Οι ομοφυλόφιλοι είναι συνέχεια στα πόδια των γυναικών: «Κούκλα μου, γλυκιά μου, άγγελέ μου, θεά μου…» Ποτέ δεν χορταίνουν να τα λένε όλα αυτά, ούτε οι γυναίκες να τα ακούνε, άλλωστε. Περνούν γύρω απ’ το λαιμό των γυναικών γιρλάντες από κομπλιμέντα, περιδέραια από ανθισμένες κολακείες, με τα οποία και τις στραγγαλίζουν. Οι ωραίες φιλενάδες τους είναι πανευτυχείς: οι γυναίκες δεν ντύνονται για να αρέσουν στους άντρες, αλλά για να αρέσουν στους ομοφυλόφιλους, και για να εντυπωσιάσουν τις άλλες γυναίκες, γιατί αγαπούν τις ακρότητες.
- Είναι τόσο χαριτωμένοι! Έχουν τόσο καλό γούστο!
Και το καλό γούστο είναι να τους αρέσουν τα μαδημένα φρύδια, σίγουροι πως έτσι οι αντίζηλές τους μοιάζουν με βοϊδοκεφαλές, όπως και τα ξανθά μαλλιά με τις μαύρες ρίζες, τα ορθοπεδικά παπούτσια που τις μεταμορφώνουν σε ανάπηρες, το πασαλειμμένο με δύσοσμο λίπος πρόσωπό τους που θα αηδιάσει τους άντρες. Και αν καταφέρουν να τις πείσουν να κόψουν και το στήθος τους, ε, τότε πια, θρίαμβος, Νενίκηκά σε, Σολομών!
Πόσες νέες γυναίκες δεν έχω δει να πεθαίνουν κάτω από την επιτήδεια, μεθυστική επίδραση της «αισχρής αδελφής»: ο θάνατος, τα ναρκωτικά, η ασχήμια, η οικονομική καταστροφή, το διαζύγιο, το σκάνδαλο, όλα είναι θεμιτά προκειμένου να εξαλείψουν τον ανταγωνισμό και να εκδικηθούν τη γυναίκα. Οι αδελφές θέλουν να είναι γυναίκες, είναι όμως πολύ κακές γυναίκες.
-Είναι χαριτωμένοι!
Για να κατατροπώσουν τη γυναίκα, την ακολουθούν σαν σκιά, παντού εκτός απ’ το κρεβάτι’ οι αδελφές γίνονται ντεκορατέρ, κομμωτές, σχεδιαστές (!), αλλά κυρίως μόδιστροι. Σπρώχνουν τις γυναίκες στον γκρεμό μιας θανάσιμης εκκεντρικότητας, στην τεχνητή τους κόλαση.
Paul Morand: Η αύρα της Σανέλ. Αυτοβιογραφική αφήγηση της Coco Chanel ( Άγρα, 2011)
Διαβάστε: Gay Βιβλιογραφία στα ελληνικά Νο 762
1 σχόλιο:
Η Κοκό Σανέλ προσκάλεσε τον Πωλ Μοράν να την επισκεφτεί στο Σαιντ-Μόριτς προς το τέλος της δεκαετίας του '40 για να του υπαγορεύσει τα απομνημονεύματά της. Οι σημειώσεις που κράτησε ο Μοράν ανασύρθηκαν έναν μόλις χρόνο μετά το θάνατο της Σανέλ το 1971. Τις επεξεργάστηκε και τις εξέδωσε το 1976.
Σε κάποια σημεία σε αυτά τα επιλεκτικά, καυστικά απομνημονεύματα η μάσκα πέφτει και βλέπουμε στιγμιαία το αληθινό πρόσωπο του εύθραυστου, μοναχικού πλάσματος που έφερε την επανάσταση στο γυναικείο ντύσιμο και αναδείχθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα "ιερά τέρατα" του εικοστού αιώνα.
Μέσα από την καταγραφή του Μοράν, η Σανέλ μας μιλά για τη φιλία της με τη Μίσια Σερτ, για τους άνδρες στη ζωή της (τον Μπόυ Καπέλ, τον δούκα του Ουεστμίνστερ, ανθρώπους από τους κύκλους της τέχνης όπως ο Πικάσσο, ο Κοκτώ, ο Ντιάγκιλεφ, ο Στραβίνσκυ, ο Ερίκ Σατί), για τη φιλοσοφία της περί μόδας. Δεν χαρίζεται σε κανέναν. Το βιβλίο βρίθει από ευφυείς, πρωτότυπες και βαθιές σκέψεις και φράσεις.
Τα απομνημονεύματα της Σανέλ, ειπωμένα με τα δικά της λόγια, δίνουν ζωηρές περιγραφές και απεικονίζουν τη δύναμη του χαρακτήρα της, αφήνοντας το βλέμμα μας να διακρίνει καθαρά στην αφηγήτρια τη γυναίκα και τη δημιουργό του οίκου Σανέλ.
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Δημοσίευση σχολίου