ΑΝΕΠΙΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 3. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

.

Η απάντηση της Μαρίνας Γαλανού στον διάλογο που έλαβε χώρα με βάση την αρχική επιστολή της στην καταχώρηση ΑΝΕΠΙΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 3 (18-7-2006):

.

Το συγκεκριμένο άρθρο μου, κατ’ αρχήν σκοπό είχε να θίξει το περιβόητο θέμα του «γκέι κινήματος» στην Ελλάδα. Αν υπήρξε, αν υπάρχει, αν μπορεί να υπάρξει και κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί να υπάρξει.

Εν συντομία, μπορώ να παραθέσω τις διεκδικήσεις-αιτήματα της Ελληνικής Ομοφυλοφιλικής Κοινότητας (ΕΟΚ), στην οποία είμαι (προσωρινή μέχρι το συνέδριο του Οκτωβρίου) Γενική Γραμματέας:

1) Κατάρτιση νομοθεσίας που θα κάνει νόμο του κράτους τον Πολιτικό Γάμο μεταξύ Ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Δεν δεχόμαστε οποιαδήποτε ημίμετρα που ακούν στο όνομα «Σύμφωνο Συμβίωσης» ή όπως αλλιώς θέλουν να τα ονομάζουν που υποτιμούν την νοημοσύνη μας και διαιωνίζουν τις διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού.

2) Νομική αναγνώριση της ομοφυλόφιλης, λεσβιακής, τρανσέξουαλ γονεϊκότητας. Το δικαίωμα της δημιουργίας οικογένειας και υιοθεσίας πρέπει να ισχύει για όλους τους πολίτες αυτής της χώρας.

3) Απάλειψη της έννοιας των λεγομένων «χρηστών ηθών» σε όποιον νόμο του Ελληνικού Κράτους υπάρχει, και, κυρίως από το Άρθρο 5, παράγραφος 1, όπου αναφέρεται ότι: «Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη». Η απαράδεκτη αυτή διάταξη περί χρηστών ηθών έχει γίνει κατά καιρούς ευκαιρία δίωξης πολλών ομοφυλόφιλων, λεσβιών, τρανσέξουαλ.

4) Άμεση κατάργηση του άρθρου 347 του Ποινικού Κώδικα «ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ ΑΣΕΛΓΕΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΡΡΕΝΩΝ», το οποίο είναι πιστό αντίγραφο της φοβερής παραγράφου 175 του Γερμανικού Ποινικού Κώδικα βάση της οποίας εκατοντάδες χιλιάδες ομοφυλόφιλοι δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί και η οποία καταργήθηκε στην Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του ’70.

5) Επέκταση του νόμου N.927/1979 (ΦΕΚ 139 Α'), που αναφέρεται σε "Κυρώσεις κατά φυλετικών, θρησκευτικών διακρίσεων". Να επεκταθεί και στις περιπτώσεις διακρίσεων για λόγους σεξουαλικού προσανατολισμού (Ο νόμος 3304/05 καλύπτει μόνο την προστασία από διακρίσεις στην εργασία και στον χώρο απασχόλησης, εκτός του ότι έχει αρκετές ασάφειες που πρέπει να βελτιωθούν).

Αυτά, εν συντομία επαναλαμβάνω.

Αν θέλετε μπορούμε να τα συζητήσουμε εκτενέστερα.

Συγκεκριμένα στο ζήτημα του συμφώνου συμβίωσης, ή όπως αλλιώς θέλουν να το ονομάζουν, λέω ότι θα πρέπει να είναι απορριπτέο από την κοινότητα για δύο λόγους:

a) Για λόγους στρατηγικής. Ποτέ δεν ζητάς το ελάχιστο. Ζητάς το μέγιστο, αν θες να πετύχεις έστω το ελάχιστο.

b) Για λόγους ουσίας. Ο πολιτικός γάμος και η οικογένεια προστατεύονται από το σύνταγμά μας. Με τον πολιτικό γάμο προκύπτουν αυτομάτως όλα τα υπόλοιπα: ασφαλιστικές καλύψεις, κληρονομικά δικαιώματα και πολλά-πολλά ακόμη, χωρίς να χρειάζονται επιμέρους ρυθμίσεις. Ενώ με το σύμφωνο συμβίωσης, κάθε φορά θα χρειάζεται να γίνονται αλλαγές στους επιμέρους νόμους ώστε να προβλέπεται η Χ διάταξη και για το σύμφωνο συμβίωσης. Ξέχωρα ότι τελικά θα αποτελεί διάκριση. Δεν καταλαβαίνω γιατί για τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια θα πρέπει να ισχύει το Χ και για τα ομοφυλόφιλα το Υ. Γιατί κάποιοι πολίτες αυτοί της χώρας θα πρέπει να είναι «πιο ίσοι από τους ίσους».

Επίσης αν διαβάσετε την πρόταση νόμου για το σύμφωνο συμβίωσης που κατέθεσε δημόσια το ΠΑΣΟΚ εδώ και αρκετούς μήνες, αν και στην Βουλή δεν την κατέθεσε ποτέ, και προσωπικά αμφιβάλλω αν τελικά θα την καταθέσει, θα δεις ότι έχει απαράδεκτες διατάξεις που συνιστούν ευθεία διάκριση. Ειδικά αυτή η συγκεκριμένη πρόταση πρέπει να είναι κάθετα απορριπτέα (νομίζω ότι στην συγκεκριμένη ιστοσελίδα που φιλοξενεί τις απόψεις μας υπάρχει κάπου δημοσιευμένη αυτή η πρόταση νόμου, μπορείτε να την διαβάσετε και να κρίνετε).

Και ας πάψουμε πια να πιπιλάμε την καραμέλα που μας «πουλάει» ο Υπ. Δικ. Παπαληγούρας, ότι η Ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη και γι’ αυτό ας μην ζητάμε πολιτικό γάμο, αλλά σύμφωνο συμβίωσης για να μην «προκαλούμε» δήθεν, το κοινό αίσθημα γιατί είναι συντηρητική η κοινωνία μας (έτσι κοντολογίς, μας συστήνουν το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός και θεωρούν ορισμένοι ότι είναι και προωθημένες απόψεις…ήμαρτον δηλαδή). Η Ισπανική κοινωνία, που προ 15-20 χρόνων ήταν όσο συντηρητική ήταν και η Ελληνική, έκανε μέσα σ’ αυτά τα χρόνια πολύ γρήγορα βήματα, ενώ δεν θα πρέπει να αγνοούμε ότι η Καθολική Εκκλησία της Ισπανίας έφερε (και εξακολουθεί να φέρνει) πολύ σοβαρά εμπόδια και η στάση της ήταν τόσο αρνητική όσο και της δικής μας ορθόδοξης. Παρ’ όλα αυτά αυτή τη στιγμή στην Ισπανία μέσα σε λίγο παραπάνω από ένα χρόνο έχουν γίνει περίπου 1500 πολιτικοί γάμοι ομοφυλόφιλων και αρκετές υιοθεσίες.

Όλα αυτά όμως για να γίνουν, θα πρέπει να υπάρχει συνειδητοποίηση στους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες, ώστε να εμπεδωθεί η αίσθηση του «γκέι κινήματος» που αυτή την στιγμή, σαφώς δεν υφίσταται.

Φιλικά

Μαρίνα Γαλανού. (29-8-2006)