.
«Προσπαθείς να μου κρυφτείς; Έλα τώρα», χαμογέλασε, «είμαι έτοιμη ν’ ακούσω την ιστορία σου, αλλά υποσχέσου, με πολλές, πολλές λεπτομέρειες!»
Γελάσαμε κι οι δύο.
«Τον λένε Άγγελο», είπα, «είναι γύρω στα δεκαεννιά. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει μ’ αυτόν. Και δυστυχώς, πίστεψέ το, δεν υπάρχουν καθόλου λεπτομέρειες».
«Δεν μπορώ να το πιστέψω», φώναξε σχεδόν η Μάνια. «Εννοείς ότι δεν κάνετε σεξ;» με ρώτησε λίγο πιο σιγά ύστερα. «Ποιος να μου το ‘λεγε για σένα;» αστειεύτηκε.
«Θα πίστευε κανείς ότι θεωρείς πως είμαι κανένας σεξομανής», διαμαρτυρήθηκα.
Η Μάνια δε θέλησε να το χολιάσει. Μου πέρασε μια πιατέλα απ’ την οποία πήρα ένα κομμάτι κοτόπουλο, μαγειρεμένο με το στιλ ποιος ξέρει ποιας εξωτικής κουζίνας και το έβαλα στο πιάτο μου.
«Πάντα έπαιζες πολύ επικίνδυνα με τον Ντίνο», μου είπε ύστερα. «Ομολογώ πως αυτή την τόσο ανοιχτή σχέση σας δεν μπόρεσα ποτέ μου να την καταλάβω, ή για να είμαι ειλικρινής, την καταλαβαίνω μέχρι εκείνο το σημείο που εσύ τρέχεις σαν τρελός μέσα στη νύχτα και κάνεις διάφορα.»
Πάντα εκτιμούσα τον τρόπο της, ν’ αναφέρεται ακόμη και στα πιο πρόστυχα πράγματα με κάποιο τακτ. Σ’ ό,τι αφορούσε εμένα τώρα, αυτό το εκτιμούσα ιδιαίτερα. Έπειτα, δεν ήταν η πρώτη φορά που μιλούσαμε για τα προσωπικά μου.
«Μα το ζήτημα ποτέ δεν ήταν», είπα. «να βολευτούμε ο ένας με τον άλλον και να ζήσουμε μια ήσυχη, οικογενειακή ζωή. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Τα προβλήματα αυτής της επιλογής τ’ αντιμετωπίζαμε πάντα κι όχι ιδιαίτερα δύσκολα. Όμως τώρα μοιάζει να ‘χουμε κολλήσει κάπου και να μην ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε».
«Εσύ πιστεύεις πως είσαι ερωτευμένος με τον μικρό;» με ρώτησε.
«Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένος με κάποιον άλλον», της απάντησα. «Νομίζω πως υπήρχαν ελάχιστες στιγμές στη ζωή μου που δεν ήμουν ερωτευμένος. Πολλές φορές δίχως να γνωρίζω καν με ποιον. Βέβαια ο Ντίνος πάντα ήταν δίπλα μπυ, δεν βρέθηκε ποτέ έξω απ’ τις σκέψεις μου και τις ερωτικές μου επιθυμίες, αλλά μαζί με τόσους άλλους, τόσους πολλούς άλλους που και ο ίδιος αναρωτιέμαι τώρα, αν μπόρεσα να τους ερωτευτώ όλους αυτούς…»
Σταμάτησα κι έβαλα λίγο ακόμη κρασί στα ποτήρια μας.
«Δεν τα βλέπουν όλοι έτσι τα πράγματα», είπε η Μάνια δείχνοντας τώρα κάπως σκεφτική.
****
Εκείνο το βράδυ ο Άγγελος κοιμήθηκε μαζί μου. Μες στον ύπνο μου - ξημέρωνε πια - άκουσα τον Ντίνο να 'ρχεται. Όταν ξύπνησα τον βρήκα να κάθεται και να καπνίζει στο καθιστικό. Έβαλα καφέ στο φλυτζάνι μου και κάθισα σε μιαν από τις κατακόκκινες πολυθρόνες, σχεδόν αντίκρυ του.
«Έτσι θα είναι πια η ζωή μας;» Σήκωσε το κεφάλι του αργά και με κοίταξε.
«Θα ξυπνήσει και θα φύγει», είπα.
«Δεν μπορείς ή δε θέλεις να καταλάβεις τίποτα;» μου είπε έχοντας καρφώσει το βλέμμα του πάνω μου.
«Ξέρω πολύ καλά τι συμβαίνει». Κατέβασα το δικό μου βλέμμα μέσα στο φλυτζάνι μου. «Έχεις κάθε λόγο να νιώθεις έτσι».
« Θέλεις να πεις ότι ξέρεις πως νιώθω εγώ;» με ρώτησε έντονα. «Καημένε», συνέχισε, «θα τρόμαζες αν είχες την παραμικρή ιδέα».
«Προσπαθείς να μου κρυφτείς; Έλα τώρα», χαμογέλασε, «είμαι έτοιμη ν’ ακούσω την ιστορία σου, αλλά υποσχέσου, με πολλές, πολλές λεπτομέρειες!»
Γελάσαμε κι οι δύο.
«Τον λένε Άγγελο», είπα, «είναι γύρω στα δεκαεννιά. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει μ’ αυτόν. Και δυστυχώς, πίστεψέ το, δεν υπάρχουν καθόλου λεπτομέρειες».
«Δεν μπορώ να το πιστέψω», φώναξε σχεδόν η Μάνια. «Εννοείς ότι δεν κάνετε σεξ;» με ρώτησε λίγο πιο σιγά ύστερα. «Ποιος να μου το ‘λεγε για σένα;» αστειεύτηκε.
«Θα πίστευε κανείς ότι θεωρείς πως είμαι κανένας σεξομανής», διαμαρτυρήθηκα.
Η Μάνια δε θέλησε να το χολιάσει. Μου πέρασε μια πιατέλα απ’ την οποία πήρα ένα κομμάτι κοτόπουλο, μαγειρεμένο με το στιλ ποιος ξέρει ποιας εξωτικής κουζίνας και το έβαλα στο πιάτο μου.
«Πάντα έπαιζες πολύ επικίνδυνα με τον Ντίνο», μου είπε ύστερα. «Ομολογώ πως αυτή την τόσο ανοιχτή σχέση σας δεν μπόρεσα ποτέ μου να την καταλάβω, ή για να είμαι ειλικρινής, την καταλαβαίνω μέχρι εκείνο το σημείο που εσύ τρέχεις σαν τρελός μέσα στη νύχτα και κάνεις διάφορα.»
Πάντα εκτιμούσα τον τρόπο της, ν’ αναφέρεται ακόμη και στα πιο πρόστυχα πράγματα με κάποιο τακτ. Σ’ ό,τι αφορούσε εμένα τώρα, αυτό το εκτιμούσα ιδιαίτερα. Έπειτα, δεν ήταν η πρώτη φορά που μιλούσαμε για τα προσωπικά μου.
«Μα το ζήτημα ποτέ δεν ήταν», είπα. «να βολευτούμε ο ένας με τον άλλον και να ζήσουμε μια ήσυχη, οικογενειακή ζωή. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Τα προβλήματα αυτής της επιλογής τ’ αντιμετωπίζαμε πάντα κι όχι ιδιαίτερα δύσκολα. Όμως τώρα μοιάζει να ‘χουμε κολλήσει κάπου και να μην ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε».
«Εσύ πιστεύεις πως είσαι ερωτευμένος με τον μικρό;» με ρώτησε.
«Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένος με κάποιον άλλον», της απάντησα. «Νομίζω πως υπήρχαν ελάχιστες στιγμές στη ζωή μου που δεν ήμουν ερωτευμένος. Πολλές φορές δίχως να γνωρίζω καν με ποιον. Βέβαια ο Ντίνος πάντα ήταν δίπλα μπυ, δεν βρέθηκε ποτέ έξω απ’ τις σκέψεις μου και τις ερωτικές μου επιθυμίες, αλλά μαζί με τόσους άλλους, τόσους πολλούς άλλους που και ο ίδιος αναρωτιέμαι τώρα, αν μπόρεσα να τους ερωτευτώ όλους αυτούς…»
Σταμάτησα κι έβαλα λίγο ακόμη κρασί στα ποτήρια μας.
«Δεν τα βλέπουν όλοι έτσι τα πράγματα», είπε η Μάνια δείχνοντας τώρα κάπως σκεφτική.
****
Εκείνο το βράδυ ο Άγγελος κοιμήθηκε μαζί μου. Μες στον ύπνο μου - ξημέρωνε πια - άκουσα τον Ντίνο να 'ρχεται. Όταν ξύπνησα τον βρήκα να κάθεται και να καπνίζει στο καθιστικό. Έβαλα καφέ στο φλυτζάνι μου και κάθισα σε μιαν από τις κατακόκκινες πολυθρόνες, σχεδόν αντίκρυ του.
«Έτσι θα είναι πια η ζωή μας;» Σήκωσε το κεφάλι του αργά και με κοίταξε.
«Θα ξυπνήσει και θα φύγει», είπα.
«Δεν μπορείς ή δε θέλεις να καταλάβεις τίποτα;» μου είπε έχοντας καρφώσει το βλέμμα του πάνω μου.
«Ξέρω πολύ καλά τι συμβαίνει». Κατέβασα το δικό μου βλέμμα μέσα στο φλυτζάνι μου. «Έχεις κάθε λόγο να νιώθεις έτσι».
« Θέλεις να πεις ότι ξέρεις πως νιώθω εγώ;» με ρώτησε έντονα. «Καημένε», συνέχισε, «θα τρόμαζες αν είχες την παραμικρή ιδέα».
.
Αλέξης Αρβανιτάκης : Απογευματινό φως (Κέδρος, 1998)
Αλέξης Αρβανιτάκης : Απογευματινό φως (Κέδρος, 1998)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου