.
Πολλοί είναι οι γκέι μάγειρες που κατά καιρούς έχουν δημοσιεύσει συνταγές απευθυνόμενες ειδικά σε ομοφυλόφιλους συνδαιτυμόνες, ή στους ακομπλεξάριστους εκείνους που μπορούν να εκτιμήσουν τη φαντασία και το χιούμορ στη κουζίνα.
Αν λοιπόν, μέρες που είναι, ενδιαφέρεστε για κάτι ξεχωριστό, σας έχουμε εδώ μια βασική λίστα οδηγών μαγειρικής με μια camp, ας πούμε, γαστρονομική ματιά:
Lou Rand: “The Gay Cookbook” (1965, ΗΠΑ)
Donna Clark: “The Queer Cookbook” (1996, ΗΠΑ)
Leopoldo Alas y José Infante: “¿Entiendes de cocina?. Lo que comen los gays”, (2002, Ισπανία)
Trey Bienville: “Gay Gourmet. The Queer Cuisine of New Orleáns” (2003, ΗΠΑ)
Πολλοί είναι οι γκέι μάγειρες που κατά καιρούς έχουν δημοσιεύσει συνταγές απευθυνόμενες ειδικά σε ομοφυλόφιλους συνδαιτυμόνες, ή στους ακομπλεξάριστους εκείνους που μπορούν να εκτιμήσουν τη φαντασία και το χιούμορ στη κουζίνα.
Αν λοιπόν, μέρες που είναι, ενδιαφέρεστε για κάτι ξεχωριστό, σας έχουμε εδώ μια βασική λίστα οδηγών μαγειρικής με μια camp, ας πούμε, γαστρονομική ματιά:
Lou Rand: “The Gay Cookbook” (1965, ΗΠΑ)
Donna Clark: “The Queer Cookbook” (1996, ΗΠΑ)
Leopoldo Alas y José Infante: “¿Entiendes de cocina?. Lo que comen los gays”, (2002, Ισπανία)
Trey Bienville: “Gay Gourmet. The Queer Cuisine of New Orleáns” (2003, ΗΠΑ)
12 σχόλια:
E, όχι.
Τώρα αυτό τί είναι; Προσπάθεια εναλλακτικής διαφήμισης βιβλίων μαγειρικής στον καιρό του politically correct (ας ενισχύσουμε τους gay να φανούμε προοδευτικοί); Χρησιμοποίηση της gay ταυτότητας από τους συγγραφείς για να κάνουν ένα βιβλίο να πουλήσει; Αυτο-γκετοποίηση με το διαχωρισμό gay και straight κουζίνας; Η φαινόμενο απύθμενης βλακείας; (no offense erva)
Ας μου δώσει κάποιος τον ορισμό της gay κουζίνας, γιατί εγώ είμαι γκαγκά.
Φίλε erva_cidreira
Πολύ νόστιμα όλα αυτά για την γκέι κουζίνα. Όμως, αν τα σκεφτούμε λίγο καλύτερα, γίνονται αφορμή για κάποια ερωτήματα, με απαντήσεις καθόλου δεδομένες.
«Γκέι κουζινα» λοιπόν. «Τι ανοησίες, υπάρχει τέτοιο πράμα;» θα αναφωνήσει κάποιος συντηρητικός στρέιτ. Κι όμως. Η κουλτούρα κάθε ανθρώπου επηρεάζεται από πολλές διαφορετικές παραμέτρους˙ η σεξουαλικότητά μας είναι μια από αυτές. Η προτίμηση στο ίδιο φύλο δεν μπορεί παρά να επηρεάζει όλες τις πολιτισμικές μας εκφράσεις. Δεκτό λοιπόν ότι και για την τέχνη της μαγειρικής, για την απόλαυση του τρώγειν, θα μπορούν να οριστούν κάποιες γκέι παραλλαγές.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά: Οτι η κουλτούρα του καθενός δεν καθορίζεται αποκλειστικά από τη σεξουαλικότητά του. Αυτό σημαίνει ότι εμείς οι γκέι θα το παρατραβήξουμε αν, στην προσπάθειά μας να διατρανώσουμε την ταυτότητά μας, φτάσουμε να κολλάμε το επίθετο «γκέι» σε ο,τιδήποτε. Άλλως ειπείν, αν φτάσουμε να απολυτοποιήσουμε τη σεξουαλικότητά μας ως ταυτοτικό στοιχείο. Στο τέλος θα μιλάμε για γκέι αρχιτεκτονική, γκέι μαθηματικά, γκέι μαχαιροπήρουνα, γκέι δημητριακά για πρωινό, γκέι δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Και τότε, θα έχουμε πετύχει να γίνουμε ένα ωραίο, περίκλειστο, ναρκισσιστικό και αυνανιστικό γκέτο. Δεν θα είμαστε πολίτες, θα είμαστε ομοφυλόφιλοι! Και παράλληλα, θα έχουμε κάνει πλούσιους όλους τους έξυπνους που θα επενδύσουν σ’ αυτό, πουλώντας μας λάιφσταϊλ και καταναλωτισμό που θα ικανοποιεί την επιθυμία μας να υψώνουμε το ανάστημα της ετερότητάς μας.
Εξάλλου, πάντα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί όταν ακούμε για λάιφσταϊλ˙ πολλές φορές, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί ένα πολύ ωραίο περιτύλιγμα για το απόλυτο κενό.
Σημειώνω βέβαια ότι δύο από τα βιβλία που αναφέρεις φαίνονται ενδιαφέροντα γιατί δείχνουν να πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα: Το “Gay Gourmet. The Queer Cuisine of New Orleáns” παραπέμπει στην κουλτούρα μιας συγκεκριμένης, ιδιαίτερης περιοχής˙ οι δε Leopoldo Alas και José Infante, που υπογράφουν το “¿Entiendes de cocina?. Lo que comen los gays”, είναι γνωστοί γκέι λογοτέχνες της Ισπανίας (όπως μας λέει η ανθολογία «Η έλξη των ομονύμων» που τους περιλαμβάνει). Για να το πω αλλιώς, φαίνεται πως αποτελούν συμβολή στη μελέτη του γενικότερου μορφώματος που ονομάζεται φιλομόφυλη κουλτούρα.
Ευχαριστώ για την υπομονή. Καλή χρονιά!
Σημειώνω ότι όταν έγραψα το σχόλιό μου δεν είχε δημοδιευθεί το σχόλιο της renton. Ως ένα σημείο συμπίπτουμε βέβαια, όχι απόλυτα όμως. Όσα έγραψα παραπάνω μπορούν να διαβαστούν και ως απάντηση στη renton. Με λίγα λόγια, ναι, είναι παρατραβηγμένο να μιλάμε για γκέι κουζίνα, όμως... ως ένα βαθμό μπορώ να δεχτώ την ύπαρξή της.
Για το θέμα της γκέι και λεσβιακής κουλτούρας, επιτρέψτε μου να παραπέμψω όποιον ενδιαφέρεται στο μπλογκ μου, όπου στο ποστ της 9.12.06 εξηγώ τις απόψεις μου.
desiderius: Γκέι μαχαιροπήρουνα; Πόσο δίκιο έχεις.
Άλλωστε όλοι ξέρουμε ότι στις χώρες που δεν έχει αναπτυχθεί ένα ισχυρό γκέι κίνημα, π.χ. πολλές της Ασίας και στην Αφρική, οι άνθρωποι εξακολουθούν να τρώνε με ...τα χέρια :)
renton: Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί ενώ δεν έχουμε αντίρρηση για μια έμφυλη θεώρηση της μαγειρικής (η κουζίνα της μαμάς, της γιαγιάς, της θείας κλπ) ή να τη συσχετίσουμε με την εθνικότητα ή τη γεωγραφική περιοχή, π.χ. Ιαπωνική κουζίνα ή κουζίνα του Ειρηνικού, τρομάζουμε στην ιδέα ότι μπορεί να υπάρχει οποιαδήποτε επιρροή από τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή ακριβέστερα από την κουλτούρα που έχει να κάνει με αυτόν.
Και καλά, ο Αθήναιος νομίζει ότι ζει τον εφιάλτη του straight story, οι υπόλοιποι όμως;
Υποχρεωτικό συμπληρωματικό διάβασμα:
"Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ GAY ΜΟΥΣΑΚΑ", http://observer-artois.blogspot.com/2006/12/gay_30.html
Αγαπητέ erva,
Άναψε η συζήτηση. Γύρισε κι ο artois και δέσαμε! Δίκιο έχεις σε γενικές γραμμές. Θα αποφύγω μόνο να κοτσάρω την ταμπέλα του ομοφοβικού στον Αθηναίο. Τα έχουμε ξαναπεί, με αφορμή τα σχόλια του Δήμου και το ποστ σου για τις λεσβίες, και έχουμε ξαναδιαφωνήσει σ’ αυτό: Είμαι λίγο επιεικής με τους ετεροφυφλόφιλους που δυσκολεύονται να μας καταπιούν όχι μόνο ως σεξουαλική μα και ως πολιτισμική υποομάδα. Ας προσπαθήσουμε να τους εξηγήσουμε τουλάχιστον... (Βέβαια τείνω να συμμεριστώ την απαισιοδοξία σου, ότι δύσκολα θα καταλάβουν. Τι να πω, ίσως να έχω άδικο κι εσύ δίκιο...)
Να μας καταπιούν όχι μόνο ως σεξουαλική μα και ως πολιτισμική υποομάδα;
Μα κανείς δεν είπε να μας καταπιούν αμάσητους. Αντιθέτως καλό θα ήταν να μην αφήσουν τη «γεύση του φόβου» να παραλύει τους γευστικούς υποδοχείς τους, και το μυαλό τους. Κι ας απολαύσουν μια διαφορετική γι’ αυτούς εμπειρία.
Κατά τα άλλα, είσαι 24 χρονών και πιστεύεις ότι με καλή θέληση , διάλογο και εξηγήσεις θα αλλάξεις τον κόσμο. Μακάρι να είσαι εσύ που θα έχεις το δίκιο. Σου το εύχομαι ολόψυχα. Μαζί με τις ευχές μου για Καλή Χρονιά, εννοείται.
Εrva μου, κανένα κόσμο δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξω. Απλώς με τη στάση μου αυτή καταθέτω το στίγμα μου: είμαι βαθιά και σταθερά υπέρμαχος της προσέγγισης˙ παραμένω πρόθυμος να δείξω κάθε επιείκια σ’ αυτήν την προσπάθεια˙ και θέλω να ‘μαι ο τελευταίος που θα μπορεί να κατηγορηθεί για αποκλεισμούς και για υψωμένα τείχη.
Τα συμπληρωμάτικά αναγνώσματα θα τα διαβάσω μετά.
desiderius με κάλυψες, ως προς το 2ο μέρος του πρώτου σου σχολίου. erva, όταν μιλάς για φόβο των straight, μεταθετεις αλλού το πσράλογο (κατά τη γνώμη μου πάντα) της κατάστασης. Δεν υπάρχει κανένας φόβος, υπάρχει σκεπτικισμός ως προς τη σκοπιμότητα των εκδόσεων αυτών.
Αν εσάς δε σας κάνει για φτηνό διαφημιστικό κόλπο, αν ο gay πρώτος και καλύτερος δε θεωρεί τον εαυτό του ΗΔΗ ενσωματωμένο στην κοινωνία, (εφόσον οι gay δεν είναι τα πράσινα πλασματάκια με τα τρίγωνα κεφάλια, αλλά ο κολλητός μας, η ξαδέλφη μας, κλπ κλπ, άνθρωποι που βλέπουμε και μιλάμε καθημερινά), και συνεχίζει να διαφοροποιεί τον εαυτό του μέσω gay recipes και άλλων χαριτωμενιών, τί να πω.
Renton: Υπάρχει ένα σημείο που έχω την εντύπωση ότι δεν σου είναι πλήρως κατανοητό. Η ενσωμάτωση των γκέι στην κοινωνία δεν σημαίνει την από μέρους τους αποδοχή πολιτισμικών δεδομένων τα οποία πιθανόν να μην τους εκφράζουν. Αυτό θα ήταν μάλλον αλλοτρίωση. Για την ακρίβεια είναι η κοινωνία που πρέπει με σεβασμό να εκφράζει όλα τα μέλη της κι όχι αυτά που οφείλουν να προσαρμόζονται πειθαρχικά σε ένα ηγεμονικό, κυρίαρχο πολιτισμικό μοντέλο.
Γιατί υποθέτω ότι δεν θα πέρναγε από το μυαλό κανενός μας να θεωρήσει ότι π.χ. η ενσωμάτωση των μουσουλμάνων στην ελληνική κοινωνία περνάει από την κατανάλωση του χοιρινού. Ή όχι;
Επιπλέον, η γαστρονομία είναι υλικά, τρόποι μαγειρέματος, συνταγές, σερβίρισμα με όλα τα συμπαρομαρτούντα, από την αισθητική μέχρι την κοινωνική ιεράρχηση των συνδαιτυμόνων. Αν νομίζεις ότι όλα αυτά είναι «οικουμενικά», τότε σίγουρα σφάλλεις.
Οι ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες δικαιούνται να αναζητήσουν τους δικούς τους τρόπους έκφρασης ΚΑΙ στην κουζίνα, στην τραπεζαρία, στο εστιατόριο. Πόσο ξεχωριστοί θα είναι αυτοί, μένει να το διαπιστώσουμε. Και σε κάθε περίπτωση αυτό θα είναι πηγή πλούτου για όλους μας, δεν νομίζεις;
Βασικά νόμιζα ότι η κουζίνα και τα όσα προϋποθέτει (αγάπη, φροντίδα για τους ανθρώπους μας) είναι όντως οικουμενικά, αλλά το τελευταίο σου επιχείρημα ήταν τόσο καλοδιατυπωμένο και το ύφος σου τόσο προσηνές που κοντεύεις να με πείσεις.
Erva, συγχαρητήρια!
Με τη βοήθεια και του Artois κατάφερες το ακατόρθωτο: να μεταπείσεις μια ετεροφυλόφιλη στα θέματα της φιλομόφυλης έκφρασης!
Πλάκα κάνω βέβαια. Και με τίποτα δεν συνδέω την ιδιότητα του ετεροφυλόφιλου με τη στενοκεφαλιά απέναντι στα θέματα αυτά. Αυτό θα ήταν αντίστροφος ρατσισμός. Απλώς αν είσαι στρέιτ και δεν έχεις ανάλογες εμπειρίες περιθωριοποίησης από κάποια πλειοψηφούσα ομάδα, είναι δύσκολο να καταλάβεις κάποια λεπτά σημεία.
Αγαπητή renton, μια μόνο κουβέντα επιπλέον, πλάι στα πολύ σοφά που λέει ο λέει ο erva. Λες: «αν ο gay πρώτος και καλύτερος δε θεωρεί τον εαυτό του ΗΔΗ ενσωματωμένο στην κοινωνία (...) και συνεχίζει να διαφοροποιεί τον εαυτό του μέσω gay recipes και άλλων χαριτωμενιών, τί να πω.» Σ’ το ξαναλέω ότι αυτό που ονομάζεις διαφοροποίηση είναι απλώς κατάθεση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που συνεπάγεται ένα συγκεκριμένο ταυτοτικό στοιχείο μας. Δεν έχει την πρόθεση ούτε να διαχωρήσει ούτε να αποκλείσει. Η λογική που όντως ευθύνεται για αποκλεισμούς είναι αυτή που περιγράφει ο erva, και δείχνεις να ακολουθείς χωρίς να το καταλαβαίνεις κι εσύ: Ότι η κουλτούρα της πλειοψηφίας είναι η μία και μοναδική, κάθε απομάκρυνση από την οποία ισοδυναμεί με δημιουργία περίκλειστου γκέτο.
Δημοσίευση σχολίου