ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΜΥΗΣΗΣ 1

.
Ύστερα πήγε στη βιβλιοθήκη, πήρε το Συμπόσιο του Πλά­τωνος και άρχισε να μου διαβάζει εκείνο το μαυλιστικό, το τερψίθυμο, το αλληλουάριον του έρωτος. Μα δεν είχε έρθει α­κόμη ο καιρός να αναφωνήσω: «Θείω καλυφθείς ο βραδύγλωσσος γνόφω». Κι όμως ήταν κοντά, πολύ κοντά ο ερχομός του υπνωτιστού, αφυπνιστού, πνευματιστού και νοομάντου. Τριγυρνούσε εκεί, έξω από το σπίτι, ως διοπτήρ και τσακάλι μαύρο, πεινασμένο, δνοφερός, δυσώνυμος, δύσμορος, λάμνια της πορνείας, φρέαρ του φόβου, βοσκός με τη μαγκούρα του υψωμένη για να σαλαγίσει την αθωότητα μου και να την κλείσει οριστικά μες στο μαντρί του, ο Χρίστος Κρημνιώτης.
Η έκδοση του Συμποσίου που μου διάβασε ο θείος μου ήταν σε εισαγωγή, μετάφραση και σημειώσεις του Ιωάννου Συκουτρή, που είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει. Βρισκόταν τό­τε σε έξαρση ο σάλος που είχε ξεσπάσει από την αποκάλυψη της αδυναμίας που έτρεφαν οι πρόγονοί μας για τον παιδικό έρωτα -διάβαζε παιδεραστία- και την αποδοχή του, την όχι ιδιαίτερα καλυμμένη, από την πλευρά του φιλολόγου. Οι τα φαιά φορούντες, περί ηθικής λαλούντες, Ακαδημία, Τύπος, φιλολογικοί κύκλοι, σύλλογοι, ξέσπασαν σε υβριστικές και απίθανης λασπολογίας επιστολές, άρθρα, ομιλίες, συγκε­ντρώσεις. Όλη η Αθήνα της σκόνης και της λάσπης, της ερημιάς και της αμβλύνοιας, οι Homo Habilis και οι Homo erectus, που μόλις είχαν υιοθετήσει την όρθια στάση, οι ορνεοκέφαλοι και φαιόνοες, κραδαίνοντας αλογίσια κατωσάγονα, επιδεικνύοντας τις βλαχοψωλές τους ως εχέγγυα υπεράσπι­σης των ελληνοχριστιανικών Ιδεωδών και βρυχώμενοι επίθε­τα από το λεξικό των δεινοσαύρων, επιτέθηκαν σ' εκείνο τον ανυπεράσπιστο ιδιοφυή φιλόλογο και τον έσπρωξαν -καρδιακόν όντα-, ν' ανέβει τρέχοντας τη δολοφονική ανηφοριά του Ακροκόρινθου. Δεν ήταν αυτοκτονία, ήταν εκτέλεση.
Η ανάγνωση του Συμποσίου κράτησε όλον τον Ιούνιο και τον Ιούλιο. Ο Φαίδρος, που ακολούθησε, εξάντλησε τον Αύ­γουστο, και περίμεναν στη σειρά: η Μούσα παιδική της Πα­λατινής βιβλιοθήκης, ο Ερωτικός του Πλουτάρχου και τα παράδοξα ποιήματα του Καβάφη, που είχαν κυκλοφορήσει εκείνη τη χρονιά, συγκεντρωμένα για πρώτη φορά σε τόμο.
Ο Πάρης είχε διακρίνει τη χρυσαλλίδα και θέρμαινε το κουκούλι για τη μεταμόρφωση. Όμως δεν είχε έρθει ο καιρός μου, που, αντί πολλών πόνων σμικρά απολαύσαι, και σαν ακόλαστος ίππος, εμμανής ων, ούτε νυκτός δύναμαι καθεύδειν ούτε μεθ' ημέραν, αλλά με σφοδρή ταραχή της ψυχής και διαθέσιμο νου, γοητευμένος, άκουγα σαν επίκλητος, τις συζητήσεις εκείνων των μεθυόντων από κρασί και έρωτα. Είδα τη μυθική είσοδο του Αλκιβιάδη στην αίθουσα συμποσίου του Αγάθωνος, στεφανωμένος μ' έναν στέφανον πυκνόν από κισσόν και μενεξέδες, με πλήθος ταινίες στα μαλλιά, και ακολούθησα τον περίπατο Σωκράτη και Φαίδρου μέσα στην ηλιόλουστη λεπτόγεω Αττική, έως εκεί όπου υψηλοτάτη πλάτανος πλάι στον Ιλισσό και κάτωθέ της σκιά και αεράκι μέτριο και χορτάρι για να ξαπλώσουν. Ω, πώς η μικρή ψυχή μου, τρέμοντας, επέστρεφε στα χρόνια εκείνα των αγαλμάτων, έμπαινε στα βαλανεία και τα γυμναστήρια των γυμνών σωμάτων, αθώα και θαυμαστική, ανυπόδητη και περιδεής, εμπρός στο Ιερό του Λόγου και του Έρωτος, και πόσο μακριά ήσαν ακόμη τα χρόνια της τρέλας και της απόγνωσης που θ' ακολουθούσαν και θα με μεταμόρφωναν σε θηρευτή σωμάτων συμπεφορημένων, κρατεραύχων, βραχυτράχηλων, μελάγχρων, ύφαιμων, ύβρεως και αλαζονείας εταίρων, στρατιά θεών τε και δαιμόνων, κι εγώ μια ξεφωνημένη τσούλα, μια ξεφωνημένη Θαΐς, Λαΐς, Φρύνη και Μαγδαληνή να ονειρεύομαι μια κάμαρη πλάι σε στρατόπεδο νεοσυλλέκτων, νυχθημερόν μπρούμυτα ή γονατισμένος, ξοδεύοντας νύχτες και νύχτες σε παρακλαυσίθυρες αγρυπνίες, έξω από το σπίτι ενός τριχωτού αχθοφόρου, για να με λυπηθεί και να μ’ αφήσει να πέσω στα πόδια του να τον προσκυνήσω κι ύστερα να του κατασπαράξω το θηριώδες και άπλυτο καυλί του.
…

Γιώργος Μιχαηλίδης: Η μύηση (Καστανιώτης, 2000)

ΤΟ AIDS ΔΕΝ ΤΟ ΑΚΟΥΣ, ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ...

.
«Το AIDS δεν το ακούς, όταν έρχεται…» στον Ιανό
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ- ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Το Κέντρο Ζωής, αναγνωρισμένη μη κυβερνητική οργάνωση για την υποστήριξη ατόμων με HIV/AIDS, διοργανώνει εκδήλωση ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης, με τίτλο «Το AIDS δεν το ακούς, όταν έρχεται…», την Τρίτη 31 Μαρτίου 2009, στις 21.00, στο café του Βιβλιοπωλείου IANOS (Σταδίου 24) Ο Πάνος Μουζουράκης και η Ελεονώρα Ζουγανέλη ενώνουν τις φωνές τους γι’ αυτό το σκοπό. Η βραδιά θα ξεκινήσει με μία διαδραστική με το κοινό ενημέρωση από εκπαιδευμένους εθελοντές του Κέντρου Ζωής σχετικά με το HIV/AIDS και συγκεκριμένα τους τρόπους μετάδοσης και προφύλαξης από τον ιό. Σε μορφή δρώμενου, δύο φίλοι συναντιούνται και ανταλλάσσουν απόψεις, γνώσεις και εμπειρίες…
Στη συνέχεια, ο Πάνος και η Ελεονώρα θα τραγουδήσουν αφιλοκερδώς για να ακουστεί πιο μελωδικά το μήνυμα της προφύλαξης στον έρωτα!
Είσοδος ελεύθερη

.
Το Κέντρο Ζωής ιδρύθηκε το 1991 και είναι ένα αναγνωρισμένο, μη κερδοσκοπικό σωματείο το οποίο προσφέρει υπηρεσίες που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα αναγκών των ατόμων που ζουν με HIV/AIDS. Ενδεικτικά τα προγράμματά του περιλαμβάνουν: Κοινωνική και ψυχολογική υποστήριξη, Πρόγραμμα συντροφικότητας στο σπίτι και στο νοσοκομείο, Πρόγραμμα ενημέρωσης, Έκτακτη οικονομική ενίσχυση. Το Κέντρο Ζωής στηρίζεται στο μεγαλύτερο ποσοστό στην ιδιωτική πρωτοβουλία.

ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ 1

Ηλεκτροσόκ για τη θεραπεία της ομοφυλοφιλίας

.
- Μπορώ να ξεπεράσω την ομοφυλοφιλία μου με κάποια θεραπεία;
Προφανώς θεωρείτε ότι το πρόβλημα είναι το γεγονός ότι είστε ομοφυλόφιλος, ενώ εμείς θα θεωρούσαμε ως πρόβλημα το γεγονός ότι θεωρείτε την ομοφυλοφιλία σας πρόβλημα. Η θέση μας ότι δεν θεωρούμε την ομοφυλοφιλία σας πρόβλημα βασίζεται σε συμπεράσματα που έβγαλε η επιστημονική κοινότητα βασισμένη στα διαθέσιμα στοιχεία της πραγματικότητας και όχι σε κάποια κοινωνική αντίληψη που διαμορφώθηκε σε άλλες εποχές υπό καθεστώς πλήρους άγνοιας των αντικειμενικών παραμέτρων.
Η ομοφυλοφιλία και η αμφιφυλοφιλία έπαψαν να θεωρούνται ψυχικές παθήσεις από το 1973. Παρότι αρκετά ομοφυλόφιλα ή αμφιφυλόφιλα άτομα προσέρχονται για ψυχοθεραπεία προκειμένου να αλλάξουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, στην πραγματικότητα δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί μία τέτοιου είδους αλλαγή, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν πρόκειται για κάτι παθολογικό.
Ωστόσο υπάρχουν άλλοι τομείς που θα μπορούσε να σας ωφελήσει η επαφή σας με έναν ειδικό ψυχικής υγείας προκειμένου να αποδεχτείτε τον σεξουαλικό σας προσανατολισμό και να ζήσετε τη ζωή σας σύμφωνα με αυτόν.

.
Mpes!! στο συμβουλευτικό κέντρο φοιτητών

.

*************

.

One in six British psychiatrists and therapists have tried to "cure" patients of homosexuality
PinkNews.co.uk, 26-3-2009
Research published today in the BMC Psychiatry journal shows that a sixth of registered British therapist and psychiatrists have attempted to "cure" patients of homosexuality. Shockingly one psychiatrist who responded to the study justified offering "cures" saying: "the physical act for male homosexuals is physically damaging and is the main reason in this country for AIDS/HIV. It is also perverse."
The study led by Michael King of University College London, surveyed 1,400 medical professionals but finds that there is very little evidence that therapy can really help change whether a person is lesbian, gay or bisexual. ""There is very little evidence to show that attempting to treat a person's homosexual feelings is effective and in fact it can actually be harmful," said Professor King . "So it is surprising that a significant minority of practitioners still offer this help to their clients."
17 per cent of the professionals questioned had attempted to help patients "reduce" gay or lesbian feelings, utilising techniques such as aversion therapy, more commonly used in the 1970s and 1980s. The therapy involved associating gay imagery with electronic shocks. But, just four per cent of therapists and psychiatrists said that they would try to use such treatments if asked by a patient today.
The study that was funded by the Wellcome Trust also found found that a number of reasons were given by these four percent psychiatrists and therapists actively offering assistance, ranging from their own moral and religious views about homosexuality through to a desire to help patients who were stressed by discrimination.
Some of the comments from therapists who did offer treatments that claim to change a patient's sexuality were shocking.
"Although homosexual feelings are usual in people, their physical expression, and being a person’s only way of having sexual relations is problematic." One anonomous therapist wrote. "The physical act for male homosexuals is physically damaging and is the main reason in this country for AIDS/HIV. It is also perverse."
Another wrote: "Where someone had a strong faith, then working to help the person accept their feelings but manage them appropriately may be the best approach if [the] person felt they would lose God and therefore their life was not worth living."
A third un-named therapist said: "The individuals I have worked with have all been very unhappy about their sexuality and wish they were heterosexual. This has been because of responses from friends, family and the local community – which outside London is still very homophobic."
The study also found that there is also a degree of ignorance about the lack of evidence surrounding such the efficacy of such therapies – in particular, that there has never been a randomised control trials have ever been conducted that show that therapies to change a sexual orientation are effective.
"The best approach is to help people adjust to their situation, to value them as people and show them that there is nothing whatever pathological about their sexuality," said Professor King "Both mental health practitioners and society at large must help them to confront prejudice in themselves and in others."
Commenting on the research, Derek Munn, Director of Public Affairs at the gay rights charity Stonewall said: "So-called gay cure therapies are wholly discredited. The conclusions of this research are a welcome reminder that what lesbian and gay people need is equal treatment by society, not misguided treatment by a minority of health professionals."
To coincide with the publication of the study, a website has been launched that features the experiences of those who have both received and administered treatment to "cure" homosexuality. It can be accessed at www.treatmentshomosexuality.org.uk

ΙΡΑΚ. 480 ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΦΥΛΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟ 2004

480 ομοφυλόφιλοι και διαφυλικοί υπολογίζεται ότι έχουν δολοφονηθεί στο Ιράκ από το 2004. Στη φωτογραφία οπλισμένοι άνδρες που οργανωμένα επιδίδονται στην καταδίωξη των ομοφυλοφίλων.

..
La 'limpieza sexual' de Irak
Mónica G. Prieto Beirut (elmundo.es, 30/03/2009)
Ahmed tenía 14 años cuando fue ejecutado por la policía iraquí en Dora, un barrio suní de Bagdad. Sucedió en mayo de 2006, cuando cuatro agentes llegaron a su humilde casa, le acusaron de "corromper" y "escandalizar" a su comunidad y le dispararon dos veces en la cabeza.
Su crimen fue mantener sexo con hombres. "No está claro si Ahmed era gay o no", explica Ali Hili, responsable de Iraqi LGBT, una ONG formada por 30 iraquíes exiliados en Reino Unido. "Mantenía sexo con hombres a cambio de pequeñas cantidades de dinero y comida. Lo hacía para ayudar a su familia. A veces están tan desesperados como para tener sexo a cambio de patatas o pan".
Como Ahmed, casi 480 homosexuales, lesbianas, bisexuales o transexuales iraquíes han sido asesinados -a menudo por la Policía- desde la invasión en lo que la ONG describe como "una de las más organizadas y sistemáticas campañas de limpieza sexual de la Historia".
Se trata de una de las caras menos conocidas de la tragedia iraquí, pese a denuncias como el informe de la ONU donde se destacaba, en 2006, cómo "grupos islamistas y milicias son conocidos por ser particularmente hostiles contra los gays, emprendiendo frecuentes y abiertas campañas de violencia contra ellos".
Pena de muerte
Legalmente, la situación no es mucho mejor dado que el Irak ‘liberado’ es uno de los nueve países del mundo donde está en vigor la pena de muerte para los homosexuales. La ONG ha emitido hoy un comunicado denunciando que 128 reos, entre ellos muchos "condenados por el 'crimen' de la homosexualidad", comenzarán a ser ejecutados en grupos de 20 a partir de esta semana. De ahí la impunidad de la que gozan los extremistas, pese a que antes de la invasión era uno de los países más tolerantes de la región.
La persecución sexual incluye secuestros, violaciones, torturas, mutilaciones y humillaciones, a menudo, grabadas entre las risas de los torturadores.
Cientos de personas han sido víctimas de estas actitudes, alentadas por los clérigos desde 2004 cuando, tras la ocupación, los principales partidos chiíes reforzaron sus grupos armados y se enzarzaron en una guerra fratricida en la que todo aquel que presentara actitudes 'poco piadosas' –desde beber alcohol hasta escuchar pop, bailar, usar tejanos y, en el caso de las mujeres, no llevar velo- sería víctima, fuera cual fuese su religión.
De ahí la urgencia con la que se constituyó la citada ONG destinada, según explica Hili a elmundo.es, a "ofrecer seguridad, refugio y comida a los LGBT [lesbianas, gays, bisexuales y transexuales] que escapan de la violencia y de las amenazas de muerte". La labor en Irak, donde decenas de miembros trabajan de forma clandestina –varios han sido asesinados- se traduce en la denuncia del hostigamiento contra esta comunidad así como en la creación de 'casas seguras' donde los perseguidos, en pequeños grupos, sobreviven al abrigo de las miradas.
'Situación catastrófica'
En total, unas 40 personas son acogidas por Iraqi LGBT —financiada por la ONG holandesa Hivos— aunque Hili explica que el número sería mucho mayor si tuviesen recursos, de ahí que recabe fondos desde su página web. "Fuera de Irak, tenemos un par de proyectos en países vecinos para realojar a LGBT que hemos logrado rescatar de esas casas seguras y registrar ante la ONU", continúa este iraquí que abandonó su país hace nueve años.
El grupo también trata de facilitar el asilo de los afectados en Reino Unido, donde está basada la misma. No es la única ONG que trabaja con este sujeto, tabú en el Irak actual, donde la democracia se confunde con la teocracia al estilo iraní. La Organización Arcoiris para la Vida hace lo propio en Bagdad, donde sólo en el primer trimestre de 2007 contabilizó 30 ejecuciones de gays. "Los cuerpos fueron hallados torturados, mutilados y a menudo violados", explicaba a la agencia IRIN Mustafa Salim, responsable de la ONG.
"La situación de los LGBT y de las minorías sexuales en Irak es catastrófica. Hemos recibido informes de 478 asesinados por su condición sexual desde 2004", incide Hili, antiguo DJ bagdadí. "La campaña para limpiar Irak de las minorías sexuales debe cesar y figuras religiosas como Muqtada al Sadr y Ali al Sistani [líderes chiíes] deben ser llevadas a la Justicia por defender y promover el odio e instar a sus fieles a asesinar a gays, lesbianas y transexuales".
Hili se refiere a una fatwa —edicto islámico— que sirvió de mecha para los crímenes. En octubre de 2005, el gran ayatolá Ali al Sistani, máxima autoridad religiosa de los chiíes de Irak, se pronunció sobre la homosexualidad. "¿Cuál es su opinión sobre la sodomía y el lesbianismo?", se le preguntó. "Eso está prohibido. Castigadlos. De hecho, matadlos. La gente involucrada debe ser asesinada con la peor, la más severa, de las formas de asesinato".
Sus palabras, publicadas en su página web, pusieron a los extremistas sobre la pista de los homosexuales en uno de los momentos más delicados de Irak, cuando la lucha contra la ocupación, los atentados y la guerra civil dejaba todo acto de violencia impune. Las Brigadas Badr, brazo armado del Consejo Superior para la Revolución Islámica (uno de los principales partidos chiíes) llevaron el edicto a la práctica y lanzaron una persecución contra los homosexuales que en Irak, a diferencia de la mayoría de los países árabes, no se conocía hasta el momento.
Policía criminal
El hecho de que la fatwa fuera retirada un año después no cambió nada. En 2007, la Oficina de Derechos Humanos de la ONU se alertaba por la "existencia de tribunales religiosos, supervisados por clérigos, donde presuntos homosexuales son 'juzgados', 'sentenciados' a muerte y ejecutados". "En total, tres fatwas han sido decretadas por clérigos autorizando a los 'buenos musulmanes' a cazar y asesinar a los homosexuales", proseguía el informe.
Desde entonces, la persecución corre a cargo de las Brigadas Badr que controlan el Ministerio del Interior y, por tanto, la policía, por eso los criminales llevan uniforme y del Ejército del Mahdi, la milicia de Muqtada al Sadr.
Así terminó lo que ahora la comunidad LGBT iraquí recuerda como una era dorada, la dictadura baazista de Sadam, cuando "teníamos clubes nocturnos, bares, áreas de encuentro y una red de asambleas sociales", explica Ali. "Entonces, las autoridades iraquíes sabían de nosotros y nunca escuchamos que nadie fuera asesinado por su condición sexual bajo el régimen de Sadam".
Otros miembros de Iraqi LGBT rememoran cómo, entre mediados de los 80 y principios de los 90, la vida nocturna de los homosexuales en Bagdad era la envidia de Oriente Próximo. Tanto que atraía a los gays de Kuwait o Arabia Saudí a las orillas del Tigris, en la avenida de Abu Nuwas —uno de los grandes poetas árabes, abiertamente homosexual— donde se reunían, a menudo, maquillados, en los bares de hoteles como el Sheraton o el Palestine. "Hasta 1991, hubo libertad sexual. Fue un tiempo revolucionario", prosigue Hili.
Hoy en día, para un homosexual iraquí es inimaginable usar lápiz de labios. Mucho menos le condena a una suerte incierta. Kamal tenía 16 años cuando, en 2005, fue detenido por hombres armados. En el forcejeo uno se apercibió de que su torso estaba rasurado, lo que delató su condición sexual. Durante 15 días fue violado repetidamente por sus captores, hasta que su familia aceptó pagar un rescate de más de 1.000 euros. Nunca admitió ante ellos haber sido ultrajado.
De ahí que Ali Hili, seudónimo con el que protege a su familia, exija la implantación de una verdadera democracia donde se respeten los derechos básicos. "Yo vivía en Bagdad como un gay de forma abierta, aceptado y respetado por mis amigos y mis colegas de trabajo, y deseo volver a hacerlo".

NEW HAMPSHIRE

Αχ, αυτοί οι συνειρμοί!

.
Διαβάζω:
New Hampshire House OKs gay marriage
Norma Love / Associated Press, 27-3-2009
The state House on Thursday voted narrowly to make New Hampshire the third state to allow gay couples to marry.
The bill, which passed in the House 186-179, next goes to the Senate, where its future is uncertain.
Currently, only Connecticut and Massachusetts allow gay couples to marry. The Vermont Senate sent a gay marriage bill to the House this week, but Gov. Jim Douglas says he will veto it if it reaches his desk.
.

και θυμάμαι την παλιά ταινία Hotel New Hampshire, απ' όπου η παρακάτω σκηνή:

.

Η Jodie Foster και η Natasshja Kinski στην ταινία Hotel New Hampshire (1984)

EDUARDO SOURROUILLE

Eduardo Sourrouille (Ισπανία): Villa Edur

ΜΑΔΡΙΤΗ. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΖΩΗ

Vuelta a la vida
Matadero, Madrid

.
In 2007, the Global Fund to Fight AIDS, Tuberculosis and Malaria initiated a joint project with Magnum Photos to graphically document the positive impact that free antiretroviral drug treatment is having on the lives of millions of AIDS patients around the world. The AIDS pandemic is the greatest public health challenge the world has ever faced. It has had a particularly devastating impact in many parts of the world where access to even basic health care is limited. Internationally, the story of AIDS’ toll on communities is better known than the efforts financed by organizations like the Global Fund. Through carefully-monitored grants, the Global Fund supports treatment for millions of AIDS patients, individuals who would face certain death if antiretroviral drugs were not made available for free. Access to Life is an artistic and educational response to the lifesaving success of this effort.
To document its efforts, the Global Fund turned to photographic cooperative Magnum Photos in order to utilize the talents of the some of the best photographers in the world. An international team of eight noted photographers traveled to nine countries to document the transformative effects of treatment on more than thirty individuals and their families. The photographic team included Americans Jim Goldberg, Eli Reed and Steve McCurry; Canadian Larry Towell,; Norwegian Jonas Bendiksen; Italians Paolo Pellegrin and Alex Majoli; and Frenchman Gilles Peress. In India, Haiti, Mali, Peru, Russia, Rwanda, South Africa, Swaziland and Vietnam, the photographers created visual chronicles that encompassed their subjects’ lives both before and after drug treatments. The resulting exhibition, curated by William Horrigan, director of media arts at the Wexner Center for the Arts, Ohio State University, is a powerful document of the strong spirit of each patient, of the life-changing impact of the drugs and of the crucial benefit of international funding.

.

ΒΙΕΝΝΗ. Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΡΝΟ - ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΖΩΝΗ

.

Στην κουλτούρα της ηδονοβλεψίας
(Το Ποντίκι, 12/3/2009)
Λένε ότι το πορνό είναι κάτι με το οποίο κανείς δεν παραδέχεται ότι θέλει να έχει σχέση. Κι όμως, βρίσκεται παντού. Η πορνογραφία έγινε τάση της μόδας, βρίσκεται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, στην τέχνη, στους δρόμους. Αυτό ακριβώς σκέφθηκαν οι διοργανωτές της έκθεσης στο Kunsthalle της Βιέννης και αποφάσισαν να αναζητήσουν την «Ταυτότητα του πορνό» μέσω μιας «Αποστολής στη σκοτεινή ζώνη», όπως είναι ο υπότιτλος της έκθεσης. Τι είναι όμως το πορνό; «Χαρακτηρισμός κινηματογραφικής ή τηλεοπτικής ταινίας ή δημοσιεύματος με αισχρό, άσεμνο…
…περιεχόμενο», απαντά ένα λεξικό της ελληνικής γλώσσας. Είναι η σημερινή πραγματικότητα σε πολλές εκφάνσεις της, η κυρίαρχη αισθητική, ακόμα και στάση ζωής πολλών θα έλεγε κανείς, αναλογιζόμενος το σύγχρονο γίγνεσθαι. Στη μιντιοκρατούμενη κοινωνία μας, άλλωστε, η «εκπόρνευση» δεν αποτελεί ίδιον των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης; Στην ηδονοβλεψία του κοινού δεν αποβλέπει το κυνήγι της εικόνας που προκαλεί ή μήπως δεν είναι συχνά «πορνογραφικός» ο τρόπος που εκμαιεύονται οι ειδήσεις, αναρωτιούνται οι διοργανωτές της έκθεσης. Από την άλλη, αναφερόμενοι στη σκιά της λάμψης των Όσκαρ, σημειώνουν ότι η επιμονή στην προβολή των επίμαχων σημείων των ηθοποιών, και δη των θηλυκών, δεν είναι αυτή που κλέβει την παράσταση; Οι ίδιοι οι σταρ αναμφισβήτητα γνωρίζουν τη δύναμη του βλέμματος και του σώματος κάθε φορά που διασχίζουν το κόκκινο χαλί. Η έκθεση αναζητά την ταυτότητα του πορνό, αντιμετωπίζοντάς το όχι και τόσο αρνητικά, μέσα από τη διάδοσή του σε ταινίες, γλυπτά και εγκαταστάσεις που εκφράζουν ερωτική επιθυμία. Η μεταφορά «απρεπών» εικόνων στις αίθουσες τέχνης δεν υπερβαίνει μόνο το τυπικό περιεχόμενο του πορνό έτσι όπως το καταναλώνουμε, αλλά θέτει και ερωτήματα σχετικά με τις ομοιότητες και τις διαφορές ανάμεσα στην τέχνη και στην εικαστική κουλτούρα της ηδονοβλεψίας. Τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση αποκαλύπτουν διάφορες «υπόγειες» σχέσεις. Ο αβανγκάρντ σκηνοθέτης Μάρτιν Άρνολντ, με τις σπουδές ψυχολογίας και την εμμονή του στο κινηματογραφικό κολάζ, αναζητά το οιδιπόδειο σύμπλεγμα στις ταινίες του Χόλιγουντ και ο Τέρενς Κοχ παρουσιάζει ένα βίντεο που δείχνει πρόσωπα με μάσκες. Οι διοργανωτές της έκθεσης όμως θυμίζουν στο κοινό και την καμπάνια γνωστής αμερικανικής εταιρείας απορρυπαντικών που είχε πρωταγωνίστρια τη διάσημη πορνοστάρ Μέριλιν Τσέιμπερς. Ο Γιοχάνες Βόνσαϊφερ πάλι εμπνέεται από τη γνωστότερη ταινία της, το «Πίσω από την πράσινη πόρτα» (1972), για να δημιουργήσει μια εγκατάσταση που παίζει με τις έννοιες της κάλυψης και της αποκάλυψης, των ταμπού και της παραβίασης του ιδιωτικού χώρου. Ο Γουίλιαμ Τζόουνς «υιοθετεί» ένα αστυνομικό βίντεο του 1962, το οποίο δείχνει δύο ομοφυλόφιλους σε μια τουαλέτα, ενώ η Κατρίνα Ντάσνερ δίνει τη λεσβιακή εκδοχή στην ιστορία της Λολίτας. Ο εναλλακτικός σκηνοθέτης πορνό Ίον ΜακΚέι αναμιγνύει στις ταινίες του πανκ, γκόθικ και αστικά κλισέ και ο Τόμπαρον Γουάξμαν προβάλει τον εαυτό του σε σαδομαζοχιστικές σκηνές. Αναμφισβήτητα, έπειτα από μια περιήγηση στην έκθεση, «ο κοινός ορισμός της πορνογραφίας ως απεικόνισης σεξουαλικών πράξεων με μοναδικό σκοπό τη διέγερση του θεατή δεν μοιάζει επαρκής», σημειώνουν οι διοργανωτές. Η έκθεση κλείνει με μια βιντεο-εγκατάσταση, που δείχνει έναν καταιγισμό πορνογραφικών σκηνών, ταξινομημένων κατά χρώμα. «Δεν είναι και πάντα τέχνη» παραδέχονται. Και συνεχίζουν θέτοντας το ερώτημα: «Παραμένει όμως ακόμα πορνό;». Αυτή η απάντηση έγκειται μάλλον στα προσωπικά βιώματα του καθενός. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, θα λέγαμε. Από εκεί και πέρα τι σημασία έχουν οι ορισμοί; Η έκθεση αυτή αποτελεί σίγουρα τέρψη για τους οφθαλμούς των επισκεπτών και καλύτερα να μη σκέφτονται ότι μπορεί να χαρακτηριστούν… ηδονοβλεψίες.

«Η ταυτότητα του πορνό - Αποστολή στη σκοτεινή ζώνη»
Kunsthalle Wien
Museumsplatz 1, Α-1070 Vienna
www.kunsthallewien.at
Έως 1η Ιουνίου 2009

ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ 1

φωτογραφία: εφημ. ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

ΕΞΑΡΧΕΙΑ, 28/3/2009

.
ένα κείμενο που μοιράστηκε

.
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΦΟΒΙΑ
indy.gr, 28-3-2009
Οι νύχτες και οι ημέρες μας έχουν περίσσευμα ομοφοβίας. Μας περισσεύει τόση που έχουμε να δώσουμε κι αλλού. Αλλά όλοι έχουν, κι έτσι ποτέ δεν μένουμε με άδειες τσέπες.
Είναι εκεί «έξω». Είναι και «μέσα» μας.
-παλεύουμε με αυτήν που μας απευθύνεται από έξω, τρώμε σφαλιάρες από αυτή που έχει ριζώσει μέσα -το μάτι που έχει θρονιαστεί στα σώματα και αστυνομεύει τις επιθυμίες δεν κλείνει ποτέ. Άγρυπνο.
Μικρά διαλείμματα ελευθερίας, αυτά ξαφνιάζουν- βεβαιότητα η ασχήμια της συμμόρφωσης με το «δέον».
Ομοφοβική επίθεση αργά το βράδυ του προηγούμενου Σαββάτου στα Εξάρχεια.
(Σχεδίασμα διαλόγου ή εσωτερικού μονολόγου):
Ε, και; Άλλη μια φορά… Ναι, αλλά πόσες φορές ακόμη; Ωχ μωρέ, δεν βαριέσαι... Και ήταν «πράγματι» ομοφοβική; Ξέρω ‘γω, ένα μπαρ, κάτι ποτά, μερικές κουβέντες πάνω στον καβγά, «έξω πούστηδες από τα Εξάρχεια..». Ε, καλά, ξέρεις τώρα, αυτό το πούστηδες δεν εννοεί ομοφυλόφιλους εννοεί…πούστηδες. Ναι μωρέ, ξέρω…
Για αυτό, επαναλαμβάνω: οι μέρες και οι νύχτες μας έχουν περίσσευμα ομοφοβίας. Υπάρχει για όλους, όλοι έχουν το μερίδιό τους να (μας) προσφέρουν…λίγο τα αστεία, λίγο η γλώσσα, λίγο το ξύλο, λίγο τα βλέμματα αηδίας, λίγο τα δήθεν-πολιτικά-επιχειρήματα για τις προτεραιότητες και τις στρατηγικές, λίγο η αμηχανία και η ντροπή στα οικογενειακά τραπέζια. Λίγο από ’δω και λίγο από ’κει.
-Και εσύ σπάνια κοιτάς να καταλάβεις ότι , ναι, σε σένα μιλάω, ότι εγώ, ναι εγώ, ομοφοβία τρώω από σένα –που είσαι με τους καλούς ινδιάνους- και από τον απέναντι –που είναι με τους κακούς καουμπόηδες- και, ακόμη, δεν κοιτάς να καταλάβεις ότι η ομοφοβία ταιριάζει με τις άλλες βίες στη ζωή μας, κι ότι όλες μαζί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συναντιούνται και μας δένουν χειροπόδαρα και εκεί, δεμένοι και δεμένες, φτυνόμαστε.
Ομοφοβική επίθεση το βράδυ. Ποιο βράδυ και που, δεν έχει και πολύ σημασία. Αυτά που ξέρω αρκούν και ξέρεις και εσύ τι έγινε, και έχεις καταλάβει. Και κάθε φορά, παρόλη τη συνήθεια, αυτή η βία μας πονάει.
Μας ξαφνιάζει
Μας εξοργίζει.
Μας φοβίζει.
Μας ξαφνιάζει......
που μας ξάφνιασε
που έγινε στο «κάστρο» έκφρασης των επιθυμιών, του αυτοπροσδιορισμού και της ελευθερίας…Κανένα κάστρο απόρθητο για το δούρειο ίππο της ομοφοβίας…
μας ξαφνιάζει που αφού χτύπησες ανθρώπους θυμήθηκες να φωνάξεις για τον «εμπορευματικό χαρακτήρα του μαγαζιού» και την «αντίστασή» σου, που περνάει μέσα από δαρμένα σώματα, σπασμένες μύτες, φτυσίματα και βρισιές για πούστηδες.
μας ξαφνιάζει γιατί ελπίζαμε πως τα «αντανακλαστικά του Δεκέμβρη» θα φτουρήσουν.
Μας φοβίζει...
γιατί είναι τρομακτικό να μας υπενθυμίζεται ότι πουθενά δεν είμαστε ασφαλείς. «Ούτε στα Εξάρχεια». Πόσο μάλλον οπουδήποτε αλλού. Ίσως αυτό να σου απαντάει και την απορία «μα γιατί γκετοποιήστε..;». Έλα ντε, γιατί άραγε…;
Μας φοβίζει γιατί έχει ξαναγίνει…γιατί θα ξαναγίνει. Γιατί κάθε φορά που δεν ήμουν εγώ, σκέφτομαι «την άλλη φορά μπορεί να είμαι εγώ»
Και μας φοβίζει, ίσως πρώτα απ’ όλα, γιατί το έχουμε συνηθίσει.
Μας εξοργίζει...
που επιβεβαιώνεται ότι η ομοφοβία είναι παντού και στα πάντα
που πρέπει να παλεύουμε καθημερινά για να μην ξυπνάμε με τον φόβο
που κάθε πράξη ομοφοβίας μας αναγκάζει να ενσωματώνουμε τον φόβο
μας εξοργίζει που δεν ξέρουμε ποιοι είναι – μας εξοργίζει που είναι τόσοι πολλοί
Αλλά «καταλαβαίνουμε» γιατί.
Γιατί οι επιθυμίες μας είναι απειλή –γιατί αμφισβητούν την εξουσία της ετεροκανονικότητας και της έμφυλης ιεραρχίας. Γιατί προκαλούν την ματσίλα σου και τον αναίτιο, αναλώσιμο, φτηνιάρικο τσαμπουκά σου.
Γιατί η ετεροκανονικότητα εκτός από ένα οργανωμένο σύστημα ιδεών και αντιλήψεων για την ερωτική επιθυμία, είναι πάνω από όλα ένα σύστημα σχέσεων υποστηριζόμενο από θεσμούς που εξοστρακίζουν τη διαφορετικότητα.
Και αυτός ο εξοστρακισμός είναι συνεχής, αναπαράγει και νομιμοποιεί την ομοφοβία. Και κατ’ επέκταση την ομοφοβική βία. Και συ, «φίλε» είσαι το εργαλείο που την αναπαράγει. Και εσύ «φίλε», γίνεσαι ο «αστυνόμος» της κυριαρχίας παρόλο που νομίζεις ότι είσαι ο «παράνομος». (Ψιτ…να σου πω ένα μυστικό: μπορεί να είσαι και τα δύο…)
Μπορεί να φοβηθήκαμε αλλά μας σώζει το ότι εξοργιζόμαστε. Και δεν θα «σκληραγωγηθούμε» για να τρώμε τις κλωτσιές και τις μπουνιές. Θα κρατήσουμε αυτά τα σώματα που πονάνε. Δεν θα τα χαρίσουμε.
Είμαστε εδώ και δεν θα απομονώσουμε την επιθυμία μας στους ιδιωτικούς μας χώρους. Γιατί η επιθυμία δεν γνωρίζει σύνορα, ούτε φύλα.
Θα είμαστε πάντα εδώ.

