ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΝΟΜΙΑΣ

Στις 30/3 η ισπανική εφημερίδα EL MUNDO δημοσιεύει στην ιστοσελίδα της ένα άρθρο της ανταποκρίτριας της στη Βηρυτό για τα “τάγματα θανάτου” που εκτελούν ομοφυλόφιλους και διαφυλικούς στο Ιράκ. Το άρθρο εμφανίζεται ως απογευματινή ανάρτηση στο Α.Π. στα ισπανικά και το ίδιο κιόλας βράδυ η Stassa (Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΡΑΜΕΝΗ ΝΗΣΟ) στέλνει τη μετάφρασή του στα ελληνικά με την παράκληση να ξαναδημοσιευθεί έτσι ώστε να το διαβάσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι αναγνώστες, ιδιαιτέρως όμως “οι κουήρ ακτιβιστές (για να δούνε) από τί ακριβώς τους προστατεύει η έννομη τάξη που αντιπαθούν και να καταλάβουν σε τι τραγικά σκατά θα έμεναν έτσι και διαλυόταν η κοινωνία η άδικη που τους καταπιέζει, έτσι και δεν είχανε τους θεσμούς και τους νόμους για να τους προστατεύουν τη ζωή και τη σωματική τους ακεραιότητα” Διατυπώνει βέβαια την επιφύλαξη ότι “αφού δεν το καταλαβαίνουν όταν πάνε στα Εξάρχεια να διασκεδάσουν, επειδή είναι "ελεύθερος χώρος", και τρώνε φάπες από τους "αντεξουσιαστές" που θαυμάζουν, δεν περιμένω οτι θα το καταλάβουν από ένα δημοσίευμα, αλλά ίσως το καταλάβει κάνας άλλος που ακόμη αμφιταλαντεύεται.”

.

Η "σεξουαλική γενοκτονία" του Ιράκ
Mónica G. Blackish Βηρυτός (elmundo.es, 30/03/2009)
Ο Αχμέντ ήταν 14 χρονών όταν εκτελέστηκε από την Ιρακινή αστυνομία στην Ντόρα, μια σουνιτική συνοικία της Βαγδάτης. Συνέβη το Μάιο του 2006, όταν τέσσερις αστυνομικοί ήρθαν στο φτωχικό του σπίτι, τον κατηγόρησαν οτι "διαφθείρει" και "σκανδαλίζει" την κοινότητά του και τον πυροβόλησαν δύο φορές στο κεφάλι.
Το έγκλημά του ήταν οτι προσέφερε σεξουαλικές υπηρεσίες σε άντρες επί πληρωμή. "Δεν είναι ξεκάθαρο αν ο Αχμέντ ήταν γκέι ή όχι", λέει ο Αλί Χίλι, υπεύθυνος για την Iraqi LGBT, μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση που έχουν σχηματίσει 30 Ιρακινοί εξόριστοι στο Ηνωμένο Βασίλειο. "Προσέφερε σεξουαλικές υπηρεσίες σε άντρες με αντάλλαγμα μικροποσά και γεύματα. Το έκανε για να βοηθήσει την οικογένειά του. Μερικές φορές είναι τόσο απελπισμένοι που κάνουνε σεξ με αντάλλαγμα πατάτες ή ψωμί."
Όπως ο Αχμέντ, 480 ομοφυλόφιλοι, λεσβίες, αμφιφυλόφιλοι και διαφυλικοί Ιρακινοί έχουν δολοφονηθεί - συχνά από την Αστυνομία - από την αρχή της εισβολής, σε αυτό που η ΜΚΟ περιγράφει ως "μία από τις πιο οργανωμένες και συστηματικές εκστρατείες γενοκτονίας σεξουαλικών μειονοτήτων στην Ιστορία".
Πρόκειται για μία από τις λιγότερο γνωστές πλευρές της Ιρακινής τραγωδίας, παρά τις καταγγελίες όπως η αναφορά του ΟΗΕ, το 2006, για το πώς "Ισλαμικές οργανώσεις και πολιτοφυλακές, γνωστές για την ιδιαίτερη εχθρότητά τους προς τους γκέι, οργανώνουν συχνές και δημόσιες εκστρατείες βίας εναντίον τους."
Θανατική ποινή
Νομικά, η κατάσταση δεν είναι και πολύ καλύτερη, δεδομένου ότι το "απελευθερωμένο" Ιράκ είναι μια από τις εννιά χώρες του κόσμου όπου ισχύει η θανατική ποινή για τους ομοφυλόφιλους. Η ΜΚΟ καταδικάζει με σημερινή ανακοίνωσή της το γεγονός οτι 128 κρατούμενοι, ανάμεσά τους πολλοί "καταδικασμένοι για το 'έγκλημα' της ομοφυλοφιλίας", θα αρχίσουν να εκτελούνται σε ομάδες των 20 από αυτή τη βδομάδα. Εξ' ού και η ατιμωρησία που απολαμβάνουν οι εξτρεμιστές, παρ' ό,τι πριν την εισβολή [το Ιράκ] ήταν μια από τις πιο ανεκτικές χώρες στην περιοχή.
Οι διώξεις για λόγους σεξουαλικότητας περιλαμβάνουν κράτηση σε απομόνωση, βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς και εξευτελισμούς, συχνά μαγνητοσκοπημένους υπό τα γέλια των βασανιστών.
Εκατοντάδες άτομα έχουν πέσει θύματα αυτών των πρακτικών, που ενθαρρύνει ο κλήρος από το 2004 όταν, μετά την κατοχή, τα κύρια σιιτικά κόμματα ενίσχυσαν τις οπλισμένες ομάδες τους και ενεπλάκησαν σε έναν αδελφοκτόνο πόλεμο κατά τη διάρκεια του οποίου όποιος παρουσίαζε "τάσεις" που δεν θεωρούνται αρκετά ευσεβείς -όπως το να πίνει αλκοόλ, να ακούει ποπ μουσική ή να χορεύει, να φοράει τζην ή στην περίπτωση των γυναικών να μη φοράει μαντήλα- έπεφτε θύμα ανεξάρτητα από τη θρησκεία του.
Η κατάσταση αυτή δημιούργησε μια επείγουσα ανάγκη που οδήγησε στην σύσταση της ΜΚΟ, όπως εξηγεί ο Χιλι στο elmundo.es, με βασική επιδίωξη την "ασφάλεια και την παροχή καταφύγιου και γευμάτων στα λοαδ άτομα που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη βία και τις απειλές του θανάτου". Η δουλειά της οργάνωσης στο Ιράκ, όπου τα μέλη εργάζονται χωρίς επίσημη υποστήριξη -πολλά έχουνε δολοφονηθεί- συνίσταται στηνκαταγγελία των διώξεων των μελών της λοαδ κοινότητας αλλά και τη δημιουργία "ασφαλών ξενώνων" όπου οι διωκόμενοι επιβιώνουν σε μικρές ομάδες, κρυμμένοι από τα βλέμματα του κόσμου.
Τραγική Κατάσταση.
Η Iraqi LGBT φροντίζει συνολικά 40 άτομα -με τη χρηματοδότηση της Ολλανδικής ΜΚΟ Hivos- αν και ο Χίλι λέει οτι τα νούμερα θα ήταν πολύ μεγαλύτερα αν υπήρχαν τα μέσα, γι' αυτό και προσπαθεί να συλλέξει χρήματα μέσω της ιστοσελίδας του. "Εκτός Ιράκ, σκοπός μας είναι να στεγάσουμε σε γειτονικές χώρες τα λοαδ άτομα που έχουμε καταφέρει να διασώσουμε σ' αυτά τα καταφύγια και να τα καταγράψουμε για λογαριασμό του ΟΗΕ", συνεχίζει αυτός ο Ιρακινός που άφησε τη χώρα του πριν από εννιά χρόνια.
Η οργάνωση προσπαθεί να διευκολύνει την παροχή ασύλου σε όσους πλήττει η βία από το Ηνωμένο Βασίλειο όπου και βρίσκεται η βάση της. Δεν είναι η μόνη ΜΚΟ που ασχολείται με αυτό το θέμα, ταμπού για το σύγχρονο Ιράκ, όπου η δημοκρατία συγχέεται με τη θεοκρατία Ιρανικού στυλ. Η Οργάνωση Ουράνιο Τόξο για τη Ζωή αγωνίζεται στην Βαγδάτη, όπου μόνο στο πρώτο τρίμηνο του 2007 κατέγραψε 30 εκτελέσεις ομοφυλόφιλων. "Τα πτώματα βρέθηκαν βασανισμένα, ακρωτηριασμένα και συχνά με σημάδια βιασμού", ανέφερε στο πρακτορείο IRIN Mustafa Salim ο επικεφαλής της οργάνωσης.
"Η κατάσταση για τα λοαδ άτομα και τις σεξουαλικές μειονότητες στο Ιράκ είναι τραγική. Έχουμε λάβει αναφορές για 487 άτομα που δολοφονήθηκαν για λόγους σεξουλικότητας από το 2004" εξηγεί ο Χιλι, κάποτε DJ στην Βαγδάτη. "Η εκστρατεία εκκαθάρισης του Ιράκ από τις σεξουαλικές μειονοτήτες πρέπει να σταματήσει και θρησκευτικές προσωπικότητες όπως ο Μουκτάντα Αλ Σαντρ και ο Αλή Αλ Σιστανί (σιίτες ηγέτες) πρέπει να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη για την υπόθαλψη του μίσους και την υποκίνηση των πιστών τους σε δολοφονίες ομοφυλόφιλων, λεσβιών και διαφυλικών"
Ο Χιλι αναφέρει ένα φετβά -Ισλαμική οδηγία προς τους πιστούς- που πυροδότησε τα εγκλήματα. Τον Οκτώβριο του 2005, ο μέγας αγιατολάχ Αλί Αλ Σιστανί, υπέρτατος θρησκευτικός άρχοντας των σιιτών στο Ιράκ, τοποθετήθηκε σχετικά με την ομοφυλοφιλία. "Ποια πρέπει να είναι η γνώμη μας για τον σοδομισμό και τον λεσβιασμό;" αναρωτήθηκε ρητορικά. "Οτι είναι απαγορευμένα. Γι' αυτό, τιμωρήστε τους. Λοιπόν, σκοτώστε τους. Όσοι εμπλέκονται πρέπει να δολοφονηθούν με τον χειρότερο, τον αυστηρότερο δυνατό τρόπο".
Τα λόγια του, δημοσιευμένα στην ιστοσελίδα του, έστρεψαν τους εξτρεμιστές στο Ιράκ εναντίον των ομοφυλοφίλων σε μια από τις πιο ευαίσθητες στιγμές της Ιστορίας του Ιράκ, όταν ο αγώνας ενάντια στην κατοχή, τα εγκλήματα και ο εμφύλιος πόλεμος επέτρεπαν κάθε πράξη βίας να παραμένει ατιμώρητη. Οι Ταξιαρχίες Μμπαντρ, η ένοπλη πτέρυγα του Ανώτατου Συμβούλιου της Ισλαμικής Επανάστασης (ενός από τα κυριότερα σιιτικά κόμματα) έθεσαν την οδηγία σε εφαρμογή και εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό εναντίον των ομοφυλόφιλων στο Ιράκ, πράγμα πρωτόγνωρο για την πλειοψηφία των Αραβικών χωρών.
Η απόσυρση του φετβά ένα χρόνο αργότερα δεν άλλαξε τίποτα. Το 2007, η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ ειδοποιήθηκε για την "ύπαρξη θρησκευτικών δικαστηρίων, υπό την εποπτεία κληρικών, όπου οι θεωρούμενοι ως ομοφυλόφιλοι 'δικάζονται', 'καταδικάζονται' σε θάνατο και εκτελούνται". "Συνολικά τρείς φετβάδες έχουν εκδοθεί από κληρικούς που δίνουν την άδεια στους 'καλούς Μουσουλμάνους' να κυνηγήσουν και να δολοφονήσουν ομοφυλόφιλους", συνεχίζει η αναφορά.
Από τότε οι διώξεις επιβλέπονται από τις Ταξιαρχίες Μπαντρ που έχουν υπό τον έλεγχό τους το Υπουργείο Εσωτερικών και, ως αποτέλεσμα, την αστυνομία, γι' αυτό το λόγο και οι δολοφόνοι φοράνε τη στολή του Στρατού του Μαχντί, της πολιτοφυλακής του Μουκτάντα Αλ Σαντρ.
Άλλα μέλη της Iraqi LGBT διηγούνται πώς, στα μέσα της δεκαετίας του 80 και τις αρχές αυτής του 90, η νυχτερινή ζωή των ομοφυλόφιλων στην Βαγδάτη ήταν μοναδική στη Μέση Ανατολή. Τόσο που τραβούσε γκέι από το Κουβέιτ ή τη Σαουδική Αραβία στις όχθες του Τίγρη, στην λεωφόρο Αμπού Νοουάς -ενός από τους μεγάλους Άραβες ποιητές, ανοιχτά ομοφυλόφιλου- όπου συναντιόνταν, συχνά μακιγιαρισμένοι, στα μπαρ και τα ξενοδοχεία όπως το Σέρατον της Παλαιστίνης. "Μέχρι το 1991, είχαμε σεξουαλική ελευθερία. Ήταν μια επαναστατική εποχή", συνεχίζει ο Χίλι.
Αυτές τις μέρες, κανένας Ιρακινός ομοφυλόφιλος δε θα τολμούσε να χρησιμοποιήσει κραγιόν. Κάτι τέτοιο θα τον καταδίκαζε σε μια αβέβαιη μοίρα. Ο Καμάλ ήταν 16 χρονών όταν, το 2005, τον σταμάτησε μια ομάδα ένοπλων. Στην προσπάθειά του να τους ξεφύγει, φάνηκε ότι το στήθος του ήταν ξυρισμένο, πράγμα που μαρτυρούσε τη σεξουαλική του κατεύθυνση. Για 15 μέρες βιαζόταν συνεχώς από τους απαγωγείς του, μέχρι που η οικογένεια δέχτηκε να πληρώσει περισσότερα από 1000 ευρώ σε λύτρα. Ποτέ δεν παραδέχτηκε μπροστά τους ότι είχε κακοποιηθεί.
Ο Αλί Χίλι, ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί για να προστατέψει την οικογένειά του, ζητάει την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής δημοκρατίας όπου τα θεμελιώδη δικαιώματα να γίνονται σεβαστά. "Ζούσα στην Βαγδάτη ως ανοιχτά ομοφυλόφιλος, με την αποδοχή και το σεβασμό των φίλων και των συναδέλφων μου, και επιθυμώ να το ξανακάνω."