Henri de Toulouse Lautrec (Γαλλία)
Όλα τα χρώματα...
Πριν από 1 εβδομάδα
30.6.11
«ΚΑΤΙ ΑΛΛΑΞΕ». Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ
(Φωτογραφία εξωφύλλου: © 1999 Vangelis Kyris)Μια ιστορία για εκείνους που χτίζουν τον κόσμο τους για να τον κατεδαφίσουν χωρίς κανένα δισταγμό.
Έξι χρόνια μετά τις σπουδές τους στο Λονδίνο, ο Άγγελος, ο Έρικ και η Ρόξι αναθεωρούν τις επιλογές τους. Τα σχέδιά τους έχουν αποτύχει. Η φιλία τους ξεθωριάζει. Παγιδευμένοι σε ρόλους που δεν τους ταιριάζουν, βρίσκονται αντιμέτωποι με τον εαυτό τους.
- Ο Μάγκνε περνά τα κρύα χειμωνιάτικα απογεύματα πλέκοντας, χωρίς να αποδέχεται πως η ερωτική του περιπέτεια με τον Άγγελο είναι εφήμερη.
- Η Ρόξι, μια τρανσέξουαλ γλύπτρια, δεν πιστεύει πια στον εαυτό της.
- Ο Άγγελος τα θέλει όλα δικά του και η επιμονή της Λότα να δείξει ωριμότητα και αφοσίωση στη σχέση τους τον απομακρύνει.
- Ο Έρικ ακολουθεί το αυστηρό του πρόγραμμα ως μουσικός, αλλά αισθάνεται αλλοτριωμένος και μόνος.
Ήρωες της διπλανής πόρτας αφηγούνται τις περιπέτειές τους σε παραλίες του Αιγαίου, σε παγωμένους δρόμους της Στοκχόλμης και του Όσλο, σε σάουνες και ενοικιαζόμενα δωμάτια, σε αίθουσες αναμονής αεροδρομίων και βαγόνια τρένων, σε μπαρ και αγορές του βόρειου Λονδίνου. Βιώνοντας διαφορετικές καταστάσεις, μοιράζονται απόκρυφους πόθους. Υπομένοντας καύσωνες και χιονοθύελλες, υφαίνουν ιστορίες που πρέπει να παραμείνουν…εμπιστευτικές. Θα μπορέσουν τα πράγματα να ξαναγίνουν όπως ήταν παλιά;
Ένα μυθιστόρημα που μας λέει όχι ότι «κάτι άλλαξε», αλλά ότι «τίποτα δε μένει ίδιο».
ΚΑΘΟΜΑΣΤΑΝ ΑΝΤΙΚΡΙΣΤΑ στους ξύλινους πάγκους της σάουνας, που έκαιγαν τους γλουτούς μας. Ένιωθα άβολα κάθε φορά που το βλέμμα μου διασταυρωνόταν με το βλέμμα του Άγγελου, γιατί μοιάζαμε σαν αντίπαλοι πριν την τελική αναμέτρηση. Σκόπευα να μην πω κουβέντα προτού αλλάξει θέση για να ρίξει νερό πάνω στις καυτές πέτρες ή να ξαπλώσει, αλλά δεν άντεξα να περιμένω και το ξέρασα.
«Μπορείς να μείνεις περισσότερο αν θέλεις».
Η ψηλή θερμοκρασία και η μυρωδιά του ευκαλύπτου μού έφερναν σκοτοδίνη. Χοντρές σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν στη ράχη και την κοιλιά μου, μούσκευαν την πετσέτα που είχα τυλίξει γύρω από τη μέση μου. Μαζί με τους πόρους άνοιγαν άθελα και τα συναισθήματα. Λυνόταν και η σιωπή.
«Τι εννοείς; Δε φεύγω ακόμη. Μπορώ να μείνω μαζί σου μέχρι το απόγευμα», είπε ο Άγγελος.
Κοίταξα αλλού για μια στιγμή, πριν στυλώσω τα μάτια μου στους γυμνούς τριχωτούς μηρούς του. «Δε μιλάω μόνο για σήμερα. Εννοώ ότι θα μπορούσες να μείνεις κι άλλο στο Όσλο, να περάσεις μια δυο μέρες παραπάνω μαζί μου. Εδώ».
«Δυο μέρες μέσα στη σάουνα; Θα σκάσουμε».
Ανέπνεα με δυσκολία. Έπρεπε να βγω έξω προτού λιποθυμήσω.
«Μπορούμε να μιλήσουμε σοβαρά για πέντε λεπτά; Θέλω να πω ότι δε χρειάζεται να γυρίσεις στη Στοκχόλμη τόσο γρήγορα». Δεν απάντησε και κάναμε την ίδια συζήτηση αργότερα, στο διαμέρισμά μου, αφού είχαμε κάνει έρωτα. Η ατμόσφαιρα είχε αποφορτιστεί, αλλά οι σιωπές του Άγγελου με άγχωναν ακόμη. Τον ρώτησα πάλι όταν πίναμε καφέ. Σηκώθηκε όρθιος και φοβήθηκα πως τον είχα αναστατώσει, κάτι που ήθελα να αποφύγω πάση θυσία, ειδικά αφού σκόπευα να του προτείνω να προχωρήσουμε τη σχέση μας στο επόμενο στάδιο – ό,τι κι αν σήμαινε αυτό. Ήρθε και κάθισε στα γόνατά μου. «Δε νομίζω ότι είναι καλή ιδέα, μικρέ».
Όταν τον βόλευε, γινόμουν μικρός.
«Να καθίσεις πάνω μου; Ναι, νομίζω ότι δεν είναι η καλύτερη ιδέα που είχες σήμερα. Κοντεύεις να με λιώσεις. Είσαι βαρύς για
τα πόδια μου».
Για να τον εκφοβίσω, του έδειξα τις βελόνες μου. Κοίταξε τα δάχτυλά μου που ήταν μπλεγμένα σε ένα κουβάρι μαλλί και έπνιξε το γέλιο του.
«Δεν μπορώ να μείνω».
Πρόσεξε τη διέγερσή μου, αλλά έμεινε απαθής, δήθεν βυθισμένος σε σκέψεις.
«Πρέπει να γυρίσω στη Στοκχόλμη, Μάγκνε. Έχω αφήσει τις δουλειές μου στη μέση», είπε τελικά. Η πρόφασή του μου ακούστηκε γενική και αόριστη, γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Άγγελος για μένα δεν είχε ούτε δουλειά ούτε άλλες δεσμεύσεις. Στο μυαλό μου ήταν ένας ολύμπιος θεός του σεξ, που παρουσιάστηκε από το πουθενά, για να με περισώσει από τη συναισθηματική ατροφία και να φέρει τη ζωή μου τα πάνω κάτω. Δεν είχα προλάβει να σκεφτώ τις λεπτομέρειες.
Ό,τι μπούρδα και να μου πεις, δεν ακούω, σκέφτηκα.
«Έχω διάφορες εκκρεμότητες στη Στοκχόλμη», πρόσθεσε για να κάνει τη δικαιολογία του πιο ασαφή.
Και θα αφήσεις εδώ άλλη μια, σκέφτηκα χωρίς να αποτολμήσω να του το πω.
Μισούσα τη γεωγραφία, όταν μου δημιουργούσε προβλήματα. Έτρεμαν τα φυλλοκάρδια μου μήπως έχανα τον Άγγελο λόγω της απόστασης που σύντομα θα μας χώριζε. Με έπνιγε η απελπισία που δεν υπήρχε τρόπος να τραβήξω το Όσλο πιο κοντά στη Στοκχόλμη. Θυμήθηκα τα λόγια της Ούλρικα: «Μην επιτρέψεις τίποτα να σταθεί εμπόδιο ανάμεσα σ’ εσένα και στο όνειρό σου».
Χρήστος Ιωαννίδης: Κάτι άλλαξε (Εκδόσεις Τετράγωνο), Σελ. 41-42
Ο Χρήστος Ιωαννίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε νομικά στην Κομοτηνή και τη Στοκχόλμη. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Δίκαιο Πνευματικής Ιδιοκτησίας και παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής και σεναρίου στο Λονδίνο, όπoυ και διαμένει από το 2002. Έχει εργαστεί ως σύμβουλος πνευματικών δικαιωμάτων στη Royal Academy of Arts, στο BBC και το βρετανικό Sky, έχει παρουσιάσει δύο εκπομπές και έχει δανείσει τη φωνή του σε τηλεοπτικά σποτ. To “Κάτι Άλλαξε” είναι το πρώτο του μυθιστόρημα. (Φωτογραφία συγγραφέα: © 2011 Ηρακλής Κολοκοτρώνης.) ********
.
ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ: - Ας ξεκινήσουμε με δυο «κλασικές» ερωτήσεις: Πώς προέκυψε το «Κάτι άλλαξε» και πόσο αυτοβιογραφικό είναι αυτό το πρώτο σου βιβλίο;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: «Ξεκίνησα να γράφω το μυθιστόρημα παρορμητικά, χωρίς πλάνο. Λίγο πολύ όπως ο Μάγκνε - ένας από τους ήρωες του βιβλίου - ξεκίνησε το πλέξιμο για να σκοτώσει την ώρα του. Η Ρόξι όμως ήταν ο χαρακτήρας που με τράβηξε να γράψω πιο οργανωμένα, να αναπτύξω την ιστορία με σκοπό την έκδοση. Υπήρχε μια ολοκληρωμένη ιδέα για βιβλίο πίσω από το χαρακτήρα της Ρόξι, που χρειαζόταν κατά τη γνώμη μου ανάπτυξη και που κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο μέχρι το τέλος. Ελπίζω και των αναγνωστών.
Το βιβλίο δεν είναι αυτοβιογραφικό αλλά, επειδή είναι το πρώτο μου, οι προσωπικές εμπειρίες αποτέλεσαν βασικό σημείο αναφοράς. Κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μου και ανθρώπων που γνωρίζω προσωπικά υπάρχουν διάσπαρτα στους ήρωες του "Κάτι Άλλαξε", όμως η πλοκή και οι ήρωες είναι πλαστοί κατά τα άλλα. Θα μου ήταν δύσκολο να μην περιλάβω κάποια στοιχεία του εαυτού μου σε μια ιστορία που δημιούργησα από το μηδέν. Ούτε θα με ενδιέφερε να γράψω για ήρωες που μου είναι τελείως άγνωστοι.»
Α.Π: - Ποια είναι η εμπειρία σου από το βάπτισμα του πυρός με την έκδοση ενός βιβλίου που θεματικά δεν θα έλεγα ότι βρίσκεται μέσα στα κυρίαρχα ρεύματα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.
«Όταν έγραφα το "Κάτι Άλλαξε" δεν σκόπευα να πάω με κάποιο συγκεκριμένο ρεύμα ούτε αντίθετα σε κάποια άλλα. Έγραψα το βιβλίο με τον τρόπο που ήθελα, χωρίς να με απασχολεί η πορεία του. Είναι πολύ ωραία εμπειρία να αφήνεις τον εαυτό σου να εκφράζεται ελεύθερα και ύστερα να βλέπεις τη δουλειά σου να δημοσιεύεται. Δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό σε αυτήν την εμπειρία. Νομίζω πως όσοι μπαίνουν σε ρεύματα έχουν έτοιμο και από έναν αφορισμό, μια στεγανή - συνήθως υπερσυντηρητική - άποψη για το τι επιτρέπεται και τι όχι στη λογοτεχνία. Τέτοια θέματα είναι πολύ ακαδημαϊκά για να με απασχολήσουν. Και θέλω να πιστεύω ότι δεν απασχολούν κανένα συγγραφέα.»