.
λεσβίες πούστηδες τρανς αμφί
και όλοι οι άλλοι/άλλες ό,τι όνομα κι αν έχουμε

εξάρχεια, 28/3/2009

ΠΩΣ Ο HIV ΜΟΛΥΝΕΙ ΤΑ ΥΓΙΗ ΚΥΤΤΑΡΑ

Ερευνητές του UC Davis και του Mount Sinai School of Medicine κατάφεραν να καταγράψουν για πρώτη φορά πώς ο ιός HIV μολύνει υγιή κύτταρα.Σε γενικές γραμμές: Οι επιστήμονες κατασκεύασαν έναν κλώνο του ιού HIV. Με την εισαγωγή σ’ αυτόν μιας πρωτεΐνης που φωσφορίζει πράσινα όταν δέχεται μπλε φως μπόρεσαν να παρατηρήσουν ότι όταν ένα μολυσμένο κύτταρο έλθει σε επαφή με ένα υγιές δημιουργείται ένα είδος γέφυρας, η ιολογική σύναψη. Από εκείνη τη στιγμή και μετά το ιικό υλικό μεταφέρεται προς το υγιές κύτταρο. Το εύρημα θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό καθώς ανοίγει δρόμους για την δημιουργία πιο αποτελεσματικών φαρμάκων.

.
Scientists film HIV spreading for first timeScientists have made a breakthrough in understanding how HIV spreads through the human body after filming the process for the first time ever.

By Murray Wardrop (telegraph.co.uk, 27/3/2009)

Researchers found that the virus is transferred from infected cells to healthy ones in a previously unknown way.It is hoped that the discovery will help researchers create a vaccine to combat the virus, which has led to the deaths of more than 25 million people.

The study was made possible after experts created a molecular clone of infectious HIV and inserted a protein into its genetic code which glows green when exposed to blue light.

This allowed scientists to see the cells on digital video, and capture the way HIV-infected T-cells interact with uninfected ones.

They noted that when an infected cell came into contact with a healthy one, a bridge was created between them, called a virological synapse.

Researchers were then able to observe the fluorescent green viral particles moving towards the synapse and into the healthy cell.The US study has broken new ground by revealing that it is the synapse through which the viral proteins are gathered and moved into uninfected cells.

The team, comprising scientists from UC Davis university in California, and Mount Sinai School of Medicine in New York, believe that this knowledge could help create new treatments for HIV and Aids.

Study author Dr Thomas Huser, chief scientist at the UC Davis Center for Biophotonics Science and Technology, said: "Our findings may explain why attempts to develop an HIV vaccine have so far been unsuccessful.

"The more we know about this mode of transfer, the better chance we have of figuring out how to block it and the spread of HIV and Aids."

For decades it was believed that HIV was mostly spread around the body through freely circulating particles, which attach themselves to a cell, take over its replication machinery and make multiple copies of themselves.

In 2004, scientists discovered that cell-to-cell transfer of HIV also occurred via virological synapses, but it was not understood why the process was so effective in spreading the virus.Due to this, previous efforts to create an HIV vaccine have focused on priming the immune system to recognise and attack proteins of free-circulating virus.

The new video footage indicates that HIV avoids recognition by being directly transferred between cells.

Dr Huser said: "We should be developing vaccines that help the immune system recognise proteins involved in virological synapse formation and antiviral drugs that target the factors required for synapse formation.

"Co-author Benjamin Chen, assistant professor of medicine and infectious diseases at the Mount Sinai School of Medicine, added: "Direct T-cell-to-T-cell transfer through a virological synapse is a highly efficient avenue of HIV infection, and it could be the predominant mode of dissemination."

Further research intends to discover what happens to viral particles once they are transferred into a newly infected cell.

The study's finding are published in the journal Science.

ΛΟΝΔΙΝΟ. GAY ICONS AT THE NATIONAL PORTRAIT GALLERY

Nelson Mandela, Alan Turing, Bessie Smith, K.d.Lang

Quentin Crisp, Maya Angelou,Rosa Bonheur, Virginia Woolf

.
The National Portrait Gallery invited ten high profile gay people to choose six individuals each who had inspired them. The panel of selectors was chaired by broadcaster Sandi Toksvig, and included Sir Ian McKellen, Sir Elton John, tennis player Billie Jean King, the authors Alan Hollinghurst and Sarah Waters and politicians Lord Waheed Alli and Chris Smith. The selectors were free to choose anyone they found inspirational, regardless of their sexuality, such as former South African president, Nelson Mandela.
telegraph.co.uk

.
What are the qualities of a "gay icon"? According to the panel behind the latest exhibition at the National Portrait Gallery, they include what you might expect: talent, wit, courage etc.
But a gay icon does not, it would seem, need to be gay. Among the individuals who will be featured in the show are the former South African president Nelson Mandela and the Russian cellist Mstislav Rostropovich.
Of course, there is a tradition of straight gay icons, stretching from Judy Garland to Smith in Sex And The City. But it is not only gay people who admire Mandela, or adore Garland for that matter. What then makes this a show of gay icons, rather than just icons?
Let us defer to the wisdom of Oscar Wilde who pointed out that "consistency is the last refuge of the unimaginative". And, as if to prove this point, Wilde – a gay icon if ever there was one – will not be in the show.

independent.co.uk

…και φυσικά επελέγησαν κυρίως αγγλοσάξονες. Τι έκπληξη!

ELLEN ALTFEST

*

Ellen Altfest (ΗΠΑ)

.
* Focussing on the male member, Ellen Altfest’s Penis is painting up close and personal. Drawing from the hyper-realism of Chuck Close’s portraits, Altfest approaches her intimate subject with detailed obsession. Every wrinkle, vein, and hair is represented with painstaking accuracy, transforming ‘a bit of the other’ into a terrain of investigative wonder. Through the complexity of her process, Altfest denatures the abject into a field of inspiring contemplation. Each gesture and brushstroke encapsulates a metaphysical consumption, where desire and fixation are conveyed through the sensual study of painting itself. (saatchi-gallery)

ΗΠΑ. ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΛΟΓΟΚΡΙΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΜΕΛΕΤΕΣ ΤΟΥΣ ΛΕΞΕΙΣ ΟΠΩΣ "HIV" ΚΑΙ "ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ" ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΟΥΝ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ

.
The Chilling Effect: How Do Researchers React to Controversy?
Joanna Kempner
EDITORS' SUMMARY
Background.
Scientific research is an expensive business and, inevitably, the organizations that fund this research—governments, charities, and industry—play an important role in determining the directions that this research takes. Funding bodies can have both positive and negative effects on the acquisition of scientific knowledge. They can pump money into topical areas such as the human genome project. Alternatively, by withholding funding, they can discourage some types of research. So, for example, US federal funds cannot be used to support many aspects of human stem cell research. “Self-censoring” by scientists can also have a negative effect on scientific progress. That is, some scientists may decide to avoid areas of research in which there are many regulatory requirements, political pressure, or in which there is substantial pressure from advocacy groups. A good example of this last type of self-censoring is the withdrawal of many scientists from research that involves certain animal models, like primates, because of animal rights activists.
Why Was This Study Done?
Some people think that political controversy might also encourage scientists to avoid some areas of scientific inquiry, but no studies have formally investigated this possibility. Could political arguments about the value of certain types of research influence the questions that scientists pursue? An argument of this sort occurred in the US in 2003 when Patrick Toomey, who was then a Republican Congressional Representative, argued that National Institutes of Health (NIH) grants supporting research into certain aspects of sexual behavior were “much less worthy of taxpayer funding” than research on “devastating diseases,” and proposed an amendment to the 2004 NIH appropriations bill (which regulates the research funded by NIH). The Amendment was rejected, but more than 200 NIH-funded grants, most of which examined behaviors that affect the spread of HIV/AIDS, were internally reviewed later that year; NIH defended each grant, so none were curtailed. In this study, Joanna Kempner investigates how the scientists whose US federal grants were targeted in this clash between politics and science responded to the political controversy.
What Did the Researchers Do and Find?
Kempner interviewed 30 of the 162 principal investigators (PIs) whose grants were reviewed. She asked them to describe their research, the grants that were reviewed, and their experience with NIH before, during, and after the controversy. She also asked them whether this experience had changed their research practice. She then used the information from these interviews to design a survey that she sent to all the PIs whose grants had been reviewed; 82 responded. About half of the scientists interviewed and/or surveyed reported that they now remove “red flag” words (for example, “AIDS” and “homosexual”) from the titles and abstracts of their grant applications. About one-fourth of the respondents no longer included controversial topics (for example, “abortion” and “emergency contraception”) in their research agendas, and four researchers had made major career changes as a result of the controversy. Finally, about 10% of respondents said that their experience had strengthened their commitment to see their research completed and its results published although even many of these scientists also engaged in some self-censorship.
What Do These Findings Mean?
These findings show that, even though no funding was withdrawn, self-censoring is now common among the scientists whose grants were targeted during this particular political controversy. Because this study included researchers in only one area of health research, its findings may not be generalizable to other areas of research. Furthermore, because only half of the PIs involved in the controversy responded to the survey, these findings may be affected by selection bias. That is, the scientists most anxious about the effects of political controversy on their research funding (and thus more likely to engage in self-censorship) may not have responded. Nevertheless, these findings suggest that the political environment might have a powerful effect on self-censorship by scientists and might dissuade some scientists from embarking on research projects that they would otherwise have pursued. Further research into what Kempner calls the “chilling effect” of political controversy on scientific research is now needed to ensure that a healthy balance can be struck between political involvement in scientific decision making and scientific progress.
(Αναδημοσίευση από medicine.plosjournals.org)

OUT OF THE SACRED CLOSET - BEAUTY, BELIEF AND IDENTY

Out of the Sacred Closet - Beauty, Belief and Identity
Curator: Ofra Zucker
Hadassah Art Gallery (www.themerkaz.org), Jerusalem

.

Art Of Gay Religious Jews Bridges Worlds
by Joshua Mitnick (thejewishweek.com, 18/3/2009)
Jerusalem — Nine years ago, Sandi DuBowski’s documentary film “Trembling Before G-d” first illuminated the struggle of gays and lesbians in the Orthodox Jewish world as they navigated the tension between their faith and their sexual orientation.
That exploration is being expanded on this week, though in a different medium. “Out of the Sacred Closet: Beauty, Belief, Identity” is a joint exhibition at the Hadassah Art Gallery in the German Colony here of 14 gay and lesbian artists from the Orthodox world whose creativity is driven by an effort to somehow reconcile the seeming clash in their identities.
Themes of social isolation, conflict, marriage and sexual repression dominate the works. But perhaps in some unconscious deference to the communities in which they grew up,
the artists do not use graphic sexual images to make their statement.
In one photograph, two men draped in prayer shawls brush fingers with one another, almost surreptitiously. A series of images shows a young woman dressed in the clothing of a man from a shtetl in three different settings.
A painting evoking Soviet-era iconic propaganda images popular with early Zionists shows two men — one with a yarmulke — with a baby. Above is the biblical commandment “be fruitful and multiply.”
“You have a gay problem here and you have Jewish identity,” said exhibition curator Ofra Zucker, referring to the dilemmas faced by gay couples who want to have families but their marriages are not recognized in the Orthodox community.
(In a bit of serendipity, this week for the first time Israel’s National Insurance Institute granted a gay man maternity leave. The man, Yonatan Gher, director of Jerusalem’s nonprofit Open House Pride and Tolerance organization, was granted the leave after his biological son was born of a surrogate mother in India. He and his partner have been together for seven years.)
“The idea of the exhibition is to search for the types of works that describe the complexity and the unique part of the gay Jewish religious artist,” Zucker continued.
Zucker, who oversees the Hadassah gallery, said that gay activist Danny Elbaz approached her with the idea of staging an exhibition. Elbaz helps run Hevruta, an organization affiliated with the Open House gay and lesbian center.
Elbaz said that some art experts initially thought the project was a gimmick and didn’t understand the vision. The idea behind the exhibit, he explained, is to raise the profile of Orthodox gays and lesbians within their home communities, and to reach out to gays and lesbians looking for support.
It may be working.
Writing this week in the online journal Ma’arav, culture critics David Shepeber and Tzachi Mezuman said,
“Discussion of gender and sexual identity in the Modern Orthodox discourse in Israel is perhaps the most challenging, refreshing and subversive in contemporary Judaism. “This [the ‘Out of the Sacred Closet’ show] is a dramatic turnabout: a subject which was marginalized in the religious community has become overnight a legitimate issue,” they wrote.
The exhibition’s opening on Tuesday night drew some 250 people.
“We are unseen in the community,” said Elbaz of Jerusalem’s gays and lesbians. “Maybe this is what we want to say — that we are part of the community, and we pray in the same shuls.”
In a city where religious sensitivity toward the gay community is heightened and often unpredictable, staging such an exhibition risks stirring up controversy. Plans to hold an international gay parade in Jerusalem were delayed after the haredi community whipped up a tide of anger that eventually became the subject of a national debate over the extent of freedom of speech in Jerusalem.
So far, however, the exhibition organizers said they are unaware of a huge outcry, save for the talk-back responses to an article on exhibition that appeared on the Israeli Web site Ynet.com.
“A disgrace for the Torah. You should be ashamed of yourselves. Stay in your closet,” wrote Ehud from Beit Shemesh.
Another response to the article described the idea as “disgusting.” “Take your yarmulkes off and be what you really are. You can’t just accept what is convenient in the bible. When you decide to take, you must take it all, not just pieces.”
Though the gay community in Jerusalem has been organized through the Open House, which opened 12 years ago, only in the last year and a half have two Orthodox gay groups started to assert their presence in the religious community.
In a letter to leading rabbis, community leaders and politicians in the religious community, the group “Hod” — a Hebrew acronym for “homosexual and religious” — insisted that “homosexuals must be in the community together with all of the people of Israel.”
As a result of the letter, the religious gay community has held two meetings with prominent rabbis from Israel’s national religious world, including Rabbi Yuval Sherlow, who heads the Hesder Yeshiva in Petach Tikvah, and Rabbi Yaakov Meidan, a leader of the Har Etzion Yeshiva in the settlement of Alon Shvut.
Rabbi Sherlow encouraged community members to come out of the closet.
Both leaders were criticized for even meeting with the gay community. Rabbi Shlomo Aviner, another influential figure, wrote an opinion article on ynet.com giving advice to Orthodox gays on counseling to help them change their sexual orientation.
Dror Zakaria, a member of “Hod,” said the works he contributed to the exhibition were originally a project while studying graphic design at an ORT technical school.
Describing himself as “religious as they come,” Zakaria explained that his photography helped him come out to his college school class. In one of his photographs in the show, a man covered in a tallit prayer shawl — accented with a stripe of rainbow, the universal symbol of gay rights — raises his hands skyward while looking out to a vast ocean.
“It’s to show a prayer to God, a shout to the heavens,” Zakaria said. “The tallit shows a person who is religious and the colors are bold. The person feels small and it is difficult for him,” he said.“It would be very easy to go and live in Tel Aviv,” Zakaria said. “It’s harder to live in Jerusalem in front of our rabbis.”
Another artist in the show, Dina Berman, is a graduate of Bezalel art school and now lives with a life partner in Jerusalem. Berman’s installation of an old payphone stuffed with wedding bands is meant as a reference to the institution of marriage.
“There’s a desperate need to get married,” Berman, who is a member of Bat Kol, a group of lesbian religious women. “There’s so much social pressure. To get married, a person will do anything, like putting a personal add as a flyer.”
Though Berman’s parents know about her sexual orientation, she’s concerned about how it will be received in her hometown in the Gush Etzion settlement bloc. Berman, who works as a nanny and art teacher, said, “I don’t want to leave the community. I consider myself religious, not Reform nor Conservative. ... This is my way of saying I want to take part.”

ΜΑΡΟΚΟ. ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΗΘΙΚΗΣ ΚΑΘΑΡΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

Εξώφυλλο του περιοδικού Al Michaal, όπου ένα ζευγάρι ανδρών

μιλάει για τον γάμο του, που όπως σε όλα τα ζευγάρια άρχισε

με την ανάγνωση της σχετικής προσευχής από το Κοράνι (El País)

.

Εκστρατεία εναντίον του σιιτικού Ισλάμ στο Μαρόκο
Η κυβέρνηση του Μαρόκου εξαπέλυσε εκστρατεία πάταξης «απειλών» για τα «θρησκευτικά και ηθικά θεμέλια» του βασιλείου, με έμφαση στο σιιτικό ισλάμ και την ομοφυλοφυλία.
«Κρίνεται η εικόνα του κράτους», δήλωσε ο Μοχάμεντ Νταρίφ, ειδικός σε θέματα που άπτονται του Ισλάμ στο Μαρόκο, στο Γαλλικό Πρακτορείο. «Οι αρχές προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι πάντοτε οι θεματοφύλακες των θρησκευτικών και ηθικών αξιών» στη χώρα, πρόσθεσε.
Το Σάββατο ανακοινώθηκε ότι κλείνει το ιδιωτικό σχολείο «Βαγδάτη». Το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε ότι το «σύστημα εκπαίδευσης» που εφάρμοζε «ερχόταν σε αντίθεση με τις διατάξεις όσον αφορά την ιδιωτική παιδεία» στο Μαρόκο. «Η απόφαση», ανέφερε ανακοινωθέν του υπουργείου Παιδείας, ελήφθη «μετά από καταγγελία Ιρακινού πολίτη. . . εναντίον της διευθύντριας του εκπαιδευτηρίου», η οποία φέρεται να απέβαλε τρία παιδιά «για λόγους πίστεως» και να προπαγάνδιζε «μια συγκεκριμένη θρησκευτική πρακτική».
Η φρασεολογία αυτή αποτελεί έμμεση αναφορά στο σιιτικό Ισλάμ--στο Μαρόκο η πλειοψηφία είναι σουνίτες. Η εφημερίδα Al Jarida Al Aoula ανέφερε ότι από την Παρασκευή δεκάδες άνθρωποι που πιστεύεται ότι διάκεινται ευνοϊκά έναντι του σιιτικού Ισλάμ συνελήφθησαν στην Ταγγέρη, στην Εσαουίρα και την Ουγιάζ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το Μαρόκο εξαπολύει εκστρατεία εναντίον του σιιτικού δόγματος. Ο Ταεΐμπ Φασί Φιχρί πρόσφατα έκανε λόγο για ενώσεις στο Μαρόκο που επιχειρούν να διαδώσουν το σιιτικό Ισλάμ στη χώρα «με την υποστήριξη του Ιράν». «Το Μαρόκο δεν μπορεί να δεχτεί να εξελίσσονται τέτοιου τύπου δραστηριότητες, άμεσα ή έμμεσα, ή διαμέσου των λεγόμενων μη κυβερνητικών οργανώσεων», κι έκανε λόγο για «επίθεση στα ίδια τα θεμέλια» της χώρας.
Το υπουργείο Εσωτερικών στο μεταξύ εξέδωσε ανακοινωθέν με το οποίο διαβεβαίωσε ότι είναι αποφασισμένο να αντιμετωπίσει «κείμενα και βιβλία που επιτίθενται στις ηθικές και θρησκευτικές αξίες» της κοινωνίας στο Μαρόκο. Κυβερνητικές πηγές διευκρίνιζαν ότι το ανακοινωθέν αναφερόταν σε δημοσιεύματα στον Τύπο που καλούν να υπάρξει μεγαλύτερη ανοχή όσον αφορά την ομοφυλοφιλία στο βασίλειο.
Η κυβέρνηση καταδικάζει την ομοφυλοφιλία ως αντίθετη στις «κοινωνικές αξίες και το Ισλάμ"· εγχώριες εφημερίδες ανέφεραν ότι τουλάχιστον 20 ομοφυλόφιλοι συνελήφθησαν τις τελευταίες ημέρες στο κεντρικό τμήμα της χώρας. Οι αρχές απέρριψαν νωρίτερα εφέτος το αίτημα μιας Γαλλικής κυβερνητικής οργάνωσης να ανοίξει παράρτημα στο Μαρόκο.
Σύμφωνα με παρατηρητές, η κυβέρνηση επιχειρεί να υπερφαλαγγίσει τους ακραιφνείς Ισλαμιστές εν όψει των προσεχών τοπικών εκλογών, καθώς εκπρόσωποί τους έχουν απαιτήσει την ανάληψη σκληρής δράσης για την πάταξη των «εμφυλιστικών» αυτών φαινομένων στο Μαρόκο.
(kathimerini.gr με πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ, 25/3/2009)

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΡΕΜΠΕΡ

.
Η παράσταση "Η περίπτωση Σρέμπερ" της Κάριλ Τσέρτσιλ θα παρουσιαστεί στο θέατρο Αλεκτον από την Τετάρτη 18 Μαρτίου έως την Κυριακή 12 Απριλίου 2009 σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου, σκηνοθεσία-δραματουργική επεξεργασία Στέλιου Κρασανάκη, σκηνικά-κοστούμια Νίκου Αλεξίου, ηχητικό σχεδιασμό Σπύρου Αραβοσιτά.
Το έργο αναφέρεται σε πραγματικά πρόσωπα και συγκεκριμένα στον Πρόεδρο του Εφετείου και καθηγητή της Νομικής στη Δρέσδη, Ντάνιελ Πάουλ Σρέμπερ (1842-1911) και το γιατρό του, δόκτορα Βέμπερ.
Ο Πρόεδρος Σρέμπερ υπήρξε έγκλειστος σε ψυχιατρικά άσυλα επί μία δεκαετία λόγω των παραληρηματικών του ιδεών, τις οποίες κατέγραψε στο μνημειώδες έργο του "Απομνημονεύματα ενός νευρασθενούς" (1903).
Το τολμηρό αυτό ντοκουμέντο με τις τόσο ακριβείς, όσο και συγκλονιστικές περιγραφές της σωματικής του κατάστασης, αποτελεί ακόμη και σήμερα πολύτιμο θεραπευτικό υλικό και αξιοποιήθηκε από το Σίγκμουντ Φρόιντ στη θεωρία του για τη παράνοια και το ναρκισσισμό. Το κλασικό πλέον ιστορικό ασθενείας "Ο Πρόεδρος Σρέμπερ" δημοσιεύτηκε το 1911 λίγους μόνον μήνες πριν το θάνατο του Σρέμπερ, χωρίς ποτέ οι δύο άνδρες να συναντηθούν.
Ο Σρέμπερ οικοδόμησε ένα παρανοϊκό σύστημα που αξίζει το χαρακτηρισμό του Φρόιντ "Έργο τέχνης της ψυχής".
Υπέφερε από μια βασανιστική μανία καταδίωξης, έβλεπε τον εαυτό του ως θύμα φοβερών ομοφυλοφιλικών επιθέσεων από την πλευρά του "σωτήρα" γιατρού του. Βρισκόταν σε επικοινωνία με το Θεό και με ένα πολύπλοκο σύστημα ακτινών. Παράλληλα σε συνδυασμό με διάφορες μυθολογικές παραστάσεις και ιδέες μεγαλομανίας ήταν κλητός να λυτρώσει τον κόσμο και να του δώσει τη χαμένη του μακαριότητα, υπό την προϋπόθεση όμως ότι πρώτα θα μεταμορφωθεί από άνδρας σε γυναίκα. Έτσι θα γινόταν γεννήτορας ενός νέου, ανώτερου ανθρώπινου γένους, ιδέα που συμπυκνώνει με τρομακτική ενάργεια, σχεδόν προφητικά, την επερχόμενη παραφροσύνη του ναζισμού στη χώρα του.
Στο πρόσωπο του Σρέμπερ συναντιούνται αριστοτεχνικά η ψυχανάλυση και η νευροβιολογία, η πολιτική και η θρησκεία, η τέχνη και η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα. Η εποχή του βέβαια, μια μεταβατική περίοδος τρέλας και μελαγχολίας, ανάμεσα στον 19ο και 20ο αιώνα θυμίζει έντονα τη δική μας. Οι αναλογίες δε ανάμεσα στον μικροκοινωνικό δεσποτισμό του Σρέμπερ και τον μακροκοινωνικό δεσποτισμό του Ναζισμού, τη νέα τάξη πραγμάτων, είναι ιδιαίτερα εμφανής όπως επισημαίνει και ο νομπελίστας Elias Canetti.
Η "περίπτωση Σρέμπερ" αποτέλεσε ένα πρώτης τάξεως υλικό για την Κάριλ Τσέρτσιλ που έγραψε σε μια γλώσσα λιτά ποιητική, ένα δραματικό παραλήρημα με χιούμορ και τόλμη, αρχικά για το ραδιόφωνο του BBC το 1971.
Το ρόλο του προέδρου Σρέμπερ ερμηνεύει ο Κώστας Ζαχαράκης και του γιατρού Βέμπερ ο Δημήτρης Τσιλιφώνης.
Στο ρόλο του δικαστή, ακούγεται ο Βασίλης Παπαβασιλείου και των αχτίνων ακούγεται η Όλια Λαζαρίδου.
Η παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το περσινό καλοκαίρι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Νάξου στον Πύργο Μπαζαίου και τον Νοέμβριο 2008 στο θέατρο Αtera Pars στην Αθήνα.

(in.gr)

ΣΑΠΦΩ, ΚΑΒΑΦΗΣ

..
Kριστέλλα Δημητρίου: Σαπφώ, Καβάφης (2006, Universal)

Τραγουδούν: Λιζέτα Καλημέρη, Κριστέλα Δημητρίου, Σπύρος Σακκάς

Σωτήρης Κακίσης Σαπφώ: μετάφραση στα νέα ελληνικά
(“Σαπφώ, Tα Ποιήματα”, εκδ. Ερατώ)
Κριστέλλα Δημητρίου: μετάφραση αγγλική

Τα τραγούδια:

ΣΑΠΦΩ:
1 Έρος
2 Θύμε, ράσον
3 Στάθι κάντα φίλος
Ήλθες
4 Όνειρε μελαινα
5 Γλύκηα μάτερ
6 Άδωνις

ΚΑΒΑΦΗΣ:
7 Για νάρθουν
8 Πολυέλαιος
9 Ομνύει
10 Επήγα
11 Ορχηστρικόν


Έρος

έρος δ 'ετιναξέ μοι
φρένας, ως άνεμος κατ’ όρος δρύσιν εμπέτων.

σαν άνεμος μού τίναξε ο έρωτας το νου μου,
σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει

* *
Ομνύει

Ομνύει κάθε τόσο ν' αρχίσει πιο καλή ζωή.
Αλλ' όταν έλθ' η νύχτα με τες δικές της συμβουλές,
με τους συμβιβασμούς της, και με τες υποσχέσεις της·
αλλ' όταν έλθ' η νύχτα με την δική της δύναμι
του σώματος που θέλει και ζητεί, στην ίδια
μοιραία χαρά, χαμένος, ξαναπηαίνει.

ΕΞΑΡΧΕΙΑ. Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΑ ΧΤΥΠΗΣΕ ΚΟΚΚΙΝΟ

.

η επίθεση έγινε αργά το βράδυ. το μαγαζί έγινε λαμπόγυαλο και τραυματίστηκαν κάποιοι από τους θαμώνες. το σύνθημά τους ήταν "έξω οι πούστηδες από τα εξάρχεια". σίγουρα ένας πήγε στο νοσοκομείο για ράμματα. η βαρβαρότητα ήταν από ότι φαίνεται τρομερή. και συν όλα αυτά, το athens.indymedia έχει κρύψει τα ποστ που ενημέρωναν για την επίθεση. γιατί άραγε;
indy.gr

Άγρια επίθεση πρεζο-τραμπούκων: Τα ξημερώματα του Σαββάτου 21/3 το μαγαζί της πλατείας Εξαρχείων με το όνομα Κερίδο Κούκου δέχτηκε άγρια επίθεση από τραμπούκους μοϊκάνους που φώναζαν «έξω οι πούστηδες από τα Εξάρχεια», και «τι μουσική ακούτε ρε», και «πούστηδες θα σας γαμήσουμε όλους απ’ το κώλο, εδώ είναι εξάρχεια!». Έσπασαν δύο γκέι μύτες, μία στρέιτ μύτη, ενώ ράμματα και αρβυλιές στο σώμα και στο πρόσωπο δέχτηκαν πολλοί θαμώνες του μαγαζιού. Έσπασαν το μαγαζί και γροθοκόπησαν κόσμο μες στη πλατεία των Εξαρχείων, μόνο και μόνο επειδή έχει διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό! Θα τρελαθούμε ρε;;; Μέσα στα Εξάρχεια που υποτίθεται ότι συμβιώνουν διαφορετικές κουλτούρες και κοινωνικοί χώροι! Ντροπή ρε! Ντροπή για όλους μας! To Ιντι-μίντια έβαλε την είδηση, μετά την έβγαλε, για να καταλήξει στις κρυμμένες ειδήσεις. Οι θαμώνες του μαγαζιού καλούμε τις κοινωνικές ομάδες, τα στέκια, τους Εξαρχιώτες, όσα άτομα με λίγο νιονιό στο κεφάλι τους να πάρουν θέση! Δε ζητάμε να προστατέψετε την επιχείρηση, ζητάμε να μπορούμε να πάμε να πιούμε ένα ποτό στο μπαρ που γουστάρουμε, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα φάμε ξύλο, μέσα ή έξω απ’ αυτό. Να πάρετε θέση ρε! Με τη δημοσιοποίηση του γεγονότος, και εμπράκτως, με την καταδίκη του, με κείμενα, με συζήτηση. Είναι ντροπή και μεγάλη ξεφτίλα να γροθοκοπούνται άνθρωποι μέσα στη πλατεία εξαρχείων μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικοί. Σκατά στο ρατσισμό, απ’ όπου κι αν προέρχεται! Τζάμπα δεκέμβρης! Σκατά στην ομοφοβία! Λευτεριά στα μυαλά, στις ψυχές και στα σώματα των ανθρώπων!

athens.indymedia.org
(Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο my Urban Sky , 23/2/2009 )

Αθήνα, 23 Μαρτίου 2009
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ομοφοβική επίθεση σε μπαρ στα Εξάρχεια
Τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής 22 Μαρτίου σημειώθηκε ομοφοβική επίθεση στο μπαρ «Querido Coucou» στα Εξάρχεια. Άγνωστοι επιτέθηκαν και τραυμάτισαν θαμώνες του μπαρ με την υποψία ότι αυτοί ήταν γκέι, προπηλακίζοντας θαμώνες με φράσεις «έξω πούστηδες από τα Εξάρχεια, εδώ είναι Εξάρχεια ρε!». Το επεισόδιο σημειώθηκε στις 3 τα ξημερώματα και ενώ το μπαρ ήταν κατάμεστο από κόσμο. Σαν Athens Pride εκφράζουμε την ανησυχία μας για την γενικότερη έξαρση της βίας κι ειδικότερα τη βία με αφορμή το σεξουαλικό προσανατολισμό. Τονίζουμε ότι τα Εξάρχεια είναι μια ιδιαίτερα φιλική και ανοιχτή στην ποικιλομορφία συνοικία της Αθήνας, η οποία φιλοξενεί ομάδες τους LGBT χώρου.
Καταγγέλλουμε την παραδειγματική αδιαφορία της Αστυνομίας, η οποία παρά τις αλλεπάλληλες κλήσεις από θαμώνες και υπαλλήλους του μπαρ δεν εμφανίστηκε, όπως επίσης και την άρνηση του ΕΚΑΒ να στείλει ασθενοφόρα για να παραλάβει τους τραυματίες αυτής της επίθεσης!!. Διερωτόμαστε σε τι αποσκοπεί η εντονότατη παρουσία της Αστυνομίας περιμετρικά των Εξαρχείων, αν αυτή δεν είναι σε θέση να προστατεύσει τους πολίτες που θα έπρεπε να υπηρετεί.
Η οργανωτική επιτροπή του Athens Pride
.____________________________________

Να σημειώσω ότι το Querido Coucou φιλοξενούσε τα τελευταία Σάββατα τη θεατρική παράσταση «Αγαπώ, Αγαπώ, Αγαπώ αυτόν τον άνδρα!».

Το μήνυμα, λοιπόν, δόθηκε.
Άντε να δούμε τώρα ποιες επιχειρήσεις θα ξανατολμήσουν να προβάλουν γκέι εκδηλώσεις.

.
Και κάτι ακόμη:
Μπορώ, παρακαλώ, να μην διαβάζω «μπούρδες» ότι τα Εξάρχεια είναι μια ιδιαίτερα φιλική και ανοιχτή στην ποικιλομορφία συνοικία της Αθήνας;
Χρόνια τώρα όλοι γνωρίζουμε ότι στα Εξάρχεια η ομοφυλοφοβία πάει σύννεφο.

Και βέβαια το ότι δεν εμφανίστηκε το ΕΚΑΒ είναι απόρροια του διαβόητου «Άβατου». Για κάποιους που βολεύονται απ’ αυτό, ε, ήρθε η ώρα να επαληθευθεί το ουδέν καλόν αμιγές κακού. Για τους άλλους, ούτε ψύλλος στον κόρφο τους.

25η ΜΑΡΤΙΟΥ

Ανδρέας Καραγιάν (Κύπρος)

ΜΕΛΕΤΗ ΕΞΕΤΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΣΤΑ ΟΜΟΦΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ

.
Study examines effect of marriage on gay couples
By 365gay, 20/3/2009
(San Francisco, California) The legal recognition of same-sex relationships, including marriage, influences how gay and lesbian baby boomers prepare for late life and end of life issues, a new study has found.
Unmarried same-sex couples may suffer greater fear and anxiety around end of life issues than those in state-sanctioned unions, according to the findings.
The research was conducted by scientists at San Francisco State University, the University of Minnesota and George Washington University. It appears this month in the journal Sexuality Research and Social Policy.
“We are just beginning to explore the effects of legal recognition of relationships among lesbian and gay adults,” said Brian deVries, professor of gerontology and lead author of the study.
DeVries said that lesbian and gay baby boomers who live in states that do not legally recognize same-sex couples are more likely to have prepared for the end of life by completing such documents as living wills than those who live in states that do recognize their relationships.
At the same time, these lesbian and gay people, single or part of a couple, are more likely to have greater fears and anxieties about end of life and later life issues.
“The bottom line is that those who reside in states that do not recognize relationships or sanctioned marriages between same-sex couples feel less cared for and less cared about and must take extra legal steps to prepare for their later years,” deVries said.
“The absence of recognition of same-sex relationships conveys a sense of second-class citizenship and a stress associated with such unwelcome status.”
The findings were based on responses to a survey in which 797 gay and lesbian boomers were questioned about their fears regarding end of life issues and preparations for later life. Those queried were women and men, both single and couples, living in states that did and did not legally recognize marriage between same-sex partners.

Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ 8. Ν. ΑΦΡΙΚΗ

.
Raped and killed for being a lesbian: South Africa ignores 'corrective' attacks
• Women living in fear of brutal assaults by male gangs
• Country's 'macho politics' lead to lack of action
Annie Kelly, (guardian.co.uk, 12/3/2009)
The partially clothed body of Eudy Simelane, former star of South Africa's acclaimed Banyana Banyana national female football squad, was found in a creek in a park in Kwa Thema, on the outskirts of Johannesburg. Simelane had been gang-raped and brutally beaten before being stabbed 25 times in the face, chest and legs. As well as being one of South Africa's best-known female footballers, Simelane was a voracious equality rights campaigner and one of the first women to live openly as a lesbian in Kwa Thema.
Her brutal murder took place last April, and since then a tide of violence against lesbians in South Africa has continued to rise. Human rights campaigners say it is characterised by what they call "corrective rape" committed by men behind the guise of trying to "cure" lesbians of their sexual orientation.
Now, a report by the international NGO ActionAid, backed by the South African Human Rights Commission, condemns the culture of impunity around these crimes, which it says are going unrecognised by the state and unpunished by the legal system.
The report calls for South Africa's criminal justice system to recognise hate crimes, including corrective rape, as a separate crime category. It argues this will force police to take action over the rising violence and ensure the resources and support is provided to those trying to bring perpetrators to justice.
The ferocity and brutality of Simelane's murder sent shockwaves through Kwa Thema, where she was much known and loved for bringing sports fame to the sprawling township.
Her mother, Mally Simelane, said she always feared for her daughter's safety but never imagined her life would be taken in such a way.
"I'm scared of these people that they are going to come and kill me too because I don't know what happened," she said. "Why did they do this horrible thing? Because of who she was? She was a sweet lady, she never fought with anyone, but why would they kill her like this? She was stabbed, 25 holes in her. The whole body, even under the feet."
The Guardian talked to lesbians in townships in Johannesburg and Cape Town who said they were being deliberately targeted for rape and that the threat of violence had become an everyday ordeal.
"Every day I am told that they are going to kill me, that they are going to rape me and after they rape me I'll become a girl," said Zakhe Sowello from Soweto, Johannesburg. "When you are raped you have a lot of evidence on your body. But when we try and report these crimes nothing happens, and then you see the boys who raped you walking free on the street."
Research released last year by Triangle, a leading South African gay rights organisation, revealed that a staggering 86% of black lesbians from the Western Cape said they lived in fear of sexual assault. The group says it is dealing with up to 10 new cases of "corrective rape" every week.
"What we're seeing is a spike in the numbers of women coming to us having been raped and who have been told throughout the attack that being a lesbian was to blame for what was happening to them," said Vanessa Ludwig, the chief executive at Triangle.
Support groups claim an increasingly aggressive and macho political environment is contributing to the inaction of the police over attacks on lesbians and is part of a growing cultural lethargy towards the high levels of gender-based violence in South Africa.
"When asking why lesbian women are being targeted you have to look at why all women are being raped and murdered in such high numbers in South Africa," said Carrie Shelver, of women's rights group Powa, a South African NGO. "So you have to look at the increasingly macho culture, which seeks to oppress women and sees them as merely sexual beings. So when there is a lesbian woman she is an absolute affront to this kind of masculinity."
A statement released by South Africa's national prosecuting authority said: "While hate crimes – especially of a sexual nature – are rife, it is not something that the South African government has prioritised as a specific project."
The failure of police to follow up eyewitness statements and continue their investigation into another brutal double rape and murder of lesbian couple Sizakele Sigasa and Salome Massooa in July 2007 has led to the formation of the 07-07-07 campaign, a coalition of human rights and equality groups calling for justice for women targeted in these attacks.
Sigasa and Massooa were tortured, gang raped and shot near their homes in Meadowland, Soweto in July 2007, shortly after being verbally abused outside a bar.
Human rights and equality campaigners are hoping that the public outrage and disgust at Simelane's death and the July trial of the three men accused of her rape and murder will help put an end to the spiralling violence increasingly faced by lesbians across South Africa.
Despite more than 30 reported murders of lesbians in the last decade, Simelane's trial has produced the first conviction, when one man who pleaded guilty to her rape and murder was jailed last month.
On sentencing, the judge said that Simelane's sexual orientation had "no significance" in her killing. The trial of a further three men pleading not guilty to rape, burglary and murder will start in July.
In Soweto and Kwa Thema, women seem unconvinced that Simelane's case will change anything for the better.
Phumla talks of her experience of being taught a "classic lesson" by a group of men who abducted and raped her when she was returning from football training in 2003. She says that "practically every" lesbian in her community has suffered some form of violence in the past year and that it will take more than one trial to stop this happening.
"Every day you feel like its a time bomb waiting to go off," she said. "You don't have freedom of movement, you don't have space to do as you please. You are always scared and your life always feels restricted. As women and as lesbians we need to be very aware that it is a fact of life that we are always in danger."

JIANG CONGYI

Jiang Congyi (Κίνα)

ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΕΛΕΣ 2

.
Η παράσταση «Το κλουβί με τις τρελές» από τον «Μακρυγιάννη»
ΗΧΩ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ (arta-news.gr, 19.03.09)
Είναι όλοι τους υπέροχοι στην παράσταση «Το κλουβί με τις τρελές». Ένα έργο το οποίο επιβραβεύει καθημερινά με το χειροκρότημά του, το κοινό της Άρτας στην αίθουσα του Συλλόγου «Μακρυγιάννης» με μια ανταπόκριση η οποία οδήγησε και στην παράταση των παραστάσεων για την Κυριακή 22 και Δευτέρα 23 Μαρτίου.
Ο ρυθμός, τα χρώματα, οι έξοχες ερμηνείες, οι εκπλήξεις, τα χορευτικά και πάνω απ΄ όλα το δέσιμο όλων των συντελεστών ως ένα αρμονικό σύνολο, έδωσαν με την σκηνοθεσία καθοδήγησης του Δημήτρη Παπαρούνη, το μέγιστο των δυνατοτήτων τους σε μια παράσταση η οποία ενθουσίασε τους θεατές.
Η θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Άρτας, ο Μακρυγιάννης απέδειξε και πάλι ότι μπορεί να προσφέρει πολύ σημαντικό έργο στα πολιτιστικά δρώμενα της Άρτας. Το μιούζικαλ αυτή τη φορά αποτέλεσε την πρόκληση ερμηνευτικά χαρίζοντας ξεχωριστές στιγμές σε όσους κατέκλυσαν κυριολεκτικά την αίθουσα του «Μακρυγιάννη».
Μιλώντας στην «ΗΧΩ» ο σκηνοθέτης του έργου Δημήτρης Παπαρούνης εμφανίστηκε ικανοποιημένος από την ανταπόκριση του θεατρόφιλου Αρτινού κοινού δηλώνοντας: «Το κοινό της Άρτας ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του θεατρικού τμήματος του «Μακρυγιάννη» ανεβάζοντας το έργο «Το κλουβί με τις τρελές». Κάθε βράδυ το θέατρο είναι γεμάτο. Αυτό ευχαριστεί και εμάς αλλά ευχαριστεί και τους θεατές που φεύγουν με τις καλύτερες εντυπώσεις. Τα 21 παιδιά του θιάσου που συμμετέχουν έχουν εναρμονιστεί πλήρως με το έργο και βρίσκονται σε μια πάρα πολύ καλή διάθεση».
Κάθε βράδυ γίνεται πανζουρλισμός όπως είπε χαρακτηριστικά ενώ αναφερόμενος στον αριθμό των θεατών που μέχρι στιγμής έχουν δει το έργο τόνισε ότι υπολογίζονται στα 1400 άτομα ενώ υπάρχει πίεση για παράταση των παραστάσεων.
Ως προς την πλοκή του έργου ανέφερε ότι «Πρόκειται για ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων οι οποίοι δεν είναι όπως οι γνωστοί ομοφυλόφιλοι που αντιμετωπίζει ο σημερινός κόσμος. Έχουν ευαισθησίες, έχουν προσωπική ζωή, έχουν πράγματα να βγάλουν. Έχουν ένα γιο ο οποίος αποφασίζει ξαφνικά να παντρευτεί και εκεί γίνεται το μεγάλο μπέρδεμα».
Αναφερόμενος ο κ. Παπαρούνης στους λόγους που οδήγησαν στην επιλογή του συγκεκριμένου έργου, τόνισε ότι πρόκειται για μια πάρα πολύ καλή κωμωδία και «έπρεπε να δοκιμάσουμε λίγο τις δυνάμεις μας και στο είδος του μιούζικαλ» όπως είπε, δηλώνοντας ότι όλοι είναι πάρα πολύ ευχαριστημένοι.

ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΕΛΕΣ 1

.

Τα φύλα στο «Κλουβί»
Του Κώστα Γεωργουσόπουλου (Τα Νέα, 23/3/2009)

(...) «Το κλουβί με τις τρελές», έργο θεατρικό που μετεξελίχθηκε σε μιούζικαλ και ποικιλοτρόπως έκανε καριέρα στο θέατρο πρόζας, στο μουσικό προσκήνιο και στο σινεμά, είναι ένα έργο δαιμόνιο, γιατί οι μάγειροί του εξάντλησαν με σωστή και πιπεράτη δοσολογία τη συνταγή. Γιατί προσέθεσαν στα γοητευτικά στοιχεία των θεατρικών δρώμενων και την παρενδυσία, γνωστή και μη εξαιρετέα συνθήκη στην ιστορία του θεάτρου, από την αρχαιότητα έως σήμερα. Η παλιά καλή μου φοιτήτρια και τώρα συνάδελφος, Ειρήνη Μουντράκη, στο πράγματι εξόχως ενημερωμένο θεατρολογικά πρόγραμμα της παράστασης στο «Παλλάς» ξετινάζει ιστορικά το θέμα της μεταμορφωτικής παρενδυτικής παράδοσης.

Από τον Πενθέα των «Βακχών» έως τον Μνησίλοχο των «Θεσμοφοριαζουσών», έως την «Τούτσι», το «Μερικοί το προτιμούν καυτό» και έως τους γνωστούς σε εμάς τους παλιότερους «μεταμορφωτές» του ελληνικού θεάτρου, τον Χριστοδούλου, τον Ροτζάιρον, τους αδελφούς Μάνου.

Ο πρώτος συγγραφέας του πεζού θεατρικού έργου, ο Γάλλος Πουαρέ, συνέλαβε και ισορρόπησε πάνω σε τεντωμένο σκοινί έναν χαρακτήρα που σε πρώτο επίπεδο αναγιγνώσκεται ως τύπος της φάρσας (έχουμε ανάλογα του Λαμπίς και του Φεντό), αλλά πίσω από την επιφάνεια αποκαλύπτεται μια προσωπικότητα με βάθος αισθημάτων, τρυφερότητα και αξιοζήλευτη αυτογνωσία, παρ΄ ότι για την τρέχουσα λογική του μικροαστού είναι ένα τουλάχιστον υπαρξιακό παράδοξο. Πράγματι, ένας άνδρας αισθάνεται γυναίκα και αφοσιώνεται ως γυναίκα, σύζυγος και «μητέρα», ένα παρενδυτικό άτομο, που αντιποιείται φαινομενικά τη γυναικεία φύση, ασκεί το επάγγελμα του ντραγκ σόουμαν (κυριολεκτικώς σοουγούμαν) στο καμπαρέ, κλαμπ του συντρόφου του/της, που ενώ είναι συνειδητός ομοφυλόφιλος, «ατυχήσας» κάποτε έχει αποκτήσει και στρέιτ γιο!

Όλη η ίντριγκα του έργου, προτού περάσει στην αλαφράδα του μιούζικαλ, βασίζεται στα προβλήματα (καθαρή θεματική και πλοκή καραμπινάτου μπουλβάρ) υποδοχής των συντηρητικών γονέων της υποψήφιας συζύγου του γιου από το παράδοξο και παράξενο ζευγάρι. Ο ρυθμός απαιτεί φάρσα και υπερβολή, ενώ στο βάθος ηχεί μια υπαρξιακή χορδή, που απαιτεί με τη σειρά της σεβασμό στις επιλογές ζωής του καθενός, αλλά και μια καθαρά μπρεχτική επαναστατική θέση. Γιατί ο Πουαρέ, και εν συνεχεία οι συντελεστές του μιούζικαλ (ο Χέρμαν και ο Φιερστάιν), επαναφέρουν από άλλο δρόμο τη θέση που υπερασπίζεται ο Μπρεχτ στον «Καυκασιανό κύκλο με την κιμωλία» (που εξ άλλου πολιτικοποιεί και διασκευάζει γερμανικό έργο του 19ου αιώνα). Εκεί ο μεγάλος Γερμανός υποστηρίζει πως ένα παιδί ανήκει όχι στη μάνα που το γέννησε, και πιθανόν το εγκατέλειψε, αλλά στη γυναίκα που το έσωσε και το μεγάλωσε. Ο παρενδυσίας σύζυγος-θετή μητέρα διεκδικεί το παιδί μιας γυναίκας που τυχαία το συνέλαβε και ποτέ της δεν το φρόντισε. Και το διεκδικεί όχι με νομικά επιχειρήματα, αλλά με μητρική στοργή, και φίλτρο, και λαχτάρα. Δύσκολες ισορροπίες.

Και γίνονται δυσκολότερες όταν το μιούζικαλ από τη λύση του μεγεθύνει τις αντιθέσεις και διαστέλλει τους τύπους και τους χαρακτήρες. Το μιούζικαλ που αναπαριστάνει μάλιστα τον κιτς χώρο των κλαμπ, του ντραγκ σόου και του καμπαρέ, με τις πούλιες, τα φτερά, τα ψιμύθια, την ψευτοκλοουνερί και το χάιδεμα του κοινού, που έρχεται εκ των πραγμάτων να ξεσκάσει και να ξεφαντώσει, κάνει δυσχερέστερη την αποκάλυψη των απωθημένων, των προσωπικών στιγμών και της ειλικρίνειας των αισθημάτων των ανθρώπων του θεάματος. Και, πάνω απ΄ όλα, το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Και αυτό το στοίχημα πρέπει να κερδίσει ένας σκηνοθέτης αυτού του πράγματι επικίνδυνου παιχνιδιού.

(...)

Ο Σταμάτης Φασουλής ανέβασε φορτίο για άλλους πολλούς δυσβάσταχτο. Μετέφρασε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε. Ως μεταφραστής, μας έχει συνηθίσει σε εύστοχες λύσεις μεταφράζοντας δύσκολα και αινιγματώδη κείμενα. Αλλά και ως συγγραφέας της επιθεώρησης είναι μαέστρος του ακαριαίου, της ευθύβολης και φαρμακερής ατάκας και του πηγαίου γραπτού ρυθμού. Διασκεύασε σχεδόν το κείμενο, του έδωσε ελληνικό χρώμα χωρίς να υποκύψει σε ηθογραφικά κλισέ. Καμιά φτήνια, καμιά χυδαιότητα, κανένας ανοίκειος υπαινιγμός. Ως σκηνοθέτης στην τρίτη - αν δεν απατώμαι- ενασχόλησή του με το ξένο στην παράδοσή μας είδος, το μιούζικαλ, έδειξε πως κατέχει τα μυστικά του και έχει εκπορθήσει τις πλέον απόκρυφες θύρες του. Πάνω απ΄ όλα, όμως, γνωρίζει τη σοφή συνταγή των αναλογιών. Το μιούζικαλ, και ιδιαίτερα «Το κλουβί με τις τρελές», έχει αρκετά παρέμβλητα μέρη, φερτά, δεδομένου ότι διασκευάζει πρόζα με ενότητα αφήγησης. Τα χορευτικά σχεδόν ιντερμέδια πρέπει να ισοζυγιαστούν με την πρόζα και ιδίως με τις τραυματικές συγκρούσεις της τελευταίας πράξης. Και ο Φασουλής εκεί πέτυχε το ακατόρθωτο. Κέντησε με τα παρέμβλητα, γλέντησε με τα τραγούδια και απέσπασε από ένααφελές καθεαυτό- κείμενο δραματική ύλη σπάνια και βαθιά συγκινημένη ταραχή.

ΚΥΠΡΟΣ. ΣΤΡΟΦΗ ΞΕΝΟΔΟΧΩΝ ΣΤΑ ΓΚΕΪ ΖΕΥΓΑΡΙΑ

.

Στροφή ξενοδόχων σε ομοφυλόφιλους
Άρχισαν να διαφημίζουν ξενοδοχεία φιλικά στα γκέι ζευγάρια
Ο Φιλελεύθερος, 19/3/2009
ΜΕΡΙΔΙΟ της τουριστικής πίτας και από τις διακοπές ομοφυλόφιλων ζευγαριών διεκδικούν Κύπριοι επιχειρηματίες και ξενοδόχοι. Και όχι τυχαία, καθώς μελέτες έχουν αποδείξει ότι οι ομοφυλόφιλοι τουρίστες ξοδεύουν στις διακοπές τους 2 με 2,5 φορές περισσότερα χρήματα απ’ όσα ξοδεύουν οι ετεροφυλόφιλοι τουρίστες. Στην Ελλάδα το έχουν διαπιστώσει εδώ και αρκετό καιρό. Αποτέλεσμα, να μετρούν ετησίως από τον τουρισμό των ομοφυλόφιλων περίπου 1,5 δισ.
ευρώ! Ήδη, λειτουργούν 10 ταξιδιωτικά πρακτορεία με ειδικά τμήματα για διακοπές ομοφυλόφιλων ζευγαριών, που προσφέρουν πακέτα διακοπών. Έτσι λοιπόν και Κύπριοι ξενοδόχοι έκαναν το πρώτο βήμα, διαφημίζοντας στο διαδίκτυο τα ξενοδοχεία τους ως «φιλικά στους ομοφυλόφιλους». Πρόκειται για γνωστά ξενοδοχεία σε Λάρνακα, Λεμεσό και Πάφο. Από έρευνα στο διαδίκτυο εντοπίσαμε μάλιστα και ξενοδοχείο στη Λεμεσό το οποίο δέχεται κυρίως ομοφυλόφιλα άτομα και ένα δεύτερο, που δέχεται μόνο άντρες ομοφυλόφιλους. Εντοπίσαμε επίσης και επιχειρηματίες, που διαθέτουν επαύλεις στη Λεμεσό και διαφημίζουν στο διαδίκτυο διάφορες προσφορές για ομοφυλόφιλα ζευγάρια, από €85 την ημέρα το δωμάτιο, με πρόγευμα. Σε διαφήμιση της Κύπρου, ως ταξιδιωτικός προορισμός για ομοφυλόφιλους προβαίνει και συγκεκριμένη ιστοσελίδα στο διαδίκτυο:
Η «GayCyprusΟnline» από την οποία ο οποιοσδήποτε ομοφυλόφιλος μπορεί να αντλήσει πληροφορίες για την Κύπρο, που τον αφορούν.
Αυτό όμως που προσπαθούν να κάνουν Κύπριοι επιχειρηματίες και ξενοδόχοι επενδύοντας σιγά - σιγά και στον «ροζ» τουρισμό, στο ψευδοκράτος έχει γίνει προ πολλού. Μάλιστα σε ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, το ψευδοκράτος διαφημίζεται ως προορισμός για ομοφυλόφιλους, δημοσιεύοντας μάλιστα και γκέι ταξιδιωτικό οδηγό. Στην ιστοσελίδα «Τurkeygay.net» υπάρχει ξεχωριστή παραπομπή για τη «Βόρεια Κύπρο» όπου παρατίθεται ένας κατάλογος από εστιατόρια και νυκτερινά κέντρα, κυρίως στην κατεχόμενη Κερύνεια, τα οποία προορίζονται για ομοφυλόφιλα ζευγάρια ή είναι φιλικά προς αυτούς. Μάλιστα στον εν λόγω ταξιδιωτικό οδηγό κατονομάζονται και παραλίες στην κατεχόμενη Σαλαμίνα και Αμμόχωστο, όπου χρησιμοποιούνται από ομοφυλόφιλους.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ομοφυλόφιλοι στα κατεχόμενα, προχώρησαν στη σύσταση ομάδας (Ιnitiative ΑgainstΗomophobia) με σκοπό να αρθούν οι διακρίσεις σε βάρος τους. Η ομάδα διατηρεί ιστοσελίδα και στα αγγλικά, ώστε να κάνει γνωστό παγκοσμίως το πρόβλημα που αντιμετωπίζει.

Διαβάστε επίσης:
Keep an open mind

και ενδεικτικά:

Gay venues in cyprus

AXEL HOTELS. ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ HETERO-FRIENDLY ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

..
Ενα ξενοδοχείο αποκλειστικά για γκέι
Το Βήμα, 19-3-2009
Ενα νέο ξενοδοχείο, αποκλειστικά για γκέι πελάτες, άνοιξε στο Βερολίνο από την αλυσίδα Αxel. Στα εγκαίνια ο δήμαρχος της πόλης Κλάους Βοβεράιτ, δεδηλωμένος ομοφυλόφιλος, και ο ιδιοκτήτης Χουάν Χούλια κράτησαν ένα ψεύτικο χρυσό, αλλά τεράστιο κλειδί. Η Αxel είναι η πρώτη ξενοδοχειακή αλυσίδα στον κόσμο που έχει στόχο την άντληση πελατείας από την κοινότητα των ομοφυλοφίλων. Άλλα δύο ξενοδοχεία λειτουργούν ήδη στη Βαρκελώνη και στο Μπουένος Αϊρες.

.
Ρίξτε μια ματιά κι εδώ:
http://www.axelhotels.com/