ή για πολιτικό γάμο; Μπορούμε να αναμένουμε από δημάρχους μέλη του Συνασπισμού ότι θα παντρέψουν ομόφυλα ζευγάρια πριν από οποιαδήποτε διευκρίνιση του υφιστάμενου νόμου από το Υπουργείο Εσωτερικών ή Δικαιοσύνης;
Αλέκος Αλαβάνος: Έχουμε κατ’ επανάληψη εκφράσει την αντίθεσή μας σε κάθε είδους διακρίσεις. Θέλουμε να κατοχυρωθεί και στη χώρα μας η ελευθερία του σεξουαλικού προσανατολισμού και να υπάρξουν θεσμικές λύσεις. Επιδιώκουμε πλήρη αναγνώριση αστικών και γενικότερα νομικών δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων ζευγαριών που το επιθυμούν όπως ισχύει σήμερα για τους έγγαμους ετερόφυλους. Αυτό έχει σημασία. Κι όχι τόσο ο όρος που επιλέγει κανείς για να στηρίξει ή να την πολεμήσει. Είναι ώριμο αίτημα που αφορά σε μεγάλο αριθμό Ελλήνων πολιτών, άλλωστε σε μια σειρά από χώρες της ΕΕ (Βέλγιο, Ολλανδία, Ισπανία, Μ. Βρετανία) έχει ήδη νομιμοποιηθεί η συμβίωση ατόμων του αυτού φύλου. Δυστυχώς το νομοθετικό πλαίσιο δεν αφήνει περιθώριο σε δημάρχους να προχωρήσουν σε τέτοιες πρωτοβουλίες, παρά ενδεχομένως σε συμβολικό πεδίο. Αγωνιζόμαστε για ένα θεσμικό πλαίσιο που θα διευκολύνει τα πράγματα.
(Περιοδικό ANTIVIRUS 1/2007)

- Ποια είναι η γνώμη σας για τον γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων και ποια για την υιοθεσία παιδιού από ζευγάρι ομοφυλόφιλων;
Μιχάλης Παπαγιαννάκης: Έχω από πολύ καιρό υποστηρίξει την ανάγκη να θεσμοθετηθεί ένα επίσημο σύμφωνο συμβίωσης ανάμεσα σε άτομα οποιουδήποτε φύλου που το επιθυμούν, αναγνωρισμένο από το κράτος και το νόμο, και με όλες τις νομικές, οικονομικές, ασφαλιστικές κ.λπ. συνέπειες, ακριβώς όπως για τα παραδοσιακά παντρεμένα ζευγάρια. Θα συνιστούσα σε όλους να μελετήσουν το πιο επιτυχημένο μοντέλο ενός τέτοιου συμφώνου, που είναι το γαλλικό PACS.
(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 15/9/2007)

- Αν ένας δεξιός προτείνει κάτι και συμφωνείς, θα το ψηφίσεις;

Π. Κοροβέσης: Αν η Νέα Δημοκρατία νομιμοποιήσει τους μετανάστες, θα το ψηφίσω. Αν ρυθμίσει τα θέματα των ομοφυλοφίλων, θα το ψηφίσω. Αν διαχωρίσει την Εκκλησία από το κράτος, θα το ψηφίσω.

(ΤΑ ΝΕΑ, 22/9/2007)

Ο μέχρι πρότινος ραδιοφωνικός παραγωγός Γρηγόρης Ψαριανός, που σήμερα ορκίζεται στη Βουλή, μίλησε στους «Πρωταγωνιστές» για θέματα όπως τα ναρκωτικά, οι ομοφυλόφιλοι κ.ά. (…)
Ο κ. Ψαριανός διατύπωσε ανοιχτά τις απόψεις του και για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια: «Είναι απόλυτο το δικαίωμα να διαλέγει με ποιον θα το κάνει. Δηλαδή προς Θεού. Αλλά όχι να μάς αυτώσουνε κιόλας. Υπάρχει ένας ρεβανσισμός. Μέσα στα μέσα, τηλεοράσεις κ.λπ., άμα δεν είσαι και λίγο γκέι, τον πούλο, σε κόβουνε».
(ΤΑ ΝΕΑ, 26/9/2007)

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΝΟΥΤΣΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Ανθρώπινα προβλήματα (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)
20/9/2007
Με τον Γιώργο Χελάκη δεν διαφωνούμε στο ότι ο Συνασπισμός αντιπροσωπεύει μια ομάδα κοινωνικής ευαισθησίας. Διαφωνώ στο ότι ο Συνασπισμός είναι, εκτός από μια ομάδα κοινωνικής ευαισθησίας, και ταξικό όργανο. Οτι εκτός από ομάδα υπεράσπισης των οικονομικά ανίσχυρων, των μεταναστών και ανθρώπων με ιδιαιτερότητες, είναι και κόμμα του εργάτη. Πάμε, λοιπόν, στην προσέγγιση των προβλημάτων των ανθρώπων με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες και αντιγράφω από το http://gaynewsingreek.blogspot.com/.

Κάτω από τον τίτλο «Το απέναντι πεζοδρόμιο. A gay readers digest» εμφανίζεται o Brian από τη μίνι τηλεοπτική σειρά «Queer as Folk» με την εξής φράση: «Οι straight χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε εκείνους που μας μισούν καταπρόσωπο και εκείνους που μας μισούν πίσω από την πλάτη μας». Προσθέτοντας τη δική μου φράση: «Οι gay χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε εκείνους που το κάνουν επειδή τους αρέσει και σε αυτούς που επειδή τον παίρνουν το έχουν κάνει επάγγελμα», παραθέτω απαντήσεις στην ερώτηση τι πιστεύουν για τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων και την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους, που έγινε σε πολιτικούς από την Ιωάννα Σωτήρχου και την Ντάνι Βέργου στην «Ελευθεροτυπία», όπως και τις απαντήσεις όπως αναδημοσιεύτηκαν στο blog. Η Λιάνα Κανέλλη είπε ότι «γεννήτορες είμαστε εν δυνάμει όλοι. Γονείς, μόνο κρινόμενοι ως τέτοιοι από τα παιδιά μας». Μια απάντηση για το θέμα της υιοθεσίας, αλλά όχι και τον γάμο των ομοφυλοφίλων. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης απαντάει ότι θα έπρεπε να θεσμοθετηθεί γαμήλιο συμβόλαιο και προτείνει το γαλλικό μοντέλο του PACS, προτρέποντάς μας να το μελετήσουμε. Πράγμα που θα κάνω αύριο πρωί πρωί. Ο Μίμης Ανδρουλάκης το ρίχνει στη χαριτωμενιά. «Ας μας ρωτήσουν και εμάς τους ετεροφυλόφιλους τι καταλάβαμε με τον γάμο». Η Συλβάνα Ράπτη και ο Κωστής Χατζηδάκις λένε «ναι» στον γάμο, αλλά όχι στην υιοθεσία. Και τώρα στην απάντηση της Ρένας Δούρου, που τη θεωρώ το καλύτερο δείγμα γλώσσας του Συνασπισμού. Αφού λέει ότι βασιλεύει ο νόμος της σιωπής στο σχολείο, τον στρατό και την εργασία, η Δούρου προσθέτει ότι «ο νέος ομοφυλόφιλος, η λεσβία και ο/η αμφιφυλόφιλος/η αναγκάζεται να οργανώσει τη ζωή του/της έτσι ώστε η κοινωνική και νομική έχθρα απέναντί του/της να τον/την επηρεάζει όσο γίνεται λιγότερο, με αποτέλεσμα οι μη ετεροφυλόφιλοι να ζουν κρυμμένοι μέσα σε έναν πλασματικό κόσμο, ο οποίος ούτε κοινωνικά κατοχυρώνεται ούτε και νομικά».

Προτρέπω λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου όποιον λέει ότι ο Συνασπισμός έχει μια ισχυρή βάση από εργάτες να επαναλάβει αυτή τη φράση. Οχι στο «Baltazar», αλλά σε εργατική καφετέρια του Αγίου Ιερόθεου. Και αν υπάρξει άνθρωπος που να καταλάβει τι θέλει να πει, σημαίνει ότι είναι εργολάβος και νομίζει ότι ακούει αλβανικά. Επίσης, προτρέπω τον Γιώργο Χελάκη στην επόμενη επίσκεψη του στη Σελιάνα να ρωτήσει τι είναι το αντίθετο του «νέος ομοφυλόφιλος». Και αν δεν ακούσει το «γερόπουστας», εγώ να είμαι χότζας.

(Αναδημοσίευση από το SuperSportFM 94,6 )

PAVEL TCHELITCHEW

Pavel Tchelitchew (Ρωσία)

Η ΑΡΧΗ 'Η ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ;

.

Two, Three
by Rae Armantrout

(…)

Two plump, bald men
in gray tee-shirts
and tan shorts

.
are walking a small bulldog –
followed by the eyes
of an invisible third person.

.
The Trinity was born
from what we know
of the bitter

.
symbiosis of couples.
Can we reduce echo’s sadness
by synchronizing our speeches?

.
Is it the beginning or end
of real love
when we pity a person

.
because, in him,
we see ourselves?

ΜΙΑ ΜΙΛΟΝΓΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ PABLO

.
MILONGA

para Pablo

De tamanho e peso

E calenturas

Se fez nosso amor

Casual, necessário

Lentamente veloz

Nos livramos dos ferros

Nos despimos do látex

De todas as máscaras

E demais artifícios

Enfrentamos com calma

Cada cara colada

Horizonte em pedaços

Por detrás do infinito

Sem lencóis, somente

Baralhando espaços

Velejantes terraços

A perder-se de vista, no bairro do Sul.

Os fantasmas, brindamos

Cinzentos varais, foscos panos

Nos fitamos enfim

Com as pontas das línguas

A roçar, rumo ao pampa

Sob a pompa de peles

Que impelem sem mais.

Libertos dos couros

Novilhas e potros

Recém relaxados

Traçando seus fios

Sobre o dorso da aurora

Sob o céu de uma boca

Eu já nem sabia

Que esquina era aquela

(“São tantas, e iguais”, lera no Aira)

A nos redespertar

Nos despersonificar

Nas esquinas nas quilhas

Não mais se inscreviam

Rabiscos, sinais

Sobrenomes ou nomes

O rebenque zunia

Entre sombras de sono

Desejei acordar

Quantificar

E os olhos, relógios,

Globos terrestres

Roubados à lua.

Toma, te empresto,

Assim descobri

Sua verdade final

Um primeiro passo

Como a brisa fortuita

Que ainda batia

Sobre uns últimos véus.

.

(Buenos Aires, 1999)

.
Italo Moriconi (Βραζιλία)

ΜΑΧΜΟΥΝΤ ΑΧΜΑΝΤΙΝΕΤΖΑΝΤ: ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ ΣΤΟ ΙΡΑΝ

Mahmoud Ahmadinejad:
"In Iran we don't have homosexuals like in your country.

In Iran we do not have this phenomenon.

I do not know who has told you we have it."

.
Δείτε τον προέδρο του Ιράν να απαντά στην ερώτηση φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Columbia για τις φυλακίσεις και θανατώσεις των ομοφυλοφίλων στη χώρα του πιέζοντας εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=U-sC26wpUGQ

ΜΠΕΘ ΝΤΙΤΟ.ΜΟΝΤΕΛΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ "ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ"

.
ΜΠΕΘ ΝΤΙΤΟ
ΜΟΝΤΕΛΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ «ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ»
Α.Μ. (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 23/9/2007)
Αισθάνεται τυχερή γιατί ποτέ της δεν θεώρησε τον σωματότυπό της μειονέκτημα. Και την λυπούν οι άνθρωποι που δεν αποδέχονται τον εαυτό τους, επιμένοντας να ασχολούνται με θερμιδομετρητές και προϊόντα διαίτης. Παρά τα 95 κιλά της η Μπεθ Ντίτο πρωταγωνίστησε πρόσφατα σε editorial μόδας γνωστού βρετανικού περιοδικού και αποδέχθηκε με νάζι την υποψηφιότητα στην κατηγορία της πιο σέξι γυναίκας της χρονιάς στα μουσικά βραβεία ΝΜΕ.
Πποικισμένη με μια υπέροχη φωνή και μια εκρηκτική σκηνική παρουσία, η 26χρονη τραγουδίστρια των Gossip με αφορμή την Εβδομάδα Μόδας του Λονδίνου θυμώνει με τον φασισμό του «τέλειου σώματος», ξεσπαθώνει ενάντια στο νούμερο 0 που φορούν πολλά μοντέλα στις πασαρέλες: «Αυτό λέει πολλά για την κουλτούρα μας, για τις γυναίκες και για το τι αξίζουν στον κόσμο. Μου φαίνεται απίστευτο να κατατάσσει κανείς στην κορυφή της κοσμοθεωρίας του ένα μηδενικό, το τίποτα δηλαδή». Για του λόγου το αληθές προτάσσει εξάλλου το δικό της πρότυπο: «Από μικρή θαύμαζα την Μις Πίγκι. Γιατί ήταν ιδιαίτερα θηλυκή και ταυτόχρονα εξαιρετικά δυναμική ως προσωπικότητα…»

JOAN CRISOL. WANNA PLAY WITH ME?

Joan Crisol

(Ισπανός φωτογράφος)

ΤΖΟΝΤΙ ΦΟΣΤΕΡ. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΨΗ

.
ΤΖΟΝΤΙ ΦΟΣΤΕΡ
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΨΗ
Ε. μ. (Καθημερινή, 23/9/2007)
Στην καινούργια ταινία του Νιλ Τζόρνταν υποδύεται ένα θύμα βίας που για να εκδικηθεί μεταλλάσσεται σε αδίστακτη δολοφόνο στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Το φιλμ χτύπησε κατευθείαν κορυφή στο αμερικάνικο box office. Τι κι αν η πρωταγωνίστρια δεν είναι όμορφη και σέξι; Ξεφεύγει από τα τετριμμένα χαρακτηριστικά της ηθοποιού του Χόλιγουντ – η γυναίκα έχει άποψη!
Δεν έχει παίξει ποτέ σε χαζο-ρομαντικές ταινίες όπως οι περισσότερες συναδέλφισσες της. Το κορίτσι που ξεκίνησε ως το μωρό του Κόπερτον στέκεται στο ανδροκρατούμενο Χόλιγουντ με ρόλους απαιτητικούς που συνήθως εξυψώνουν την γυναικεία αξιοπρέπεια και προβάλλουν ένα δυναμικό γυναικείο πρότυπο. Για μια ακόμη φορά, λοιπόν, σημάδεψε, τράβηξε τη σκανδάλη και πέτυχε τον στόχο ακριβώς στο κέντρο: είναι η μοναδική γυναίκα τα τελευταία χρόνια, που η ταινία της γίνεται Νο 1 χωρίς να έχει στο πλάι της άντρα συμπρωταγωνιστή. Hats off.

ΤΑ "ΤΣΟΝΤΑΔΙΚΑ" ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

.
Η άνοδος και η πτώση των λαϊκών σινεμά της Αθήνας
Του Δημητρη Ρηγοπουλου (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 23/9/2007)
(...)Καράτε - δύο έργα σεξ
Φυσικός διάδοχος των λαϊκών σινεμά είναι οι κινηματογράφοι που παίζουν αποκλειστικά ταινίες σεξ. Από τον αριθμό 35 της δεκαετίας του ’80 σήμερα λειτουργούν μόλις πέντε. Οχι μικρός αριθμός αν σκεφθεί κανείς πόσο εύκολη είναι σήμερα η πρόσβαση στο συγκεκριμένο είδος παραγωγής. Ποιος μπορεί να έχει ανάγκη έναν κινηματογράφο σεξ; Τρεις κατηγορίες: οι μετανάστες, οι μεγαλύτερης ηλικίας άντρες και όσοι γκέι εξακολουθούν να έλκονται από την υπόσχεση μιας σύντομης σεξουαλικής συνεύρεσης σ’ ένα γοητευτικά παρακμιακό περιβάλλον.
Το «Σταρ» της οδού Αγίου Κωνσταντίνου είναι ο «βασιλιάς» στο είδος του. Κι αν δεν έπαιζε ταινίες σεξ θα ήταν μία από τις δημοφιλέστερες (και πιο γοητευτικές) αίθουσες του κέντρου. Σχεδιασμένο από τον εβραϊκής καταγωγής Ζακ Μωσέ, ξεκίνησε ως οικογενειακός κινηματογράφος με μία ενδιαφέρουσα αρ ντεκό πρόσοψη, αλλά η ραγδαία υποβάθμιση της Ομόνοιας στη δεκαετία του ’70 δεν άφηνε πολλά περιθώρια στους ιδιοκτήτες του. Η αρχή έγινε με καράτε, «καουμπόικα» και αισθησιακές ταινίες. Μαζί με το «Σταρ» επιβιώνουν άλλοι τέσσερις κινηματογράφοι του είδους. Το «Αβέρωφ» στην οδό Λυκούργου είναι μία ιστορική αίθουσα, κατασκευασμένη στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Δύσκολο να το φανταστεί κανείς σήμερα, αλλά το «Αβέρωφ» στις καλές εποχές ήταν ένα μικρό «Αττικόν» με κομψά θεωρεία και περιποιημένους εξώστες. Η πελατεία του ήταν αποκλειστικά οικογένειες που έσπευδαν γνωρίζοντας την προτίμηση των ιδιοκτητών του για την ελληνική παραγωγή. Με τη δύση του εμπορικού ελληνικού κινηματογράφου άρχισε και η παρακμή του «Αβέρωφ».
Το μεσοπολεμικό «Κοσμοπολίτ» στις παρυφές της Ομόνοιας έχει διατηρήσει τα γοητευτικά του αρχιτεκτονικά στοιχεία. Παραδόξως η κρίση της δεκαετίας του ’80 «γέννησε» δύο καινούργιες αίθουσες. Το «Αθηναϊκόν», πίσω από το Δημαρχείο της πλατείας Κοτζιά, επί της οδού Κρατίνου 11, κατασκευάστηκε «επί τούτου», για να προβάλλει αποκλειστικά ταινίες σεξ. Είναι ο μοναδικός κινηματογράφος που διαθέτει ζώνη προβολής ταινιών γκέι θεματικής, ενώ χρωστάει το όνομά του στο γειτονικό, ομώνυμο σινεμά της οδού Κλεισθένους που έπαψε να λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια. Το «Ορφεο» στην πλατεία Αττικής άνοιξε μόλις το 2003, εκεί που μόλις πριν από λίγα χρόνια λειτουργούσε βιοτεχνία. Είναι ο μόνος συνοικιακός κινηματογράφος στην κατηγορία του.
Ενας αιώνας ιστορίας
- Το «Σιναμπάρ» της πλατείας Λαυρίου, ο πρώτος λαϊκός κινηματογράφος της Αθήνας, καταστράφηκε εξαιτίας πυρκαγιάς που ξέσπασε στην καμπίνα προβολής. Στη θέση του χτίστηκε το «Ματζέτστικ», από τα δημοφιλέστερα λαϊκά σινεμά της πιάτσας της Ομόνοιας.
- Το «Ροζικλαίρ» της οδού Πατησίων (απέναντι από το «Μινιόν») ήταν το «Αττικόν» των λαϊκών κινηματογράφων: είχε ακριβότερο εισιτήριο από τον «ανταγωνισμό» και απέφευγε την προβολή ελληνικών παραγωγών.
- Το «Ελλάς» (αργότερα «Νέον Ελλάς) στην αρχή της οδού Αθηνάς είχε αποκτήσει ιδιαίτερη φήμη καθώς ήταν δημοφιλές ανάμεσα στις πόρνες από τους γειτονικούς οίκους ανοχής της οδού Σωκράτους.
- Η επιτομή του λαϊκού σινεμά ήταν το «Αθηναϊκόν» στις πλάτες του Δημαρχιακού Μεγάρου στην οδό Σωκράτους. Εφιάλτης για τους νοικοκυραίους της εποχής και τους γονείς «ανήσυχων» νέων, συγκέντρωνε της αφρόκρεμα του αθηναϊκού περιθωρίου. Στη διάρκεια της μεγάλης του ιστορίας, σημειώθηκαν πέντε φόνοι για ξεκαθάρισμα λογαριασμών και επτά μαχαιρώματα, συνήθως ανάμεσα σε προστάτες ιερόδουλων.
- Η πελατεία των λαϊκών κινηματογράφων του κέντρου ήταν σχεδόν αποκλειστικά άντρες και εργαζόμενα παιδιά (κυρίως λουστράκια). Στις συνοικίες ο χαρακτήρας τους ήταν πιο οικογενειακός.
- Οι πρώτες εμβόλιμες σκηνές σεξ (γι’ αυτό ονομάστηκαν και «τσόντες»), προβλήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’70, στην «Εύα», ένα λαϊκό σινεμά στην περιοχή του Αγίου Αρτεμίου, στο Παγκράτι.
- Οσα λαϊκά σινεμά επιβιώνουν μέχρι σήμερα παίζουν αποκλειστικά ταινίες σεξ.
- Από τους 35 κινηματογράφους σεξ της δεκαετίας του ’80 λειτουργούν σήμερα μόλις πέντε.
- Υπήρξε μία ειδική κατηγορία λαϊκών κινηματογράφων που στη μεταπολίτευση εξελίχθηκαν σε σινεφίλ αίθουσες και στη συνέχεια (όταν πέρασε η μόδα) σε κινηματογράφους σεξ. Το «Playboy» ακολούθησε αντίστροφη πορεία: μετονομάστηκε σε «Αλφαβίλ» και άλλαξε εντελώς προφίλ!

XXY

.
XXY

Στην τρυφερή ηλικία των 15, η Άλεξ είναι ήδη φορέας ενός αδιευκρίνιστου μυστικού, εξαιτίας του οποίου η οικογένεια της έχει αφήσει το Μπουένος Άιρες και έχει εγκατασταθεί σε μια ακτή της Ουρουγουάης. Ακόμα κι εκεί όμως, η έλευση μιας φιλικής οικογένειας αποτελούμενης από έναν πλαστικό χειρουργό, την γυναίκα του και τον 16χρονο γιο τους Αλβάρο αρκεί για να αλλάξει τις ισορροπίες. Πόσο σπάνια μπορεί να είναι η ιατρική βοήθεια που χρειάζεται η Άλεξ, όπως και η σχέση που θα αναπτύξει με τον Αλβάρο; Αγκαλιάζοντας στοργικά τo ζήτημα του ερμαφροδιτισμού, το ντεμπούτο της Λουθία Πουέντζο κέρδισε το βραβείο της Επιτροπής Νέων στην Εβδομάδα Κριτικής των Κανών.

Σκηνοθεσία: Lucía Puenzo

Σήμερα στον κινηματογράφο «ΔΑΝΑΟΣ 1» στις 22.45

Δείτε σκηνές από την ταινία πιέζοντας εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=T_5Acz7gieE

17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ. ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ

ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣ

.
Ξεκινάει σήμερα στο Μπουένος Άιρες το 10ο Μουντιάλ του Γκέι Ποδοσφαίρου με την συμμετοχή των παρακάτω 28 ομάδων:

Amerika, Selección Argentina de Fútbol Gay Argentina., Dogos S.N, Dogos R.N (Αργεντινή),
Selección Inter de la Diversidad (Μεξικό),
Uruguay Celeste (Ουρουγουάη),
Chile Deportes (Χιλή),
Boston-America, DC Feds, FL. Storm, Hot Atlanta, NY Ramblers, Philadelphia Falcons, Seattle Rain, San Francisco Spikes I, San Francisco Spikes II (ΗΠΑ),
Royal Canadians και Toronto Titans (Καναδάς),
Sydney Rangers (Αυστραλία).

Dublin Devils (Ιρλανδία),
Leftfooters, Leftovers, London Titans, Stonewall, Village Manchester(Ηνωμένο Βασίλειο),
St. Styrmir (Ισλανδία)
και Europa Mix / Titans.

Ο τελικός είναι προγραμματισμένος για τις 29 Σεπτεμβρίου.

Δυστυχώς ούτε ελληνική συμμετοχή υπάρχει σ' αυτό το μουντιάλ, ούτε η ΕΤ πρόκειται να αναμεταδώσει τα παιχνίδια.
Πίκρα!