Α.Π: - Μετά από τρεις μήνες κυκλοφορίας του «Κάτι άλλαξε» στα βιβλιοπωλεία, ποιες είναι οι αντιδράσεις των αναγνωστών, θετικές ή αρνητικές, που έφθασαν μέχρις εσένα; Υπάρχει κάποιο χαρακτηριστικό περιστατικό που θα μπορούσες να μας αναφέρεις;
«Τα σχόλια που έχω ακούσει είναι σε γενικές γραμμές θετικά και ενθαρρυντικά όπως και οι κριτικές που έχω διαβάσει. Αν κρίνω από τις αιτήσεις φιλίας που είχα στο facebook τους τελευταίους τρεις μήνες, το "Κάτι Άλλαξε" λόγω της θεματολογίας και του ύφους του έχει περισσότερη απήχηση στους ομοφυλόφιλους άντρες, αλλά όχι μόνο σε αυτούς. Σίγουρα υπάρχουν και κάποιοι που δε βρήκαν το βιβλίο του γούστου τους, αλλά δεν νομίζω αυτό να έχει κάποια σχέση με την ηλικία, το φύλο ή τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους. Δυο από τους αναγνώστες που επικοινώνησαν μαζί μου μού στέλνουν μηνύματα καθημερινά και μου γράφουν για πολύ προσωπικά θέματα. Στην αρχή ήμουν αμήχανος, αλλά τώρα απολαμβάνω αυτή την επικοινωνία.»
Α.Π.: -Πόσο εύκολο, ή δύσκολο, σου ήταν να αναπτύξεις τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες, έλληνες και ξένους, με φόντο την Ελλάδα και τη Σκανδιναβία; Τι ήταν αυτό που λειτούργησε ως πρόκληση, η αντίστιξή τους ή η αναζήτηση πιθανών ομοιοτήτων;
«Δεν ήταν δύσκολο να αναπτύξω διαφορετικούς χαρακτήρες, γιατί οι ήρωες δε μου ήταν τόσο άγνωστοι στην πραγματικότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι υπαρκτά πρόσωπα. Οι ήρωες έχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ τους στον τρόπο που σκέφτονται, γιατί έχουν ήδη περάσει πολλά μαζί, έχουν πολλές κοινές εμπειρίες, έχουν σπουδάσει στο ίδιο πανεπιστήμιο, έχουν ταξιδέψει στα ίδια μέρη, γνωρίζουν τα ίδια άτομα, είναι ένα. Η πρόκληση για μένα ήταν να παρουσιάσω μια δυσλειτουργική παρέα που πρέπει να λειτουργήσει πάση θυσία, επειδή οι ήρωες δεν είναι πρόθυμοι να αποχωρήσουν από αυτή. Επειδή όμως οι χαρακτήρες αφηγούνται την ιστορία στο πρώτο πρόσωπο, ήταν δύσκολο να δημιουργήσω τέσσερις διαφορετικούς τρόπους ομιλίας. Μοιάζει φυσικό, μετά από τόσα χρόνια γνωριμίας, οι ήρωες να μοιράζονται και το ίδιο λεξιλόγιο, να χρησιμοποιούν παρόμοιες εκφράσεις. Έπρεπε παρ’ όλα αυτά να "υπογραμμίσω" μερικές ανεπαίσθητες διαφορές των ηρώων, να τους δώσω ατομικότητα παρά τις ομοιότητές τους. Αυτό ήταν δύσκολο, αλλά με βοήθησε το γεγονός ότι οι ήρωες κατάγονται από διαφορετικές χώρες.»
Α.Π.: - Ποιοι ήρωες πιστεύεις ότι είχαν μεγαλύτερη απήχηση στους αναγνώστες. Ποιοι είναι οι δικοί σου αγαπημένοι ήρωες;
«Μεγαλύτερη απήχηση έχει η Ρόξι με διαφορά, παρόλο που είναι μια διαφυλική γυναίκα με κατάθλιψη. Η Ρόξι ήταν η κεντρική ηρωίδα της ιστορίας για μένα όσο έγραφα το "Κάτι Άλλαξε" και νομίζω ότι όποιος διαβάζει το βιβλίο το καταλαβαίνει εύκολα αυτό. Είναι ο πιο ολοκληρωμένος και "πολυδιάστατος" χαρακτήρας. Έχω παρατηρήσει ότι σε πολλές γυναίκες, ιδιαίτερα τις λεσβίες, αρέσει ο Έρικ. Ίσως ταυτίζονται με τις αφηγήσεις του Έρικ περισσότερο. Οι δικοί μου αγαπημένοι ήρωες στο βιβλίο είναι η Ρόξι και ο Μάγκνε.»
Α.Π.: - Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
«Έχω ξεκινήσει να γράφω ένα δεύτερο μυθιστόρημα, αλλά προχωράει πολύ αργά. Κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου.»
Α.Π.: - Έχει και αυτό γκέι θεματολογία;
«Ναι, αλλά διαφέρει πολύ από το “Κάτι Άλλαξε”.»
Α.Π : Ποια είναι η γνώμη σου για τα γκέι βιβλιοπωλεία, τα γκέι βιβλιοφιλικά ιστολόγια, την γκέι κριτική; Πιστεύεις ότι έχουν κάποια χρησιμότητα ή όχι για τον συγγραφέα, το βιβλίο, τον αναγνώστη; Περιορίζουν και ρηχαίνουν την αναγνωστική εμπειρία ή αντιθέτως της επιτρέπουν μέσω ενός «διαλόγου» με άλλα παρεμφερούς θεματικής, αισθητικής και προβληματικής κείμενα να αποκτήσει ένα απρόσμενο βάθος; Βοηθούν τη διακίνηση του βιβλίου ή του δημιουργούν πρόσθετα προσκόμματα;
«Δεν πιστεύω ότι ρηχαίνουν την αναγνωστική εμπειρία. Ενημερώνουν όσους ενδιαφέρονται για βιβλία με γκέι θεματολογία, αλλά και βοηθούν τα σχετικά βιβλία να φτάσουν στα σωστά χέρια. Όλοι κερδίζουν. Φαντάζομαι ότι βοηθούν και τη διακίνηση των σχετικών βιβλίων. Κανένας δε βλέπει με μισό μάτι τα βιβλιοπωλεία που φέρνουν μόνο θρησκευτικά βιβλία, για παράδειγμα. Γιατί να διακατεχόμαστε από τέτοιες σκέψεις όταν πρόκειται για γκέι βιβλιοπωλεία; Γίνεται τέτοιος μεγάλος κατακλυσμός από βιβλία και συγγραφείς που τα εξειδικευμένα βιβλιοπωλεία και ιστολόγια είναι απαραίτητα. Οι κριτικές, αν και ως αναγνώστης δεν τις εμπιστεύομαι, με βοηθούν ως συγγραφέα. Αυτό που θα έβλεπα με καχυποψία πάντως είναι τα μη εξειδικευμένα βιβλιοπωλεία που δεν έχουν γκέι βιβλία στα ράφια τους. Αυτό περιορίζει την αναγνωστική εμπειρία. Νομίζω πως η γκέι λογοτεχνία δε χρειάζεται σύγκριση με κάτι άλλο για να αποκτήσει βάθος. Προτιμώ τη γκέι λογοτεχνία που είναι αυτάρκης όμως, που δεν την ενδιαφέρει να είναι μάχιμη, που δεν προπαγανδίζει.»
Α.Π.: Σ’ ευχαριστούμε για τη συζήτηση και ελπίζουμε να αποτελέσει ένα ακόμη κίνητρο για εκείνους τους αναγνώστες του Α.Π. που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο σου να το συμπεριλάβουν στη λίστα των καλοκαιρινών αναγνωσμάτων τους .
ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ: - Ας ξεκινήσουμε με δυο «κλασικές» ερωτήσεις: Πώς προέκυψε το «Κάτι άλλαξε» και πόσο αυτοβιογραφικό είναι αυτό το πρώτο σου βιβλίο;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: «Ξεκίνησα να γράφω το μυθιστόρημα παρορμητικά, χωρίς πλάνο. Λίγο πολύ όπως ο Μάγκνε - ένας από τους ήρωες του βιβλίου - ξεκίνησε το πλέξιμο για να σκοτώσει την ώρα του. Η Ρόξι όμως ήταν ο χαρακτήρας που με τράβηξε να γράψω πιο οργανωμένα, να αναπτύξω την ιστορία με σκοπό την έκδοση. Υπήρχε μια ολοκληρωμένη ιδέα για βιβλίο πίσω από το χαρακτήρα της Ρόξι, που χρειαζόταν κατά τη γνώμη μου ανάπτυξη και που κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο μέχρι το τέλος. Ελπίζω και των αναγνωστών.
Το βιβλίο δεν είναι αυτοβιογραφικό αλλά, επειδή είναι το πρώτο μου, οι προσωπικές εμπειρίες αποτέλεσαν βασικό σημείο αναφοράς. Κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μου και ανθρώπων που γνωρίζω προσωπικά υπάρχουν διάσπαρτα στους ήρωες του "Κάτι Άλλαξε", όμως η πλοκή και οι ήρωες είναι πλαστοί κατά τα άλλα. Θα μου ήταν δύσκολο να μην περιλάβω κάποια στοιχεία του εαυτού μου σε μια ιστορία που δημιούργησα από το μηδέν. Ούτε θα με ενδιέφερε να γράψω για ήρωες που μου είναι τελείως άγνωστοι.»
Α.Π: - Ποια είναι η εμπειρία σου από το βάπτισμα του πυρός με την έκδοση ενός βιβλίου που θεματικά δεν θα έλεγα ότι βρίσκεται μέσα στα κυρίαρχα ρεύματα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.
«Όταν έγραφα το "Κάτι Άλλαξε" δεν σκόπευα να πάω με κάποιο συγκεκριμένο ρεύμα ούτε αντίθετα σε κάποια άλλα. Έγραψα το βιβλίο με τον τρόπο που ήθελα, χωρίς να με απασχολεί η πορεία του. Είναι πολύ ωραία εμπειρία να αφήνεις τον εαυτό σου να εκφράζεται ελεύθερα και ύστερα να βλέπεις τη δουλειά σου να δημοσιεύεται. Δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό σε αυτήν την εμπειρία. Νομίζω πως όσοι μπαίνουν σε ρεύματα έχουν έτοιμο και από έναν αφορισμό, μια στεγανή - συνήθως υπερσυντηρητική - άποψη για το τι επιτρέπεται και τι όχι στη λογοτεχνία. Τέτοια θέματα είναι πολύ ακαδημαϊκά για να με απασχολήσουν. Και θέλω να πιστεύω ότι δεν απασχολούν κανένα συγγραφέα.»
Α.Π: - Μετά από τρεις μήνες κυκλοφορίας του «Κάτι άλλαξε» στα βιβλιοπωλεία, ποιες είναι οι αντιδράσεις των αναγνωστών, θετικές ή αρνητικές, που έφθασαν μέχρις εσένα; Υπάρχει κάποιο χαρακτηριστικό περιστατικό που θα μπορούσες να μας αναφέρεις;
«Τα σχόλια που έχω ακούσει είναι σε γενικές γραμμές θετικά και ενθαρρυντικά όπως και οι κριτικές που έχω διαβάσει. Αν κρίνω από τις αιτήσεις φιλίας που είχα στο facebook τους τελευταίους τρεις μήνες, το "Κάτι Άλλαξε" λόγω της θεματολογίας και του ύφους του έχει περισσότερη απήχηση στους ομοφυλόφιλους άντρες, αλλά όχι μόνο σε αυτούς. Σίγουρα υπάρχουν και κάποιοι που δε βρήκαν το βιβλίο του γούστου τους, αλλά δεν νομίζω αυτό να έχει κάποια σχέση με την ηλικία, το φύλο ή τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους. Δυο από τους αναγνώστες που επικοινώνησαν μαζί μου μού στέλνουν μηνύματα καθημερινά και μου γράφουν για πολύ προσωπικά θέματα. Στην αρχή ήμουν αμήχανος, αλλά τώρα απολαμβάνω αυτή την επικοινωνία.»
