Η "ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ" ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ JOHN BROWNE

Πώς ο πρώην CEO της ΒP έχασε 30 εκατ. δολάρια επειδή είναι ομοφυλόφιλος

Εφτά χρόνια πριν την ανακοίνωση του Cook ότι είναι γκέι ένας άλλος ομοφυλόφιλος έφυγε από την δουλειά του επειδή δεν ήθελε να μάθουν το μυστικό του.

Με μεικτά συναισθήματα αποδέχτηκαν οι Αμερικανοί την είδηση ότι ο CEO της Apple, Tim Cook είναι γκέι, και μάλιστα από τα χείλη του ίδιου, ο οποίος δήλωσε πως είναι "περήφανος που είναι γκέι".

Την ίδια ώρα βέβαια οι σεξουαλικές προτιμήσεις ου Cook δεν ήταν μυστικό στην βιομηχανία της τεχνολογίας. Μάλιστα πολλές τεχνολογικές εταιρείες, όπως η Apple, υποστηρίζουν το γάμο μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου και δηλώνουν κοντά στους ομοφυλόφιλους.

Αυτό που έχει σημασία να αναφερθεί, σύμφωνα με τον Business Insider, είναι ότι πριν από 10 χρόνια τα πράγματα δεν ήταν καθόλου έτσι.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Λόρδος John Browne, CEO της BP, ο οποίος για χρόνια έκρυβε το ότι ήταν ομοφυλόφιλος, φοβούμενος την κατακραυγή.

Το 2007 ο Browne παραιτήθηκε από την θέση του CEO, τρεις μήνες νωρίτερα από το αναμενόμενο, με στόχο να προλάβει τις εφημερίδες που ήθελαν να βγάλουν στο φως την σχέση του με τονJeff Chevalier.

Η αποχώρησή του, κόστισε στον Browne πάνω από 30 εκατ. δολάρια σε κέρδη από μετοχές και άλλα έσοδα που θα είχε αν ολοκλήρωσε την θητεία του.

Αν θέλεις να κρύψεις τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις είναι πολύ δύσκολο να μην κάνεις κάποιο λάθος, ανέφερε ο ίδιος σε συνέντευξή του στην Αudie Cornish του NPR. Έτσι μπορεί να δημιουργηθούν επικίνδυνες καταστάσεις, σημείωσε.

Ο Browne χαρακτηρίζει την απόφαση του Cook, να δημοσιοποιήσει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, "ένα σημαντικό βήμα στο ταξίδι προς την πλήρη και χωρίς συμβιβασμούς ένταξη των ομοφυλοφίλων".  (e-volos.gr)

*Την ιστορία του Browne μπορείτε να τη βρείτε σε συνέχειες στο αρχείο του 2007 του Α.Π.

ΤΙΜ ΚΟΥΚ: ΤΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΓΚΕΪ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΔΩΣΕΙ ΜΙΑ ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΤΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ

Το αφεντικό της Apple, Τιμ Κουκ, παραδέχτηκε για πρώτη φορά δημοσίως και ξεκάθαρα τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, αν και επί πολλά χρόνια δεν είχε πρόβλημα να αφήνει να εννοηθεί ότι είναι ομοφυλόφιλος - πέρυσι τον Δεκέμβριο είχε μιλήσει δημοσίως για τον ρατσισμό που βιώνουν οι γκέι και οι λεσβίες στις ΗΠΑ, ενώ τον Οκτώβριο του 2013 το περιοδικό Out τον είχε ανακηρύξει ως ισχυρότερο γκέι του πλανήτη.
Τώρα όμως είναι η πρώτη φορά που δημοσίως αναφωνεί: «Είμαι υπερήφανος που είμαι ομοφυλόφιλος».
Σε κείμενο που έστειλε στo Businessweek του Bloomberg ο Κουκ γράφει: «Αν και ποτέ δεν έχω αρνηθεί τη σεξουαλικότητά μου, δεν την έχω αναγνωρίσει δημοσίως μέχρι τώρα. Eτσι, επιτρέψτε μου να είμαι σαφής: Είμαι υπερήφανος που είμαι ομοφυλόφιλος, και θεωρώ ότι το να είμαι γκέι είναι από τα μεγαλύτερα δώρα που μου έδωσε ο Θεός. Το να είσαι γκέι μου έχει δώσει μια βαθύτερη κατανόηση του τι σημαίνει να είσαι στη μειοψηφία καθώς κι ένα «παράθυρο» να δω πως είναι να ζεις με τις προκλήσεις που οι άνθρωποι σε άλλες μειονοτικές ομάδες βιώνουν κάθε μέρα. Έχω περισσότερη κατανόηση και συμπάθεια για τους άλλους, τα οποία με έχουν οδηγήσει σε μια πιο πλούσια ζωή. Ήταν σκληρή και δυσάρεστη μερικές φορές, αλλά αυτό μου έδωσε την αυτοπεποίθηση να είμαι ο εαυτός μου, να ακολουθήσω τη δική μου πορεία και να καταφέρω να εξυψωθώ πάνω από τις αντιξοότητες και τη μισαλλοδοξία. Επίσης, με έχει κάνει ανθεκτικό, που είναι πολύ χρήσιμο αν τυχαίνει να είσαι διευθύνων σύμβουλος της Apple».
Ο Κουκ δικαιολογεί αυτή τη μυστικότητα για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις στο γεγονός ότι «σε όλη μου την επαγγελματική ζωή, προσπάθησα να κρατήσω την προσωπική μου ζωή σ' ένα βασικό επίπεδο. Έχω ταπεινή καταγωγή και δεν θέλω να τραβάω την προσοχή πάνω μου, αντιθέτως θα ήθελα ο κόσμος να επικεντρώνεται στα ξεχωριστά προϊόντα της Apple».
Ωστόσο, εντός των κλειστών τειχών της εταιρίας, πολλοί ήταν εκείνοι που γνώριζαν την αλήθεια για τον Κουκ, έναν άνθρωπο που είχε συμμετάσχει στο παρελθόν σε gay parade και σε ομιλίες του υποστήριζε με θερμή το δικαίωμα της γκέι και λεσβιακής κοινότητας για ίσα δικαιώματα παντού.
«Πολλοί συνάδελφοι στην Apple γνωρίζουν ότι είμαι γκέι και δεν φαίνεται να έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που με αντιμετωπίζουν. Φυσικά, είχα την καλή τύχη να εργάζομαι σε μια εταιρεία που αγαπά τη δημιουργικότητα και την καινοτομία και γνωρίζει ότι μπορεί να ανθίσει μόνο όταν κανείς αποδέχεται τη διαφορετικότητα του άλλου. Δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί όσο εγώ», τονίζει στο άρθρο του ο επικεφαλής της Apple, καταλήγοντας πως «δεν θεωρώ τον εαυτό μου ως έναν ακτιβιστή για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων». (tanea.gr, 30/10/2014)

ΡΙΣΚΑΡΟΝΤΑΣ...

The Safety Risks of Truvada for HIV Pre-Exposure Prophylaxis (PrEP)

People who contract HIV while taking PrEP will be at significantly higher risk for developing drug resistance, which makes HIV untreatable with most medications. It could even lead to the spread of an untreatable strain of the virus.

Taking Truvada for PrEP increases the risk of kidney disease and long-term kidney damage that persist even after people stop taking the drug.

The Precautions Needed to Protect People Who Will Be Put At Risk If They Take PrEP

Individuals get monthly HIV viral load testing: AHF recommends that all individuals get tested by Polymerase Chain Reaction (PCR, a type of viral load test) initially, as well as every month before being prescribed a new 30-day supply of PrEP. A monthly PCR test will narrow down the window of infection to as little as a few days, to minimize the chances of drug resistance. PCR testing specifically is necessary, because the more common antibody-based testing approach may miss seroconverting patients in whom the antibodies are not yet detectable.

Individuals undergo testing for kidney function very six months: AHF recommends individuals get tested for kidney function every six months to check for kidney damage associated with use of Truvada. This will identify people who are showing early signs of kidney damage, enabling providers to consider recommending the cessation of PrEP for their patients.

nomagicpills.org

ΟΙ ΑΦΡΟΝΕΣ ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ Π.Ο.Υ.

The WHO's unwise recommendation for gay men

By Joseph Sonnabend

PrEP is now being recommended by the WHO for, it seems all   sexually active gay men.  Actually it's not quite that stark - they continue to recommend condom use as well.   Despite this, many will probably see this as a recommendation to rely on PrEP as an alternative to condoms.
The WHO recommendation is a population based proposal, a public health recommendation as opposed to recommendations for specific individuals, and as such it is truly perplexing. Recommendations for individuals are different because they take into account individual circumstances, such as the extent to which a specific person is at risk.  Population based recommendations are recommendations made across the board, in the case of the WHO, addressed to all men who have sex with men.   
While assuring us that the recommendations are evidence based and providing the customary explanation of how the strength of evidence is graded, we learn that the WHO has made a sweeping worldwide population based recommendation on evidence provided by just one randomized study! This was the iPrEx study, which was beset with interpretative difficulties, not least because few took the medication as directed, if at all.
We simply do not know enough about PrEP to make a sweeping population based recommendation.  We have little idea of what adherence might look like in various populations, we know little about the degree of protection in specific sexual acts.  Different sex acts carry different risks, for example, to the receptive or insertive partner in anal sex.   Also, how effective is PrEP  in situations of exposure to high and low viral loads. So the WHO recommendation that all sexually active gay men consider PrEP is not only remarkable in that it's supported by such scanty evidence, it's also offensive because gay men are viewed as so uniformly dangerous that they need to be medicated.
A more balanced response would have been a call for more research, and importantly, for a fuller description of those individual situations where PrEP use may be a rational preventative intervention at the present time.  
The use of PrEP by an individual is very different.   On an individual basis PrEP use can be a completely appropriate intervention.   For example, using PrEP because of an inability to maintain an erection with a condom is absolutely appropriate, and is a very welcome intervention to enable a fuller  sexual expression in what is probably  a large number of men whose difficulty with condoms, for whatever reason stand in the way of  satisfactory  sex.  Medical supervision is also more likely in individual situations. It is important to check for HIV infection and to monitor for sexually transmitted infections and drug toxicities. Since PrEP offers no protection from the transmission of infections that might be interrupted by condoms we might expect an increase in such infections with a wide roll out of PrEP.  The current increase in sexually transmitted infections among gay men in some cities is most likely attributable to an increase in unprotected sex.    Many sexually transmitted infections facilitate the transmission of HIV which may be another factor that could drive an increase in new HIV infections.  
The way PrEP has been promoted during the past few years has surely contributed to the poor support received for prevention education.   One way in which this has happened is the shifting of budgets for prevention to those entities, private or government insurers that pay for drugs used in biomedical prevention.
There seems to be a widespread view that prevention education does not work.  But we know that it can work. The adoption of safe sex practices including condom use in the early 1980s curbed the spread of the epidemic, although admittedly conditions are not the same today. 
If prevention education has been ineffective it may be because there has been so little of it, and what little there is has not been properly targeted.  The move of the epidemic into African American communities during the 1990s  was occurring in plain view yet the federal government was churning out expensive vacuous untargeted prevention messages in the form of "America responds to AIDS," a futile exercise that helped to discredit prevention education.    
I get the sense that some younger gay men feel they have missed out in not experiencing the abandon of the 1970s and see PrEP as a way to make up for this.  The real lesson of the 1970s is that sex with multiple different partners on such a vast scale, as occurred in NYC in the 1970s, permits any pathogen that can be transmitted sexually to disseminate widely. That's what started to happen with amebas and other intestinal parasites and HIV, and is happening with syphilis, gonorrhoea, herpes, hepatitis and many other infections.  There surely will be others beyond HIV. 
Since we really have relatively very little information about PrEP, and almost none about its use on a population level such a broad recommendation by the WHO is absolutely inappropriate, so maybe faced with increasing HIV infections among gay men, the WHO is simply giving up  and proposing an unproved intervention out of desperation.  When I say unproven, I mean it is unproven as a viable population based intervention. Looked at this way, it's a put down -  a response that may be no more than gestural to people who continue to harm themselves by refusing to use condoms in sex with partners of unknown sero status. Despite their voluminous report It's impossible to understand how the WHO came to make such a sweeping recommendation with so little evidence to support it.
This unwise recommendation may also have the effect of increasing new HIV infections if it results in an increase in unprotected sex where adherence to the medication is inadequate.
I hope there will be a critical look at the WHO panel and funders responsible for producing such unhelpful recommendations for men who have sex with men.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ. Η ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΦΥΛΟΥ" ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΤΟΧΕΥΕΙ

Η αναπαραγωγή της θεωρίας για την «ταυτότητα φύλου» και πού στοχεύει

Ευτυχία ΧΑΪΝΤΟΥΤΗ  (rizospastis.gr, 1/6/2014)

Από τις διακηρύξεις της ΕΕ ενάντια στις διακρίσεις με βάση το γενετήσιο προσανατολισμό, τις νομοθετικές ρυθμίσεις και τις δικαστικές αποφάσεις για την αναγνώριση του «τρίτου φύλου» σε μια σειρά χώρες, μέχρι το διαγωνισμό της «Eurovision», που ανέδειξε στην πρώτη θέση έναν ομοφυλόφιλο καλλιτέχνη που αρέσκεται να εμφανίζεται στη σκηνή ντυμένος ως γυναίκα, η συζήτηση γύρω από την «ταυτότητα φύλου» κρατιέται συνεχώς στην επικαιρότητα. Μέσα από τις πλευρές της συζήτησης αυτής, τα θέματα που ανακινεί και τις αντιπαραθέσεις που πυροδοτεί, φαίνεται να υπηρετείται μια αξιοσημείωτα πολύπλευρη στόχευση.

Γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα, ανοίγει μια αρκετά μεγάλη «βεντάλια» από θέματα, ενδεικτική σε πολλές περιπτώσεις για τον τρόπο που αυτό αξιοποιείται στο πλαίσιο του σχεδιασμού της αστικής τάξης, ακόμα και στο πεδίο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Παράλληλα, υπάρχει η ιδεολογική πλευρά, που αφορά τις λεγόμενες «θεωρίες φύλου». Πρόκειται για το θεωρητικό υπόβαθρο, πάνω στο οποίο στηρίζεται η προσπάθεια της αστικής τάξης να παρέμβει στη συνείδηση, να καλλιεργήσει πρότυπα, να διαμορφώσει κριτήρια γύρω από το τι είναι προοδευτικό και τι συντηρητικό προσαρμοσμένα στις δικές της αξίες και ανάγκες.

Πολύπλευρη αξιοποίηση

Εύγλωττο παράδειγμα για τους πολλαπλούς στόχους που εξυπηρετούνται μέσα από την ανακίνηση του θέματος, αποτελεί η υποδοχή της νίκης της «γυναίκας με το μούσι», από εγχώρια και διεθνή μέσα ενημέρωσης, στη «Eurovision». Η νίκη του καλλιτέχνη που εμφανίζεται στη σκηνή ως γυναίκα, χαρακτηρίστηκε νίκη ενάντια στις προκαταλήψεις και την ομοφοβία, χτύπημα στο συντηρητισμό και το ρατσισμό. Πολλοί είδαν στη συγκεκριμένη περίπτωση την προσωποποίηση των «αξιών της Ευρώπης» και πανηγύρισαν τον «πλουραλισμό», το «σεβασμό της διαφορετικότητας», της «ελευθερία του ατόμου». Δεν έλειψαν οι προσκλήσεις για μια «προοδευτική» και όχι «συντηρητική» Ευρώπη σε σύνδεση και με τις επικείμενες σε εκείνη τη φάση ευρωεκλογές. Ακόμα παραπέρα, η φιλολογία σχετικά με τις αξίες της ΕΕ συνοδεύτηκε από την αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Το αποτέλεσμα του διαγωνισμού ερμηνεύτηκε ως μήνυμα καταδίκης της Ρωσίας όσον αφορά τη στάση της απέναντι στους ομοφυλόφιλους αλλά και τη γενικότερη πολιτική της. Ολα αυτά σε μια συγκυρία καθόλου αθώα, καθώς στην Ουκρανία κλιμακώνονταν οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη και η ΕΕ παρείχε τη στήριξή της στην κυβέρνηση που συγκροτήθηκε με τη συμμετοχή εθνικιστικών και φασιστικών στοιχείων.

Η αξιοποίηση του ζητήματος στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, έχει εξάλλου και προηγούμενο. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε προηγηθεί ανάλογη προστριβή ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία, για τον ίδιο λόγο, για τη νομοθεσία δηλαδή της Ρωσίας που απαγορεύει την «ομοφυλοφιλική προπαγάνδα στους ανηλίκους». Μάλιστα, στην αντιπαράθεση αυτή οι ίδιοι οι Πρόεδροι των δύο χωρών κράτησαν για τους εαυτούς τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Πίσω από τη βιτρίνα της διαμάχης για την ομοφυλοφιλία βρίσκονται οι αντιπαραθέσεις και οι ανταγωνισμοί που οξύνονται ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη. Ανταγωνισμοί που «μεταμφιέζονται» σαν μια αντιπαράθεση ανάμεσα στους Ρώσους, υποτιθέμενους προστάτες και θεματοφύλακες των «παραδοσιακών οικογενειακών αξιών», και στην ΕΕ και τις ΗΠΑ, που παίζουν το ρόλο των υπερασπιστών των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των ομοφυλόφιλων.

Το ίδιο θέμα έχει λειτουργήσει ως εργαλείο για την κατασκευή στρεβλών αντιπαραθέσεων και διπόλων εντός των τειχών του αστικού πολιτικού συστήματος μιας σειράς χωρών. Αν πάμε λίγο πιο πίσω, θα θυμηθούμε ότι το ζήτημα της θεσμοθέτησης του γάμου ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου είχε γίνει «σημαία» από το Φρανσουά Ολάντ κατά την περίοδο της προεκλογικής του εκστρατείας, το 2012. Η δέσμευση για αναγνώριση του δικαιώματος σε άτομα του ίδιου φύλου να παντρεύονται και να υιοθετούν παιδιά, δεν απέκτησε κεντρική θέση μόνο κατά την προεκλογική περίοδο, όταν παρουσιάστηκε σαν σημείο τομής ανάμεσα στους «προοδευτικούς» ψηφοφόρους του Γάλλου σοσιαλδημοκράτη έναντι των «συντηρητικών» του αντιπάλων. Συνέχισε να αξιοποιείται σαν διαχωριστική γραμμή και στη συνέχεια. Μάλιστα, μπροστά στην τελική έγκριση του νόμου, την άνοιξη του 2013, σημειώθηκαν από τη μια πανηγυρισμοί των υποστηρικτών του Γάλλου Πρόεδρου και από την άλλη κινητοποιήσεις με την καθολική εκκλησία και το ακροδεξιό «Εθνικό Μέτωπο» να έχουν σημαντικό ρόλο σε αυτές. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε συνθήκες κλιμάκωσης της αντιλαϊκής πολιτικής, οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στη Γαλλία έγιναν γύρω από το παραπάνω ζήτημα.

Στα παραπάνω πρέπει ακόμα να προστεθεί η αξιοποίηση του ζητήματος στο πλαίσιο της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, έτσι που η υποτιθέμενη καταπίεση των ομοφυλόφιλων παρουσιάζεται ως απόδειξη για την «ανελευθερία» των σοσιαλιστικών δημοκρατιών. Ακόμα παραπέρα, η συζήτηση τροφοδοτεί τη θεωρία των «ολοκληρωτισμών» και των «δύο άκρων», ενισχύει την προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού με το ναζισμό, της παρουσίασής τους σαν δυο ανελεύθερα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Ανορθολογικές θεωρίες που βρίσκουν πρακτική εφαρμογή

Οσον αφορά στις «θεωρίες φύλου», το κοινό τους περίγραμμα και η αφετηρία από την οποία εκκινούν σε όλες τις εκδοχές τους, είναι ο διαχωρισμός ανάμεσα στο «βιολογικό» και το «κοινωνικό» φύλο, ανάμεσα στη γενετήσια ταυτότητα και την έμφυλη ταυτότητα, το ρόλο που δίνει στο άτομο η κοινωνία. Το φύλο δηλαδή δεν αντιπροσωπεύει, σύμφωνα με τη θεωρητική αυτή προσέγγιση, μια σταθερή, βιολογική ιδιότητα αλλά ένα «ρόλο». Αντίστοιχα, ο διαχωρισμός με βάση το φύλο αντιμετωπίζεται ως κοινωνικά κατασκευασμένος και όχι ως βιολογικά προσδιορισμένος. Η επιβολή ανδρικών και γυναικείων ταυτοτήτων και τα στερεότυπα υποδεικνύονται ως αιτίες της φυλετικής καταπίεσης, ενώ ως ζητούμενο τελικά προβάλλεται η χειραφέτηση του «κοινωνικού» φύλου από το «βιολογικό» φύλο. Υποστηρίζεται, σε γενικές γραμμές, πως μέσα από την αντίσταση στις επιβεβλημένες ανδρικές και γυναικείες ταυτότητες, την εναντίωση στις «κανονιστικές αρχές» και τους κανόνες της σεξουαλικότητας, το άτομο μπορεί να πετύχει τον αυτοπροσδιορισμό του και να σχηματίσει μια ταυτότητα τελείως προσωπική. Η «αυτοδιάθεση» και ο «αυτοπροσδιορισμός» προβάλλεται ως ζητούμενο, προκειμένου το κάθε άτομο να επιλέγει, να προσδιορίζει το φύλο του σύμφωνα με τις επιθυμίες του και τον τρόπο που αισθάνεται.

«Το φύλο που μας αποδίδεται επισήμως κατά τη γέννησή μας (αγόρι ή κορίτσι) εξαρτάται από τα σωματικά μας χαρακτηριστικά. Είναι όμως πιθανό να μην ταιριάζει με την ταυτότητα του φύλου μας - δηλαδή με τον τρόπο που αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε γι' αυτό»: Τα παραπάνω αναφέρονται σε ενημερωτικό έντυπο του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (FRA). Στο ίδιο έντυπο ο Οργανισμός σημειώνει: «Η κοινοτική νομοθεσία κατά των διακρίσεων οφείλει να απαγορεύει ρητώς τις διακρίσεις λόγω ταυτότητας φύλου και να προστατεύει επομένως όλους εκείνους που εκφράζουν ταυτότητα φύλου διαφορετική από το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννησή τους». Μια σειρά κυβερνήσεις έχουν εφαρμόσει τα παραπάνω στην πράξη. Για παράδειγμα, η Γερμανία αναγνωρίζει από τον περασμένο Νοέμβρη στα επίσημα έγγραφα που χορηγεί, το «τρίτο», το απροσδιόριστο δηλαδή φύλο. Στη βάση της παραπάνω ρύθμισης, που χαρακτηρίστηκε ακόμα και ως «νομική επανάσταση», βρίσκεται η υπόδειξη του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, σύμφωνα με την οποία η νομική αναγνώριση του γένους στο οποίο ένα άτομο αισθάνεται ότι ανήκει, αποτελεί προσωπικό δικαίωμα του ανθρώπου. Ακόμα πιο πρόσφατα, δικαστική απόφαση αναγνώρισε το «δικαίωμα» σε Αυστραλό να αναγνωριστεί ως «ουδέτερο» φύλο, με το σκεπτικό πως «κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμα από κάποιον, που δεν θέλει να είναι ούτε άντρας ούτε γυναίκα, να είναι ένα ον ουδέτερο». Στην Αργεντινή το Μάη του 2012 υιοθετήθηκε νόμος για την ταυτότητα φύλου που και επιτρέπει την αλλαγή φύλου στα δημόσια έγγραφα μέσα από μια απλή διοικητική διαδικασία. Μάλιστα, ο νόμος έχει εφαρμοστεί και στην περίπτωση 6χρονου παιδιού που γεννήθηκε αγόρι αλλά ήθελε να είναι κορίτσι.

Στον πυρήνα της συζήτησης βρίσκεται η άποψη ότι το φύλο δεν καθορίζεται από βιολογικά χαρακτηριστικά αλλά από το κοινωνικό εποικοδόμημα, από την άποψη που έχει ο καθένας για αυτό, από τις ατομικές επιλογές, τη στάση και τη συμπεριφορά του. Πρόκειται για άποψη που πατά στα ίδια χνάρια με τις θεωρίες που προσπαθούν να παρουσιάσουν κάθε κοινωνικό, ταξικό ή πολιτικό διαχωρισμό που αντικειμενικά υπάρχει, σαν αποτέλεσμα της κοινωνικής συνείδησης και όχι της κοινωνικής πραγματικότητας. Να παρουσιάσουν τη σημερινή κοινωνία, όχι σαν μια ταξική κοινωνία στην οποία υπάρχει εκμετάλλευση και ανισότητα, αλλά γενικά μια κοινωνία «ίσων ευκαιριών», τις οποίες άλλοι αξιοποιούν και άλλοι όχι, «ατομικών ελευθεριών» και άλλα παρόμοια.

Στην πραγματικότητα, ο καθένας και η καθεμιά δεν πορεύεται μόνο με τις ατομικές επιλογές του αλλά σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, το οποίο επιδρά σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και στις επιλογές αυτές. Οι θιασώτες της απόλυτης ελευθερίας και των ατομικών επιλογών, στην ουσία τσακίζουν στην ατομική συνείδηση, το δεσμό αυτό ανάμεσα στην κοινωνία και το άτομο. Κρύβουν ότι αυτό που ενώνει τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από το φύλο τους, είναι τα κοινά ταξικά συμφέροντα και η θέση που αντικειμενικά κατέχουν στην παραγωγή. Φράζουν έτσι το μόνο δρόμο που μπορεί να οδηγήσει στην αλλαγή της κοινωνικής πραγματικότητας, στην ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής και των αντιλήψεων και των πρακτικών που βασίζονται πάνω σε αυτές.