ΠΕΡΙ OUTING 3

.
Ξεσκεπάζοντας τους υποκριτές
Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ (ΤΑ ΝΕΑ, 22/9/2007)
O Μάικ Ρότζερς, 43 χρόνων, Αμερικανός γκέι ακτιβιστής και μπλόγκερ, έχει «ξεσκεπάσει» 33 ομοφυλόφιλους στο Κογκρέσο και τον Λευκό Οίκο- τριάντα εξ αυτών είναι Ρεπουμπλικανοί- και υπόσχεται ότι τους επόμενους μήνες ο κατάλογος θα μεγαλώσει. Για πολλούς γκέι είναι ένας ήρωας, σύμφωνα με άλλους βλάπτει την κοινότητα των ομοφυλοφίλων. Η μέθοδός του είναι απλή: τηλεφωνεί στον «στόχο» του και τον ρωτάει, «Μήπως είστε γκέι;». Ο Μάικ Ρότζερς είχε «εκθέσει» τον Λάρρυ Κρεγκ τον περασμένο Οκτώβριο, πολλούς μήνες πριν ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής του Άινταχο αυτοεκτεθεί και τερματίσει την πολιτική σταδιοδρομία του κάνοντας σεξουαλικές προτάσεις σε έναν αστυνομικό με πολιτικά σε τουαλέτες αεροδρομίου. Πολλοί τον κατηγορούν ότι οδηγεί τους ομοφυλόφιλους πίσω, στην εποχή που συλλαμβάνονταν για «παρεκκλίνουσα συμπεριφορά». «Στόχοι μου είναι μόνον οι υποκριτές, οι κρυφοί γκέι που δημόσια ενεργούν ως αντι-γκέι», απαντά εκείνος στην ιταλική «Κοριέρε». «Δεν θα ξεσκέπαζα ποτέ οποιονδήποτε, Δημοκρατικό ή Ρεπουμπλικανό, δεν θέλει να αποκαλύψει την ομοφυλοφιλία του, αλλά δεν υποτιμά δημόσια τους γκέι ούτε ψηφίζει εναντίον τους για να αποκτήσει πολιτικά πλεονεκτήματα». Πριν από δύο χρόνια, θυμίζει, ο Κρεγκ είχε ψηφίσει στη Γερουσία υπέρ μιας συνταγματικής τροπολογίας (αργότερα αποσύρθηκε) που απαγόρευε τους γάμους μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου.
Ένας από τους πρώτους Ρεπουμπλικανούς που έπεσαν εξαιτίας του Μάικ Ρότζερς, το 2004, ήταν ο βουλευτής της Βιρτζίνια Εντ Σροκ, ο οποίος ψήφιζε παντού και πάντα εναντίον των γκέι- εναντίον της νομιμοποίησης των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, εναντίον του δικαιώματός τους να υιοθετούν παιδιά - και είχε δηλώσει πως οι γκέι «βρίσκονται παντού» και «μας περικυκλώνουν». Ακολούθησε το τηλεφώνημα του Ρότζερς, «Μήπως είστε γκέι;», και ο Σροκ, ο οποίος είχε εκλεγεί τρεις φορές έως τότε και θα εκλεγόταν και πάλι, πήγε σπίτι του. Την επόμενη χρονιά, θύμα του Ρότζερς ήταν ο Μαρκ Φόλεϊ, Ρεπουμπλικανός βουλευτής που είχε ψηφίσει κατά του δικαιώματος των γκέι να υιοθετούν παιδιά και είχε ηγηθεί μιας κοινοβουλευτικής υποεπιτροπής κατά της εκμετάλλευσης των εγκαταλελειμμένων παιδιών. Αποκαλύφθηκε ότι επί χρόνια έστελνε SΜS σε νεαρούς που αναζητούσαν το μέλλον τους στους διαδρόμους του Καπιτωλίου και τους προσέφερε υποστήριξη με αντάλλαγμα στοματικό σεξ. Τον Σεπτέμβριο του 2006, ο Φόλεϊ παραιτήθηκε ντροπιασμένος. Τον Ιούλιο η ΒlogΡac, μια επιτροπή πολιτικής δράσης που χρηματοδοτεί τα προοδευτικά μπλογκ, βράβευσε τον Ρότζερς επειδή «κατήγγειλε τη διπλή ηθική πολλών πολιτικών πολύ καλύτερα από τις επίσημες οργανώσεις των γκέι». Οι σεξουαλικές επιλογές των προσώπων είναι απολύτως σεβαστές και προσωπικές, αλλά για τον «μπλόγκερ της αποκάλυψης» το θέμα είναι αλλού. «Όταν η ιδιωτική ζωή των πολιτικών έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις πολιτικές που οι ίδιοι πολιτικοί υιοθετούν, τότε πιστεύω πως είναι δίκαιο να μπαίνει στη συζήτηση και το ιδιωτικό», τονίζει.

Διαβάστε ένα σχετικό με το θέμα ποστ πιέζοντας εδώ:
Ε-Lawyer: Ακτιβισμός και θεμελιώδη δικαιώματα

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Yannis Tsarouchis (Greece)

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ

.
ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΓΡΑΦΑΣ

Ολοκληρωτική απόρριψη, περιφρόνηση ή ακόμα και μίσος επιφυλάσσει μια πλατιά συντηρητική μάζα του αμερικάνικου πληθυσμού για το «μίασμα» της ομοφυλοφιλίας. Για ποιον λόγο; Μα επειδή τους το λέει η Βίβλος, ή τουλάχιστον αυτό συνάγεται από μια παρωχημένη ερμηνεία των γραφών. Εστιάζοντας στην οικογένεια, τον ιερό πυρήνα της αμερικάνικης κοινωνίας, το ντοκιμαντέρ του Ντάνιελ Κάρσλεϊκ θα γκρεμίσει με νηφαλιότητα μια σειρά από ευρέως διαδεδομένες προκαταλήψεις (από την δογματική εφαρμογή του λόγου της Βίβλου μέχρι την άρνηση της γενετικής προδιάθεσης της ομοφυλοφιλίας), αποδεικνύοντας ότι η έλλειψη αγάπης και η μισαλλοδοξία είναι τα μόνα πραγματικά μιάσματα. Μια βαθιά ανθρώπινη πολεμική κατά της άγνοιας και του φόβου που αυτή συνεπάγεται. Συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Σάντανς. Σκηνοθεσία: Daniel Karslake

Ω, ΤΙ ΒΡΟΜΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

«Όλοι οι νέοι έχουν ανάγκη να θαυμάζουν κάποιον κακό άνθρωπο, και ελπίζω ότι μπορώ να είμαι αυτός για απόψε. Κάτι σαν βετεράνος του trash, αν προτιμάτε». Πάρτε τον θρυλικό σκηνοθέτη του Pink Flamingos και του Hairspray Τζον Γουότερς σε μεγάλα κέφια, τοποθετήστε τον πάνω σε μία σκηνή για μιάμιση ώρα και αφήστε τον να σας εξουθενώσει από τα γέλια. Αυτή είναι η απλούστατη συνταγή του ?This Filthy World?, ενός χορταστικού, ιδιοφυούς stand up παραληρήματος επί παντός του επιστητού: το καλό και το κακό γούστο, η σεξουαλική και η κινηματογραφική «κανονικότητα», τίποτα δεν ξεφεύγει από το στόμα ενός αγοριού που δεν μεγάλωσε όπως όλα τα άλλα, για να τολμήσει ως σκηνοθέτης αυτά που δεν διανοείται κανένας άλλος. Συμμετοχή στο Πανόραμα του Φεστιβάλ Βερολίνου. Σκηνοθεσία: Jeff Garlin

ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΚΛΟΥΒΙ

Ο Κλάους, γιατρός που κάποτε έθεσε την επιστημονική του ιδιοφυία στην υπηρεσία του ναζισμού, ζει παράλυτος και ολοκληρωτικά εξαρτημένος από την βοήθεια της οικογένειάς του σε μια βίλα της Καταλονίας. Η άφιξη του Άντζελο, ενός νεαρού άντρα που ισχυρίζεται ότι είναι νοσοκόμος και μοιάζει να κρύβει ένα σκοτεινό μυστικό, θα ανοίξει και πάλι έναν κύκλο βίας που όλοι πίστευαν ότι ανήκει στο παρελθόν. Κορυφαίο δείγμα του ευρωπαϊκού σινεμά τρόμου, το φιλμ του Βιλαρόνγκα φέρνει τον θεατή αντιμέτωπο με εικόνες ονειρικές, φετιχιστικές, στα αμφιλεγόμενα όρια του πορνογραφικού και του γκροτέσκου. Γι αυτό και μια μερίδα της κριτικής το αφόρισε, ενώ οι τολμηρότεροι το χαιρέτισαν ως ένα σύγχρονο «Σαλό».Σκηνοθεσία: Agustí Villaronga

Σήμερα στον κινηματογράφο "ΑΠΟΛΛΩΝ" στις 20:30, 23:00, 1:00

ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΛΛΑΣ ΣΤΟΝ ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ

.

21.7.71
Αγαπημένε Πιερ Πάολο,

Έλαβα τό βιβλίο σου και, στη συνέχεια, το φιλικό σου γράμμα. Είμαι λυπημένη για ό,τι σου συμβαίνει - όμως χαρούμενη γιατί εμπιστεύτηκες εμένα.

Αγαπημένε φίλε, είμαι λυπημένη γιατί δεν μπορώ να βρίσκομαι κοντά σου αυτές τις δύσκολες στιγμές, όπως έκανες εσύ άλλοτε με μένα.

Ξέρεις κατά βάθος πως έγινε ό,τι έπρεπε να γίνει.

Θυμάσαι που, στο Γκράντο, μιλούσα στο αυτοκίνητο με τον Νινέττο για την αγάπη και, δεν ξέρω πώς, όμως κάτι εσώψυχο – οι κεραίες μου όπως λες – μου το προκατέβαλε όταν ο Νινέττο επέμεινε ότι ποτέ δεν θα ερωτευόταν. Εγώ ήξερα, βέβαια, ότι ήταν υπερβολικά νέος για να καταλάβει τι έλεγε, όμως εσύ, ένας άνθρωπος τόσο έξυπνος έπρεπε να το ξέρεις. Αλλά, αντιθέτως, εσύ δέθηκες στο όνειρό σου – αυτό που μόνος σου το έχτισες, γι αυτό σου γράφω τώρα αυτό το κήρυγμα. Πρέπει να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα, όμως δεν μπορείς γιατί δεν θέλεις. Θα το καταφέρεις. Βέβαια, εγώ το κατάφερα, εγώ που είμαι μια γυναίκα τόσο ευαίσθητη, πλην όμως κατάλαβα καλά ότι κανείς μπορεί να υπολογίζει μόνο στον εαυτό του.
Ναι, αχ! σταμάτα να με κοροϊδεύεις. Είναι τόσο θλιβερό, κυρίως για μένα, να το αναγνωρίσω. Κανείς δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη για πολύ καιρό στους άλλους. Είναι ο νόμος της φύσεως.

