Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΝ ΙΒΗΡΙΑ 2000 μ.Χ.

.

Αλεξανδρινός ποιητής εν Ιβηρία 2000 μ.Χ.
του VICENTE FERNÁNDEZ GONZÁLEZ

Ο ποιητής, κριτικός και κατ' επανάληψη ανθολόγος της σύγχρονης ισπανικής ποίησης José Luis García Martin, στην τελευταία -πολυσυζητημένη μάλιστα- δουλειά του Τριάντα χρόνια ισπανικής ποίησης (1965-1995), καταφεύγει σε μια πρόσφατη εργασία ενός άλλου ποιητή και κριτικού, του Miguel d'Ors (1994, 35-46), για να περιγράψει τις κύριες τάσεις στην ισπανική ποίηση κατά τις αρχές της δεκαετίας του '80. Έχουμε λοιπόν:
α. Μια ποίηση του αισθητισμού˙ ποίηση εμποτισμένη από αισθησιασμό, με κύρια θέματα τη νεότητα, το σώμα, το θέρος, τον Νότο, τη θάλασσα (τη Μεσόγειο, κατά προτίμηση), τη νύχτα (ως χώρο περιπέτειας, ηδονής και ερωτισμού), και συχνά, πολύ συχνά, την ομοφυλοφιλία. Ανάμεσα στους δασκάλους που οι ίδιοι οι ποιητές ανακαλούν, ο Cernuda και ο Καβάφης.
β. Μια ποίηση μινιμαλιστική, ποίηση της σιωπής. Ο λόγος γι' αυτούς τους ποιητές είναι μια αναπόφευκτη ατέλεια της σιωπής, ένα αδέξιο εργαλείο που μόλις και προσφέρει στον αναγνώστη λίγα χνάρια για την αναζήτηση της ανείπωτης ποιητικής εμπειρίας. Δάσκαλοι η María Zambrano, ο Paul Celan και ο ύστερος José Ángel Valente.
γ. Μια νεο-υπερρεαλιστική ποίηση που οι βαθύτερες ρίζες της ανάγονται στη γενιά του 1927.
δ. Μια ποίηση της εμπειρίας, που κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 θα γίνει κυρίαρχη.
Ο όρος «ποίηση της εμπειρίας» προέρχεται βέβαια από το The Poetry of Experience , το βιβλίο του Robert Langbaum ([1957] 1985) για τον δραματικό μονόλογο στην αγγλική λυρική ποίηση. Πώς χαρακτηρίζεται αυτή η ποίηση στις συντεταγμένες της Ιβηρικής Χερσονήσου σήμερα; Ας επιστρέψουμε στον πρόλογο της ανθολογίας του García Martín (1996, 22):
Ο ποιητής της εμπειρίας «συλλογίζεται πάνω στη ζωή του» με την αποστασιοποίηση που του επιτρέπουν μέθοδοι όπως η ειρωνεία, η αντικατάσταση του πρώτου προσώπου από το δεύτερο ή το τρίτο, ή «η αναπόληση ενός προσώπου ή μιας περίστασης απομακρυσμένων από τον ποιητή στον χώρο ή στον χρόνο, με μια σχέση ομοιότητας μεταξύ αναπολουμένου και αναπολούντος την οποία οι αναγνώστες πρέπει να εντοπίσουν και να ερμηνεύσουν˙ τέτοια είναι η περίπτωση του "ιστορικού ποιήματος", του οποίου τα δημοφιλέστερα μοντέλα βρίσκουμε στον Cernuda και στον Καβάφη».1

Βρίσκουμε πάλι τον Cernuda και τον Καβάφη. Ο Καβάφης και ο Cernuda δάσκαλοι της ποίησης του αισθητισμού, δάσκαλοι και της ποίησης της εμπειρίας. Εδώ χρειάζεται μια διευκρίνιση˙ πρέπει να πάμε λίγα χρόνια πίσω, σε μια άλλη ανθολογία με τίτλο Εννιά νεότατοι Ισπανοί ποιητές, που εξέδωσε το 1970 ο José María Castellet.
Η ιστορική πια ανθολογία του Castellet «σήμανε τη ριζική και ξεκάθαρη αποτίναξη κάθε κοινωνικού και ρεαλιστικού ζυγού από την ποίηση, δίνοντας απολύτως τα πρωτεία στη γλώσσα» (Barella 1984, 40-41). Οι Εννιά νεότατοι Ισπανοί ποιητές διακηρύττουν την αυτονομία της τέχνης και της γλώσσας. Αν η γενιά του '50-'60 χαρακτηριζόταν από μιαν ηθική διάθεση -ίσως από μια τάση ηθικολογική-, η γενιά του 70 χαρακτηρίζεται από έναν βαθύ αισθητισμό. Άλλα χαρακτηριστικά της είναι η περιπαικτικότητα, ο πειραματισμός, η ψυχρότητα στην έκφραση του συναισθήματος, η απουσία ενδοστρέφειας, η κατασκευή τεχνασμάτων, η παρείσφρηση εξωτικών, υπερρεαλιστικών και μοντερνιστικών στοιχείων, το πλούσιο και εξεζητημένο λεξιλόγιο, το κολάζ, η πληθώρα παραπομπών και φιλολογικών αναφορών, η αγάπη για τους ζωγράφους και τους ποιητές της Αναγέννησης, για τους αρχαίους συγγραφείς, για την Αρ Νουβό και το Κιτς, για το Χολλιγουντιανό σινεμά και τα κόμικς, για τους «καταραμένους» και λησμονημένους συγγραφείς…
Εν πάση περιπτώσει, οι Εννιά νεότατοι Ισπανοί ποιητές διεκδικούν -και παραπέμπω πάλι στον πρόλογο του García Martín (1996, 16)- ό,τι είχε θεωρηθεί αποτρόπαιο τις τελευταίες δεκαετίες -όχι πια από το φασιστικό καθεστώς, αλλά από την ίδια τη δημοκρατική διανόηση: την αίγλη της παρακμής, τον αισθητισμό, τη λεκτική εκζήτηση, την προκλητικότητα της ιστορικής πρωτοπορίας, τους καταραμένους υπερρεαλιστές.2 Η εξέλιξη αυτού του αισθητικού μορφώματος οδηγεί κατά τα χρόνια της δεκαετίας του '80 στα τέσσερα ρεύματα που αναφέραμε προηγουμένως και, κατά τη δεκαετία του '90, στην κυριαρχία της λεγόμενης «ποίησης της εμπειρίας». Και στην αφετηρία και στην πορεία δεσπόζει ο ποιητής της Αλεξάνδρειας.
Ο Αλεξανδρινός μάλιστα, ο ποιητής της περιφέρειας του Ελληνισμού, αρχίζει τη σταδιοδρομία του στην Ιβηρική Χερσόνησο από την περιφέρεια, τη γλωσσική και τη γεωγραφική περιφέρεια, αφού οι πρώτες συλλογές μεταφρασμένων ποιημάτων του εκδίδονται στη Βαρκελώνη το 1962 και στη Μάλαγα το 1964, στα καταλανικά και στα ισπανικά αντιστοίχως. Η καταλανική μετάφραση είναι έργο ενός μεγάλου ελληνιστή και διακεκριμένου ποιητή, του Carles Riba (1895-1959), και εκδόθηκε μετά τον θάνατό του. Την καστιλιάνικη μετάφραση τη χρωστάμε σε έναν πολυβραβευμένο αργότερα ποιητή της γενιάς του '50, τον Valente (1929).
Με τη μετάφραση της καβαφικής ποίησης -66 μόνον ποιήματα, αφού πέθανε το 1959- ο Carles Riba, κλασικιστής μετασυμβολιστής ποιητής και ουμανιστής διανοούμενος, που τον απασχόλησε έντονα το ζήτημα της πολιτιστικής και γλωσσικής ανασυγκρότησης της Καταλονίας, ολοκληρώνει ένα μνημειώδες μεταφραστικό έργο που συμπεριλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την Οδύσσεια και τους Παράλληλους Βίους του Πλουτάρχου. Οι μεταφράσεις του αποτελούν κεφαλαιώδη συμβολή στη διαμόρφωση του καταλανικού λογοτεχνικού κανόνα.
Η μετάφραση του Valente περιέχει 25 ποιήματα. Πρόκειται για μια καλαίσθητη, αριθμημένη έκδοση (300 αντίτυπα). Στον κολοφώνα αναφέρεται η ημερομηνία 30 Απριλίου 1964·μία μέρα μετά από την επέτειο του θανάτου του Καβάφη.3 Ο Valente, γεννημένος το 1929, είναι, όπως είπαμε, ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές της γενιάς του '50-'60, της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς για να το πούμε κατά το ελληνικό πρότυπο. Ρομανιστής, λέκτορας τρία χρόνια στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ζει στη Γενεύη από το 1958 μέχρι το 1980, όπου εργάζεται ως μεταφραστής για διάφορους διεθνείς οργανισμούς. Το 1959 δημοσιεύει ένα δοκίμιο για τον Cernuda (Valente [1959] 1994), όπου εξετάζει τις σχέσεις του ποιητή της Σεβίλης με την αγγλική ποιητική παράδοση.4 Το ώριμο έργο του Cernuda χαρακτηρίζεται, κατά τον Valente, από την παρουσία της σκέψης-αισθήματος στο ποίημα. Πώς λειτουργεί αυτή η δυάδα; Ο Valente ([1959] 1994, 117) παραπέμπει εδώ στον Eliot: στον Cernuda, όπως και στους μεταφυσικούς ποιητές, «υπάρχει μια άμεση αισθησιακή σύλληψη της σκέψης ή μια ανάπλαση της σκέψης σε αίσθημα». Ο Valente λοιπόν πρωταγωνιστής και ταυτόχρονα νηφάλιος παρατηρητής των εξελίξεων στα ποιητικά δρώμενα της Ισπανίας αντιλαμβάνεται -όπως εξάλλου και ο Gil de Biedma- το αδιέξοδο της κυρίαρχης τότε κοινωνικής ποίησης, ανακαλεί τον λησμονημένο Cernuda και εισηγείται τον Καβάφη, τον οποίο έχει διαβάσει στις μεταφράσεις των Mavrogordato, Pontani, Δημαρά, Dalven και Riba.
To 1966, δυο χρόνια μετά την έκδοση της Μάλαγα, κυκλοφορεί η συλλογή του Pere Gimferrer Arde el mar[Η θάλασσα φλέγεται]. Η δημοσίευση αυτή μπορεί να θεωρηθεί ληξιαρχική πράξη γεννήσεως της νέας ποιητικής γενιάς, της γενιάς των νεοτάτων του Castellet.
Το 1970 -μαζί με την ανθολογία του Castellet- φτάνει στα ισπανικά βιβλιοπωλεία Το Αλεξανδρινό κουαρτέτο του L. Durrell, σε μετάφραση της Aurora Bernárdez. «H Πόλις» και το «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον» -που στην μετάφραση της Bernárdez γίνε­ται «Απολείπειν οι θεοί Αντώνιον»- γίνονται ευρύτερα γνωστά. Εκείνη τη στιγμή το βιβλίο του Durrell συνέβαλε αποφασιστικά στη μυθοποίηση του αλεξανδρινού ποιητή.
Εν τω μεταξύ δημοσιεύονται τα πρώτα άρθρα για τη ζωή και το έργο του Καβάφη σε λογοτεχνικά και επιστημονικά περιοδικά. Οι νεοελληνικές σπουδές στην Ισπανία ήταν έως τότε ανύπαρκτες˙ με τον Καβάφη όμως γεννιέται -αν και όχι πάντα- κι ένα γενικότερο ενδιαφέρον για τη νεοελληνική λογοτεχνία και για τη νεοελληνική ιστορία. (Σε μια χώρα με τόσες καβαφικές μεταφράσεις, με τόσες εκδόσεις και επανεκδόσεις της ποίησης του Αλεξανδρινού, μπορεί πράγματι να εντυπωσιάσει η πενία επιστημονικής και κριτικής ενασχόλησης με τον Καβάφη ―αθλιότητα και λάμψη του εν Ισπανία μεταφράζειν! Για πολλά χρόνια και με λίγες εξαιρέσεις τα σημαντικότερα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην Ισπανία5 για το έργο του Καβάφη τα χρωστάμε σε ορισμένους από τους μεταφραστές του: τον Alexis Ε. Solà, τον Luis de Canigral, τον Pedro Bádenas de la Pena…Έτσι η θέση του Καβάφη στη μέχρι στιγμής καταγραμμένη ιστορία της ποίησης στη σύγχρονη Ισπανία δεν είναι αντίστοιχη της θέσης που ο Αλεξανδρινός κατέχει στους στίχους των ποιητών, στις προσωπικές βιβλιοθήκες των αναγνωστών, ακόμη και στις σελίδες των εφημερίδων,6 Όλα αυτά εξηγούνται βέβαια από την περιφερειακή θέση της Ισπανίας στους μηχανισμούς παραγωγής και κυκλοφορίας της γνώσης στη Δύση. Ευτυχώς όμως, τα πάντα ρει).
Το 1976 βγαίνουν στη Μαδρίτη τα Άπαντα του Κ. Π. Καβάφη σε μετάφραση και σχολιασμό του José María Álvarez. Η έκδοση περιλαμβάνει τα 154 αναγνωρισμένα ποιήματα και 24 από τα ανέκδοτα. Στο εισαγωγικό σημείωμα ο Álvarez μας λέει πως η μετάφραση έγινε από τα ελληνικά (με τη βοήθεια της Mercedes Belchí, που δεν εμφανίζεται όμως ως ισότιμη μεταφράστρια) και πως την αντιπαράβαλε εν συνεχεία με τις μεταφράσεις στα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Ο Álvarez ήταν ένας από τους Εννιά νεότατους Ισπανούς ποιητές του Castellet και, χωρίς αμφιβολία, ένας από τους περισσότερο αναγνωρισμένους ισπανούς ποιητές της γενιάς του. Η μετάφρασή του γνώρισε αξιοσημείωτη επιτυχία (από το 1976, grosso modo μία ανατύπωση το χρόνο). Για μερικά χρόνια, ήταν η απόδοση με τη μεγαλύτερη απήχηση, εκείνη που άσκησε τη σημαντικότερη επιρροή.
Τα Άπαντα του Κ. Π. Καβάφη ήταν το πρώτο βιβλίο της ποιητικής σειράς «Hiperión», μιας από τις σημαντικότερες της Ισπανίας τα τελευταία είκοσι χρόνια˙ σε αυτήν τη σειρά έχει δημοσιευτεί π.χ. η ποίηση του Hölderlin σε μετάφραση, μεταξύ άλλων, και του Álvarez. Έχει μεσολαβήσει μια δεκαετία από το Η θάλασσα φλέγεται και λίγο παραπάνω από τις πρώτες μεταφράσεις της καβαφικής ποίησης˙ ο Franco δεν ζει πια και η νεότατη ποιητική είναι κυρίαρχη. Σε λίγα χρόνια ο Gimferrer θα εκλεγεί μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας.
Οι ποιητές του 70 αφιερώνουν ποιήματα στον Κωνσταντίνο Καβάφη, δανείζονται στίχους του για μότο των ποιημάτων τους, γράφουν ερωτικά ή ιστορικά ποιήματα με τον τρόπο του Αλεξανδρινού, και ακόμη τον κάνουν πρωταγωνιστή των στίχων τους. Μερικά δείγματα:
Το ποίημα του Álvarez ([1978]2 1990) «Ήρθε μία νύκτα (Falling in Love Again)» φέρει το μότο «Θυμήσου, Σώμα… Κ. Καβάφη». Το ποίημα τελειώνει έτσι (Álvarez 1986, 18):
Είθε να μη μ' εγκαταλείψει ποτέ/Η ανάμνηση των χαδιών σου,/Το δέρμα μου να διατηρεί ακόμη/Μπροστά στον θάνατο αυτή την παραζάλη,/Και τα ίχνη της ηδονής/Στο σώμα μου επάνω,να νικήσουν.
Το ποίημα «Marqués de Sade» (L.M. Panero 1973) αρχίζει με τον στίχο «Murió en Sicilia, a la edad de veintisiete anos» [Είκοσι επτά χρονώ, στη Σικελία πέθανε] από το ποίημα «Αιμιλιανός Μονάη, Αλεξανδρεύς (628-655 μ.Χ.)».
Το ημιστίχιο «στην κώχη τούτη την μικρή» («Η Πόλις») είναι η προμετωπίδα του πρώτου μέρους της συλλογής Autorretrato de desconocido[Αυτοπροσωπογραφία αγνώστου] του García Martín (1979). Το ίδιο ημιστίχιο -σε άλλη μετάφραση όμως- γίνεται τίτλος ενός ποιήματος της συλλογής Personaeτου Fernando Ortiz (1981)7 επίσης η ποιήτρια Ana María Navales δανείστηκε πρόσφατα (1993) άλλο ημιστίχιο -«δεν θάβρεις άλλες θάλασσες»- του ίδιου ποιήματος για τίτλο βιβλίου της, παραλλάσσοντάς το σε: Hallarás otro mar[Θά 'βρεις άλλη θάλασσα].
«Όμως μες σ' όλη του την ταραχή και το κακό,/επίμονα κ' η ποιητική ιδέα πάει κ' έρχεται-» οι στίχοι αυτοί (από το ποίημα «Ο Δαρείος») ανοίγουν το τρίτο μέρος της συλλογής Mitos[Μύθοι] του Abelardo Linares (1979). Στο πέμπτο μέρος του ίδιου βιβλίου δύο καβαφικά ποιήματα: «Hispania. 75 anos antes de J. C.» [Ισπανία, 75 n.X.] και «Un joven poeta compone versos hacia 1965» [Νέος ποιητής συνθέτει στίχους στα 1965].
Και όπως είπαμε και προηγουμένως, ο ίδιος ο Αλεξανδρινός γίνεται κάποτε πρωταγωνιστής ποιημάτων, όπως «Κωνσταντίνος Καβάφης» (Irigoyen 1979)[˙] «Ο Κωνσταντίνος Καβάφης παρατηρεί το σούρουπο», «Ένας γέρος έλληνας ποιητής της Αλεξάνδρειας» (de Villena [1971] 1983 [1979] 1983)[˙] «Ποιητής της Αλεξάνδρειας» (Panero [1968] 1997)˙ «Ο Γέρος (Καβάφης)» (Santana8 [1971] 1974)˙ και «Ο αλεξανδρινός ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης, κατόπιν παρακλήσεως του Πατριάρχου, αποδέχεται, χάριν φιλοφρονήσεως, τη Θεία Κοινωνία, ολίγες ημέρες προτού αποθάνει» (Pérez Estrada 1977).9
Η παρουσία του Καβάφη στην Ισπανία δεν εξαντλείται στη δεκαετία του 1970. Μεταξύ 1978-1994 γίνονται οι σοβαρότερες μεταφράσεις του έργου του Καβάφη στα ισπανικά.10 Το καβαφικό boom έχει πλέον περάσει, ο Καβάφης όμως παραμένει μια σταθερή παρουσία˙ οι μεταφράσεις του Álvarez, του Bádenas de la Pena και του Irigoyen βρίσκονται σταθερά στα βιβλιοπωλεία.
Οι ποιητές του 70 και του '80 ακμάζουν αυτά τα χρόνια και κάθε άλλο παρά έχουν ξεχάσει τον Καβάφη˙11 ήδη ανέφερα τον τίτλο της τελευταίας συλλογής της Navales (Hallar ás otro mar , 1993)˙ ο de Villena δημοσιεύει το 1995 (σε σειρά ευρύτατης κυκλοφορίας) το βιβλίο Ca rne y Tiempo[Σάρκα και Χρόνος] -μια γενική εισαγωγή στη ζωή και το έργο του Καβάφη, με πολλά ποιήματα σε μετάφραση των Bádenas και Irigoyen.
Εν τω μεταξύ έχει εμφανιστεί μια νεότερη ποιητική γενιά -και μια νεότερη γενιά αναγνωστών-, ποιητές που γεννήθηκαν κατά τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας ή στα χρόνια της μεταπολίτευσης, που μεγάλωσαν πάντως στις συνθήκες του νέου δημοκρατικού καθεστώτος. Το τοπίο είναι ποικίλο και εν εξελίξει: διάφοροι νεο-νεοκλασικισμοί, νεο-υπερρεαλισμός, μινιμαλισμός…˙ οι αναφορές όμως του Cernuda και του Gil de Biedma12 -και μέσω αυτών της αγγλικής παράδοσης της poetry of experience-εξακολουθούν να είναι ισχυρότατες˙ η αφηγηματικότητα, το δραματικό στήσιμο του ποιήματος, η μυθοπλασία του ποιητικού εγώ είναι οι πιο πολυσύχναστοι δρόμοι της σύγχρονης ισπανικής ποιητικής δημιουργίας, και σε αυτούς τους δρόμους οι νέοι ποιητές συναντούν βέβαια και τα ολοζώντανα ίχνη του Αλεξανδρινού. Τη διακειμενική σχέση της παραγωγής της τελευταίας ισπανικής ποιητικής γενιάς με τον καβαφικό λόγο την απεικονίζει π.χ. ο τίτλος ενός ποιήματος από το πρώτο βιβλίο (1989) του José Luis Piquero, ποιητή γεννημένου το 1967: D í as de 1986 y 1987 [Μέρες του 1986 και 1987]. Η ρήση του Gil de Biedma (1994, 348) «η γνήσια και αυθεντική μοντέρνα ποίηση είναι η ποίηση της εμπειρίας» ισχύει σίγουρα για την ποίηση του Καβάφη, που κάτι ήξερε και ο ίδιος, όταν χαρακτήρισε τον εαυτό του ποιητή του μέλλοντος· ένα ισπανικό μέλλον όμως σίγουρα δεν το είχε σκεφτεί.

Σημειώσεις
1 Ο García Martin παραπέμπει εδώ στον Enrique Molina Campos (1988, 115-122).
2 Δεν πρέπει να αποδώσουμε μηχανικά αυτά τα χαρακτηριστικά σε όσους ποιητές ανήκουν χρονολογικά στη γενιά του 70˙ ούτε καν οι εννιά της ανθολογίας ακολουθούν τον ίδιο αισθητικό δρόμο. Εξάλλου πολλές από αυτές τις τάσεις εμφανίζονται σε ποιητές της προηγούμενης γενιάς, όπως π.χ. στον Valente, στον Francisco Brines και στον Jaime Gil de Biedma, που καλλιέργησε τον δραματικό μονόλογο και αποτελεί τη σημαντικότερη ίσως παρουσία στον ισπανικό ποιητικό χώρο κατά το δεύτερο μισό του αιώνα.
3 Ο Valente συνυπογράφει τις μεταφράσεις με την Elena Vidal, η οποία, καθώς σημειώνει ο ίδιος στην εισαγωγή του, γνωρίζει ελληνικά.
4 Ο Cernuda μάλιστα είναι ο πρώτος που επισύρει την προσοχή του ισπανόφωνου κοινού στον Καβάφη. Το 1959 σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Μαδρίτης Í ndice Uterario (Cernuda [1959] 1971) αναφέρει ως ποιητικές κορυφές της εποχής μας τον Yeats, τον Rilke, τον Eliot και τον Καβάφη: «Από αυτόν δεν ξέρω παρά μόνο λίγα ποιήματα σε αγγλική μετάφραση˙ εκείνο όμως το ποίημα πάνω σε θέμα του Πλουτάρχου, όπου ο Μάρκος Αντώνιος ακούει νύχτα τη μουσική που συνοδεύει τον αόρατο θίασο των θεών που τον εγκαταλείπουν, μου φαίνεται σίγουρα από τα ομορφότερα δημιουργήματα της ποίησης του καιρού μας».
5 Στην ισπανόφωνη Αμερική τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά, με κύρια εξαίρεση όμως την ογκώδη εισαγωγή που συνοδεύει τη μετάφραση της καβαφικής ποίησης από τον Miguel Castillo Didier (1991β).
6 Περίπου τριάντα βιβλιοπαρουσιάσεις αφορούν μόνον τη μετάφραση του Ramón Irigoyen (1994).
7 Ο García Martin ακολουθεί τη μετάφραση του Valente, ενώ ο Ortiz δανείζεται την απόδοση των María Velo και Alejandro Amusco (1975).
8 Μεταφραστής και αυτός του Καβάφη (1971α˙ 1973).
9 Οι τίτλοι των ποιημάτων στα ισπανικά: «Constantino Cavafis» (Irigoyen), «Konstantinos Kavafis observa el crepúsculo», «Un viejo poeta griego de Alejandría» (de Villena), «Poeta de Alejandría» (Panero), «El viejo (Cavafis)» (Santana), «A petitión del Patriarca, por cortesía, recibe las sagradas especies días antes de morir, el poeta alejandrino Constantino Cavafis» (Pérez Estrada).
10 Π.χ. 1978 (Rivera)˙ 1981 (de Canigral˙ 1982 (Bádenas de la Pena)˙ 1991a (Silván)˙ 1991β (Castillo Didier)˙ 1994 (Irigoyen). Έχουν γίνει κατά το διάστημα αυτό και άλλες μεταφράσεις˙ αναφέρω εδώ μόνον εκείνες που θεωρώ σπουδαιότερες. Όλες αυτές οι μεταφράσεις έγιναν από τα ελληνικά, χωρίς ιταλική, αγγλική ή γαλλική μεσολάβηση. Οι επιλογές του Rivera και του de Canigral περιλαμβάνουν 100 (86 αναγνωρισμένα και 14 ανέκδοτα) και 68 (αναγνωρισμένα) ποιήματα αντίστοιχα. Η έκδοση του de Canigral συνοδευόταν από πολυσέλιδη εισαγωγή -η εκτενέστερη και συνολικότερη τότε προσέγγιση της ζωής και του έργου του Καβάφη στα ισπανικά. Η μετάφραση του Bádenas de la Pena (έκδοση σημαντικού εκδοτικού οίκου, όπως και εκείνη του Irigoyen) έχει φτάσει τις 10 ανατυπώσεις και περιλαμβάνει τα αναγνωρισμένα, αποκηρυγμένα και ανέκδοτα ποιήματα. Η τελευταία, βελτιωμένη έκδοση, και με τα ατελή ποιήματα για πρώτη φορά στα ισπανικά, βρίσκεται ήδη στο τυπογραφείο. Εν τω μεταξύ δημοσιεύτηκαν και καινούργιες καταλανικές μεταφράσεις. Το 1977 επανεκδίδονται τα 66 ποιήματα μεταφρασμένα από τον Riba με εκτενή και ενδιαφέροντα πρόλογο του Solà. Στον ίδιο εκδοτικό οίκο ο Solà, συμπληρώνοντας το έργο του Riba, είχε δημοσιεύσει το 1975 σε δική του μετάφραση άλλα 66 από τα αναγνωρισμένα ποιήματα. Το 1987 ο Joan Ferraté, στενός φίλος του Gil de Biedma, που προηγουμένως είχε εκδώσει και μία επιλογή στα ισπανικά (1971β), συγκεντρώνει στον τόμο Les poesies de C . P . Cavafisτις καταλανικές του μεταφράσεις. Τέλος, το 1996 μία ακόμα καταλανική μετάφραση των 154 αναγνωρισμένων ποιημάτων βλέπει το φως στη Μαγιόρκα (Α. Avellà και Β. Garcés).
11 Δεν θα ασχοληθώ εδώ με ποιητές όπως ο Ricardo Molina ή ο J.M. Caballero Bonald, της προηγούμενης γενιάς, της γενιάς δηλαδή του Valente, που και αυτοί έχουν μνημονεύσει τον Καβάφη στο έργο τους.
12 Μια γενικότερη τάση της πιο πρόσφατης ισπανικής ποίησης -παλίρροια της ρήξης των Νεοτάτων ποιητών- είναι η επανεξέταση, με κριτικό πνεύμα αλλά και με σεβασμό, της ισπανόφωνης ποιητικής παράδοσης.
(Αναδημοσίευση από το site Πύλη για την ελληνική γλώσσα)

ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΗΣ ΑΝΘΟΥΛΑΣ. ΕΝΑ ΟΜΟ-ΕΡΩΤΙΚΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΟΥ 1932

.
Έπρεπε το πρωί να ‘ναι στο λόχο – στις έξη θα βαρούσε προσκλητήριο – κι όμως, τώρα, δε νύσταζε καθόλου. Είχε πλάι του το Νίκο κι αυτό του 'φτανε. Σιγά-σιγά αλάργεψαν το βήμα.
Η γοητεία της βραδιάς μεθούσε την ψυχή τους. Ήταν μια ανακούφιση και σα μιαν ευτυχία να περπατούν οι δυο τους, μονάχοι. (…)
Η νύχτα ήταν αρκετά προχωρημένη, ώστε να μην υπάρχει φόβος για περίπολο. Έκαναν όλο το μεγάλο γύρο και πήγαν ως την άλλη τη μεριά ίσαμε την πλατεία Αλεξάντρας. Καθήσανε στην άκρη, στο πεζούλι. Είχαν βάνει πρόγραμμα να μην πάνε για ύπνο. Ο Νότης είχε κέφι για ρομάντζα…
Και το φεγγάρι προχωρούσε πάντα. Στο δρόμο δε φαινότανε ψυχή. Τα σπίτια, γύρω στο Πασαλιμάνι, φεγγαρολουσμένα, στη σειρά, έμοιαζαν με πρόσωπα κλεισμένα και νεκρά.
Κοίταζαν αμίλητοι τη θάλασσα.
Ξαφνικά, ο Νότης, δίχως λόγο, άρχισε να σιγοτραγουδάει. Η φωνή του ξέσπασε δειλά και σιγανά. Κ’ η φωνή του Νίκου, ενώθηκε μαζί της. Τραγουδούσαν αργά, μες στο φεγγάρι, με τα μάτια καρφωμένα πέρα, σα να ξυπνούσε μέσα τους μιαν ίδια νοσταλγία – μια νοσταλγία μακρυνή και παραπονεμένη, για κάποιον ακαθόριστο κ’ ευτυχισμένον κόσμο, που και των δυο τους η ψυχή με πάθος λαχταρούσε:
Βάρκα-βαρκούλα, στα νερά
- φύσα, βοριά μου, φύσα – (…)
Και το τραγούδι τους, σιγά-σιγά, δυνάμωσε. Μια νοσταλγία κέρδιζε, τριγύρω τους, τα πάντα…
Το φεγγάρι κόντευε να δύσει. Και προς το μέρος της ανατολής, φάνηκε δειλά, μια γαλανάδα, που, ώρα με την ώρα, προχωρούσε.
Ήταν ώρα να γυρίσουν πίσω.
Πάλι βουβοί κι αμίλητοι, πιασμένοι απ’ το χέρι, πήραν αργά το δρόμο του σταθμού. Πέρασαν απ’ το Θέατρο και βγήκαν στο Ρολόι. Και λίγο πριν να φτάσουν στο σταθμό, σ’ ένα στενάκι σκοτεινό, κοντά στην Αγορά, ο Νότης γύρισε προς τη μεριά του Νίκου – και δίχως λόγο, ξαφνικά, τον φίλησε αδερφικά…

Ναπολέων Λαπαθιώτης: Το τάμα της Ανθούλας (Λιβάνης, 2006)

Ο ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΛΟΡΔΟΣ ΜΠΑΫΡΟΝ

.

Tο 1805, έφηβος πια στα 18 χρόνια του, εισέρχεται στο Τρίνιτυ Κόλλετζ
του Καίμπριτζ. «Από εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως άρχισα να
γερνάω», έγραψε αργότερα. Η ροπή του για αμφιλεγόμενους έρωτες
εκδηλώθηκε πάλι με μια εφήμερη περιπέτεια με την ξαδέλφη του
Μάργκαρετ Πάρκερ (Margaret Parker) –που πέθανε μετά από δύο
χρόνια– ενώ τα δύο τελευταία έτη στο κολλέγιο αυτή η ανάγκη
αισθηματικής επιβίωσης τον οδήγησε σε δεσμούς με μικρότερα αγόρια.
H ζωή του στο Καίμπριτζ άρχισε να γίνεται σπάταλη, προσέλαβε
υπηρέτη και απέκτησε και ένα άλογο. Γρήγορα συνειδητοποίησε ότι
ήταν καταχρεωμένος. Την ίδια περίοδο ερωτεύτηκε ένα δεκαπεντάχρονο
νεαρό της χορωδίας του Κολλεγίου, τον Τζων Έντελστον (John
Edelston). Ήταν η πρώτη φορά που, όπως έγραψε, «γνώρισα ένα
παράφορο, αλλά αγνό, έρωτα και πάθος». Παράλληλα με τις
αμφισεξουαλικές του σχέσεις ο νεαρός μυλόρδος άρχισε να
δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα, ενώ ξεκίνησε ένα αμείλικτο
πρόγραμμα γυμναστικής συνδυασμένο με εξοντωτική δίαιτα και έτσι
μείωσε το βάρος του από 88 σε 66 κιλά. Συγχρόνως όμως έπινε γενναία,
όπως συνήθιζαν οι αριστοκράτες νέοι της εποχής του.

*****

Στις 22 Ιουλίου 1809 αρχίζει η πρώτη ευρωπαϊκή περιπέτεια του
Mπάυρον. Επιβιβάζεται στο Φάλμουθ της Κορνουάλης, με τον φίλο του
Τζων Καμ Χομπχάους, στο πλοίο Πριγκίπισα Ελισσάβετ με προορισμό τη
Λισσαβόνα. O Χομπχάους είχε πάρει εκατό πένες, δύο γαλόνια μελάνι
καιστοίβες άγραφο χαρτί. O Ποιητής αρκείται στη χρυσή πένα που του
είχε κάνει δώρο ο διευθυντής του Xάρροου. Είχαν μαζί τους τον υπηρέτη
του Νιούστεντ γέρο-Μάρρεϋ (Old Joe Murray), ενώ το γενικό πρόσταγμα
είχε ανατεθεί στον έμπιστο Φλέτσερ (William Fletcher), θαλαμηπόλο στο
αρχοντικό των Mπάυρον, ο οποίος θα μείνει κοντά στον Ποιητή έως το
τέλος της ζωής του. Ένας νεαρός ακόλουθος και ερωτικός
σύντροφος του Mπάυρον, o Ρόμπερτ Ράστον,που άρεσε πολύ στον
Ποιητή γιατί, όπως έλεγε, «φαίνεται να είναι σαν εμένα,ζώο χωρίς

φίλους» και, τέλος, ένας ακόμα υπηρέτης –νεαρός επίσης καιΓερμανός

την καταγωγή– συμπλήρωναν τη συνοδεία. Για να καλυφτούν
τα έξοδα του ταξιδιού ο φίλος του Μπάυρον, Σκρόουπ Ντέιβις,

δανείστηκεαπό τοκογλύφους αρκετές χιλιάδες λίρες και του τις έδωσε.

O Mπάυρον τον εξόφλησε το 1814, όταν πούλησε το Nιούστεντ.

*****

Στους ξένους επισκέπτες δίνονται δωμάτια με παράθυρα προς μία στοά,
απ’ όπου μπορούσαν να απολαμβάνουν την εξαιρετική, γι’ αυτούς, θέα
της αυλής. Ο Αλή παράγγειλε στους ξένους τα καλωσορίσματα
εκφράζοντας τη λύπη του, γιατί εξαιτίας του ραμαζανιού δεν μπορούσε
να δειπνήσει μαζί τους. Εκείντο βράδυ γνώρισαν τους δυο
γιατρούς του βεζύρη. O ένας, φραγκοφορεμένος, ήταν Αλσατός, ο
άλλος ήταν Έλληνας και μιλούσε γερμανικά, γαλλικά,ιταλικά,

λατινικά, τούρκικα και αρβανίτικα. Ο Μπάυρον τον αναφέρει ως

«Seculario». Πρόκειται για τον γιατρό και λόγιο Γεώργιο Σακελλάριο

(1767-1838) από την Κοζάνη. Είχε σπουδάσει Ιατρική στη Βιέννη.
Έγραψε και εξέδωσε βιβλία ιστορικά, αρχαιολογικά κ.λπ., πρωτότυπα
και μεταφράσεις. Στα Γιάννενα, εγκαταστάθηκε το 1807 και άσκησε την
Ιατρικήκαι διετέλεσε γιατρός του Αλή Πασά. Θεωρείται από τις

εξέχουσες φυσιογνωμίες αυτής της προεπαναστατικής περιόδου

στην Ήπειρο.Tη νύχτα πριν από την πολυπόθητη συνάντηση

οι δύο νέοι δεν κοιμήθηκαν,κάνοντας υποθέσεις για την

προσωπικότητα του οικοδεσπότη τους. Ηεπικείμενη γνωριμία με τον

περιβόητο άρχοντα της Ανατολής τους
ερεθίζει αφάνταστα. Είχαν ακούσει ότι μεγαλοπρέπεια και σκληρότητα
συμβαδίζουν σ’ αυτό το άγνωστο μέρος του κόσμου, αλλά αυτό δεν τους
ενοχλούσε.
Ήξεραν ότι ο πρώην αρχηγός ομάδων κλεφτών κατάφερε να γίνει στα
απέραντα εδάφη που εξουσίαζε πιο δυνατός και απ’ τον σουλτάνο στην
αυτοκρατορία του, με τίμημα βέβαια ένα βουνό κομμένων κεφαλιών. «Λένε
πως ο Αλή Πασάς έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα αγόρια. Είναι σκληρός και
ακόλαστος γέρος. Δεν θα μου άρεσε να πέσω στα χέρια του», σχολιάζει ο
Χομπχάους. «Είναι πιο πολιτισμένος απ’ ό,τι φαντάζεσαι. Και η απόδειξη
είναι ότι έχει ποιητές στην Αυλή του», ήταν η απάντηση του Μπάυρον,
στον διάλογο,όπως τον αποδίδει ο βιογράφος του Ποιητή Ντανιέλ Κάλβο
Πλατέρο. Πάντως ένας άλλος βιογράφος του, ο Φρέντερικ Πρόκος,
υποστηρίζει ότι τελικά υπέκυψε στις ερωτικές ορέξεις του βεζύρη, μετά
μάλιστα από παρότρυνση του Χομπχάους.

*****

O Χομπχάους συγκέντρωσε πληροφορίες για την ταραχώδη

σταδιοδρομία του Αλή, την πολιτική του και τα γεγονότα που τον έφεραν

στην εξουσία. Ο ίδιος ο βεζύρης καυχιόταν πως ξεκίνησε με 60 παράδες

στην τσέπη και ένα μουσκέτο. Με τη μαστοριά του, έλεγε, κατόρθωσε να

εξουσιάσει ένα χωριό, υστέρα άλλο και άλλο. Μάζεψε κάμποσα γρόσια

και αρμάτωσε ένα σώμα. Αμοιβή τους η λαφυραγωγία. Η επικράτησή

του ωστόσο δεν ήταν εύκολη.
Ο Βασίλης, που συνόδευε τους ξένους και που ήταν παλιός εχθρός
του Αλή, τους είπε: «Την εποχή που κανείς δεν τολμούσε ούτε να

ζυγώσει στο Τεπελένι, εγώ με μερικά παλληκάρια του χωριού μου μπήκαμε

μέσα και σπάσαμε με τα βόλια ταπαράθυρα του σπιτιού του».
Απορημένοι οι περιηγητές τον ρώτησαν:
«Και τι έκανε ο Αλή;» και ο Βασίλης ατάραχος: «Τίποτα, έπιασε φιλίες με
τον αρχηγό μας και τον έπεισε να πάει στο Τεπελένι. Εκεί τον σούβλισε
και τον έψησε. Ύστερα προσκυνή­σαμε όλοι».
Ο βεζύρης είχε και γελωτοποιό. Τον είδαν στο ανάκτορο. Ξεχώριζε από
ένα πανύψηλο σκούφο από γούνα. Αλλά και για τοχαρέμι του Αλή

ενδιαφέρθηκαν και πληροφορήθηκαν ότι μέσα βρίσκονταν
300 γυναίκες και ότι υπήρχε και άλλο χαρέμι με νεαρά αγόρια. Φαίνεται
ότι ο Αλή εκδήλωσε ερωτικές διαθέσεις προς τον πανέμορφο νεαρό λόρδο,
όπως διαπίστωσε και ο Χομπχάους. Το ίδιο συνέβη και με τον γιο του
–τον Βελή πασά– όταν τον επισκέφτηκε ο Ποιητής, τον επόμενο χρόνο,
στην Τριπολιτσά.Είχαν ίσως πληροφορηθεί τις αμφισεξουαλικές

επιδόσεις του Μπάυρον.
Άλλωστε ούτε ο ίδιος τις έκρυβε. Το αντίθετο μάλιστα. Η πρώτη του
ομοφυλοφιλική σχέση ανάγεται στην εποχή του Καίμπριτζ, όταν

ερωτεύτηκε παράφορα ένα αγόρι της χορωδίας, τον Τζων Έντλεστον,

«το μόνο ανθρώπινο πλάσμα που με αγάπησε τόσο αληθινά και

ολοκληρωτικά», όπως έγραψε αργότερα –το 1812– στον Φράνσις

Χόντζον. Eκεί στο φημισμένο κολλέγιο της αγγλικής αριστοκρατίας

είχε ερωτικές σχέσεις και με άλλους βλαστούς ευγενικής καταγωγής,

που αργότερα εξελίχτηκαν σε επιφανείς προσωπικότητες της

βρετανικής κοινωνίας: τους κατοπινούς 4ο δούκα του Nτόρσετ

(4th Duke of Dorset), 5o λόρδο Nτελαγουάρ (5th Earl Delawarr) και

2ο κόμη Kλαιρ (2nd Earl of Clare).
Ακολούθησαν ο Ρόμπερτ Ράστον, ένας μικρός χωρικός που τον

εγκατέστησε στο Νιούστεντ και τον πήρε μαζί του το 1809 φεύγοντας
για την Ελλάδα, αλλά από το Γιβραλτάρ τον έστειλε πίσω, «για να μην
πέσει το όμορφο αγόρι στα χέρια των Τούρκων...» και ο Τζων Κάουαλ
(John Cowell), ένα όμορφο αγόρι 14 ετών που έμοιαζε καταπληκτικά με
τον Έλντεστον. Αλλά και στην Ελλάδα, το 1810, συνδέθηκε με τον
Ευστράτιο Γεωργίου, «την αγαπημένη ψυχή με τις αμβρόσιες μπούκλες,
που έπεφταν στη λατρεμένη του πλάτη», όπως τον περιγράφει σε
επιστολή του προς τον Χομπχάους (29. 7.1810). Στην Αθήνα αγάπησε
τον Νικόλα Ζιρώ (Nicoló Giraud), τον μικρό αδελφό της γυναίκας
του αρχικατεδαφιστή του Παρθενώνα, ζωγράφου και αρχιτέκτονα
Λουζιέρι (Gio­vanni Batista Lusieri) και τον υπηρέτη του Δημήτριο
Zωγράφο, τον οποίο και πήρε μαζί του γυρνώντας στην Aγγλία. Το 1811
δημιούργησε έναν ακόμα δεσμό με τον Γουίλλιαμ Χάρνες

(Revd WilliamHarness), παλιό συμμαθητή του στο Χάρροου, ενώ το

1823, στηνΚεφαλλονιά, ερωτεύτηκε τον δεκαπεντάχρονο Έλληνα

Λουκά Χαλανδριτσάνο (1809-1832).

.

Αναστάσιος Ι. Παπασταύρου: Λόρδος Μπάυρον. Από τα Γιάννενα στην Αθανασία (Οδυσσέας, 2006)

ΓΚΕΪ ΚΑΙ ΛΕΣΒΙΑΚΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ. ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ 10%

.
Γκέι και λεσβιακά ιστολόγια
του Δημήτρη Αγγελίδη
Προσδεθείτε για ένα διαδικτυακό ταξίδι στην ελληνική γκέι μπλογκόσφαιρα, ένα χώρο που με τις διάφορες εκφάνσεις του δείχνει παραστατικά τι σημαίνει να είσαι γκέι και λεσβία στην Ελλάδα σήμερα.
Πολλαπλασιάστηκαν τον τελευταίο χρόνο κι έγιναν της μόδας, με τη βοήθεια του Τύπου που αφιέρωσε στους ιστολόγους πάμπολλες στήλες, ρεπορτάζ και άρθρα. Τα ιστολόγια θεωρούνται πια κάτι σαν η πεμπτουσία του http://. Υπερβολές ίσως, αλλά είναι αλήθεια ότι άλλαξαν για τα καλά τις συνήθειες όσων σερφάρουν στο Ίντερνετ. Όχι άδικα. Η μπλογκόσφαιρα είναι τουλάχιστον εθιστική και συχνά συναρπαστική. Στις καλύτερες στιγμές της, έχει τόλμη, φρεσκάδα και αμεσότητα και μερικά από τα πιο καλογραμμένα κείμενα· κείμενα που σε συγκινούν, σε βάζουν σε σκέψεις ή σε κάνουν να γελάς.
Οι γκέι και οι λεσβίες δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Ήδη από τον καιρό του IRC, οι ομοφυλόφιλοι καταφεύγουν στο Ίντερνετ για να εκφραστούν και να επικοινωνήσουν. Θεωρητικά ζητήματα του ομοφυλοφιλικού κινήματος, σχόλια για την επικαιρότητα και προσωπικές εξομολογήσεις – η ελληνική γκέι και λεσβιακή μπλογκόσφαιρα καλύπτει τα πάντα με μια γραφή συχνά αιχμηρή, προκλητική κι ιδιαίτερη, ακόμα κι αν δεν συμφωνεί κανείς με όλα. Σημασία εξάλλου έχει η συζήτηση, και η μπλογκόσφαιρα είναι κατεξοχήν χώρος συζητήσεων.
Ζητήσαμε από τους ιστολόγους της γκέι και λεσβιακής μπλογκόσφαιρας να μας δώσουν οι ίδιοι το στίγμα των ιστολογίων τους. Τι θέλουν να πουν; Σε ποιους απευθύνονται; Απάντησαν οι περισσότεροι – 19 ιστολόγοι. Δημοσιεύουμε τις απαντήσεις ως έναν αντιπροσωπευτικό κατάλογο που περιλαμβάνει όλη την γκάμα των ελληνικών ιστολογίων ομοφυλοφιλικής θεματολογίας: από το πιο λυρικό ως το πιο προσγειωμένο, και από το πιο ομφαλοσκοπικό ως το πιο εξωστρεφές.
Για να διευκολυνθεί η ανάγνωση, κατατάξαμε κάπως αυθαίρετα τα ιστολόγια σε τρεις κατηγορίες: Α. ιστολόγια με ακτιβιστικό περιεχόμενο, Β. ιστολόγια που σχολιάζουν την επικαιρότητα, Γ. ιστολόγια προσωπικών εξομολογήσεων.

(Αναδημοσίευση από το site του 10%)

ΜΙΑ ΤΡΑΝΣΕΞΟΥΑΛ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

.
Τελευταίες παραστάσεις για την εξαιρετική παράσταση της ΕΛΣ με τον «Φυλακισμένο» του Λουίτζι Nτελαπίκολα και τη «Σύντομη ζωή» του Mανουέλ Nτε Φάλια σε σκηνοθεσία του Κρίστοφερ Όλντεν στις 29/11 και 1/12.
Μια συμβουλή: Δεν θα πρέπει να την χάσετε με τίποτα.
Μια απορία: Μετά την τρανσέξουαλ γαζώτρια στη «Σύντομη ζωή» και τις αναφορές στον κοινωνικό ρατσισμό και την τρανσφυλοφοβική βία, οι ομοφυλόφιλοι φίλοι της Λυρικής, που τόσο την έχουν στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια, μπορούν άραγε να ελπίζουν και σε κάτι περισσότερο; Π.χ. στο ανέβασμα μιας gay όπερας, όπως "Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ" του Barry, ή σε κάποιο ειδικό αφιέρωμα στους gay δημιουργούς;
Και μια προσδοκία: Μακάρι να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε και εδώ ως απάντηση επιχειρήματα περί (μη) ωριμότητας του κοινού. Η πυκνότητα των γκέι θεατών ανά τ.μ. στη χθεσινή παράσταση υπήρξε ανάλογη της περιοχής του Γκαζιού οποιοδήποτε βράδυ Σαββάτου και το χειροκρότημα παραπάνω από ενθουσιώδες. Πόσο περισσότερο ακόμη να ωριμάσει το συγκεκριμένο κοινό ;


ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ: Λαμπερή πρεμιέρα με σύγχρονες όπερες
του Πάνου Παναγιωτάκου (Ελεύθερος Τύπος 21-11-2006)
Mε άκρως εντυπωσιακό τρόπο και με μία πρεμιέρα που κύλησε σε σύγχρονους ρυθμούς άνοιξε για την Eθνική Λυρική Σκηνή το ανακαινισμένο θέατρο «Oλύμπια». Oι δύο μονόπρακτες όπερες του 20ού αιώνα, ο «Φυλακισμένος» του Λουίτζι Nτελαπίκολα και η «Σύντομη ζωή» του Mανουέλ Nτε Φάλια, που με διαφορετικό τρόπο μιλούν για την ελευθερία, παρουσιάστηκαν την Kυριακή (μ' ένα εικοσάλεπτο διάλειμμα ανάμεσα σε καθεμία) και χειροκροτήθηκαν θερμά από το κοινό. Tόσο οι μονωδοί - πρωταγωνιστές όσο και ο σκηνοθέτης Kρίστοφερ Ολντεν κέρδισαν τις εντυπώσεις. H ανατρεπτική και ευρηματική σκηνοθεσία του Ολντεν μετέφερε τα έργα σε σύγχρονους χρόνους και επιφύλαξε δύο συγκλονιστικά φινάλε για καθεμία όπερα: Στο «Φυλακισμένο» ο πρωταγωνιστής Λάουρι Bαζάρ οδηγείται ολόγυμνος στην εκτέλεση από τους δεσμοφύλακες μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θεατών. Στη «Σύντομη ζωή» η Aν Σοφί Nτιπρέλ στο ρόλο της προδομένης από τον Πάκο Σαλούδ αυτοκτονεί, κόβοντας αργά αργά το πρόσωπό της και στη συνέχεια τα χέρια της, γεμίζοντας αίματα το νυφικό της και δίνει οριστικό τέλος στη ζωή της, όταν μπήγει το μαχαίρι στην κοιλιά της.

Επιστροφή στις ρίζες της όπερας
Του Δημήτρη Ρηγόπουλου (Καθημερινη 26-11-2006)
Στην τελευταία σκηνή του «Φυλακισμένου» του Λουίτζι Νταλαπίκολα ο Λάουρι Βαζάρ, που τον υποδύεται, βγάζει τη φόρμα και μένει γυμνός. Δύο κυρίες στις μπροστινές μας θέσεις σκουντάει η μία την άλλη. Χαχανίζουν από αμηχανία. Λίγα λεπτά αργότερα, στη «Σύντομη ζωή» του Μανουέλ ντε Φάλια μια πολύ αξιοπρεπής παρέα ηλικιωμένων δείχνει να μην πιστεύει στα μάτια της: ένα ζευγάρι εραστών (ευτυχώς, ντυμένοι) ερωτοτροπούν ασύστολα και μάλιστα κατάχαμα. Το παραδοσιακό κοινό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής πρέπει να πήρε μια ικανοποιητική γεύση για το ανανεωτικό πνεύμα που φέρνει μαζί του ο Στέφανος Λαζαρίδης, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής της κρατικής μας όπερας. Σε μία και μόνο παράσταση είδε επί σκηνής την Τζούλια Σουγκλάκου με σφουγγαρίστρα υπό μάλης, παπάδες να καπνίζουν, σεξουαλικές χορογραφίες και η χαριστική βολή, τον Λατίνο τραγουδιστή της «Σύντομης ζωής» να φιλιέται περιπαθώς με την τρανσεξουαλική γαζώτρια. Δύο θεατές αποχώρησαν. Ελάχιστες απώλειες, αν σκεφθούμε το σοκ της μετάβασης στη νέα εποχή. Οσοι έμειναν ώς το τέλος, χειροκρότησαν ζωηρά. Και ορισμένοι έδειχναν να καλωσορίζουν με συνωμοτική διάθεση τον άνεμο της αλλαγής. Δεν αποκλείεται αυτό το ήσυχο βράδυ του Νοεμβρίου να έζησαν μια ιστορική στιγμή.

ΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΤΗΣ Λ.Ο.Α.

.

Οι προβολές ταινιών της Λ.Ο.Α θα γίνουν φέτος στις 1, 2 & 3 Δεκεμβρίου στο Αυτόνομο Στέκι
(Ζ.Πηγής & Ισαύρων)
Το πρόγραμμα έχει ως εξής:

Παρασκευή 1.12 20.00

everything will be fine, της angela maccarone, 1999
Η ιστoρία δύο εντελώς διαφορετικών αφρικανο-γερμανίδων γυναικών που ζούν στο Βερολίνο. Η Ναμπού, μία νεαρή λεσβία προσπαθόντας να κερδίσει πίσω την πρώην φίλη της Κάτια, πιάνει δουλειά σαν καθαρίστρια σε ένα διαμέρισμα κοντά στο δικό της. Εκεί ζει η Κίμ, μία όμορφη μαύρη στρέιτ γυναίκα, που οι επιλογές της, είναι πολύ κοντά σε αυτό που θεωρείται επιτυχία (γάμος-καριέρα). Ανάμεσα στις δύο γυναίκες αναπτύσσεται μία ιδιαίτερη σχέση και ο έλεγχος δεν αργεί να χαθεί…

22.00 gendernauts, της monika treut, 1997
Ένα ντοκιμαντέρ για την τρανς κοινότητα του Σαν Φρανσίσκο στα τέλη του 20ου αιώνα, λίγα χρόνια πριν την πρώτη πορεία τρανς υπερηφάνειας. Μέσα από καταθέσεις, φωτογραφίες, την καλλιτεχνική δουλειά τους, τους κοντινούς τους ανθρώπους παρακολουθούμε την προσπάθεια υπέρβασης του συστήματος των δύο φύλων από μία ζωντανή και δυναμική κοινότητα.

24.00 ecstasy in berlin, της Maria Beaty 2004
Όλα ξεκινούν με ένα λευκοφορεμένο χέρι να της αγγίζει το λαιμό, επιδεικνύοντας πόσο ευάλωτη είναι, ενώ σιγά σιγά την παραδίδει σε ένα λικνιστικό, υπέροχα παρατεινόμενο φιλί από μια εκπληκτική και ισχυρή γυναίκα. Η τέλεια σάρκα της άλλοτε δέχεται τρυφερά χάδια και άλλοτε τρυφερές ξυλιές, τα χείλη της άλλοτε δέχονται φιλιά κι άλλοτε λατρεύουν μια γυαλιστερή δερμάτινη μπότα. Με εκλεπτυσμένο αισθησιασμό και σεξουαλική ένταση, όλες οι επικίνδυνες ανταμοιβές οδηγούν στην ικανοποίηση του ερωτικού πόθου.

Σάββατο 2.12

18.30 celluloid closet, των rob epstein και jeffrey friedman, 1996
Οι ταινίες φτιάχνονται ήδη εδώ και 100 χρόνια, και gay χαρακτήρες υπάρχουν σε αυτές από την αρχή. Με αποσπάσματα από περίπου 100 ταινίες του Hollywood και συνεντεύξεις παραγωγών και αστέρων του Hollywood, το Celluloid Closet καταγράφει μία επική ιστορία- που μπορεί να γίνει και από ξεκαρδιστική μέχρι και ενοχλητική. Εξετάζει τους μύθους για την σεξουαλικότητα και τις απόψεις για τους σεξουαλικούς ρόλους όπως αυτοί εξελίσσονται μέσα στον 20ο αιώνα.

20.30 rules of the road, της su friedrich, 1993
Η ιστορία/διαδρομή ενός έρωτα, ειπωμένη με όχημα ένα από τα αντικείμενα που μοιράζεται το ζευγάρι: το παλιό, μπέζ στέισον βάγκον, με την ψεύτικη ξύλινη επένδυση. Ένα τυπικό οικογενειακό αμερικάνικο αμάξι που ανήκει όμως σε μια μη τυπική αμερικάνικη οικογένεια: την αφηγήτρια και τη σύντροφό της. Η ιστορία της σχέσης τους καταγράφεται μέσα στις λεπτομέρειες της χρήσης και της καθημερινής φροντίδας του αμαξιού.

21.00 damned if you don't, της su friedrich, 1987
Η Su Friedrich προσπαθώντας να καταγράψει τη σχέση καθολικισμού και γυναικείας σεξουαλικότητας, φτιάχνει ένα μωσαϊκό ιστοριών/εμπειριών οι οποίες δένονται μεταξύ τους σε τέλεια αρμονία. Εργαλεία του φιλμ είναι η ασπρόμαυρη ταινία “Black Narcissus” (1947, σκηνοθεσία Michael Powell), η βιογραφία μιας καλόγριας που έζησε τον 16ο αιώνα σε ένα ιταλικό μοναστήρι, κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για ομοερωτική σεξουαλική συμπεριφορά και μια βωβή ιστορία αποπλάνησης.

20.00 mango kiss, της sascha rice, 2004

Είναι 1993 όταν η Lou με την Sassafras, μετακομίζουν στο Σαν Φρανσίσκο, πιάνουν σπίτι μαζί και κατόπιν ερωτεύονται. Αρχίζουν να ορίζουν την ηθική και τα όρια της σχέσης τους και αποφασίζουν να δεχτούν η μία για την άλλη, την δημιουργία παράλληλων σεξουαλικών σχέσεων. Η ταινία με κάθε καλή πρόθεση και ειλικρίνεια αγγίζει το θέμα της αποκλειστικότητας των ερωτικών σχέσεων, ένα ζήτημα που ταλαιπωρεί την λεσβιακή κοινότητα εδώ και πολλά χρόνια…
κυριακή 3.12

18.30 after stonewall, του john scagliotti, 1999
Ένα ντοκιμαντέρ, που καταγράφει το lgbt κίνημα, από την εξέγερση του Stonewall και μετά. Ξεκινώντας από το Κίνημα Απελευθέρωσης του ’70 και τα Φεστιβάλ Γυναικείας Μουσικής φτάνει στην επιδημία του Aids και τα Gay Games. Μαθαίνουμε για τους αγώνες, τις ήττες αλλά και τους θριάμβους μιας περήφανης, αλλά παρόλα αυτά ακόμα στιγματισμένης, κοινότητας. Η ταινία καταγράφει τις προσωπικές αφηγήσεις τρανς ατόμων, λεσβιών και γκέι αντρών, που μεταμόρφωσαν όχι μόνο τις ζωές τους, αλλά και ολόκληρη την αμερικάνικη κοινωνία.

20.30 watermellon woman, της cheryl dunye, 1996
Η Cheryl είναι μία νεαρή μαύρη λεσβία που ζει στην Φιλαδέλφεια και δουλεύει σε ένα βίντεο κλαμπ, ενώ το όνειρό της είναι να γίνει κινηματογραφίστρια. Ξεκινά να ψάχνει τις ρίζες της στην ιστορία και επικεντώνεται στην ζωή μιας μαύρη ηθοποιό της δεκαετίας του ’60, την Fae Richards. Παράλληλα γνωρίζει την Diana, μία λευκή πελάτισσα του βίντεο κλαμπ, την οποία ερωτεύεται. Η ταινία, με χιούμορ και φαντασία, προσπαθεί να φέρει στην επιφάνεια τις αλληλεπιδράσεις και συγκρούσεις μεταξύ της λεσβιακής και της μαύρης κοινότητας.

22.30 pourquoi pas moi?, της stephanie guisti, 1999

H Camille, η Eve, η Ariane και ο Nick είναι φίλοι, 20 χρονών, ανοιχτά ομοφυλόφιλοι σχεδόν παντού. Από την άλλη δεν έχουν αντιμετωπίσει ποτέ το γεγονός ότι δεν έχουν μιλήσει στις οικογένειές τους, για την σεξουαλικότητά τους. Μόνο η μητέρα της Camille το ξέρει και συμφωνεί με την κόρη της ότι έχει έρθει η ώρα να μιλήσουνε στους γονείς τους και οι υπόλοιπες. Μαμά και κόρη λοιπόν, αποφασίζουν να οργανώσουν στο σπίτι τους ένα σαββατοκύριακο αποκαλύψεων. Παρά τους ενδοιασμούς όλες τελικά θα καλέσουν τους γονείς τους...

(Αναδημοσίευση από το site της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας)

OLIVIERO TOSCANI & RARE clothes

ΔΥΟ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ

.
We Are Dad (directed by Michel Horvat 2005 USA 68 min video)
It’s difficult to imagine more exemplary parents than Floridians Steven Lofton and Roger Croteau. Back in the 80s, these two pediatric AIDS nurses took in four African American infants with HIV whom nobody wanted, and fostered them as their own. The disease claimed Ginger, but Frank, Tracy, and Bert beat long odds, thriving thanks to their dads’ discipline, stability, and up-to-the-minute medical knowledge.
This portrait of a loving family is filled with heartwarming, inspirational anecdotes. Alas, fate tossed the family a curve: Bert tested negative when he was three, and the state reclassified the healthy boy as adoptable. When Steven declined to answer questions about his sexuality on his application, Florida — the only state with a blanket ban on gay adoption — disqualified him.
Any objective viewer can see what’s best for Bert. However, the state of Florida, and the conservatives who opine against gay adoption, have another agenda. The irrationality and bigotry of their arguments isn’t infuriating so much as ridiculous, given what we see of the Lofton-Croteau household. At heart, this endearing film is a vote of confidence that enlightened humanity ultimately will trump half-baked ideology and medieval social policy.
The case of Lofton v. State of Florida, challenging Florida’s ban on adoption by gay couples, went all the way to the Supreme Court, which in January refused to hear the case and let the Florida law stand.
by Michael Fox

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: ΓΙΟΥΚΙΟ ΜΙΣΙΜΑ, Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΑΜΟΥΡΑΪ

.

Στις 25 Νοεμβρίου του 1970, μετά από μια δραματική απόπειρα διαμαρτυρίας ενάντια στην δυτικοποίηση της Ιαπωνίας, ο Μισίμα αυτοκτονεί μπροστά σε πλήθος κόσμου με τον παραδοσιακό τρόπο των Ιαπώνων σαμουράι, το σεπόκου.Γιούκιο Μισίμα, ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς παγκοσμίως, γεννήθηκε το 1925 στο Τόκιο και το πραγματικό του όνομα ήταν Κιμιτάκε Χιράοκα. Λογοτέχνης, θεατρικός συγγραφέας, στρατιώτης, πολεμιστής της “Τιμής”…

Ηταν 12:15 το μεσημέρι. Η Ιαπωνία έχανε μια από τις προσωπικότητες που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη μεταπολεμική της περίοδο σε όλα σχεδόν τα επίπεδα. Η ανθρωπότητα αποχαιρετούσε έναν από τους σημαντικότερους ανατολικούς λογοτέχνες και δημιουργούς του 20ου αιώνα. Το πρωί της ίδιας μέρας ο Μισίμα είχε ταχυδρομήσει στον εκδότη του το τέταρτο και τελευταίο μέρος της κορυφαίας του επικής τετραλογίας «Η θάλασσα της Γονιμότητας». Η τελετουργική αυτοκτονία του - ύστατη πράξη αντίστασης στην παρακμή της σύγχρονης Ιαπωνίας - δίχασε και προβλημάτισε τους μελετητές του και κατά κάποιον τρόπο αποτέλεσε το τελευταίο κεφάλαιο του έργου του.

Συμβιβασμένος με την ιδέα και την πραγματικότητα του Θανάτου ως αναγκαιότητα, αναζητούσε και σκηνοθετούσε την αισθητική του δικού του θανάτου. Κι ανάμεσα στις μακάβριες πρόβες, δήλωνε: «Θα πεθάνω πριν τα πενήντα μου χρόνια. Αυτό, γιατί θέλω το νεκρό μου κορμί να είναι όμορφο και δυνατό».

Ο Γιούκιο Μισίμα υπερασπίστηκε τις παραδοσιακές αρχές και τα ηρωϊκά πρότυπα των σαμουράι και της Ιαπωνίας αντιμετωπίζοντας συνήθως το σκεπτικισμό και τη χλεύη του ακροατηρίου του. Γράφοντας μ’ ένα λιτό όσο και βαθύ, λεπτοφυή και απρόβλεπτο λυρισμό εξύμνησε το σώμα και το πνεύμα, καθώς και τον θάνατο ως πέρασμα στην αιωνιότητα. Θέλησε να ξυπνήσει την Ιαπωνία από τον κατήφορο της δυτικοποίησης και να εγείρει την αντίσταση προς τα ηρωικά ιδανικά μιας πρώην δοξασμένης χώρας.

Στις 25 Νοεμβρίου του 1970 ο Μισίμα και η ομάδα του των εθνικιστών νέων, που αποκαλούνταν “Τάτε νο κάι”, μπήκαν στο αρχηγείο των ιαπωνικών Δυνάμεων Αυτοάμυνας στην Ιτσιγκάγια στο Τόκυο και το κατέλαβαν. Με έναν πύρινο λόγο από το μπαλκόνι του δευτέρου ορόφου απευθύνθηκε στους απαθείς αξιωματικούς καλώντας τους να σηκώσουν το κεφάλι και να δουν την δοξασμένη Ιαπωνία της παράδοσης και των αιώνιων αξιών του αίματος και της τιμής, ενάντια στην επελαύνουσα ευτελή αμερικανική κουλτούρα.

“Νομίζω ότι ούτε καν με προσέχουν”. Η τελευταία φράση του πριν το ξίφος του σχίσει την κοιλιά του. Ο υπασπιστής του, Μορίτα τον αποκεφάλισε με τρεις προσπάθειες και αυτοκτόνησε και αυτός.

Ο συγκλονιστικός θάνατος του Μισίμα σόκαρε όχι μόνο ολόκληρη την Ιαπωνία, αλλά και τον κόσμο.
(Αναδημοσίευση από το site του Altermedia.info)

Διαβάστε:

Γιουκίο Μισίμα: Η ηθική των σαμουράι στη σύγχρονη Ιαπωνία

Εισαγωγή: Φώτης Τερζάκης Μετάφραση - Επίμετρο: Γιώργος Σ. Βλάχος

Εκδ. «Ερατώ»

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: 15 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ FREDDIE MERCURY

Ο ΕΖΡΑ ΚΑΙ Ο ΣΕΛΙΜ, Η ΣΑΜΙΡΑ ΚΑΙ Η ΕΝΤΙΘ. Ο ΕΡΩΤΑΣ ΑΝΘΙΖΕΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

.

ZERO DEGREES OF SEPARATION
Synopsis
When your lover is most often considered your enemy your relationship has more at stake than the average affair.
Selim and Ezra are lovers caught in the midst of the Israeli-Palestinian conflict. Selim is Palestinian and Ezra is Israeli. Samira and Edit met at a demonstration. They too are lovers. Samira is Palestinian, Edit is Israeli.
The documentary feature Zero Degrees of Separation takes viewers on a unique journey through the complex lives of Israeli and Palestinian gays and lesbians in inter-ethnic relationships. Though living on the margins of society, these couples defy the odds, existing in the midst of conflict with a gentle humanity and mutual respect.
Interwoven into these stories is director Elle Flanders' own rich narrative of growing up with Zionist grandparents intimately involved in the founding of the state of Israel. Drawing the past into the present through the use of home movies, the director retraces her grandparents’ travels as they tour a fledgling nation brimming with pioneering, joyous youth, immigrants, refugees and endless open vistas of the Holy Land.
In stark contrast, the modern images of the Occupation expose the cracks in the country’s foundation. Faced with endless barriers, the Palestinians in Zero Degrees of Separation must constantly detour roads, their own homes, their lands and their lives. And though violence is a daily intrusion, perhaps one of the greatest obstacles to Palestinian daily existence is the Israeli bulldozer as it destroys homes, builds barriers, settlements, bypass roads, and tears-up what little is left of this land.
Elle Flanders breaks with the sensationalistic media coverage of the violence in the Middle East by documenting the everyday lives of courageous, outspoken individuals as they take small steps towards peace, mutual respect and hope. Through their example, Zero Degrees of Separation builds bridges where only walls exist
Characters
Ezra – a 50-something year old plumber, born to Iraqi Jewish parents, who lives and works in Jerusalem. Ezra is politically aware and active, and comes across as a philosophical thinker. His insight into the rift between Palestinians and Israelis is not only informative but also deeply personal as he struggles with it daily, having chosen not just a Palestinian partner, Selim, but also a gay man nonetheless. Ezra shares an unexpected link to director Elle Flanders' family.
Selim– a 27-year-old Muslim Palestinian who resisted the Occupation in his youth, during the first Intifada, and was jailed by the Israeli army for seven years, beginning when he was just fifteen. Ezra and Selim have been together for five years and constantly struggle to live together in Jerusalem, where Selim cannot legally live and is in constant threat of being arrested for that reason. Selim speaks about the complexity of his experience, his understanding of the Palestinian struggle and his personal struggle as a Palestinian living with an Israeli man.
Samira – a Muslim Palestinian from Haifa, who is an oncological nurse in a highly specialized unit in one of Israel’s largest hospitals. She became active in the Israeli anti-occupation group Black Laundry and finds herself more often amongst Israelis. Samira is socially active and a regular on the Tel Aviv club scene. She and Edit were partners for just over a year.
Edit – a Jewish Israeli from Bat Yam, a working class bedroom community of Tel Aviv. She was born to Jewish Argentinean parents, who were targeted by the Argentinean military government in the 1960’s. Edit considers Israel the country that saved her and her family’s lives. Edit is also a feminist who worked at the rape crisis centre in Tel Aviv and is critical of and active around Israel’s policies towards Palestinians. While Edit and Samira were politically active together, they did not always see eye to eye.

(Αναδημοσίευση από το επίσημο site της ταινίας)

ΤΙ ΣΧΕΔΙΑΣΕ Ο ΓΙΑΠΩΝΕΖΟΣ 6- SADAO HASEGAWA

Ο Θ.ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ ΣΤΙΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΒΡΑΔΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗ
ΤΕΤΑΡΤΗ 22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2006 ΩΡΑ 20:30 μ.μ.

(τον συγγραφέα παρουσιάζει η Σώτη Τριανταφύλλου)

Οι Εκδόσεις - Βιβλιοπωλείο «Πολύχρωμος Πλανήτης» συνεχίζουν για την περίοδο 2006-2007 την σειρά Λογοτεχνικών - Ποιητικών Βραδιών υπό τον τίτλο: «Πολύχρωμοι Συγγραφείς», με αφιέρωμα στον συγγραφέα Θεόδωρο Γρηγοριάδη την Τετάρτη 22 Νοεμβρίου και ώρα 20:30, στον χώρο του Βιβλιοπωλείου (Αντωνιάδου 6, Πεδίον Αρεως, έναντι πλαϊνής εισόδου ΑΣΟΕΕ).

ΜΑΓΙΟ ΜΕΣ' ΣΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ

Από την κολεξιόν του πορτογάλου σχεδιαστή Nuno Gama:

gAMA-ME

15 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ TOM OF FINLAND

.
TOM OF FINLAND
By Valentine Hooven III
Tom of Finland's real name is Touko - because he was born on 8 May 1920, on the south coast of Finland, and May in Finnish is "Toukokuu". His homeland had been independent for just three years when Touko was born, and outside its few cities the country was still rough and wild. The men who worked in the fields and woods, the farmers and loggers, were true frontiersmen, every bit as rough and wild as the countryside.
Touko grew up among those men but was not a part of their world. Both his parents were schoolteachers, and they raised Touko indoors in an atmosphere of art, literature and music. Obviously talented, by the time he was five he was playing the piano and drawing comic strips. He loved art, literature and music.
But he loved those outdoorsmen even more. At that same age of five, Touko began to spy on a neighbour, a muscular, stomping farmboy whose name, "Urho", means "hero". Urho was the first in a long line of heroes to hold Tom's attention while he memorized every flex of their lean muscles, every humorous twist of their full lips.
In 1939, Touko went to art school in Helsinki to study advertising. His fascination expanded to include the sexy city types he found in that cosmopolitan port - construction workers, sailors, policemen - but he never dared proposition them. It was not until Stalin invaded Finland and Tom was drafted into a lieutenant's uniform that he found nirvana in the blackouts of World War II. At last, in the streets of the pitch-black city, he began to have the sex he had dreamed of with the uniformed men he lusted after, especially once the German soldiers had arrived in their irresistible jackboots. After the war, Touko went back to studying art and also took piano classes at the famed Sibelius Institute. Peace put an end to blackout sex and uniforms became rare again, so Touko returned to his teenage practice of locking himself in his room, stripping naked, and stroking himself with one hand while the other hand created on paper what he could seldom find on the streets.
By day, he did freelance artwork - advertising, window displays, fashion design. In the evenings, he played the piano at parties and cafes, becoming a popular member of Helsinki's post-war bohemian set. He avoided the fledgling gay scene, because what were then called "artistic" bars were dominated by the flamboyant effeminacy typical of the time. He traveled frequently, becoming very familiar with the gay cruising areas found in every major city. Still, in 1953, when he met Veli, the man with whom he would live for the next 28 years, it was on a street corner a few blocks from home.
At the end of 1956, at the urging of a friend, Touko sent his secret artwork to a popular American muscle magazine, but, being cautious in those paranoid times, and anyway thinking that "Touko Laaksonen" was too tough a name for American tongues, he signed them,"Tom". The editor loved them. The cover of the Spring 1957 issue of "Physique Pictorial" features a laughing lumberjack, drawn by "Tom of Finland". It was a sensation. Touko became Tom of Finland. The rest is history.
The demand for what Tom always called his "dirty drawings" grew quickly, but neither erotic art nor homosexual art paid very well in the Fifties. He soon stopped playing the piano in order to devote the time to his drawing, but it would be 1973 before Tom of Finland was making enough money for Touko Laaksonen to be able to quit his daytime job in advertising. Once he could devote his efforts full-time to his erotic drawing, Tom combined photorealistic attention to detail with his wildest sexual fantasies to produce a body of work that, for sheer homoerotism, will probably never be surpassed.
1973 was also the year of Tom's first art exhibition, in Hamburg, Germany, but that experience was so negative (all but one of the drawings were stolen) that it would be 1978 before he would agree to another exhibit, in Los Angeles, for which he made his first trip to America. Over the next couple of years, a series of exhibitions in Los Angeles, San Francisco, and New York, with trips to America for each one, turned the shy Helsinki artist into an international gay celebrity with friends the like of Etienne and Robert Mapplethorpe. The business end of his career was taken up by a Canadian American, Durk Dehner, and under his capable management Tom at last had financial security. In 1981, Tom's lover, Veli, died of throat cancer; at the same time, the AIDS epidemic began to hit hard the very cities and circles of friends he had so recently come to love in America. Still, throughout the Eighties, the trips to America continued to increase until Tom was spending six months in L.A. with Durk Dehner for every six he spent back in Helsinki. After emphysema was diagnosed in 1988, Tom was forced to curtail his beloved traveling but continued to draw.
When the disease, and the medication, made his hand tremble too much for him to execute the finely detailed work for which he had become famous, Tom switched back to a childhood favourite, pastel, executing a richly coloured series of nudes in that medium almost up until his death from an emphysema-induced stroke on 7 November 1991. In spite of his own affectionate term, Tom's work must be considered more than just "dirty drawings", and given some of the credit for the change in the gay world's self-image. When Tom's work was first published, homosexuals thought they had to be imitation women, and spent their lives hiding in the shadows. Thirty-five years later, gays were much more likely to be hard-bodied sun-lovers in boots and leather, masculinity personified. Tom's influence in that direction was no accidental byproduct of his art. From the beginning, he consciously strove to instill in his work a positive, up-beat openness. When asked if he was not a little embarrassed that all his art showed men having sex, he disagreed emphatically: "I work very hard to make sure that the men I draw having sex are proud men having happy sex!"

(Αναδημοσίευση από το site του Tom of Finland Foundation.)

Η ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ ΜΕ ΤΟ AIDS

Saudi Arabia Begins to Face Hidden AIDS Problem
By Hassan M. Fattah (The New York Times, 8-8-2006)
RIYADH, Saudi Arabia—

He lives virtually in hiding, his real life a secret from his family and some of his closest friends.
Being gay in Saudi Arabia is hard enough. But for a growing number of Saudis like Feisal, middle-aged, gay and H.I.V.-positive, life is a tangle of regret and fear.
“You live in constant fear of being found out and attacked,” said Feisal, who spoke on condition that only his middle name be used, for fear of discrimination. “I’m sure a lot of people would think I deserve what I have if they knew about it.”
If not for a mixture of Saudi doctors, social workers and advocates for AIDS patients who have pushed the government to tackle the disease more openly and encouraged patients to fight for their rights, Feisal’s situation would be even more dire. But change is slowly taking place.
For years Saudi Arabia kept its growing AIDS problem hidden. Statistics on the disease were sealed in envelopes and guarded like national secrets. In mosques, imams spoke of AIDS as the “wrath of God” brought upon people who committed “sexual deviancy.”
Now, the government is opening up. In June, the Ministry of Health announced that more than 10,000 people in Saudi Arabia were H.I.V.-positive or had AIDS, including nearly 600 children. The numbers appear to show a significant increase in infection over 2004, when 7,800 cases were reported, and 2003, when 6,700 cases were reported.
Officials say that better reporting is the reason for the growing numbers. But many doctors say even the latest figures are off, with the real numbers likely to be far higher in this nation of 27 million people. One physician who has treated many patients who have been hiding their condition or were unaware of it estimated that the real number could be as high as 80,000.
Some years back, the government passed legislation protecting the privacy of people who were ill and guaranteeing their right to work, which provided some protection to AIDS patients. Saudi citizens with AIDS have also long had the right to free medical care, and today receive expensive anti-retroviral drugs without charge.
But the rights and protections are only for Saudi citizens. More than three-quarters of the reported H.I.V. cases are of foreign residents. Foreigners living here found to be H.I.V.-positive are typically imprisoned and then deported.
Fortunately for Feisal, he is a Saudi citizen. “I have to praise the government,” he said. “We get the drugs for free, the medical care for free, and the treatment is confidential.”
But Feisal said that nothing is being done to build acceptance of people with AIDS, much less homosexuality.
Indeed, the lingering challenge for most AIDS patients is their acceptance by society. Ever since the first case was diagnosed here in 1984, the disease has challenged social and religious taboos. Women began to be infected by their husbands, who contracted the disease on trips abroad and, increasingly, inside the country. Children, too, were born infected, and soon the numbers became hard to ignore.
In this highly conservative Muslim nation, where women are forbidden to drive and talk of sex is taboo, even traditional efforts at AIDS prevention face challenges. There is little talk of condom use and safe sex; outreach is focused on abstinence and fear of God.
A growing movement of AIDS patients, doctors and social workers is putting emphasis on teaching Saudis about the disease, though, to help AIDS patients live more normal lives. The King Faisal Specialist Hospital and Research Center here in the capital now holds regular public discussions on AIDS and how to live with it. Doctors like Abdullah al-Hokail, who has worked on AIDS at the hospital since the 1980’s, appears regularly on Saudi television to explain the effects of the disease and to preach safe sex.
“The main problem here is not the disease itself,” said Muneera al-Dahhan, a clinical counselor at King Faisal Hospital, the top AIDS treatment center in the country. “It is the tough view of society. People see this as the result of sexual behavior that is unacceptable in our society and are unable to accept it.”
Many other Muslim countries have begun similar programs after decades of underreporting incidence rates. Religious leaders long credited Islam and the region’s conservative culture, which forbids premarital sex, for the low incidence of AIDS. But most clinicians inside and outside the region long suspected that local health agencies were reporting incomplete numbers.
When Rami al-Harithi stood before television cameras at a commemoration of World Aids Day in the Saudi capital last year, he became one of the first AIDS patients to come out in the open.
“I wanted to change people’s view of H.I.V.,” said Mr. Harithi, whose story has attracted sympathy throughout the country. A hemophiliac, Mr. Harithi contracted H.I.V. when he was 8 years old. “Just as I’d expected, people were surprised to see me as just a normal guy inflicted with this disease.”
Mr. Harithi has become something of a celebrity here, appearing on almost every Saudi television and satellite channel, profiled in newspapers and invited to speak at medical symposiums. As an advocate he has sought to deliver one consistent message: AIDS patients are nothing to be afraid of and deserve their rights.
“I’m not trying to get hugs and kisses by going public,’’ he said. “I just want to ensure that my rights at work and in life are guaranteed and that I will continue to get the care I need.”
Other AIDS patients jealously note that the specifics of Mr. Harithi’s case have allowed him to lead a more normal life than they can. For those who contracted the disease sexually, especially those in Saudi Arabia’s homosexual underworld, life often proves far lonelier.
“He’s excusably positive,” said one patient who has kept in touch with Mr. Harithi, speaking on condition of anonymity to preserve his privacy. “Public sympathy is with him because of the way he contracted the disease; it wasn’t through sex. They wouldn’t have been as nice otherwise.”
For men like Feisal, who tested H.I.V.-positive five years ago, the options are markedly different. He attended college in the United States, where he enjoyed an avowedly raucous gay sex life, but returned to Saudi Arabia where homosexuality was a crime and became closeted. He was trying out for a job when a friend warned him that it would entail a blood and urine test. He decided to test independently first, and found that he was infected with H.I.V.
Even other gay men have rejected him, he said. He used to frequent a gay Arab Internet chat room. But when he admitted that he was H.I.V. positive to one user, he said, he was banned from one of the sessions.
“I did this to myself and take responsibility for what happened,” he said. “If I was a citizen of the U.S. or of Europe, I would want to live. But here there’s no gay life, much less an H.I.V.-positive life.”
The latest efforts have made a difference but only a small one, many AIDS patients say.
“There is a war against the disease,” said one man, who contracted the disease after an encounter with a prostitute in the United States years ago and who spoke on the condition of anonymity out of embarrassment. “They accept the sick, but don’t want to deal with them as people.”

ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ AIDS

.

H.I.V. Secrecy Is Proving Deadly
By HOWARD MARKEL (The New York Times, 25/11/2003)
With the progress in the medical treatment for H.I.V. over the past decade, unsafe sexual practices have risen and prevention efforts stalled.
And when it comes to being infected with H.I.V., the truth still remains shrouded in secrecy.
Today, many public health experts say that failure to disclose H.I.V. infection to partners, whether unintentionally or intentionally, is a significant but underreported factor in the continued spread of the virus in the United States.
The Centers for Disease Control and Prevention estimates that as many as 33 percent of the 900,000 Americans infected with the virus may not know it.
Dr. Robert Klitzman, a psychiatrist, and Dr. Ronald Bayer, an ethicist, both professors at Columbia, have explored the prevailing range of views and practices concerning H.I.V. disclosure in a newly published book, ''Mortal Secrets: Truth and Lies in the Age of AIDS.''
Using oral history interviews, the book explores the sexual practices of 49 men and 28 women in New York City. Sixty of the subjects are H.I.V. positive and there is diverse representation of gay men, lesbians, heterosexuals, Asians, Latinos, whites and blacks.
Dr. Klitzman said one of the most disturbing findings was that about a third of the gay men interviewed ''admitted that, at some point, they lied about their status, but it is probably a higher number.''
''I was horrified by some of the things people told me,'' Dr. Klitzman continued, ''and at the end of each interview we spoke to the subjects about safer sex and the importance of disclosure. But it led us to think about the importance of a code of sexual ethics.''
Although the interviews occurred from 1993 to 1996, before the advent of highly active antiretroviral therapy, experts say they believe that little has changed.
Sharon Boyd of the Michigan Department of Community Health said her current research suggested that perhaps as few as 20 percent of infected people living in Detroit had told their partners their H.I.V. status. ''Many fear that they won't have sexual partners if they do tell,'' she said. ''Many change partners quite often and are having unprotected sex.''
In real life situations, of course, the practice of sexual ethics is complicated by many factors.
Dr. Bayer said, ''People struggle with moral choices all of the time.''
''Many of the people we interviewed said that it mattered a great deal if they thought they might be harmed or rejected because of disclosure or if they felt the world was hostile or hospitable to being H.I.V. positive,'' he added. ''Fear and terror often shaped their decisions.''
A few case studies from the Klitzman-Bayer research reveal a complex web of secrets, lies and sex. The study's participants are identified only by pseudonyms.
Ginger says she routinely discloses her status to partners, but admits that even thinking about these discussions provokes anxiety.
''Nights have gone by where I've been on a date and 'I'm going to tell him tonight,' and then I didn't tell him. But I just automatically know about myself that if I were to proceed to have sexual intimacy with him and didn't tell them, I would feel horrible for the rest of my life, whereas rejection wouldn't.''
Craig, who is gay, felt that knowing a partner's status was unimportant as long as he practiced safe sex. ''We don't exactly say it,'' he explained. ''It's not really a say. It's a do: a condom is out on the table. You don't really discuss. Things just flow.''
Another subject, Patrick, hid his bisexuality and H.I.V. infection from his girlfriend for two years. ''I finally started to come to the conclusion that I'm going to lie to her,'' he said. ''I'm going to tell her I just found out. I think it was going to kill me, holding it in.'' When Patrick did tell her, he was astounded to learn that her greatest fear was that his infection would prevent them from getting married. Although she has tested negative four times, Patrick said he still worried.
Matters become even more difficult when trying to tell past sexual partners. As Nancy, 32, related in the book: ''People move, especially in their 20's. I was going to college; they're going to college; phone numbers and things move.''
She added: ''It's not always easy to talk to an old lover, because why did you break up? I mean, there are problems there.''
Mark Barnes, a lawyer and former associate commissioner of the New York City health department in the early 90's, recalled being shouted down in meetings when he urged people with H.I.V. to disclose their status. ''It's been woefully lacking in our prevention efforts, although there has been a new push by the C.D.C. and local health departments to encourage people to disclose,'' Mr. Barnes said.
In the past few years, local health departments' partner notification programs have proved to be effective, some experts say.
''If someone from the health department comes to your door and tells you that a person you had sex or shared needles with is H.I.V. positive, it sends a potent message,'' said Eve Mokotoff, chief AIDS epidemiologist for Michigan.
Disclosure can also be connected to the social acceptance of being H.I.V. positive in a given place and time. In 2000, Gugu Dhlamini, a South African woman, was stoned to death by her townspeople after publicly disclosing that she had H.I.V., said Dr. Quarraisha Abdool Karim, head of an AIDS research program involving South African women.
Over five million people in South Africa are infected with H.I.V. but less than 10 percent are aware of their status. With meager access to medical intervention and real risks in going public, South Africans ''have little incentive to even take an H.I.V. test,'' Dr. Karim said.
In Brazil, however, there appears to be a much greater openness about sexuality and H.I.V., encouraged in part by governmental efforts to sponsor early treatment and prevention campaigns, said Jennifer Kates, director of H.I.V. policy for the Henry J. Kaiser Family Foundation. ''Brazil is a real success story in both prevention and treatment of H.I.V.,'' Ms. Kates said.
In the United States, many public health experts and legal scholars believe that individual counseling and educational campaigns encouraging disclosure are more effective than punitive laws in preventing H.I.V. transmission. Thirty-five states have laws carrying criminal penalties for failing to disclose H.I.V. status to a sex partner.
What these laws often do not distinguish, said Prof. Lawrence O. Gostin, a professor of public health law at Georgetown University, is whether the infected person used a condom or actually intended to cause harm.
Such laws may also provide an incentive not to be tested, he said.
Public policies aimed at reining in sexually transmitted diseases are frequently foiled by human behavior, say Dr. Klitzman and Dr. Bayer, the authors of the new book. Still, they add, disclosure is essential in the containment of AIDS.
''To say everyone should disclose all the time is difficult, since some people may be rejected, kicked out of their homes, beaten up or worse as a result of it,'' Dr. Klitzman said. ''So we health professionals need to encourage those individuals who choose not to disclose to consider carefully all of the consequences of their decisions.''

HOMO SAPIENS

Lourdes Almeida ( Μεξικό )

Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΟΥ AIDS

THE AESTHETIC OF AIDS (απόσπασμα)
By Mark Jacobs

AIDS activism has always been image-driven. The Silence=Death logo was professionally art directed, a re-appropriation of the pink triangle that had already come to stand for gay liberation paired with painstakingly selected Gill Sans Bold Extra Condensed type. A collective of artists called Gran furry was among an accomplished number who further defined the visual sensibility og the movement, achieving an incendiary crescendo with a Pope-skewering installation unleashed at the 1990 Venice Biennale. “AIDS made its debut among a very cultured group of people”, wrote Jesse Green, in a 2003 story tiled When Political Art Mattered that ran in The New York Times Magazine. “I sometimes wonder what would have happened if instead of emerging among urban gay men, AIDS had first burrowed its way into sexual lives of, say, accounts”.
The twin imperatives of the original movement, gay visibility and saving their own lives, predicated a hard style; ACT UP, the AIDS Coalition to Unleashed Power, even defines itself as a group united in anger. Protestors incorporated punk and military into wardrobes of fitted denim shorts, aggressive footwear and slogan T-SHIRTS. Gregg Araki, the filmmaker responsible for Nowhere, The Doom Generation and the more restrained Mysterious Skin, created a noteworthy vision of this angst in The Living End, a gay HIV-positive road movie from 1992. Its nihilistic pop heroes were good looking, twenty-something, listened to Dead Can Dance, drove a car with a “Choose Death” bumper sticker and had AIDS. Luke, a muscular, tanned hustler disposed to bashing gay bashers, wears a uniform of black sunglasses, a back leather jacket, jeans torn at the knees and a sleeveless Jesus and Mary Chain T-shirt, when he wears a shirt at all. He delivers the film’s thesis over a bowl of Barbie cereal in front of a Smiths popsicle boy tour poster. “Fuck work, fuck the system, fuck everything”, he says. When his sensitive counterpart Jon tries to walk out on their doomed trip, Luke forces sex on him while holding a gun in his mouth, a vivid assessment of the state of gay affairs before the Federal Drug Administration approved the first protease inhibitor in 1995. Araki dedicates the movie to “the hundreds who’ve died and the hundreds of thousands more who will die because of a big White Hall full of Republican fuckheads”. Class dismissed.
As a reference, Araki’s alternative vision is dark and contrary, stylishly dovetailing with the current taste for the last decade. A safe sex message can also be camp, as the mainstream preferred it, like Lisa Left Eye Lopes, who liked to wear colorful condoms over one eye. Or it can be uncomfortably recent, like a Katarine Hammet sheer midriff-baring halter-top from Sping/Summer 2004 that spells out ‘Use a condom’ in diamante studs. Or you might just feel like dancing to the socially aware lyrics of the 1991 club track People Are Still Having Sex be LaTour. (Its soft core acid house music party video can be seen at latourmusic.com) Dover Street Market is already ahead of the curve, having recently collaborated with Butt magazine on a T-shirt printed with a truly massive inverted pink triangle. It might be the official start of something impassioned or cleverly depoliticized, or both. The point is that we talk about AIDS with our lovers and friends and refuse to be embarrassed by the outspokenness of the men and women who afforded many of us the better lives we now lead. It’s called pride and not only gay people have it.

(Αναδημοσίευση από το βρετανικό περιοδικό i-D, τεύχος Νο 270, Οκτώβριος 2006)

ROSS BLECKNER

ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΟ, Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΟΣΘΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ

Manuel Arellano: El condón, el segundo prepucio del hombre
Por Adelaido Martínez Huitrón, anodis.com (México)
Los hombres, heterosexuales y homosexuales, deberíamos comprender que en nuestros días el condón es ya nuestro segundo prepucio”, aseguró Luis Manuel Arellano, jefe de Departamento de Orientación Comunitaria del Censida.Durante su ponencia “El SIDA entre nosotros: por qué afecta a la población gay mexicana” en Los Martes de Contempocinema, Arellano hizo una referencia histórica sobre los espacios públicos frecuentados por los hombres gays, que en México, han existido desde siempre, y aunque no hay registros, se pude decir que aparecieron con la famosa redada en la casa de don Porfirio Díaz en 1901, donde se encontraron 41 personas, 20 hombres, 20 mujeres y (supuestamente) un homosexual. Entre los detenidos se encontraba el propio hijo del en aquel entonces presidente de México.
En los años 20, esta población se reúne en lugares con el propósito de admirar obras de arte, en los 40 se les suman casas particulares, cantinas y burdeles, y en los 70, con la obra El vampiro de la Colonia Roma de Luis Zapata, donde se hace referencia a estos sitios, además del surgimiento de dos cadenas muy conocidas de restaurantes, que aún hoy en día son frecuentadas por homosexuales.
Es así como surgen las redes de convivencia gay, donde hombres entran en contacto, interactúan, se enamoran y establecen relaciones. Con la idea del potencial adquisitivo de los homosexuales, aparecen las primeras revistas gays, y en los espacios mediáticos se comienza a hablar de homosexualidad, como el programa de radio de Tito Vasconcelos por Radio Educación. Ahora, las redes se multiplican con la aparición del Internet y la televisión de paga.
Arellano también se refirió al machismo como modelo de comportamiento sexual, donde existe una parte dominante y una dominada, la parte masculina y la femenina, el mapa erótico se centra en el ano, el pene y la boca, y la eyaculación sirve como punto final perfecto para el coito.
Sin embargo, para Arellano el problema principal es que, en los diversos lugares de encuentro para la comunidad, no existe información y prevención acerca de enfermedades de transmisión sexual, incluyendo el SIDA, por lo que la vulnerabilidad es más grave.
El problema toma mayor importancia cuando el riesgo se concentra en el ano y en la boca, en cuanto al primero, por cuestiones culturales no se cuida de enfermedades propias como las hemorroides, en tanto, la boca tampoco es muy cuidada, de hecho, de acuerdo con Arellano, el 95% de los mexicano ha parecido gingivitis (inflamación de las encías), que propicia la herpes bucal, caries y otras enfermedades.
En cuanto al SIDA, de acuerdo con la Secretaría de Salud y ONUSIDA, entre 44 y 190 mil personas presentan el VIH, gran parte de esta población es masculina, y es precisamente en estas redes de convivencia donde esta el SIDA a la comunidad gay, una de las más afectadas por la pandemia. Incluso, los primeros casos de SIDA en México, fueron registrados en hombres gays.
Para Luis Manuel, la comunidad gay no ha revisado su comportamiento de riesgo y no ha podido ir más allá de la eyaculación, lo que considera “una falta de responsabilidad personal”, incluso, existe un sector gay que sólo mantiene relaciones sexuales sin condón con su pareja estable, ya que le tienen un nivel de confianza, que no está justificada.
Asimismo, la necesidad de que la gente se aplique pruebas de detección de la enfermedad, de acuerdo con Arellano, es importante, para evitar su propagación. En ese sentido, destacó el esfuerzo realizado por la Agencia de Noticias sobre Diversidad Sexual (Anodis.com) con el lanzamiento de la campaña “No tengas miedo. Hazte la prueba”, que promueve precisamente esta responsabilidad.

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Η ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ AIDS

Χειρότερη του AIDS η προκατάληψη στην Κύπρο
Της Κίκα Κασινίδου
Καλά κρατούν οι προκαταλήψεις και τα ταμπού για τα άτομα με Aidς στην κυπριακή κοινωνία, ώστε η επαγγελματική τους αποκατάσταση να είναι σχεδόν ανύπαρκτη, ενώ η ίδια η πολιτεία δεν φαίνεται να τα αντιμετωπίζει με τον τρόπο που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει ένα ευρωπαϊκό κράτος. Οι ίδιοι οι ασθενείς και οι οργανώσεις, οι οποίες τους αντιπροσωπεύουν, μιλούν για επιδόματα πείνας που δεν τους επιτρέπουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, αντίθετα τους καταδικάζουν στη μιζέρια και τη δυστυχία. Την ίδια ώρα, τρεις άλλοι σοβαροί τομείς, όπως η ενημέρωση, η ευαισθητοποίηση και η πρόληψη μοιάζουν να νοσούν σοβαρά, ώστε ο κίνδυνος επέκτασης της επιδημίας, σε συνάρτηση με την αύξηση της χρήσης ναρκωτικών, να αποτελούν μια σοβαρή απειλή, ενώ σοβαρό πρόβλημα υπάρχει και με τις εξειδικευμένες εξετάσεις, στις οποίες πρέπει να υποβάλλονται, αφού το μηχάνημα που υπάρχει στο Μακάρειο Νοσοκομείο είναι διαρκώς χαλασμένο.
Το τελευταίο, σύμφωνα με το γενικό διευθυντή του υπουργείου Υγείας, Σωτήρη Σωτηρίου, θα αντικατασταθεί σύντομα με μία άλλη μέθοδο ανίχνευσης των οροθετικών.
Το θέμα του Aids απασχόλησε χθεσινή συνεδρία της κοινοβουλευτικής επιτροπής Υγείας, η οποία εξέτασε τον προϋπολογισμό του Ταμείου του Aids και συζήτησε τα προβλήματα των οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στον τομέα αυτό. Αίσθηση προκάλεσε η μαρτυρία ενός οροθετικού ατόμου, ο οποίος μίλησε για 300 άτομα που έχουν ξεχαστεί και αφεθεί στην τύχη τους από την πολιτεία και την κοινωνία.
Αναφέρθηκε, επίσης, στα επιδόματα πείνας που παίρνουν, στις δυσκολίες που ο ίδιος αντιμετωπίζει σε ό,τι αφορά την πρόσβασή του στη Γρηγόρειο Κλινική, καθώς παρακολουθούνται και άτομα με άλλες ασθένειες. Όπως είπε, έχει έξι μήνες να υποβληθεί στις απαραίτητες εξετάσεις και τρεις μήνες να πάρει τα χάπια του, διότι στην κλινική νοσηλεύεται συγγενικό του άτομο, το οποίο δεν γνωρίζει ότι είναι φορέας του Aids, με αποτέλεσμα να αποφεύγει να πάει.
Οι τρεις εμπλεκόμενες οργανώσεις, έχουν βασικά και παρόμοια αιτήματα που είναι η επανασύσταση της Εθνικής Επιτροπής για το Aids, η εργοδότηση των οροθετικών και η χορηγία ενός σταθερού επιδόματος είτε εργάζονται είτε όχι. Όπως ανακοίνωσε πάντως ο κ. Σωτηρίου, το υπουργείο Υγείας αποφάσισε χθες την επαναδραστηριοποίηση της Εθνικής Επιτροπής για το AIDS, η οποία παραμένει αδρανής εδώ και αρκετά χρόνια, υπογραμμίζοντας ότι αυτή θα δραστηριοποιηθεί πάνω σε καινούργια βάση, με συγκεκριμένους όρους εντολής και με βασικό εργαλείο πλέον τη στρατηγική και το σχέδιο δράσης για το Aids.

ΣτηνΚύπρο παρακολουθούνται σήμερα περίπου 180 οροθετικά άτομα, αλλά υπολογίζεται ότι ο πραγματικός αριθμός είναι μεγαλύτερος και ότι υπάρχουν αρκετά άτομα που ενδεχομένως αγνοούν και τα ίδια ότι είναι οροθετικά. Όπως προκύπτει μέσα από την επιδημιολογική επιτήρηση, ο πραγματικός αριθμός των οροθετικών ατόμων στην Κύπρο υπολογίζεται στους 400 με 600 που αντιστοιχεί με συχνότητα 0,06% έως 0,1%, το οποίο κατατάσσει την Κύπρο στις χώρες χαμηλής συχνότητας. Όπως υπογραμμίσθηκε, ωστόσο, από την υπεύθυνη του Εθνικού Προγράμματος για το AIDS, Λώρα Παπαντωνίου, το γεγονός αυτό ουδόλως εφησυχάζει τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Υγείας, αντίθετα επιβάλλει συνεχή εγρήγορση, ώστε να υπάρχει έγκαιρη προειδοποίηση για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Σημειώνεται, ότι από το 1986 που εντοπίστηκε το πρώτο περιστατικό στην Κύπρο μέχρι τον Ιούνιο του 2006, εντοπίστηκαν 502 περιστατικά, από τα οποία τα 298 αφορούν μόνιμους κατοίκους Κύπρου. Από αυτούς, οι 46 είναι αλλοδαποί. Κύριος τρόπος μετάδοσης ήταν η σεξουαλική επαφή, με περίπου 45% να έχουν προσβληθεί με ετεροφυλοφιλική επαφή και 45% με ομοφυλοφιλική. Επίσης, τα ποσοστά αυτών που υπήρξαν χρήστες ναρκωτικών είναι πολύ μικρό, ενώ ελάχιστα περιστατικά μολύνθηκαν με αίμα και παράγωγα, τα οποία οφείλονται σε μεταγγίσεις που έγιναν στο εξωτερικό τα πρώτα χρόνια της επιδημίας.
Υπήρξαν, επίσης, δύο περιστατικά περιγεννητικής μετάδοσης το ένα από Κύπρια μητέρα μόνιμη κάτοικο εξωτερικού και το άλλο από ζεύγος Άγγλων οροθετικών που διαμένουν μόνιμα στις βάσεις.
Ποσοστό 80% αφορά άτομα που διαγνώστηκαν σε ηλικία από 22 - 44 χρόνων και η αναλογία φύλου είναι σχετικά ψηλή, 4 άνδρες για μια γυναίκα.
Επίσης, 78 άτομα απεβίωσαν από τους οποίους οι 74 από Aids.

(Αναδημοσίευση από την κυπριακή εφημερίδα Φιλελεύθερος 3-11-2006)

ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΟΜΜΕΝΗ ΣΤΑ ΤΡΙΑ

ΛΕΣΒΙΑΚΗ ΠΟΡΝΕΙΑ. ΑΣΤΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

.

Prostitución lésbica: ¿leyenda urbana o realidad?
Por Alba Colomer
Hasta ahora, la prostitución para lesbianas era más una fábula que

una posibilidad real. Rumores sobre gimnasios de lujo y servicios

exclusivos reservados a iniciadas, a los cuales se accedía por

estricta invitación, se han extendido con más o menos crédito

por las grandes ciudades. Algo tan elitista y reservado que no

merecía un auténtico y profundo debate lésbico-feminista.

Sin embargo, esta fantasía ya es una realidad al menos en Madrid
y Barcelona. Un grupo de mujeres ha decidido ofrecer sus

servicios de manera accesible y sencilla para todo el mundo.
Mujeres horizontales funciona a traéιs de una direcciσn de

email.Un simple correo solicitando información y se pone en

marcha el proceso para escoger servicio y chica, pactar precio

y condiciones. Así de simple, y así de fácil,

sino fuera porque somos mujeres, lesbianas y feministas.
Cuando hace pocos meses, Mujeres horizontales se dio a conocer
en algunos foros de internet se desató una auténtica tormenta
ideológica sobre feminismo y prostituciσn. Pero, las horizontales,
con el autιntico espíritu de las pioneras, están dispuestas a romper

cuantos esquemas haga falta: “Nosotras somos feministas, muchas

hemos participado en grupos de mujeres y lo seguimos haciendo.

Esto puede sorprender porque a menudo se tiene la idea de que

las feministas rechazan la prostitución por ser intrínsecamente

opresora para las mujeres. con mujeres.” La clave, pues, está en

la libertad con que estas mujeres decidieron dedicarse a esta

profesión, en la libertad con que la ejercen.
La idea nació mientras reflexionaban acerca del sexo y la vejez y
las dificultades de las lesbianas de una cierta edad para tener relaciones
sexuales, esto, unido al descubrimiento de que había un
vacío enorme en el mercado, acabó convirtiιndose en Mujeres
horizontales. Lola nos explica “pretendemos cubrir una necesidad
hasta hoy ignorada en el mercado sexual, un vacío que desde
luego no está causado porque no haya demanda, sino porque
desgraciadamente el mundo lésbico parece ir mucho más lento
en cuanto a progreso se refiere que el mundo homosexual.” Después
de estos meses de experiencia han podido comprobar que
“nuestro trabajo desmonta muchos tópicos sobre la sexualidad
lesbiana, uno de ellos es que una mujer necesita estar enamorada
de otra para disfrutar en la cama con ella. Las mujeres que solicitan
nuestros servicios buscan un ratito de placer sexual que no
consiguen fαcilmente en su vida o diferente al que tienen más a
mano”, Lubna subraya “lo que más sorprende es que muchas de
las mujeres que recurren a nosotras lo que quieren es contacto.
Al fin y al cabo, un orgasmo siempre lo pueden tener en soledad,
pero no el contacto de otra piel junto a la tuya, eso sorprende,
porque te das cuenta de lo difícil que nos hemos puesto las cosas
las lesbianas, de lo que nos hemos complicado la vida”

(Απόσπασμα από το ισπανικό λεσβιακό περιοδικό Sales, τεύχος 3)

ΤΙ ΣΧΕΔΙΑΣΕ Ο ΓΙΑΠΩΝΕΖΟΣ 5- GENGOROH TAGAME

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ 2

.

Τα βήματα ακολουθούσαν το ρυθμό της ανάσας μας.
- Έχω τα κλειδιά του δωματίου που κοιμάται ο επιλοχίας όταν μένει μέσα. Εκεί θα κοιμηθώ απόψε. Μην ανάβεις το φως να μη φαίνεται απ’ έξω.
Πηχτό σκοτάδι. Σήκωσα τα χέρια ψηλαφιστά. Ακούμπησα τη φόρμα του. Άρχισα να ξεκουμπώνω τα κουμπιά της. Εκείνος της δικής μου. Τις βγάλαμε. Τώρα τα κουμπιά του παντελονιού του. Εκείνος του δικού μου. Χωρίσαμε. Τις μπότες, μόνο ο καθένας τις δικές του μπορούσε να βγάλει. Έβγαλα και το σώβρακο. Σήκωσα πάλι τα χέρια ψηλαφιστά. Κολλήσαμε τελείως. Έσυρα τα χέρια μου στο στήθος του. Ήταν λείο, σφιχτοδεμένο σαν ζωντανό άγαλμα. Ξαπλώσαμε στο κρεβάτι. Πήγε να με γυρίσει ανάποδα. Δεν ήθελα αυτές όμως οι στιγμές να του θυμίζουν κάτι άλλο, κι όπως κάθισε στα πόδια μου έτσι όπως ήμουν ξαπλωμένος ανάσκελα, αισθάνθηκα πηχτές καυτές σταγόνες να καταβρέχουν το στήθος μου. Αμέσως κι οι δικές μου πετάχτηκαν να γίνουν ένα μ’ αυτές, πλημμυρίζοντας πια τη γούβα στο στέρνο μου. Αμέσως σηκώθηκε κι άρχισε να ψάχνει τα ρούχα του στο σκοτάδι. Σηκώθηκα και ντύθηκα κι εγώ. Δεν έλεγε τίποτα.
- Πού είσαι;
Σήκωσα πάλι τα χέρια να βρω το κεφάλι του. Το τράβηξα πάνω μου. Σίγουρα θα είχε την έκφραση έφηβου που για πρώτη φορά βλέπει το σπέρμα του. Τα χείλια του μείναν ακίνητα, ήταν όμως ζεστά και φιλικά. Πριν βγει, αισθάνθηκα την παλάμη του να τρίβει το κεφάλι μου. Έκλεισε γρήγορα την πόρτα. Εγώ στηρίχτηκα πάνω της κι άρχισα να σέρνομαι προς το πάτωμα. Κάθισα κάτω. Ήθελα να του φυλάω τα όνειρα. Έβαλα τα χέρια πάνω ακριβώς από το στέρνο που κολυμπούσε στο σπέρμα και πίεσα τη φόρμα δυνατά να κολλήσει στο στήθος μου. Κι έμεινα έτσι.

Πρόδρομος Σαββίδης: Το σπέρμα (Κέδρος, 1981)