ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗΣ (1923-2010)

Ο Γιάννης Δαλιανίδης ήταν Έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος, από τους πιο εμπορικούς του Ελληνικού κινηματογράφου. Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 31 Δεκεμβρίου του 1923 και μεγάλωσε από θετούς γονείς. Ξεκίνησε την καριέρα του ως χορευτής και χορογράφος χρησιμοποιώντας το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Γιάννης Νταλ». Από το 1958 άρχισε να γράφει σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες. Το πρώτο του σενάριο ήταν για την ταινία «Το Τρελοκόριτσο». Την σκηνοθετική του καριέρα την ξεκίνησε το 1959 με την ταινία «η Μουσίτσα» και ακολούθησε την ίδια χρονιά η ταινία «Λαός και Κολωνάκι». Το 1961 ξεκίνησε η συνεργασία του με την Φίνος Φιλμς με την ταινία «Ο Κατήφορος». Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία και η καριέρα του Δαλιανίδη εκτινάχτηκε. Ακολούθησε η δημιουργία μιας σειράς ταινιών, κυρίως Μιούζικαλ, ένα είδος στο οποίο διακρίθηκε ιδιαίτερα. Συνολικά έχει σκηνοθετήσει περισσότερες από 60 ταινίες, στις περισσότερες από τις οποίες έχει γράψει το σενάριο ο ίδιος. Από την δεκαετία του 1970 εργάστηκε και στην τηλεόραση δημιουργώντας αρκετές τηλεοπτικές σειρές, οι περισσότερες απ' τις οποίες σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Πέθανε το Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010 σε ηλικία 87 ετών (el.wikipedia.org)

.

.
O ελληνικός κινηματογράφος, χωρίζεται σε πριν και μετά τον Γιάννη Δαλιανίδη. Η πρόταση αποδίδει απόλυτα το μέγεθος του ακούραστου Ελληνα κινηματογραφιστή. Και αυτό επειδή είναι, αδιαμφισβήτητα, ο σκηνοθέτης που τον σημάδεψε βαθύτερα και οριοθέτησε τα βασικά χαρακτηριστικά του.
O Δαλιανίδης, είναι ένας δημιουργός πολυσχιδής, πολύπλευρος και εξαιρετικά παραγωγικός. Ασχολήθηκε στην μακρά και πλούσια πορεία του με όλα τα κινηματογραφικά είδη ανεξαιρέτως: το δράμα, την κωμωδία, το μιούζικαλ, το αστυνομικό θρίλερ, βάζοντας σε όλα την προσωπική σφραγίδα του, αφήνοντας ανεξίτηλο το κινηματογραφικό του στίγμα.
Πάνω απ' όλα όμως, η σπουδαιότητά του βασίζεται στο γεγονός ότι με το μαγικό ραβδί του, άλλαξε τους χρόνους και τους ρυθμούς του σινεμά στη χώρα μας, μεταλαμπαδεύοντας την αμερικάνικη φιλοσοφία του 'κινηματογράφου του είδους'. Το κοινό τον εγκολπώθηκε -στα χρόνια του '60, η υπογραφή του μετρούσε όσο της Bουγιουκλάκη- και πολύ σύντομα το πλείστο των συναδέλφων του.
Tο στιλ Δαλιανίδη -ακίνητα πλάνα, τραγούδια, χοροί, στιλιζαρισμένες πόζες- έκανε πάταγο, κατέστησε τις ταινίες του αναγνωρίσιμες και διαχρονικές σε βαθμό που τις απολαμβάνει κάθε ηλικία, φύλο οποιασδήποτε εποχής. (filmfestival.gr)

Το τρίτο στεφάνι (1995)