Πρέπει να βρούμε τη δύναμη στο εσωτερικό του εαυτού μας, τουλάχιστον φαινομενικά. Δεν σου μιλάω σαν μητέρα, αγαπημένε Πιερ Πάολο – ούτε εγώ σε είδα ποτέ σαν τον πατέρα μου. Τα βιβλία ξέρουν πολλά πράγματα, όχι όμως τη σκληρή πραγματικότητα, και δεν διδάσκουν ό,τι σκέπτομαι και θα πιστεύω μέχρι τον θάνατό μου, δηλαδή αυτό που μόνο ο άνθρωπος μπορεί να κάνει, με μόνη τη θέλησή του, την αγάπη στον εαυτό του και την υπερηφάνεια του. Είναι ό,τι προσπαθώ εγώ να κάνω. Στην πραγματικότητα, με καταλαβαίνεις, κατά βάθος όμως όχι και τόσο. Είναι απαραίτητο να έχουμε τα πόδια μας στη γη, ύστερα μπορεί κανείς να ονειρευτεί. Όμως θα είναι πάντοτε όνειρο και όχι πραγματικότητα.

Η πραγματικότητα είναι η δημιουργία, η αξιοπρέπεια και όχι οι αστικές αξίες, όπως εσύ λες, ή ίσως να μην κατάλαβα καλά το βιβλίο σου. Ζω μέσα στη μπουρζουαζία, τρέφομαι από αυτή, γιατί ο καλλιτέχνης την έχει ανάγκη. Όμως, στην πραγματικότητα, ζω μόνη με την πίστη που μπορώ – που πρέπει – να έχω, γιατί όλοι γύρω με παρατηρούν.

Και είναι αναγκαίο να συμπεριφέρεται κανείς έτσι απ’ τη στιγμή που θα φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο. Δεν μπορεί κανείς να κάνει ό,τι του αρέσει. Κι εγώ θα ήθελα, βεβαίως, να το κάνω, όμως είμαι υποχρεωμένη να δεχτώ την κριτική γιατί ο κόσμος είναι απαιτητικός με όσους θριαμβεύουν, κι αυτό μας επιβάλλει υποχρεώσεις’ αλλιώς, κανείς παραιτείται και κάνει ό,τι του αρέσει. Δεν έχουμε δικαιολογίες, ακόμη κι αν οι άλλοι είναι λάθος.

Φυσικά, αυτά τα λόγια δεν είναι τίποτα άλλο από λόγια, εύκολα να γραφτούν, και τα λοιπά, και τα λοιπά, όμως πότε θα μεγαλώσεις επι τέλους Π.Π.Π.; Δεν έχει φτάσει ακόμη η στιγμή να ωριμάσεις λίγο ακόμη κι όταν, δόξα τω Θεώ, συνεχίζουμε να είμαστε πάντοτε παιδιά; Ξέρω ότι θα με απορρίψεις για ό,τι σου γράφω. Αλλά πάντα σου είπα την αλήθεια, συγχώρεσέ με που σου απηύθυνα αυτά τα ανόητα λόγια – όπως και να ‘χει στα είχα ήδη πει – αντί να σε παρηγορήσω, για αυτό και σου ζητάω συγγνώμη.

Είμαι σε αυτή τη διεύθυνση, τι κρίμα να μην έρχεσαι, ποιος ξέρει το γιατί. Οι φίλοι είναι για τις δύσκολες στιγμές, πάντα στο έλεγα. Θα είμαι εδώ κι όλον τον Αύγουστο. Θα χαρώ να μάθω νέα σου. Τρυφερά με την ίδια φιλία την παντοτεινή (γράψε μου στο Trajonist Petalli Marmari).

Σ’ ευχαριστώ για το τηλεγράφημα απ’ το Λονδίνο.

Μαρία (η μικρή)

.

Από το λογοτεχνικό περιοδικό "η λέξη" - τ.173, Ιαν.2003

μτφ: Γιώργος Λυκοτραφίτης

(Αναδημοσίευση από το εξαίσιο ιστολόγιο γράμμα σε χαρτί )

.

*****

.

Η εταιρεία για το Κτήριο της Οπερας & της Ακαδημίας Λυρικής Τέχνης «Μαρία Κάλλας», στο πλαίσιο ανακήρυξης του 2007 ως έτους «Μαρία Κάλλας», οργανώνει έως και τις 19 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μελά της Εθνικής Τράπεζας (Πλατεία Κοτζιά) εικαστική έκθεση με κοστούμια - γλυπτά, εμπνευσμένα από τα κοστούμια των ρόλων που ερμήνευσε η Μαρία Κάλλας, του Ελληνα costume Art Designer Νίκου Φλωρά.

Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ

.

(…) με ρώτησε τρυφερά:
- Γιατί ισχυρίζεστε πως δεν ξέρετε τίποτε από όπερα. Κανένας δεν μου μίλησε ποτέ όπως εσείς. Σας παρακαλώ, Πιέρ Πάολο, κάνετε μου συντροφιά απόψε στο θεωρείο μου.
- Όχι, Μαρία, απεχθάνομαι την όπερα. Θυμηθείτε αυτό που συμφωνήσαμε: στην ταινία μας δεν θα τραγουδήσετε ούτε μια νότα. Για μένα, πρόσθεσα, θέλοντας να σβήσω τον αγροίκο τόνο αυτής της δήλωσης, το τραγούδι συνδέεται πάντα με τα νανουρίσματα που μου έλεγε η μάνα μου στην κούνια και με τα λαϊκά μοιρολόγια που σιγομουρμούριζε στην κουζίνα.
Παραλίγο να πω: «Μια γυναίκα δεν θα ‘πρεπε να τραγουδάει παρά μόνο για τον γιο της», αλλά συγκρατήθηκα έγκαιρα.
- Υπάρχει κι ένας άλλος λόγος για τον οποίο δε μ’ αρέσει η όπερα. Έχετε κοιτάξει ποτέ την αίθουσα; Λίγο θα σας ενδιέφερε ασφαλώς να ξέρετε ποιοι σας χειροκροτούν! Το κοινό σε μια αίθουσα όπερας αποτελείται κατά τα τρία τέταρτα από… Είναι δύσκολο να το πω, Μαρία, βοηθήστε με!
- Νομίζω πως μαντεύω, Πιερ Πάολο.
Δίστασα πριν να διαλέξω τη λέξη που, ανάμεσα σε όλες τις συνώνυμες που μου πρόσφερε το λεξιλόγιο μου, μου ‘χε εντυπωθεί λόγω της ιδιαίτερα αποκρουστικής χροιάς της.
- Κατά τα τρία τέταρτα από κίναιδους, είπα με χαμηλή φωνή, υπογραμμίζοντας μ’ έναν περιφρονητικό τόνο τη χλεύη που περιεχόταν στον όρο.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη χειρονομία της, που τη διατηρώ σαν θησαυρό στη μνήμη μου, δίπλα σ’ εκείνη της σλοβένας βιολονίστριας, της Βίλμα Καλτς, όταν προσφέρθηκε να μου χρησιμέψει σαν άλλοθι ενάντια στις κακόβουλες φήμες που κυκλοφορούσαν στην Καζάρσα. Παύοντας να παίζει με το χτενάκι της, η Μαρία πήρε τα δυο μου χέρια στα δικά της.
- Και τώρα σειρά μου, Πιερ Πάολο, να σας πω: «Δεν έχετε το δικαίωμα να μειώνετε έτσι τον εαυτό σας». Μη χρησιμοποιήσετε ποτέ πια αυτή τη φρικτή λέξη. Αν ξέρατε τι πονεμένη έκφραση έχει το πρόσωπό σας! Δεν υπάρχει κανένας λόγος ούτε να βασανίζεστε, ούτε να ντρέπεστε γι΄ αυτό που είστε. Όχι πραγματικά… συνέχισε, αναζητώντας κάποιο επιχείρημα που θα μπορούσε να με πείσει. Ξαφνικά το βρήκε και, περιφέροντας νοσταλγικά το βλέμμα ολόγυρα, είπε:
- Οι καλύτεροι φίλοι μου, οι μόνοι φίλοι μου, ήταν ο Λουκίνο Βισκόντι και ο Ζαν-Λουί. Βλέπετε λοιπόν;

Ντομινίκ Φερναντέζ: Έγώ ο Πιερ Πάολο στα χέρια του αγγέλου (Αστάρτη, 1985)

.

