1.3.06

ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ. ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ;

Image Hosted by ImageShack.us
.
Με την ελπίδα να μην εξελιχθεί η επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος σε μια ακόμη ιστορία αποκλεισμού των ομοφυλόφιλων πολιτών αυτής της χώρας, σας παροτρύνουμε να λάβετε μέρος ενεργά στη συζήτηση σχετικά με τον γάμο ομοφύλων που διεξάγεται από προχθές στο www.anatheorisi.org, απ’ όπου αναδημοσιεύουμε το εξαιρετικά ενδιαφέρον εισαγωγικό κείμενο της κας Λίνας Παπαδοπούλου.
..
Γάμος ομοφύλων …αλά ελληνικά;
.
Α. Η αποδόμηση ενός παμπάλαιου ορισμού
Γάμος είναι η «ένωσις ανδρός και γυναικός και συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία», σύμφωνα με τον κλασικό ορισμό του νομοδιδασκάλου του Ρωμαϊκού δικαίου, Μοδεστίνου.
Τα περισσότερα από τα συστατικά στοιχεία του ορισμού αυτού επιβίωσαν στους αιώνες, για να αποδομηθούν το ένα μετά το άλλο κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα: αμφισβητήθηκε καταρχάς η δια παντός «συγκλήρωσις» του βίου, καθώς επιτράπηκε το διαζύγιο. Όσο και αν η ένωση των δύο βίων γινόταν δια θείου μυστηρίου, η αναγνώριση δυνατότητας λύσης του γάμου ήταν αναπόφευκτη προκειμένου ο θεσμός προσαρμοστεί στις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και να επιβιώσει. Κατά δεύτερο λόγο, αμφισβητήθηκε η φύση του ως «θείου δικαίου κοινωνία». Ο θετικισμός και o κοσμικός χαρακτήρας του κράτους, παρακολούθημα του διαφωτισμού και του ορθού λόγου, οδήγησαν σταδιακά στην αποθρησκειοποίηση του γάμου. Ο τελευταίος αποτελεί κυρίως μια σύμβαση του αστικού δικαίου με έντονα τα προσωπικά στοιχεία, και γιαυτό διαφορετική από τις υπόλοιπες αστικές συμβάσεις, αλλά με κύρια χαρακτηριστικά την ελεύθερη βούληση σύναψής της και τη δυνατότητα λύσης της. Ο θρησκευτικός χαρακτήρας του γάμου επιβιώνει σε όλες τις θρησκείες, ένα κοσμικό και θρησκευτικά ουδέτερο συνταγματικό κράτος, ωστόσο, οφείλει να συνδέει τις νομικές συνέπειες του γάμου με την πολιτική, δηλ. νομική και όχι θρησκευτική, σύναψή του.
Το τελευταίο στοιχείο που έρχεται να αφαιρεθεί από τον ορισμό –και έχει ήδη αφαιρεθεί σε κάποιες χώρες, όπως η Ολλανδία και το Βέλγιο, είναι η διαφορετικότητα των φύλων: η αστική σύμβαση του γάμου έχει καταστεί στις χώρες αυτές ανεξάρτητη από το φύλο των συμβαλλομένων μερών, όπως και κάθε άλλη εξάλλου αστική σύμβαση, εξέλιξη που συναντά ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Το ζήτημα έχει αναχθεί σε προμετωπίδα του πολιτικού φιλελευθερισμού και εξισωτισμού και σε αιχμή του δόρατος εναντίον των φιλελεύθερων ιδεών για τους νεοσυντηρητικούς κύκλους. Γιατί όμως? Ποια είναι τα ψυχολογικά, κοινωνιολογικά, κυρίως όμως δικαιοπολιτικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι υποστηρικτές και οι πολέμιοι της αναγνώρισης του γάμου ομοφύλων αντίστοιχα;[1]
Β. Το ουράνιο τόξο των απόψεων
Ας εξετάσουμε σχηματικά μεν αλλά κριτικά την παλέτα των απόψεων που μπορούν να υποστηριχθούν σχετικά με την αναγνώριση γάμου ομοφύλων ξεκινώντας από την πλέον συντηρητική και φτάνοντας στην πλέον φιλελεύθερη:
