Στην ελληνική δημοκρατία υπάρχει χώρος για όλες τις τάσεις και συμπεριφορές. Οπωσδήποτε ο ομοφυλοφιλικός έρωτας μεταξύ ανδρών είναι γενικά αποδεκτός και δεν καταδικάζεται, εφ’ όσον οι τρόποι συμπεριφοράς δεν προσβάλλουν το δημόσιο περί ηθικής αίσθημα και την αισθητική της κοινωνίας. Μόνο ομοφυλόφιλοι με παθητικό ρόλο, θρασύτατοι, με προκλητική εμφάνιση και ανιδείς τρόπους αποτελούν αντικείμενο χλευασμού στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα και ερέθισμα στην έμπνευση των σατυρικών ποιητών. Διακωμωδούνται με διάφορα προσωνύμια, όπως λακόπρωκτος, ευρύπρωκτος, ροδοδάφνη, αρσενική πόρνη ή κατεπειγών κίναιδος, και πολλά άλλα.
Σύμφωνα με τον Ανδρ. Λεντάκη [Ο έρωτας στην αρχαία Ελλάδα, εκδ. Καστανιώτη, 1998], η ανδρική πορνεία εμφανίζεται στην κωμική ποίηση από τον 7ο π.Χ. αι. Από τον Αρχίλοχο μέχρι και το τέλος της αρχαίας κωμωδίας (Αριστοφάνης, Πλάτων, Θεόπομπος) και κυρίως οι ποιητές της μέσης κωμωδίας (Εύβουλος, Αλέξις, Αντιφάνης) έχουν αφήσει εξαιρετικά κείμενα που οδηγούν σε ποικίλα συμπεράσματα για τις παρεκλίνουσες συμπεριφορές της εποχής. Γενικά εξομοιώνουν τους κίναιδους με τις πόρνες χαμηλού επιπέδου, εφ’ όσον και οι δυο επιδιώκουν την απόκτηση χρημάτων (ίσος κιναίδου και κακής πόρνης ο νους, χαίρουσιν άμφω λαμβάνοντες κέρματα). Ο ποιητής Αρχίλοχος ασχολείται με τον γνωστό κίναιδο της εποχής του, Κάπυ, και δεν διστάζει να τον κατηγορήσει για την φιλοχρηματία του, η οποία ουσιαστικά τον οδηγεί στη διαφθορά (…σίδηρος εστό μούνος ον στέργει Κάπυς / τα δ’ άλλα λήρος ην αρ’ αυτώ πλην πέους / ορθοστάδην δύνοντος ες γλουτών μυχούς…) (Σε μετάφραση Γ. Δάλλα: «Τα χρήματα είναι που γουστάρει μόνο ο Κάπυς / τα άλλα είναι φούμαρα γι’ αυτόν πλην της ψωλέας ' στητής να χώνεται στα κωλομέρια ανάμεσα / κι έτσι κοιτά τον εραστή του λιγωμένα / όση ώρα τον τρυπά κι αυτός γλυκαίνεται).
Σπύρος Κ. Ζερβός : Ροζ σκάνδαλα στην αρχαιότητα (Ταξιδευτής, 2010)
Σύμφωνα με τον Ανδρ. Λεντάκη [Ο έρωτας στην αρχαία Ελλάδα, εκδ. Καστανιώτη, 1998], η ανδρική πορνεία εμφανίζεται στην κωμική ποίηση από τον 7ο π.Χ. αι. Από τον Αρχίλοχο μέχρι και το τέλος της αρχαίας κωμωδίας (Αριστοφάνης, Πλάτων, Θεόπομπος) και κυρίως οι ποιητές της μέσης κωμωδίας (Εύβουλος, Αλέξις, Αντιφάνης) έχουν αφήσει εξαιρετικά κείμενα που οδηγούν σε ποικίλα συμπεράσματα για τις παρεκλίνουσες συμπεριφορές της εποχής. Γενικά εξομοιώνουν τους κίναιδους με τις πόρνες χαμηλού επιπέδου, εφ’ όσον και οι δυο επιδιώκουν την απόκτηση χρημάτων (ίσος κιναίδου και κακής πόρνης ο νους, χαίρουσιν άμφω λαμβάνοντες κέρματα). Ο ποιητής Αρχίλοχος ασχολείται με τον γνωστό κίναιδο της εποχής του, Κάπυ, και δεν διστάζει να τον κατηγορήσει για την φιλοχρηματία του, η οποία ουσιαστικά τον οδηγεί στη διαφθορά (…σίδηρος εστό μούνος ον στέργει Κάπυς / τα δ’ άλλα λήρος ην αρ’ αυτώ πλην πέους / ορθοστάδην δύνοντος ες γλουτών μυχούς…) (Σε μετάφραση Γ. Δάλλα: «Τα χρήματα είναι που γουστάρει μόνο ο Κάπυς / τα άλλα είναι φούμαρα γι’ αυτόν πλην της ψωλέας ' στητής να χώνεται στα κωλομέρια ανάμεσα / κι έτσι κοιτά τον εραστή του λιγωμένα / όση ώρα τον τρυπά κι αυτός γλυκαίνεται).
Σπύρος Κ. Ζερβός : Ροζ σκάνδαλα στην αρχαιότητα (Ταξιδευτής, 2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου