Πλήθος κόσμου περιμένει να αποχαιρετήσει τον παλιό Χρόνο
Όλα τα χρώματα...
Πριν από 1 εβδομάδα
31.12.06
30.12.06
ΕΜΕΙΣ Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΑΜΕ, ΤΟ ΚΛΑΙΜΕ, ΤΟ ΓΕΛΑΜΕ, ΒΑΘΙΑ ΜΕΣ’ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΤΟ ΦΥΛΑΜΕ
.
Τι θα λέγατε, αν αποχαιρετώντας το 2006 φτιάχναμε τις λίστες με όσα αγαπήσαμε τη χρονιά που φεύγει.
Ξέρετε τώρα, βιβλία, ταινίες, θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις, CD, συναυλίες κλπ. Έτσι, για να μοιραστούμε μεταξύ μας όλα εκείνα τα πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή μας.
Τι θα λέγατε, αν αποχαιρετώντας το 2006 φτιάχναμε τις λίστες με όσα αγαπήσαμε τη χρονιά που φεύγει.
Ξέρετε τώρα, βιβλία, ταινίες, θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις, CD, συναυλίες κλπ. Έτσι, για να μοιραστούμε μεταξύ μας όλα εκείνα τα πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή μας.
29.12.06
Η ΙΣΠΑΝΙΑ ΑΠΟΖΗΜΙΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ-ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΡΑΝΚΙΣΜΟΥ
Gay victims of Franco era to win compensation
By Graham Keeley (Independent, 28-12-2006)
In the dying days of General Francisco Franco's dictatorship, Antoni Ruiz found out for himself what thousands of others had already suffered for being gay.
Antoni, then just 17, from Valencia, eastern Spain, told his mother he was homosexual and his family sought advice from a nun. "She went straight to the police and I was arrested and sent for trial," said Mr Ruiz.
"I spent three months in prison. I was raped there and in the police cells and psychologically tortured by both the guards and the prison doctor.
"Now, 31 years later, Mr Ruiz and a dwindling band of others who suffered General Franco's ruthless repression of homosexuals, may finally be offered compensation by the state.
The Spanish government may offer money to those who were sent to mental hospitals, tortured, imprisoned or who suffered a lifetime of persecution. The Spanish Justice Minister, Juan Fernando López Aguilar, is considering granting victims a pension of €800 (£540) a month, plus a one-off €12,000 payment for what they suffered under the regime. It could be introduced in two months.
Many homosexuals were prevented from working under the Franco dictatorship because of their "criminal" records, meaning they never contributed enough money to receive more than the minimum pension.
Mr Ruiz, president of the Association of Ex-Social Prisoners, said the move would be a victory. "This is not just about economic compensation but remembering homosexuals who suffered under unjust and dictatorial laws," he added. A few hundred survivors will see the payments - many of the thousands victimised have since died.
During Franco's homophobic dictatorship, gays were jailed or locked up in sinister mental institutions known as "correction camps". With echoes of the Nazi atrocities against gays, they were given electric shocks in the belief that this would rid them of their homosexual urges. Inmates were forced to watch pornographic films featuring women in an effort to show them a sex life that was deemed "natural" by the conservative authorities.
As part of their nationalist, Catholic ideals, the Franco regime and its Falangist supporters considered homosexuals a threat to the "macho" Spanish male.General Queipo del Llano, who broadcast to the nation, once said: "Any effeminate or introvert who insults the movement will be killed like a dog."The most famous gay man killed by the regime was the poet and playwright Federico Garcia Lorca, who wrote Blood Wedding and The House of Bernarda Alba. Considered a subversive, he was executed by a Nationalist firing squad in Granada in 1936.
Homosexuality was designated as an offence under the "law against delinquency and criminals" introduced in 1954. But towards the end of Franco's regime, it was increasingly viewed as an illness rather than a crime. In 1968, the psychologist Lopez Ibor said: "Homosexuals should be seen more as sick people than as criminals. But the law should still prevent them proselytising in schools, sports clubs and army barracks." Jail terms of up to three years were imposed under laws covering "public scandal" or "social danger".
Homosexuals, almost all of them men, were packed off to mental hospitals, where some were given electric-shock therapy.
Lower middle class or working-class gays without powerful friends in the regime to protect them were the main victims. For others, the situation was different. The historian Pablo Fuentes said: "It is not uncommon to hear homosexuals from the upper classes and the aristocracy speak about the Franco period as a great time."Many gay people who suffered at the hands of the regime are reluctant to raise the issue because of the horrors it brings back or because they still fear society's attitudes.
Even after Franco died, persecution of gays continued. They could be jailed until 1979. And although thousands of political and other prisoners were pardoned in 1976, gay people were made to serve their sentences. In 2001, Spain finally pledged to wipe clean the criminal records of gays convicted under Franco.
The present Socialist government legalised same-sex weddings and gay adoption in 2005, against opposition from the conservative opposition and the Roman Catholic Church.
Pedro Zerolo, president of Spain's Federation of Gays and Lesbians, said: "What we want is a declaration of moral rehabilitation for those people who had part of their lives stolen by the state."
In the dying days of General Francisco Franco's dictatorship, Antoni Ruiz found out for himself what thousands of others had already suffered for being gay.
Antoni, then just 17, from Valencia, eastern Spain, told his mother he was homosexual and his family sought advice from a nun. "She went straight to the police and I was arrested and sent for trial," said Mr Ruiz.
"I spent three months in prison. I was raped there and in the police cells and psychologically tortured by both the guards and the prison doctor.
"Now, 31 years later, Mr Ruiz and a dwindling band of others who suffered General Franco's ruthless repression of homosexuals, may finally be offered compensation by the state.
The Spanish government may offer money to those who were sent to mental hospitals, tortured, imprisoned or who suffered a lifetime of persecution. The Spanish Justice Minister, Juan Fernando López Aguilar, is considering granting victims a pension of €800 (£540) a month, plus a one-off €12,000 payment for what they suffered under the regime. It could be introduced in two months.
Many homosexuals were prevented from working under the Franco dictatorship because of their "criminal" records, meaning they never contributed enough money to receive more than the minimum pension.
Mr Ruiz, president of the Association of Ex-Social Prisoners, said the move would be a victory. "This is not just about economic compensation but remembering homosexuals who suffered under unjust and dictatorial laws," he added. A few hundred survivors will see the payments - many of the thousands victimised have since died.
During Franco's homophobic dictatorship, gays were jailed or locked up in sinister mental institutions known as "correction camps". With echoes of the Nazi atrocities against gays, they were given electric shocks in the belief that this would rid them of their homosexual urges. Inmates were forced to watch pornographic films featuring women in an effort to show them a sex life that was deemed "natural" by the conservative authorities.
As part of their nationalist, Catholic ideals, the Franco regime and its Falangist supporters considered homosexuals a threat to the "macho" Spanish male.General Queipo del Llano, who broadcast to the nation, once said: "Any effeminate or introvert who insults the movement will be killed like a dog."The most famous gay man killed by the regime was the poet and playwright Federico Garcia Lorca, who wrote Blood Wedding and The House of Bernarda Alba. Considered a subversive, he was executed by a Nationalist firing squad in Granada in 1936.
Homosexuality was designated as an offence under the "law against delinquency and criminals" introduced in 1954. But towards the end of Franco's regime, it was increasingly viewed as an illness rather than a crime. In 1968, the psychologist Lopez Ibor said: "Homosexuals should be seen more as sick people than as criminals. But the law should still prevent them proselytising in schools, sports clubs and army barracks." Jail terms of up to three years were imposed under laws covering "public scandal" or "social danger".
Homosexuals, almost all of them men, were packed off to mental hospitals, where some were given electric-shock therapy.
Lower middle class or working-class gays without powerful friends in the regime to protect them were the main victims. For others, the situation was different. The historian Pablo Fuentes said: "It is not uncommon to hear homosexuals from the upper classes and the aristocracy speak about the Franco period as a great time."Many gay people who suffered at the hands of the regime are reluctant to raise the issue because of the horrors it brings back or because they still fear society's attitudes.
Even after Franco died, persecution of gays continued. They could be jailed until 1979. And although thousands of political and other prisoners were pardoned in 1976, gay people were made to serve their sentences. In 2001, Spain finally pledged to wipe clean the criminal records of gays convicted under Franco.
The present Socialist government legalised same-sex weddings and gay adoption in 2005, against opposition from the conservative opposition and the Roman Catholic Church.
Pedro Zerolo, president of Spain's Federation of Gays and Lesbians, said: "What we want is a declaration of moral rehabilitation for those people who had part of their lives stolen by the state."
GAY ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ 3. ΟΔΗΓΟΙ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ
.
Πολλοί είναι οι γκέι μάγειρες που κατά καιρούς έχουν δημοσιεύσει συνταγές απευθυνόμενες ειδικά σε ομοφυλόφιλους συνδαιτυμόνες, ή στους ακομπλεξάριστους εκείνους που μπορούν να εκτιμήσουν τη φαντασία και το χιούμορ στη κουζίνα.
Αν λοιπόν, μέρες που είναι, ενδιαφέρεστε για κάτι ξεχωριστό, σας έχουμε εδώ μια βασική λίστα οδηγών μαγειρικής με μια camp, ας πούμε, γαστρονομική ματιά:
Lou Rand: “The Gay Cookbook” (1965, ΗΠΑ)
Donna Clark: “The Queer Cookbook” (1996, ΗΠΑ)
Leopoldo Alas y José Infante: “¿Entiendes de cocina?. Lo que comen los gays”, (2002, Ισπανία)
Trey Bienville: “Gay Gourmet. The Queer Cuisine of New Orleáns” (2003, ΗΠΑ)
Πολλοί είναι οι γκέι μάγειρες που κατά καιρούς έχουν δημοσιεύσει συνταγές απευθυνόμενες ειδικά σε ομοφυλόφιλους συνδαιτυμόνες, ή στους ακομπλεξάριστους εκείνους που μπορούν να εκτιμήσουν τη φαντασία και το χιούμορ στη κουζίνα.
Αν λοιπόν, μέρες που είναι, ενδιαφέρεστε για κάτι ξεχωριστό, σας έχουμε εδώ μια βασική λίστα οδηγών μαγειρικής με μια camp, ας πούμε, γαστρονομική ματιά:
Lou Rand: “The Gay Cookbook” (1965, ΗΠΑ)
Donna Clark: “The Queer Cookbook” (1996, ΗΠΑ)
Leopoldo Alas y José Infante: “¿Entiendes de cocina?. Lo que comen los gays”, (2002, Ισπανία)
Trey Bienville: “Gay Gourmet. The Queer Cuisine of New Orleáns” (2003, ΗΠΑ)
28.12.06
GAY ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ 2. ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΤΗΓΑΝΗΤΕΣ ΝΤΟΜΑΤΕΣ
.
ΤΗΓΑΝΗΤΕΣ ΑΓΟΥΡΕΣ ΝΤΟΜΑΤΕΣ
1 άγουρη ντομάτα μεσαίου μεγέθους (ανά άτομο)
αλάτι και πιπέρι
άσπρο άμυλο καλαμποκιού
σταλάγματα μπέικον
Κόβετε τις ντομάτες σε φέτες πάχους περίπου μισού εκατοστού, τις καρυκεύετε με αλάτι και πιπέρι, και μετά τις καλύπτετε κι απ’ τις δυο πλευρές με άμυλο. Σ’ ένα μεγάλο τηγάνι καίτε αρκετά σταλάγματα μπέικον, για να σκεπαστεί όλος ο πάτος του τηγανιού, και τηγανίζετε τις ντομάτες ώσπου να ροδίσουν ελαφρά κι απ’ τις δυο πλευρές.
Θα νομίσετε ότι βρίσκεστε στον παράδεισο!
Φάνι Φλαγκ: Πράσινες τηγανητές ντομάτες στο Χουίστλ Στοπ Καφέ (Καστανιώτης)
27.12.06
GAY ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ 1. ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΥΣ ΣΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΜΠΛΕ ΔΕΙΠΝΟ
.
Ο Τζέφρεϊ έπιασε τον Φιλίπ σφιχτά από το χέρι και τον οδήγησε στην κουζίνα – ένα αχανές δωμάτιο, αστραφτερό και μεταλλικό, όπου ένας πελώριος άντρας έσκυβε πάνω από κατσαρόλες που περιείχαν διάφορες αποχρώσεις μιας μπλε πάστας. (…)
«Ω, μη νομίζεις πως μαγειρεύουμε μπλε κάθε μέρα», είπε ο Ντέρεκ γελώντας. «Μόνον όταν έχουμε εκλεκτούς καλεσμένους. Λοιπόν, αυτό εδώ», είπε, δείχνοντας μια απ’ τις κατσαρόλες, «είναι πουρές από όσπρια»
«Βαμμένο είναι;» ρώτησε ο Φιλίπ.
«Ω, Θεέ μου, όχι. Πρόσθεσα μόνο λίγη φλούδα από άγρια δαμάσκηνα. Θα μείνεις έκπληκτος από το άρωμα του. Πολύ –» χαμογέλασε, ψάχνοντας για την κατάλληλη λέξη που να το χαρακτηρίζει. «Νέο-καλιφορνέζικο», είπε.
«Σπουδαίο φαίνεται», είπε ο Φιλίπ. «Οι άλλες κατσαρόλες τι έχουν;»
«Για να δούμε. Εδώ έχουμε σιρόπι από βατόμουρα για την πάπια, κι εδώ μια σάλτσα Ροκφόρ για τα ζυμαρικά, κι εδώ, στο μπουφέ, έχουμε βούτυρο από βατόμουρα για τις τηγανίτες, που είναι σπεσιαλιτέ του Τζέφρεϊ» (…)
Στο τραπέζι, ο Φιλίπ κάθησε δίπλα στον Τζέφρεϊ κι απέναντι απ’ τον Έλιοτ και κάρφωσε τα μάτια του στο μπλε φαγητό που ξεχείλιζε το πιάτο του – πάπια γεμιστή με χοντρά μούρα, μπλε τηγανίτες και λιωμένες πατάτες με γεύση από δαμάσκηνο. Απέφυγε τα ζυμαρικά που με το βράσιμο είχαν πάρει ένα απωθητικό γκρίζο χρώμα.
«Κάθε σπουδαίο πείραμα έχει και τις μικρές του αποτυχίες», απολογήθηκε ο Ντέρεκ.
David Leavitt: Η χαμένη γλώσσα των γερανών (Aquarius)
Ο Τζέφρεϊ έπιασε τον Φιλίπ σφιχτά από το χέρι και τον οδήγησε στην κουζίνα – ένα αχανές δωμάτιο, αστραφτερό και μεταλλικό, όπου ένας πελώριος άντρας έσκυβε πάνω από κατσαρόλες που περιείχαν διάφορες αποχρώσεις μιας μπλε πάστας. (…)
«Ω, μη νομίζεις πως μαγειρεύουμε μπλε κάθε μέρα», είπε ο Ντέρεκ γελώντας. «Μόνον όταν έχουμε εκλεκτούς καλεσμένους. Λοιπόν, αυτό εδώ», είπε, δείχνοντας μια απ’ τις κατσαρόλες, «είναι πουρές από όσπρια»
«Βαμμένο είναι;» ρώτησε ο Φιλίπ.
«Ω, Θεέ μου, όχι. Πρόσθεσα μόνο λίγη φλούδα από άγρια δαμάσκηνα. Θα μείνεις έκπληκτος από το άρωμα του. Πολύ –» χαμογέλασε, ψάχνοντας για την κατάλληλη λέξη που να το χαρακτηρίζει. «Νέο-καλιφορνέζικο», είπε.
«Σπουδαίο φαίνεται», είπε ο Φιλίπ. «Οι άλλες κατσαρόλες τι έχουν;»
«Για να δούμε. Εδώ έχουμε σιρόπι από βατόμουρα για την πάπια, κι εδώ μια σάλτσα Ροκφόρ για τα ζυμαρικά, κι εδώ, στο μπουφέ, έχουμε βούτυρο από βατόμουρα για τις τηγανίτες, που είναι σπεσιαλιτέ του Τζέφρεϊ» (…)
Στο τραπέζι, ο Φιλίπ κάθησε δίπλα στον Τζέφρεϊ κι απέναντι απ’ τον Έλιοτ και κάρφωσε τα μάτια του στο μπλε φαγητό που ξεχείλιζε το πιάτο του – πάπια γεμιστή με χοντρά μούρα, μπλε τηγανίτες και λιωμένες πατάτες με γεύση από δαμάσκηνο. Απέφυγε τα ζυμαρικά που με το βράσιμο είχαν πάρει ένα απωθητικό γκρίζο χρώμα.
«Κάθε σπουδαίο πείραμα έχει και τις μικρές του αποτυχίες», απολογήθηκε ο Ντέρεκ.
David Leavitt: Η χαμένη γλώσσα των γερανών (Aquarius)
25.12.06
24.12.06
ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΔΩΡΑ 3. ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΒΑΦΤΙΣΤΗΡΙ ΣΑΣ
.
AND TANGO MAKES THREE. THE STORY OF AMERICA´S MOST BELOVED GAY PENGUIN FAMILY
And Tango Makes Three (Simon & Schuster Children's Publishing, April 26 2005) is a children's book written by Peter Parnell and Justin Richardson and illustrated by Henry Cole, based on the true story of Roy and Silo, two penguins in New York's Central Park Zoo, who for a time, formed a couple. The book follows part of this time in the penguin's lives.
The pair were observed trying to hatch a rock that resembled an egg. When zookeepers realized that Roy and Silo were both male, it occurred to them to give them the second egg of a mixed-sex penguin couple, a couple which had previously been unable successfully to hatch two eggs at once. Roy and Silo hatched and raised the healthy young chick, a female named "Tango" by keepers, together as a family.
Awards and Recognition
And Tango Makes Three has received several national book awards. In 2006 it was named an American Library Association Notable Children's Book. It received the APCSA's Henry Bergh Award and the Gustavus Myer Outstanding Book Award. It was named a Nick Jr. Family Magazine Best Book of the Year, a Bank Street Best Book of the Year, a Cooperative Children's Book Council Choice, and a CBC/NCSS Notable Social Studies Trade Book.Tango was also a finalist for the 2006 Lambda Literary Award.
Controversy
The book has generated controversy among parents in some parts of the United States
In Shiloh Illinois, some parents of students at Shiloh Elementary School requested in November 2006 that the book be placed in a restricted section of the library and for the school to consider that students have parental permission prior to checking the book out. The school superintendent resolved instead to keep the book available to all students.
In Missouri, parents had the book moved to the school library's non-fiction section.
In Charlotte, North Carolina, the superintendent of Charlotte-Mecklenburg Schools, Peter Gorman, ordered the book removed from school libraries on December 20, 2006. Gorman agreed to let a committee review the decision due to concerns that the policy on banning books was not followed.
(Αναδημοσίευση από την Wikipedia)
AND TANGO MAKES THREE. THE STORY OF AMERICA´S MOST BELOVED GAY PENGUIN FAMILY
And Tango Makes Three (Simon & Schuster Children's Publishing, April 26 2005) is a children's book written by Peter Parnell and Justin Richardson and illustrated by Henry Cole, based on the true story of Roy and Silo, two penguins in New York's Central Park Zoo, who for a time, formed a couple. The book follows part of this time in the penguin's lives.
The pair were observed trying to hatch a rock that resembled an egg. When zookeepers realized that Roy and Silo were both male, it occurred to them to give them the second egg of a mixed-sex penguin couple, a couple which had previously been unable successfully to hatch two eggs at once. Roy and Silo hatched and raised the healthy young chick, a female named "Tango" by keepers, together as a family.
Awards and Recognition
And Tango Makes Three has received several national book awards. In 2006 it was named an American Library Association Notable Children's Book. It received the APCSA's Henry Bergh Award and the Gustavus Myer Outstanding Book Award. It was named a Nick Jr. Family Magazine Best Book of the Year, a Bank Street Best Book of the Year, a Cooperative Children's Book Council Choice, and a CBC/NCSS Notable Social Studies Trade Book.Tango was also a finalist for the 2006 Lambda Literary Award.
Controversy
The book has generated controversy among parents in some parts of the United States
In Shiloh Illinois, some parents of students at Shiloh Elementary School requested in November 2006 that the book be placed in a restricted section of the library and for the school to consider that students have parental permission prior to checking the book out. The school superintendent resolved instead to keep the book available to all students.
In Missouri, parents had the book moved to the school library's non-fiction section.
In Charlotte, North Carolina, the superintendent of Charlotte-Mecklenburg Schools, Peter Gorman, ordered the book removed from school libraries on December 20, 2006. Gorman agreed to let a committee review the decision due to concerns that the policy on banning books was not followed.
(Αναδημοσίευση από την Wikipedia)
23.12.06
22.12.06
(GAY) ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Κι ο Σκοτ είχε να κάνει σεξ από τότε που πέθανε ο εραστής του, δηλαδή εδώ κι επτά χρόνια. Όχι ότι δεν είχε προτάσεις’ το ίδιο απόγευμα, μάλιστα, παραμονή Χριστουγέννων, ενώ δούλευε ως αργά στο γραφείο κι ενώ όλοι είχαν ήδη πάει σπίτι να περάσουν τις γιορτές με την οικογένειά του, ένας από τους βοηθούς προσπάθησε και πάλι να του την πέσει. Ο Φρεντ είχε βάλει τον Σκοτ στο μάτι εδώ και μερικούς μήνες και παρότι ποτέ δεν γινόταν πιεστικός, δεν το έβαζε κάτω.
Ο Σκοτ το είχε πάρει χαμπάρι. Φυσικά και είχε προσέξει το ενδιαφέρον και τις προθέσεις του Φρεντ, αλλά τόσα χρόνια που είχαν περάσει είχε ξεχάσει πώς φέρονται σε τέτοιες καταστάσεις. Κυρίως όμως είχε εδώ και καιρό χάσει την όρεξη να προχωρήσει παρακάτω και να οδηγήσει αυτή την αρχική επαφή στην έντονη, ερωτική κορύφωσή της. (…)
Ο Φρεντ μπήκε στο γραφείο του Σκοτ: «Είδα τα φώτα αναμμένα. Καλέ, τι κάνεις εδώ παραμονή Χριστουγέννων;» τον ρώτησε. Ο Σκοτ δεν τον είχε αντιληφθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή.
«Με τρόμαξες» παραπονέθηκε χωρίς να σηκώσει τα μάτια από τη δουλειά του.
Παρά το σεξουαλικό ενδιαφέρον που κρυβόταν πίσω από την πρόταση του Φρεντ, η προσφορά του ήταν απλή και αυθεντική: το μόνο που ήθελε ήταν να περάσει τις γιορτές παρέα μ’ ένα άλλο ζωντανό πλάσμα κι ας μην έκαναν σεξ.
Όμως ο Σκοτ δεν είχε καμία όρεξη για παρέες.
«Πρέπει να δουλέψω. Έτσι κι αλλιώς έχω πάψει να γιορτάζω τα Χριστούγεννα» είπε και μέτρησε την απόσταση μεταξύ δυο τοιχίων στο χαρτί που είχε μπροστά του.
«Καλά λοιπόν, Καλά Χριστούγεννα τότε» είπε ο Φρεντ. Ωστόσο δεν ήθελε να εγκαταλείψει την προσπάθεια τόσο εύκολα κι έτσι πρόσθεσε: «Αυτό είναι το τηλέφωνό μου, αν αλλάξεις γνώμη». Το σημείωσε σ’ ένα χαρτάκι πάνω στο γραφείο του Σκοτ και μετά έφυγε και τον άφησε μόνο.
Lawrence Schimel: Σε χρόνο αόριστο (Πολύχρωμος Πλανήτης, 2006)
Eρώτηση κρίσεως προς όλους:
Τι νομίζετε ότι έκανε τελικά ο Σκοτ το χαρτάκι με το νούμερο του Φρεντ;
Η απάντηση μεθαύριο το βράδυ, παραμονή Χριστουγέννων, εδώ, στο «Απέναντι Πεζοδρόμιο».
Ο Σκοτ το είχε πάρει χαμπάρι. Φυσικά και είχε προσέξει το ενδιαφέρον και τις προθέσεις του Φρεντ, αλλά τόσα χρόνια που είχαν περάσει είχε ξεχάσει πώς φέρονται σε τέτοιες καταστάσεις. Κυρίως όμως είχε εδώ και καιρό χάσει την όρεξη να προχωρήσει παρακάτω και να οδηγήσει αυτή την αρχική επαφή στην έντονη, ερωτική κορύφωσή της. (…)
Ο Φρεντ μπήκε στο γραφείο του Σκοτ: «Είδα τα φώτα αναμμένα. Καλέ, τι κάνεις εδώ παραμονή Χριστουγέννων;» τον ρώτησε. Ο Σκοτ δεν τον είχε αντιληφθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή.
«Με τρόμαξες» παραπονέθηκε χωρίς να σηκώσει τα μάτια από τη δουλειά του.
Παρά το σεξουαλικό ενδιαφέρον που κρυβόταν πίσω από την πρόταση του Φρεντ, η προσφορά του ήταν απλή και αυθεντική: το μόνο που ήθελε ήταν να περάσει τις γιορτές παρέα μ’ ένα άλλο ζωντανό πλάσμα κι ας μην έκαναν σεξ.
Όμως ο Σκοτ δεν είχε καμία όρεξη για παρέες.
«Πρέπει να δουλέψω. Έτσι κι αλλιώς έχω πάψει να γιορτάζω τα Χριστούγεννα» είπε και μέτρησε την απόσταση μεταξύ δυο τοιχίων στο χαρτί που είχε μπροστά του.
«Καλά λοιπόν, Καλά Χριστούγεννα τότε» είπε ο Φρεντ. Ωστόσο δεν ήθελε να εγκαταλείψει την προσπάθεια τόσο εύκολα κι έτσι πρόσθεσε: «Αυτό είναι το τηλέφωνό μου, αν αλλάξεις γνώμη». Το σημείωσε σ’ ένα χαρτάκι πάνω στο γραφείο του Σκοτ και μετά έφυγε και τον άφησε μόνο.
Lawrence Schimel: Σε χρόνο αόριστο (Πολύχρωμος Πλανήτης, 2006)
Eρώτηση κρίσεως προς όλους:
Τι νομίζετε ότι έκανε τελικά ο Σκοτ το χαρτάκι με το νούμερο του Φρεντ;
Η απάντηση μεθαύριο το βράδυ, παραμονή Χριστουγέννων, εδώ, στο «Απέναντι Πεζοδρόμιο».
21.12.06
Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΩΣ ΒΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ
Η ομοφυλοφιλία ως βίωμα στην εφηβεία και την τρίτη ηλικία
Του Β. Γιαννέλου (Ελευθεροτυπία 5-2-2002)
Του Β. Γιαννέλου (Ελευθεροτυπία 5-2-2002)
Ο HIV και το AIDS επηρέασαν τη ζωή πολλών gay αντρών τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Οι περισσότεροι σήμερα είτε έχουν χάσει είτε ξέρουν κάποιον που έχει χάσει τον εραστή του ή κάποιον φίλο ή συγγενή από το AIDS. Αλλοι πάλι άλλαξαν τον τρόπο ζωής τους και περιόρισαν τις επαφές τους. Οι ομοφυλόφιλοι άντρες -όπως άλλωστε κι όλοι οι υπόλοιποι- πρέπει να μάθουν να ζουν με το AIDS και να προστατεύουν τον εαυτό τους και τους υπόλοιπους.
ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι ηλικιωμένοι δεν έχουν σεξουαλικότητα κι αυτό το πιστεύουν για όλους τους ηλικιωμένους. Ομως και οι ομοφυλόφιλοι κάποτε γερνάνε.
Πολλοί ηλικιωμένοι ομοφυλόφιλοι έζησαν σε μια εποχή που η κοινωνία τους είχε περισσότερες προκαταλήψεις απ' τη σημερινή. Οσοι ήταν νέοι στα 1930 θυμούνται πως οι σχέσεις μεταξύ ανδρών ήταν απαγορευμένες και μπορούσες να πας γι' αυτό στη φυλακή.
Εξαιτίας αυτών των τρομακτικών εμπειριών είναι συνήθως διστακτικοί στο να μιλήσουν σε άλλους για την ομοφυλοφιλία τους. Αυτή η σιωπή δημιουργεί προβλήματα, όταν η ζωή αρχίζει να απαιτεί περισσότερη βοήθεια από τους γύρω μας. Το νοσηλευτικό προσωπικό ενός νοσοκομείου σπάνια συνειδητοποιεί ότι ο καλός φίλος του ασθενή δεν είναι παρά ο σύντροφος όλης του της ζωής.
Για την κατάσταση των ηλικιωμένων ομοφυλόφιλων ενδιαφέρονται όλο και περισσότερο τα ομοφυλοφιλικά κινήματα, τα οποία συγκροτούν ομάδες υποστήριξής τους. Αυτές οι ομάδες βοηθούν τους ηλικιωμένους να αντιμετωπίσουν την αρνητική στάση απέναντι στην ομοφυλοφιλία αλλά και να συναντήσουν άλλα άτομα για κοινωνικές επαφές.
Ετσι εξισορροπείται κάπως η επικράτηση της νεανικής κουλτούρας στον ομοφυλοφιλικό χώρο.
ΝΕΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ
Τα χρόνια της εφηβείας είναι η περίοδος κατά την οποία αρχίζει κανείς να ανακαλύπτει τα αισθήματα που σχετίζονται με τον έρωτα, τις σχέσεις και το σεξ. Μιλάς με τους φίλους σου σχετικά με τον ποιον αγαπάς και για το πώς να τον/την πλησιάσεις. Ομως συνήθως οι φίλοι υποθέτουν ότι κι εσύ θα ενδιαφέρεσαι για το άλλο φύλο. Και συχνά η ιδέα τους για την ομοφυλοφιλία είναι αρνητική, ειδικά στα αγόρια.
Πολλοί έφηβοι ομοφυλόφιλοι ζουν με το φόβο μήπως οι φίλοι τους ανακαλύψουν τα πραγματικά τους συναισθήματα. Κι έτσι μερικές φορές επιλέγουν να αποφεύγουν τους φίλους τους. Αλλοι πάλι προσπαθούν να παραστήσουν τους ετεροφυλόφιλους και για να το αποδείξουν, ή καλύτερα να το επιδείξουν, επιδίδονται σε πολλά πάρε-δώσε με άτομα του άλλου φύλου ή ακόμη και σε σεξουαλικές επαφές.
Οι νεαροί ομοφυλόφιλοι υποστηρίζουν ότι η ανυπαρξία ρόλου για τους ομοφυλόφιλους και η αφάνεια της ομοφυλοφιλίας κάνουν δύσκολο αν όχι αδύνατο το να μιλήσουν ανοιχτά για τα αισθήματά τους.
Για τα νεαρά ομοφυλόφιλα αγόρια το μόνο με το οποίο μπορούν να συγκρίνουν τον εαυτό τους είναι οι «πορνόγεροι» ή οι «κουνιστές αδερφές», γιατί μόνον αυτά έχουν ακούσει και μόνον αυτά ξέρουν ότι υπάρχουν. Τα νεαρά κορίτσια, πάλι, βρίσκονται σε απόλυτη σιωπή. Στην ηλικία τους λεσβίες δεν υπάρχουν, υποτίθεται.
Οποτε συζητούνται στην παρέα τα συναισθήματα των εφήβων, η ομοφυλοφιλία γίνεται ακόμη πιο αφανής αφού κανείς δεν μιλά γι' αυτήν και δεν φαίνεται να ξέρει τίποτα. Στη χειρότερη περίπτωση, το μόνο που μαθαίνει κανείς είναι ότι πρόκειται για κάτι που αν έχει την ατυχία να το αισθάνεται θα του περάσει με τον καιρό.
Η έλλειψη μιας θετικής εικόνας για τους νεαρούς ομοφυλόφιλους δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα. Οι έφηβοι ομοφυλόφιλοι, αγόρια και κορίτσια, μεγαλώνουν αναπτύσσοντας αρνητική εικόνα για τον εαυτό τους κι αυτό επισύρει μια σειρά προβλημάτων που χρειάζονται πολλά χρόνια να εξαλειφθούν. Πολύ συχνά, φτάνουν στην Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα νέοι γεμάτοι ανασφάλειες, που αντιμετωπίζουν το μέλλον τους με απαισιοδοξία απελπιστική.
Χρειάζεται πολύς χρόνος μέσα σε ένα περιβάλλον όπου αισθάνονται φυσιολογικοί για να αρχίσουν να σκέφτονται θετικά για τον εαυτό τους. Αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής είναι να αντιμετωπίζουν καλύτερα την προσωπική τους ζωή, το χώρο της εργασίας τους, το περιβάλλον τους. Συνήθως μπορούν και να μιλήσουν στους γονείς τους για την ομοφυλοφιλία τους και να το χειριστούν με τέτοιον τρόπο ώστε τα προβλήματα να λυθούν.
ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟ ΖΕΥΓΑΡΙ
Παρά την εντύπωση ότι οι σχέσεις των ομοφυλόφιλων είναι συνήθως σύντομες και περιστασιακές, η πλειονότητα των ομοφυλόφιλων αισθάνεται την ανάγκη για τρυφερότητα και μονιμότητα. Γι' αυτό και τον τελευταίο καιρό ακούγεται όλο και περισσότερο το θέμα του «ομοφυλόφιλου γάμου».
Το αίτημα για την αναγνώριση του ομοφυλόφιλου ζευγαριού δεν είναι ούτε νέο ούτε παράλογο. Δεν είναι η διάθεση να φορέσουν «γαμπριάτικα» κι ούτε φυσικά η έγκριση της σχέσης από ένα δήμαρχο αλλά οι ανάγκες της καθημερινής ζωής που κάνουν τους ομοφυλόφιλους, άνδρες και γυναίκες, να θέλουν το γάμο.
Αμα είσαι ετεροφυλόφιλος και παντρεμένος έχεις καθημερινές διευκολύνσεις, που ξεκινούν από τα οικογενειακά εισιτήρια και τα επιπρόσθετα μόρια στις μεταθέσεις και φτάνουν μέχρι τα επιδόματα και τη διαφορετική φορολογική αντιμετώπιση. Εχουν σημειωθεί ακόμη δραματικά περιστατικά, όπως η περίπτωση μιας ομοφυλόφιλης γυναίκας που πέθανε ολομόναχη στην εντατική χωρίς να μπορεί η σύντροφός της να την επισκεφτεί στις τελευταίες της ώρες. Συχνά όταν ο ένας από τους δύο ομοφυλόφιλους συντρόφους πεθαίνει, ο άλλος μένει στο δρόμο χωρίς να μπορεί καν να διεκδικήσει τα κληρονομικά δικαιώματα μιας ολόκληρης ζωής.
ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΓΟΝΕΙΣ
Μερικοί ομοφυλόφιλοι είναι γονείς. Τις περισσότερες φορές έχουν παιδιά από μια προηγούμενη ετεροφυλόφιλη σχέση. Υπάρχουν και άλλοι που απέκτησαν παιδιά αφού αποδέχτηκαν την ομοφυλοφιλία τους και ξεκίνησαν έναν σχετικό τρόπο ζωής, είτε με τεχνητή γονιμοποίηση είτε με επαφή με κάποιον φίλο ή κάποια φίλη. Ορισμένοι ομοφυλόφιλοι ή ομοφυλόφιλα ζευγάρια υιοθέτησαν παιδιά, όπου αυτό επιτρέπεται.
Υπάρχουν πολλές προκαταλήψεις σχετικά με την ψυχική ανάπτυξη των παιδιών με ομοφυλόφιλους γονείς. Όμως οι μελέτες έχουν δείξει πως αναπτύσσονται με τον ίδιο τρόπο που αναπτύσσονται και τα παιδιά με ετεροφυλόφιλους γονείς. Είτε εξετάζεται η ταυτότητα του φύλου, είτε η σεξουαλική τους ταυτότητα, είτε η προθυμία τους να αναλάβουν το ρόλο του φύλου τους, η ανάπτυξη είναι ίδια. Ακόμη και στο πόσο καλή είναι η επαφή με το ταίρι τους δεν σημειώνεται στατιστική διαφορά κι ούτε δέχονται απειλές κι εξαναγκασμούς περισσότερο τα μεν από τα δε.
Οι έρευνες αποδεικνύουν ότι η σεξουαλική ταυτότητα των γονιών δεν επηρεάζει την ποιότητα του οικογενειακού περιβάλλοντος του παιδιού. Αντιθέτως, αυτό που επηρεάζει την οικογένεια, είναι η καταλληλότητα και η ικανότητα των γονιών να μεγαλώσουν παιδιά, είτε είναι ετεροφυλόφιλοι είτε ομοφυλόφιλοι.
ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι ηλικιωμένοι δεν έχουν σεξουαλικότητα κι αυτό το πιστεύουν για όλους τους ηλικιωμένους. Ομως και οι ομοφυλόφιλοι κάποτε γερνάνε.
Πολλοί ηλικιωμένοι ομοφυλόφιλοι έζησαν σε μια εποχή που η κοινωνία τους είχε περισσότερες προκαταλήψεις απ' τη σημερινή. Οσοι ήταν νέοι στα 1930 θυμούνται πως οι σχέσεις μεταξύ ανδρών ήταν απαγορευμένες και μπορούσες να πας γι' αυτό στη φυλακή.
Εξαιτίας αυτών των τρομακτικών εμπειριών είναι συνήθως διστακτικοί στο να μιλήσουν σε άλλους για την ομοφυλοφιλία τους. Αυτή η σιωπή δημιουργεί προβλήματα, όταν η ζωή αρχίζει να απαιτεί περισσότερη βοήθεια από τους γύρω μας. Το νοσηλευτικό προσωπικό ενός νοσοκομείου σπάνια συνειδητοποιεί ότι ο καλός φίλος του ασθενή δεν είναι παρά ο σύντροφος όλης του της ζωής.
Για την κατάσταση των ηλικιωμένων ομοφυλόφιλων ενδιαφέρονται όλο και περισσότερο τα ομοφυλοφιλικά κινήματα, τα οποία συγκροτούν ομάδες υποστήριξής τους. Αυτές οι ομάδες βοηθούν τους ηλικιωμένους να αντιμετωπίσουν την αρνητική στάση απέναντι στην ομοφυλοφιλία αλλά και να συναντήσουν άλλα άτομα για κοινωνικές επαφές.
Ετσι εξισορροπείται κάπως η επικράτηση της νεανικής κουλτούρας στον ομοφυλοφιλικό χώρο.
ΝΕΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ
Τα χρόνια της εφηβείας είναι η περίοδος κατά την οποία αρχίζει κανείς να ανακαλύπτει τα αισθήματα που σχετίζονται με τον έρωτα, τις σχέσεις και το σεξ. Μιλάς με τους φίλους σου σχετικά με τον ποιον αγαπάς και για το πώς να τον/την πλησιάσεις. Ομως συνήθως οι φίλοι υποθέτουν ότι κι εσύ θα ενδιαφέρεσαι για το άλλο φύλο. Και συχνά η ιδέα τους για την ομοφυλοφιλία είναι αρνητική, ειδικά στα αγόρια.
Πολλοί έφηβοι ομοφυλόφιλοι ζουν με το φόβο μήπως οι φίλοι τους ανακαλύψουν τα πραγματικά τους συναισθήματα. Κι έτσι μερικές φορές επιλέγουν να αποφεύγουν τους φίλους τους. Αλλοι πάλι προσπαθούν να παραστήσουν τους ετεροφυλόφιλους και για να το αποδείξουν, ή καλύτερα να το επιδείξουν, επιδίδονται σε πολλά πάρε-δώσε με άτομα του άλλου φύλου ή ακόμη και σε σεξουαλικές επαφές.
Οι νεαροί ομοφυλόφιλοι υποστηρίζουν ότι η ανυπαρξία ρόλου για τους ομοφυλόφιλους και η αφάνεια της ομοφυλοφιλίας κάνουν δύσκολο αν όχι αδύνατο το να μιλήσουν ανοιχτά για τα αισθήματά τους.
Για τα νεαρά ομοφυλόφιλα αγόρια το μόνο με το οποίο μπορούν να συγκρίνουν τον εαυτό τους είναι οι «πορνόγεροι» ή οι «κουνιστές αδερφές», γιατί μόνον αυτά έχουν ακούσει και μόνον αυτά ξέρουν ότι υπάρχουν. Τα νεαρά κορίτσια, πάλι, βρίσκονται σε απόλυτη σιωπή. Στην ηλικία τους λεσβίες δεν υπάρχουν, υποτίθεται.
Οποτε συζητούνται στην παρέα τα συναισθήματα των εφήβων, η ομοφυλοφιλία γίνεται ακόμη πιο αφανής αφού κανείς δεν μιλά γι' αυτήν και δεν φαίνεται να ξέρει τίποτα. Στη χειρότερη περίπτωση, το μόνο που μαθαίνει κανείς είναι ότι πρόκειται για κάτι που αν έχει την ατυχία να το αισθάνεται θα του περάσει με τον καιρό.
Η έλλειψη μιας θετικής εικόνας για τους νεαρούς ομοφυλόφιλους δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα. Οι έφηβοι ομοφυλόφιλοι, αγόρια και κορίτσια, μεγαλώνουν αναπτύσσοντας αρνητική εικόνα για τον εαυτό τους κι αυτό επισύρει μια σειρά προβλημάτων που χρειάζονται πολλά χρόνια να εξαλειφθούν. Πολύ συχνά, φτάνουν στην Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα νέοι γεμάτοι ανασφάλειες, που αντιμετωπίζουν το μέλλον τους με απαισιοδοξία απελπιστική.
Χρειάζεται πολύς χρόνος μέσα σε ένα περιβάλλον όπου αισθάνονται φυσιολογικοί για να αρχίσουν να σκέφτονται θετικά για τον εαυτό τους. Αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής είναι να αντιμετωπίζουν καλύτερα την προσωπική τους ζωή, το χώρο της εργασίας τους, το περιβάλλον τους. Συνήθως μπορούν και να μιλήσουν στους γονείς τους για την ομοφυλοφιλία τους και να το χειριστούν με τέτοιον τρόπο ώστε τα προβλήματα να λυθούν.
ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟ ΖΕΥΓΑΡΙ
Παρά την εντύπωση ότι οι σχέσεις των ομοφυλόφιλων είναι συνήθως σύντομες και περιστασιακές, η πλειονότητα των ομοφυλόφιλων αισθάνεται την ανάγκη για τρυφερότητα και μονιμότητα. Γι' αυτό και τον τελευταίο καιρό ακούγεται όλο και περισσότερο το θέμα του «ομοφυλόφιλου γάμου».
Το αίτημα για την αναγνώριση του ομοφυλόφιλου ζευγαριού δεν είναι ούτε νέο ούτε παράλογο. Δεν είναι η διάθεση να φορέσουν «γαμπριάτικα» κι ούτε φυσικά η έγκριση της σχέσης από ένα δήμαρχο αλλά οι ανάγκες της καθημερινής ζωής που κάνουν τους ομοφυλόφιλους, άνδρες και γυναίκες, να θέλουν το γάμο.
Αμα είσαι ετεροφυλόφιλος και παντρεμένος έχεις καθημερινές διευκολύνσεις, που ξεκινούν από τα οικογενειακά εισιτήρια και τα επιπρόσθετα μόρια στις μεταθέσεις και φτάνουν μέχρι τα επιδόματα και τη διαφορετική φορολογική αντιμετώπιση. Εχουν σημειωθεί ακόμη δραματικά περιστατικά, όπως η περίπτωση μιας ομοφυλόφιλης γυναίκας που πέθανε ολομόναχη στην εντατική χωρίς να μπορεί η σύντροφός της να την επισκεφτεί στις τελευταίες της ώρες. Συχνά όταν ο ένας από τους δύο ομοφυλόφιλους συντρόφους πεθαίνει, ο άλλος μένει στο δρόμο χωρίς να μπορεί καν να διεκδικήσει τα κληρονομικά δικαιώματα μιας ολόκληρης ζωής.
ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΓΟΝΕΙΣ
Μερικοί ομοφυλόφιλοι είναι γονείς. Τις περισσότερες φορές έχουν παιδιά από μια προηγούμενη ετεροφυλόφιλη σχέση. Υπάρχουν και άλλοι που απέκτησαν παιδιά αφού αποδέχτηκαν την ομοφυλοφιλία τους και ξεκίνησαν έναν σχετικό τρόπο ζωής, είτε με τεχνητή γονιμοποίηση είτε με επαφή με κάποιον φίλο ή κάποια φίλη. Ορισμένοι ομοφυλόφιλοι ή ομοφυλόφιλα ζευγάρια υιοθέτησαν παιδιά, όπου αυτό επιτρέπεται.
Υπάρχουν πολλές προκαταλήψεις σχετικά με την ψυχική ανάπτυξη των παιδιών με ομοφυλόφιλους γονείς. Όμως οι μελέτες έχουν δείξει πως αναπτύσσονται με τον ίδιο τρόπο που αναπτύσσονται και τα παιδιά με ετεροφυλόφιλους γονείς. Είτε εξετάζεται η ταυτότητα του φύλου, είτε η σεξουαλική τους ταυτότητα, είτε η προθυμία τους να αναλάβουν το ρόλο του φύλου τους, η ανάπτυξη είναι ίδια. Ακόμη και στο πόσο καλή είναι η επαφή με το ταίρι τους δεν σημειώνεται στατιστική διαφορά κι ούτε δέχονται απειλές κι εξαναγκασμούς περισσότερο τα μεν από τα δε.
Οι έρευνες αποδεικνύουν ότι η σεξουαλική ταυτότητα των γονιών δεν επηρεάζει την ποιότητα του οικογενειακού περιβάλλοντος του παιδιού. Αντιθέτως, αυτό που επηρεάζει την οικογένεια, είναι η καταλληλότητα και η ικανότητα των γονιών να μεγαλώσουν παιδιά, είτε είναι ετεροφυλόφιλοι είτε ομοφυλόφιλοι.
CECIL BEATON
Γουίσταν Χιού Ώντεν.......Ζαν Κοκτώ
.Ντέηβιντ Χόκνεϋ....... Γκρέτα Γκάρμπο
. Ρούντολφ Νουρέγιεφ .... Μάρλεν Ντίντριχ
20.12.06
ΙΣΠΑΝΙΑ. ΕΦΘΑΣΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ
.
Το ισπανικό υπουργείο Παιδείας κατέληξε στη μορφή που θα έχει στο εξής το μάθημα της αγωγής του πολίτη. Στόχος του μαθήματος, που έχει προκαλέσει την αντίδραση της δεξιάς και της Καθολικής Εκκλησίας, είναι να «καταπολεμηθούν οι σεξιστικές και ομοφοβικές προκαταλήψεις». Ετσι, τα παιδιά θα συνηθίζουν στην ιδέα ότι εκτός από την παραδοσιακή οικογένεια, υπάρχουν και άλλες: οι μονογονεϊκές, οι οικογένειες που σχηματίζουν τα ζευγάρια εκτός γάμου και οι ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι μπορούν να παντρεύονται και να υιοθετούν παιδιά.
Κ. Β.
(Αναδημοσίευση από την ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ19/11/2006)
Κ. Β.
(Αναδημοσίευση από την ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ19/11/2006)
ΕΥΡΩΒΑΡΟΜΕΤΡΟ: Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ
Aντίθετοι οι Eλληνες στον γάμο ομοφυλοφίλων
Bρυξέλλες : Γιώργος Δαράτος (Έθνος 19-12-2006)
Kάθετα αντίθετοι στην ιδέα νομιμοποίησης των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων, καθώς και στην υιοθεσία παιδιών από ζευγάρια ομοφυλοφίλων είναι οι Eλληνες, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της κοινοτικής σφυγμομέτρησης της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης (ευρωβαρόμετρο) που διεξάγει σε τακτά διαστήματα η Kομισιόν.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα αυτά, οι Eλληνες τάσσονται σε ποσοστό 84% εναντίον του γάμου ομοφυλοφίλων. Mόλις το 15% των συμπατριωτών μας αποδέχεται και συμφωνεί με αυτή την ιδέα. H Eλλάδα σ' αυτό το ζήτημα, που απασχολεί ολόκληρη την Eυρώπη, κατέχει την τρίτη από το τέλος θέση, με ακόμη πιο αρνητικές τοποθετήσεις των Kυπρίων και των Λετονών.
Aντίθετα, οι Oλλανδοί τάσσονται υπέρ (82%), οι Σουηδοί (71%), οι Δανοί (69%) και οι Bέλγοι (62%).
Στην Kοινότητα των «25» το 44% (μέσος όρος) τάσσεται υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων (με τις χώρες της Aνατολικής και Nότιας Eυρώπης ανοικτά εναντίον).
Tα ποσοστά υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από ζευγάρια ομοφυλοφίλων είναι ακόμη πιο αρνητικά και από αυτά για τον γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Στην Eλλάδα το 89% των ερωτηθέντων δηλώνει εναντίον αυτού του τύπου της υιοθεσίας και μόλις το 11% τάσσεται υπέρ.
O μέσος κοινοτικός όρος υπέρ της υιοθεσίας βρίσκεται μόλις στο 32%, ενώ οι χώρες που μια σχετική πλειοψηφία τάσσεται υπέρ είναι η Oλλανδία (69%), η Σουηδία (51%), το Bέλγιο (43%), η Iσπανία (43%) και η Γαλλία (33%).
Bρυξέλλες : Γιώργος Δαράτος (Έθνος 19-12-2006)
Kάθετα αντίθετοι στην ιδέα νομιμοποίησης των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων, καθώς και στην υιοθεσία παιδιών από ζευγάρια ομοφυλοφίλων είναι οι Eλληνες, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της κοινοτικής σφυγμομέτρησης της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης (ευρωβαρόμετρο) που διεξάγει σε τακτά διαστήματα η Kομισιόν.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα αυτά, οι Eλληνες τάσσονται σε ποσοστό 84% εναντίον του γάμου ομοφυλοφίλων. Mόλις το 15% των συμπατριωτών μας αποδέχεται και συμφωνεί με αυτή την ιδέα. H Eλλάδα σ' αυτό το ζήτημα, που απασχολεί ολόκληρη την Eυρώπη, κατέχει την τρίτη από το τέλος θέση, με ακόμη πιο αρνητικές τοποθετήσεις των Kυπρίων και των Λετονών.
Aντίθετα, οι Oλλανδοί τάσσονται υπέρ (82%), οι Σουηδοί (71%), οι Δανοί (69%) και οι Bέλγοι (62%).
Στην Kοινότητα των «25» το 44% (μέσος όρος) τάσσεται υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων (με τις χώρες της Aνατολικής και Nότιας Eυρώπης ανοικτά εναντίον).
Tα ποσοστά υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από ζευγάρια ομοφυλοφίλων είναι ακόμη πιο αρνητικά και από αυτά για τον γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Στην Eλλάδα το 89% των ερωτηθέντων δηλώνει εναντίον αυτού του τύπου της υιοθεσίας και μόλις το 11% τάσσεται υπέρ.
O μέσος κοινοτικός όρος υπέρ της υιοθεσίας βρίσκεται μόλις στο 32%, ενώ οι χώρες που μια σχετική πλειοψηφία τάσσεται υπέρ είναι η Oλλανδία (69%), η Σουηδία (51%), το Bέλγιο (43%), η Iσπανία (43%) και η Γαλλία (33%).
ΝΕΑΡΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΑΣΤΕΓΟΙ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ
Jóvenes gays con problemas de vivienda
Nueva York (14-12- 06 )— Iván Díaz fue abusado físicamente por su tío y sexualmente por su hermano mayor hasta los 16 años, ha sido golpeado en la calle por extraños y su madre lo echó de su casa.
Por eso intentó quitarse la vida cuatro veces. Hoy tiene 19 años y vive en un albergue hace seis meses.
A Angelika Santiago (nombre con que es conocido) su madre le tiró todas sus cosas por la ventana en dos ocasiones cuando tenía 17 años. A los 18, le obligó a cortarse el pelo que llevaba largo y le dijo que se fuera de la casa.
Angelika se cortó los brazos con un cuchillo y tuvo un ataque de nervios por lo cual fue internado en un hospital. Hoy tiene 20 años y ha vivido en albergues intermitentemente por dos años.
Iván se identifica a sí mismo como gay, mientras Angelika lo hace como transexual.
“Es deprimente que algunos de mis amigos tengan que vivir en la calle porque sus padres no los quieren en sus casas. Es injusto...”, dijo Iván algo consternado. “Es ignorancia. Ellos están tratando de vivir su vida, de ser felices”.
De acuerdo al National Runaway Switchboard, hasta un 42% de los jóvenes sin hogar en Estados Unidos se identifica como lesbiana, gay, bisexual o trangénero (LGBT). En Nueva York, se estima un número cercano a los 8 mil.
Según un estudio realizado por el Instituto de Políticas del National Gay and Lesbian Task Force, dado a conocer hoy, el porcentaje de jóvenes LGBT sin hogar es desproporcionadamente alto por el conflicto familiar que viven al revelar su orientación sexual o identidad de género.
El estudio reveló que los jóvenes LGBT, que ya viven una vida difícil, al quedarse sin hogar presentan más problemas de salud mental, abuso de sustancias, comportamiento sexual riesgoso —tienden a prostituirse para sobrevivir—, tienen 7 veces más posibilidades que sus contrapartes heterosexuales de ser víctimas de un crimen y luego sufren de hostigamiento en las cárceles.
Los jóvenes LGBT también sufren de discriminación en los albergues. Según el estudio en la ciudad de Nueva York, en la Casa Covenant —que alberga más del 60% de los jóvenes sin hogar— los jóvenes LGBT han reportado ser amenazados, humillados y abusados por el personal y otros jóvenes.
“Debemos darles un tratamiento seguro a estos jóvenes que ya han sufrido mucha violencia en la calle y en sus hogares, como para que además enfrenten violencia en los lugares donde van a buscar ayuda”, dijo Pedro Julio Serrano, vocero de Task Force.
El estudio hace una serie de recomendaciones a nivel federal, estatal y local para limitar lo que llama una “epidemia”. Entre ellas aumentar los fondos para albergues especiales para jóvenes LGBT —actualmente hay tres en la ciudad— y para entrenar el personal de otros albergues.
El 2006 la ciudad de Nueva York destinó $1.2 millón a albergues especializados y el 2007 destinó $2.6 incluyendo otros albergues.
La concejal Rosie Méndez dijo que junto con la vocera del concejo Christine Quinn, lucharía para destinar más fondos a nivel local y para que a nivel federal y estatal se apliquen las recomendaciones del estudio.
“Como sociedad tenemos una responsabilidad. Debemos darle a estos jóvenes los servicios que necesitan”, dijo Méndez.
Iván y Angelika finalmente encontraron aceptación y apoyo en los albergues donde viven. Angelika comenzará a buscar trabajo en enero e Iván está estudiando en la escuela superior. Al graduarse, quiere estudiar justicia criminal.
“No hace falta hacerse daño”, dijo Iván como recomendación. “Si te sientes hostigado, busca ayuda”.
Nueva York (14-12- 06 )— Iván Díaz fue abusado físicamente por su tío y sexualmente por su hermano mayor hasta los 16 años, ha sido golpeado en la calle por extraños y su madre lo echó de su casa.
Por eso intentó quitarse la vida cuatro veces. Hoy tiene 19 años y vive en un albergue hace seis meses.
A Angelika Santiago (nombre con que es conocido) su madre le tiró todas sus cosas por la ventana en dos ocasiones cuando tenía 17 años. A los 18, le obligó a cortarse el pelo que llevaba largo y le dijo que se fuera de la casa.
Angelika se cortó los brazos con un cuchillo y tuvo un ataque de nervios por lo cual fue internado en un hospital. Hoy tiene 20 años y ha vivido en albergues intermitentemente por dos años.
Iván se identifica a sí mismo como gay, mientras Angelika lo hace como transexual.
“Es deprimente que algunos de mis amigos tengan que vivir en la calle porque sus padres no los quieren en sus casas. Es injusto...”, dijo Iván algo consternado. “Es ignorancia. Ellos están tratando de vivir su vida, de ser felices”.
De acuerdo al National Runaway Switchboard, hasta un 42% de los jóvenes sin hogar en Estados Unidos se identifica como lesbiana, gay, bisexual o trangénero (LGBT). En Nueva York, se estima un número cercano a los 8 mil.
Según un estudio realizado por el Instituto de Políticas del National Gay and Lesbian Task Force, dado a conocer hoy, el porcentaje de jóvenes LGBT sin hogar es desproporcionadamente alto por el conflicto familiar que viven al revelar su orientación sexual o identidad de género.
El estudio reveló que los jóvenes LGBT, que ya viven una vida difícil, al quedarse sin hogar presentan más problemas de salud mental, abuso de sustancias, comportamiento sexual riesgoso —tienden a prostituirse para sobrevivir—, tienen 7 veces más posibilidades que sus contrapartes heterosexuales de ser víctimas de un crimen y luego sufren de hostigamiento en las cárceles.
Los jóvenes LGBT también sufren de discriminación en los albergues. Según el estudio en la ciudad de Nueva York, en la Casa Covenant —que alberga más del 60% de los jóvenes sin hogar— los jóvenes LGBT han reportado ser amenazados, humillados y abusados por el personal y otros jóvenes.
“Debemos darles un tratamiento seguro a estos jóvenes que ya han sufrido mucha violencia en la calle y en sus hogares, como para que además enfrenten violencia en los lugares donde van a buscar ayuda”, dijo Pedro Julio Serrano, vocero de Task Force.
El estudio hace una serie de recomendaciones a nivel federal, estatal y local para limitar lo que llama una “epidemia”. Entre ellas aumentar los fondos para albergues especiales para jóvenes LGBT —actualmente hay tres en la ciudad— y para entrenar el personal de otros albergues.
El 2006 la ciudad de Nueva York destinó $1.2 millón a albergues especializados y el 2007 destinó $2.6 incluyendo otros albergues.
La concejal Rosie Méndez dijo que junto con la vocera del concejo Christine Quinn, lucharía para destinar más fondos a nivel local y para que a nivel federal y estatal se apliquen las recomendaciones del estudio.
“Como sociedad tenemos una responsabilidad. Debemos darle a estos jóvenes los servicios que necesitan”, dijo Méndez.
Iván y Angelika finalmente encontraron aceptación y apoyo en los albergues donde viven. Angelika comenzará a buscar trabajo en enero e Iván está estudiando en la escuela superior. Al graduarse, quiere estudiar justicia criminal.
“No hace falta hacerse daño”, dijo Iván como recomendación. “Si te sientes hostigado, busca ayuda”.
19.12.06
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΡΑΝΣΦΥΛΟΦΟΒΙΑΣ 1
Μια νύχτα χιονισμένη του Φλεβάρη, έκοβα βόλτες μόνος στην Πολυτεχνείου. Οι αδελφές και τα τεκνά είχαν χαθεί ως δια μαγείας. Ξάφνου εμφανίστηκε μια τραβεστί, κι άρχισε κι αυτή τα πηγαινέλα. Διασταυρωνόμασταν, μα δε μιλιούμασταν. Είναι αλήθεια πως δεν το συνήθιζα να πιάνω γνωριμίες, κι όλες αυτές δε με χωνεύαν ακριβώς γι’ αυτό. Το θεωρούσαν, φαίνεται, ακαταδεξιά, και στην αρχή μού ρίχναν σουβλερές ματιές, ώσπου στο τέλος με αγνοούσαν. Έτσι κι αυτή, απόψε, με κοίταζε ανέκφραστη και προσπερνούσε. Ήταν χλομή, με μια απόγνωση στα μάτια, κι αυτό δεν το ‘χα δει σε άλλη τραβεστί. Φορούσε ένα γούνινο παλτό πολυτελείας, που πρόσθετε στη μοναξιά της κι άλλη μοναξιά. Μου ήταν συμπαθής, θα ήθελα να της μιλήσω, μα δεν τολμούσα να κάνω την αρχή. Ίσως κι αυτή- έτσι μου φάνηκε – να αισθάνονταν το ίδιο.
Σε μια στιγμή περάσαν δυο τεκνά πάνω σε ένα μηχανάκι. Την πείραξαν, τους έβρισε, κι εξαφανίστηκαν. Λίγι μετά, τα ίδια τσόλια. Καθώς το μηχανάκι πέρασε από κοντά της, «πουστάρα!» άκουσα να ωρύεται ο ένας, ενώ το πίσω τσόλι της πέταξε στην πλάτη ένα κεσέ γιαούρτι, και βλέποντας πως την πετύχανε, αλάλαξαν κι οι δυο με μια αιμοβόρα και χυδαία ικανοποίηση, κι αμέσως άνοιξαν ταχύτητα και χάθηκαν.
Έτρεξα ταραγμένος και την κράτησα, την ώρα που κατέρρεε με λυγμούς. «Μην κάνετε έτσι», της είπα φιλικά, «δεν είναι τίποτα, θα το σκουπίσουμε». «Δεν κλαίω τα χάλια μου», μου απάντησε μεσ’ απ’ τα δάκρυα της, «μον κλαίω το γούνινο παλτό μου που ήταν ολοκαίνουργιο και που το φόρεσα πρώτη φορά απόψε». Την έπιασα απ’ το μπράτσο και την πήγα στο παρκάκι με τη βρυσούλα. Παίρνοντας με τις χούφτες μου νερό, καθάρισα τη ράχη του παλτού της απ’ τα γιαούρτια, που σχηματίζανε μια διαγώνιο από τους ώμους στους γοφούς. Με κάτι χαρτομάντιλα που βρέθηκαν, προσπάθησα να καθαρίσω και τα τελευταία υπολείμματα στη γούνα. Μα ίσως δεν τα κατάφερα καλά, και το παλτό της φάνταζε σα λεηλατημένο. Προσπάθησα να την παρηγορήσω όσο μπορούσα. Κι όταν συνήλθε πια και φώναξε ένα ταξί και ήταν να χωρίσουμε, μου φίλησε άξαφνα το χέρι και μου είπε: «Και να σκεφτείτε πως σας είχα για χαφιέ!».
Σε μια στιγμή περάσαν δυο τεκνά πάνω σε ένα μηχανάκι. Την πείραξαν, τους έβρισε, κι εξαφανίστηκαν. Λίγι μετά, τα ίδια τσόλια. Καθώς το μηχανάκι πέρασε από κοντά της, «πουστάρα!» άκουσα να ωρύεται ο ένας, ενώ το πίσω τσόλι της πέταξε στην πλάτη ένα κεσέ γιαούρτι, και βλέποντας πως την πετύχανε, αλάλαξαν κι οι δυο με μια αιμοβόρα και χυδαία ικανοποίηση, κι αμέσως άνοιξαν ταχύτητα και χάθηκαν.
Έτρεξα ταραγμένος και την κράτησα, την ώρα που κατέρρεε με λυγμούς. «Μην κάνετε έτσι», της είπα φιλικά, «δεν είναι τίποτα, θα το σκουπίσουμε». «Δεν κλαίω τα χάλια μου», μου απάντησε μεσ’ απ’ τα δάκρυα της, «μον κλαίω το γούνινο παλτό μου που ήταν ολοκαίνουργιο και που το φόρεσα πρώτη φορά απόψε». Την έπιασα απ’ το μπράτσο και την πήγα στο παρκάκι με τη βρυσούλα. Παίρνοντας με τις χούφτες μου νερό, καθάρισα τη ράχη του παλτού της απ’ τα γιαούρτια, που σχηματίζανε μια διαγώνιο από τους ώμους στους γοφούς. Με κάτι χαρτομάντιλα που βρέθηκαν, προσπάθησα να καθαρίσω και τα τελευταία υπολείμματα στη γούνα. Μα ίσως δεν τα κατάφερα καλά, και το παλτό της φάνταζε σα λεηλατημένο. Προσπάθησα να την παρηγορήσω όσο μπορούσα. Κι όταν συνήλθε πια και φώναξε ένα ταξί και ήταν να χωρίσουμε, μου φίλησε άξαφνα το χέρι και μου είπε: «Και να σκεφτείτε πως σας είχα για χαφιέ!».
Ντίνος Χριστιανόπουλος: Το γιαούρτι ( Παραφυάδα, τεύχος 5, 1989)
18.12.06
ΤΟ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΛΗΞΙΑΡΧΙΚΗ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΦΥΛΟΥ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ
PROYECTO DE LEY REGULADORA DE LA RECTIFICACIÓN
REGISTRAL DE LA MENCIÓN
RELATIVA AL SEXO DE LAS PERSONAS
Exposición de motivos
La presente Ley tiene por objeto regular los requisitos
necesarios para acceder al cambio de la inscripción
relativa al sexo de una persona en el Registro Civil,
cuando dicha inscripción no se corresponde con su verdadera
identidad de género. Contempla también el
cambio del nombre propio para que no resulte discordante
con el sexo reclamado.
La transexualidad, considerada como un cambio
de la identidad de género, ha sido ampliamente estudiada
ya por la medicina y por la psicología. Se trata
de una realidad social que requiere una respuesta del
legislador, para que la inicial asignación registral del
sexo y del nombre propio puedan ser modificadas, con
la finalidad de garantizar el libre desarrollo de la personalidad
y la dignidad de las personas cuya identidad
de género no se corresponde con el sexo con el que
inicialmente fueron inscritas.
De acuerdo con la regulación que se establece en
esta Ley, la rectificación registral del sexo y el cambio
del nombre se dirigen a constatar como un hecho cierto
el cambio ya producido de la identidad de género, de
manera que queden garantizadas la seguridad jurídica y
las exigencias del interés general. Para ello, dicho cam-
bio de identidad habrα de acreditarse debidamente, y la
rectificación registral se llevará a cabo de acuerdo con
la regulación de los expedientes gubernativos del
Registro Civil.
Mediante esta Ley España se suma a aquellos países
de nuestro entorno que cuentan con una legislación
específica que da cobertura y seguridad jurídica a la
necesidad de la persona transexual, adecuadamente
diagnosticada, de ver corregida la inicial asignación
registral de su sexo, asignación contradictoria con su
identidad de género, así como a ostentar un nombre que
no resulte discordante con su identidad.
Por último, se reforma mediante esta ley el artículo
54 de la Ley del Registro Civil de 8 de junio de 1957.
Para garantizar el derecho de las personas a la libre
elección del nombre propio, se deroga la prohibición de
inscribir como nombre propio los diminutivos o variantes
familiares y coloquiales que no hayan alcanzado
sustantividad.
Artículo 1. Legitimación.
Toda persona de nacionalidad española, mayor de
edad y plenamente capaz podrα solicitar la rectificación
de la mención registral del sexo.
La rectificación del sexo conllevará el cambio del
nombre propio de la persona, a efectos de que no resulte
discordante con su sexo registral.