1. Η ιερότητα του (ετερόφυλου) γάμου και η απαγόρευση νομιμοποίησης της «ανωμαλίας»
Η άποψη αυτή ξεκινάει από την ανθρωπολογικής υφής παρατήρηση ότι η ομοφυλοφιλία είναι «παρά φύση» και «ανωμαλία», καθώς δεν συναντάται στη φύση, και άρα θα έπρεπε να απαγορεύεται, ή πάντως, στην ήπια εκδοχή της άποψης αυτής, να μην αναγνωρίζεται κοινωνικά, πολλώ δε μάλλον νομικά. Η αναγνώρισή της –προστίθεται το επιχείρημα- θα πολλαπλασίαζε τα… «κρούσματα» και το… «κουσούρι» θα εξαπλωνόταν σαν άλλη χολέρα.Πρόκειται για την πλέον αντιδραστική άποψη, συνδεόμενη με ηθικολογικές και θρησκευτικές αξιωματικές παραδοχές, η οποία δεν μπορεί να αντισταθεί σε κριτική ορθού λόγου. Κι αυτό γιατί: πρώτον, η ομόφυλη σεξουαλική συμπεριφορά απαντάται και στα ζώα, άρα είναι «φυσική», δεύτερον, τι σημασία έχει ακόμη και αν δεν είναι «φυσική», μήπως δεν είναι «παρά φύση» όλος ο πολιτισμός, τόσο ο διανοητικός, καλλιτεχνικός (culture), όσο και ο τεχνικός (civilization)? Οδηγεί η «παρά φύση»…φύση τους σε απαγόρευση κοινωνικής αποδοχής και νομικής αναγνώρισης της ύπαρξής τους; Ο δε ιερός χαρακτήρας του γάμου με θρησκευτικούς όρους δεν αφορά μια κοσμική Πολιτεία, παρά μόνον ένα θεοκρατικό κράτος. Τέτοιο όμως δεν μπορεί να είναι το συνταγματικό κράτος και μάλιστα μιας πολυπολιτισμικής, δομημένης στα διδάγματα του διαφωτισμού κοινωνίας.
Όσο για το φόβο της εξάπλωσης του… ιού, πρόκειται για τη μεγαλύτερη παραδοχή, που ούτε οι φανατικοί υπέρμαχοι της ομοφυλοφιλίας ως ερωτικής επιλογής δεν θα τολμούσαν να αρθρώσουν, ότι δηλαδή όλοι, ή, έστω, οι περισσότεροι άνθρωποι μέσα σε συνθήκες ίσης και απροκατάληπτης αντιμετώπισης των ερωτικών επιλογών θα επέλεγαν την ομοφυλοφιλία ή πάντως την αμφιφυλοφιλία. Η κυριαρχία της αμφιφυλοφιλίας επιβεβαιώνεται μεν από κάποιες ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις και εμπειρικά σε κάποιους πολιτισμούς (ας σκεφτούμε την αρχαία Αθήνα), αλλά αυτό σημαίνει ότι επιλέγεται η καταπίεση της «φύσης» του ανθρώπου, και άρα το συνολικό επιχείρημα περί «παρά φύση» σεξουαλικότητας υποσκάπτει εαυτό.
2. Νομική αναγνώριση ναι, γάμος όχι!
Είτε μας αρέσει είτε όχι, η ομοφυλοφιλία υπάρχει και πρέπει να δεχόμαστε τους ανθρώπους με τα… «κουσούρια» τους, εξάλλου όλοι τέκνα του θεού είμαστε, άρα… ας αναγνωρίσουμε κάποιες νομικές συνέπειες σε μακρόχρονες σχέσεις ομοφύλων, που τους συνδέει η αγάπη, η συντροφικότητα, ο έρωτας. Εξάλλου, είναι κρίμα άνθρωποι που έζησαν μαζί για χρόνια, να μην μπορούν να επισκέπτονται ο ένας τον άλλον στο νοσοκομείο, λόγω έλλειψης συγγένειας, να μην μπορούν να κληρονομούν ο ένας τον άλλο, να μοιράζονται τα αποκτήματα και την περιουσία, κατά τη διάρκεια ή μετά το πέρας της συμβίωσης. Εξάλλου, είναι καλύτερο να ενθαρρύνονται οι μακρόχρονες σχέσεις, από το να ωθούνται οι ομοφυλόφιλοι σε ευκαιριακές συνευρέσεις.
Η άποψη αυτή παρουσιάζεται πιο φιλελεύθερη, καθώς αναγνωρίζει την ερωτική διαφορετικότητα, επιμένει ωστόσο στον ορισμό του γάμου ως ένωση ενός «άνδρα και μιας γυναίκας». Ο λόγος; Επειδή κάθε άλλο ζεύγος (άνδρας-άνδρας, γυναίκα-γυναίκα) δεν μπορεί να τεκνοποιήσει. Αυτό είναι αλήθεια. Ωστόσο: αποτελεί η επιθυμία ή ικανότητα τεκνοποίησης τυπική ή ουσιαστική προϋπόθεση σύναψης γάμου; Καλούνται οι μελλόνυμφοι να υπογράψουν σχετικά ρητή υποχρέωση και τελεί ο γάμος υπό τη διαλυτική αίρεση της απόκτησης κοινών τέκνων; Όχι βέβαια! Γιατί τότε να αποκλείονται μόνον οι ομόφυλοι από τη σύναψη γάμου και όχι π.χ. και οι (λόγω προβλημάτων υγείας ή ηλικίας) ανίκανοι προς τεκνοποίηση; Θα μπορούσε να αναγνωρίζεται –και σύμφωνα με μια άποψη έτσι είναι- ως οικογένεια μόνον η σχέση μεταξύ γονιών (ή γονέα) και κοινού τους τέκνου, αλλά αυτό δεν αφορά τη σύμβαση του γάμου. Ο τελευταίος στηρίζεται στην κοινή βούληση γέννησης δικαιωμάτων και ανάληψης συγκεκριμένων υποχρεώσεων, ανάμεσα στις οποίες δεν είναι εκείνη της απόκτησης τέκνων, και ούτε θα μπορούσε να είναι, καθώς θα ερχόταν σε αντίθεση με το δικαίωμα ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας των ατόμων.
3. Ναι στην θεσμοθέτηση γάμου ομοφύλων!
Ο γάμος αφορά στην ελεύθερη βούληση συμβίωσης δύο ανθρώπων που επιθυμούν να συνδέσουν τις ζωές τους, για όσο διάστημα τους ενώνουν δεσμοί αγάπης, έρωτα ή / και αλληλεγγύης, οι λόγοι δικοί τους και ανεξερεύνητοι, έτσι κι αλλιώς δεν εξετάζονται ούτε στον ετερόφυλο γάμο, μπορεί να είναι και για να… ενώσουν οι πατεράδες τους τα βασίλειά τους! Συνεπώς, μια τέτοια σχέση μπορεί να υπάρξει ανεξαρτήτως φύλου! Κάποιοι άνθρωποι σταθερά ή σε κάποια φάση της ζωής τους επιλέγουν ομόφυλο σύντροφο και αυτό σε τίποτε δεν διαφοροποιεί το συναίσθημά (ή μη), και πάντως την απόφασή τους, από εκείνους που προτιμούν ετερόφυλο.
Η αντίρρηση από το συντηρητικό οπλοστάσιο είναι ότι γάμος υπήρξε πάντα (βλ. ορισμό ρωμαϊκού δικαίου) ο ετερόφυλος (!) και δεν μπορούμε να αλλάξουμε τις… παραδόσεις! Εξάλλου, η συνταγματική κατοχύρωση του (αναγκαστικά ετερόφυλου) γάμου υποσκάπτεται από την αναγνώρισή του και σε… άλλους. Το επιχείρημα μοιάζει με αυτό που λέει ότι οι γυναίκες (κάποτε) και οι μετανάστες σήμερα δεν επιτρέπεται να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου, καθώς το Σύνταγμα το κατοχύρωνε μόνον για τους άρρενες Έλληνες πολίτες.
Είναι προφανές ότι η αναγνώριση περισσότερων δικαιούχων ενός δικαιώματος κάνει μια πολιτική πιο εξισωτική και αφαιρεί προνόμια από τους κατέχοντες το δικαίωμα. Οι αποκλεισμοί ωστόσο δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως… συνταγματικό επιχείρημα! Είναι απλώς πολιτικό, στο βαθμό που στηρίζεται και στηρίζει τους κοινωνικούς και πολιτικούς αποκλεισμούς. Η συμπεριληπτική ισότητα στην απόλαυση των δικαιωμάτων αποτελεί διακύβευμα και αιτούμενου του πολιτικού φιλελευθερισμού και ως τέτοιο είναι αναμενόμενο να συναντάει την αντίθεση των συντηρητικών ιδεών και ιδεοληψιών.
4. Και μια πρόταση δικαστικού ακτιβισμού
Δεν χρειάζεται καν να θεσμοθετηθεί γάμος ομοφύλων, πουθενά στο νόμο δεν αναφέρεται η διαφορά του φύλου ως προϋπόθεση σύναψης γάμου, αρκεί συνεπώς μια σύμφωνη με το Σύνταγμα ερμηνεία του νόμου για να συναφθεί γάμος ομόφυλων ατόμων. Η συνταγματική επιταγή αναγνώρισης γάμου ομοφύλων αποτελεί απόρροια της αρχής της ισότητας των φύλων στη σύγχρονη εκδοχή της: ισότητα φύλων δεν σημαίνει πλέον απλώς και μόνον οι γυναίκες να μην είναι κατώτερες από τους άνδρες, σημαίνει ότι το φύλο δεν μπορεί να θεωρείται καθοριστικό κριτήριο για τη γέννηση δικαιωμάτων, παρά μόνον εκεί όπου αυτά ανάγονται και συνδέονται με τις βιολογικές διαφορές. Αφού ο γάμος δεν προϋποθέτει τεκνοποιία, δεν ανάγεται σε βιολογικές διαφορές και άρα δεν μπορεί η σύναψή του να έχει ως τυπική προϋπόθεση το φύλο των συμβαλλομένων μερών. Το να μην μπορεί ο Α να συνάψει σύμβαση με τον Β λόγω του φύλου του συνιστά απαγορευμένη διάκριση λόγω φύλου, ακόμη και αν και η Γ δεν μπορεί να συνάψει γάμο με τη Δ, κατά τον ίδιο λόγο που συνιστούσε διάκριση λόγω φυλής η απαγόρευση σύναψης γάμου ενός μαύρου με μια λευκή (στην Αμερική του πρώτου μισού του 20ου αιώνα) ή ενός Γερμανού με μια Εβραία (στο τρίτο Ράιχ), παρότι αντίστοιχα απαγορευόταν και σε έναν λευκό να παντρευτεί μια μαύρη (και σε έναν Εβραίο μια Γερμανίδα). Το ότι δηλαδή η απαγόρευση ισχύει και για τα δύο φύλα δεν της αφαιρεί την έμφυλη διάσταση, όπως η απαγόρευση και στις δύο φυλές δεν αφαιρούσε τη διάσταση της ρατσιστικής διάκρισης.Η άποψη αυτή –νομικά άψογη- μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνον με επιχειρήματα δημοκρατικής διαδικασίας και ιστορικής ερμηνείας των νόμων: ο ιστορικός νομοθέτης είχε στο νου του το γάμο ως ένωση ετεροφύλων και αυτό μόνον ο νομοθέτης και όχι ο δικαστής ή ο… δήμαρχος μπορεί να το αλλάξει. Και μια τέτοια αλλαγή, καθώς αγγίζει ζητήματα κοινωνικής ηθικής, πρέπει να αποτυπώνεται στην απόφαση του δημοκρατικά εκλεγμένου νομοθέτη, που απολαμβάνει αυξημένης νομιμοποίησης σε σχέση με το δικαστή. Το τελευταίο αυτό επιχείρημα είναι γνωστό και από άλλες περιπτώσεις, ανάγεται στη φύση και τη μορφή της δημοκρατίας, στη διαλεκτική σύνθεση των διαδικαστικά δημοκρατικών και ουσιαστικά δημοκρατικών αλλά ουσιαστικά αριστοκρατικών συστατικών της στοιχείων και είναι αντικείμενο άλλης εκτενούς συζήτησης…
Γ. Αντί επιλόγου… πολιτικός κατά νομικού λόγου και η … άρνηση του Λόγου!
Είναι προφανές ότι όλες οι παραπάνω απόψεις εκκινούν από βασικές παραδοχές που ανάγονται στην πολιτική άποψη και –συνειδητά ή ασυνείδητα- σε πολιτικές θεωρίες. Η υιοθέτηση της μιας ή άλλης από αυτές είναι συνεπώς περισσότερο θέμα ιδεολογικής τοποθέτησης. Η δογματική καθαρότητα της τελευταίας άποψης βρίσκει τα όριά της στην πολιτική μας προαντίληψη και προκατάληψη.
Ωστόσο, υπάρχει και κάτι πέραν του… Λόγου: υπάρχει η αγάπη που διατρέχει θρησκεία και πολιτική και τις ενώνει! Υπάρχει η αγάπη για τον άλλον και για τον Άλλον, όχι απλώς η ανοχή (tolerance) για το Διαφορετικό, αλλά η αποδοχή του ως κομμάτι μας, ως πλούτος, και άρα η συμπερίληψή του. Το αιτούμενο του πολιτικού φιλελευθερισμού για συμπεριληπτική, ολοένα διευρυνόμενη ισότητα στην απόλαυση των δικαιωμάτων, δεν στηρίζεται τόσο σε επιχειρήματα πολιτικής θεωρίας, όσο στην αγαπητική σχέση εαυτών προς αλλήλους. Ίσως γι αυτό οι πραγματικοί Χριστιανοί, περισσότερο και από τους αριστερούς, θα έπρεπε να στηρίζουν την αναγνώριση του γάμου ομοφύλων!
.
*Η κ. Λίνα Παπαδοπούλου είναι λέκτωρ του Συνταγματικού Δικαίου στο τμήμα Νομικής του Α.Π.Θ., μέλος του Ινστιτούτου Επιμόρφωσης του Πα.Σο.Κ. και υπεύθυνη για κύκλους επιμόρφωσης σχετικά με τη Σ.Αναθεώρηση στη Β.Ελλάδα.

[1] Και εδώ μια εννοιολογική αποσαφήνιση: συζητούμε για γάμο ομοφύλων και όχι ομοφυλοφίλων. Οι ομοφυλόφιλοι μπορούν και σήμερα να συνάψουν γάμο μεταξύ τους, εφόσον είναι ετερό-φυλοι, ανήκουν δηλαδή σε διαφορετικά φύλα. Δεν απαιτείται να είναι και ετερο-φυλό-φιλοι, να κατευθύνουν δηλαδή τις ερωτικές τους προτιμήσεις με τρόπο σταθερό σε άτομα του αντίθετου φύλου. Με άλλα λόγια, ένας ομοφυλόφιλος άνδρας μπορεί να συνάψει γάμο με μια ομοφυλόφιλη γυναίκα. Κανένας έλεγχος της σεξουαλικότητας δεν γίνεται και δεν μπορεί βέβαια να γίνει, όπως δεν μπορεί να γίνει έλεγχος της συνείδησης, πολιτικής ή θρησκευτικής, παρά μόνον των εκδηλώσεών της, γιατί τόσο η ερωτική προτίμηση όσο και η συνείδηση ανάγονται στην εσώτερη σφαίρα του ατόμου και βέβαια (μπορούν να) μεταβάλλονται κατά τη διάρκεια της ζωής του.

8 σχόλια:

S G είπε...

αν οι κυβερνωντες δεν καταλαβαινουν τι σημαινουν ανθρωπινα δικαιωματα, τι σημαινει προστασια των μειονοτητων, τοτε πρεπει οι πολιτες να τους το διδαξουν. Αυτο προσπαθουμε να κανουμε με το anatheorisi.org και αυτο βλεπω οτι προσπαθει να κανει και το παρον μπλογκ.

οποτε βρισκω την ευκαιρια να δηλωσω την συμπαρασταση μου στις προσπαθειες σας (προσωπικα νομιζω οτι θα ηταν μια καλη ιδεα να μεταφραζες τα πορτογαλικα κειμενα. Νταξει, οι λατινοφωνοι ισως καταλαβαινουμε και δυο πραγματα αλλα οι υπολοιποι οχι :-) )

erva_cidreira είπε...

Στο παρόν blog, ένα είδος ανθολογίου κειμένων που θέλω να πιστεύω ότι ενδιαφέρουν τους gay αναγνώστες, χρησιμοποιούνται κείμενα από διάφορες πηγές γραμμένα στα ελληνικά, αγγλικά, ισπανικά και πορτογαλικά. Η συγκέντρωσή τους συνιστά μια δύσκολη και χρονοβόρο προσπάθεια καθώς γενικά αυτά είναι σχετικά λίγα και όχι εύκολα προσβάσιμα για προφανείς λόγους. Η αναγκαία μετάφρασή τους, έτσι που να γίνονται καταληπτά από όλους, δυστυχώς ξεπερνάει τις δυνατότητές μου, κυρίως για λόγους έλλειψης χρόνου. Ωστόσο, η καταφυγή στις υπηρεσίες ενός αυτόματου μεταφραστή, τύπου Systran, ελπίζω ότι μπορεί να επιλύσεί μερικώς το πρόβλημα.
Κατά τα άλλα, ευχαριστώ για την ενθάρρυνσή σας, όμως θα πρέπει να σημειώσω ότι συνήθως δεν είναι μόνο το κράτος που δεν καταλαβαίνει τη σημασία της ισονομίας για όλους τους πολίτες του, αλλά και πάρα, πάρα πολλοί συμπολίτες μας, πολλών bloggers συμπεριλαμβανομένων. Σε αυτές τις περιπτώσεις η υπομονή και η επιμονή αποτελούν σίγουρα απαραίτητες αρετές στην επιχείρηση αλλαγής της πραγματικότητας, αλλά αυτό που οι έξω από τον χορό δεν αντιλαμβάνονται είναι ότι πέρα από νόμους, δικαιώματα και κοινωνική ωριμότητα βασικά μιλάμε για την προγραμματισμένη στέρηση σε κάποιους της δυνατότητάς τους να ευτυχήσουν στο περιορισμένο διάστημα μιας ανθρώπινης ζωής, ίσως μάλιστα και στο λιγότερο που διαθέτουν. Φοβάμαι πως αυτό είναι κάτι που αρκετοί από τους μετέχοντες στο www.anatheorisi.org μοιάζει συχνά να το λησμονούν και επιδίδονται σε εντυπωσιακές επιδείξεις μεγαλόστομης νομικής επάρκειας. Μακάρι να σφάλλω.

amvro είπε...

συμφωνώ απόλυτα με όλα όσα λες μόνο που σε εκείνο το "προγραμματισμένη στέρηση" θα έβαζα "θεσμοποιημένη στέρηση απο την ετεροφυλόφιλη πλειοψηφία του ...".

S G είπε...

δεν ειμαι σιγουρος σε ποιον/τι αναφερεσαι, αλλα οι περισσοτεροι στο "αναθεωρηση" δεν ειμαστε νομικοι.

Σκοπος μας ειναι σαν σκεπτομενα και ενδιαφερομενα ατομα να αλλαξουμε τις αντιληψεις του κρατους αλλα κα να πεισουμε τους συμπολιτες για καποια βασικα πραγματα. για μενα οπως ειπα τα ανθρωπινα δικαιωματα ειναι πολυυ βασικα. Ελπιζω αυτο να περασει σαν μηνυμα...

ΥΓ νταξει και χωρις μεταφραση εχουν πλακα τα αρθρα. Τα πορτογαλικα με κανουν παντα να γελαω... ειναι σαν παιδικα ισπανικα :-)

erva_cidreira είπε...

Της θεσμοθέτησης, Αμβρόσιε, είθισται να προηγείται πολιτικός προγραμματισμός (σχεδιασμός).
Τα πορτογαλικά σαν παιδικά ισπανικά; Μα θα έλεγα ότι αποτελούν αρχαιότερο και πιο λόγιο τύπο λατινικής γλώσσας. Είσαι σίγουρος, S.G., ότι δεν τα αδικείς;

S G είπε...

δεν το λεω γραμματικα ή κατι τετοιο (γιατι δεν ειμαι σε θεση να κρινω την γραμματικη τους). Αλλα ας πουμε ακουγα ενα τραγουδι που ελεγε κατι σαν:

nao po mimir
που ειναι ιδιο με αυτο που λενε τα παιδακια στην Ισπανια
no po mimir
(ενω το σωστο ειναι no puedo dormir)

Οτι ειναι αρχαιοτερα δεν το ηξερα, απο την γεωγραφια θα περιμενα το αναποδο...

alximist είπε...

Ερβα μου,
συνέχισε την καλή δουλεία που κάνεις! ¨οσο για τα πορτογαλικά, αν είνια Πορτογαλίας, έχουν χάλια άκουσμα, τα βραζιλίανικα είναι σαφώς πιο μελωδικά!
Πάντως το παρόν κείμενο με έχει εντυπωσιάσει με την αρτιότητά του... Το έβαλα σε λινκ και στο Μποργκ μου, καθώς και ένα μπάννερ, μόνο που δεν λειτουργεί καλά τελικά και δεν ξέρω τι φταίει...

erva_cidreira είπε...

S.G., η Πορτογαλία οργανώθηκε σε κράτος σχεδόν δυο αιώνες νωρίτερα από την Ισπανία.
Το πιο σημαντικό, Αλχημιστή μου, είναι να λάβουμε μέρος ενεργά στη συζήτηση.
Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς για άλλη μια φορά ανθρώπους συχνά καλοπροαίρετους, αλλά με ουσιαστική άγνοια του θέματος, να υζητούν και να αποφασίζουν για τις δικές μας ζωές.