ΜΠΙΛΙ ΜΠΟ

Το 1987, που ο Βilly Bo έπεσε θύμα του AIDS, ήταν ήδη ένας πολλά υποσχόμενος σχεδιαστής στην Αμερική. Είχε ανοίξει δική του μπουτίκ στη Νέα Υόρκη και ετοιμαζόταν να «πετάξει» σε διεθνή μήκη και πλάτη. Ολο αυτό το «οικοδόμημα» βεβαίως καταποντίστηκε με τον θάνατό του!
Τον θυμάμαι να πρωταγωνιστεί στα πιο γκλάμορους πάρτι της Αθήνας. Μόλις έμπαινε μέσα στον χώρο, όλα τα βλέμματα έπεφταν πάνω του. Τότε δεν υπήρχαν κουτσομπολίστικες εκπομπές στην τηλεόραση (ήταν μόνο τα κρατικά κανάλια) και οι κοσμικογράφοι των εφημερίδων και των περιοδικών είχαν την τιμητική τους. Οι κοσμικογράφοι της εποχής και άλλοι παλιοί καλοί δημοσιογράφοι, όπως ο Ιακχος-Ζάχος Χατζηφωτίου και η Φρίντα Μπιούμπι, μονοπωλούσαν στις στήλες τους τα κατορθώματά του. Μέχρι που μια αποφράδα μέρα του 1987 πληροφορηθήκαμε ότι έπασχε από τον καταραμένο ιό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις φωτογραφίες του και τη συνέντευξή του -τότε που ήταν βαριά άρρωστος- στη Λένα Ζαννιδάκη για το περιοδικό «Ταχυδρόμος». Μία εικόνα χίλιες λέξεις... Ο μέχρι πρότινος κούκλος, πλούσιος, διάσημος και... επηρμένος τώρα ήταν εξαϋλωμένος (έδειχνε σκιά του εαυτού του...) και τα λεγόμενά του ήταν πλέον πολύ πιο γήινα και ανθρώπινα. Λαβωμένος από μια αρρώστια για την οποία τότε δεν είχε ακόμη ξεκαθαριστεί ο τρόπος με τον οποίο μεταδίδεται ήταν ο φόβος και ο τρόμος για όλους μας! Φοβόμασταν να φιληθούμε (ακόμη και σταυρωτά...) αλλά και χειραψία να κάνουμε... Αφήστε δε που οι περισσότεροι άνθρωποι της showbiz είχαν πάθει υστερία και έτρεχαν σε μικροβιολογικά εργαστήρια για εξετάσεις...
Προσωπικά, το μεγαλύτερο σοκ με το ΑIDS το έπαθα το 1994, όταν πήρα συνέντευξη από τον Νάσο Β... για το περιοδικό «Λοιπόν». Ο Νάσος ήταν «ο κολλητός φίλος και ο εραστής του Billy Bo», σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής. Ο ίδιος στην τελευταία του συνέντευξη μου είπε μεταξύ των άλλων: «Από την εποχή της ασθένειας του Βασίλη ήξερα ότι και εγώ ήμουν φορέας. Θα μπορούσα να κάνω μεγάλο κακό, αλλά δεν το έκανα. Χρησιμοποιούσα πάντα προφυλακτικό και λέω σε όλους να το χρησιμοποιούν. Γιατί ο έρωτας και το σεξ είναι όμορφα πράγματα και το καλό είναι να συνδυάζονται. Οσο για το δεύτερο, αν γίνεται στην εποχή μας ανεξέλεγκτα, σκοτώνει. Ζωντανό παράδειγμα είμαι εγώ. Δεν κρύβω την αλήθεια μου. Αγωνίζομαι για να σταθώ στα πόδια μου, να ζήσω. Δεν το βάζω κάτω. Ομως, καλό είναι να μη
βρεθεί ποτέ κανείς άλλος στη θέση μου».
Η συνέντευξη με τον Νάσο -τον πρώην αθλητή και κούκλο της Αθήνας- έγινε περίπου έναν μήνα πριν πεθάνει. Τον συνάντησα σε μια γκαρσονιέρα στον Πειραιά να παλεύει με λεβεντιά απέναντι στην αρρώστια του. Αν και φοβερά αδυνατισμένος -είχε μάλιστα χάσει και το φως του- ήταν νηφάλιος και κατασταλαγμένος. Με ηχηρή φωνή μου τόνισε: «Δεν έκανα κάτι κακό για όλα τα βάσανα που με έχουν βρει. Ακόμα και με τον Βασίλη μάς έδενε μια αληθινή αγάπη. Με λάτρευε και τον λάτρευα. Είναι κακό όταν δύο άντρες γνωρίζουν τη μεγάλη αγάπη; Είναι θέμα ψυχής... »

Ο Βασίλης ήταν ένας αληθινός σταρ. Κι αν ζούσε θα ήταν ακόμα πρώτος! Οπου εμφανιζόμασταν, γινόταν ο χαμός. Από γυναίκες και άντρες που ήθελαν να τον γνωρίσουν και να τον συγχαρούν. Το ότι προσβλήθηκε από AIDS ήταν μια κακιά στιγμή. Γιατί τότε που συνέβη αυτό δεν γνωρίζαμε την αρρώστια. Ετσι κόλλησα κι εγώ και γι' αυτό δεν ρίχνω ευθύνες σε κανέναν. Νομίζω ότι ο θάνατος του Βασίλη έφερε κάτι θετικό στον κόσμο μας. Από αυτόν έμαθαν οι περισσότεροι Ελληνες τι θα πει AIDS».
ΥΓ. Μετά τον θάνατό του, ο Βilly Bo πέρασε στη μνήμη μόνον εκείνων που δεν πάσχουν από αμνησία. Και -δυστυχώς, όπως αποδείχτηκε- αυτοί που τον θυμούνται είναι ελάχιστοι. Λες και κάποιοι τον ζήλευαν τόσο πολύ που ήθελαν να σβηστεί από τον χάρτη.
ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΜΠΟΥΜΙΑΣ (Espresso, 7-6-2009)