Artículo 2. Procedimiento.
La rectificación de la mención registral del sexo se
tramitará y acordará con sujeción a las disposiciones de
esta Ley, de acuerdo con las normas establecidas en la
Ley del Registro Civil de 8 de junio de 1957 para los
expedientes gubernativos.
En la solicitud de rectificación registral se deberá
incluir la elección de un nuevo nombre propio, salvo
cuando la persona quiera conservar el que ostente y
éste no induzca a error en cuanto al sexo con arreglo al
artνculo 54 de la Ley del Registro Civil.
Artículo 3. Autoridad competente.
La competencia para conocer de las solicitudes de
rectificación registral de la mención del sexo corresponderá
al Encargado del Registro Civil del domicilio
del solicitante.
Artículo 4. Requisitos para acordar la rectificación.
1. La rectificación registral de la mención del sexo
se acordará una vez que la persona solicitante acredite:
a) Que le ha sido diagnosticada disforia de género.
La acreditación del cumplimiento de este requisito se
realizará mediante informe de médico o psicólogo colegiado.
b) Que ha sido tratada médicamente durante al
menos dos años para acomodar sus características físicas
a las correspondientes al sexo reclamado. La acreditación
del cumplimiento de este requisito se efectuará
mediante informe del médico colegiado bajo cuya
dirección se haya realizado el tratamiento.
2. La concesión de la rectificación registral de la
mención del sexo de una persona no precisará que el
tratamiento médico haya incluido cirugía de reasignaciσn
sexual.
Artículo 5. Efectos.
1. La resolución que acuerde la rectificación de la
mención registral del sexo tendrá efectos constitutivos
a partir de su inscripción en el Registro Civil.
2. La rectificación registral permitirá a la persona
ejercer todos los derechos inherentes a su nueva condición.
3. El cambio de sexo y nombre acordado no alterará
la titularidad de los derechos y obligaciones jurídicas
que pudieran corresponder a la persona con anterioridad
a la inscripción del cambio registral.
Artículo 6. Notificación del cambio registral de sexo.
1. El Encargado del Registro Civil notificará de
oficio el cambio de sexo y de nombre producido a las
autoridades y organismos que reglamentariamente se
determine.
2. El cambio de sexo y nombre obligará a quien lo
hubiere obtenido a solicitar la emisión de un nuevo
documento nacional de identidad ajustado a la inscripción
registral rectificada. En todo caso se conservará el
mismo número del documento nacional de identidad.
3. La nueva expediciσn de documentos anteriores
a la rectificación registral sólo se realizará a petición
del interesado. En todo caso, la nueva documentación
expedida deberá conservar la indicación del número de
documento nacional de identidad para garantizar la
adecuada identificación de la persona.
Artículo 7. Publicidad.
No se dará publicidad sin autorización especial de la
rectificación registral.
Disposición transitoria única. Exoneración de la acreditación
de requisitos para la rectificación de la
mención registral del sexo.
La persona que, mediante informe de médico colegiado
o certificado del médico del Registro Civil, acredite
haber sido sometida a cirugía de reasignaciσn
sexual con anterioridad a la entrada en vigor de esta
Ley, quedará exonerada de acreditar los requisitos previstos
por el artículo 4.1.
REGISTRAL DE LA MENCIÓN
RELATIVA AL SEXO DE LAS PERSONAS
Exposición de motivos
La presente Ley tiene por objeto regular los requisitos
necesarios para acceder al cambio de la inscripción
relativa al sexo de una persona en el Registro Civil,
cuando dicha inscripción no se corresponde con su verdadera
identidad de género. Contempla también el
cambio del nombre propio para que no resulte discordante
con el sexo reclamado.
La transexualidad, considerada como un cambio
de la identidad de género, ha sido ampliamente estudiada
ya por la medicina y por la psicología. Se trata
de una realidad social que requiere una respuesta del
legislador, para que la inicial asignación registral del
sexo y del nombre propio puedan ser modificadas, con
la finalidad de garantizar el libre desarrollo de la personalidad
y la dignidad de las personas cuya identidad
de género no se corresponde con el sexo con el que
inicialmente fueron inscritas.
De acuerdo con la regulación que se establece en
esta Ley, la rectificación registral del sexo y el cambio
del nombre se dirigen a constatar como un hecho cierto
el cambio ya producido de la identidad de género, de
manera que queden garantizadas la seguridad jurídica y
las exigencias del interés general. Para ello, dicho cam-
bio de identidad habrα de acreditarse debidamente, y la
rectificación registral se llevará a cabo de acuerdo con
la regulación de los expedientes gubernativos del
Registro Civil.
Mediante esta Ley España se suma a aquellos países
de nuestro entorno que cuentan con una legislación
específica que da cobertura y seguridad jurídica a la
necesidad de la persona transexual, adecuadamente
diagnosticada, de ver corregida la inicial asignación
registral de su sexo, asignación contradictoria con su
identidad de género, así como a ostentar un nombre que
no resulte discordante con su identidad.
Por último, se reforma mediante esta ley el artículo
54 de la Ley del Registro Civil de 8 de junio de 1957.
Para garantizar el derecho de las personas a la libre
elección del nombre propio, se deroga la prohibición de
inscribir como nombre propio los diminutivos o variantes
familiares y coloquiales que no hayan alcanzado
sustantividad.
Artículo 1. Legitimación.
Toda persona de nacionalidad española, mayor de
edad y plenamente capaz podrα solicitar la rectificación
de la mención registral del sexo.
La rectificación del sexo conllevará el cambio del
nombre propio de la persona, a efectos de que no resulte
discordante con su sexo registral.
Artículo 2. Procedimiento.
La rectificación de la mención registral del sexo se
tramitará y acordará con sujeción a las disposiciones de
esta Ley, de acuerdo con las normas establecidas en la
Ley del Registro Civil de 8 de junio de 1957 para los
expedientes gubernativos.
En la solicitud de rectificación registral se deberá
incluir la elección de un nuevo nombre propio, salvo
cuando la persona quiera conservar el que ostente y
éste no induzca a error en cuanto al sexo con arreglo al
artνculo 54 de la Ley del Registro Civil.
Artículo 3. Autoridad competente.
La competencia para conocer de las solicitudes de
rectificación registral de la mención del sexo corresponderá
al Encargado del Registro Civil del domicilio
del solicitante.
Artículo 4. Requisitos para acordar la rectificación.
1. La rectificación registral de la mención del sexo
se acordará una vez que la persona solicitante acredite:
a) Que le ha sido diagnosticada disforia de género.
La acreditación del cumplimiento de este requisito se
realizará mediante informe de médico o psicólogo colegiado.
b) Que ha sido tratada médicamente durante al
menos dos años para acomodar sus características físicas
a las correspondientes al sexo reclamado. La acreditación
del cumplimiento de este requisito se efectuará
mediante informe del médico colegiado bajo cuya
dirección se haya realizado el tratamiento.
2. La concesión de la rectificación registral de la
mención del sexo de una persona no precisará que el
tratamiento médico haya incluido cirugía de reasignaciσn
sexual.
Artículo 5. Efectos.
1. La resolución que acuerde la rectificación de la
mención registral del sexo tendrá efectos constitutivos
a partir de su inscripción en el Registro Civil.
2. La rectificación registral permitirá a la persona
ejercer todos los derechos inherentes a su nueva condición.
3. El cambio de sexo y nombre acordado no alterará
la titularidad de los derechos y obligaciones jurídicas
que pudieran corresponder a la persona con anterioridad
a la inscripción del cambio registral.
Artículo 6. Notificación del cambio registral de sexo.
1. El Encargado del Registro Civil notificará de
oficio el cambio de sexo y de nombre producido a las
autoridades y organismos que reglamentariamente se
determine.
2. El cambio de sexo y nombre obligará a quien lo
hubiere obtenido a solicitar la emisión de un nuevo
documento nacional de identidad ajustado a la inscripción
registral rectificada. En todo caso se conservará el
mismo número del documento nacional de identidad.
3. La nueva expediciσn de documentos anteriores
a la rectificación registral sólo se realizará a petición
del interesado. En todo caso, la nueva documentación
expedida deberá conservar la indicación del número de
documento nacional de identidad para garantizar la
adecuada identificación de la persona.
Artículo 7. Publicidad.
No se dará publicidad sin autorización especial de la
rectificación registral.
Disposición transitoria única. Exoneración de la acreditación
de requisitos para la rectificación de la
mención registral del sexo.
La persona que, mediante informe de médico colegiado
o certificado del médico del Registro Civil, acredite
haber sido sometida a cirugía de reasignaciσn
sexual con anterioridad a la entrada en vigor de esta
Ley, quedará exonerada de acreditar los requisitos previstos
por el artículo 4.1.
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΑ ΑΛΛΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ
«Δεν άντεξα, έγινα άντρας»
Περισσότερες από 230 Ελληνίδες έχουν υποβληθεί τα τελευταία χρόνια σε επέμβαση αλλαγής φύλου! Ποιος θα περίμενε ότι ανάμεσά τους και πολύ γνωστός καθηγητής Φιλοσοφίας, γιατροί, δικηγόροι, στρατιωτικοί, ακόμα και ένας κορυφαίος Έλληνας μουσικοσυνθέτης! Στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι φιλήσυχοι και αξιόλογοι. Μετά την εφηβεία τους τόλμησαν να ξαναγεννηθούν, όμως περισσότεροι από 10 δεν τα κατάφεραν. Οδηγήθηκαν με τραγικό τρόπο στην αυτοκτονία λίγο μετά τη μεταμόρφωσή τους! (…)
Μιλώντας στο ΛΟΙΠΟΝ η πρώην γυναίκα Λ.Κ. εξομολογείται:
«Από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου ήξερα πως δεν είμαι κορίτσι. Στο σχολείο, στο σπίτι, στη γειτονιά, παντού συμπεριφερόμουν σαν αγόρι. Κουρευόμουν πάντα αγορίστικα, φορούσα τα ρούχα του αδελφού μου και έπαιζα με τα παιχνίδια του. Όπως μου είπαν οι γονείς μου χρόνια αργότερα, στην αρχή πίστευαν πως συμπεριφερόμουν έτσι επειδή ζήλευα τον αδελφό μου και προσπαθούσα να τον μιμηθώ. Ευτυχώς, κατάλαβαν τι πραγματικά μου συνέβαινε όταν στην εφηβεία μου διαπίστωσαν ότι έβγαινα και είχα ερωτική σχέση με κοπέλες.
Η οικογένειά μου με βοήθησε να γίνω αυτό που πραγματικά ήμουν. Κατανόησαν ότι δεν είναι κάποια παιδική τρέλα ή ψυχοπάθεια, αλλά κάτι εγκεφαλικό, που δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω, ούτε ευθυνόμουν γι αυτό. Στα 20 μου χρόνια άλλαξα φύλο και ξαναγεννήθηκα. Φύγαμε από την επαρχία και μετακομίσαμε στην Αθήνα. Την ιστορία μου γνωρίζουν και όλα τα μέλη της ευρύτερης οικογένειάς μας, τα οποία επίσης έδειξαν κατανόηση και με αποδέχτηκαν. Επιτέλους, ζω όπως ονειρευόμουν». Ενδεικτικό είναι και το περιστατικό με δύο συμμαθήτριες στη Νάξο, οι οποίες είχαν ερωτική σχέση, αλλά, όταν τέλειωσαν το λύκειο, η μία μετακόμισε στην Αθήνα και η άλλη στα Γιάννενα. Η κοπέλα στην Αθήνα παντρεύτηκε και έκανε παιδιά, αλλά όταν συμπλήρωσε τα 35 της χρόνια, αποφάσισε να χωρίσει. Το καλοκαίρι κι ενώ βρισκόταν σε διακοπές με την οικογένειά της στους Παξούς συνάντησε τυχαία την πρώην συμμαθήτρια και σύντροφό της.
Το ειδύλλιο αναζωπυρώθηκε, η κοπέλα έγινε άντρας, παντρεύτηκαν, αλλά τα παιδιά έπρεπε να συμβιβαστούν με την ιδέα πως η μητέρα τους έγινε πατέρας και ότι η νέα γυναίκα του θα ήταν η καινούργια τους μητέρα. Στο εύλογο ερώτημά μας πώς πείθονται αυτά τα παιδιά και δεν αποκτούν ανεπανόρθωτα ψυχολογικά προβλήματα οι ειδικοί μάς απάντησαν πως η ευφυΐα των γονιών τους ξεπερνά τα εμπόδια και εμφυσά στα παιδιά πως όλο αυτό που συμβαίνει δεν είναι κάτι απίθανο, αλλά κάτι που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε.
Οι γυναίκες που αλλάζουν φύλο δημιουργούν επιτυχημένες οικογένειες. Ασφαλώς όμως θα αναρωτιέστε πώς κάνουν παιδιά. Αυτοί που έχουν αδελφούς παίρνουν σπέρμα απ αυτούς, αλλιώς τεκνοποιούν με δότη, με εξωσωματική γονιμοποίηση. Υπάρχουν όμως στη χώρα μας και περιπτώσεις όπου οι δύο κόρες της οικογένειας άλλαξαν φύλο και έγιναν και οι δύο άντρες! Ακούγεται απίστευτο, αλλά είναι αληθινό! Ένα άλλο συγκλονιστικό παράδειγμα είναι αυτό μιας υπαξιωματικού, που υπηρέτησε στο στρατό 13 χρόνια. Λάτρευε τη δουλειά της, γιατί της υπέβαλλε αντρική συμπεριφορά, αλλά ασφυκτιούσε στο γυναικείο σώμα της. Πήρε την απόφαση λοιπόν να παραιτηθεί και αμέσως υποβλήθηκε σε επέμβαση αλλαγής φύλου. Ακόμα και κόρες Ελλήνων μεταναστών έρχονται στη χώρα μας, γίνονται άντρες και ξεκινούν από το μηδέν μια καινούργια ζωή. (…)
Μετά την επέμβαση τι;Η διαδικασία που ακολουθείται μετά την επέμβαση αλλαγής φύλου έχει να κάνει με την αλλαγή της ταυτότητάς τους. Με απόφαση του Πρωτοδικείου αλλάζουν ονοματεπώνυμο και σβήνονται από τα δημοτολόγια θηλέων.
Στη συνέχεια εγγράφονται στα δημοτολόγια αρρένων άλλης περιοχής και σε 40 ημέρες καλούνται να υπηρετήσουν στο στρατό. Παρουσιάζονται ως νεοσύλλεκτοι, αλλά αμέσως παίρνουν απολυτήριο Ι-5, επειδή ο σχετικός ελληνικός νόμος που θεωρείται πολύ προχωρημένος έναντι άλλων ευρωπαϊκών προβλέπει την απαλλαγή τους κατόπιν βεβαίωσης του πλαστικού χειρουργού ότι έχουν προχωρήσει σε αλλαγή φύλου. Σημειώνεται ότι η αλλαγή φύλου επιτυγχάνεται σε διάστημα περίπου 4 μηνών, ενώ ως άντρες πλέον έχουν κανονική σεξουαλική ζωή.
(Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΛΟΙΠΟΝ 8-12-2006)
Περισσότερες από 230 Ελληνίδες έχουν υποβληθεί τα τελευταία χρόνια σε επέμβαση αλλαγής φύλου! Ποιος θα περίμενε ότι ανάμεσά τους και πολύ γνωστός καθηγητής Φιλοσοφίας, γιατροί, δικηγόροι, στρατιωτικοί, ακόμα και ένας κορυφαίος Έλληνας μουσικοσυνθέτης! Στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι φιλήσυχοι και αξιόλογοι. Μετά την εφηβεία τους τόλμησαν να ξαναγεννηθούν, όμως περισσότεροι από 10 δεν τα κατάφεραν. Οδηγήθηκαν με τραγικό τρόπο στην αυτοκτονία λίγο μετά τη μεταμόρφωσή τους! (…)
Μιλώντας στο ΛΟΙΠΟΝ η πρώην γυναίκα Λ.Κ. εξομολογείται:
«Από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου ήξερα πως δεν είμαι κορίτσι. Στο σχολείο, στο σπίτι, στη γειτονιά, παντού συμπεριφερόμουν σαν αγόρι. Κουρευόμουν πάντα αγορίστικα, φορούσα τα ρούχα του αδελφού μου και έπαιζα με τα παιχνίδια του. Όπως μου είπαν οι γονείς μου χρόνια αργότερα, στην αρχή πίστευαν πως συμπεριφερόμουν έτσι επειδή ζήλευα τον αδελφό μου και προσπαθούσα να τον μιμηθώ. Ευτυχώς, κατάλαβαν τι πραγματικά μου συνέβαινε όταν στην εφηβεία μου διαπίστωσαν ότι έβγαινα και είχα ερωτική σχέση με κοπέλες.
Η οικογένειά μου με βοήθησε να γίνω αυτό που πραγματικά ήμουν. Κατανόησαν ότι δεν είναι κάποια παιδική τρέλα ή ψυχοπάθεια, αλλά κάτι εγκεφαλικό, που δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω, ούτε ευθυνόμουν γι αυτό. Στα 20 μου χρόνια άλλαξα φύλο και ξαναγεννήθηκα. Φύγαμε από την επαρχία και μετακομίσαμε στην Αθήνα. Την ιστορία μου γνωρίζουν και όλα τα μέλη της ευρύτερης οικογένειάς μας, τα οποία επίσης έδειξαν κατανόηση και με αποδέχτηκαν. Επιτέλους, ζω όπως ονειρευόμουν». Ενδεικτικό είναι και το περιστατικό με δύο συμμαθήτριες στη Νάξο, οι οποίες είχαν ερωτική σχέση, αλλά, όταν τέλειωσαν το λύκειο, η μία μετακόμισε στην Αθήνα και η άλλη στα Γιάννενα. Η κοπέλα στην Αθήνα παντρεύτηκε και έκανε παιδιά, αλλά όταν συμπλήρωσε τα 35 της χρόνια, αποφάσισε να χωρίσει. Το καλοκαίρι κι ενώ βρισκόταν σε διακοπές με την οικογένειά της στους Παξούς συνάντησε τυχαία την πρώην συμμαθήτρια και σύντροφό της.
Το ειδύλλιο αναζωπυρώθηκε, η κοπέλα έγινε άντρας, παντρεύτηκαν, αλλά τα παιδιά έπρεπε να συμβιβαστούν με την ιδέα πως η μητέρα τους έγινε πατέρας και ότι η νέα γυναίκα του θα ήταν η καινούργια τους μητέρα. Στο εύλογο ερώτημά μας πώς πείθονται αυτά τα παιδιά και δεν αποκτούν ανεπανόρθωτα ψυχολογικά προβλήματα οι ειδικοί μάς απάντησαν πως η ευφυΐα των γονιών τους ξεπερνά τα εμπόδια και εμφυσά στα παιδιά πως όλο αυτό που συμβαίνει δεν είναι κάτι απίθανο, αλλά κάτι που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε.
Οι γυναίκες που αλλάζουν φύλο δημιουργούν επιτυχημένες οικογένειες. Ασφαλώς όμως θα αναρωτιέστε πώς κάνουν παιδιά. Αυτοί που έχουν αδελφούς παίρνουν σπέρμα απ αυτούς, αλλιώς τεκνοποιούν με δότη, με εξωσωματική γονιμοποίηση. Υπάρχουν όμως στη χώρα μας και περιπτώσεις όπου οι δύο κόρες της οικογένειας άλλαξαν φύλο και έγιναν και οι δύο άντρες! Ακούγεται απίστευτο, αλλά είναι αληθινό! Ένα άλλο συγκλονιστικό παράδειγμα είναι αυτό μιας υπαξιωματικού, που υπηρέτησε στο στρατό 13 χρόνια. Λάτρευε τη δουλειά της, γιατί της υπέβαλλε αντρική συμπεριφορά, αλλά ασφυκτιούσε στο γυναικείο σώμα της. Πήρε την απόφαση λοιπόν να παραιτηθεί και αμέσως υποβλήθηκε σε επέμβαση αλλαγής φύλου. Ακόμα και κόρες Ελλήνων μεταναστών έρχονται στη χώρα μας, γίνονται άντρες και ξεκινούν από το μηδέν μια καινούργια ζωή. (…)
Μετά την επέμβαση τι;Η διαδικασία που ακολουθείται μετά την επέμβαση αλλαγής φύλου έχει να κάνει με την αλλαγή της ταυτότητάς τους. Με απόφαση του Πρωτοδικείου αλλάζουν ονοματεπώνυμο και σβήνονται από τα δημοτολόγια θηλέων.
Στη συνέχεια εγγράφονται στα δημοτολόγια αρρένων άλλης περιοχής και σε 40 ημέρες καλούνται να υπηρετήσουν στο στρατό. Παρουσιάζονται ως νεοσύλλεκτοι, αλλά αμέσως παίρνουν απολυτήριο Ι-5, επειδή ο σχετικός ελληνικός νόμος που θεωρείται πολύ προχωρημένος έναντι άλλων ευρωπαϊκών προβλέπει την απαλλαγή τους κατόπιν βεβαίωσης του πλαστικού χειρουργού ότι έχουν προχωρήσει σε αλλαγή φύλου. Σημειώνεται ότι η αλλαγή φύλου επιτυγχάνεται σε διάστημα περίπου 4 μηνών, ενώ ως άντρες πλέον έχουν κανονική σεξουαλική ζωή.
(Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΛΟΙΠΟΝ 8-12-2006)
.
*Ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν είναι o ελληνικός νόμος πολύ προχωρημένος έναντι των ευρωπαϊκών. Η ελληνική κοινωνία είναι πολύ συντηρητική και το κράτος εκφράζοντάς την δεν ανέχεται να διασαλεύεται η «φυσική τάξη των πραγμάτων» με την ύπαρξη «δυσαρμονίας» ανάμεσα στο βιολογικό φύλο, το κοινωνικό φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Γι' αυτό και οι διαδικασίες για την απόκτηση της νέας ταυτότητας είναι ταχύρυθμες.
Άλλωστε – τι σύμπτωση! – την ίδια προοδευτικότητα εμφανίζουν και χώρες όπως η Κούβα και η Περσία.
Διαβάστε σχετικά και πρόσφατη καταχώρηση στο gayrightsgreece για το Ιράν.
Άλλωστε – τι σύμπτωση! – την ίδια προοδευτικότητα εμφανίζουν και χώρες όπως η Κούβα και η Περσία.
