25.8.10

ΤΑ ΠΕΜΠΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ



ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ

5 χρόνια (2005-2010)
4042 αναρτήσεις
6394 δημοσιευμένα σχόλια
Πρώτη ανάρτηση: ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΙΡΑΝ (25/8/2005)
.
*********

.

Την σημερινή επετειακή ανάρτηση θα ήθελα να την αφιερώσω στο άγνωστο ερωτευμένο ζευγάρι των σαραντάρηδων Ισπανών που καθόταν απέναντί μας στο βαποράκι που έκανε την τοπική γραμμή του Βοσπόρου το πρωί της περασμένης Κυριακής.
Ξέρω πως μάλλον δεν θα την δουν ποτέ, αλλά αν αυτό συνέβαινε το κείμενο του Arturo Pérez-Reverte που ακολουθεί ίσως τους επιτρέψει να καταλάβουν πόσο αξιοζήλευτοι έδειχναν στην ήρεμη, χαρούμενη, χωρίς μνησικακία αγάπη τους.

(…) soplaba un viento helado, los pasajeros íbamos encogidos de frío, y en un banco de la embarcación había una pareja, hombre y hombre, cuarentones, tranquilos. Se sentaban muy juntos, apoyado discretamente un hombro en el del compañero, en un intento de darse calor. Iban quietos y callados, mirando el agua verdegris y el cielo color ceniza. Y en un momento determinado, cuando el barco hizo un movimiento y la luz y la gama de grises del paisaje se combinaron de pronto con extraordinaria belleza, los ví cambiar una sonrisa rápida, fugaz, parecida a un beso o una caricia.
Parecían felices. Dos tipos con suerte, pensé. Aunque sea dentro de lo que cabe. Porque viéndolos allí, en aquella tarde glacial, a bordo del vaporetto que los llevaba a través de la laguna de esa ciudad cosmopolita, tolerante y sabia, pensé cuántas horas amargas no estarían siendo vengadas en ese momento por aquella sonrisa. Largas adoslescencias dando vueltas por los parques o los cines para descubrir el sexo, mientras otros jóvenes se enamoraban, escribían poemas o bailaban abrazados en las fiestas del Instituto. Noches de echarse a la calle soñando con un príncipe azul de la misma edad, para volver de madrugada, hechos una mierda, llenos de asco y de soledad. La imposibilidad de decirle a un hombre que tiene los ojos bonitos, o una hermosa voz, porque, en vez de dar las gracias o sonreír, lo más probable es que le parta a uno la cara. Y cuando apetece salir, conocer, hablar, enamorarse o lo que sea, en vez de un café o un bar, verse condenado de por vida a los locales de ambiente, las madrugadas entre cuerpos Danone empastillados, reinonas escandalosas y drag queens de vía estrecha. Salvo que alguno -muchos- lo tenga mal asumido y se autoconfine a la alternativa cutre de la sauna, la sala X, la revista de contactos y la sordidez del urinario público.
A veces pienso en lo afortunado, o lo sólido, o lo entero, que debe de ser un homosexual que consigue llegar a los cuarenta sin odiar desaforadamente a esta sociedad hipócrita, obsesionada por averiguar, juzgar y condenar con quién se mete, o no se mete, en la cama. Envidio la ecuanimidad, la sangre fría, de quien puede mantenerse sereno y seguir viviendo como si tal cosa, sin rencor, a lo suyo, en vez de echarse a la calle a volarle los huevos a la gente que por activa o por pasiva ha destrozado su vida, y sigue destrozando la de los chicos de catorce o quince años que a diario, todavía hoy, siguen teniéndolo igual que él lo tuvo: las mismas angustias, los mismos chistes de maricones en la tele, el mismo desprecio alrededor, la misma soledad y la misma amargura. Envidio la lucidez y la calma de quienes, a pesar de todo, se mantienen fieles a sí mismos, sin estridencias pero también sin complejos, seres humanos por encima de todo. Gente que en tiempos como éstos, cuando todo el mundo, partidos, comunidades, grupos sociales, reivindica sus correspondientes deudas históricas, podría argumentar, con más derecho que muchos, la deuda impagada de tantos años de adolescencia perdidos, tantos golpes y vejaciones sufridas sin haber cometido jamás delito alguno, tanta rechifla y tanta afrenta grosera infligida por gentuza que, no ya en lo intelectual, sino en lo puramente humano, se encuentra a un nivel abyecto, muy por debajo del suyo. Pensaba en todo eso mientras el barquito cruzaba la laguna y la pareja se mantenía inmóvil, el uno contra el otro, hombro con hombro. Y antes de volver a lo mío y olvidarlos, me pregunté cuantos fantasmas atormentados, cuántas infelices almas errantes no habrían dado cualquier cosa, incluso la vida, por estar en su lugar. (…)
Arturo Pérez-Reverte: AMOR GAY

Φωτογραφίες: ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ

14 σχόλια:

Το Λαγωνικό είπε...

Σου εύχομαι καλή δύναμη για να συνεχίσεις τον εκπλικτική αυτή προσπάθεια.
Να μείνεις για πάντα αντικειμενικός αλλά και με άποψη.

Σε ευχαριστούμε.

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο. Καλή συνέχεια.

Elementstv είπε...

Πραγματικα ενα μπλογκ διαμαντι εισαι....Σε διαβαζω καθημερινα!Συνεχισε!!

stereocage είπε...

Nα σε πάντα Εrva και να συνεχίζεις με δύναμη και πείσμα.Σε επισκέπτομαι καθημερινά και πραγματικά έχω πάρει πράγματα.

Ανώνυμος είπε...

polu wraia douleia! euxomai na sunexiseis gia polla akoma xronia!

SK είπε...

Χρόνια πολλά λοιπόν!

lemonostiftis είπε...

Να είστε καλά. Ευχές και από μένα, για δικτυακή επιτυχία αλλά και για προσωπική ευτυχία

Tales from the other side of town είπε...

Χρόνια πολλά erva!
Και τα επόμενα γενέθλιά σου, να μας βρουν πολύ καλύτερα στην Ελλάδα.

erva_cidreira είπε...

Να σας ευχαριστήσω θερμά, και εσάς που αφήσατε τα γενναιόδωρα, ενθαρρυντικά σχόλιά σας και εκείνους που διαβάζουν το Α.Π. αλλά διστάζουν να σχολιάσουν, και να επαναλάβω για μια ακόμη φορά το προφανές, ότι χωρίς τους αναγνώστες του κανένα ιστολόγιο δεν μπορεί να μακροημερεύσει.

Σας είμαι πραγματικά ευγνώμων.

Ανώνυμος είπε...

Καλή συνέχεια κι από μένα. Σ ευχαριστούμε για την δουλειά που κάνεις. 'Ησουν μια εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη όταν σ ανακάλυψα. Για την θεματολογία αλλά κυρίως για το ύφος σου.

Ollandos

Men2be είπε...

polu kalh douleia...se diavazw edw k ena xrono pou anakalipsa to blog ka8e mera. Mou aresei pou para8eteis apopseis xwris na exeis upervolikes antidraseis. Me nifaliothta,,,afto leipei polu stis meres mas

xomeritis είπε...

Με τη σειρά μου να σου ευχηθώ να τα εκατοστήσεις!

erva_cidreira είπε...

Και πάλι σας ευχαριστώ.
Το ασφαλές για τους ομοφυλόφιλους αναγνώστες κειμενικό περιβάλλον και η νηφαλιότητα ήταν δυο βασικές προτεραιότητες μου από την αρχή, ακόμη και τότε που μάλλον αγνοούσα τι επεδίωκα με αυτό το μπλογκ. Χαίρομαι που σε κάποιο βαθμό τις κατόρθωσα.
Μένει, όμως, ζητούμενο ο παραγωγικός διάλογος με επιχειρήματα, ιδέες, θέσεις και σεβασμό των συνομιλητών. Εκεί λόγω των δικών μου αδυναμιών εποπτείας, της γενικότερης δυσκολίας να αναπτυχθεί συγκροτημένος διαλόγος και της κακόβουλης δράσης των trolls φοβάμαι ότι ίσως χρειασθεί πολύς ακόμη καιρός. Ελπίζω, πάντως, όχι 100 χρόνια. :)

gay super hero είπε...

Να ευχηθώ κι εγώ με τη σειρά μου να τα εκατοστήσει το "Πεζοδρόμιο" γιατί, όπως και τον καιρό που δημιουργήθηκε, έτσι και 5 χρόνια μετα συνεχίζει να καλύπτει ένα πολύ σημαντικό κενό. Αν και υπήρξε έμπνευση και έναυσμα για αρκετούς άλλους ιστολόγους και συνέβαλλε στο να αναπύξει ο ελληνικός τύπος ένα σχετικά μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα ΛΟΑΔ ζητήματα, με λύπη μου διαπιστώνω ότι το κενό αυτό απέχει πολύ από το να έχει καλυφθεί.

Το στοίχημα της διάρκειας και της συνέπειας το "Πεζοδρόμιο" τα έχει κερδίσει. Εύχομαι έμπνευση και δύναμη για πολλά χρόνια ακόμα!