ΑΝΕΠΙΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 2

Δόμηση προκαταλήψεων έναντι ομοερωτικών συμπεριφορών

.
Η ετεροφυλοφιλία δεν είναι απλά μια έκφανση της σεξουαλικότητας αλλά ένα πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα που εναντιώνεται σε κάθε τι που δεν έχει στόχο την αναπαραγωγή. Οι λεσβίες, γκέι, αμφισεξουαλικές, αμφισεξουαλικοί και τρανσέξουαλ κατηγορούνται κυρίως γιατί δεν ανταποκρίνονται στο κοινωνικό ρόλο του φύλου τους.

Η η ανοικτή αντιμετώπιση της σεξουαλικότητας δημιουργεί μύθους και οι μύθοι δημιουργούν φόβο και προκαταλήψεις. Οι οποίες μας ακολουθούν σε όλη την διάρκεια της ζωής μας και καλούμαστε να τις αντιμετωπίζουμε σε όλους τους τομείς. Η προσδιορισμένη σεξιστικά ετεροφυλόφιλη σεξουαλικότητα, έχει ανακηρυχθεί σε πληθυσμιακά κρατούσα και άρα επικρατεί ως άποψη και πολιτισμός, η οποία κατέχει όχι μόνο τα μέσα αλλά και το ιδεολογικό υπόβαθρο- οικοδόμημα. Είναι μια «δημοκρατική» διαδικασία των τελευταίων αιώνων.

Η τόση εμμονή να αποδειχτεί για το τι «φταίει» για την ομοερωτική, αμφιερωτική και τρανσερωτική σεξουαλικότητα είναι από μόνη της προβληματική επιβεβαιώνοντας την εξουσία του ετεροφυλόφιλου σεξισμού που παράλληλα αδιαφορεί για την σεξουαλικότητα.Στα ΜΜΕ και την λογοτεχνία η παρουσίαση των λεσβιών (από μη λεσβίες) σε ετεροσεξιστικά πορνογραφήματα που ανταποκρίνονται στην αντρική ετεροφυλόφιλη φαντασίωση και των γκέι (από μη γκέι) ως φιγούρες που ανταποκρίνονται μόνο σε παρωχημένες γυναικείες συμπεριφορές δείχνουν περίτρανα την αγωνία της ετεροσεξιστικού πολιτισμού να παρουσιάσει τα πάντα στα πλαίσια «γυναίκα -άνδρας» ώστε να μην διαψευστεί.

Η σύνδεση της σεξουαλικότητας αποκλειστικά με την αναπαραγωγή και τα προνόμια που εισπράττει η τελευταία δείχνουν ξεκάθαρα την ανάγκη της πατριαρχικής εξουσίας για την διατήρησή της. Αγνοώντας και συκοφαντώντας κάθε τι μη αναπαραγωγικό. Από την αυτοϊκανοποίηση, ως κάθε τρόπο και μέσον που μπορεί να βρεί καμιά και κανείς για την συναινετική σεξουαλική ικανοποίηση. Αυτά με την σειρά τους δημιούργησαν, καλλιέργησαν και συντηρούν με τον ένα ή άλλο τρόπο μύθους που εκφέρονται ως επιστημονικές απόψεις για να καταλήξουν σε ιδέες που είναι «αδιαμφισβήτητες», παρουσιάζοντας το επιθυμητό ως υπαρκτό.

Από το ότι δεν νοείται σεξ χωρίς διείσδυση έως πως μόνη πηγή ικανοποίησης για τις γυναίκες είναι ο κόλπος. «Τυχαία» και τα δύο αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την αναπαραγωγή. Αρνείται η πατριαρχία να δεχτεί το να είναι επιλογή η αναπαραγωγή των παιδιών. Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος που η έκτρωση ακόμη και όταν είναι νόμιμη βρίσκεται πάντα υπό αίρεση. Οι λεσβίες, γκέι, αμφι και τρανς πλήττουν τις εικόνες και τις αξίες του ετεροσεξισμού. Π.χ οι λεσβίες αναίρεσαν την ιδέα- εικόνα της γυναίκας.

Με το λεσβιακό κίνημα, τις ιδέες και τον τρόπο ζωής τους δήλωσαν και δηλώνουν : «Δεν είμαι η δική σου ιδέα της γυναίκας». Αυτό οδήγησε σε γενικότερη αμφισβήτηση προκαλώντας πολιτικά ερωτηματικά. Αναπροσαρμόστηκαν πολλά πράγματα όχι μόνο γύρω από την σεξουαλικότητα αλλά τόσο γύρω από τους ρόλους των φύλων τόσο και γύρω από την πολιτική του φύλου. Η θεμελιώδης τοποθέτηση από τις λεσβίες : « Το προσωπικό είναι πολιτικό» έθεσε εκ νέου αμφισβητήσεις. Που το γυναικείο κίνημα πολύ αργότερα θα μελετούσε επί μακρόν. Γνώμονας είναι το «ανδρικό» που βρίσκεται σε σχέση αντιπαλότητας με το «γυναικείο» δημιουργώντας σειρά δίπολων. Άνδρας- γυναίκα, ετεροερωτικό-ομοερωτικό, δυνατό -αδύναμο, σπανιότερα λευκό –μαύρο κλπ.

Η σειρά είναι αξιακή καταδεικνύοντας ακόμη και μέσα από την γλώσσα την ανδροκεντρική και ετεροσεξιστική αντίληψη. Οι πρώτες λέξεις- όροι στα δίπολα είναι οι επιθυμητές και ποικιλοτρόπως επιβαλλόμενες.Η έννοια της διαφορετικότητας όταν προσεγγίζεται τίθεται ως μια εκ διαμέτρου αντίθεση. Η υπεροχή ανήκει σε ό,τι αναφέρεται σε άνδρες και η υποτίμηση σε ό,τι αναφέρεται σε γυναίκες. Η συλλογική φαντασίωση για τις λεσβίες και τους γκέι ότι κάνουν τα πάντα διαφορετικά από ότι όλες οι άλλες γυναίκες και όλοι οι άλλοι άνδρες οδηγεί σε συμπεράσματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική εικόνα-ζωή των λεσβιών και των γκέι.

Τίθενται σε κίνδυνο οι αξίες του πατριαρχικού πολιτισμού γιατί αρνούμαστε τους δεδομένους ρόλους του φύλου μας. Κτυπάμε τον πατριαρχικό πολιτισμό στο πιο σημαντικό κομμάτι του που είναι η αναπάραξη και η διαιώνιση του, αλλάζοντας τους ρόλους του κοινωνικού φύλου που μάς είναι επιβεβλημένοι.Η ετεροσεξιστική ανδροκεντρική εξουσία διαλέγει την σιωπή ή/και τα μυθεύματα. Το θέμα του κοινωνικού φύλου μαζί με το θέμα της σεξουαλικότητας δεν είναι ταξικό και άρα υποβαθμίζετε από τα κόμματα, τον συνδικαλισμό και την πολιτική, που αποσιωπά ότι το ζήτημα είναι και οικονομικό αλλά «απλώς» μεταφέρει αυτή την υποτίμηση και τις διακρίσεις και στην κοινωνία.

Δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε άμεση λύση άμα και της λύσης των διαφορών μεταξύ των τάξεων γιατί το θέμα ορίζεται ανάμεσα στα φύλα και πολλές φορές ανάμεσα στο ίδιο φύλο. Μεταξύ γυναικών η λεσβία είναι πιο υποτιμημένη άσχετα με οποιεσδήποτε άλλες ιδιότητες ή προσόντα της, αντίστοιχα μεταξύ ανδρών ο γκέι είναι πιο υποτιμημένος. Η άρνηση της λύσης τέτοιων υποτιμήσεων και διακρίσεων με πρόταγμα ότι υπάρχουν άλλα θέματα σοβαρότερα όπως η ανεργία, η φτώχεια, οι πόλεμοι κλπ είναι δικαιολογίες που εξυπηρετούν μόνο εκείνες και εκείνους που ωφελούνται από αυτή την υποτίμηση.

Η ελάχιστη ή η μη ενασχόληση των πολιτικών δομών με θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού- συμπεριφορών είναι .σημαντικό στοιχείο της συνολικής πολιτικής και κοινωνικής πρόσληψης των λεσβιών, γκέι, αμφισεξουαλικών και τράνς που αποτελεί μια ακόμη διάκριση. Μια δημοκρατική θεωρία και πρακτική δεν είναι συγχρόνως και μη ετεροσεξιστική απλώς εξυπηρετεί την διατήρηση μιας βασικής μορφής καταπίεσης. Η ένταξη της ισότητας όλων των εκφάνσεων της σεξουαλικότητας σε όλες τις πολιτικές σε αντιδιαστολή προς τις θετικές δράσεις υπέρ αυτών, θα είναι η αναγνώριση μιας πραγματικής ισότητας και όχι βοήθεια με την μορφή παροχών –«υποχωρήσεων» σε γυναίκες και άνδρες που «υπολείπονται» άλλων.

Η παροχή είναι οπτική της αναξιοπάθιας και οι λεσβίες, γκέι, αμφισεξουαλικές, αμφισεξουαλικοί και τράνς δεν είμαστε αναξιοπαθούσες, αναξιοπαθούντες. Είμαστε τα παιδιά σας, οι αδελφές, αδελφοί σας, οι συναδέλφισσές σας, οι γυναίκες και άνδρες πολιτικοί σας. Σε μια ευνομούμενη και ελεύθερα σκεπτόμενη κοινωνία είναι κατανοητό ότι όσο υπάρχει έστω και μια ή ένας που ζει υπό το καθεστώς της καταπίεσης ή της διάκρισης η έννοια της Αυτοδιάθεσης, της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας πάσχουν στην πράξη. Πρακτικά όλα τα παραπάνω συνεπάγονται διακρίσεις άμεσες ή έμμεσες στην οικογένεια, την εκπαίδευση, την εργασία, το δίκαιο, στην κοινωνία, στις σχέσεις, στον ιδιωτικό και δημόσιο χώρο, στον τρόπο ζωής.

.

Ευαγγελία Βλάμη, μέλος της ΟΛΚΕ

(Αναδημοσίευση από το site του left.gr)