Ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ

«ΟΙ ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΝΥΧΤΑ»
Για την Ίρμα Μπραντάις

1 / RIGOR VITAE
Κωνσταντινούπολη. 21 του Μάρτη. Σήμερα ξύπνησα
μ' ένα παράπονο παράλογο. Όλο το δεξί μέρος
του προσώπου μου αρνιέται να κινηθεί. Γελάω
καθώς βλέπω τ' άλλο μισό να συσπάται μ' απορία

κάτω απ' το διπλό βάρος, ενώ το δίδυμό του
έχει σακουλιάσει· ευαίσθητο ακόμα, κατάπληκτο.
Είμαι μόνος μου εδώ. Όχι ολότελα-μέσα απ' την ομίχλη ξεπροβάλουν φτερωμένα γράμματα: PAN AMERICAN

Δυόμισυ χιλιάδες χρόνια έμεινε η πόλη αυτή
ανάμεσα στη λαγγεμένη Ανατολή και στην ξέφρενη Δύση·
Δεν βρίσκω λόγο νάχω πάρει την κάτω βόλτα·
υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που δεν έχω δει,

σαν την Αγιά Σοφιά. Ήπια τσάι· ξυρίστηκα και ντύθηκα...
Εκεί πέρα! Εκεί στο Πέραν!

Ο Οίκος της Θείας Σοφίας έγινε πρώτα
τζαμί, τώρα είναι ένα κενό δίχως
φλόγα. Η πτέρυγα,
βίαια μετατοπισμένη,
φοράει ακόμα εκείνα τα πρασινόμαυρα σειρήτια
που πάνω τους (για τον προσκυνητή που ξέχασε
τα αραβικά του) χρυσά μαστίγια χάραξαν
επιγραφές, φανταχτερές και άγριες, με παλιά
συνθήματα: «Θλίψη μου είναι ο Αλλάχ!» ή,
μπορεί, «Βυζαντινέ,
γκόου χόουμ!»

Τζέημς Μέριλ