Τιμώντας την επέτειο των 30 χρόνων από τον θάνατο της Μαρίας Κάλλας, θα πραγματοποιηθεί ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα με προβολή οπτικο-ακουστικού υλικού στο Βιβιλιοπωλείο Πολύχρωμος Πλανήτης, Αντωνιάδου 6 (έναντι πλαϊνής εισόδου ΑΣΟΕΕ), την Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου, στις 20:30 και στην συνέχεια θα ακολουθήσει ανοικτή συζήτηση.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΛΟΥΙΣ ΘΕΡΝΟΥΔΑ

Luis Cernuda (21/9/1902 – 5/11/1963)
Ποιητής, Ισπανία

.
Μια χορεία φάλτσων κραυγών, το γάβγισμα ενός σκύλου, δήλωνε το πέρασμά τους πριν ακόμη στρίψουν τη γωνία. Τελικά πρόβαλλαν, γελαστοί και σχεδόν ξιπασμένοι αυτάρεσκα για την πομπή που τους είχε πάρει στο κατόπι προσβάλλοντάς τους με απρεπή παρατσούκλια. Με την αξιοπρέπεια υψηλού προσώπου σε εξορία, ίσα που γύριζαν στη βλάσφημη ακολουθία για να εκτοξεύσουν κάποια πνευματώδη βρισιά. Όμως, σαν να μην ήθελαν να απογοητεύσουν τον κόσμο σε ό,τι περίμενε απ’ αυτούς, ακκίζονταν με ακόμη μεγαλύτερη υπερβολή, σφίγγοντας ακόμη περισσότερο το σακάκι στην εύκαμπτη μέση τους, διπλασιάζοντας έτσι τα χάχανα και τα πειράγματα του χορού.

Καμιά φορά ύψωναν το βλέμμα σε κάποιο μπαλκόνι, όπου περίεργοι πρόβαλλαν από το θόρυβο, και υπήρχε στα νεανικά αδιάντροπα μάτια τους η μεγίστη κοροϊδία, μια καταφρόνια πιο πραγματική από κείνων που με νοσηρή περιέργεια τους ακολουθούσαν. Τελικά χάνονταν στην άλλη άκρη του δρόμου.

Ήταν κάτι όντα μυστηριώδη που τα αποκαλούσαν «αδελφές».

.

Λουίς Θερνούδα: Όκνος (Ίκαρος)

Μετάφραση: Αντώνης Κουτσουραδής

ΟΛΟΙ ΧΩΡΑΝΕ

.

Όλοι χωράνε

Όλοι χωράνε στο τραπέζι
αν τραβήξει ο καθένας
την καρέκλα του
λίγο πιο πίσω.

Νίκος Βασιλάκης: Όλοι χωράνε (το ΟΚΤΑΣΕΛΙΔΟ του Μπιλιέτου 11, 1996)

Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ BRIAN

(Ο Brian του Queer as Folk)
.
Οι straight χωρίζονται σε δυο κατηγορίες:
σε εκείνους που μας μισούν καταπρόσωπο και
σε εκείνους που μας μισούν πίσω από την πλάτη μας.

* όπως κάθε κανόνας θα έχει κι αυτός, σίγουρα, τις εξαιρέσεις που τον επιβεβαιώνουν.

ΓΑΜΟΣ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΚΑΙ ΥΙΟΘΕΣΙΑ ΑΠΟ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΟΜΟΦΥΛΩΝ; ΤΙ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΟΙ ΚΑΝΕΛΛΗ, ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ, ΡΑΠΤΗ, ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ, ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ, ΔΟΥΡΟΥ.

.

Δέκα τολμηρές ερωτήσεις ζητούν απάντηση
Των ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ - ΝΤΑΝΙ ΒΕΡΓΟΥ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 15/9/2007)
Αρκετές εκπλήξεις κρύβουν οι απαντήσεις των υποψήφιων βουλευτών στο ερωτηματολόγιο που τους απευθύναμε. Η αλήθεια είναι ότι οι ερωτήσεις μας ξεφεύγουν από τη σφαίρα του ξύλινου πολιτικού διαλόγου που αναπτύσσεται στις προεκλογικές περιόδους και προσπαθούν να προχωρήσουν ένα βήμα πιο πέρα, αναζητώντας απαντήσεις σε σύγχρονα πολιτικά αλλά και κοινωνικά ζητήματα. Πάνω από όλα όμως αναζητήσαμε την προσωπική κλίμακα αξιών και τη στάση ζωής των αυριανών εκπροσώπων μας σε θέματα όπως τα ναρκωτικά, ο ρατσισμός και η ομοφοβία, τα παιδιά των μεταναστών, η οικονομική ανισότητα, το περιβάλλον, η ποινική τους κατάσταση, το Διαδίκτυο και οι σύγχρονες τεχνολογίες.

Ρωτήσαμε από τον ΣΥΡΙΖΑ τη Ρένα Δούρου και τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, υποψήφιους στη Β' Αθηνών. Από το ΚΚΕ ζητήσαμε απαντήσεις από τη Λιάνα Κανέλλη, υποψήφια στην Α' Αθήνας, και τον Σπύρο Χαλβατζή (Β' Αθήνας), ο οποίος ενώ δεν είχε πρόβλημα με τις ερωτήσεις μάς παρέπεμψε για τυπικούς λόγους έγκρισης στον Περισσό απ' όπου ενημερωθήκαμε ότι «είναι αρχή του Κόμματος οι υποψήφιοι να μην απαντούν σε προσωπικές ερωτήσεις». Από το ΠΑΣΟΚ απαντούν η Συλβάνα Ράπτη (Α' Αθήνας) και ο Μίμης Ανδρουλάκης (Β' Αθήνας) και από τη Ν.Δ. οι υποψήφιοι στη Β' Αθήνας Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης και ο ευρωβουλευτής Κωστής Χατζηδάκης.
· Σκεπτικισμό ως προς την υιοθεσία παιδιού από ζευγάρι ομοφυλόφιλων εκφράζουν οι Κ. Χατζηδάκης, Σ. Ράπτη και Μ. Ανδρουλάκης. Ο Μ. Παπαγιαννάκης το συμπεριλαμβάνει στις ρυθμίσεις του συμφώνου διαβίωσης κατά το γαλλικό παράδειγμα το οποίο προτείνει, η Ρ. Δούρου διεκδικεί πλήρη ισονομία με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, ενώ η Λ. Κανέλλη παρατηρεί ότι «γεννήτορες είμαστε εν δυνάμει όλοι, γονείς μόνο κρινόμενοι ως τέτοιοι από τα παιδιά μας». Τέλος, ο Μ. Βαρβιτσιώτης δεν απαντά στο ερώτημα.

.
Η ΕΡΩΤΗΣΗ:

Ποια είναι η γνώμη σας για τον γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων και ποια για την υιοθεσία παιδιού από ζευγάρι ομοφυλόφιλων;
ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ:
Λιάννα Κανέλλη
Δεν θεωρώ σε καμία περίπτωση προτεραιότητα τους τύπους και δη απ' αυτούς που ξέρουν τι θέλουν από τη ζωή τους. Γεννήτορες είμαστε εν δυνάμει όλοι. Γονείς, μόνο κρινόμενοι ως τέτοιοι από τα παιδιά μας.
Μιχάλης Παπαγιαννάκης
Εχω από πολύ καιρό υποστηρίξει την ανάγκη να θεσμοθετηθεί ένα επίσημο σύμφωνο συμβίωσης ανάμεσα σε άτομα οποιουδήποτε φύλου που το επιθυμούν, αναγνωρισμένο από το κράτος και το νόμο, και με όλες τις νομικές, οικονομικές, ασφαλιστικές κ.λπ. συνέπειες, ακριβώς όπως για τα παραδοσιακά παντρεμένα ζευγάρια. Θα συνιστούσα σε όλους να μελετήσουν το πιο επιτυχημένο μοντέλο ενός τέτοιου συμφώνου, που είναι το γαλλικό PACS.
Μίμης Ανδρουλάκης
Τι λύσσα είναι αυτή με το γάμο; Δεν ρωτούν λίγο και τους ετεροφυλόφιλους; Ας κάνει ο καθένας ό,τι του γουστάρει, φτάνει να βρει παπά. Προσωπικά έχω επεξεργαστεί το θέμα της ασφάλισης για συντάξεις και δημόσια υγεία των ζευγαριών ομοφυλόφιλων που «δένονται» με «συμβόλαιο συμβίωσης». Στο θέμα της υιοθεσίας αναζητώ πειστικές κοινωνιολογικές και ψυχολογικές μελέτες για να πάρω τελική θέση για τις προϋποθέσεις.
Κωστής Χατζηδάκης
Εχω ήδη τοποθετηθεί υπέρ της αναγνώρισης πολιτικού γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, με το σκεπτικό ότι με αυτό τον τρόπο δεν θίγονται τα δικαιώματα άλλων, αντίθετα μπορούν να ρυθμιστούν κάποιες νομικές εκκρεμότητες που προκύπτουν γι' αυτά τα άτομα σε σχέση με το οικογενειακό, το κληρονομικό δίκαιο κ.λπ. Ωστόσο, ως χριστιανός είμαι εναντίον του θρησκευτικού γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων. Είμαι επίσης εναντίον της υιοθεσίας παιδιών, γιατί δεν είμαι σίγουρος σε σχέση με το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάθε «φυσιολογική» οικογένεια αποτελεί και ένα τέλειο περιβάλλον για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτό.
Συλβάνα Ράπτη
Η ελεύθερη και συνειδητή επιλογή συμβίωσης δύο ενηλίκων μπορεί να πάρει μια νομική μορφή ανεξαρτήτως των σεξουαλικών τους προτιμήσεων.Ενα παιδί δεν μπορεί να έχει ελεύθερη βούληση. Στην υιοθεσία πρέπει να διασφαλίζονται ο πατρικός και ο μητρικός ρόλος, που δεν εξαλείφονται, όπως και τα φύλα.
Ρένα Δούρου
2. Οι νέες και οι νέοι του ΣΥΝ παλεύουμε για την κατοχύρωση του νομικού δικαιώματος στον πολιτικό γάμο. Τα θέματα των σεξουαλικών μειονοτήτων στην Ελλάδα παραμένουν σήμερα σταθερά εκτός συζήτησης, συνεπώς εκτός λύσεων. Ο νόμος της σιωπής που επιβάλλεται από την κοινωνία μέσα στην οικογένεια, το σχολείο, το στρατό και την εργασία και που βασίζεται στο μοντέλο «δεν ρωτάω, δεν θέλω να ξέρω», δεν βοηθάει τους μη ετεροφυλόφιλους να αποκτήσουν ώριμη ταυτότητα και να αναζητήσουν λύσεις στα καθημερινά τους προβλήματα. Αντ' αυτού, ο νέος ομοφυλόφιλος, η λεσβία και ο/η αμφιφυλόφιλος/η αναγκάζεται να οργανώσει τη ζωή του/της έτσι ώστε η κοινωνική και νομική έχθρα απέναντί του/της να τον/την επηρεάζει όσο γίνεται λιγότερο, με αποτέλεσμα οι μη ετεροφυλόφιλοι να ζουν «κρυμμένοι» μέσα σε έναν πλασματικό κόσμο, ο οποίος ούτε κοινωνικά κατοχυρώνεται, αλλά ούτε και νομικά.Οι μη ετεροφυλόφιλοι έχουν δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση στη νομοθετικά κατοχυρωμένη συνύπαρξη (όπως και οι ετεροφυλόφιλοι) και σε όσα αυτή η συνύπαρξη δημιουργεί. Οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες έχουν ίδιο δικαίωμα στη δημιουργία οικογένειας με όποιους τρόπους αυτοί/ές διαθέτουν. Εχουν δικαίωμα να τεκνοποιούν και να αναγνωρίζουν τα παιδιά τους, να υιοθετούν και να ανατρέφουν ξένα παιδιά και να αναζητούν άλλες μεθόδους τεκνοποίησης, όπως και οι ετεροφυλόφιλοι. Η διαφορετική σεξουαλικότητά τους σε καμία περίπτωση δεν τους καθιστά χειρότερους γονείς. Επίσης έχουν ίδια δικαιώματα σε παροχές εγγάμων, γονικές άδειες, επιμέλειες τέκνων, συνταξιοδότησης, κληρονομιάς και γενικά όλα τα δικαιώματα, υποχρεώσεις και πλεονεκτήματα του γάμου.

40 ΧΡΟΝΙΑ THE ADVOCATE - 100 ΤΕΥΧΗ ZERO

...
Δυο αγαπημένα μας περιοδικά γιορτάζουν.
Το αμερικάνικο The Advocate τα 40 του χρόνια
και το ισπανικό zero τα 100 του τεύχη.

Να τα χιλιάσουν!

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΟΥΓΚΑΝΤΑΣ ΚΑΝΕΙ OUTING ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

.
Uganda tabloid headline: 'Homo Terror!'
PinkNews.co.uk (14/9/2007)
A tabloid newspaper in Uganda has printed lists of local people it says are gay - under the headline "HOMO TERROR! We Name and Shame Top Gays in the City."Red Pepper's Sunday edition ran its 'expose' of prominent gay and lesbians, saying the newspaper has details of "full names, workplaces, cars they drive and even where they stay."
Last month Ugandan gay rights advocates gave a press conference for the first time. Red Pepper's latest outing is a clear response to this event. "Since the gay community in Uganda has shown us that they really want to be recognised, we are saying enough is enough," the article reads. "Today we are helping them get the recognition they seem to so badly want by naming all of them one by one."
The paper is notorious for its sensationalist reporting on gay and lesbian issues, and was widely condemned last year for previous 'outings'.
As well as describing 40 men it claims are gay, Red Pepper's expose explains "how to spot a gay man," "terminologies used by gays" and "how the gay men shaft," a lurid description of gay sex.

However, sources in the capital Kampala report that gay rights activists have decided to ignore this latest provocation, despite the fact that the 40 men named in the article are in danger of being targeted. "No Ugandan to my knowledge has complained to the Ugandan government about the publication," Maxim Anmeghichean, programme director for International Lesbian and Gay Association Europe, said in an email. "

And in absence of any national pressure letters to embassies and Ugandan authorities from abroad may be strategically awkward and support the idea promoted by the government that the fight for LGBT rights in the country does not belong to Ugandans and is promoted by the West.

"There have been a series of government-backed attacks on the Ugandan lesbian, gay, bisexual and transgender (LGBT) community in the last year, including an illegal police raid on the home of the lesbian leader of Uganda's LGBT movement, Victor Juliet Mukasa, in July 2005.

The outing is the latest in a series lurid, sensationalist homophobic exposes by Red Pepper. The two-page article concludes with the words: 'Continues next Sunday'.

Gay sex is punishable in Uganda by life imprisonment, under laws originally introduced by the British colonial administration in the nineteenth century.
The newspaper article is available to view on the links below:

Article page one - Article page two

.

ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ ΟΥΓΚΑΝΤΑΣ στην Αθήνα:
Διεύθυνση: Λέκκα 3-5
Τηλέφωνο: 210-3250535