Διαβάστε σχετικά και πρόσφατη καταχώρηση στο gayrightsgreece για το Ιράν.
17.12.06
Ο ΟΗΕ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΣΤΙΣ LGBT ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ
Gay groups welcome ‘historic UN decision’
Marc Shoffman, Pink City News - 13 -12- 06
Three gay groups have been granted consultative status to the United Nations (UN).
The United Nations Economic and Social Council (ECOSOC) this week granted consultative status to ILGA-Europe, the European Region of the International Lesbian and Gay Association, and to the Danish and German national lesbian and gay association, LBL and LSVD.
The groups now join Australian based group, the campaign for Coalition of Activist Lesbians, a group based in Australia, in being permitted to participate in the UN’s work and speak in their own name.
The Danish National Association for Gays and Lesbians was approved by a vote of 23 in favour to 16 against, with 11 abstentions.
The decision granting the International Lesbian and Gay Federation – Europe consultative status was adopted by a vote of 23 in favour to 17 against, with 10 abstentions.
The decision on granting consultative status to the Lesbian and Gay Federation in Germany was granted by 24 in favour to 16 against, with 10 abstentions.
Patricia Prendiville, executive director of ILGA-Europe, called it a “historic decision.“
She said: “We are delighted with the decision to grant ILGA-Europe and two of its members consultative status with ECOSOC.
“This is a truly historic decision as now organisations representing and defending rights of LGBT people can address discrimination based on sexual orientation and gender identity at the United Nations level. This is the best recognition of LGBT rights as human rights that LGBT activists could have received.
“We hope this decision marks a fundamental change at the UN level with regards to discrimination on the basis of sexual orientation and gender identity. Just days ago 54 member states of the UN supported a statement acknowledging these forms of discrimination and calling upon the UN to seriously address them.”
ILGA, a federation of 550 LGBT groups around the world, has been working for a number of years to have sexual orientation and gender identity come out at the United Nations.
The first speech at the UN on LGBT rights was given in its name in 1992. In 2006, ILGA held its world conference in Geneva, European headquarters of the United Nations and organised four panels on LGBT issues at the second session of the Human Rights Council.
ILGA also initiated a campaign to have an increasing number of LGBT groups apply for ECOSOC status.
“Some states argue or fear we may be asking for special rights and use this as an alibi to block us from entering the UN,” Rosanna Flamer Caldera, Co-Secretary General of ILGA said.
“This is not a question of special rights. It is a basic question of equality and universality of human rights. We demand the right not to be discriminated against on the grounds of who we are, as lesbians, gays, bisexual and transgender persons. On the international level, this starts with the United Nations recognising the mere fact LGBT people exist, that they can organise as groups and, as such, participate in UN work and protest against the many human rights violations we still suffer from around the world.”
Marc Shoffman, Pink City News - 13 -12- 06
Three gay groups have been granted consultative status to the United Nations (UN).
The United Nations Economic and Social Council (ECOSOC) this week granted consultative status to ILGA-Europe, the European Region of the International Lesbian and Gay Association, and to the Danish and German national lesbian and gay association, LBL and LSVD.
The groups now join Australian based group, the campaign for Coalition of Activist Lesbians, a group based in Australia, in being permitted to participate in the UN’s work and speak in their own name.
The Danish National Association for Gays and Lesbians was approved by a vote of 23 in favour to 16 against, with 11 abstentions.
The decision granting the International Lesbian and Gay Federation – Europe consultative status was adopted by a vote of 23 in favour to 17 against, with 10 abstentions.
The decision on granting consultative status to the Lesbian and Gay Federation in Germany was granted by 24 in favour to 16 against, with 10 abstentions.
Patricia Prendiville, executive director of ILGA-Europe, called it a “historic decision.“
She said: “We are delighted with the decision to grant ILGA-Europe and two of its members consultative status with ECOSOC.
“This is a truly historic decision as now organisations representing and defending rights of LGBT people can address discrimination based on sexual orientation and gender identity at the United Nations level. This is the best recognition of LGBT rights as human rights that LGBT activists could have received.
“We hope this decision marks a fundamental change at the UN level with regards to discrimination on the basis of sexual orientation and gender identity. Just days ago 54 member states of the UN supported a statement acknowledging these forms of discrimination and calling upon the UN to seriously address them.”
ILGA, a federation of 550 LGBT groups around the world, has been working for a number of years to have sexual orientation and gender identity come out at the United Nations.
The first speech at the UN on LGBT rights was given in its name in 1992. In 2006, ILGA held its world conference in Geneva, European headquarters of the United Nations and organised four panels on LGBT issues at the second session of the Human Rights Council.
ILGA also initiated a campaign to have an increasing number of LGBT groups apply for ECOSOC status.
“Some states argue or fear we may be asking for special rights and use this as an alibi to block us from entering the UN,” Rosanna Flamer Caldera, Co-Secretary General of ILGA said.
“This is not a question of special rights. It is a basic question of equality and universality of human rights. We demand the right not to be discriminated against on the grounds of who we are, as lesbians, gays, bisexual and transgender persons. On the international level, this starts with the United Nations recognising the mere fact LGBT people exist, that they can organise as groups and, as such, participate in UN work and protest against the many human rights violations we still suffer from around the world.”
16.12.06
MORGAN IN THE MIRROR. ΕΝΑ ΔΙΑΦΥΛΙΚΟ (ΤΡΑΝΣ) ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
.
Saint-Clair’s latest novel, Morgan in the Mirror, moves away from her usual lesbian contexts, and tackles the issue of transgenderism – a most relevant matter for the health and survival of humankind because fear of the unfamiliar is part of the global problem of discrimination against ‘the other’.
If our survival as a community is based on our ability to become compassionate, accepting human being capable of caring for each other, even in the absence of understanding, then Saint-Clair tests our readiness by giving us Morgan and the challenge his personal circumstances present to the world.
Gender and sexuality have never been frozen in binary oppositions of either/or, but have always existed as mere stations along a rich and gloriously multicoloured continuum. Christen discovered this truism after her own surprising heart-connection with Maddy but can she now accept Morgan, her new love interest, as he stands before her at the mid-point of his trans-gender journey from female to male?
Excerpt
In this scene, Morgan is 23 years-old and a post chest-op transman, unbeknowkst to his would-be lover, Christen.
He says, “I want you.”
She chuckles against his ear. “I know.” She nuzzles him. “Hey … Morgan … Tell me you have condoms. There’s no way I can make lo–” His lips are buried in her hair. “Chris … we need to talk.” He only whispers because he doesn’t dare speak any louder.
“Oh no, we don’t. Talking’s for later. So where d’you keep them, huh?” She urges him, hand pressed over his groin. “Condoms … Morgan?”
He moves her hand away from him. “Christen.”
Aware of a shift of energy in his body, she opens her eyes.
“What’s up?”
“Sit,” he says gruffly. “Please.”
She sits but, tugging at his belt buckle, she reaches for him again.
He detaches her fingers from his belt buckle, steps back, briefly crosses his arms before taking two steps towards the hallway and stops, as if in two minds, before reaching in his back pocket. He flips his wallet open, rifles through it to pull out a snapshot. He walks back to the sofa and holds the picture level with Christen’s eyes.
“Oh. Great. So why show me this now?” she frowns. “Your girlfriend?”
He shakes his head and drops his weight in the armchair behind him.
Christen peers at the fresh-faced woman. “So, who’s the chick, then?” Tall and thin in a white T, the camera has caught the girl leaning out of a window. Her hair, in short but loose curls, looks mussed by a breeze as she smiles squarely into the camera, seemingly amused by something the photographer might have said. “That chick … it’s me.”
Christen’s eyes snap to Morgan’s face. “What d’you mean?”
Her lips hold on to the smile as she peers more carefully at the picture.
If our survival as a community is based on our ability to become compassionate, accepting human being capable of caring for each other, even in the absence of understanding, then Saint-Clair tests our readiness by giving us Morgan and the challenge his personal circumstances present to the world.
Gender and sexuality have never been frozen in binary oppositions of either/or, but have always existed as mere stations along a rich and gloriously multicoloured continuum. Christen discovered this truism after her own surprising heart-connection with Maddy but can she now accept Morgan, her new love interest, as he stands before her at the mid-point of his trans-gender journey from female to male?
Excerpt
In this scene, Morgan is 23 years-old and a post chest-op transman, unbeknowkst to his would-be lover, Christen.
He says, “I want you.”
She chuckles against his ear. “I know.” She nuzzles him. “Hey … Morgan … Tell me you have condoms. There’s no way I can make lo–” His lips are buried in her hair. “Chris … we need to talk.” He only whispers because he doesn’t dare speak any louder.
“Oh no, we don’t. Talking’s for later. So where d’you keep them, huh?” She urges him, hand pressed over his groin. “Condoms … Morgan?”
He moves her hand away from him. “Christen.”
Aware of a shift of energy in his body, she opens her eyes.
“What’s up?”
“Sit,” he says gruffly. “Please.”
She sits but, tugging at his belt buckle, she reaches for him again.
He detaches her fingers from his belt buckle, steps back, briefly crosses his arms before taking two steps towards the hallway and stops, as if in two minds, before reaching in his back pocket. He flips his wallet open, rifles through it to pull out a snapshot. He walks back to the sofa and holds the picture level with Christen’s eyes.
“Oh. Great. So why show me this now?” she frowns. “Your girlfriend?”
He shakes his head and drops his weight in the armchair behind him.
Christen peers at the fresh-faced woman. “So, who’s the chick, then?” Tall and thin in a white T, the camera has caught the girl leaning out of a window. Her hair, in short but loose curls, looks mussed by a breeze as she smiles squarely into the camera, seemingly amused by something the photographer might have said. “That chick … it’s me.”
Christen’s eyes snap to Morgan’s face. “What d’you mean?”
Her lips hold on to the smile as she peers more carefully at the picture.
ΤΟ ΓΚΕΪ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
Accepting the Gay Romance Novel
An interview with author M. J. Pearson
By Ambrose Musiyiwa (12-12-2006)
M. J. Pearson is the author of two highly acclaimed gay historical romance novels.Her debut novel, The Price of Temptation, came out in 2005 and was a finalist in the Romance category of the Lambda Literary Awards.
Discreet Young Gentleman, her second novel, was declared a winner in the published category of the Great Beginnings contest, that is sponsored by the Utah chapter of the Romance Writers of America.
An interview with author M. J. Pearson
By Ambrose Musiyiwa (12-12-2006)
M. J. Pearson is the author of two highly acclaimed gay historical romance novels.Her debut novel, The Price of Temptation, came out in 2005 and was a finalist in the Romance category of the Lambda Literary Awards.
Discreet Young Gentleman, her second novel, was declared a winner in the published category of the Great Beginnings contest, that is sponsored by the Utah chapter of the Romance Writers of America.
In an email interview which took place on Nov. 12, M. J. Pearson spoke about her concerns as a writer.
When did you decide you wanted to be a writer?
I've wanted to be a writer my entire life. For years I just thought I didn't have anything important to say -- at the same time, I always told myself stories to get to sleep at night -- serials that might run for months before they either hit a logical ending, or just faded away. Finally, as I approached my forties, it occurred to me that the stories that entertained me might entertain other people, so I started writing them down.
[My main influence] as a person [is] my mother, who tried to bring us up to care about other people and to look at life with an open mind. As a writer [it's] Barbara Mertz, who writes romantic suspense and mystery under the names Barbara Michaels and Elizabeth Peters. Her books are consistently smart, funny and romantic -- if someone could make the same claim about me once I have a body of work out there, I'd die happy.
How have your personal experiences influenced the direction of your writing?
I was maybe six or seven years old when my older cousin came out as a lesbian, so gay people have always been a normal part of my life, and as time went on included family members, teachers, co-workers, friends. That, and a certain flexibility in my own sexuality, makes writing gay romance as "normal" as writing anything else.
What would you say are the biggest challenges that you face?
There's still a bit of an acceptance issue. When I first joined the Romance Writers of America, for instance, it was just as certain people began lobbying to exclude same-sex couples from the definition of "romance." That battle should have been won when the RWA Board of Directors made it clear that, in their words, "any definition of romance should be broad and inclusive." Unfortunately, there are members who won't give up the fight.
But acceptance goes both ways. My publisher asked me to use my initials instead of my first name, since he thought there would be gay men who would be unwilling to read a gay romance written by a woman. So far, I've yet to see any of that in person -- I've had great comments and fan mail from gay guys.
How do you deal with these?
I'm a bit of a fighter -- when the RWA sent out the infamous survey asking the membership if they wanted to restrict "romance" to relationships between one man and one woman, I emailed all the members of the Board of Directors, and just last month had a letter to the editor published in the October Romance Writers Report (RWA's magazine) in response to a woman who still insists the definition should exclude same-sex relationships. Fortunately, there were a whole bunch of letters objecting to this woman's views, including many of the greats in the genre (Nora Roberts, Jenny Crusie). Maybe this time, the issue has been put to rest for good.
As to acceptance from the gay community -- like I said, I've yet to have a direct problem. I hope it's because my books speak for themselves.
Do you write everyday?
Since last winter, I've been writing full time. I try to write every day, Monday through Friday, and leave the weekend for other things. Most of my productive time is in the morning, while in the afternoon I try to catch up on research and email. Right now, I'm doing Na No WriMo (National Novel Writing Month, where the goal is to produce 50,000 words during the month of November), which has skewed this a bit -- I find myself writing evenings and weekends to try to make my goal.
What is your latest novel about?
When did you decide you wanted to be a writer?
I've wanted to be a writer my entire life. For years I just thought I didn't have anything important to say -- at the same time, I always told myself stories to get to sleep at night -- serials that might run for months before they either hit a logical ending, or just faded away. Finally, as I approached my forties, it occurred to me that the stories that entertained me might entertain other people, so I started writing them down.
[My main influence] as a person [is] my mother, who tried to bring us up to care about other people and to look at life with an open mind. As a writer [it's] Barbara Mertz, who writes romantic suspense and mystery under the names Barbara Michaels and Elizabeth Peters. Her books are consistently smart, funny and romantic -- if someone could make the same claim about me once I have a body of work out there, I'd die happy.
How have your personal experiences influenced the direction of your writing?
I was maybe six or seven years old when my older cousin came out as a lesbian, so gay people have always been a normal part of my life, and as time went on included family members, teachers, co-workers, friends. That, and a certain flexibility in my own sexuality, makes writing gay romance as "normal" as writing anything else.
What would you say are the biggest challenges that you face?
There's still a bit of an acceptance issue. When I first joined the Romance Writers of America, for instance, it was just as certain people began lobbying to exclude same-sex couples from the definition of "romance." That battle should have been won when the RWA Board of Directors made it clear that, in their words, "any definition of romance should be broad and inclusive." Unfortunately, there are members who won't give up the fight.
But acceptance goes both ways. My publisher asked me to use my initials instead of my first name, since he thought there would be gay men who would be unwilling to read a gay romance written by a woman. So far, I've yet to see any of that in person -- I've had great comments and fan mail from gay guys.
How do you deal with these?
I'm a bit of a fighter -- when the RWA sent out the infamous survey asking the membership if they wanted to restrict "romance" to relationships between one man and one woman, I emailed all the members of the Board of Directors, and just last month had a letter to the editor published in the October Romance Writers Report (RWA's magazine) in response to a woman who still insists the definition should exclude same-sex relationships. Fortunately, there were a whole bunch of letters objecting to this woman's views, including many of the greats in the genre (Nora Roberts, Jenny Crusie). Maybe this time, the issue has been put to rest for good.
As to acceptance from the gay community -- like I said, I've yet to have a direct problem. I hope it's because my books speak for themselves.
Do you write everyday?
Since last winter, I've been writing full time. I try to write every day, Monday through Friday, and leave the weekend for other things. Most of my productive time is in the morning, while in the afternoon I try to catch up on research and email. Right now, I'm doing Na No WriMo (National Novel Writing Month, where the goal is to produce 50,000 words during the month of November), which has skewed this a bit -- I find myself writing evenings and weekends to try to make my goal.
What is your latest novel about?
In my latest book, Discreet Young Gentleman, Dean Smith is set up by someone to be found with a male prostitute, which destroys his engagement to a wealthy heiress. He teams up with the prostitute, Rob, to travel to Bath and try to find out who was behind it -- only to fall in love along the way.
How long did it take you to write it?
How long did it take you to write it?
I wrote the bulk of it last winter, between January and the end of March. I sent the draft to my agent, who suggested some changes, and worked on the revisions for a month or so. Then, once it was sold to Seventh Window, Ken Harrison of SW had additional suggestions. So figure three months writing, and another two or three on revisions, for five or six months total.
The official release date was October 31, 2006, but it takes some time after that to make its way to the distributors, and from there to bookstores.
Which aspects of the work that you put into the novel did you find most difficult?
The challenge of writing any romance is to introduce two people you know are perfect for each other, then keeping them apart until the end, without seeming too contrived. Pacing was at times difficult when I was writing Discreet Young Gentleman -- is it too early for Dean to realize he's attracted to Rob? Is there too much tension between them? Not enough? When should it be clear that they're becoming friends, and then falling in love? Hard to nail.
Which did you enjoy most?
I'm a lifelong history buff, so the research is always a lot of fun for me. In this one, I incorporated several real-life ghost stories from the places Dean and Rob visit (as well as making up one or two to fit particular circumstances), and tried to use them to reflect the way the two men were feeling at the point in the story where they hear about the ghosts. I hope it makes it a more interesting read for people who pick up on what I'm doing, and I really love weaving stuff like that into my books.
What sets the novel apart from the others that you have written?
I'm more confident with my writing now, so in addition to telling a story, I can try to say more beneath the surface, if that makes sense. One example is what I mentioned above about using the ghost stories to reflect the main characters' feelings.
Another is that there's a subtext concerning the creation of identity: it's perhaps most obvious with Rob, who deliberately chose his first name to honor a very romantic story someone once told him, and in doing so makes it clear that love is very important to him. Later, it turns out that Dean is also choosing to use a particular variation of his own name, and once readers understand Dean's family history, they should be able to puzzle out why.
There's a little more to it, but I don't want to give any more away.
I hope Discreet Young Gentleman is as romantic as The Price of Temptation was, and that I was able to inject enough humor for the occasional laugh. The two books are set in the same era (the English Regency), although Discreet Young Gentleman actually takes place a year before the action in The Price of Temptation.
What will your next book be about?
The one I'm working on for NaNoWriMo is about an English soldier who falls -- hard -- for a Frenchman who is (supposedly) working with the English army during the Napoleonic Wars. Then the Frenchman steals some important documents and flees to the other side... It's got war. Intrigue. Betrayal. A little cross-dressing. And despite the circumstances, I promise -- there will be a happy ending.
How have you arrived at where you are today?I learned to write first and foremost by being an avid reader for my entire life. Then I worked hard at creating the best book I could, and after that I credit my agent, Sharene Martin, and my publisher, Ken Harrison at Seventh Window, for believing in me and giving me a chance to get published. I couldn't have done it without them.
The official release date was October 31, 2006, but it takes some time after that to make its way to the distributors, and from there to bookstores.
Which aspects of the work that you put into the novel did you find most difficult?
The challenge of writing any romance is to introduce two people you know are perfect for each other, then keeping them apart until the end, without seeming too contrived. Pacing was at times difficult when I was writing Discreet Young Gentleman -- is it too early for Dean to realize he's attracted to Rob? Is there too much tension between them? Not enough? When should it be clear that they're becoming friends, and then falling in love? Hard to nail.
Which did you enjoy most?
I'm a lifelong history buff, so the research is always a lot of fun for me. In this one, I incorporated several real-life ghost stories from the places Dean and Rob visit (as well as making up one or two to fit particular circumstances), and tried to use them to reflect the way the two men were feeling at the point in the story where they hear about the ghosts. I hope it makes it a more interesting read for people who pick up on what I'm doing, and I really love weaving stuff like that into my books.
What sets the novel apart from the others that you have written?
I'm more confident with my writing now, so in addition to telling a story, I can try to say more beneath the surface, if that makes sense. One example is what I mentioned above about using the ghost stories to reflect the main characters' feelings.
Another is that there's a subtext concerning the creation of identity: it's perhaps most obvious with Rob, who deliberately chose his first name to honor a very romantic story someone once told him, and in doing so makes it clear that love is very important to him. Later, it turns out that Dean is also choosing to use a particular variation of his own name, and once readers understand Dean's family history, they should be able to puzzle out why.
There's a little more to it, but I don't want to give any more away.
I hope Discreet Young Gentleman is as romantic as The Price of Temptation was, and that I was able to inject enough humor for the occasional laugh. The two books are set in the same era (the English Regency), although Discreet Young Gentleman actually takes place a year before the action in The Price of Temptation.
What will your next book be about?
The one I'm working on for NaNoWriMo is about an English soldier who falls -- hard -- for a Frenchman who is (supposedly) working with the English army during the Napoleonic Wars. Then the Frenchman steals some important documents and flees to the other side... It's got war. Intrigue. Betrayal. A little cross-dressing. And despite the circumstances, I promise -- there will be a happy ending.
How have you arrived at where you are today?I learned to write first and foremost by being an avid reader for my entire life. Then I worked hard at creating the best book I could, and after that I credit my agent, Sharene Martin, and my publisher, Ken Harrison at Seventh Window, for believing in me and giving me a chance to get published. I couldn't have done it without them.
15.12.06
Η ΝΙΓΗΡΙΑ ΣΚΛΗΡΑΙΝΕΙ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ
.
Nigeria Moves To Make Meeting With Gays A Crime
365 Gay.com - 11 /12 / 06
Legislation being considered by Nigeria's House of Representatives would make it a criminal offense to associate with known homosexuals.
The bill would make make any meeting between two or more people where one is gay a crime punishable up to five years behind bars.
The legislation adds to the growing isolation of gays and lesbians in the African nation where sodomy is illegal. In northern Nigeria, which is under Islamic law, homosexuality can be punishable by death and in the rest of the country by long prison terms.
Earlier this year Nigeria made it illegal for same-sex couples to go abroad to marry. When they return they could be imprisoned for five years. Even attending a gay wedding could result in imprisonment.
Civil rights advocates say the anti-gay laws contravene Nigeria's constitution and international law, but the country's LGBT population is so closeted and fearful there has been no opposition to the legislation from within the country.
The new bill has the support of Nigeria's Anglican Church which has been at the forefront of opposing gay clergy in the denomination.
Lawmakers say the bill is in reaction to South Africa's new law allowing same-sex couples to wed.
In Zimbabwe The South African move has resulted in a new wave of state sponsored homophobia.
In the weeks leading up to South Africa's historic vote making it the first country in Africa to legalize same-sex unions a delegation of 60 top South African officials were blasted over gay marriage when they arrived in Harare by State Security Minister, Didymus Mutasa.
In July government passed the "sexual deviancy" law making it a criminal offense for two people of the same sex to hold hands, hug, or kiss.
ΤΟ ΠΑΛΙΡΡΟΙΑΚΟ ΚΥΜΑ ΤΗΣ Ν. ΑΦΡΙΚΗΣ ΕΦΘΑΣΕ ΣΤΗ ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΥΓΚΑΝΤΑ
South Africa Gay Marriages Spark Homophobic Outcry In Zimbabwe
by 365Gay.com Newscenter Staff 7/12/2006
(Harare) The legalization of same-sex marriage has created a flurry of anti-gay sentiment among lawmakers in neighboring Zimbabwe were even two people of the same sex holding hands is a criminal offense.
In the weeks leading up to South Africa's historic vote making it the first country in Africa to legalize same-sex unions a delegation of 60 top South African officials were blasted over gay marriage when they arrived in Harare by State Security Minister, Didymus Mutasa.
The government later attempted to brush off the homophobic outburst, saying it was meant as a joke, but some South African officials say it is time to begin distancing the country from strongman Robert Mugabe's extreme rightwing regime.
Then this week the opposition Movement for Democratic Change tried to force a debate in the Zimbabwean Parliament to pass a motion condemning South Africa for legalizing gay marriage.
When the government cut off the measure MDC lawmaker Moses Mzila-Ndlovu accused government leaders of being homosexuals. He declined to name names and later apologized.
"In Zimbabwe, we are very clear that men marry women and women get married to men. In Zimbabwe we prohibit marriages of similar sexes," Emmerson Mnangagwa, the acting leader of the ruling party told Parliament.
"[But] we have no duty to criticize laws passed by another parliament."
Zimbabwe has a long history under Mugabe of oppressing gays. In July government passed the "sexual deviancy" law making it a criminal offense for two people of the same sex to hold hands, hug, or kiss.
Sodomy is punishable by a lengthy prison term.
Earlier this year the 82 year old Mugabe went on a tirade at a rally to celebrate his birthday calling homosexuality "a white disease".
"Leave whites to do that," he declared.
Mugabe told the cheering throng that same-sex marriage is a threat to mankind and condemned churches that bless gay unions. He said his government would jail and clergy who performed a blessing ceremony for gay couples in Zimbabwe.
Mugabe regularly refers to gays and people he suspects to be gay as "less than pigs and dogs".
In the weeks leading up to South Africa's historic vote making it the first country in Africa to legalize same-sex unions a delegation of 60 top South African officials were blasted over gay marriage when they arrived in Harare by State Security Minister, Didymus Mutasa.
The government later attempted to brush off the homophobic outburst, saying it was meant as a joke, but some South African officials say it is time to begin distancing the country from strongman Robert Mugabe's extreme rightwing regime.
Then this week the opposition Movement for Democratic Change tried to force a debate in the Zimbabwean Parliament to pass a motion condemning South Africa for legalizing gay marriage.
When the government cut off the measure MDC lawmaker Moses Mzila-Ndlovu accused government leaders of being homosexuals. He declined to name names and later apologized.
"In Zimbabwe, we are very clear that men marry women and women get married to men. In Zimbabwe we prohibit marriages of similar sexes," Emmerson Mnangagwa, the acting leader of the ruling party told Parliament.
"[But] we have no duty to criticize laws passed by another parliament."
Zimbabwe has a long history under Mugabe of oppressing gays. In July government passed the "sexual deviancy" law making it a criminal offense for two people of the same sex to hold hands, hug, or kiss.
Sodomy is punishable by a lengthy prison term.
Earlier this year the 82 year old Mugabe went on a tirade at a rally to celebrate his birthday calling homosexuality "a white disease".
"Leave whites to do that," he declared.
Mugabe told the cheering throng that same-sex marriage is a threat to mankind and condemned churches that bless gay unions. He said his government would jail and clergy who performed a blessing ceremony for gay couples in Zimbabwe.
Mugabe regularly refers to gays and people he suspects to be gay as "less than pigs and dogs".
Ο 83ΧΡΟΝΟΣ ΦΡ. ΤΖΕΦΙΡΕΛΙ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ Λ. ΒΙΣΚΟΝΤΙ
Βισκόντι - Τζεφιρέλι
.
Zeffirelli airea su idilio con Visconti en sus memorias
El cineasta italiano, director de Aida, sale del armario a los 83 años.
11/12/2006 ROSSEND DOMˆNECH (El Periódico de Aragón)
Los foros de debate de los gais italianos andan revueltos desde hace unos días a causa de la Autobiografía de Franco Zeffirelli (Mondadori), un mamotreto de 540 páginas. Muchos participantes le echan en cara al cineasta italiano que ha puesto en escena obras de Verdi y Shakespeare que solo ahora, a sus 83 años, haya salido del armario para confesar, entre otras cosas, que vivió un gran amor con Luchino Visconti.
En internet se pueden leer frases así: "Recuerdo cuando Zeffirelli salía en la tele, él, católico creyente, homófobo, hipócrita lameculos, a recitar la parte del pelma heterosexual conformista", decía un visitante de www.gay.tv. "No le aprecio, porque es una persona que habiéndolo obtenido todo de la vida, nunca ha ayudado a quienes combatían por sus derechos y dignidad. Sin embargo, no puedo dejar de admirar al artista que tanto ha hecho por la cultura clásica italiana", decía otro.
El texto ha salido a la venta coincidiendo casi con la inauguración, el jueves, de la temporada de La Scala de Milán con la puesta en escena por parte de Zeffirelli de la ópera Aida, de Verdi.
En una sorprendente confesión, Zeffirelli cuenta su desvirgue sexual cuando, de joven, un fraile de una parroquia de Florencia le besuqueó. "Después de haber satisfecho su deseo inconfesable con el simple contacto del cuerpo, se relajó", escribe el exsenador por los conservadores.
Pese a lo explícito del relato, Zeffirelli explica que ha sido "siempre discreto en su sexualidad", y recuerda que "solo 10 años atrás" admitió en San Francisco que había tenido "experiencias con hombres". "Soy homosexual, pero no gay, porque es una palabra que odio, por ofensiva y obscena", explica Zeffirelli.
Sobre su relación con Visconti, afirma que Anna Magnani le advirtió de que Luchino era "una serpiente". Sin embargo, para Zeffirelli era su "modelo de todo lo que de verdad contaba". Gracias a Visconti se le abrieron las puertas de Cocteau, Marais y Coco Chanel en París.
En la partida de nacimiento de Zeffirelli ponía que era hijo de NN. Su madre, Adelaida Garosi, era sastre para la gente bien de Florencia. Estaba casada, pero se enamoró de un comerciante de tejidos, del que se quedó preñada. Naturalmente, se armó un escándalo. "¡Bastardito!", le llamaban a Zeffirelli en la escuela. En el acta de nacimiento, el apellido del escolar había sufrido un cambio por un error. Adelaida quiso ponerle Zeffiretti, pero el funcionario hizo unas tes tan estilizadas que pasaron por eles, y así quedaron.
La afición por la ópera surgió cuando a los 11 años le llevaron a ver Valkiria, "una historia de amor y poder relatada de manera que hasta un chico podía entenderla", escribe Zeffirelli. También le influyó Maria Callas, de la que expresa cierto enamoramiento: "El mundo de la lírica se divide entre un antes y un después de ella. Para hacerla volver a cantar fui hasta Escorpios, en casa del horrible Onassis, que en una excursión, intentó seducirme".
El cineasta italiano, director de Aida, sale del armario a los 83 años.
11/12/2006 ROSSEND DOMˆNECH (El Periódico de Aragón)
Los foros de debate de los gais italianos andan revueltos desde hace unos días a causa de la Autobiografía de Franco Zeffirelli (Mondadori), un mamotreto de 540 páginas. Muchos participantes le echan en cara al cineasta italiano que ha puesto en escena obras de Verdi y Shakespeare que solo ahora, a sus 83 años, haya salido del armario para confesar, entre otras cosas, que vivió un gran amor con Luchino Visconti.
En internet se pueden leer frases así: "Recuerdo cuando Zeffirelli salía en la tele, él, católico creyente, homófobo, hipócrita lameculos, a recitar la parte del pelma heterosexual conformista", decía un visitante de www.gay.tv. "No le aprecio, porque es una persona que habiéndolo obtenido todo de la vida, nunca ha ayudado a quienes combatían por sus derechos y dignidad. Sin embargo, no puedo dejar de admirar al artista que tanto ha hecho por la cultura clásica italiana", decía otro.
El texto ha salido a la venta coincidiendo casi con la inauguración, el jueves, de la temporada de La Scala de Milán con la puesta en escena por parte de Zeffirelli de la ópera Aida, de Verdi.
En una sorprendente confesión, Zeffirelli cuenta su desvirgue sexual cuando, de joven, un fraile de una parroquia de Florencia le besuqueó. "Después de haber satisfecho su deseo inconfesable con el simple contacto del cuerpo, se relajó", escribe el exsenador por los conservadores.
Pese a lo explícito del relato, Zeffirelli explica que ha sido "siempre discreto en su sexualidad", y recuerda que "solo 10 años atrás" admitió en San Francisco que había tenido "experiencias con hombres". "Soy homosexual, pero no gay, porque es una palabra que odio, por ofensiva y obscena", explica Zeffirelli.
Sobre su relación con Visconti, afirma que Anna Magnani le advirtió de que Luchino era "una serpiente". Sin embargo, para Zeffirelli era su "modelo de todo lo que de verdad contaba". Gracias a Visconti se le abrieron las puertas de Cocteau, Marais y Coco Chanel en París.
En la partida de nacimiento de Zeffirelli ponía que era hijo de NN. Su madre, Adelaida Garosi, era sastre para la gente bien de Florencia. Estaba casada, pero se enamoró de un comerciante de tejidos, del que se quedó preñada. Naturalmente, se armó un escándalo. "¡Bastardito!", le llamaban a Zeffirelli en la escuela. En el acta de nacimiento, el apellido del escolar había sufrido un cambio por un error. Adelaida quiso ponerle Zeffiretti, pero el funcionario hizo unas tes tan estilizadas que pasaron por eles, y así quedaron.
La afición por la ópera surgió cuando a los 11 años le llevaron a ver Valkiria, "una historia de amor y poder relatada de manera que hasta un chico podía entenderla", escribe Zeffirelli. También le influyó Maria Callas, de la que expresa cierto enamoramiento: "El mundo de la lírica se divide entre un antes y un después de ella. Para hacerla volver a cantar fui hasta Escorpios, en casa del horrible Onassis, que en una excursión, intentó seducirme".
14.12.06
ΣΟΥΖΑΝ ΣΟΝΤΑΓΚ: ΕΚΔΟΧΕΣ ΤΟΥ ΕΛΕΕΙΝΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ
.
Χτίζω το Εγώ μου κρατώντας «ζουρνάλ» λέει η Σούζαν Σόνταγκ
Εκδοχές του ελεεινού εαυτού μου
Στις 28 Δεκεμβρίου συμπληρώνονται δύο χρόνια από τον θάνατο της Σούζαν Σόνταγκ, της «σκοτεινής κυρίας» των αμερικανικών γραμμάτων και της πιο σημαντικής Νεοϋορκέζας διανοούμενης της γενιάς της. Στα Ημερολόγιά της (Περί εαυτού), που θα κυκλοφορήσουν το 2008 ή το 2009 από τον εκδοτικό οίκο Φαράρ, Στράους και Ζιρό, η κορυφαία Αμερικανίδα συγγραφέας και ακτιβίστρια ασχολείται με ανθρώπους των γραμμάτων (συγγραφείς, ποιητές, επιμελητές, εκδότες περιοδικών) και καλλιτέχνες με τους οποίους διασταυρώθηκε ο δρόμος της, αλλά κυρίως ασχολείται με τον εαυτό της και τις ανασφάλειές της. Κρατούσε ημερολόγιο σε μπλοκ στενογραφίας, σε κολεγιακά τετράδια αλλά και σε απλές κόλλες χαρτί. Και έγραφε σχεδόν καθημερινά για τους πάντες και τα πάντα, σχολιάζοντας τον Σαρτρ, τη Λίλιαν Χέλμαν, τη Μέρι ΜακΚάρθι, τον Ρόμπερτ Λόουελ, τον Άλεν Γκίνσμπεργκ, τον Χάρολντ Μπλουμ, τον Πίτερ Μπρουκ, τον Τζάσπερ Τζόουνς και άλλους. Στις ιδιωτικές της στιγμές αναφέρεται διεξοδικά στη σεξουαλικότητά της και στην ομοφυλοφιλία της αλλά και στις σεξουαλικές προτιμήσεις των άλλων. Υπάρχουν και «εκρήξεις» όπου αναφέρεται σε ταινίες που είδε, βιβλία που θα διαβάσει, εστιατόρια και μπαρ σε πόλεις όπου πήγε ή θα πάει και λέξεις, πολλές λέξεις ξεκάρφωτες, συνήθως στα αγγλικά, και φράσεις στα γαλλικά, γερμανικά, ελληνικά, ιταλικά και ισπανικά. Τα αποσπάσματα του Ημερολογίου της που παρουσιάζει σήμερα το «Βιβλιοδρόμιο» είναι προδημοσίευση από το 8ο τεύχος του περιοδικού (δε)κατα © The Estate of Susan Sontag και The Wylie Agency.
Οι Ratés
Οι αποτυχημένοι διανοούμενοι (συγγραφείς, καλλιτέχνες, υποψήφιοι διδάκτορες), άνθρωποι σαν τον Σαμ Γούλφενσταϊν (τον μαθηματικό), που κουτσαίνει, με την τσάντα του, τις άδειες μέρες του, το βίτσιο του με τις ταινίες, την τσιγκουνιά του και το να ψάχνει στα σκουπίδια, την ανιαρή οικογενειακή φωλιά του απ' την οποία το 'σκασε - με τρομάζουν. Η Χάριετ (Σόμερς, το μοντέλο συγγραφέων και καλλιτεχνών). Το πιο όμορφο αμερικανικό μποέμ λουλούδι. Νέα Υόρκη, Εβραία. Οικογενειακά διαμερίσματα στην 70ή και 80ή Οδό. Μεσαία τάξη, πατέρας επιχειρηματίας - όχι επαγγελματίας. Με θείες κομμουνίστριες. Νέγρα υπηρέτρια. Γυμνάσιο στη Νέα Υόρκη, πανεπιστήμιο στο Νιου Γιορκ Γιουνιβέρσιτι, πειραματικό ψευτοκαλλιτεχνικό κολέγιο, Σαν Φρανσίσκο, σπίτι στο Γκρίνουιτς Βίλατζ. Πρώιμες σεξουαλικές εμπειρίες, συμπεριλαμβανομένων και νέγρων. Ομοφυλοφιλία. Γράφει διηγήματα. Δισεξουαλικό συνονθύλευμα. Παρίσι, ζει με έναν ζωγράφο. Ο πατέρας μετακόμισε στο Μαϊάμι. Ταξίδια πίσω στην Αμερική. Τύπος εκπάτριδος με νυχτερινή εργασία. Η γραφή της είναι σε παρακμή.
Η σχέση μου με τη Χάριετ με μπερδεύει. Θέλω να μην είναι προμελετημένη, να μην είναι ανακλαστική - αλλά η σκιά των προσμονών της ως προς το από τι συνίσταται μία «σχέση» μού τσαλακώνει την αξιοπρέπεια, με κάνει αδέξια. Εκείνη με τις ρομαντικές της δυσαρέσκειες, εγώ με τις ρομαντικές μου ανάγκες και πόθους... Ένα απρόσμενο δώρο: το ότι είναι όμορφη. Τη θυμόμουν ως όχι εντελώς όμορφη, αλλά μάλλον αγενή και καθόλου ελκυστική. Δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Και η φυσική ομορφιά είναι, σχεδόν φριχτά, σπουδαία για μένα. (30 Δεκεμβρίου)
Περί ημερολογίων
Είναι πολύ ρηχό να εκλάβεις το ημερολόγιο σαν ένα δοχείο των κρυφών, ιδιωτικών σκέψεων κάποιου - όπως ενός έμπιστου που είναι κουφός, μουγκός και αγράμματος. Στο ημερολόγιο που κρατάω όχι μόνο εκφράζω τον εαυτό μου πιο ελεύθερα από όσο θα εκφραζόμουν στον οιονδήποτε, αλλά δημιουργώ τον εαυτό μου. Το ημερολόγιο είναι ένα όχημα για την αίσθηση της ατομικότητας. Με αντιπροσωπεύει ως συγκινησιακά και πνευματικά ανεξάρτητη. Οπότε (αλίμονο) όχι μόνο καταγράφει την πραγματική, καθημερινή μου ζωή αλλά μάλλον - σε πολλές περιπτώσεις - προσφέρει εναλλακτικές λύσεις.
Συχνά υπάρχουν συγκρούσεις ανάμεσα στο νόημα των πράξεών μας προς ένα πρόσωπο και του τι λέμε ότι νιώθουμε γι' αυτό το πρόσωπο στο ημερολόγιο. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως ό,τι κάνουμε είναι ρηχό και ότι μόνο το τι ομολογούμε στον εαυτό μας έχει βάθος. Οι εξομολογήσεις, εννοώ οι σοβαρές βεβαίως, θα μπορούσαν να είναι πιο ρηχές από τις πράξεις. Αναλογίζομαι τώρα τι διάβασα σήμερα (όταν πήγα πάνω στο 122 Μπουλεβάρ, να τσεκάρω το ταχυδρομείο της) στο ημερολόγιο της Χ. για μένα - αυτός ο κοφτός, άδικος, άχαρος υπολογισμός μου που καταλήγει με το να μου λέει ότι στ' αλήθεια δεν της αρέσω αλλά ότι το πάθος μου γι' αυτήν είναι δεκτό και ευκαιριακό. Ένας θεός μονάχα ξέρει πόσο πονάει αυτό και νιώθω αγανακτισμένη και ταπεινωμένη. Σπάνια ξέρουμε τι νομίζουν οι άλλοι για μας (ή, μάλλον, τι νομίζουν ότι νομίζουν για μας)... Νιώθω ένοχη για το ότι διάβασα κάτι που δεν προοριζόταν για τα δικά μου μάτια; Όχι. Μία από τις κύριες (κοινωνικές) λειτουργίες ενός ημερολογίου ή ενός ζουρνάλ είναι αυτό ακριβώς, να διαβαστεί κρυφά από άλλους, από κόσμο (γονείς + εραστές) για τους οποίους κάποιος είναι σκληρά έντιμος μόνο στο ημερολόγιο. Θα το διαβάσει ποτέ αυτό η Χ.; (31 Δεκεμβρίου?)
Περί γραφής
Γιατί το να γράφω είναι σημαντικό; Κυρίως για λόγους εγωιστικούς, υποθέτω. Γιατί θέλω να είμαι αυτή η περσόνα, μία συγγραφέας και όχι γιατί υπάρχει κάτι που θέλω να πω. Αλλά τότε γιατί όχι κι αυτό; Με λίγο χτίσιμο του εγώ - τέτοιου είδους απόδειξη είναι το ζουρνάλ - θα έπρεπε να κερδίσω μέσω της εμπιστοσύνης ότι (έχω) κάτι να πω που πρέπει να ειπωθεί.
Το «εγώ» μου είναι ασθενικό, προσεκτικό, φρόνιμο. Οι καλοί συγγραφείς περιαυτολογούν ασύστολα, έως βλακείας. Λογικοί άνθρωποι, κριτικοί, διορθώστε τους - αλλά η φρονιμάδα τους είναι παρασιτική στη δημιουργική βλακεία της ευφυΐας τους.
Ήταν άσχημος, τον έλεγαν Σαρτρ
Χθες (αργά το απόγευμα) πήγα στο πρώτο μου κοκτέιλ πάρτι του Παρισιού στού Ζαν Βαλ - με την αηδιαστική συντροφιά του Άλαν Μπλουμ. Ο Ζαν Βαλ (ένας φιλόσοφος) ήταν ακριβώς ό,τι περίμενα - ένας μικροκαμωμένος σαν πουλάκι άντρας με αραιά άσπρα μαλλιά και πλατύ αδύνατο στόμα, μάλλον όμορφος, σαν τον Ζαν-Λουί Μπαρό (ηθοποιός) στα 65 του, αλλά τρομερά σαστισμένος και απεριποίητος. Φαρδύ μαύρο κοστούμι με τρεις μεγάλες τρύπες μπροστά απ' τις οποίες μπορούσες να δεις το (λευκό του) εσώρουχο + είχε έρθει αργά για μια διάλεξη - για τον Κλοντέλ - στη Σορβόνη. Έχει μια ψηλή όμορφη τυνησιανή σύζυγο (με στρογγυλό πρόσωπο και τραβηγμένα σφιχτά προς τα πίσω μαλλιά) στα μισά του χρόνια, γύρω στα 35 με 40 υποθέτω και τρία ή τέσσερα ήσυχα παιδιά. Επίσης, ήταν ο Τζιόρτζιο ντε Σαντιλάνα (ιστορικός των επιστημών), δυο γιαπωνέζοι καλλιτέχνες, ατροφικές κυρίες κάποιας ηλικίας με γούνινα καπέλα, ένας άνδρας από την Πρου, μεσαίου μεγέθους, παιδιά μόλις βγαλμένα από πίνακες του Μπαλτός σε αποκριάτικα κουστούμια, ένας άνδρας που έμοιαζε με τον Ζαν-Πολ Σαρτρ, μόνο λίγο πιο άσχημος, που κούτσαινε και που ήταν ο Ζαν-Πολ Σαρτρ και πολλοί άλλοι των οποίων τα ονόματα δε σήμαιναν τίποτα για μένα. Το διαμέρισμα, στην οδό ντε Πελετιέ, είναι φανταστικό - όλοι οι τοίχοι είναι γεμάτοι σχέδια + σκίτσα + ζωγραφισμένα από τα παιδιά και από φίλους καλλιτέχνες - με σκούρα σκαλιστά αφρικανικά έπιπλα, δέκα χιλιάδες βιβλία, βαριά τραπεζομάντιλα, λουλούδια, παιχνίδια, φρούτα - μια μάλλον όμορφη ακαταστασία, νόμισα. (19 Φεβρουαρίου)
Άκουσα τη Σιμόν ντε Μποβουάρ να μιλά για ένα μυθιστόρημα χθες το βράδυ στη Σορβόνη (με τον [δημοσιογράφο Ιρβ] Τζαφέ). Είναι αδύνατη και αγχώδης και με μαύρα μαλλιά και όμορφη για την ηλικία της, αλλά η φωνή της είναι άχαρη, κάτι με τον υψηλό τόνο και τη νευρική ταχύτητα με την οποία μιλά. Αργά το απόγευμα διάβασα το Reflections on a Golden Eye (Ανταύγειες σε ένα χρυσό μάτι) της Κάρσον ΜακΚάλερς. Στιλπνό, πραγματικά οικονομικό και «γραμμένο» αλλά δε μου πάει το κίνητρο μέσω απάθειας, κατατονισμός, ζωώδης κατανόηση... Σε ένα μυθιστόρημα, εννοώ! (28 Φεβρουαρίου)
Οργασμός και ομοφυλοφιλία
Ο ερχομός του οργασμού έχει αλλάξει τη ζωή μου. Είμαι απελευθερωμένη, αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος να το πει κανείς. Ακόμα πιο σημαντικό: με έχει περιορίσει, έχει κλείσει πολλές πιθανότητες, έχει κάνει τις εναλλακτικές λύσεις ολοκάθαρες και αιχμηρές. Δεν είμαι πια απεριόριστη, π.χ. τίποτα. Η σεξουαλικότητα είναι το παράδειγμα. Πριν, η σεξουαλικότητά μου ήταν οριζόντια, μια απέραντη γραμμή ικανή να είναι απεριόριστα υποδιαιρεμένη. Τώρα είναι κάθετη. (19 Νοεμβρίου)
Δεν έχω ζητήσει τόσα πολλά από κανέναν όσα έχω ζητήσει από την [κουβανοαμερικανίδα θεατρική συγγραφέα Μαρία] Ι[ρίν Φορνές]. Ζηλεύω όποια βλέπει, με πληγώνει κάθε φορά που αποχωριζόμαστε. Αλλά όχι όταν την αφήνω ξέροντάς το ότι είναι εδώ. Η αγάπη μου θέλει να την ενσωματώσει ολοκληρωτικά, να τη φάει. Η αγάπη μου είναι εγωιστική.
Απόψε ήρθε σπίτι στις 12.00. Κοιμόμουν... Ήρθε στο κρεβάτι, μου είπε τα νέα της νύχτας, στις δύο έσβησε τα φώτα, πήγε για ύπνο. Είχα παραλύσει, είχα βουβαθεί, είχα πρηστεί στο κλάμα. Κάπνισα, κοιμήθηκε. (20 Νοεμβρίου, 3 το πρωί)
Η επιθυμία μου να γράφω συνδέεται με την ομοφυλοφιλία μου. Χρειάζομαι την ταυτότητα ενός όπλου ισάξιου με το όπλο που έχει η κοινωνία εναντίον μου. [Η ταυτότητα] δε δικαιολογεί την ομοφυλοφιλία μου. Αλλά μου δίνει - νομίζω - την άδεια. Τώρα μόλις αντιλαμβάνομαι το πόσο ένοχη νιώθω που είμαι αδελφή. Με την Χ νόμιζα ότι δε με πείραζε, αλλά έλεγα ψέματα στον εαυτό μου. Το αφήνω σε άλλους (π.χ. στην Ανέτ [Μίκελσον, θεωρητική του κινηματογράφου]) να πιστεύουν πως η Χ. είναι το πάθος μου και πως χωρίς τη Χ. δε θα ήμουν αδελφή ή τουλάχιστον όχι κυρίως αδελφή.
Με το να είμαι αδελφή είμαι πιο τρωτή. (24 Δεκεμβρίου)
Μέχρι σήμερα ένιωθα ότι μόνο πρόσωπα ή πράγματα τα οποία γνώριζα σε βάθος, που πραγματικά αγαπούσα, ήταν ακριβή αντίγραφα ή εκδοχές του ελεεινού εαυτού μου. (Τα διανοητικά και τα σεξουαλικά μου αισθήματα πάντα ήταν αιμομιχτικά.) Τώρα ξέρω και αγαπάω κάποιον που δεν είναι σαν εμένα - π.χ. όχι Εβραία, όχι η τυπική νεοϋορκέζα διανοούμενη - χωρίς τα ελαττώματα της στενής σχέσης. Έχω βαθιά γνώση της ξενικότητας, της απουσίας κοινής καταγωγής - και το γεύομαι αυτό σαν μια μεγάλη εμπειρία. (28 Δεκεμβρίου)
Cogito ergo est. (χωρίς ημερομηνία 1960)
Φίλοι και προδοσία
Πόσες φορές δεν έχω πει στον κόσμο πως η Περλ Κέιζιν [επιμελήτρια] ήταν η φιλενάδα του Ντίλαν Τόμας; Πως ο Νόρμαν Μέιλερ έκανε όργια; Πως ο [Φ.Ο.] Μάθιενσεν ήταν αδελφή; Για να το ξέρουν όλοι φυσικά, αλλά ποια στην ευχή είμαι για να διατυμπανίζω τις σεξουαλικές προτιμήσεις των άλλων;
Πόσες φορές δεν εξύβρισα τον εαυτό μου γι' αυτό, που είναι κατά τι λιγότερο προσβλητικό από τη συνήθεια του να λες ότι γνωρίζεις τους πάντες (πόσες φορές δε μίλησα για τον Άλεν Γκίνσμπεργκ όταν ήμουν στο Commentary;) και η συνήθειά μου να κριτικάρω τον κόσμο αν με προσκαλούν να το κάνω... Έχω πάντα προδώσει πολλούς, τον έναν στον άλλον. Ας μην είναι λοιπόν απορίας άξιο που τρέφω μεγάλη εκτίμηση και που χρησιμοποιώ με μεγάλη ακρίβεια τη λέξη «φίλος». (Φεβρουάριος)
Τα φυλάω μέσα μου...
Η δυσαρέσκεια της ανταπόκρισης - οι αντιδράσεις των άλλων στο έργο μου, θαυμασμός ή δυσμενής κριτική. Δε θέλω να αντιδρώ σ' αυτά. Είμαι αρκετά επικριτική (+ το ξέρω πολύ καλά πως είναι λάθος). Μ' αρέσει να νιώθω μουδιασμένη. Έτσι ξέρω πως υπάρχουν κι άλλα πράγματα τον κόσμο εκτός από μένα. Η διανοητική μου διάπλαση: α) Knopf + Μ[odern] L[ibrary] β) Ρ[artisan]R[eview] (Τρίλινγκ, Ραβ, Φίντλερ, Τσέις) γ) Το Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Ρ & Α via Scwab-Mckeon Burke δ) Η κοινωνιολογία της Κεντρικής Ευρώπης. Οι γερμανοί εβραίοι πρόσφυγες διανοούμενοι: Στράους, Άρεντ, Σόλεμ, Μαρκούζε, Γκούρεβιτς, [Τζάκομπ] Τάουμπες κ.λπ. (Μαρξ, Φρόιντ, Σπένγκλερ, Νίτσε, Βέμπερ, Ντίλτε, Ζίμελ, Μάνχαϊμ, Αντόρνο κ.λπ. κ.λπ.) ε) Βίτγκεσταϊν Χάρβαρντ στ) Οι Γάλλοι: Αρτό, Μπαρτ, Σιοράν, Σαρτρ ζ) περισσότερη Ιστορία της θρησκείας η) Εγώ - ο Μέιλερ, η αντιδιανόηση ι) η Τέχνη και η Ιστορία της τέχνης ο Τζάσπερ [Τζόουνς], ο [Τζον] Κέιτζ, ο [Ουίλιαμ] Μπάροουζ και σαν συμπέρασμα: το γαλλοεβραϊκό μείγμα; [χωρίς ημερομηνία, προς το τέλος του 1965]
Ένα από τα πιο δυνατά και εντελώς στη διάθεσή μου συναισθήματα: η περιφρόνηση. Περιφρόνηση για τους άλλους, περιφρόνηση για τον εαυτό μου. Είμαι ανυπόμονη με όσους δεν ξέρουν πώς να προστατεύονται, πώς να διεκδικούν το δίκιο τους. Η σκέψη μου: Κινγκ Κονγκ. Επιθετική, να ξεσκίζω τον κόσμο σε κομματάκια. Τις πιο πολλές φορές συγκρατούμαι, το φυλάω μέσα μου - και δαγκώνω τα νύχια μου. (1 Ιουνίου)
Μόνη, μόνη, μόνη
παίζει με ένα αγόρι από το Πουέρτο Ρίκο και με έναν άντρα.
Μόνη, μόνη, μόνη. Η κούκλα ενός εγγαστρίμυθου χωρίς τον εγγαστρίμυθο. Έχω κόπωση του μυαλού και πονά η καρδιά μου. Πού είναι η ειρήνη, το κέντρο; Υπάρχει πέντε ειδών γρασίδι εδώ όπου είμαι ξαπλωμένη. Βρούβες, σκίουροι, κίτρινα λουλουδάκια. Θέλω να είμαι ικανή να είμαι μόνη, να το βρίσκω αυτό θρεπτικό - όχι μοναχά να περιμένω.
Ο Ιππόλυτος λέει, ευλογημένη ας είναι η σκέψη που κάτι την απασχολεί εκτός από τις απαρέσκειες.
Χθες το βράδυ είδα στον ύπνο μου τον Νατ Γκλέιζερ. Είχε έρθει να δανειστεί ένα μαύρο μου φόρεμα, ένα πολύ όμορφο φόρεμα, για το κορίτσι του για ένα πάρτι. Προσπάθησα να τον βοηθήσω να το βρει. Ξάπλωσε σε ένα μονό κρεβάτι και ξάπλωσα πλάι του και του χάιδεψα το πρόσωπο. Η επιδερμίδα του ήταν λευκή εκτός από μερικές μικρές μαύρες τουφίτσες σαν μούσκλια στο πρόσωπό του που ήταν η αξυρισιά του. Τον ρώτησα πώς έγινε τόσο λευκό το πρόσωπό του και του είπα ότι έπρεπε να τον δει λίγο ο ήλιος. Ήθελα να μ' αγαπά αλλά δεν. (3 Σεπτεμβρίου 1962)
Τέχνη και κριτική
Τέχνη = ένας τρόπος για να πλησιάζεις κάποιου την τρέλα. Η ανάγκη που έχω να την ξεφορτωθώ, κάποτε με τραβούσε.
Ένα φρεσκογραμμένο χειρόγραφο, από τη στιγμή που τελείωσε, αρχίζει και βρομάει. Είναι ένα νεκρό σώμα - πρέπει να θαφτεί - εμβληματικό, τυπωμένο. Βιάζομαι να πάω να ταχυδρομήσω τα χειρόγραφα τη στιγμή που τα τελειώνω, ακόμα κι αν είναι 4 τα χαράματα. Το μεγαλύτερο έγκλημα: να κρίνεις. Το μεγαλύτερο ελάττωμα: έλλειψη μεγαλοψυχίας. Θα είμαι εντάξει κατά τις 7 το πρωί. (27 Ιουλίου 1964)
Στις 28 Δεκεμβρίου συμπληρώνονται δύο χρόνια από τον θάνατο της Σούζαν Σόνταγκ, της «σκοτεινής κυρίας» των αμερικανικών γραμμάτων και της πιο σημαντικής Νεοϋορκέζας διανοούμενης της γενιάς της. Στα Ημερολόγιά της (Περί εαυτού), που θα κυκλοφορήσουν το 2008 ή το 2009 από τον εκδοτικό οίκο Φαράρ, Στράους και Ζιρό, η κορυφαία Αμερικανίδα συγγραφέας και ακτιβίστρια ασχολείται με ανθρώπους των γραμμάτων (συγγραφείς, ποιητές, επιμελητές, εκδότες περιοδικών) και καλλιτέχνες με τους οποίους διασταυρώθηκε ο δρόμος της, αλλά κυρίως ασχολείται με τον εαυτό της και τις ανασφάλειές της. Κρατούσε ημερολόγιο σε μπλοκ στενογραφίας, σε κολεγιακά τετράδια αλλά και σε απλές κόλλες χαρτί. Και έγραφε σχεδόν καθημερινά για τους πάντες και τα πάντα, σχολιάζοντας τον Σαρτρ, τη Λίλιαν Χέλμαν, τη Μέρι ΜακΚάρθι, τον Ρόμπερτ Λόουελ, τον Άλεν Γκίνσμπεργκ, τον Χάρολντ Μπλουμ, τον Πίτερ Μπρουκ, τον Τζάσπερ Τζόουνς και άλλους. Στις ιδιωτικές της στιγμές αναφέρεται διεξοδικά στη σεξουαλικότητά της και στην ομοφυλοφιλία της αλλά και στις σεξουαλικές προτιμήσεις των άλλων. Υπάρχουν και «εκρήξεις» όπου αναφέρεται σε ταινίες που είδε, βιβλία που θα διαβάσει, εστιατόρια και μπαρ σε πόλεις όπου πήγε ή θα πάει και λέξεις, πολλές λέξεις ξεκάρφωτες, συνήθως στα αγγλικά, και φράσεις στα γαλλικά, γερμανικά, ελληνικά, ιταλικά και ισπανικά. Τα αποσπάσματα του Ημερολογίου της που παρουσιάζει σήμερα το «Βιβλιοδρόμιο» είναι προδημοσίευση από το 8ο τεύχος του περιοδικού (δε)κατα © The Estate of Susan Sontag και The Wylie Agency.
Οι Ratés
Οι αποτυχημένοι διανοούμενοι (συγγραφείς, καλλιτέχνες, υποψήφιοι διδάκτορες), άνθρωποι σαν τον Σαμ Γούλφενσταϊν (τον μαθηματικό), που κουτσαίνει, με την τσάντα του, τις άδειες μέρες του, το βίτσιο του με τις ταινίες, την τσιγκουνιά του και το να ψάχνει στα σκουπίδια, την ανιαρή οικογενειακή φωλιά του απ' την οποία το 'σκασε - με τρομάζουν. Η Χάριετ (Σόμερς, το μοντέλο συγγραφέων και καλλιτεχνών). Το πιο όμορφο αμερικανικό μποέμ λουλούδι. Νέα Υόρκη, Εβραία. Οικογενειακά διαμερίσματα στην 70ή και 80ή Οδό. Μεσαία τάξη, πατέρας επιχειρηματίας - όχι επαγγελματίας. Με θείες κομμουνίστριες. Νέγρα υπηρέτρια. Γυμνάσιο στη Νέα Υόρκη, πανεπιστήμιο στο Νιου Γιορκ Γιουνιβέρσιτι, πειραματικό ψευτοκαλλιτεχνικό κολέγιο, Σαν Φρανσίσκο, σπίτι στο Γκρίνουιτς Βίλατζ. Πρώιμες σεξουαλικές εμπειρίες, συμπεριλαμβανομένων και νέγρων. Ομοφυλοφιλία. Γράφει διηγήματα. Δισεξουαλικό συνονθύλευμα. Παρίσι, ζει με έναν ζωγράφο. Ο πατέρας μετακόμισε στο Μαϊάμι. Ταξίδια πίσω στην Αμερική. Τύπος εκπάτριδος με νυχτερινή εργασία. Η γραφή της είναι σε παρακμή.
Η σχέση μου με τη Χάριετ με μπερδεύει. Θέλω να μην είναι προμελετημένη, να μην είναι ανακλαστική - αλλά η σκιά των προσμονών της ως προς το από τι συνίσταται μία «σχέση» μού τσαλακώνει την αξιοπρέπεια, με κάνει αδέξια. Εκείνη με τις ρομαντικές της δυσαρέσκειες, εγώ με τις ρομαντικές μου ανάγκες και πόθους... Ένα απρόσμενο δώρο: το ότι είναι όμορφη. Τη θυμόμουν ως όχι εντελώς όμορφη, αλλά μάλλον αγενή και καθόλου ελκυστική. Δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Και η φυσική ομορφιά είναι, σχεδόν φριχτά, σπουδαία για μένα. (30 Δεκεμβρίου)
Περί ημερολογίων
Είναι πολύ ρηχό να εκλάβεις το ημερολόγιο σαν ένα δοχείο των κρυφών, ιδιωτικών σκέψεων κάποιου - όπως ενός έμπιστου που είναι κουφός, μουγκός και αγράμματος. Στο ημερολόγιο που κρατάω όχι μόνο εκφράζω τον εαυτό μου πιο ελεύθερα από όσο θα εκφραζόμουν στον οιονδήποτε, αλλά δημιουργώ τον εαυτό μου. Το ημερολόγιο είναι ένα όχημα για την αίσθηση της ατομικότητας. Με αντιπροσωπεύει ως συγκινησιακά και πνευματικά ανεξάρτητη. Οπότε (αλίμονο) όχι μόνο καταγράφει την πραγματική, καθημερινή μου ζωή αλλά μάλλον - σε πολλές περιπτώσεις - προσφέρει εναλλακτικές λύσεις.
Συχνά υπάρχουν συγκρούσεις ανάμεσα στο νόημα των πράξεών μας προς ένα πρόσωπο και του τι λέμε ότι νιώθουμε γι' αυτό το πρόσωπο στο ημερολόγιο. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως ό,τι κάνουμε είναι ρηχό και ότι μόνο το τι ομολογούμε στον εαυτό μας έχει βάθος. Οι εξομολογήσεις, εννοώ οι σοβαρές βεβαίως, θα μπορούσαν να είναι πιο ρηχές από τις πράξεις. Αναλογίζομαι τώρα τι διάβασα σήμερα (όταν πήγα πάνω στο 122 Μπουλεβάρ, να τσεκάρω το ταχυδρομείο της) στο ημερολόγιο της Χ. για μένα - αυτός ο κοφτός, άδικος, άχαρος υπολογισμός μου που καταλήγει με το να μου λέει ότι στ' αλήθεια δεν της αρέσω αλλά ότι το πάθος μου γι' αυτήν είναι δεκτό και ευκαιριακό. Ένας θεός μονάχα ξέρει πόσο πονάει αυτό και νιώθω αγανακτισμένη και ταπεινωμένη. Σπάνια ξέρουμε τι νομίζουν οι άλλοι για μας (ή, μάλλον, τι νομίζουν ότι νομίζουν για μας)... Νιώθω ένοχη για το ότι διάβασα κάτι που δεν προοριζόταν για τα δικά μου μάτια; Όχι. Μία από τις κύριες (κοινωνικές) λειτουργίες ενός ημερολογίου ή ενός ζουρνάλ είναι αυτό ακριβώς, να διαβαστεί κρυφά από άλλους, από κόσμο (γονείς + εραστές) για τους οποίους κάποιος είναι σκληρά έντιμος μόνο στο ημερολόγιο. Θα το διαβάσει ποτέ αυτό η Χ.; (31 Δεκεμβρίου?)
Περί γραφής
Γιατί το να γράφω είναι σημαντικό; Κυρίως για λόγους εγωιστικούς, υποθέτω. Γιατί θέλω να είμαι αυτή η περσόνα, μία συγγραφέας και όχι γιατί υπάρχει κάτι που θέλω να πω. Αλλά τότε γιατί όχι κι αυτό; Με λίγο χτίσιμο του εγώ - τέτοιου είδους απόδειξη είναι το ζουρνάλ - θα έπρεπε να κερδίσω μέσω της εμπιστοσύνης ότι (έχω) κάτι να πω που πρέπει να ειπωθεί.
Το «εγώ» μου είναι ασθενικό, προσεκτικό, φρόνιμο. Οι καλοί συγγραφείς περιαυτολογούν ασύστολα, έως βλακείας. Λογικοί άνθρωποι, κριτικοί, διορθώστε τους - αλλά η φρονιμάδα τους είναι παρασιτική στη δημιουργική βλακεία της ευφυΐας τους.
Ήταν άσχημος, τον έλεγαν Σαρτρ
Χθες (αργά το απόγευμα) πήγα στο πρώτο μου κοκτέιλ πάρτι του Παρισιού στού Ζαν Βαλ - με την αηδιαστική συντροφιά του Άλαν Μπλουμ. Ο Ζαν Βαλ (ένας φιλόσοφος) ήταν ακριβώς ό,τι περίμενα - ένας μικροκαμωμένος σαν πουλάκι άντρας με αραιά άσπρα μαλλιά και πλατύ αδύνατο στόμα, μάλλον όμορφος, σαν τον Ζαν-Λουί Μπαρό (ηθοποιός) στα 65 του, αλλά τρομερά σαστισμένος και απεριποίητος. Φαρδύ μαύρο κοστούμι με τρεις μεγάλες τρύπες μπροστά απ' τις οποίες μπορούσες να δεις το (λευκό του) εσώρουχο + είχε έρθει αργά για μια διάλεξη - για τον Κλοντέλ - στη Σορβόνη. Έχει μια ψηλή όμορφη τυνησιανή σύζυγο (με στρογγυλό πρόσωπο και τραβηγμένα σφιχτά προς τα πίσω μαλλιά) στα μισά του χρόνια, γύρω στα 35 με 40 υποθέτω και τρία ή τέσσερα ήσυχα παιδιά. Επίσης, ήταν ο Τζιόρτζιο ντε Σαντιλάνα (ιστορικός των επιστημών), δυο γιαπωνέζοι καλλιτέχνες, ατροφικές κυρίες κάποιας ηλικίας με γούνινα καπέλα, ένας άνδρας από την Πρου, μεσαίου μεγέθους, παιδιά μόλις βγαλμένα από πίνακες του Μπαλτός σε αποκριάτικα κουστούμια, ένας άνδρας που έμοιαζε με τον Ζαν-Πολ Σαρτρ, μόνο λίγο πιο άσχημος, που κούτσαινε και που ήταν ο Ζαν-Πολ Σαρτρ και πολλοί άλλοι των οποίων τα ονόματα δε σήμαιναν τίποτα για μένα. Το διαμέρισμα, στην οδό ντε Πελετιέ, είναι φανταστικό - όλοι οι τοίχοι είναι γεμάτοι σχέδια + σκίτσα + ζωγραφισμένα από τα παιδιά και από φίλους καλλιτέχνες - με σκούρα σκαλιστά αφρικανικά έπιπλα, δέκα χιλιάδες βιβλία, βαριά τραπεζομάντιλα, λουλούδια, παιχνίδια, φρούτα - μια μάλλον όμορφη ακαταστασία, νόμισα. (19 Φεβρουαρίου)
Άκουσα τη Σιμόν ντε Μποβουάρ να μιλά για ένα μυθιστόρημα χθες το βράδυ στη Σορβόνη (με τον [δημοσιογράφο Ιρβ] Τζαφέ). Είναι αδύνατη και αγχώδης και με μαύρα μαλλιά και όμορφη για την ηλικία της, αλλά η φωνή της είναι άχαρη, κάτι με τον υψηλό τόνο και τη νευρική ταχύτητα με την οποία μιλά. Αργά το απόγευμα διάβασα το Reflections on a Golden Eye (Ανταύγειες σε ένα χρυσό μάτι) της Κάρσον ΜακΚάλερς. Στιλπνό, πραγματικά οικονομικό και «γραμμένο» αλλά δε μου πάει το κίνητρο μέσω απάθειας, κατατονισμός, ζωώδης κατανόηση... Σε ένα μυθιστόρημα, εννοώ! (28 Φεβρουαρίου)
Οργασμός και ομοφυλοφιλία
Ο ερχομός του οργασμού έχει αλλάξει τη ζωή μου. Είμαι απελευθερωμένη, αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος να το πει κανείς. Ακόμα πιο σημαντικό: με έχει περιορίσει, έχει κλείσει πολλές πιθανότητες, έχει κάνει τις εναλλακτικές λύσεις ολοκάθαρες και αιχμηρές. Δεν είμαι πια απεριόριστη, π.χ. τίποτα. Η σεξουαλικότητα είναι το παράδειγμα. Πριν, η σεξουαλικότητά μου ήταν οριζόντια, μια απέραντη γραμμή ικανή να είναι απεριόριστα υποδιαιρεμένη. Τώρα είναι κάθετη. (19 Νοεμβρίου)
Δεν έχω ζητήσει τόσα πολλά από κανέναν όσα έχω ζητήσει από την [κουβανοαμερικανίδα θεατρική συγγραφέα Μαρία] Ι[ρίν Φορνές]. Ζηλεύω όποια βλέπει, με πληγώνει κάθε φορά που αποχωριζόμαστε. Αλλά όχι όταν την αφήνω ξέροντάς το ότι είναι εδώ. Η αγάπη μου θέλει να την ενσωματώσει ολοκληρωτικά, να τη φάει. Η αγάπη μου είναι εγωιστική.
Απόψε ήρθε σπίτι στις 12.00. Κοιμόμουν... Ήρθε στο κρεβάτι, μου είπε τα νέα της νύχτας, στις δύο έσβησε τα φώτα, πήγε για ύπνο. Είχα παραλύσει, είχα βουβαθεί, είχα πρηστεί στο κλάμα. Κάπνισα, κοιμήθηκε. (20 Νοεμβρίου, 3 το πρωί)
Η επιθυμία μου να γράφω συνδέεται με την ομοφυλοφιλία μου. Χρειάζομαι την ταυτότητα ενός όπλου ισάξιου με το όπλο που έχει η κοινωνία εναντίον μου. [Η ταυτότητα] δε δικαιολογεί την ομοφυλοφιλία μου. Αλλά μου δίνει - νομίζω - την άδεια. Τώρα μόλις αντιλαμβάνομαι το πόσο ένοχη νιώθω που είμαι αδελφή. Με την Χ νόμιζα ότι δε με πείραζε, αλλά έλεγα ψέματα στον εαυτό μου. Το αφήνω σε άλλους (π.χ. στην Ανέτ [Μίκελσον, θεωρητική του κινηματογράφου]) να πιστεύουν πως η Χ. είναι το πάθος μου και πως χωρίς τη Χ. δε θα ήμουν αδελφή ή τουλάχιστον όχι κυρίως αδελφή.
Με το να είμαι αδελφή είμαι πιο τρωτή. (24 Δεκεμβρίου)
Μέχρι σήμερα ένιωθα ότι μόνο πρόσωπα ή πράγματα τα οποία γνώριζα σε βάθος, που πραγματικά αγαπούσα, ήταν ακριβή αντίγραφα ή εκδοχές του ελεεινού εαυτού μου. (Τα διανοητικά και τα σεξουαλικά μου αισθήματα πάντα ήταν αιμομιχτικά.) Τώρα ξέρω και αγαπάω κάποιον που δεν είναι σαν εμένα - π.χ. όχι Εβραία, όχι η τυπική νεοϋορκέζα διανοούμενη - χωρίς τα ελαττώματα της στενής σχέσης. Έχω βαθιά γνώση της ξενικότητας, της απουσίας κοινής καταγωγής - και το γεύομαι αυτό σαν μια μεγάλη εμπειρία. (28 Δεκεμβρίου)
Cogito ergo est. (χωρίς ημερομηνία 1960)
Φίλοι και προδοσία
Πόσες φορές δεν έχω πει στον κόσμο πως η Περλ Κέιζιν [επιμελήτρια] ήταν η φιλενάδα του Ντίλαν Τόμας; Πως ο Νόρμαν Μέιλερ έκανε όργια; Πως ο [Φ.Ο.] Μάθιενσεν ήταν αδελφή; Για να το ξέρουν όλοι φυσικά, αλλά ποια στην ευχή είμαι για να διατυμπανίζω τις σεξουαλικές προτιμήσεις των άλλων;
Πόσες φορές δεν εξύβρισα τον εαυτό μου γι' αυτό, που είναι κατά τι λιγότερο προσβλητικό από τη συνήθεια του να λες ότι γνωρίζεις τους πάντες (πόσες φορές δε μίλησα για τον Άλεν Γκίνσμπεργκ όταν ήμουν στο Commentary;) και η συνήθειά μου να κριτικάρω τον κόσμο αν με προσκαλούν να το κάνω... Έχω πάντα προδώσει πολλούς, τον έναν στον άλλον. Ας μην είναι λοιπόν απορίας άξιο που τρέφω μεγάλη εκτίμηση και που χρησιμοποιώ με μεγάλη ακρίβεια τη λέξη «φίλος». (Φεβρουάριος)
Τα φυλάω μέσα μου...
Η δυσαρέσκεια της ανταπόκρισης - οι αντιδράσεις των άλλων στο έργο μου, θαυμασμός ή δυσμενής κριτική. Δε θέλω να αντιδρώ σ' αυτά. Είμαι αρκετά επικριτική (+ το ξέρω πολύ καλά πως είναι λάθος). Μ' αρέσει να νιώθω μουδιασμένη. Έτσι ξέρω πως υπάρχουν κι άλλα πράγματα τον κόσμο εκτός από μένα. Η διανοητική μου διάπλαση: α) Knopf + Μ[odern] L[ibrary] β) Ρ[artisan]R[eview] (Τρίλινγκ, Ραβ, Φίντλερ, Τσέις) γ) Το Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Ρ & Α via Scwab-Mckeon Burke δ) Η κοινωνιολογία της Κεντρικής Ευρώπης. Οι γερμανοί εβραίοι πρόσφυγες διανοούμενοι: Στράους, Άρεντ, Σόλεμ, Μαρκούζε, Γκούρεβιτς, [Τζάκομπ] Τάουμπες κ.λπ. (Μαρξ, Φρόιντ, Σπένγκλερ, Νίτσε, Βέμπερ, Ντίλτε, Ζίμελ, Μάνχαϊμ, Αντόρνο κ.λπ. κ.λπ.) ε) Βίτγκεσταϊν Χάρβαρντ στ) Οι Γάλλοι: Αρτό, Μπαρτ, Σιοράν, Σαρτρ ζ) περισσότερη Ιστορία της θρησκείας η) Εγώ - ο Μέιλερ, η αντιδιανόηση ι) η Τέχνη και η Ιστορία της τέχνης ο Τζάσπερ [Τζόουνς], ο [Τζον] Κέιτζ, ο [Ουίλιαμ] Μπάροουζ και σαν συμπέρασμα: το γαλλοεβραϊκό μείγμα; [χωρίς ημερομηνία, προς το τέλος του 1965]
Ένα από τα πιο δυνατά και εντελώς στη διάθεσή μου συναισθήματα: η περιφρόνηση. Περιφρόνηση για τους άλλους, περιφρόνηση για τον εαυτό μου. Είμαι ανυπόμονη με όσους δεν ξέρουν πώς να προστατεύονται, πώς να διεκδικούν το δίκιο τους. Η σκέψη μου: Κινγκ Κονγκ. Επιθετική, να ξεσκίζω τον κόσμο σε κομματάκια. Τις πιο πολλές φορές συγκρατούμαι, το φυλάω μέσα μου - και δαγκώνω τα νύχια μου. (1 Ιουνίου)
Μόνη, μόνη, μόνη
παίζει με ένα αγόρι από το Πουέρτο Ρίκο και με έναν άντρα.
Μόνη, μόνη, μόνη. Η κούκλα ενός εγγαστρίμυθου χωρίς τον εγγαστρίμυθο. Έχω κόπωση του μυαλού και πονά η καρδιά μου. Πού είναι η ειρήνη, το κέντρο; Υπάρχει πέντε ειδών γρασίδι εδώ όπου είμαι ξαπλωμένη. Βρούβες, σκίουροι, κίτρινα λουλουδάκια. Θέλω να είμαι ικανή να είμαι μόνη, να το βρίσκω αυτό θρεπτικό - όχι μοναχά να περιμένω.
Ο Ιππόλυτος λέει, ευλογημένη ας είναι η σκέψη που κάτι την απασχολεί εκτός από τις απαρέσκειες.
Χθες το βράδυ είδα στον ύπνο μου τον Νατ Γκλέιζερ. Είχε έρθει να δανειστεί ένα μαύρο μου φόρεμα, ένα πολύ όμορφο φόρεμα, για το κορίτσι του για ένα πάρτι. Προσπάθησα να τον βοηθήσω να το βρει. Ξάπλωσε σε ένα μονό κρεβάτι και ξάπλωσα πλάι του και του χάιδεψα το πρόσωπο. Η επιδερμίδα του ήταν λευκή εκτός από μερικές μικρές μαύρες τουφίτσες σαν μούσκλια στο πρόσωπό του που ήταν η αξυρισιά του. Τον ρώτησα πώς έγινε τόσο λευκό το πρόσωπό του και του είπα ότι έπρεπε να τον δει λίγο ο ήλιος. Ήθελα να μ' αγαπά αλλά δεν. (3 Σεπτεμβρίου 1962)
Τέχνη και κριτική
Τέχνη = ένας τρόπος για να πλησιάζεις κάποιου την τρέλα. Η ανάγκη που έχω να την ξεφορτωθώ, κάποτε με τραβούσε.
Ένα φρεσκογραμμένο χειρόγραφο, από τη στιγμή που τελείωσε, αρχίζει και βρομάει. Είναι ένα νεκρό σώμα - πρέπει να θαφτεί - εμβληματικό, τυπωμένο. Βιάζομαι να πάω να ταχυδρομήσω τα χειρόγραφα τη στιγμή που τα τελειώνω, ακόμα κι αν είναι 4 τα χαράματα. Το μεγαλύτερο έγκλημα: να κρίνεις. Το μεγαλύτερο ελάττωμα: έλλειψη μεγαλοψυχίας. Θα είμαι εντάξει κατά τις 7 το πρωί. (27 Ιουλίου 1964)
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ 9/12/2006)
13.12.06
ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ, ΓΚΕΪ ΡΑΒΙΝΟΙ ΚΑΙ ΓΑΜΟΣ ΟΜΟΦΥΛΩΝ
Conservative Jews Allow Gay Rabbis and Unions
By Laurie Goodstein (New York Times, 7-12- 2006)
The highest legal body in Conservative Judaism, the centrist movement in worldwide Jewry, voted yesterday to allow the ordination of gay rabbis and the celebration of same-sex commitment ceremonies.
The decision, which followed years of debate, was denounced by traditionalists in the movement as an indication that Conservative Judaism had abandoned its commitment to adhere to Jewish law, but celebrated by others as a long-awaited move toward full equality for gay people.
“We see this as a giant step forward,” said Sarah Freidson, a rabbinical student and co-chairwoman of Keshet, a student group at the Jewish Theological Seminary in New York that has been pushing for change.
But in a reflection of the divisions in the movement, the 25 rabbis on the law committee passed three conflicting legal opinions — one in favor of gay rabbis and unions, and two against.
In doing so, the committee left it up to individual synagogues to decide whether to accept or reject gay rabbis and commitment ceremonies, saying that either course is justified according to Jewish law.
“We believe in pluralism,” said Rabbi Kassel Abelson, chairman of the panel, the Committee on Jewish Law and Standards of the Rabbinical Assembly, at a news conference after the meeting at the Park Avenue Synagogue in New York. “We recognized from the very beginnings of the movement that no single position could speak for all members” on the law committee or in the Conservative movement.
In protest, four conservative rabbis resigned from the law committee, saying that the decision to allow gay ordination violated Jewish law, or halacha. Among them were the authors of the two legal opinions the committee adopted that opposed gay rabbis and same-sex unions.
One rabbi, Joel Roth, said he resigned because the measure allowing gay rabbis and unions was “outside the pale of halachic reasoning.”
With many Protestant denominations divided over homosexuality in recent years, the decision by Conservative Judaism’s leading committee of legal scholars will be read closely by many outside the movement because Conservative Jews say they uphold Jewish law and tradition, which includes biblical injunctions against homosexuality.
The decision is also significant because Conservative Judaism is considered the centrist movement in Judaism, wedged between the liberal Reform and Reconstructionist movements, which have accepted an openly gay clergy for more than 10 years, and the more traditional Orthodox, which rejects it.
The move could create confusion in congregations that are divided over the issue, said Rabbi Jerome Epstein, executive director of the United Synagogue of Conservative Judaism, which represents the movement’s more than 750 synagogues with 1.5 million members in North America.
“Most of our congregations will not be of one mind, the same way that we were not of one mind,” said Rabbi Epstein, also a law committee member. “Our mandate is to help congregations deal with this pluralism.”
Some synagogues and rabbis could leave the Conservative movement, but many rabbis and experts cautioned that the law committee’s decision was unlikely to cause a widespread schism.
Before the vote, some rabbis in Canada, where many Conservative synagogues lean closer to Orthodoxy than in the United States, threatened to break with the movement.
But Jonathan D. Sarna, a professor of American Jewish history at Brandeis University, said: “I find it hard to buy the idea that this change, which has been widely expected, will lead anybody to leave, because synagogues that don’t want to make changes will simply point to the rulings that will allow them not to make any changes. This is not like a papal edict.”
The question of whether to admit and ordain openly gay rabbinic students will now be taken up by the movement’s seminaries. The University of Judaism, in Los Angeles, has already signaled its support, said Rabbi Elliot Dorff, its rector and the vice chairman of the law committee. He co-wrote the legal opinion allowing gay ordination and unions that passed on Wednesday.
The Jewish Theological Seminary in New York, the flagship school in Conservative Judaism, will take up the issue in meetings of the faculty, the students and the trustees in the next few months, Chancellor-elect Arnold Eisen said in an interview. Mr. Eisen said he personally favored ordaining gay rabbis as long as it was permissible according to Jewish law and the faculty approved.
“I’ve been asking the faculty, and time and again I got the same answer,” Mr. Eisen said. “People don’t know what they themselves think, and they don’t know what their colleagues are thinking. There’s never been a discussion like this before about this issue.”
The law committee has passed contradictory rulings before, on issues like whether it is permissible to drive to synagogue on the Sabbath. But the opinions it approved on Wednesday reflect the law committee’s split on homosexuality.
The one written by Rabbi Roth upholds the prohibition on gay rabbis that the committee passed overwhelmingly in 1992. Another rebuts the idea that homosexuality is biologically ingrained in every case, and suggests that some gay people could undergo “reparative therapy” to change their sexuality.
The ruling accepting gay rabbis is itself a compromise. It favors ordaining gay rabbis and blessing same-sex unions, as long as the men do not practice sodomy.
Committee members said that, in practice, it is a prohibition that will never be policed. The ruling was intended to open the door to gay people while conforming to rabbinic interpretations of the biblical passage in Leviticus which says, “Do not lie with a male as one lies with a woman; it is an abomination.”
The committee also rejected two measures that argued for a complete lifting of the prohibition on homosexuality, after deciding that both amounted to a “fix” of existing Jewish law, a higher level of change that requires 13 votes to pass, which they did not receive.
Rabbi Gordon Tucker, the author of one of the rejected opinions, said he was satisfied with the compromise measure. “In effect, there isn’t any real practical difference,” he said.
The Conservative movement was once the dominant stream in American Judaism but is now second in numbers to the Reform movement. Conservative Judaism has lost members in the last two decades to branches on the left and the right. Pamela S. Nadell, a professor of history and director of the Jewish Studies program at American University, said, “The conservative movement is wrestling with the whole question of how it defines itself, whether it still defines itself as a halachic movement, and that’s why there was so much debate and angst over this.”
By Laurie Goodstein (New York Times, 7-12- 2006)
The highest legal body in Conservative Judaism, the centrist movement in worldwide Jewry, voted yesterday to allow the ordination of gay rabbis and the celebration of same-sex commitment ceremonies.
The decision, which followed years of debate, was denounced by traditionalists in the movement as an indication that Conservative Judaism had abandoned its commitment to adhere to Jewish law, but celebrated by others as a long-awaited move toward full equality for gay people.
“We see this as a giant step forward,” said Sarah Freidson, a rabbinical student and co-chairwoman of Keshet, a student group at the Jewish Theological Seminary in New York that has been pushing for change.
But in a reflection of the divisions in the movement, the 25 rabbis on the law committee passed three conflicting legal opinions — one in favor of gay rabbis and unions, and two against.
In doing so, the committee left it up to individual synagogues to decide whether to accept or reject gay rabbis and commitment ceremonies, saying that either course is justified according to Jewish law.
“We believe in pluralism,” said Rabbi Kassel Abelson, chairman of the panel, the Committee on Jewish Law and Standards of the Rabbinical Assembly, at a news conference after the meeting at the Park Avenue Synagogue in New York. “We recognized from the very beginnings of the movement that no single position could speak for all members” on the law committee or in the Conservative movement.
In protest, four conservative rabbis resigned from the law committee, saying that the decision to allow gay ordination violated Jewish law, or halacha. Among them were the authors of the two legal opinions the committee adopted that opposed gay rabbis and same-sex unions.
One rabbi, Joel Roth, said he resigned because the measure allowing gay rabbis and unions was “outside the pale of halachic reasoning.”
With many Protestant denominations divided over homosexuality in recent years, the decision by Conservative Judaism’s leading committee of legal scholars will be read closely by many outside the movement because Conservative Jews say they uphold Jewish law and tradition, which includes biblical injunctions against homosexuality.
The decision is also significant because Conservative Judaism is considered the centrist movement in Judaism, wedged between the liberal Reform and Reconstructionist movements, which have accepted an openly gay clergy for more than 10 years, and the more traditional Orthodox, which rejects it.
The move could create confusion in congregations that are divided over the issue, said Rabbi Jerome Epstein, executive director of the United Synagogue of Conservative Judaism, which represents the movement’s more than 750 synagogues with 1.5 million members in North America.
“Most of our congregations will not be of one mind, the same way that we were not of one mind,” said Rabbi Epstein, also a law committee member. “Our mandate is to help congregations deal with this pluralism.”
Some synagogues and rabbis could leave the Conservative movement, but many rabbis and experts cautioned that the law committee’s decision was unlikely to cause a widespread schism.
Before the vote, some rabbis in Canada, where many Conservative synagogues lean closer to Orthodoxy than in the United States, threatened to break with the movement.
But Jonathan D. Sarna, a professor of American Jewish history at Brandeis University, said: “I find it hard to buy the idea that this change, which has been widely expected, will lead anybody to leave, because synagogues that don’t want to make changes will simply point to the rulings that will allow them not to make any changes. This is not like a papal edict.”
The question of whether to admit and ordain openly gay rabbinic students will now be taken up by the movement’s seminaries. The University of Judaism, in Los Angeles, has already signaled its support, said Rabbi Elliot Dorff, its rector and the vice chairman of the law committee. He co-wrote the legal opinion allowing gay ordination and unions that passed on Wednesday.
The Jewish Theological Seminary in New York, the flagship school in Conservative Judaism, will take up the issue in meetings of the faculty, the students and the trustees in the next few months, Chancellor-elect Arnold Eisen said in an interview. Mr. Eisen said he personally favored ordaining gay rabbis as long as it was permissible according to Jewish law and the faculty approved.
“I’ve been asking the faculty, and time and again I got the same answer,” Mr. Eisen said. “People don’t know what they themselves think, and they don’t know what their colleagues are thinking. There’s never been a discussion like this before about this issue.”
The law committee has passed contradictory rulings before, on issues like whether it is permissible to drive to synagogue on the Sabbath. But the opinions it approved on Wednesday reflect the law committee’s split on homosexuality.
The one written by Rabbi Roth upholds the prohibition on gay rabbis that the committee passed overwhelmingly in 1992. Another rebuts the idea that homosexuality is biologically ingrained in every case, and suggests that some gay people could undergo “reparative therapy” to change their sexuality.
The ruling accepting gay rabbis is itself a compromise. It favors ordaining gay rabbis and blessing same-sex unions, as long as the men do not practice sodomy.
Committee members said that, in practice, it is a prohibition that will never be policed. The ruling was intended to open the door to gay people while conforming to rabbinic interpretations of the biblical passage in Leviticus which says, “Do not lie with a male as one lies with a woman; it is an abomination.”
The committee also rejected two measures that argued for a complete lifting of the prohibition on homosexuality, after deciding that both amounted to a “fix” of existing Jewish law, a higher level of change that requires 13 votes to pass, which they did not receive.
Rabbi Gordon Tucker, the author of one of the rejected opinions, said he was satisfied with the compromise measure. “In effect, there isn’t any real practical difference,” he said.
The Conservative movement was once the dominant stream in American Judaism but is now second in numbers to the Reform movement. Conservative Judaism has lost members in the last two decades to branches on the left and the right. Pamela S. Nadell, a professor of history and director of the Jewish Studies program at American University, said, “The conservative movement is wrestling with the whole question of how it defines itself, whether it still defines itself as a halachic movement, and that’s why there was so much debate and angst over this.”
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
