28.3.06

ΟΛΑ ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Η ΝΕΟΛΑΙΑ

ΝΕΟΛΑΙΑ ΠΑΣΟΚ: ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΚΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ
.
Η ομοφυλοφιλία είναι μια σεξουαλική συμπεριφορά που εμφανίστηκε - σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους - σε όλες τις κοινωνίες κι όλους τους πολιτισμούς που πέρασαν από τον πλανήτη[1]. Είναι αξιοσημείωτο ότι σε πολύ διαφορετικούς πολιτισμούς εμφανίστηκαν κοινωνικές δομές οι οποίες ενσωμάτωναν την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά με τον ίδιο τρόπο. Η μυητική ομοφυλοφιλία π.χ. εμφανίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε πολλά μέρη της αρχαίας Ελλάδας όπως και στις κουλτούρες των Μαορί της Αυστραλίας και στο θεσμό των Σαμουράι στην Ιαπωνία. Αντιστοίχως, σε κουλτούρες με ανοιχτή σεξουαλικότητα όπως π.χ. των νήσων του Πάσχα, η ανατροφή ενός αγοριού ως κορίτσι κι η περαιτέρω υιοθέτηση του γυναικείου κοινωνικού ρόλου απ’ αυτό, δεν θεωρείται πρόβλημα. Επίσης ενδιαφέρον είναι ότι πολλές φυλές Ινδιάνων της Αμερικής θεωρούσαν τους ομοφυλόφιλους ιερούς και οι παντρεμένοι άνδρες της φυλής είχαν την υποχρέωση να κοιμούνται μαζί τους.
Τα παραδείγματα είναι πολλά αλλά η εξήγησή τους δεν ήταν πάντα εύκολη. Η χριστιανική εκκλησία έδειξε από πολύ νωρίς ενδιαφέρον για την ομοφυλοφιλία, αλλά μόνο ως σεξουαλική δραστηριότητα ανάμεσα σε δύο άντρες που θεωρήθηκε αμαρτία. Η επιρροή της χριστιανικής εκκλησίας στην καθημερινότητα και την επιστήμη οδήγησε στην ποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Η ίδια αντιμετώπιση συμπαρέσυρε και τις πρώτες θεωρίες των ψυχολόγων οι οποίοι προσπαθούσαν να περιγράψουν την ομοφυλοφιλία ως αποτέλεσμα ψυχολογικών διαταραχών, κυρίως κατά την παιδική ηλικία. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘70 προέβαλλαν τελείως νέοι και σε γενικές γραμμές αντικειμενικοί τρόποι αντιμετώπισης της ομοφυλοφιλίας. Ψυχολόγοι και σεξολόγοι άρχισαν να βλέπουν την ομοφυλοφιλία ως μια φυσιολογική εναλλακτική σεξουαλικότητα.
Στην Ελλάδα η ομοφυλοφιλία αποποινικοποιήθηκε πολύ νωρίτερα από τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Αυτό συνέβη με την αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα το 1950, κατά την οποία η σεξουαλική δραστηριότητα μεταξύ ανδρών δεν αποτελούσε ποινικό αδίκημα παρά μόνο σε τρεις συγκεκριμένες περιπτώσεις: α. Σε εκμετάλευση σχέσης εξάρτησης β. Αποπλάνηση ανηλίκου κάτω από 17 και γ. Σεξουαλική δραστηριότητα με σκοπό το κέρδος.
Παρότι το 1950 η αποποινικοποίηση ήταν πολύ σπουδαίο βήμα (στην Κύπρο πχ η ομοφυλοφιλία αποτελούσε ποινικό αδίκημα μέχρι το 2000), δεν ακολουθήθηκε από θετικά μέτρα προστασίας των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών με αποτέλεσμα να γίνονται διακρίσεις και διωγμοί υπό την ανοχή των κυβερνήσεων. Ιδίως στην περίπτωση της χούντας έχουμε παραδείγματα εφόδων της αστυνομίας σε σπίτια ομοφυλόφιλων και συλλήψεις με διάφορες προσχήματα[2].
Μετά τη μεταπολίτευση υπήρξε κάποια ελευθερία που όμως η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προσπάθησε να την περιορίσει εισάγοντας το σχέδιο νόμου «Περί της εξ αφροδισίων νόσων προστασίας και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων» το 1977. Το νομοσχέδιο προέβλεπε στην αρχική του μορφή διώξεις (μέχρι και εκτόπιση) των ομοφυλόφιλων. Εφτανε μέχρι στην υποχρεωτική εξέταση των νεοσύλλεκτων στο στρατό «από μπροστά κι από πίσω»[3]
Η κίνηση αυτή ξεσήκωσε μεγάλες αντιδράσεις και οδήγησε στην δημιουργία της πρώτης οργάνωσης για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων στην Ελλάδα, του γνωστού Απλευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλόφιλων Ελλάδας (ΑΚΟΕ). Η οργάνωση έκανε μεγάλη εκστρατεία στο εσωτερικό και στο εξωτερικό με αποτέλεσμα να κινητοποιήσει μεγάλες μάζες ενάντια στο νομοσχέδιο και να συλλέξει τεράστιο αριθμό υπογραφών από Ελληνες και ξένους διαννοούμενους μεταξύ των οποίων ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Γιάννης Τσαρούχης, η Μελίνα Μερκούρη μέχρι και ο Ζαν Πωλ Σαρτρ.
Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Πέτρος Βάλβης, στην τοποθέτησή του στη Βουλή επισήμανε: «Πίστη μου είναι ότι από όλες τις μορφές καταπίεσης του ανθρώπου, η χειρότερη είναι η ταπείνωσή του, ο εξευτελισμός του. Οταν μια μειονότητα, όταν ακόμη κι ένας άνθρωπος εξευτελίζεται, τότε εξευτελίζεται το ανθρώπινο γένος, τότε προσβάλλεται η ανθρωπιά μας και είναι χρέος όλων μας να αντισταθούμε. Είναι χρέος μας να αγωνιζόμαστε για την περιφρούρηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας»[4]
Παρότι η νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981 δεν άλλαξε δραματικά τα πράγματα, όμως η επιδημία του hiv/aids ανάγκασε τις κοινωνίες να μιλήσουν ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία. Το Ευρωκοινοβούλιο παρουσίασε μια σειρά ψηφισμάτων[5] για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών τα οποία στήριξαν πλειοψηφίες της Σοσιαλιστικής Ομάδας, της Αριστερής Ομάδας, των Πράσινων και των Φιλελεύθερων. Τα ψηφίσματα αυτά πολέμησε έντονα το Λαϊκό Δεξιό Κόμμα.
Στην Ευρώπη εμφανίστηκαν τα πρώτα θετικά μέτρα προστασίας των ομοφυλόφιλων από διακρίσεις. Πρώτα προστατεύτηκαν από προσβολές και διακρίσεις στην καθημερινότητα και την εργασία. Αργότερα εμφανίστηκαν τα πρώτα νομοθετήματα αναγνώρισης του ζευγαριού μεταξύ προσώπων του ίδιου φύλου (Δανία 1989 και Γροιλανδία 1996, Νορβηγία 1993, Σουηδία 1994, Ισλανδία 1996, Ολλανδία 1997, Γαλλία (PACS) 1999, Γερμανία 2001, Πορτογαλλία 2001 και Φινλανδία 2002). Δυο χώρες έχουν επεκτείνει πλήρως το δικαίωμα γάμου στα ζευγάρια του ίδιου φύλου (Ολλανδία 2001 και Βέλγιο 2003).
Το 1997 η Ευρωπαϊκή Ενωση υιοθέτησε την Συνθήκη του Αμστερνταμ της οποίας το άρθρο 13 προβλέπει την εξάλειψη κάθε διάκρισης «λόγω φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας ή πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού». Με αυτή τη νομική βάση η Ελληνίδα Επίτροπος κα Αννα Διαμαντοπούλου πρότεινε το 2000 δυο Οδηγίες για την κατάργηση των διακρίσεων στα κράτη-μέλη. Η Οδηγία 78/2000 προβλέπει την κατάργηση κάθε διάκρισης στην Εργασία και την Απασχόληση.
Είναι προφανές ότι οι συνθήκες έχουν ωριμάσει και στην Ελλάδα για την κατάργηση κάθε διάκρισης με βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό. Από το 1980 μέχρι σήμερα έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι της ενημέρωσης και της κατανόησης. Οι αντιδραστικές, ρατσιστικές συμπεριφορές δεν μπορούν πλέον να δικαιολογηθούν με κανέναν τρόπο.
Θέσεις για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών.
Η Νεολαία ΠΑΣΟΚ, ως σοσιαλιστική νεολαία πιστεύει πως απαιτείται πανελλαδική και πανευρωπαϊκή ευαισθητοποίηση των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, για τη ριζική αντιμετώπιση των φαινομένων ρατσισμού, σεξισμού, ξενοφοβίας και ομοφοβίας. Εχοντας ευαισθησία σε κάθε ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και λαμβάνοντας υπόψη:
Το άρθρο 2 του Συντάγματος σχετικά με την προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και το άρθρο 5 του Συντάγματος περί της ελευθερίας ανάπτυξης της προσωπικότητας.
Το άρθρο 13 της Συνθήκης του Αμστερνταμ σύμφωνα με το οποίο πρέπει να εξαλειφθεί κάθε διάκριση «λόγω φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας ή πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού».
Την έκθεση της βουλευτίνας Claudia Roth (ΕΕ C 61 της 28.2.1994) σχετικά με τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών στην Ευρωπαϊκή Ένωση την οποία ψήφισε το Ευρωπαϊκό Κοινοβουλίο στις 28/2/1994 καθώς και την έκθεση της ευρωβουλευτίνας Joke Swiebel σχετικά με την αναγνώριση δικαιωμάτων γάμου στα ζευγάρια ίδιου φύλου (παρ. 82-84) την οποία υπερψήφισε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 15/1/2003
Την προηγούμενη θέση της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ της 29/1/2002 σχετικά με τις «Ομάδες Ατόμων με Ιδιαίτερα Χαρακτηριστικά» όπου δηλώνουμε παρόντες ως Νεολαία ΠΑ.ΣΟ.Κ. και αντιστεκόμαστε σε κάθε σκέψη ή πράξη που θίγει την προσωπικότητα οποιουδήποτε συνανθρώπου μας.
Το γεγονός ότι στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης οι ομοφυλόφιλοι πολίτες – άνδρες και γυναίκες – προστατεύονται από κάθε διάκριση ενώ ταυτόχρονα σε 9 χώρες αναγνωρίζεται η συντροφική σχέση μεταξύ προσώπων του ίδιου φύλου (Δανία 1989 και Γροιλανδία 1996, Νορβηγία 1993, Σουηδία 1994, Ισλανδία 1996, Ολλανδία 1997, Γαλλία (PACS) 1999, Γερμανία 2001, Πορτογαλλία 2001 και Φινλανδία 2002) ενώ δυο χώρες έχουν επεκτείνει το δικαίωμα γάμου στα ζευγάρια του ίδιου φύλου (Ολλανδία 2001 και Βέλγιο 2003).
Το γεγονός ότι τις παραπάνω αναγνωρίσεις έχουν νομοθετήσει στη συντριπτική τους πλειοψηφία σοσιαλιστικές κυβερνήσεις ή κυβερνητικοί συνασπισμοί με κεντρο-αριστερό προσανατολισμό.
Θεωρούμε ότι η κοινωνία μας πρέπει να προσαρμοστεί στα δεδομένα της εποχής και να προστατευτούν οι ευάλωτες κοινωνικές ομάδες όπως οι ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες. Για το λόγο αυτό προτείνουμε:
Την ενσωμάτωση του μαθήματος της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στο σχολείο και στο οποίο να εξηγούνται επιστημονικά και χωρίς ρατσιστική-ομοφοβική διάθεση οι διαφορετικές ανθρώπινες συμπεριφορές σχετικά με τον έρωτα και το σεξ.
Την προστασία των μαθητών όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης από διακρίσεις με βάση το σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Για το λόγο αυτό προτείνουμε την μόνιμη πρόσληψη παιδοψυχολόγων στα σχολεία, κατάλληλα καταρτισμένων ώστε να παρέχουν βοήθεια στα προβλήματα των παιδιών και των εφήβων σε συνεργασία με την οικογένεια και το σχολείο. Η πρόταση αυτή εφαρμόζεται σε πολλές χώρες του κόσμου και βοηθά και σε ζητήματα ενδο-οικογενειακής βίας.
Την θεσμοθέτηση της προστασίας των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών από διακρίσεις σε κάθε επίπεδο. Καθώς η προστασία αυτή στο επίπεδο της Απασχόλησης έχει ήδη προχωρήσει με την Οδηγία Πλαίσιο 78/2000 της Ευρωπαϊκής Ενωσής, προτείνουμε και την επέκταση του νόμου 927/79 (Κυρώσεις κατά φυλετικών ή θρησκευτικών διακρίσεων) ώστε να απαγορεύει εκτός από τις φυλετικές και τις θρησκευτικές διακρίσεις, και τις διακρίσεις με βάση την ηλικία, το σεξουαλικό προσανατολισμό και την αναπηρία.
Την προστασία των ομοφυλόφιλων στρατιωτών και στρατιωτικών από κάθε διάκριση. Η ισχύουσα αποπομπή των ομοφυλόφιλων στρατιωτών ως ανεπαρκών (Ι5) εκτός ότι είναι απαράδεκτη, εκτός ότι δεν ισχύει πλέον σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης, δημιουργεί και διάφορα περίεργα προβλήματα όπως να δυσκολεύεται ένας ομοφυλόφιλος να βγάλει δίπλωμα οδήγησης εξαιτίας του απολυτηρίου Ι5. Ο Ελληνικός Στρατός πρέπει να σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κάθε στρατιώτη και να λειτουργεί χωρίς διακρίσεις και προκαταλήψεις.
Την κατάργηση κάθε παλιού και ξεπερασμένου νόμου που αναφέρεται στους ομοφυλόφιλους απαξιωτικά ή προσβλητικά (Αρθρο 347 του Ποινικού Κώδικα «Παρα φύσιν ασέλγεια μεταξύ αρρένων»), καθώς και την θεσμοθέτηση ίδιας ηλικίας συναίνεσης για ετεροφυλόφιλους και ομοφυλόφιλους.
Την αναγνώριση του δικαιώματος γάμου στα ζευγάρια του ίδιου φύλου. Η πρόταση αυτή δεν αφορά ένα τυπικό αίτημα αλλά μια ουσιαστική ανάγκη να λυθούν πολλά καθημερινά προβλήματα των ζευγαριών ίδιου φύλου.
Πχ τα κληρονομικά προβλήματα γίνονται πολύ έντονα όταν δυο σύντροφοι ζουν μαζί και ο ένας σύντροφος πεθάνει. Επίσης αν ένας ο σύντροφος χρειαστεί να νοσηλευτεί στην εντατική ο άλλος «άτυπος» σύντροφος δεν έχει δικαίωμα επίσκεψης.
Η ανάγκη επίλυσης αυτών των προβλημάτων της καθημερινότητας κάνει επιτακτική την αναγνώριση του δικαιώματος γάμου στα ζευγάρια του ίδιου φύλου.
Τα ίδια δικαιώματα πρέπει να αναγνωριστούν σε όλα τα ζευγάρια είτε ομοφυλόφιλα είτε ετεροφυλόφιλα που επιλέγουν να μην μπουν σε διαδικασία γάμου αλλά να ζουν μαζί ως μόνιμοι σύντροφοι, καταχωρώντας τη σχέση τους με ληξιαρχική πράξη.
Η γρήγορη επίλυση αυτού του ζητήματος θα γλυτώσει την Ελλάδα από πολλές επιπλοκές που ήδη εμφανίζονται με ομοφυλόφιλους άνδρες ή γυναίκες από χώρες της ΕΕ οι οποίοι είναι παντρεμένοι και χρειάζεται να έρθουν για να εργαστούν στη χώρα μας (πχ ως διπλωμάτες) και δημιουργείται πρόβλημα με το status των συζύγων τους.
Την αναγνώριση και την προστασία της οικογένειας με ομοφυλόφιλο γονέα ή ομοφυλόφιλους γονείς:
Προστασία από διακρίσεις μέσω δικαστικών αποφάσεων. Δεν μπορεί να αφαιρείται ένα παιδί από το φυσικό γονέα του με μόνο κριτήριο το σεξουαλικό προσανατολισμό του γονέα. Οταν δηλαδή συμβαίνει, ένα πρόσωπο με ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό το οποίο έχει παντρευτεί σε ετεροφυλόφιλο γάμο και έχει αποκτήσει παιδιά, να παίρνει διαζύγιο, το δικαστήριο πρέπει να είναι κατάλληλα εκπαιδευμένο ώστε να αποφασίζει με βάση ποιος γονιός είναι αντικειμενικά καταλληλότερος για να μεγαλώσει το/τα παιδί/α, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού.
Δικαίωμα υιοθεσίας του φυσικού παιδιού ενός προσώπου με ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό από τον ή την σύντροφό του/της. Ετσι προστατεύεται το παιδί ώστε αν κάτι συμβεί στον έναν γονέα ο άλλος να συνεχίσει να το αγαπά και να το προστατεύει.
Δικαίωμα υιοθεσίας στα άκληρα ζευγάρια με ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό. Πάρα πολλές έρευνες που διεξάγονται σε παιδιά που μεγάλωσαν με δυο γονείς του ίδιου φύλου (σε χώρες όπου επιτρέπεται η υιοθεσία από τον έναν γονέα πχ ΗΠΑ, Καναδάς κ.α.) έχουν δείξει ότι τα παιδιά μεγαλώνουν κανονικά και σε ό,τι αφορά την σωματική και σε ό,τι αφορά την ψυχική τους ανάπτυξη. Η ανησυχία αν τα παιδιά των ομοφυλόφιλων οικογενειών θα μεγαλώσουν σε εχθρικό περιβάλλον είναι βάσιμη και γι αυτό η πολιτεία πρέπει να λάβει όλα τα κατάλληλα μέτρα για να προστατεύσει τα παιδιά και τους γονείς τους από κάθε εχθρότητα και κάθε διάκριση.
Δικαίωμα στην τεχνητή γονιμοποίηση σε ζευγάρια γυναικών η σε γυναίκες που επιθυμούν να τεκνοποιήσουν χωρίς να μπουν σε κάποια σχέση γάμου ή συμβίωσης (ανύπανδρες μητέρες).
Επίσης η Ελλάδα πρέπει να αναγνωρίσει ως λόγο χορήγησης ασύλου τον κίνδυνο που υφίσταται ένας ομοφυλόφιλος σε μια χώρα στην οποία ο σεξουαλικός του προσανατολισμός είναι λόγος φυλάκισης ή εκτέλεσης (πχ Ιραν, Πακιστάν κα).
.
[1] The many faces of Homosexuality, Anthropological Approaches to Homosexual Behaviour, 1986, Edited by Evelyn Blackwood, Harrington Park Press, New York – London (ISBN 0-918393-20-5)
[2] Λουκά Θεοδωρακόπουλου, «Ο ΚΑΙΑΔΑΣ» Εκδόσεις «Εξάντας» Αθήνα 1976
[3] Δ. Χονδροκούκης, Εφημερίδα «Ποντίκι», 31 Ιανουαρίου 1981
[4] Εφημερίδα «Ποντίκι», 31 Ιανουαρίου 1981
[5] Ψήφισμα Roth (ΕΕ C 61 της 28.2.1994).
.
(Αναδημοσίευση από το site της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ)

Δεν υπάρχουν σχόλια: