ΝΙΝΑ ΝΑΧΜΙΑ: ΤΙΠΟΤΑ ΠΡΙΝ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕΤΑ

.

Σήκωσα το ακουστικό. Ήταν ο πατέρας μου. Μου είπε πως η μητέρα μου ήταν στο νοσοκομείο και καλά θα έκανα να πάω ως εκεί. Η ταραγμένη φωνή του έδειχνε πως η κατάστασή της έπρεπε να είναι αρκετά σοβαρή. Εξάλλου ποτέ δεν θα μου τηλεφωνούσε μια τόσο προχωρημένη ώρα, αν τα πράγματα δεν ήταν σοβαρά. Η Μαρούσα ήταν κιόλας στην κουζίνα και ετοίμαζε καφέ. Δεν ρώτησε είχε καταλάβει.
- Ντύσου καλά, είπε μόνο. Έχει χοντρό κρύο.
(…) Κάθισα δίπλα στο προσκέφαλο της άρρωστης που άλλοτε βυθιζόταν στον προθανάτιο ύπνο της και άλλοτε ξυπνούσε, σαν για να ξαναρχίσει την ζωή της απ’ την αρχή. (…) Της έσφιξα το μπράτσο.
- Μαμά, μαμά, είπα.
Άνοιξε τα μάτια της. Παρ’ όλο που γνώριζα τόσο καλά το βλέμμα τους, ψυχρότητά τους με τρόμαξε. Δεν διέκρινα μέσα τους ούτε μια μικρή επιείκεια, ούτε ένα ψήγμα αγάπης. Τίποτα! (…) Τράβηξα το χέρι απ’ το μπράτσο της άρρωστης, καθώς τα χείλη της προσπαθούσαν κάτι να ψιθυρίσουν. Έσκυψα πάνω της διατηρώντας ακόμα μια ελάχιστη ελπίδα πως ίσως δεν είχα καταλάβει σωστά. Τότε έσφιξε το χέρι μου με όση δύναμη της απέμενε και μου έσταξε το τελευταίο δηλητήριο, λες και αποζητούσε να το αδειάσει απ’ το πληθωρικό σώμα της μέχρι και την τελευταία του σταγόνα πριν φύγει:
- Μας ντρόπιασες! Μας ντρόπιασες! είπε. Καταραμένη να είσαι!…

Νίνα Ναχμία: Τίποτα πριν. Τίποτα μετά (Οδός Πανός, 2006)

.

*Περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο, αλλα και σχόλια, μπορείτε να διαβάσετε στο blog Το μπρίκι (www.tobriki.blogspot.com)