Α.Π.: -Πόσο εύκολο, ή δύσκολο, σου ήταν να αναπτύξεις τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες, έλληνες και ξένους, με φόντο την Ελλάδα και τη Σκανδιναβία; Τι ήταν αυτό που λειτούργησε ως πρόκληση, η αντίστιξή τους ή η αναζήτηση πιθανών ομοιοτήτων;
«Δεν ήταν δύσκολο να αναπτύξω διαφορετικούς χαρακτήρες, γιατί οι ήρωες δε μου ήταν τόσο άγνωστοι στην πραγματικότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι υπαρκτά πρόσωπα. Οι ήρωες έχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ τους στον τρόπο που σκέφτονται, γιατί έχουν ήδη περάσει πολλά μαζί, έχουν πολλές κοινές εμπειρίες, έχουν σπουδάσει στο ίδιο πανεπιστήμιο, έχουν ταξιδέψει στα ίδια μέρη, γνωρίζουν τα ίδια άτομα, είναι ένα. Η πρόκληση για μένα ήταν να παρουσιάσω μια δυσλειτουργική παρέα που πρέπει να λειτουργήσει πάση θυσία, επειδή οι ήρωες δεν είναι πρόθυμοι να αποχωρήσουν από αυτή. Επειδή όμως οι χαρακτήρες αφηγούνται την ιστορία στο πρώτο πρόσωπο, ήταν δύσκολο να δημιουργήσω τέσσερις διαφορετικούς τρόπους ομιλίας. Μοιάζει φυσικό, μετά από τόσα χρόνια γνωριμίας, οι ήρωες να μοιράζονται και το ίδιο λεξιλόγιο, να χρησιμοποιούν παρόμοιες εκφράσεις. Έπρεπε παρ’ όλα αυτά να "υπογραμμίσω" μερικές ανεπαίσθητες διαφορές των ηρώων, να τους δώσω ατομικότητα παρά τις ομοιότητές τους. Αυτό ήταν δύσκολο, αλλά με βοήθησε το γεγονός ότι οι ήρωες κατάγονται από διαφορετικές χώρες.»
Α.Π.: - Ποιοι ήρωες πιστεύεις ότι είχαν μεγαλύτερη απήχηση στους αναγνώστες. Ποιοι είναι οι δικοί σου αγαπημένοι ήρωες;
«Μεγαλύτερη απήχηση έχει η Ρόξι με διαφορά, παρόλο που είναι μια διαφυλική γυναίκα με κατάθλιψη. Η Ρόξι ήταν η κεντρική ηρωίδα της ιστορίας για μένα όσο έγραφα το "Κάτι Άλλαξε" και νομίζω ότι όποιος διαβάζει το βιβλίο το καταλαβαίνει εύκολα αυτό. Είναι ο πιο ολοκληρωμένος και "πολυδιάστατος" χαρακτήρας. Έχω παρατηρήσει ότι σε πολλές γυναίκες, ιδιαίτερα τις λεσβίες, αρέσει ο Έρικ. Ίσως ταυτίζονται με τις αφηγήσεις του Έρικ περισσότερο. Οι δικοί μου αγαπημένοι ήρωες στο βιβλίο είναι η Ρόξι και ο Μάγκνε.»
Α.Π.: - Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
«Έχω ξεκινήσει να γράφω ένα δεύτερο μυθιστόρημα, αλλά προχωράει πολύ αργά. Κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου.»
Α.Π.: - Έχει και αυτό γκέι θεματολογία;
«Ναι, αλλά διαφέρει πολύ από το “Κάτι Άλλαξε”.»
Α.Π : Ποια είναι η γνώμη σου για τα γκέι βιβλιοπωλεία, τα γκέι βιβλιοφιλικά ιστολόγια, την γκέι κριτική; Πιστεύεις ότι έχουν κάποια χρησιμότητα ή όχι για τον συγγραφέα, το βιβλίο, τον αναγνώστη; Περιορίζουν και ρηχαίνουν την αναγνωστική εμπειρία ή αντιθέτως της επιτρέπουν μέσω ενός «διαλόγου» με άλλα παρεμφερούς θεματικής, αισθητικής και προβληματικής κείμενα να αποκτήσει ένα απρόσμενο βάθος; Βοηθούν τη διακίνηση του βιβλίου ή του δημιουργούν πρόσθετα προσκόμματα;
«Δεν πιστεύω ότι ρηχαίνουν την αναγνωστική εμπειρία. Ενημερώνουν όσους ενδιαφέρονται για βιβλία με γκέι θεματολογία, αλλά και βοηθούν τα σχετικά βιβλία να φτάσουν στα σωστά χέρια. Όλοι κερδίζουν. Φαντάζομαι ότι βοηθούν και τη διακίνηση των σχετικών βιβλίων. Κανένας δε βλέπει με μισό μάτι τα βιβλιοπωλεία που φέρνουν μόνο θρησκευτικά βιβλία, για παράδειγμα. Γιατί να διακατεχόμαστε από τέτοιες σκέψεις όταν πρόκειται για γκέι βιβλιοπωλεία; Γίνεται τέτοιος μεγάλος κατακλυσμός από βιβλία και συγγραφείς που τα εξειδικευμένα βιβλιοπωλεία και ιστολόγια είναι απαραίτητα. Οι κριτικές, αν και ως αναγνώστης δεν τις εμπιστεύομαι, με βοηθούν ως συγγραφέα. Αυτό που θα έβλεπα με καχυποψία πάντως είναι τα μη εξειδικευμένα βιβλιοπωλεία που δεν έχουν γκέι βιβλία στα ράφια τους. Αυτό περιορίζει την αναγνωστική εμπειρία. Νομίζω πως η γκέι λογοτεχνία δε χρειάζεται σύγκριση με κάτι άλλο για να αποκτήσει βάθος. Προτιμώ τη γκέι λογοτεχνία που είναι αυτάρκης όμως, που δεν την ενδιαφέρει να είναι μάχιμη, που δεν προπαγανδίζει.»
Α.Π.: Σ’ ευχαριστούμε για τη συζήτηση και ελπίζουμε να αποτελέσει ένα ακόμη κίνητρο για εκείνους τους αναγνώστες του Α.Π. που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο σου να το συμπεριλάβουν στη λίστα των καλοκαιρινών αναγνωσμάτων τους .
29.6.11
ΠΕΠΟΡΝΕΥΟΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΗΤΑΙΡΗΚΩΣ
Ο αθηναϊκός νόμος έκανε διάκριση μεταξύ πεπορνευομένου και ηταιρηκότος, διότι επρόκειτο για δυο διαφορετικές κατηγορίες πώλησης του σώματος για σεξουαλική χρήση. Σύμφωνα με τον Ανδρ. Λεντάκη στη συγγραφή Ο έρωτας στην αρχαία Ελλάδα [τομ. 4, σ. 181, εκδ. Καστανιώτη] η λέξη πεπορνευόμενος προέρχεται από το ρήμα πορνεύεσθαι, που σημαίνει τη σεξουαλική συμπεριφορά πόρνης έναντι αμοιβής. Η λέξη πόρνος πρωτοσυναντάται σε μια επιγραφή αρχαϊκής εποχής στη Θήρα. Η λέξη ηταιρικώς προέρχεται από τη λέξη εταίρος που σήμαινε το σύντροφο, τον φίλο. Σύμφωνα με τον Dover η λέξη εταίρα σήμαινε περισσότερο την ερωμένη παρά την πόρνη και σε σχολιασμό του πάνω στον Αισχίνη αναφέρει πως η διαφορά ηταιρηκότος και πόρνου είναι ότι ο πρώτος ντροπιάζεται για τα χρήματα από έναν, ενώ ο δεύτερος πορνεύεται με πολλούς.
Οι πεπορνευόμενοι άνδρες δεν επεδίωκαν μια σταθερή και μόνιμη σχέση, αλλά ασκούσαν ελεύθερα το πορνικό τους επάγγελμα εγκατεστημένοι συνήθως σε σπίτια ή δωμάτια, όπου δέχονταν επισκέψεις αορίστου αριθμού πελατών έναντι ορισμένης αμοιβής. Αντίθετα, οι ηταιρηκότες επεδίωκαν την εταίρηση, δηλαδή τη σταθερή συμβίωση, ίσως και τη συγκατοίκηση, για ορισμένο χρονικό διάστημα με έναν ερωτικό σύντροφο έναντι προσυμφωνημένων οικονομικών ανταλλαγμάτων. Η συγκατοίκηση των εταιριζομένων επισημοποιείται με την προσυπογραφή ενός εταιρικού συμβολαίου, ώστε να εξασφαλιστούν οι όροι της αρμονικής τους συμβίωσης.
Σπύρος Κ. Ζερβός: Ροζ σκάνδαλα στην αρχαιότητα (Ταξιδευτής, 2010)
NYC I DO
NYC I Do: New York Same-Sex Marriage
June 24, 2011, marked yet another New York milestone in LGBT history. On that day, Governor Cuomo signed the Marriage Equality Act, allowing same-sex couples to marry legally in New York for the first time. The Act will go into effect 30 days after its signing.
With the passage of the Marriage Equality Act, people from all over the country and all around the world are asking the question: can I come to New York City and get married? The answer is yes! Whether you're a lifelong local or someone who has dreamed of coming here your entire life, New York City is the ultimate spot for you to tie the knot.
Here's what you need to know:
Who can get married in New York now that the Marriage Equality Act has passed?
The Marriage Equality Act allows same-sex couples to get married in New York just like opposite-sex couples, with the same rights, responsibilities and privileges under State and City law.
The Marriage Equality Act allows same-sex couples to get married in New York just like opposite-sex couples, with the same rights, responsibilities and privileges under State and City law.
Can I get married in New York City even if I don't live there?
Yes. Couples who reside in New York or in another state or country are all welcome to marry here.
Yes. Couples who reside in New York or in another state or country are all welcome to marry here.
When can same-sex couples begin marrying in New York?
The Marriage Equality Act allows same-sex couples to obtain marriage licenses starting 30 days after the Act was signed into law. State law generally requires couples to wait 24 hours after receiving a license before they can be married. For more information, visit cityclerk.nyc.gov.
The Marriage Equality Act allows same-sex couples to obtain marriage licenses starting 30 days after the Act was signed into law. State law generally requires couples to wait 24 hours after receiving a license before they can be married. For more information, visit cityclerk.nyc.gov.
How do I get a marriage license in New York City?
To get a marriage license, apply for one from the New York City Clerk’s office. Once you obtain a license, it is valid for 60 days. For more information, visit cityclerk.nyc.gov
To get a marriage license, apply for one from the New York City Clerk’s office. Once you obtain a license, it is valid for 60 days. For more information, visit cityclerk.nyc.gov
Can my spouse and I get married in New York City if we were already married in another state or country?
Yes. You and your spouse can get married again in New York, whether you reside here or not. (Note: New York already recognizes lawful marriages, including same-sex marriages, that were performed elsewhere.)
Yes. You and your spouse can get married again in New York, whether you reside here or not. (Note: New York already recognizes lawful marriages, including same-sex marriages, that were performed elsewhere.)
Where can I learn more about getting to New York City and planning a wedding there?
For NYC I Do special hotel packages, visit our Offers section. For help planning a trip to New York City, visit our Basic Info section and see our article about the Manhattan Marriage Bureau and our roundup of wedding venues for more ideas. (nycgo.com)
For NYC I Do special hotel packages, visit our Offers section. For help planning a trip to New York City, visit our Basic Info section and see our article about the Manhattan Marriage Bureau and our roundup of wedding venues for more ideas. (nycgo.com)
28.6.11
ΤΑ ΓΚΕΪ ΒΑΛΚΑΝΙΑ. ΤΟ GAY PRIDE ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ
"Είμαστε παντού. Ας το συνηθίσουν"
Χιλιάδες άτομα έδωσαν και φέτος το παρόν στην 9η Παρέλαση Υπερηφάνειας που διοργάνωσε o σύλλογος "Lamda Ιstanbul" την Κυριακή το απόγευμα στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης. Η δειλή προσπάθεια που ξεκίνησε το 2003 με την συμμετοχή 50 ατόμων έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο γεγονός των ομοφυλοφιλικών, αμφισεξουαλικών, τραβεστί και τρανσεξουαλικών κοινοτήτων της Τουρκίας.
Το συγκεντρωμένο πλήθος των 10.000 ατόμων, με αφετηρία την πλατεία Ταξίμ κατευθύνθηκε στην πλατεία Τουνέλ, διασχίζοντας τον πεζόδρομο Ιστικλάλ (Μεγάλη Οδός του Πέρα). Με κεντρικό σύνθημα "Είμαστε παντού, ας το συνηθίσουν" οι διαδηλωτές απαίτησαν από την κυβέρνηση την κατάργηση των διακρίσεων και την θέσπιση ίσων δικαιωμάτων για όλους.
Στα κύρια αιτήματα των διαδηλωτών βρισκόταν η συμπερίληψη εννοιών όπως " σεξουαλικός προσανατολισμός" και "ταυτότητα φύλου" στο άρθρο 10 του τουρκικού Συντάγματος, η τροποποίηση της νομοθεσίας κατά των εγκλημάτων μίσους, και η παροχή συνδικαλιστικών δικαιωμάτων στις εκδιδόμενες γυναίκες.
Οι διαδηλωτές κρατώντας ταμπέλες στα Τουρκικά, τα Κουρδικά και τα Αρμενικά φώναζαν ρυθμικά συνθήματα όπως : "Οι Ομοφυλόφιλοι δεν θα σωπάσουν", "Δεν είμαστε στα νοσοκομεία αλλά στους δρόμους", "Μην σταματάς, βροντοφώναξε πως υπάρχουν ομοφυλόφιλοι" . Πολιτικά συνθήματα ακούστηκαν επίσης όταν οι διαδηλωτές αποδοκίμασαν την απόφαση του Ανώτατου Εκλογικού Συμβουλίου, που αφορούσε στην αφαίρεση της βουλευτικής ιδιότητας του ανεξάρτητου Κούρδου βουλευτή Χατίπ Ντιτζλέ, λόγω τελεσίδικης καταδικαστικής απόφασης. Ο πρώην βουλευτής είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση για δήλωσή του το 2007, που είχε αξιολογηθεί ως προπαγάνδα υπέρ του PKK.
Οι ανεξάρτητοι Κούρδοι βουλευτές, Ερτουρούλ Κιουρκτσού, Σεμπαχάτ Τουντζέλ και Σιρί Σουρεγιά Οντέρ και η βουλευτής του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού κόμματος, Μελντά Ονούρ στήριξαν την πολιτικοποιημένη Παρέλαση Υπερηφάνειας, βαδίζοντας στην πρώτη σειρά της πορείας μαζί με μια ομάδα γονιών ομοφυλόφιλων παιδιών.
Οι διαδηλωτές κατά τη διάρκεια της πορείας γουχάισαν το καινούργιο εμπορικό κατάστημα του ομίλου Ντεμίρορεν, ζητώντας την άμεση κατεδάφισή του ενώ αργότερα αποδοκίμασαν ένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών που δεν δέχτηκε να εγγράψει μια τρανσέξουαλ στα τμήματά του, καθώς και ένα μαγαζί ρούχων που δεν επέτρεψε σε μια τρανσέξουαλ να εισέλθει στα γυναικεία δοκιμαστήρια.
H Παρέλαση Υπερηφάνειας έφθασε στο τέλος της τερματίζοντας στην πλατεία Τουνέλ γύρω στις 7 το απόγευμα. Μετά τη περισυλλογή της γιγαντιαίας rainbow flag, τύμπανα και σφυρίκτρες άρχισαν να δίνουν ρυθμό στον κόσμο. Την στιγμή που ο κόσμος λικνιζόταν στους ρυθμούς της μουσικής του υπαίθριου πάρτι ένας διαδηλωτής κατακτούσε με τις σημαίες του το ψηλότερο μέρος της πλατείας, την κορυφή του μεταλικού πύργου που είναι τοποθετημένoς στο κέντρο της.
Χιλιάδες άτομα έδωσαν και φέτος το παρόν στην 9η Παρέλαση Υπερηφάνειας που διοργάνωσε o σύλλογος "Lamda Ιstanbul" την Κυριακή το απόγευμα στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης. Η δειλή προσπάθεια που ξεκίνησε το 2003 με την συμμετοχή 50 ατόμων έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο γεγονός των ομοφυλοφιλικών, αμφισεξουαλικών, τραβεστί και τρανσεξουαλικών κοινοτήτων της Τουρκίας.
Το συγκεντρωμένο πλήθος των 10.000 ατόμων, με αφετηρία την πλατεία Ταξίμ κατευθύνθηκε στην πλατεία Τουνέλ, διασχίζοντας τον πεζόδρομο Ιστικλάλ (Μεγάλη Οδός του Πέρα). Με κεντρικό σύνθημα "Είμαστε παντού, ας το συνηθίσουν" οι διαδηλωτές απαίτησαν από την κυβέρνηση την κατάργηση των διακρίσεων και την θέσπιση ίσων δικαιωμάτων για όλους.
Στα κύρια αιτήματα των διαδηλωτών βρισκόταν η συμπερίληψη εννοιών όπως " σεξουαλικός προσανατολισμός" και "ταυτότητα φύλου" στο άρθρο 10 του τουρκικού Συντάγματος, η τροποποίηση της νομοθεσίας κατά των εγκλημάτων μίσους, και η παροχή συνδικαλιστικών δικαιωμάτων στις εκδιδόμενες γυναίκες.
Οι διαδηλωτές κρατώντας ταμπέλες στα Τουρκικά, τα Κουρδικά και τα Αρμενικά φώναζαν ρυθμικά συνθήματα όπως : "Οι Ομοφυλόφιλοι δεν θα σωπάσουν", "Δεν είμαστε στα νοσοκομεία αλλά στους δρόμους", "Μην σταματάς, βροντοφώναξε πως υπάρχουν ομοφυλόφιλοι" . Πολιτικά συνθήματα ακούστηκαν επίσης όταν οι διαδηλωτές αποδοκίμασαν την απόφαση του Ανώτατου Εκλογικού Συμβουλίου, που αφορούσε στην αφαίρεση της βουλευτικής ιδιότητας του ανεξάρτητου Κούρδου βουλευτή Χατίπ Ντιτζλέ, λόγω τελεσίδικης καταδικαστικής απόφασης. Ο πρώην βουλευτής είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση για δήλωσή του το 2007, που είχε αξιολογηθεί ως προπαγάνδα υπέρ του PKK.
Οι ανεξάρτητοι Κούρδοι βουλευτές, Ερτουρούλ Κιουρκτσού, Σεμπαχάτ Τουντζέλ και Σιρί Σουρεγιά Οντέρ και η βουλευτής του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού κόμματος, Μελντά Ονούρ στήριξαν την πολιτικοποιημένη Παρέλαση Υπερηφάνειας, βαδίζοντας στην πρώτη σειρά της πορείας μαζί με μια ομάδα γονιών ομοφυλόφιλων παιδιών.
Οι διαδηλωτές κατά τη διάρκεια της πορείας γουχάισαν το καινούργιο εμπορικό κατάστημα του ομίλου Ντεμίρορεν, ζητώντας την άμεση κατεδάφισή του ενώ αργότερα αποδοκίμασαν ένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών που δεν δέχτηκε να εγγράψει μια τρανσέξουαλ στα τμήματά του, καθώς και ένα μαγαζί ρούχων που δεν επέτρεψε σε μια τρανσέξουαλ να εισέλθει στα γυναικεία δοκιμαστήρια.
H Παρέλαση Υπερηφάνειας έφθασε στο τέλος της τερματίζοντας στην πλατεία Τουνέλ γύρω στις 7 το απόγευμα. Μετά τη περισυλλογή της γιγαντιαίας rainbow flag, τύμπανα και σφυρίκτρες άρχισαν να δίνουν ρυθμό στον κόσμο. Την στιγμή που ο κόσμος λικνιζόταν στους ρυθμούς της μουσικής του υπαίθριου πάρτι ένας διαδηλωτής κατακτούσε με τις σημαίες του το ψηλότερο μέρος της πλατείας, την κορυφή του μεταλικού πύργου που είναι τοποθετημένoς στο κέντρο της.
Η "ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ" ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ
Μπορεί κάποιοι να επαίρονται για την "Αιγίδα του Δήμου" στο Pride, αλλά για τους ομοφυλόφιλους πραγματικούς δημότες της Αθήνας η κοινωνική ευαισθησία της δημοτικής αρχής εξακολουθεί να είναι ανύπαρκτη μέσα στην... επιλεκτικότητά της.
1970. ΕΙΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ ΓΑΛΛΟΣ ΝΟΣΟΚΟΜΟΣ ΗΣΚΕΙ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ... ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΥ
Εφημ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 12/1970
27.6.11
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΗΣ: ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΧΑΘΗΚΕ Η ΚΟΙΝΗ ΛΑΛΙΑ
Σταμάτης Φασουλής:«Δεν καταλαβαίνω τη μούντζα»
Ο θεατράνθρωπος μιλάει για όλα όσα τον απασχολούν σήμερα
Μυρτώ Λοβέρδου, (Το Βήμα, 26/11/2011)
«“Σκηνοβάτες” με ήτα και όχι με γιώτα.“Σκηνοβάτες” από τη σκηνή...» ήταν μια από τις πρώτες φράσεις του Σταμάτη Φασουλή όταν κατέληξε στον τίτλο. Εναν τίτλο που κρύβει μέσα του το θέατρο και την ιστορία του, ξεκινώντας από το αρχαίο δράμα και φθάνοντας ως την Επίδαυρο του 2011, όπου και θα κάνει πρεμιέρα η παράσταση, παραγωγής του Εθνικού Θεάτρου. Του τίτλου είχε, προφανώς, προηγηθεί η δουλειά με το κείμενο, μια δουλειά επιλογής και σύνθεσης, με τη σύνθεση να αποτελεί τον καθοριστικό και δυσκολότερο κρίκο. Γιατί εκεί βρίσκεται ο κορμός, η κινητήρια δύναμη. Με έναν θίασο τριάντα ηθοποιών και παρέα με τους συνεργάτες του, ο σκηνοθέτης, έχοντας ήδη δουλέψει το κείμενο- στη μετάφραση και τη δραματουργία του- ξεκίνησε πρόβες. Τρεις περίπου εβδομάδες πριν από την πρεμιέρα της 15ης Ιουλί ου, ο Σταμάτης Φασουλής ξεδιπλώνει στο «Βήμα» σκέψεις και λέξεις για την παιδεία και τη γλώσσα μας, το θέατρο και τη ζωή, τους ηθοποιούς και την πολιτική, το παρελθόν και το παρόν, ξέροντας πια ότι επειδή δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί, η λύση πρέπει να έρθει από εμάς τους ίδιους...
- Κύριε Φασουλή,με ποιον τρόπο οι «Σκηνοβάτες» αναφέρονται στο σήμερα;
«Μου φέρνει τουλάχιστον θυμηδία που ένα αρχαίο έργο για να το φέρουν προς εμάς το εκμοντερνίζουν. Τότε, όταν ήθελαν να μιλήσουν για τον Περικλή, έγραφαν για τον Οιδίποδα Τύραννο, για τον Θηβαϊκό Κύκλο και τον μύθο ή όταν ήθελαν να μιλήσουν για τη σφαγή της Μήλου, έγραψαν τις “Τρωάδες”. Τότε, όταν ήθελαν να μιλήσουν για το σήμερα, μιλούσαν για πράγματα που είχαν γίνει οκτακόσια χρόνια πριν. Κι εμείς, για να μιλήσουμε για το χθες, βάζουμε το σήμερα... Εντελώς αντίστροφα. Είναι τόσο απλοϊκό όλο αυτό. Είναι μεγάλη διαφορά. Γιατί επιμένω; Σε έναν κόσμο που δεν ασχολείται με το παρελθόν, σε έναν κόσμο που θέλει να ξεχάσει την ιστορία του- και εν πολλοίς το έχει καταφέρει- εγώ πιστεύω ότι μόνον το παρελθόν μπορεί να μας δώσει σημάδι για το μέλλον».
- Πιστεύετε ότι ξεχάσαμε το παρελθόν;
«Γιατί, εσείς δεν το βλέπετε; Μιλάς σε ανθρώπους που αγνοούν τα πάντα... Την Ιστορία, τη γλώσσα. Και αυτό συμβαίνει από τότε που έλειψε η κλασική παιδεία, γενικότερα. Η έλλειψη της κλασικής παιδείας ευθύνεται για το 90% των προβλημάτων μας, μη εξαιρουμένων και των οικονομικών. Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν σε βάθος, πληροφορούνται. Και ώσπου η ηλεκτρονική πληροφόρηση να αναπτυχθεί και να πάρει τη θέση μιας άλλης μορφής παιδείας, θα περάσουμε, κατά τη γνώμη μου, δύσκολα. Ζούμε έναν Μεσαίωνα από άποψη κινήσεων και ιδεολογιών. Συνέτεινε πολύ η πτώση του ανατολικού μπλοκ - όχι ότι έπρεπε να μην πέσει, αλλά κατέρρευσαν τα πάντα. Αν και δεν είμαι καθόλου εναντίον, η νέα θεότητα της εποχής, το Ιnternet, χρειάζεται πολύ χρόνο για να πάψει να είναι αυτό το ανακάτεμα που βοηθά στο επιφανειακό. Νομίζω ότι η επόμενη νέα γενιά θα μπορεί να το χρησιμοποιήσει σωστά».
– Ρίχνετε το βάρος σας στην έλλειψη παιδείας...
«Μετά την κατάρρευση της κλασικής παιδείας και την εξειδίκευση του ατόμου, χάθηκαν οι προσωπικές σχέσεις, μια κοινή λαλιά. Σήμερα, και ντρέπομαι που το λέω, ούτε μαθητές θεάτρου δεν ξέρουν τι είναι οι κόθορνοι. Υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που καταλήγει εδώ. Εχουμε φθάσει να θέλουμε να κάνουμε καριέρα και όχι τέχνη. Γιατί δεν βλέπουν κι άλλα παραδείγματα. Ειλικρινά αναρωτιέμαι τι διδάσκεται καλά σήμερα. Πνευματικά αυτό που γίνεται σήμερα θυμίζει το σύστημα της Ford, όπου κάθε εργάτης ήταν εξειδικευμένος σε κάτι, με αποτέλεσμα να γίνεται η εργασία νεύρωση και να αποξενώνει τους ανθρώπους, δημιουργώντας άψυχα σωματεία. Νομίζω ότι αυτό γίνεται σε πνευματικό επίπεδο τώρα. Εγινε η πληροφορία ένα σύστημα Ford».
- Στο θέατρο πώς μεταφράζεται;
«Να γίνεις γνωστός και να κάνεις καριέρα. Δεν είναι ούτε η γνώση του θεάτρου, ούτε η γνώση της τεχνικής, ούτε ενός ψυχισμού... Ούτε καν των σχολών. Οι περισσότεροι νέοι είναι απληροφόρητοι από τις σχολές και δεν υπάρχει ένας δάσκαλος να τους εμπνεύσει».
- Η έμπνευση λείπει γενικότερα από τη ζωή μας...
«Από τη ζωή μας μπορεί να λείπει η έμπνευση, αλλά υπάρχουν φωτεινές μορφές που ωστόσο πέφτουν θύματα λανθασμένης πληροφόρησης. Αυτό που έλεγαν οι Αμερικανοί και το κοροϊδεύαμε “αλλά είδες πόσα βγάζει” τώρα το κάνουμε κι εμείς. Παλιά ήταν προσβολή να ρωτήσεις τον άλλον για λεφτά. Αντιθέτως τώρα μιλάμε μόνο γι΄ αυτό: πόσα πήρες, πόσα βγάζεις, θα κάνω περικοπές, θα κάνω αυξήσεις, το οποίο και κατέληξε στο πόσο δεν παίρνεις... Και πού οδήγησαν όλα αυτά; Στην κατάρρευση. Αρα όλη αυτή η επένδυση που έγινε στο χρήμα ήταν και η καταστροφή».
- Πιστεύετε ότι σήμερα διακωμωδούμε τις καταστάσεις;
«Αντί να διακωμωδούμε, ξεφτιλίζουμε. Και αυτό είναι δείγμα μη δημοκρατικό. Ο εξευτελισμός είναι ένα ηθικό λιντσάρισμα».
- Οι ηθοποιοί είναι αγανακτισμένοι;
«Ολος ο θίασος είναι αγανακτισμένος, αλλά δεν τον λέμε έτσι. Είναι αγανακτισμένοι με την εποχή τους όμως...».
- Προσωπικά πώς σχολιάζετε αυτό το κίνημα των σύγχρονων αγανακτισμένων;
«Δεν θα ήθελα να το σχολιάσω καθόλου, αν και με απασχολεί πολύ. Από τη μια καταλαβαίνω τη διάθεση και την οργή, αλλά από την άλλη στέκομαι και λίγο αμήχανος στη μορφή που εκφράζεται. Δεν ξέρω αν με το να μουντζώνεις τη Βουλή διορθώνεις τίποτε. Ειλικρινά δεν ξέρω. Οι άνθρωποι έχουν ένα μεγάλο δίκιο: το μεγάλο φαγοπότι πάνε να το πληρώσουν αυτοί που δεν έφταιξαν- περισσότερο από όλους οι συνταξιούχοι. Εκεί τα πράγματα είναι δύσκολα. Αλλά κι αυτό το “δεν χρωστάω”, δεν το ξέρω. Εκτός από τους συνταξιούχους, οι άλλοι ανοιχτήκαμε πολύ. Μιλάω και για μένα, όχι γιατί ξανοίχθηκα, αλλά γιατί βλέποντας τους άλλους που τα έκαναν, δεν είπα τίποτε, μάλλον το έβλεπα συμπαθητικά. Χρωστάμε, δανειστήκαμε πολλά και κυρίως μια προσωπικότητα που δεν έχουμε. Και αυτό θα το πληρώσουμε χρυσό. Ο καθένας δανείστηκε μια περσόνα που απέχει παρασάγγας από αυτόν».
- Ανήκετε στους ανθρώπους που επικοινωνούν με τους νέους.Δεν νιώθετε ότι σήμερα ζούμε μια δικτατορία των νέων;
«Πάντα γινόταν αυτό. Ισως τώρα να έχει πολλαπλασιασθεί, όπως όλα τα χαρακτηριστικά της φυλής μας αυτή την εποχή, αν μπορούμε ακόμη να μιλάμε για ομοιογενή φυλή. Νομίζω ότι αποτελούμεθα από μονάδες, από εκατομ μύρια μονάδες-και δεν αναφέρομαι στους ξένους. Δεν υπάρχουν ομοϊδεάτες. Οι άνθρωποι που ψηφίζουν το ίδιο κόμμα και θέλουν τα ίδια πράγματα διαφέρουν εντελώς... Παλιότερα φαινόταν τι είσαι, αριστερός, δεξιός, ακόμη και από το ντύσιμο».
- Μήπως όμως σήμερα δεν ισχύουν ούτε καν αυτές οι έννοιες;
«Ναι. Δεν υπάρχουν οι έννοιες. Μετά το πρετ α πορτέ, μετά το ΄70, από τότε που άρχισε να ντύνεται ίδια ο γιος του ιδιοκτήτη με τον γιο του υπαλλήλου, αυτή η ομοιομορφία κατάργησε μια αντιπαλότητα από τη μια μεριά, που είναι πολύ καλό, και από την άλλη αυτό το όλοι ίδιοι είμαστε, ενώ δεν είμαστε... Μια ψευδής αντίληψη του πράγματος. Είμαι εναντίον της ομοιότητας και της ομοιομορφίας. Το ενδιαφέρον υπάρχει στις γυναίκες που δεν ακολουθούν τη μόδα. Γιατί αυτές που την ακολουθούν είναι ίδιες. Είναι σαν μία γυναίκα».
- Το θέατρο είναι ένας αντίλογος σε όλα αυτά,μια απάντηση;
«Το θέατρο δεν απαντά. Το θέατρο ρωτά, όπως όλη η τέχνη. Το θέατρο σε κάνει να αναρωτιέσαι για πράγματα που θεωρείς δεδομένα. Σου ταρακουνάει τη συνείδηση... Σε ρωτάει για τα δεδομένα και τα φυσικά. Δεν πιστεύω στο θέατρο που προτείνει λύσεις και απαντήσεις, αλλά στο θέατρο που ανοίγει παράθυρα με ερωτήματα».
Ο θεατράνθρωπος μιλάει για όλα όσα τον απασχολούν σήμερα
Μυρτώ Λοβέρδου, (Το Βήμα, 26/11/2011)
«“Σκηνοβάτες” με ήτα και όχι με γιώτα.“Σκηνοβάτες” από τη σκηνή...» ήταν μια από τις πρώτες φράσεις του Σταμάτη Φασουλή όταν κατέληξε στον τίτλο. Εναν τίτλο που κρύβει μέσα του το θέατρο και την ιστορία του, ξεκινώντας από το αρχαίο δράμα και φθάνοντας ως την Επίδαυρο του 2011, όπου και θα κάνει πρεμιέρα η παράσταση, παραγωγής του Εθνικού Θεάτρου. Του τίτλου είχε, προφανώς, προηγηθεί η δουλειά με το κείμενο, μια δουλειά επιλογής και σύνθεσης, με τη σύνθεση να αποτελεί τον καθοριστικό και δυσκολότερο κρίκο. Γιατί εκεί βρίσκεται ο κορμός, η κινητήρια δύναμη. Με έναν θίασο τριάντα ηθοποιών και παρέα με τους συνεργάτες του, ο σκηνοθέτης, έχοντας ήδη δουλέψει το κείμενο- στη μετάφραση και τη δραματουργία του- ξεκίνησε πρόβες. Τρεις περίπου εβδομάδες πριν από την πρεμιέρα της 15ης Ιουλί ου, ο Σταμάτης Φασουλής ξεδιπλώνει στο «Βήμα» σκέψεις και λέξεις για την παιδεία και τη γλώσσα μας, το θέατρο και τη ζωή, τους ηθοποιούς και την πολιτική, το παρελθόν και το παρόν, ξέροντας πια ότι επειδή δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί, η λύση πρέπει να έρθει από εμάς τους ίδιους...
- Κύριε Φασουλή,με ποιον τρόπο οι «Σκηνοβάτες» αναφέρονται στο σήμερα;
«Μου φέρνει τουλάχιστον θυμηδία που ένα αρχαίο έργο για να το φέρουν προς εμάς το εκμοντερνίζουν. Τότε, όταν ήθελαν να μιλήσουν για τον Περικλή, έγραφαν για τον Οιδίποδα Τύραννο, για τον Θηβαϊκό Κύκλο και τον μύθο ή όταν ήθελαν να μιλήσουν για τη σφαγή της Μήλου, έγραψαν τις “Τρωάδες”. Τότε, όταν ήθελαν να μιλήσουν για το σήμερα, μιλούσαν για πράγματα που είχαν γίνει οκτακόσια χρόνια πριν. Κι εμείς, για να μιλήσουμε για το χθες, βάζουμε το σήμερα... Εντελώς αντίστροφα. Είναι τόσο απλοϊκό όλο αυτό. Είναι μεγάλη διαφορά. Γιατί επιμένω; Σε έναν κόσμο που δεν ασχολείται με το παρελθόν, σε έναν κόσμο που θέλει να ξεχάσει την ιστορία του- και εν πολλοίς το έχει καταφέρει- εγώ πιστεύω ότι μόνον το παρελθόν μπορεί να μας δώσει σημάδι για το μέλλον».
- Πιστεύετε ότι ξεχάσαμε το παρελθόν;
«Γιατί, εσείς δεν το βλέπετε; Μιλάς σε ανθρώπους που αγνοούν τα πάντα... Την Ιστορία, τη γλώσσα. Και αυτό συμβαίνει από τότε που έλειψε η κλασική παιδεία, γενικότερα. Η έλλειψη της κλασικής παιδείας ευθύνεται για το 90% των προβλημάτων μας, μη εξαιρουμένων και των οικονομικών. Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν σε βάθος, πληροφορούνται. Και ώσπου η ηλεκτρονική πληροφόρηση να αναπτυχθεί και να πάρει τη θέση μιας άλλης μορφής παιδείας, θα περάσουμε, κατά τη γνώμη μου, δύσκολα. Ζούμε έναν Μεσαίωνα από άποψη κινήσεων και ιδεολογιών. Συνέτεινε πολύ η πτώση του ανατολικού μπλοκ - όχι ότι έπρεπε να μην πέσει, αλλά κατέρρευσαν τα πάντα. Αν και δεν είμαι καθόλου εναντίον, η νέα θεότητα της εποχής, το Ιnternet, χρειάζεται πολύ χρόνο για να πάψει να είναι αυτό το ανακάτεμα που βοηθά στο επιφανειακό. Νομίζω ότι η επόμενη νέα γενιά θα μπορεί να το χρησιμοποιήσει σωστά».
– Ρίχνετε το βάρος σας στην έλλειψη παιδείας...
«Μετά την κατάρρευση της κλασικής παιδείας και την εξειδίκευση του ατόμου, χάθηκαν οι προσωπικές σχέσεις, μια κοινή λαλιά. Σήμερα, και ντρέπομαι που το λέω, ούτε μαθητές θεάτρου δεν ξέρουν τι είναι οι κόθορνοι. Υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που καταλήγει εδώ. Εχουμε φθάσει να θέλουμε να κάνουμε καριέρα και όχι τέχνη. Γιατί δεν βλέπουν κι άλλα παραδείγματα. Ειλικρινά αναρωτιέμαι τι διδάσκεται καλά σήμερα. Πνευματικά αυτό που γίνεται σήμερα θυμίζει το σύστημα της Ford, όπου κάθε εργάτης ήταν εξειδικευμένος σε κάτι, με αποτέλεσμα να γίνεται η εργασία νεύρωση και να αποξενώνει τους ανθρώπους, δημιουργώντας άψυχα σωματεία. Νομίζω ότι αυτό γίνεται σε πνευματικό επίπεδο τώρα. Εγινε η πληροφορία ένα σύστημα Ford».
- Στο θέατρο πώς μεταφράζεται;
«Να γίνεις γνωστός και να κάνεις καριέρα. Δεν είναι ούτε η γνώση του θεάτρου, ούτε η γνώση της τεχνικής, ούτε ενός ψυχισμού... Ούτε καν των σχολών. Οι περισσότεροι νέοι είναι απληροφόρητοι από τις σχολές και δεν υπάρχει ένας δάσκαλος να τους εμπνεύσει».
- Η έμπνευση λείπει γενικότερα από τη ζωή μας...
«Από τη ζωή μας μπορεί να λείπει η έμπνευση, αλλά υπάρχουν φωτεινές μορφές που ωστόσο πέφτουν θύματα λανθασμένης πληροφόρησης. Αυτό που έλεγαν οι Αμερικανοί και το κοροϊδεύαμε “αλλά είδες πόσα βγάζει” τώρα το κάνουμε κι εμείς. Παλιά ήταν προσβολή να ρωτήσεις τον άλλον για λεφτά. Αντιθέτως τώρα μιλάμε μόνο γι΄ αυτό: πόσα πήρες, πόσα βγάζεις, θα κάνω περικοπές, θα κάνω αυξήσεις, το οποίο και κατέληξε στο πόσο δεν παίρνεις... Και πού οδήγησαν όλα αυτά; Στην κατάρρευση. Αρα όλη αυτή η επένδυση που έγινε στο χρήμα ήταν και η καταστροφή».
- Πιστεύετε ότι σήμερα διακωμωδούμε τις καταστάσεις;
«Αντί να διακωμωδούμε, ξεφτιλίζουμε. Και αυτό είναι δείγμα μη δημοκρατικό. Ο εξευτελισμός είναι ένα ηθικό λιντσάρισμα».
- Οι ηθοποιοί είναι αγανακτισμένοι;
«Ολος ο θίασος είναι αγανακτισμένος, αλλά δεν τον λέμε έτσι. Είναι αγανακτισμένοι με την εποχή τους όμως...».
- Προσωπικά πώς σχολιάζετε αυτό το κίνημα των σύγχρονων αγανακτισμένων;
«Δεν θα ήθελα να το σχολιάσω καθόλου, αν και με απασχολεί πολύ. Από τη μια καταλαβαίνω τη διάθεση και την οργή, αλλά από την άλλη στέκομαι και λίγο αμήχανος στη μορφή που εκφράζεται. Δεν ξέρω αν με το να μουντζώνεις τη Βουλή διορθώνεις τίποτε. Ειλικρινά δεν ξέρω. Οι άνθρωποι έχουν ένα μεγάλο δίκιο: το μεγάλο φαγοπότι πάνε να το πληρώσουν αυτοί που δεν έφταιξαν- περισσότερο από όλους οι συνταξιούχοι. Εκεί τα πράγματα είναι δύσκολα. Αλλά κι αυτό το “δεν χρωστάω”, δεν το ξέρω. Εκτός από τους συνταξιούχους, οι άλλοι ανοιχτήκαμε πολύ. Μιλάω και για μένα, όχι γιατί ξανοίχθηκα, αλλά γιατί βλέποντας τους άλλους που τα έκαναν, δεν είπα τίποτε, μάλλον το έβλεπα συμπαθητικά. Χρωστάμε, δανειστήκαμε πολλά και κυρίως μια προσωπικότητα που δεν έχουμε. Και αυτό θα το πληρώσουμε χρυσό. Ο καθένας δανείστηκε μια περσόνα που απέχει παρασάγγας από αυτόν».
- Ανήκετε στους ανθρώπους που επικοινωνούν με τους νέους.Δεν νιώθετε ότι σήμερα ζούμε μια δικτατορία των νέων;
«Πάντα γινόταν αυτό. Ισως τώρα να έχει πολλαπλασιασθεί, όπως όλα τα χαρακτηριστικά της φυλής μας αυτή την εποχή, αν μπορούμε ακόμη να μιλάμε για ομοιογενή φυλή. Νομίζω ότι αποτελούμεθα από μονάδες, από εκατομ μύρια μονάδες-και δεν αναφέρομαι στους ξένους. Δεν υπάρχουν ομοϊδεάτες. Οι άνθρωποι που ψηφίζουν το ίδιο κόμμα και θέλουν τα ίδια πράγματα διαφέρουν εντελώς... Παλιότερα φαινόταν τι είσαι, αριστερός, δεξιός, ακόμη και από το ντύσιμο».
- Μήπως όμως σήμερα δεν ισχύουν ούτε καν αυτές οι έννοιες;
«Ναι. Δεν υπάρχουν οι έννοιες. Μετά το πρετ α πορτέ, μετά το ΄70, από τότε που άρχισε να ντύνεται ίδια ο γιος του ιδιοκτήτη με τον γιο του υπαλλήλου, αυτή η ομοιομορφία κατάργησε μια αντιπαλότητα από τη μια μεριά, που είναι πολύ καλό, και από την άλλη αυτό το όλοι ίδιοι είμαστε, ενώ δεν είμαστε... Μια ψευδής αντίληψη του πράγματος. Είμαι εναντίον της ομοιότητας και της ομοιομορφίας. Το ενδιαφέρον υπάρχει στις γυναίκες που δεν ακολουθούν τη μόδα. Γιατί αυτές που την ακολουθούν είναι ίδιες. Είναι σαν μία γυναίκα».
- Το θέατρο είναι ένας αντίλογος σε όλα αυτά,μια απάντηση;
«Το θέατρο δεν απαντά. Το θέατρο ρωτά, όπως όλη η τέχνη. Το θέατρο σε κάνει να αναρωτιέσαι για πράγματα που θεωρείς δεδομένα. Σου ταρακουνάει τη συνείδηση... Σε ρωτάει για τα δεδομένα και τα φυσικά. Δεν πιστεύω στο θέατρο που προτείνει λύσεις και απαντήσεις, αλλά στο θέατρο που ανοίγει παράθυρα με ερωτήματα».
"ΒΡΩΜΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑ Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ", ΔΗΛΩΣΕ Η ΠΡΟΠΟΝΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΝΙΓΗΡΙΑΣ
"Βρώμικο" πράγμα η ομοφυλοφιλία", δήλωσε η προπονήτρια της εθνικής ΝιγηρίαςContra.gr, 25/6/2011
Με αφορμή τις φήμες που θέλουν την γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου της Νιγηρίας να διαθέτει στις τάξεις της ομοφυλόφιλες παίκτριες, η προπονήτρια Ευχάρια Ούτσε μίλησε για το ζήτημα.
"Η ομοφυλοφιλία είναι κάτι "βρώμικο", είναι λάθος πνευματικά και ηθικά", δήλωσε μεταξύ άλλων στην εφημερίδα "Bild" η 38χρονη ομοσπονδιακή τεχνικός.
Χαρακτηριστικό της αντίθεσης που εκφράζει για το ζήτημα η Ούτσε, είναι το γεγονός ότι στο παρελθόν είχε επιστρατεύσει μέχρι και ιερείς, προκειμένου να... ξορκίσουν το “κακό” που έχει βρει την εθνική Νιγηρίας.
Το φαινόμενο, πάντως, φέρεται να υπάρχει και πριν από την πρόσληψη της Ούτσε (το 2009), αφού ορισμένες παίκτριες έμειναν εκτός εθνικής, καθώς οι άνθρωποι της ομοσπονδίας είχαν την υποψία ότι είναι λεσβίες!
Παρόλα αυτά, η νεαρή προπονήτρια υποστήριξε πως δεν έχει αποδείξεις ότι υπάρχουν ομοφυλόφιλες παίκτριες, προσθέτοντας όμως πως "αν οι φήμες είναι έντονες, αρχίζεις να πιστεύεις πως πράγματι συμβαίνει".
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της FIFA Ζεπ Μπλάτερ υποστήριξε πως δεν είχε ιδέα για το γεγονός ότι κάποιες παίκτριες "κόπηκαν" από την αφρικανική ομάδα εξαιτίας του σεξουαλικών προτιμήσεών τους, ενώ η επικεφαλής των γυναικείων διοργανώσεων Τατιάνα Χαένι είπε πως θα έρθει σε επικοινωνία με την Ούτσε.
26.6.11
ΦΙΛΙΑ ΣΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ
To κατάστημα ρούχων Ropa lavada (στα ισπανικά σημαίνει πλυμένα ρούχα), στο Κολωνάκι είναι γνωστό τα τελευταία χρόνια στο Aθηναϊκό κοινό (και οχι μόνο) για τις πρωτότυπες τεατράλε και πολλές φορές εκκεντρικές του βιτρίνες, που αγνοούν τα ταμπού και λατρεύουν τη φαντασία.Οι ιδιοκτήτες του Κάτια & Χρήστος Πάκος σε συνεργασία με το γνωστό σκηνογράφο Άκη Καραθανάση εμπνέονται τα θέματα διακόσμησης της βιτρίνας απο τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα αλλά και την τρέχουσα επικαιρότητα. Αυτή τη φόρα αφορφή ήταν το πρόσφατο 7ο Athens Gay Pride 2011 που διεξήχθει στις 4 Ιουνίου [..]
Στην βιτρίνα εκτός απο το βασικό εικαστικό θέμα που είναι το φιλί μεταξύ δύο ανδρών υπάρχει εκτενές φωτογραφικό υλικό απο διεθνή Gay Prides, η διαδρομή του Pride στην Ελλαδα, καθως και ενημέρωση για το πως ξεκίνησε ο θεσμος των φεστιβαλ, ως ανάμνηση των γεγονότων που συνέβησαν στις 28 Ιουνίου του 1969, στο Stonewall Inn, ένα δημοφιλές γκέι μπαρ στη Νέα Υόρκη, όπου για πρώτη φορά τραβεστί, γκέι και λεσβίες αντεπιτέθηκαν στις προσπάθειες καταστολής της ερωτικής τους επιθυμίας διεκδικώντας με σθένος την ύπαρξή τους.
Σκηνογραφική επιμέλεια: Άκης Καραθανάσης
Ropa Lavada, Σόλωνος 42, Κολωνακι
.(από το δελτίο τύπου που λάβαμε μέσω ηλ. ταχυδρομείου)
ΤΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΟΥ ΣΕ... ΑΠΙΣΤΟΥΣ
ΠΑΤΡΑ: Του απαγορεύουν να δίνει το κορμί του σε… άπιστους!Τον μπελά του έχει βρει αφγανός από ομοεθνείς του
dete.gr, 25/6/2011
Βρήκε τον μπελά του από τους ομοεθνείς του, Αφγανός ομοφυλόφιλος! Και αυτό γιατί συνήθιζε να... προσφέρει το κορμί του σε Πατρινούς που έχουν «αδυναμία» στα όμορφα αγόρια (ο αλλοδαπός έχει τέτοια προσόντα) όμως προκάλεσε τη μήνη των ομοεθνών του. Έφτασαν σε σημείο να τον κατηγορήσουν πως... δίνει το σώμα του σε άπιστους! Μάλιστα ορισμένοι «φανατικοί» έφθασαν στο σημείο να τον απειλήσουν με... τον μουσουλμανικό νόμο (μέχρι και ομαδικό βιασμό) αν συνεχίσει να ανταποκρίνεται στις «προσκλήσεις» αλλόθρησκων, έστω και αν το κάνει για να βγάζει... τα προς το ζειν!
Αποσιωπητικά (…) :
Ως σχόλιο ο γράφων τα χρησιμοποιεί για να δηλώσει:
- κάποιο υπονοούμενο το οποίο πρέπει να συμπεράνει ο αναγνώστης
- στιγμιαία παύση της ανάγνωσης πριν από ένα στοιχείο του μηνύματος στο οποίο πρέπει ο αναγνώστης να εστιάσει την προσοχή του
- συγκίνηση
- ντροπή
- δισταγμό
- απειλή
- προβληματισμό
Βρήκε τον μπελά του από τους ομοεθνείς του, Αφγανός ομοφυλόφιλος! Και αυτό γιατί συνήθιζε να... προσφέρει το κορμί του σε Πατρινούς που έχουν «αδυναμία» στα όμορφα αγόρια (ο αλλοδαπός έχει τέτοια προσόντα) όμως προκάλεσε τη μήνη των ομοεθνών του. Έφτασαν σε σημείο να τον κατηγορήσουν πως... δίνει το σώμα του σε άπιστους! Μάλιστα ορισμένοι «φανατικοί» έφθασαν στο σημείο να τον απειλήσουν με... τον μουσουλμανικό νόμο (μέχρι και ομαδικό βιασμό) αν συνεχίσει να ανταποκρίνεται στις «προσκλήσεις» αλλόθρησκων, έστω και αν το κάνει για να βγάζει... τα προς το ζειν!
Αποσιωπητικά (…) :
Ως σχόλιο ο γράφων τα χρησιμοποιεί για να δηλώσει:
- κάποιο υπονοούμενο το οποίο πρέπει να συμπεράνει ο αναγνώστης
- στιγμιαία παύση της ανάγνωσης πριν από ένα στοιχείο του μηνύματος στο οποίο πρέπει ο αναγνώστης να εστιάσει την προσοχή του
- συγκίνηση
- ντροπή
- δισταγμό
- απειλή
- προβληματισμό
25.6.11
ΓΑΜΟΙ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
Γάμοι ομοφύλων και στη Νέα Υόρκη
Η νέα Πολιτεία των ΗΠΑ που θα επιτρέπει γάμους μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου θα είναι σύντομα η Νέα Υόρκη
ethnos.gr, 25-6-2011
Η νέα Πολιτεία των ΗΠΑ που θα επιτρέπει γάμους μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου θα είναι σύντομα η Νέα Υόρκη, η έκτη που εγκρίνει τη σχετική νομοθεσία.
Η πολυπληθέστερη μέχρι σήμερα από τις Πολιτείες αυτές είδε την Γερουσία της να εγκρίνει τη σχετική ρύθμιση με μικρή πλειοψηφία, 33 έναντι 29 ψήφων.
ο κυβερνήτης Άντριου Κουόμο θα υπογράψει το σχετικό νόμο και οι γάμοι αυτοί θα μπορούν να τελούνται εντός 30 ημερών.
Οι θρησκευτικές και εκκλησιαστικές οργανώσεις και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις με θρησκευτικό χαρακτήρα δεν θα είναι υποχρεωμένες από το νόμο να τελούν τέτοιες τελετές, γεγονός που μάλλον θα συμβάλλει στην αύξηση των δημοτικών εσόδων από τους αντίστοιχους πολιτικούς γάμους.
Στην Βουλή της Νέας Υόρκης τα πράγματα ήταν πολύ σαφέστερα, καθώς ο νόμος είχε περάσει με 82 ψήφους υπέρ έναντι 47 κατά.
New York Allows Same-Sex Marriage, Becoming Largest State to Pass Law
nytimes.com, 24/6/2011
Lawmakers voted late Friday to legalize same-sex marriage, making New York the largest state where gay and lesbian couples will be able to wed and giving the national gay-rights movement new momentum from the state where it was born.
The marriage bill, whose fate was uncertain until moments before the vote, was approved 33 to 29 in a packed but hushed Senate chamber. Four members of the Republican majority joined all but one Democrat in the Senate in supporting the measure after an intense and emotional campaign aimed at the handful of lawmakers wrestling with a decision that divided their friends, their constituents and sometimes their own homes.
With his position still undeclared, Senator Mark J. Grisanti, a Republican from Buffalo who had sought office promising to oppose same-sex marriage, told his colleagues he had agonized for months before concluding he had been wrong.
“I apologize for those who feel offended,” Mr. Grisanti said, adding, “I cannot deny a person, a human being, a taxpayer, a worker, the people of my district and across this state, the State of New York, and those people who make this the great state that it is the same rights that I have with my wife.”
Senate approval was the final hurdle for the same-sex marriage legislation, which was approved last week by the Assembly. Gov. Andrew M. Cuomo signed the measure at 11:55 p.m., and the law will go into effect in 30 days, meaning that same-sex couples could begin marrying in New York by late July.
Passage of same-sex marriage here followed a daunting run of defeats in other states where voters barred same-sex marriage by legislative action, constitutional amendment or referendum. Just five states currently permit same-sex marriage: Connecticut, Iowa, Massachusetts, New Hampshire and Vermont, as well as the District of Columbia.
At around 10:30 p.m., moments after the vote was announced, Mr. Cuomo strode onto the Senate floor to wave at cheering supporters who had crowded into the galleries to watch. Trailed by two of his daughters, the governor greeted lawmakers, and paused to single out those Republicans who had defied the majority of their party to support the marriage bill.
“How do you feel?” he asked Senator James S. Alesi, a suburban Rochester Republican who voted against the measure in 2009 and was the first to break party ranks this year. “Feels good, doesn’t it?”
The approval of same-sex marriage represented a reversal of fortune for gay-rights advocates, who just two years ago suffered a humiliating defeat when a same-sex marriage bill was easily rejected by the Senate, which was then controlled by Democrats. This year, with the Senate controlled by Republicans, the odds against passage of same-sex marriage appeared long.
But the unexpected victory had a clear champion: Mr. Cuomo, a Democrat who pledged last year to support same-sex marriage but whose early months in office were dominated by intense battles with lawmakers and some labor unions over spending cuts.
Mr. Cuomo made same-sex marriage one of his top priorities for the year and deployed his top aide to coordinate the efforts of a half-dozen local gay-rights organizations whose feuding and disorganization had in part been blamed for the defeat two years ago.
The new coalition of same-sex marriage supporters brought in one of Mr. Cuomo’s trusted campaign operatives to supervise a $3 million television and radio campaign aimed at persuading several Republican and Democratic senators to drop their opposition.
For Senate Republicans, even bringing the measure to the floor was a freighted decision. Most of the Republicans firmly oppose same-sex marriage on moral grounds, and many of them also had political concerns, fearing that allowing same-sex marriage to pass on their watch would embitter conservative voters and cost the Republicans their one-seat majority in the Senate.
Leaders of the state’s Conservative Party, whose support many Republican lawmakers depend on to win election, warned that they would oppose in legislative elections next year any Republican senator who voted for same-sex marriage.
But after days of contentious discussion capped by a marathon nine-hour closed-door debate on Friday, Republicans came to a fateful decision: The full Senate would be allowed to vote on the bill, the majority leader, Dean G. Skelos, said Friday afternoon, and each member would be left to vote according to his or her conscience. “The days of just bottling up things, and using these as excuses not to have votes — as far as I’m concerned as leader, it’s over with,” said Mr. Skelos, a Long Island Republican who voted against the bill.
Just before the marriage vote, lawmakers in the Senate and Assembly approved a broad package of major legislation that constituted the remainder of their agenda for the year. The bills included a cap on local property tax increases and a strengthening of New York’s rent regulation laws, as well as a five-year tuition increase at the State University of New York and the City University of New York.
But Republican lawmakers spent much of the week negotiating changes to the marriage bill to protect religious institutions, especially those that oppose same-sex weddings. On Friday, the Assembly and the Senate approved those changes. But they were not enough to satisfy the measure’s staunchest opponents. In a joint statement, New York’s Catholic bishops assailed the vote.
“The passage by the Legislature of a bill to alter radically and forever humanity’s historic understanding of marriage leaves us deeply disappointed and troubled,” the bishops said.
Besides Mr. Alesi and Mr. Grisanti, the four Republicans who voted for the measure included Senators Stephen M. Saland from the Hudson Valley area and Roy J. McDonald of the capital region.
Just one lawmaker rose to speak against the bill: Rubén Díaz Sr. of the Bronx, the only Democratic senator to cast a no vote. Mr. Díaz, saying he was offended by the two-minute restrictions set on speeches, repeatedly interrupted the presiding officer who tried to limit the senator’s remarks, shouting, “You don’t want to hear me.”
“God, not Albany, has settled the definition of marriage, a long time ago,” Mr. Díaz said.
The legalization of same-sex marriage in the United States is a relatively recent goal of the gay-rights movement, but over the last few years, gay-rights organizers have placed it at the center of their agenda, steering money and muscle into dozens of state capitals in an often uphill effort to persuade lawmakers.
In New York, passage of the bill reflects rapidly evolving sentiment about same-sex unions. In 2004, according to a Quinnipiac poll, 37 percent of the state’s residents supported allowing same-sex couples to wed. This year, 58 percent of them did. Advocates moved aggressively this year to capitalize on that shift, flooding the district offices of wavering lawmakers with phone calls, e-mails and signed postcards from constituents who favored same-sex marriage, sometimes in bundles that numbered in the thousands.
Dozens more states have laws or constitutional amendments banning same-sex marriage. Many of them were approved in the past few years, as same-sex marriage moved to the front line of the culture war and politicians deployed the issue as a tool for energizing their base.
But New York could be a shift: It is now by far the largest state to grant legal recognition to same-sex weddings, and one that is home to a large, visible and politically influential gay community. Supporters of the measure described the victory in New York as especially symbolic — and poignant — because of its rich place in the history of gay rights: the movement’s foundational moment, in June 1969, was a riot against police inside the Stonewall Inn, a bar in the West Village.
In Albany, there was elation after the vote. But leading up to it, there were moments of tension and frustration. At one point, Senator Kevin S. Parker, a Brooklyn Democrat, erupted when he and other supporters learned they would not be allowed to make a floor speech.
“This is not right,” he yelled, before storming from the chamber.
During a brief recess during the voting, Senator Shirley L. Huntley, a Queens Democrat who had only recently come out in support of same sex marriage, strode from her seat to the back of the Senate chamber to congratulate Daniel J. O’Donnell, an openly gay Manhattan lawmaker who sponsored the legislation in the Assembly.
They hugged, and Assemblyman O’Donnell, standing with his longtime partner, began to tear up.
“We’re going to invite you to our wedding,” Mr. O’Donnell said. “Now we have to figure out how to pay for one.”
nytimes.com, 24/6/2011
Lawmakers voted late Friday to legalize same-sex marriage, making New York the largest state where gay and lesbian couples will be able to wed and giving the national gay-rights movement new momentum from the state where it was born.
The marriage bill, whose fate was uncertain until moments before the vote, was approved 33 to 29 in a packed but hushed Senate chamber. Four members of the Republican majority joined all but one Democrat in the Senate in supporting the measure after an intense and emotional campaign aimed at the handful of lawmakers wrestling with a decision that divided their friends, their constituents and sometimes their own homes.
With his position still undeclared, Senator Mark J. Grisanti, a Republican from Buffalo who had sought office promising to oppose same-sex marriage, told his colleagues he had agonized for months before concluding he had been wrong.
“I apologize for those who feel offended,” Mr. Grisanti said, adding, “I cannot deny a person, a human being, a taxpayer, a worker, the people of my district and across this state, the State of New York, and those people who make this the great state that it is the same rights that I have with my wife.”
Senate approval was the final hurdle for the same-sex marriage legislation, which was approved last week by the Assembly. Gov. Andrew M. Cuomo signed the measure at 11:55 p.m., and the law will go into effect in 30 days, meaning that same-sex couples could begin marrying in New York by late July.
Passage of same-sex marriage here followed a daunting run of defeats in other states where voters barred same-sex marriage by legislative action, constitutional amendment or referendum. Just five states currently permit same-sex marriage: Connecticut, Iowa, Massachusetts, New Hampshire and Vermont, as well as the District of Columbia.
At around 10:30 p.m., moments after the vote was announced, Mr. Cuomo strode onto the Senate floor to wave at cheering supporters who had crowded into the galleries to watch. Trailed by two of his daughters, the governor greeted lawmakers, and paused to single out those Republicans who had defied the majority of their party to support the marriage bill.
“How do you feel?” he asked Senator James S. Alesi, a suburban Rochester Republican who voted against the measure in 2009 and was the first to break party ranks this year. “Feels good, doesn’t it?”
The approval of same-sex marriage represented a reversal of fortune for gay-rights advocates, who just two years ago suffered a humiliating defeat when a same-sex marriage bill was easily rejected by the Senate, which was then controlled by Democrats. This year, with the Senate controlled by Republicans, the odds against passage of same-sex marriage appeared long.
But the unexpected victory had a clear champion: Mr. Cuomo, a Democrat who pledged last year to support same-sex marriage but whose early months in office were dominated by intense battles with lawmakers and some labor unions over spending cuts.
Mr. Cuomo made same-sex marriage one of his top priorities for the year and deployed his top aide to coordinate the efforts of a half-dozen local gay-rights organizations whose feuding and disorganization had in part been blamed for the defeat two years ago.
The new coalition of same-sex marriage supporters brought in one of Mr. Cuomo’s trusted campaign operatives to supervise a $3 million television and radio campaign aimed at persuading several Republican and Democratic senators to drop their opposition.
For Senate Republicans, even bringing the measure to the floor was a freighted decision. Most of the Republicans firmly oppose same-sex marriage on moral grounds, and many of them also had political concerns, fearing that allowing same-sex marriage to pass on their watch would embitter conservative voters and cost the Republicans their one-seat majority in the Senate.
Leaders of the state’s Conservative Party, whose support many Republican lawmakers depend on to win election, warned that they would oppose in legislative elections next year any Republican senator who voted for same-sex marriage.
But after days of contentious discussion capped by a marathon nine-hour closed-door debate on Friday, Republicans came to a fateful decision: The full Senate would be allowed to vote on the bill, the majority leader, Dean G. Skelos, said Friday afternoon, and each member would be left to vote according to his or her conscience. “The days of just bottling up things, and using these as excuses not to have votes — as far as I’m concerned as leader, it’s over with,” said Mr. Skelos, a Long Island Republican who voted against the bill.
Just before the marriage vote, lawmakers in the Senate and Assembly approved a broad package of major legislation that constituted the remainder of their agenda for the year. The bills included a cap on local property tax increases and a strengthening of New York’s rent regulation laws, as well as a five-year tuition increase at the State University of New York and the City University of New York.
But Republican lawmakers spent much of the week negotiating changes to the marriage bill to protect religious institutions, especially those that oppose same-sex weddings. On Friday, the Assembly and the Senate approved those changes. But they were not enough to satisfy the measure’s staunchest opponents. In a joint statement, New York’s Catholic bishops assailed the vote.
“The passage by the Legislature of a bill to alter radically and forever humanity’s historic understanding of marriage leaves us deeply disappointed and troubled,” the bishops said.
Besides Mr. Alesi and Mr. Grisanti, the four Republicans who voted for the measure included Senators Stephen M. Saland from the Hudson Valley area and Roy J. McDonald of the capital region.
Just one lawmaker rose to speak against the bill: Rubén Díaz Sr. of the Bronx, the only Democratic senator to cast a no vote. Mr. Díaz, saying he was offended by the two-minute restrictions set on speeches, repeatedly interrupted the presiding officer who tried to limit the senator’s remarks, shouting, “You don’t want to hear me.”
“God, not Albany, has settled the definition of marriage, a long time ago,” Mr. Díaz said.
The legalization of same-sex marriage in the United States is a relatively recent goal of the gay-rights movement, but over the last few years, gay-rights organizers have placed it at the center of their agenda, steering money and muscle into dozens of state capitals in an often uphill effort to persuade lawmakers.
In New York, passage of the bill reflects rapidly evolving sentiment about same-sex unions. In 2004, according to a Quinnipiac poll, 37 percent of the state’s residents supported allowing same-sex couples to wed. This year, 58 percent of them did. Advocates moved aggressively this year to capitalize on that shift, flooding the district offices of wavering lawmakers with phone calls, e-mails and signed postcards from constituents who favored same-sex marriage, sometimes in bundles that numbered in the thousands.
Dozens more states have laws or constitutional amendments banning same-sex marriage. Many of them were approved in the past few years, as same-sex marriage moved to the front line of the culture war and politicians deployed the issue as a tool for energizing their base.
But New York could be a shift: It is now by far the largest state to grant legal recognition to same-sex weddings, and one that is home to a large, visible and politically influential gay community. Supporters of the measure described the victory in New York as especially symbolic — and poignant — because of its rich place in the history of gay rights: the movement’s foundational moment, in June 1969, was a riot against police inside the Stonewall Inn, a bar in the West Village.
In Albany, there was elation after the vote. But leading up to it, there were moments of tension and frustration. At one point, Senator Kevin S. Parker, a Brooklyn Democrat, erupted when he and other supporters learned they would not be allowed to make a floor speech.
“This is not right,” he yelled, before storming from the chamber.
During a brief recess during the voting, Senator Shirley L. Huntley, a Queens Democrat who had only recently come out in support of same sex marriage, strode from her seat to the back of the Senate chamber to congratulate Daniel J. O’Donnell, an openly gay Manhattan lawmaker who sponsored the legislation in the Assembly.
They hugged, and Assemblyman O’Donnell, standing with his longtime partner, began to tear up.
“We’re going to invite you to our wedding,” Mr. O’Donnell said. “Now we have to figure out how to pay for one.”
LOS NOVIOS BÚLGAROS
Los novios búlgaros (Ισπανία, 2003)
Los novios búlgaros es una película dirigida en 2003 por el director español Eloy de la Iglesia.
Daniel es un homosexual de cuarenta años, procedente de buena familia y con una desahogada posición social y económica. En sus ratos libre frecuenta con sus amigos Chueca, el barrio gay de Madrid, para conocer chicos guapos. En una terraza conocerá por casualidad a Kyril, un búlgaro atractivo y sin escrúpulos de 23 años, del que quedará enamorado. El compañero ideal para encontrar sus verdaderas necesidades que lo llevará al borde de perder su aburguesado status social. (es.wikipedia.org)
A well-to-do Spanish attorney finds himself in hot water after falling for a shady Bulgarian man in the 2002 comedy-drama, Los novios bulgaros (Bulgarian Lovers). Middle-aged Madrid native Daniel lives a life of relative comfort and is generally pretty happy with how things have been going for him lately. His one guilty pleasure is frequenting the city's gay quarter looking for men to pick up for an evening of reckless abandon. One night, Daniel meets Bulgarian Kyril and is quickly smitten beyond all hope of reason. Finding out that Kyril is essentially homeless and penny-less, Daniel nonetheless gets him into bed--after buying him dinner--even after Kyril confesses to having a fiancee back in Bulgaria. As Daniel falls deeper in love with Kyril, Kyril takes advantage of the situation by convincing the lawyer to complete various tasks for him, which range from the morally questionable to the highly illegal and dangerous. A more than willing stooge to Kyril's demands--and all too aware of his situation--Daniel resigns himself to following this relationship through to the end, wherever it may lead.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
