.
Μια αναγκαία ρύθμιση για τις υιοθεσίες
Η έννοια του πατέρα και της μητέρας δεν μπορεί να περιοριστεί σε δεσμούς αίματος
Εύα Καϊλή (Το Βήμα, Πέμπτη 30/4/2009)
Εδώ και λίγους μήνες ακόμα ένα παράδοξο της ελληνικής πραγματικότητας με έχει στοιχειώσει. Με το βλέμμα της και μόνο, η Αγγελική, όταν έμαθε για το ενδιαφέρον μου, μού μετέφερε όση αγωνία έχουν εκατοντάδες ζευγάρια στη χώρα μας που δεν μπορούν με τη νόμιμη οδό να υιοθετήσουν ένα παιδί από το εξωτερικό.
Στην υιοθεσία προσφεύγουν συνήθως άτομα χωρίς βιολογικά τέκνα, αποδεικνύοντας έτσι ότι η έννοια του πατέρα και της μητέρας δεν μπορεί να περιοριστεί σε βιολογικούς όρους και δεσμούς αίματος, αλλά εκτείνεται σε κάθε άνθρωπο που έχει δύναμη και θέληση να μεγαλώσει ένα παιδί ως δικό του. Οταν οι διαδικασίες, όμως, μέσω δημοσίου ιδρύματος είναι χρονοβόρες και ψυχοφθόρες, μόνη λύση μοιάζει το εμπόριο βρεφών, που ανθεί με το αζημίωτο και στη χώρα μας, καθώς πολλοί καταφεύγουν σε οδούς αμφιβόλου νομιμότητας, προκειμένου να πραγματοποιήσουν την ευγενή επιθυμία να γίνουν γονείς. Στρέφονται λοιπόν σε χώρες όπως η Βουλγαρία, η οποία εφαρμόζει ένα ιδιότυπο καθεστώς ανοχής και διαδικασίες που ολοκληρώνονται με χρηματισμό των εμπλεκόμενων μερών. Δηλαδή όπου, από τις κοινωνικές συνθήκες ως και την κρατική διαφθορά, ζει μια «αγορά» διαφθοράς συνειδήσεων και δωροδοκίας, που ωθεί νέες πολύτεκνες μητέρες (τσιγγάνες) και φτωχές κοπέλες να πουλήσουν τα παιδιά τους, ενώ οι μισές έχουν υπάρξει θύματα κακομεταχείρισης ή βίας.
Το ελληνικό κράτος, αν θέλει, μπορεί να βάλει φραγμούς στην ενίσχυση τέτοιων δικτύων. Σε πλήρη αναγνώριση της ανάγκης ύπαρξης δυνατότητας υιοθεσίας παιδιών από άλλη χώρα, στις 29.5.93 υιοθετήθηκε από τη 17η Σύνοδο της Συνδιάσκεψης Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου της Χάγης η Σύμβαση για την Προστασία των Παιδιών και τη Συνεργασία στη Διακρατική Υιοθεσία.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση έγινε μέλος της Συνδιάσκεψης, αλλά η χώρα μας είναι η τελευταία και η μοναδική της ΕΕ που δεν έχει προχωρήσει στην κύρωση! Η Σύμβαση προσδίδει κανόνες νομιμότητας σε κάθε πράξη υιοθεσίας από το εξωτερικό και εμποδίζει παράνομες υιοθεσίες, που ελλείψει νομικού πλαισίου βρίσκουν πρόσφορο έδαφος αντί αδρών αμοιβών- ταρίφα ως 50.000 ευρώ για ένα μωρό-, από ένα οργανωμένο κύκλωμα επίορκων γιατρών και απατεώνων δικηγόρων, μαιευτήρων, κοινωνικών λειτουργών και δημοσίων υπαλλήλων.
Είναι χαρακτηριστική η επιστολή που βρέθηκε στα χέρια μου, όπου δικηγόρος σε θέματα διακρατικών υιοθεσιών του Περού δηλώνει ότι «στο Περού δεν επιτρέπεται να δεχόμαστε αιτήσεις περί υιοθεσίας από τη χώρα σας. Στη νομοθεσία του Περού η Σύμβαση αποτελεί ρητή νομική προϋπόθεση. Το Περού έχει υπογράψει και επικυρώσει τη Σύμβαση της Χάγης και η Ελλάδα όχι».
Κατέθεσα σχετική ερώτηση στη Βουλή, γιατί καθυστερεί η κύρωση της Σύμβασης, και αν και δεν πίστευα ότι θα έφερνε τα πάνω κάτω, πλέον ευελπιστώ πως σύντομα θα αποτελέσει νόμο του κράτους, καθώς αυτές τις μέρες συζητείται στην αρμόδια επιτροπή. Πιο σημαντικό από το ίδιο το γεγονός, είναι ότι έτσι δεν θα χαθεί η ελπίδα ότι όλα μπορούν να αλλάξουν.
Η κυρία Εύα Καϊλή είναι βουλευτής ΠαΣοΚ Α΄ Θεσσαλονίκης.
Προφανώς για την κοινωνικά ευαίσθητη βουλευτή «η έννοια του πατέρα και της μητέρας δεν μπορεί να περιοριστεί σε βιολογικούς όρους και δεσμούς αίματος», αλλά η έννοια της γονεϊκότητας μπορεί και πρέπει να περιορίζεται μόνον στα ετερόφυλα ζευγάρια.
Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνουμε από τη θέση του κόμματός της με έμφαση "να μην επιτρέπει την από κοινού υιοθεσία ανηλίκου από τους συμβιούντες" στο άρθρο 5 της πρότασης νόμου για το Σύμφωνο Συμβίωσης που πρότεινε, ως αντιπολίτευση, στις 4/11/2009 στη Βουλή, ενώ υπεύθυνο, ως κυβέρνηση, υπήρξε και για τον νόμο σχετικά με την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή που επίσης αποκλείει τα ομόφυλα ζευγάρια.
Ή μήπως αδικούμε την κα Καϊλή, αφού – γι’ αυτό άραγε; - το όνομα της δεν εμφανίζεται καν στους υπογράφοντες το κείμενο του περασμένου Νοεμβρίου, του οποίου, έτσι κι αλλιώς, έκτοτε αγνοείται η τύχη.
Μια αναγκαία ρύθμιση για τις υιοθεσίες
Η έννοια του πατέρα και της μητέρας δεν μπορεί να περιοριστεί σε δεσμούς αίματος
Εύα Καϊλή (Το Βήμα, Πέμπτη 30/4/2009)
Εδώ και λίγους μήνες ακόμα ένα παράδοξο της ελληνικής πραγματικότητας με έχει στοιχειώσει. Με το βλέμμα της και μόνο, η Αγγελική, όταν έμαθε για το ενδιαφέρον μου, μού μετέφερε όση αγωνία έχουν εκατοντάδες ζευγάρια στη χώρα μας που δεν μπορούν με τη νόμιμη οδό να υιοθετήσουν ένα παιδί από το εξωτερικό.
Στην υιοθεσία προσφεύγουν συνήθως άτομα χωρίς βιολογικά τέκνα, αποδεικνύοντας έτσι ότι η έννοια του πατέρα και της μητέρας δεν μπορεί να περιοριστεί σε βιολογικούς όρους και δεσμούς αίματος, αλλά εκτείνεται σε κάθε άνθρωπο που έχει δύναμη και θέληση να μεγαλώσει ένα παιδί ως δικό του. Οταν οι διαδικασίες, όμως, μέσω δημοσίου ιδρύματος είναι χρονοβόρες και ψυχοφθόρες, μόνη λύση μοιάζει το εμπόριο βρεφών, που ανθεί με το αζημίωτο και στη χώρα μας, καθώς πολλοί καταφεύγουν σε οδούς αμφιβόλου νομιμότητας, προκειμένου να πραγματοποιήσουν την ευγενή επιθυμία να γίνουν γονείς. Στρέφονται λοιπόν σε χώρες όπως η Βουλγαρία, η οποία εφαρμόζει ένα ιδιότυπο καθεστώς ανοχής και διαδικασίες που ολοκληρώνονται με χρηματισμό των εμπλεκόμενων μερών. Δηλαδή όπου, από τις κοινωνικές συνθήκες ως και την κρατική διαφθορά, ζει μια «αγορά» διαφθοράς συνειδήσεων και δωροδοκίας, που ωθεί νέες πολύτεκνες μητέρες (τσιγγάνες) και φτωχές κοπέλες να πουλήσουν τα παιδιά τους, ενώ οι μισές έχουν υπάρξει θύματα κακομεταχείρισης ή βίας.
Το ελληνικό κράτος, αν θέλει, μπορεί να βάλει φραγμούς στην ενίσχυση τέτοιων δικτύων. Σε πλήρη αναγνώριση της ανάγκης ύπαρξης δυνατότητας υιοθεσίας παιδιών από άλλη χώρα, στις 29.5.93 υιοθετήθηκε από τη 17η Σύνοδο της Συνδιάσκεψης Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου της Χάγης η Σύμβαση για την Προστασία των Παιδιών και τη Συνεργασία στη Διακρατική Υιοθεσία.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση έγινε μέλος της Συνδιάσκεψης, αλλά η χώρα μας είναι η τελευταία και η μοναδική της ΕΕ που δεν έχει προχωρήσει στην κύρωση! Η Σύμβαση προσδίδει κανόνες νομιμότητας σε κάθε πράξη υιοθεσίας από το εξωτερικό και εμποδίζει παράνομες υιοθεσίες, που ελλείψει νομικού πλαισίου βρίσκουν πρόσφορο έδαφος αντί αδρών αμοιβών- ταρίφα ως 50.000 ευρώ για ένα μωρό-, από ένα οργανωμένο κύκλωμα επίορκων γιατρών και απατεώνων δικηγόρων, μαιευτήρων, κοινωνικών λειτουργών και δημοσίων υπαλλήλων.
Είναι χαρακτηριστική η επιστολή που βρέθηκε στα χέρια μου, όπου δικηγόρος σε θέματα διακρατικών υιοθεσιών του Περού δηλώνει ότι «στο Περού δεν επιτρέπεται να δεχόμαστε αιτήσεις περί υιοθεσίας από τη χώρα σας. Στη νομοθεσία του Περού η Σύμβαση αποτελεί ρητή νομική προϋπόθεση. Το Περού έχει υπογράψει και επικυρώσει τη Σύμβαση της Χάγης και η Ελλάδα όχι».
Κατέθεσα σχετική ερώτηση στη Βουλή, γιατί καθυστερεί η κύρωση της Σύμβασης, και αν και δεν πίστευα ότι θα έφερνε τα πάνω κάτω, πλέον ευελπιστώ πως σύντομα θα αποτελέσει νόμο του κράτους, καθώς αυτές τις μέρες συζητείται στην αρμόδια επιτροπή. Πιο σημαντικό από το ίδιο το γεγονός, είναι ότι έτσι δεν θα χαθεί η ελπίδα ότι όλα μπορούν να αλλάξουν.
Η κυρία Εύα Καϊλή είναι βουλευτής ΠαΣοΚ Α΄ Θεσσαλονίκης.
Προφανώς για την κοινωνικά ευαίσθητη βουλευτή «η έννοια του πατέρα και της μητέρας δεν μπορεί να περιοριστεί σε βιολογικούς όρους και δεσμούς αίματος», αλλά η έννοια της γονεϊκότητας μπορεί και πρέπει να περιορίζεται μόνον στα ετερόφυλα ζευγάρια.
Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνουμε από τη θέση του κόμματός της με έμφαση "να μην επιτρέπει την από κοινού υιοθεσία ανηλίκου από τους συμβιούντες" στο άρθρο 5 της πρότασης νόμου για το Σύμφωνο Συμβίωσης που πρότεινε, ως αντιπολίτευση, στις 4/11/2009 στη Βουλή, ενώ υπεύθυνο, ως κυβέρνηση, υπήρξε και για τον νόμο σχετικά με την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή που επίσης αποκλείει τα ομόφυλα ζευγάρια.
Ή μήπως αδικούμε την κα Καϊλή, αφού – γι’ αυτό άραγε; - το όνομα της δεν εμφανίζεται καν στους υπογράφοντες το κείμενο του περασμένου Νοεμβρίου, του οποίου, έτσι κι αλλιώς, έκτοτε αγνοείται η τύχη.