ΜΠΕΤΥ. ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΥΛΟ

.
Το σύστημα βίασε το σώμα της
Γράφει ο Δημήτρης Παπανικολάου (ΤΑ ΝΕΑ, 15/9/2007)
Η Μπέττυ του ΄80 και η Ελισάβετ Βακαλίδου του 2007. Αριστερά η συγγραφέας όταν η «Αυτοβιογραφία» της ως τραβεστί έκανε πάταγο. Δεξιά, η συγγραφέας σήμερα, δηλώνοντας: «Δεν άφησα τη χυδαιότητα να αποτυπωθεί πάνω μου». Πηγή για τη μελέτη της σεξουαλικής ταυτότητας στον τόπο μας, το βιβλίο της αποδεικνύεται σήμερα μάλλον συντηρητικό, αξίζει όμως για τις περιγραφές του κόσμου των τραβεστί του ΄70 και για την καταγγελία της κομπλεξικής βίας των σωμάτων ασφαλείας εναντίον τους
ΤΟ 1980 ΕΙΧΕ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΕΞΟΡΓΙΣΕΙ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΤΑΧΤΣΗ. ΜΗΠΩΣ ΟΜΩΣ ΑΛΛΑ ΕΛΕΓΕ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΔΙΑΒΑΣΤΗΚΕ; ΚΑΙ ΤΙ ΕΧΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΠΕΙΣΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΤΡΑΒΕΣΤΙ ΜΠΕΤΤΥΣ ΠΟΥ ΕΠΑΝΕΚΔΟΘΗΚΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ;
Αν η νεοελληνική μυθολογία ήταν πλατεία θεάτρου, η Ελισάβετ Βακαλίδου, γνωστότερη ως τραβεστί Μπέττυ, μπορεί να μην έπιανε θέση στην πρώτη σειρά, όμως ένα σκαμνάκι στον διάδρομο θα το καπάρωνε σίγουρα. Ο μύθος της βασίζεται στην αυτοβιογραφία της, τεράστια εκδοτική επιτυχία στην Αθήνα του 1980, σημείο αναφοράς για το ελληνικό ομοφυλοφιλικό κίνημα, ένα βιβλίο που δημόσια επαίνεσε, χωρίς προφανώς να έχει διαβάσει, έως και ο Ζαν Ζενέ. Οι περισσότεροι θα θυμούνται επίσης ότι η Μπέττυ και τα γραπτά της αποτέλεσαν το κόκκινο πανί για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συγγραφικές νευρώσεις στην ιστορία των ελληνικών γραμμάτων και της ελληνικής έκφρασης της σεξουαλικότητας. Αναφέρομαι στον Κώστα Ταχτσή, ο οποίος πέρασε τη δεκαετία του ΄80 οργιζόμενος, μαινόμενος και ενίοτε ταλαιπωρούμενος από αυτό που ο ίδιος έβλεπε ως μαφία των τραβεστί, και συχνά προτύπωνε στον ανταγωνισμό με την Μπέττυ.
«Θα σε κάνει βασίλισσα»
Τι έχει όμως να πει στον σημερινό αναγνώστη η αυτοβιογραφία της Μπέττυς, που επανεκδόθηκε πρόσφατα; Η αφήγηση ξεκινά με τη γέννησή της το 1960 στις Φέρες, ένα χωριό έξω από την Αλεξανδρούπολη. Περιγράφει τις πρώτες σεξουαλικές εμπειρίες με άλλα αγόρια, τον φόβο και την κατακραυγή από τον ασφυκτικό κλοιό του μικρού χωριού, τη μύηση σε μια συγκεκριμένη σεξουαλική λογιστική από την «αδερφή του χωριού» (που συμβουλεύει: «εκεί στην Αθήνα είναι κάτι μέρη που τα λένε μπαρ. Άμα πας εκεί θα σε βρει κάποιος που θα σ΄ αγαπήσει, θα σε ντύσει, θα σε στολίσει, θα σου δίνει λεφτά, θα σε κάνει βασίλισσα!»). Η οικογένεια, με πρώτα τα αδέρφια, αντιδρά με εξαιρετική βιαιότητα στη διαφορετικότητα του μικρού Περικλή, και εν τέλει μεσολαβεί ώστε να εγκλεισθεί σε αναμορφω- τήριο.
Τι έχει όμως να πει στον σημερινό αναγνώστη η αυτοβιογραφία της Μπέττυς, που επανεκδόθηκε πρόσφατα; Η αφήγηση ξεκινά με τη γέννησή της το 1960 στις Φέρες, ένα χωριό έξω από την Αλεξανδρούπολη. Περιγράφει τις πρώτες σεξουαλικές εμπειρίες με άλλα αγόρια, τον φόβο και την κατακραυγή από τον ασφυκτικό κλοιό του μικρού χωριού, τη μύηση σε μια συγκεκριμένη σεξουαλική λογιστική από την «αδερφή του χωριού» (που συμβουλεύει: «εκεί στην Αθήνα είναι κάτι μέρη που τα λένε μπαρ. Άμα πας εκεί θα σε βρει κάποιος που θα σ΄ αγαπήσει, θα σε ντύσει, θα σε στολίσει, θα σου δίνει λεφτά, θα σε κάνει βασίλισσα!»). Η οικογένεια, με πρώτα τα αδέρφια, αντιδρά με εξαιρετική βιαιότητα στη διαφορετικότητα του μικρού Περικλή, και εν τέλει μεσολαβεί ώστε να εγκλεισθεί σε αναμορφωτήριο.
Συντηρητικό κείμενο
Η αναγνώριση εκείνης της εποχής θα της δώσει την ευκαιρία να πει την ιστορία της, πρώτα αποσπασματικά, στην πολύ καλή μεσαίου μήκους ταινία του Δημήτρη Σταύρακα (κυκλοφορεί σε DVD μαζί με το βιβλίο), και έπειτα, πολύ πιο φλύαρα, στην αυτοβιογραφία, που, είναι αλήθεια, σήμερα διαβάζεται δύσκολα. Μονότονο και μάλλον συντηρητικό κείμενο (καμία σχέση με όσα έγραφε και εξέδιδε, για παράδειγμα, η Πάολα την ίδια δεκαετία), αξίζει τελικά μόνο για το χρώμα της εποχής που μεταφέρει, για κάποιες περιγραφές του κόσμου των τραβεστί της δεκαετίας του ΄70, της Συγγρού, των μπαρ της Πλάκας, ίσως και για την καταγγελία της κομπλεξικής βίας των σωμάτων ασφαλείας εναντίον των τραβεστί.
Το μένος του Κώστα Ταχτσή

Με την απόσταση του χρόνου μπορεί κανείς τώρα πια να καταλάβει και το μένος του Ταχτσή εναντίον της Μπέττυς. Ο Ταχτσής, ειδικά προς το τέλος, όταν αγωνιούσε για το γράψιμο της αυτοβιογραφίας του, στήριζε τη συγγραφική του μεγαλοφυΐα στις παραδοσιακές δομές κοινωνικού φύλου που επικρατούσαν στην Ελλάδα και τις σεξουαλικές πρακτικές που απέρρεαν απ΄ αυτές. Τον συνέφεραν οι αυστηρά καθορισμένοι ρόλοι, οι καταπιεσμένες επιθυμίες, το κρύψιμο, η αποθέωση του απαγορευμένου, το ευάλωτο του ανατολίτικου ανδρισμού- τα χρειαζόταν να υπάρχουν ώστε να τα αποδομεί και να τα χλευάζει. Η επιτυχία της Μπέττυς, η ζωή της οποίας σε πολλά, πάρα πολλά, μοιάζει κακέκτυπο της δικής του, έδινε στον Ταχτσή να καταλάβει ότι το ερωτικό σύστημα στο οποίο τόσα πολλά είχε επενδύσει, γινόταν σιγά σιγά παρελθόν. Κι ότι ως τέτοιο μεταμορφωνόταν σε λαϊκό ανάγνωσμα.
Το παραδοσιακό κοινωνικό φύλο
Υποψιάζομαι ότι η επιτυχία αυτού του βιβλίου όταν πρωτοεκδόθηκε οφειλόταν κυρίως σε μια ηθελημένη παρανάγνωση. Τόσο το ομοφυλοφιλικό κίνημα όσο και η γενικώς προοδευτικίζουσα Αθήνα του ΄80 ήθελαν να το διαβάσουν ως ένα τολμηρό βήμα στην έκφραση και την απελευθέρωση της σεξουαλικότητας- μια ματιά στην ταινία του Σταύρακα αυτό επιβεβαιώνει. Εντούτοις η ίδια η ιστορία της Μπέττυς είναι η ιστορία ενός φτωχού αγοριού από την επαρχία που οδηγείται στην υιοθέτηση της παρενδυσίας γιατί δεν έχει άλλον τρόπο επιβίωσης, που ντύνεται δηλαδή γυναίκα και εκπορνεύεται ως τραβεστί γιατί δεν του δίνεται κανένας άλλος ρόλος μέσα στην τάξη και στο παραδοσιακό σύστημα κοινωνικού φύλου στο οποίο βρίσκει τον εαυτό του. Είναι επίσης η αφήγηση μιας τραβεστί που ενδόμυχα επαναπροβάλλει τον εαυτό της στο σύστημα που την περιθωριοποιείθέλει να γίνει όμορφη ως γυναίκα (όχι «μισοτραβεστί... καρναβάλι»), να φωτογραφίζεται ως κυρία στα glossy περιοδικά, να βρει ένα καλό παιδί. Μήπως τελικά η επιτυχία του βιβλίου οφειλόταν όχι τόσο στο γεγονός ότι παρουσίαζε μια παραβατική και υπονομευτική ταυτότητα, αλλά αντίθετα έδειχνε την τραβεστί να εντάσσεται, έστω και φαντασιακά, τόσο πολύ στο υπάρχον σύστημα του κοινωνικού φύλου; Αντίθετα με όσα θέλησαν να δουν οι πρώτοι της θαυμαστές, η Μπέττυ ουσιαστικά μιλάει την ευανάγνωστη γλώσσα του παραδοσιακού κοινωνικού φύλου (την οργάνωση της ζωής με βάση τον ανδρισμό και τη γυναικότητα), όχι τον διάφωνο λόγο της σεξουαλικότητας (την οργάνωση των πράξεων με βάση την επιθυμία, τον πόθο). Από την άλλη, η πρώτη επιτυχία της αυτοβιογραφίας οφείλεται και σε μια σημαντική αλλαγή στα ελληνικά σεξουαλικά ήθη που συνέβη τη δεκαετία του ΄80: το πέρασμα από το επιτελεστικό στο εξομολογητικό μοντέλο σεξουαλικής ταυτότητας. Την εποχή εκείνη δηλαδή υποχωρεί η παραδοσιακή θέση ότι αυτό που (φαίνεσαι να) κάνεις στο κρεβάτι σε κάνει άντρα ή γυναίκα (όπου όποια ενεργητική σεξουαλική δράση ορίζει τον ανδρισμό και όποια παθητική τη γυναικότητα) και κερδίζει έδαφος η ιδέα ότι υπάρχει ένας εσωτερικός εαυτός, με συγκεκριμένες σεξουαλικές προτιμήσεις, που γυρεύει να εκφραστεί. Το οξύμωρο εν προκειμένω είναι ότι η αφήγηση της Μπέττυς διαβάστηκε ως εξομολόγηση ενός εσωτερικού σεξουαλικού εαυτού, ενώ ουσιαστικά δεν ήταν παρά η επιβεβαίωση της βίαιας επιβολής του παλιού παραδοσιακού συστήματος κοινωνικού φύλου πάνω στο σώμα της.
Ο Δημήτρης Παπανικολάου είναι λέκτορας Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης