.
Γι’ αυτό βρίσκω τη δύναμη του αποχαιρετισμού. Κι επισφραγίζω την πραγματική μου αγάπη για σένα συλλέγοντας για μια ακόμη φορά κομμάτια και θρύψαλα από το πάτωμα. Σαν τους καθαριστές του δήμου. Σαν τις καθαρίστριες στα νυχτερινά κέντρα, σκουπίζω ό,τι απέμεινε από τα γαρύφαλλα που δόξασαν την προηγούμενη νύχτα. Και με φροντίδα πατέρα και μάνας, ποδοπατημένες, τοποθετώ τις λαμπερές στιγμές που ζήσαμε στο κελάρι που φυλάω όλα τα πολύτιμα.
Δεν θα πεθάνεις ποτέ. Μέσα σε ταπεινό κουτί, στολισμένο εντούτοις με σπάνια πετράδια, σε παίρνω μαζί μου. Σε κουβαλώ στο μακρύ ταξίδι μου δίχως πικρία, δίχως σκοτάδια.
Οι στιγμές μας μες στην καρδιά μου μια μυροβόλος εικόνα που θα επιτελεί θαύματα. Το ξέρω: σύντομα στις πληγές θα ανθίσουν λουλούδια. Όλα τ’ άλλα, κακίες, απειλές, εκδίκηση: αστεία πράγματα.
Πέτρος Μπιρμπίλης: Έχω μόνο εσένα (Μελάνι, 2007)
Δεν θα πεθάνεις ποτέ. Μέσα σε ταπεινό κουτί, στολισμένο εντούτοις με σπάνια πετράδια, σε παίρνω μαζί μου. Σε κουβαλώ στο μακρύ ταξίδι μου δίχως πικρία, δίχως σκοτάδια.
Οι στιγμές μας μες στην καρδιά μου μια μυροβόλος εικόνα που θα επιτελεί θαύματα. Το ξέρω: σύντομα στις πληγές θα ανθίσουν λουλούδια. Όλα τ’ άλλα, κακίες, απειλές, εκδίκηση: αστεία πράγματα.
Πέτρος Μπιρμπίλης: Έχω μόνο εσένα (Μελάνι, 2007)
1 σχόλιο:
κάπως έτσι, ίσως. Όπως, περίπου, λέει και ο Καψάλης:
Mαζεύω γύρω μου χαρτιά τόσων ετών,
απομεινάρια μιας γιορτής που 'χει σκορπίσει'
γράφω ημέρα, μήνα, χρόνο, "ο αιτών",
και βεβαιώνω όσους μ' έχουν αγαπήσει
πως τους αγάπησα με μιαν αγάπη ίση'...
Δημοσίευση σχολίου