ΛΙΓΟΙ ΟΙ ΘΕΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΞΕΝΙΑ"

Από τον περασμένο Μάιο, όταν η τελευταία ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών, η λέξη «Xenia», ο τίτλος της, έγινε συνώνυμο της λέξης «κινηματογράφος». Αμέτρητα δημοσιεύματα στον Τύπο, ραδιοφωνικές εκπομπές, χιλιάδες likes και tweets σε Facebook και Twitter, συνεντεύξεις συντελεστών, κλιπ με αποσπάσματα της ταινίας και trailer στο YouΤube, όλα όσα θεωρήθηκαν απαραίτητο να γίνουν για την προώθηση της ταινίας από την εταιρεία διανομής της (Feelgood Entertainment) έγιναν και με το παραπάνω και με άκρατο επαγγελματισμό.
Την Πέμπτη 2 Οκτωβρίου, λίγες ημέρες μετά τη λαμπρή πρεμιέρα του «Xenia» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στο πλαίσιο του φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας, η ταινία άνοιξε σε επτά αίθουσες της Αθήνας και μία της Θεσσαλονίκης. Τέσσερις ημέρες αργότερα η απογοήτευση όλων όσοι είχαν συμμετάσχει με δουλειά ατελείωτων ωρών στη δημιουργία και στην προώθηση αυτής της ταινίας ήρθε να συγγενέψει με τη σκληρή πραγματικότητα της αποτυχίας.
Παρότι η εβδομάδα εκείνη (2-8/10) έχει παρουσιάσει τα περισσότερα ως σήμερα εισιτήρια της νέας κινηματογραφικής σεζόν (παραπάνω από 100.000 σε όλο το πανελλήνιο), η μερίδα του λέοντος ανήκε στο «Κορίτσι που εξαφανίστηκε» του Ντέιβιντ Φίντσερ που βγήκε την ίδια Πέμπτη και έκοψε κάτι παραπάνω από 55.000 εισιτήρια σε 76 αίθουσες. Οι υπόλοιπες επτά (!) ταινίες μοιράστηκαν τα... ψίχουλα. Και αν μάθει κανείς ότι μέσα σε κάτι λιγότερο από έναν μήνα το «Xenia» έχει μετά βίας φτάσει τα 13.563 εισιτήρια (ως την περασμένη Τρίτη), εύκολα μπορεί να καταλάβει πόσο λίγα έκανε το πρώτο και πιο κρίσιμο τετραήμερό της.

Τι έφταιξε για την αποτυχία;

Αν προσπαθήσει κανείς να εξετάσει τους λόγους αποτυχίας του «Χenia», που μπορεί να μην έχει τον αυθορμητισμό της «Στρέλλας», της αμέσως προηγούμενης ταινίας του Κούτρα, αλλά δεν παύει να είναι μια καλή ταινία, θα βρεθεί μπροστά σε πολλές απόψεις, από τις οποίες άλλες μπορούν να τεκμηριωθούν και άλλες όχι. Θυμίζω ότι η ταινία αναφέρεται στην προσπάθεια δύο ελληνοαλβανών εφήβων - ο ένας ομοφυλόφιλος, ο άλλος ετεροφυλόφιλος - να ανακαλύψουν τα ίχνη του έλληνα πατέρα τους μετά τον θάνατο της αλβανίδας μητέρας. Η κάπως ακραία αλλά ενδεχομένως σωστή γνώμη αιθουσάρχη γνωστής κεντρικής αίθουσας είναι ότι το αλβανικό και το ομοφυλοφιλικό στοιχείο παραμένουν ζητήματα αποτρεπτικά για τον μέσο έλληνα θεατή. Καθημερινά έξω από την πόρτα της αίθουσας βρίσκεται ένας αιθουσάρχης, άρα είναι αξιόπιστη πηγή σε ό,τι αφορά την κίνηση μιας ταινίας, συν το ότι η παραπάνω άποψη έχει προκύψει από συζητήσεις με θεατές. «Ο κόσμος έχει τα δικά του προβλήματα. Θέλει να διασκεδάσει, δεν θέλει να δει τα ίδια προβλήματα που βλέπει καθημερινά γύρω του» κατέληξε ο αιθουσάρχης. Ωστόσο, αν η ίδια ταινία είχε διανεμηθεί με μικρότερο ανταγωνισμό, χωρίς επτά ταινίες δίπλα της, είναι πολύ πιθανόν να είχε ανοίξει και προχωρήσει πολύ καλύτερα, αλλά αυτό φυσικά είναι ανέφικτο με τόσο πολλές εταιρείες διανομής και τόσο πολλές ταινίες. Ενδεχομένως να είχε πάει καλύτερα αν είχε διανεμηθεί σε λιγότερες αίθουσες και όχι σε επτά κεντρικές της Αθήνας γιατί, καθώς φαίνεται (ή μάλλον καθώς φαινόταν από την αρχή), ήταν πάρα πολλές για μια κατά βάση art house και όχι mainstream/ευρείας κατανάλωσης ταινία. Δεν θα το μάθουμε βέβαια ποτέ.

Γιάννης Ζουμπουλάκης (tovima.gr)