31.3.06

ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑ: ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Amnesty: Widespread Police Abuse Against Gay Americansby
365Gay.com Newscenter Staff
.
(New York City) A report released Thursday by Amnesty International details widespread homophobia - including the use of torture - by American police officers against gays, lesbians and the transgendered.The report says that thousands of LGBT people across the country are victims of a system that fuels discrimination and facilitates torture, ill-treatment and impunity.
The report "Stonewalled – Still demanding respect" is based on interviews conducted by Amnesty International between 2003 and 2005 with members of the LGBT community, victims of gender-based violence, survivors of police abuse, activists, lawyers and law enforcement officials across the US.“The interviews reveal a very clear and worrying pattern. Cases of beatings, sexual violence, verbal abuse, harassment and humiliation by law enforcement officials against LGBT people take place on any given day in detention centers, prisons, in the home, and on the street,” said Amnesty in a media statement accompanying the report.In one example a women from Athens, Georgia, said that in 2004 she was forced into her apartment at gunpoint by a former County Deputy and raped because she is a lesbian. She said the officer vowed to “teach her a lesson”.
Within the LGBT community in the USA, transgender people, members of ethnic or racial minorities, young people and immigrants are particular targets of police abuse, the report says.A Native American transgender woman told Amnesty that in October 2003 she was stopped in Los Angeles by two police officers as she was walking along the street in the early hours of the morning. According to her testimony, the officers handcuffed her and drove her in the police car to an alley off Hollywood Boulevard where she was beaten, verbally abused and raped. After her ordeal she was thrown to the ground and told "that's what you deserve."Despite the significant progress over recent decades in the recognition of LGBT rights in the US, persistent discriminatory attitudes have created a situation in which abuse of LGBT people is frequently dismissed as "normal" the report said.Victims often do not report police brutality and other crimes against them, said Amnesty, because they fear hostile or abusive response from the police and because, as they know, many reported abuses are not properly and impartially investigated."There are still some discriminatory laws; but the bigger problem is the discriminatory way in which many laws are applied, which often results in the arrest and detention of individuals just because of their sexual orientation or gender identity," the report said.I
n another instance, in December 2003, a young African-American gay activist was waiting at a bus stop when Chicago police officers arrested him allegedly for loitering with intent to solicit. Despite providing identification and corroborating information from the organization he represents, he was detained for two days.“Effective reform requires the backing of the highest ranks. There needs to be a fundamental understanding of the right to freely express one’s sexual orientation or gender identity,” said Amnesty.The report concludes with a call by Amnesty for US federal and state authorities to take action to prevent discriminatory application of the law, to investigate all allegations of sexual, physical and verbal abuse against LGBT people by their officials and to bring those responsible to justice.
The report was released as an internal investigation began in Savannah over allegations by a gay man who said police did not help him when he was attacked last week."I think he saw I fit a stereotype that fits a gay person," Travis McLain said of his attacker in an interview with the Savannah Morning News. "He didn't beat me up because I have pink hair; he beat me up because he thought I was gay."
McLain said Savannah-Chatham Metropolitan Police didn't search for the suspect, wait for an ambulance or include all of the information he offered in the police report.The probe was ordered by Interim Police Chief Willie Lovett.
"Apparently there seems to be a lot of accusations that this agency is discriminating against gays and lesbians," Lovett said. "That is not a stigma I want to attach to this department. That is simply not true."
.
(Αναδημοσίευση από το site του 365gay.com )

30.3.06

ΑΝΔΡΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

29.3.06

ΑΠΟΝΟΜΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Την Πέμπτη 30 Μαρτίου, θα γίνει η απονομή των βραβείων του 1ου Διαγωνισμού Φιλομόφυλου Διηγήματος που διοργάνωσαν οι Εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης από τις 18 Ιανουαρίου 2005 έως τις 30 Οκτωβρίου 2005, στον χώρο του Βιβλιοπωλείου, Αντωνιάδου 6, Αθήνα (Πεδίον ΄Αρεως, έναντι πλαϊνής εισόδου ΑΣΟΕΕ).
Η Επιτροπή, η οποία αποτελείται από το Λουκά Θεοδωρακόπουλο, το Θεόδωρο Γρηγοριάδη, τη Ρούλα Γεωργακοπούλου, τη Νίκη Σταυρίδη και τον Τάκη Σπετσιώτη, αποφάσισε, να δοθούν τρία ισότιμα βραβεία στα διηγήματα: "Η Κορφή", "Πρόσεχε τη στροφή" και "Αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη ιστορία".
Επίσης, ένα ειδικό βραβείο επιστημονικής φαντασίας στο διήγημα "Θέμα οργανικής φύσης." Αξια δημοσίευσης επίσης κρίθηκαν τα διηγήματα: "Ο άνεμος, η φωτιά και ... το νερό", "Το ανοξείδωτο σπέρμα του κύκνου", "Το καλοκαίρι της πρώτης ντροπής", "Το μεγάλο πουλί", "Πως ανακάλυψα τον εαυτό μου" και "Συγνώμη φίλε." .

ΣΠΟΥΔΕΣ ΦΥΛΟΥ

· Γενική Γραμματεία Ισότητας - ΓΓΙ http://www.isotita.gr/
· Κέντρο Ερευνών Θεμάτων Ισότητας - ΚΕΘΙ www.kethi.gr
.
Σπουδές Φύλου και Ερευνητικά Κέντρα
Προπτυχιακά Προγράμματα

· Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο: www.arch.ntua.gr/genderandspace
· Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης: www.auth.gr/genderstudies
· Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών: http://www.isotita.uoa.gr/
· Πανεπιστήμιο Κρήτης: www.soc.uoc.gr/gender
· Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας: http://www.gender.uth.gr/
· Πανεπιστήμιο Πειραιά: www.unipi.gr/ypires/epeaekIsotitaFulon
Μεταπτυχιακά Προγράμματα
· Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης: www.auth.gr/edlit/html/spoudes/meta/diatmim/central.html
· Πανεπιστήμιο Αιγαίου: www.aegean.gr/gender-postgraduate/
· Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών: http://www.fylo.theol.uoa.gr/

28.3.06

ΟΛΑ ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Η ΝΕΟΛΑΙΑ

ΝΕΟΛΑΙΑ ΠΑΣΟΚ: ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΚΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ
.
Η ομοφυλοφιλία είναι μια σεξουαλική συμπεριφορά που εμφανίστηκε - σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους - σε όλες τις κοινωνίες κι όλους τους πολιτισμούς που πέρασαν από τον πλανήτη[1]. Είναι αξιοσημείωτο ότι σε πολύ διαφορετικούς πολιτισμούς εμφανίστηκαν κοινωνικές δομές οι οποίες ενσωμάτωναν την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά με τον ίδιο τρόπο. Η μυητική ομοφυλοφιλία π.χ. εμφανίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε πολλά μέρη της αρχαίας Ελλάδας όπως και στις κουλτούρες των Μαορί της Αυστραλίας και στο θεσμό των Σαμουράι στην Ιαπωνία. Αντιστοίχως, σε κουλτούρες με ανοιχτή σεξουαλικότητα όπως π.χ. των νήσων του Πάσχα, η ανατροφή ενός αγοριού ως κορίτσι κι η περαιτέρω υιοθέτηση του γυναικείου κοινωνικού ρόλου απ’ αυτό, δεν θεωρείται πρόβλημα. Επίσης ενδιαφέρον είναι ότι πολλές φυλές Ινδιάνων της Αμερικής θεωρούσαν τους ομοφυλόφιλους ιερούς και οι παντρεμένοι άνδρες της φυλής είχαν την υποχρέωση να κοιμούνται μαζί τους.
Τα παραδείγματα είναι πολλά αλλά η εξήγησή τους δεν ήταν πάντα εύκολη. Η χριστιανική εκκλησία έδειξε από πολύ νωρίς ενδιαφέρον για την ομοφυλοφιλία, αλλά μόνο ως σεξουαλική δραστηριότητα ανάμεσα σε δύο άντρες που θεωρήθηκε αμαρτία. Η επιρροή της χριστιανικής εκκλησίας στην καθημερινότητα και την επιστήμη οδήγησε στην ποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Η ίδια αντιμετώπιση συμπαρέσυρε και τις πρώτες θεωρίες των ψυχολόγων οι οποίοι προσπαθούσαν να περιγράψουν την ομοφυλοφιλία ως αποτέλεσμα ψυχολογικών διαταραχών, κυρίως κατά την παιδική ηλικία. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘70 προέβαλλαν τελείως νέοι και σε γενικές γραμμές αντικειμενικοί τρόποι αντιμετώπισης της ομοφυλοφιλίας. Ψυχολόγοι και σεξολόγοι άρχισαν να βλέπουν την ομοφυλοφιλία ως μια φυσιολογική εναλλακτική σεξουαλικότητα.
Στην Ελλάδα η ομοφυλοφιλία αποποινικοποιήθηκε πολύ νωρίτερα από τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Αυτό συνέβη με την αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα το 1950, κατά την οποία η σεξουαλική δραστηριότητα μεταξύ ανδρών δεν αποτελούσε ποινικό αδίκημα παρά μόνο σε τρεις συγκεκριμένες περιπτώσεις: α. Σε εκμετάλευση σχέσης εξάρτησης β. Αποπλάνηση ανηλίκου κάτω από 17 και γ. Σεξουαλική δραστηριότητα με σκοπό το κέρδος.
Παρότι το 1950 η αποποινικοποίηση ήταν πολύ σπουδαίο βήμα (στην Κύπρο πχ η ομοφυλοφιλία αποτελούσε ποινικό αδίκημα μέχρι το 2000), δεν ακολουθήθηκε από θετικά μέτρα προστασίας των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών με αποτέλεσμα να γίνονται διακρίσεις και διωγμοί υπό την ανοχή των κυβερνήσεων. Ιδίως στην περίπτωση της χούντας έχουμε παραδείγματα εφόδων της αστυνομίας σε σπίτια ομοφυλόφιλων και συλλήψεις με διάφορες προσχήματα[2].
Μετά τη μεταπολίτευση υπήρξε κάποια ελευθερία που όμως η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προσπάθησε να την περιορίσει εισάγοντας το σχέδιο νόμου «Περί της εξ αφροδισίων νόσων προστασίας και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων» το 1977. Το νομοσχέδιο προέβλεπε στην αρχική του μορφή διώξεις (μέχρι και εκτόπιση) των ομοφυλόφιλων. Εφτανε μέχρι στην υποχρεωτική εξέταση των νεοσύλλεκτων στο στρατό «από μπροστά κι από πίσω»[3]
Η κίνηση αυτή ξεσήκωσε μεγάλες αντιδράσεις και οδήγησε στην δημιουργία της πρώτης οργάνωσης για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων στην Ελλάδα, του γνωστού Απλευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλόφιλων Ελλάδας (ΑΚΟΕ). Η οργάνωση έκανε μεγάλη εκστρατεία στο εσωτερικό και στο εξωτερικό με αποτέλεσμα να κινητοποιήσει μεγάλες μάζες ενάντια στο νομοσχέδιο και να συλλέξει τεράστιο αριθμό υπογραφών από Ελληνες και ξένους διαννοούμενους μεταξύ των οποίων ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Γιάννης Τσαρούχης, η Μελίνα Μερκούρη μέχρι και ο Ζαν Πωλ Σαρτρ.
Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Πέτρος Βάλβης, στην τοποθέτησή του στη Βουλή επισήμανε: «Πίστη μου είναι ότι από όλες τις μορφές καταπίεσης του ανθρώπου, η χειρότερη είναι η ταπείνωσή του, ο εξευτελισμός του. Οταν μια μειονότητα, όταν ακόμη κι ένας άνθρωπος εξευτελίζεται, τότε εξευτελίζεται το ανθρώπινο γένος, τότε προσβάλλεται η ανθρωπιά μας και είναι χρέος όλων μας να αντισταθούμε. Είναι χρέος μας να αγωνιζόμαστε για την περιφρούρηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας»[4]
Παρότι η νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981 δεν άλλαξε δραματικά τα πράγματα, όμως η επιδημία του hiv/aids ανάγκασε τις κοινωνίες να μιλήσουν ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία. Το Ευρωκοινοβούλιο παρουσίασε μια σειρά ψηφισμάτων[5] για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών τα οποία στήριξαν πλειοψηφίες της Σοσιαλιστικής Ομάδας, της Αριστερής Ομάδας, των Πράσινων και των Φιλελεύθερων. Τα ψηφίσματα αυτά πολέμησε έντονα το Λαϊκό Δεξιό Κόμμα.
Στην Ευρώπη εμφανίστηκαν τα πρώτα θετικά μέτρα προστασίας των ομοφυλόφιλων από διακρίσεις. Πρώτα προστατεύτηκαν από προσβολές και διακρίσεις στην καθημερινότητα και την εργασία. Αργότερα εμφανίστηκαν τα πρώτα νομοθετήματα αναγνώρισης του ζευγαριού μεταξύ προσώπων του ίδιου φύλου (Δανία 1989 και Γροιλανδία 1996, Νορβηγία 1993, Σουηδία 1994, Ισλανδία 1996, Ολλανδία 1997, Γαλλία (PACS) 1999, Γερμανία 2001, Πορτογαλλία 2001 και Φινλανδία 2002). Δυο χώρες έχουν επεκτείνει πλήρως το δικαίωμα γάμου στα ζευγάρια του ίδιου φύλου (Ολλανδία 2001 και Βέλγιο 2003).
Το 1997 η Ευρωπαϊκή Ενωση υιοθέτησε την Συνθήκη του Αμστερνταμ της οποίας το άρθρο 13 προβλέπει την εξάλειψη κάθε διάκρισης «λόγω φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας ή πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού». Με αυτή τη νομική βάση η Ελληνίδα Επίτροπος κα Αννα Διαμαντοπούλου πρότεινε το 2000 δυο Οδηγίες για την κατάργηση των διακρίσεων στα κράτη-μέλη. Η Οδηγία 78/2000 προβλέπει την κατάργηση κάθε διάκρισης στην Εργασία και την Απασχόληση.
Είναι προφανές ότι οι συνθήκες έχουν ωριμάσει και στην Ελλάδα για την κατάργηση κάθε διάκρισης με βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό. Από το 1980 μέχρι σήμερα έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι της ενημέρωσης και της κατανόησης. Οι αντιδραστικές, ρατσιστικές συμπεριφορές δεν μπορούν πλέον να δικαιολογηθούν με κανέναν τρόπο.
Θέσεις για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών.
Η Νεολαία ΠΑΣΟΚ, ως σοσιαλιστική νεολαία πιστεύει πως απαιτείται πανελλαδική και πανευρωπαϊκή ευαισθητοποίηση των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, για τη ριζική αντιμετώπιση των φαινομένων ρατσισμού, σεξισμού, ξενοφοβίας και ομοφοβίας. Εχοντας ευαισθησία σε κάθε ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και λαμβάνοντας υπόψη:
Το άρθρο 2 του Συντάγματος σχετικά με την προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και το άρθρο 5 του Συντάγματος περί της ελευθερίας ανάπτυξης της προσωπικότητας.
Το άρθρο 13 της Συνθήκης του Αμστερνταμ σύμφωνα με το οποίο πρέπει να εξαλειφθεί κάθε διάκριση «λόγω φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας ή πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού».
Την έκθεση της βουλευτίνας Claudia Roth (ΕΕ C 61 της 28.2.1994) σχετικά με τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών στην Ευρωπαϊκή Ένωση την οποία ψήφισε το Ευρωπαϊκό Κοινοβουλίο στις 28/2/1994 καθώς και την έκθεση της ευρωβουλευτίνας Joke Swiebel σχετικά με την αναγνώριση δικαιωμάτων γάμου στα ζευγάρια ίδιου φύλου (παρ. 82-84) την οποία υπερψήφισε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 15/1/2003
Την προηγούμενη θέση της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ της 29/1/2002 σχετικά με τις «Ομάδες Ατόμων με Ιδιαίτερα Χαρακτηριστικά» όπου δηλώνουμε παρόντες ως Νεολαία ΠΑ.ΣΟ.Κ. και αντιστεκόμαστε σε κάθε σκέψη ή πράξη που θίγει την προσωπικότητα οποιουδήποτε συνανθρώπου μας.
Το γεγονός ότι στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης οι ομοφυλόφιλοι πολίτες – άνδρες και γυναίκες – προστατεύονται από κάθε διάκριση ενώ ταυτόχρονα σε 9 χώρες αναγνωρίζεται η συντροφική σχέση μεταξύ προσώπων του ίδιου φύλου (Δανία 1989 και Γροιλανδία 1996, Νορβηγία 1993, Σουηδία 1994, Ισλανδία 1996, Ολλανδία 1997, Γαλλία (PACS) 1999, Γερμανία 2001, Πορτογαλλία 2001 και Φινλανδία 2002) ενώ δυο χώρες έχουν επεκτείνει το δικαίωμα γάμου στα ζευγάρια του ίδιου φύλου (Ολλανδία 2001 και Βέλγιο 2003).
Το γεγονός ότι τις παραπάνω αναγνωρίσεις έχουν νομοθετήσει στη συντριπτική τους πλειοψηφία σοσιαλιστικές κυβερνήσεις ή κυβερνητικοί συνασπισμοί με κεντρο-αριστερό προσανατολισμό.
Θεωρούμε ότι η κοινωνία μας πρέπει να προσαρμοστεί στα δεδομένα της εποχής και να προστατευτούν οι ευάλωτες κοινωνικές ομάδες όπως οι ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες. Για το λόγο αυτό προτείνουμε:
Την ενσωμάτωση του μαθήματος της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στο σχολείο και στο οποίο να εξηγούνται επιστημονικά και χωρίς ρατσιστική-ομοφοβική διάθεση οι διαφορετικές ανθρώπινες συμπεριφορές σχετικά με τον έρωτα και το σεξ.
Την προστασία των μαθητών όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης από διακρίσεις με βάση το σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Για το λόγο αυτό προτείνουμε την μόνιμη πρόσληψη παιδοψυχολόγων στα σχολεία, κατάλληλα καταρτισμένων ώστε να παρέχουν βοήθεια στα προβλήματα των παιδιών και των εφήβων σε συνεργασία με την οικογένεια και το σχολείο. Η πρόταση αυτή εφαρμόζεται σε πολλές χώρες του κόσμου και βοηθά και σε ζητήματα ενδο-οικογενειακής βίας.
Την θεσμοθέτηση της προστασίας των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών από διακρίσεις σε κάθε επίπεδο. Καθώς η προστασία αυτή στο επίπεδο της Απασχόλησης έχει ήδη προχωρήσει με την Οδηγία Πλαίσιο 78/2000 της Ευρωπαϊκής Ενωσής, προτείνουμε και την επέκταση του νόμου 927/79 (Κυρώσεις κατά φυλετικών ή θρησκευτικών διακρίσεων) ώστε να απαγορεύει εκτός από τις φυλετικές και τις θρησκευτικές διακρίσεις, και τις διακρίσεις με βάση την ηλικία, το σεξουαλικό προσανατολισμό και την αναπηρία.
Την προστασία των ομοφυλόφιλων στρατιωτών και στρατιωτικών από κάθε διάκριση. Η ισχύουσα αποπομπή των ομοφυλόφιλων στρατιωτών ως ανεπαρκών (Ι5) εκτός ότι είναι απαράδεκτη, εκτός ότι δεν ισχύει πλέον σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης, δημιουργεί και διάφορα περίεργα προβλήματα όπως να δυσκολεύεται ένας ομοφυλόφιλος να βγάλει δίπλωμα οδήγησης εξαιτίας του απολυτηρίου Ι5. Ο Ελληνικός Στρατός πρέπει να σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κάθε στρατιώτη και να λειτουργεί χωρίς διακρίσεις και προκαταλήψεις.
Την κατάργηση κάθε παλιού και ξεπερασμένου νόμου που αναφέρεται στους ομοφυλόφιλους απαξιωτικά ή προσβλητικά (Αρθρο 347 του Ποινικού Κώδικα «Παρα φύσιν ασέλγεια μεταξύ αρρένων»), καθώς και την θεσμοθέτηση ίδιας ηλικίας συναίνεσης για ετεροφυλόφιλους και ομοφυλόφιλους.
Την αναγνώριση του δικαιώματος γάμου στα ζευγάρια του ίδιου φύλου. Η πρόταση αυτή δεν αφορά ένα τυπικό αίτημα αλλά μια ουσιαστική ανάγκη να λυθούν πολλά καθημερινά προβλήματα των ζευγαριών ίδιου φύλου.
Πχ τα κληρονομικά προβλήματα γίνονται πολύ έντονα όταν δυο σύντροφοι ζουν μαζί και ο ένας σύντροφος πεθάνει. Επίσης αν ένας ο σύντροφος χρειαστεί να νοσηλευτεί στην εντατική ο άλλος «άτυπος» σύντροφος δεν έχει δικαίωμα επίσκεψης.
Η ανάγκη επίλυσης αυτών των προβλημάτων της καθημερινότητας κάνει επιτακτική την αναγνώριση του δικαιώματος γάμου στα ζευγάρια του ίδιου φύλου.
Τα ίδια δικαιώματα πρέπει να αναγνωριστούν σε όλα τα ζευγάρια είτε ομοφυλόφιλα είτε ετεροφυλόφιλα που επιλέγουν να μην μπουν σε διαδικασία γάμου αλλά να ζουν μαζί ως μόνιμοι σύντροφοι, καταχωρώντας τη σχέση τους με ληξιαρχική πράξη.
Η γρήγορη επίλυση αυτού του ζητήματος θα γλυτώσει την Ελλάδα από πολλές επιπλοκές που ήδη εμφανίζονται με ομοφυλόφιλους άνδρες ή γυναίκες από χώρες της ΕΕ οι οποίοι είναι παντρεμένοι και χρειάζεται να έρθουν για να εργαστούν στη χώρα μας (πχ ως διπλωμάτες) και δημιουργείται πρόβλημα με το status των συζύγων τους.
Την αναγνώριση και την προστασία της οικογένειας με ομοφυλόφιλο γονέα ή ομοφυλόφιλους γονείς:
Προστασία από διακρίσεις μέσω δικαστικών αποφάσεων. Δεν μπορεί να αφαιρείται ένα παιδί από το φυσικό γονέα του με μόνο κριτήριο το σεξουαλικό προσανατολισμό του γονέα. Οταν δηλαδή συμβαίνει, ένα πρόσωπο με ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό το οποίο έχει παντρευτεί σε ετεροφυλόφιλο γάμο και έχει αποκτήσει παιδιά, να παίρνει διαζύγιο, το δικαστήριο πρέπει να είναι κατάλληλα εκπαιδευμένο ώστε να αποφασίζει με βάση ποιος γονιός είναι αντικειμενικά καταλληλότερος για να μεγαλώσει το/τα παιδί/α, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού.
Δικαίωμα υιοθεσίας του φυσικού παιδιού ενός προσώπου με ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό από τον ή την σύντροφό του/της. Ετσι προστατεύεται το παιδί ώστε αν κάτι συμβεί στον έναν γονέα ο άλλος να συνεχίσει να το αγαπά και να το προστατεύει.
Δικαίωμα υιοθεσίας στα άκληρα ζευγάρια με ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό. Πάρα πολλές έρευνες που διεξάγονται σε παιδιά που μεγάλωσαν με δυο γονείς του ίδιου φύλου (σε χώρες όπου επιτρέπεται η υιοθεσία από τον έναν γονέα πχ ΗΠΑ, Καναδάς κ.α.) έχουν δείξει ότι τα παιδιά μεγαλώνουν κανονικά και σε ό,τι αφορά την σωματική και σε ό,τι αφορά την ψυχική τους ανάπτυξη. Η ανησυχία αν τα παιδιά των ομοφυλόφιλων οικογενειών θα μεγαλώσουν σε εχθρικό περιβάλλον είναι βάσιμη και γι αυτό η πολιτεία πρέπει να λάβει όλα τα κατάλληλα μέτρα για να προστατεύσει τα παιδιά και τους γονείς τους από κάθε εχθρότητα και κάθε διάκριση.
Δικαίωμα στην τεχνητή γονιμοποίηση σε ζευγάρια γυναικών η σε γυναίκες που επιθυμούν να τεκνοποιήσουν χωρίς να μπουν σε κάποια σχέση γάμου ή συμβίωσης (ανύπανδρες μητέρες).
Επίσης η Ελλάδα πρέπει να αναγνωρίσει ως λόγο χορήγησης ασύλου τον κίνδυνο που υφίσταται ένας ομοφυλόφιλος σε μια χώρα στην οποία ο σεξουαλικός του προσανατολισμός είναι λόγος φυλάκισης ή εκτέλεσης (πχ Ιραν, Πακιστάν κα).
.
[1] The many faces of Homosexuality, Anthropological Approaches to Homosexual Behaviour, 1986, Edited by Evelyn Blackwood, Harrington Park Press, New York – London (ISBN 0-918393-20-5)
[2] Λουκά Θεοδωρακόπουλου, «Ο ΚΑΙΑΔΑΣ» Εκδόσεις «Εξάντας» Αθήνα 1976
[3] Δ. Χονδροκούκης, Εφημερίδα «Ποντίκι», 31 Ιανουαρίου 1981
[4] Εφημερίδα «Ποντίκι», 31 Ιανουαρίου 1981
[5] Ψήφισμα Roth (ΕΕ C 61 της 28.2.1994).
.
(Αναδημοσίευση από το site της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ)

27.3.06

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ

Image Hosted by ImageShack.us

.
ΜΑΝΑ: Περίμενε, περίμενε, περίμενε. Προσπαθείς να συγκρίνεις το γάμο μου με το γάμο σου με τον Άλαν; (Υπεροπτικά και εξαγριωμένα) Ο πατέρας σου κι εγώ ήμασταν παντρεμένοι επί τριάντα πέντε χρόνια, κάναμε δυο παιδιά και περάσαμε μια θαυμάσια ζωή. Έχεις την τόλμη να συγκρίνεις τη ζωή σου με τη δική μας;
ΑΡΝΟΛΝΤ (φοβισμένα): Δεν εννοώ αυτό, μιλάω για την απώλεια.
ΜΑΝΑ : Τι απώλεια είχες; Επειδή σαχλαμάριζες με κάποιο αγόρι; Από πού και ως πού να κάνεις σύγκριση μ’ ένα γάμο τριάντα πέντε χρόνων;
ΑΡΝΟΛΝΤ: Μαμά έχασα κάποιον που αγαπούσα πάρα πολύ.
ΜΑΝΑ: Και φυσικά λυπήθηκες. Ίσως έκλαψες και λίγο. Αλλά τι ξέρεις απ’ όσα υπέφερα εγώ; Τριάντα πέντε χρόνια ζούσα μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Αρρώστησε, τον έφερα στο νοσοκομείο και ξέρεις τι μου επέστρεψαν; Τους έδωσα έναν άντρα… και μου έδωσαν πίσω μια χάρτινη σακούλα με το ρολόι του, το πορτοφόλι και τη βέρα του. Πώς θα μπορούσες ποτέ να ξέρεις πώς ένιωσα; Μου πήρε δυο μήνες μέχρι να μπορέσω να κοιμηθώ μόνη στο κρεβάτι μας, κι ένα χρόνο για να μάθω να λέω «εγώ». Αντί «εμείς». Και τώρα θα ‘ρθεις να μου μιλήσεις για «χηρεία». Πώς τολμάς;
ΑΡΝΟΛΝΤ: Τι σωστά που τα λες, Μαμά. Πώς τολμώ.(…) Άκου, Μαμά μου, για σένα ήταν εύκολο. Έχεις τριάντα πέντε χρόνια να θυμάσαι, εγώ έχω μόνο πέντε. Είχες τα παιδιά σου και τους φίλους σου να σε παρηγορήσουν, εγώ είχα τον εαυτό μου μόνο! Οι φίλοι μου βαριόντουσαν να μ’ ακούνε να μιλάω για όλα αυτά. Μου έλεγαν: «Τι κόλλησες πια εκεί και δεν μπορείς να ξεκολλήσεις; Τουλάχιστον είχες έναν εραστή». Επειδή όλοι ξέρουν πως οι πούστηδες δεν αισθάνονται τίποτα. Πώς τολμώ να λέω ότι τον αγαπούσα; Εσύ τα βρήκες εύκολα, Μαμά. Έχασες τον άντρα σου, σ’ ένα ωραίο καθαρό νοσοκομείο, όμως εγώ τον έχασα εκεί χάμου. Τον σκότωσαν εκεί, πάνω στο δρόμο. Σκοτωμένος από μια συμμορία αληταράδων με ρόπαλα του μπέιζ-μπωλ. (Η μαμά φεύγει τρέχοντας από το δωμάτιο). Από παιδιά. Παιδιά που τα δίδαξαν άνθρωποι σαν κι εσένα. Γιατί όλοι ξέρουν πως οι ανώμαλοι δεν έχουν καμιά αξία! Οι ανώμαλοι δεν αγαπάνε! Κι αυτοί που αγαπήσανε, καλά να πάθουν!
.
Χάρβεϋ Φέρστιν: Ερωτική τριλογία (Γνώση)
Μετάφραση: Ανδρέας Αγγελάκης

ΑΝΕΠΙΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 2

Δόμηση προκαταλήψεων έναντι ομοερωτικών συμπεριφορών
.
Η ετεροφυλοφιλία δεν είναι απλά μια έκφανση της σεξουαλικότητας αλλά ένα πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα που εναντιώνεται σε κάθε τι που δεν έχει στόχο την αναπαραγωγή. Οι λεσβίες, γκέι, αμφισεξουαλικές, αμφισεξουαλικοί και τρανσέξουαλ κατηγορούνται κυρίως γιατί δεν ανταποκρίνονται στο κοινωνικό ρόλο του φύλου τους.
Η η ανοικτή αντιμετώπιση της σεξουαλικότητας δημιουργεί μύθους και οι μύθοι δημιουργούν φόβο και προκαταλήψεις. Οι οποίες μας ακολουθούν σε όλη την διάρκεια της ζωής μας και καλούμαστε να τις αντιμετωπίζουμε σε όλους τους τομείς. Η προσδιορισμένη σεξιστικά ετεροφυλόφιλη σεξουαλικότητα, έχει ανακηρυχθεί σε πληθυσμιακά κρατούσα και άρα επικρατεί ως άποψη και πολιτισμός, η οποία κατέχει όχι μόνο τα μέσα αλλά και το ιδεολογικό υπόβαθρο- οικοδόμημα. Είναι μια «δημοκρατική» διαδικασία των τελευταίων αιώνων.
Η τόση εμμονή να αποδειχτεί για το τι «φταίει» για την ομοερωτική, αμφιερωτική και τρανσερωτική σεξουαλικότητα είναι από μόνη της προβληματική επιβεβαιώνοντας την εξουσία του ετεροφυλόφιλου σεξισμού που παράλληλα αδιαφορεί για την σεξουαλικότητα.Στα ΜΜΕ και την λογοτεχνία η παρουσίαση των λεσβιών (από μη λεσβίες) σε ετεροσεξιστικά πορνογραφήματα που ανταποκρίνονται στην αντρική ετεροφυλόφιλη φαντασίωση και των γκέι (από μη γκέι) ως φιγούρες που ανταποκρίνονται μόνο σε παρωχημένες γυναικείες συμπεριφορές δείχνουν περίτρανα την αγωνία της ετεροσεξιστικού πολιτισμού να παρουσιάσει τα πάντα στα πλαίσια «γυναίκα -άνδρας» ώστε να μην διαψευστεί.
Η σύνδεση της σεξουαλικότητας αποκλειστικά με την αναπαραγωγή και τα προνόμια που εισπράττει η τελευταία δείχνουν ξεκάθαρα την ανάγκη της πατριαρχικής εξουσίας για την διατήρησή της. Αγνοώντας και συκοφαντώντας κάθε τι μη αναπαραγωγικό. Από την αυτοϊκανοποίηση, ως κάθε τρόπο και μέσον που μπορεί να βρεί καμιά και κανείς για την συναινετική σεξουαλική ικανοποίηση. Αυτά με την σειρά τους δημιούργησαν, καλλιέργησαν και συντηρούν με τον ένα ή άλλο τρόπο μύθους που εκφέρονται ως επιστημονικές απόψεις για να καταλήξουν σε ιδέες που είναι «αδιαμφισβήτητες», παρουσιάζοντας το επιθυμητό ως υπαρκτό.
Από το ότι δεν νοείται σεξ χωρίς διείσδυση έως πως μόνη πηγή ικανοποίησης για τις γυναίκες είναι ο κόλπος. «Τυχαία» και τα δύο αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την αναπαραγωγή. Αρνείται η πατριαρχία να δεχτεί το να είναι επιλογή η αναπαραγωγή των παιδιών. Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος που η έκτρωση ακόμη και όταν είναι νόμιμη βρίσκεται πάντα υπό αίρεση. Οι λεσβίες, γκέι, αμφι και τρανς πλήττουν τις εικόνες και τις αξίες του ετεροσεξισμού. Π.χ οι λεσβίες αναίρεσαν την ιδέα- εικόνα της γυναίκας.
Με το λεσβιακό κίνημα, τις ιδέες και τον τρόπο ζωής τους δήλωσαν και δηλώνουν : «Δεν είμαι η δική σου ιδέα της γυναίκας». Αυτό οδήγησε σε γενικότερη αμφισβήτηση προκαλώντας πολιτικά ερωτηματικά. Αναπροσαρμόστηκαν πολλά πράγματα όχι μόνο γύρω από την σεξουαλικότητα αλλά τόσο γύρω από τους ρόλους των φύλων τόσο και γύρω από την πολιτική του φύλου. Η θεμελιώδης τοποθέτηση από τις λεσβίες : « Το προσωπικό είναι πολιτικό» έθεσε εκ νέου αμφισβητήσεις. Που το γυναικείο κίνημα πολύ αργότερα θα μελετούσε επί μακρόν. Γνώμονας είναι το «ανδρικό» που βρίσκεται σε σχέση αντιπαλότητας με το «γυναικείο» δημιουργώντας σειρά δίπολων. Άνδρας- γυναίκα, ετεροερωτικό-ομοερωτικό, δυνατό -αδύναμο, σπανιότερα λευκό –μαύρο κλπ.
Η σειρά είναι αξιακή καταδεικνύοντας ακόμη και μέσα από την γλώσσα την ανδροκεντρική και ετεροσεξιστική αντίληψη. Οι πρώτες λέξεις- όροι στα δίπολα είναι οι επιθυμητές και ποικιλοτρόπως επιβαλλόμενες.Η έννοια της διαφορετικότητας όταν προσεγγίζεται τίθεται ως μια εκ διαμέτρου αντίθεση. Η υπεροχή ανήκει σε ό,τι αναφέρεται σε άνδρες και η υποτίμηση σε ό,τι αναφέρεται σε γυναίκες. Η συλλογική φαντασίωση για τις λεσβίες και τους γκέι ότι κάνουν τα πάντα διαφορετικά από ότι όλες οι άλλες γυναίκες και όλοι οι άλλοι άνδρες οδηγεί σε συμπεράσματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική εικόνα-ζωή των λεσβιών και των γκέι.
Τίθενται σε κίνδυνο οι αξίες του πατριαρχικού πολιτισμού γιατί αρνούμαστε τους δεδομένους ρόλους του φύλου μας. Κτυπάμε τον πατριαρχικό πολιτισμό στο πιο σημαντικό κομμάτι του που είναι η αναπάραξη και η διαιώνιση του, αλλάζοντας τους ρόλους του κοινωνικού φύλου που μάς είναι επιβεβλημένοι.Η ετεροσεξιστική ανδροκεντρική εξουσία διαλέγει την σιωπή ή/και τα μυθεύματα. Το θέμα του κοινωνικού φύλου μαζί με το θέμα της σεξουαλικότητας δεν είναι ταξικό και άρα υποβαθμίζετε από τα κόμματα, τον συνδικαλισμό και την πολιτική, που αποσιωπά ότι το ζήτημα είναι και οικονομικό αλλά «απλώς» μεταφέρει αυτή την υποτίμηση και τις διακρίσεις και στην κοινωνία.
Δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε άμεση λύση άμα και της λύσης των διαφορών μεταξύ των τάξεων γιατί το θέμα ορίζεται ανάμεσα στα φύλα και πολλές φορές ανάμεσα στο ίδιο φύλο. Μεταξύ γυναικών η λεσβία είναι πιο υποτιμημένη άσχετα με οποιεσδήποτε άλλες ιδιότητες ή προσόντα της, αντίστοιχα μεταξύ ανδρών ο γκέι είναι πιο υποτιμημένος. Η άρνηση της λύσης τέτοιων υποτιμήσεων και διακρίσεων με πρόταγμα ότι υπάρχουν άλλα θέματα σοβαρότερα όπως η ανεργία, η φτώχεια, οι πόλεμοι κλπ είναι δικαιολογίες που εξυπηρετούν μόνο εκείνες και εκείνους που ωφελούνται από αυτή την υποτίμηση.
Η ελάχιστη ή η μη ενασχόληση των πολιτικών δομών με θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού- συμπεριφορών είναι .σημαντικό στοιχείο της συνολικής πολιτικής και κοινωνικής πρόσληψης των λεσβιών, γκέι, αμφισεξουαλικών και τράνς που αποτελεί μια ακόμη διάκριση. Μια δημοκρατική θεωρία και πρακτική δεν είναι συγχρόνως και μη ετεροσεξιστική απλώς εξυπηρετεί την διατήρηση μιας βασικής μορφής καταπίεσης. Η ένταξη της ισότητας όλων των εκφάνσεων της σεξουαλικότητας σε όλες τις πολιτικές σε αντιδιαστολή προς τις θετικές δράσεις υπέρ αυτών, θα είναι η αναγνώριση μιας πραγματικής ισότητας και όχι βοήθεια με την μορφή παροχών –«υποχωρήσεων» σε γυναίκες και άνδρες που «υπολείπονται» άλλων.
Η παροχή είναι οπτική της αναξιοπάθιας και οι λεσβίες, γκέι, αμφισεξουαλικές, αμφισεξουαλικοί και τράνς δεν είμαστε αναξιοπαθούσες, αναξιοπαθούντες. Είμαστε τα παιδιά σας, οι αδελφές, αδελφοί σας, οι συναδέλφισσές σας, οι γυναίκες και άνδρες πολιτικοί σας. Σε μια ευνομούμενη και ελεύθερα σκεπτόμενη κοινωνία είναι κατανοητό ότι όσο υπάρχει έστω και μια ή ένας που ζει υπό το καθεστώς της καταπίεσης ή της διάκρισης η έννοια της Αυτοδιάθεσης, της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας πάσχουν στην πράξη. Πρακτικά όλα τα παραπάνω συνεπάγονται διακρίσεις άμεσες ή έμμεσες στην οικογένεια, την εκπαίδευση, την εργασία, το δίκαιο, στην κοινωνία, στις σχέσεις, στον ιδιωτικό και δημόσιο χώρο, στον τρόπο ζωής.
.
Ευαγγελία Βλάμη, μέλος της ΟΛΚΕ
(Αναδημοσίευση από το site του left.gr)

26.3.06

QUEER THEORY 2

Queer Theory
By Mary Klages
.
What does the word "queer" make you think of? Let's start by listing some free associations on the board.
The word "queer" in queer theory has some of these connotations, particularly its alignment with ideas about homosexuality. Queer theory is a brand-new branch of study or theoretical speculation; it has only been named as an area since about 1991. It grew out of gay/lesbian studies, a discipline which itself is very new, existing in any kind of organized form only since about the mid-1980s. Gay/lesbian studies, in turn, grew out of feminist studies and feminist theory. Let me tell you a little about this history. (It's interesting in its own right, because it is literally happening under our noses, in our classrooms, at this moment; it's also interesting as a way of seeing how theoretical movements or schools grow out of other schools, as we've already seen with the bricolage that emerges from Saussure to Derrida to Lacan to Cixous and Irigaray).
Feminist theory, in the mid- to late 1970s, looked at gender as a system of signs, or signifiers, assigned to sexually dimorphic bodies, which served to differentiate the social roles and meanings those bodies could have. Feminist theory thus argued that gender was a social construct, something designed and implemented and perpetuated by social organizations and structures, rather than something merely "true," something innate to the ways bodies worked on a biological level. In so doing, feminist theory made two very important contributions. The first is that feminist theory separated the social from the biological, insisting that we see a difference between what is the product of human ideas, hence something mutable and changeable, and what is the product of biology, hence something (relatively) stable and unchangeable. The second contribution is related to the first: by separating the social and the biological, the constructed and the innate, feminist theory insisted that gender was not something "essential" to an individual's identity.
This word "essential" will appear a lot in the second half of this semester, as we focus on theories which tell us about how individual identities are constructed within social organizations. The humanist idea of identity, or self, focuses on the notion that your identity is unique to you, that who you are is the product of some core self, some unchangeable aspects or markers that are at the heart and center of "you." These aspects usually include sex (I am male or female), gender (I am masculine or feminine), sexuality (I am heterosexual or homosexual), religious beliefs (I am Christian, Jewish, Buddhist), and nationality (I am American, Russian, Vietnamese)--in fact, any statement you make that starts with "I am" and is followed by a noun without an article (I am ______; not I am a _________) is probably a statement about your core sense of identity. Within humanist thought, these core aspects of identity are considered to be "essences," things that are unchangeable and unchanging, things that make you who you are under all circumstances, no matter what happens to you. This concept of an essential self separates "self" from everything outside of self--not just "other," but also all historical events, all things that do change and shift. You might think of the humanist notion of essential selfhood in survivalist terms: the self exists inside an armored shelter, where nothing that happens in the outside world can touch it. Oh, the self might feel jarred or shaken by explosions in the outside world, which rattle the doors of the shelter, but it cannot be substantially changed by what happens outside. (It can, however, be destroyed. But those are the only options--the essential self can exist in an unchanging state or be wiped out, but nothing in between).
Feminist theory, by challenging the idea that gender was part of this essential self, caused a "rupture," a break, that revealed the constructedness of this supposedly natural self. (Feminist theory wasn't alone in causing this rupture; we'll be looking at other theories which contributed to the "deconstruction" of the idea of the essential self throughout the second half of the semester). From this rupture came the poststructuralist idea of selfhood as a constructed idea, something not "naturally" produced by bodies or by birth. Selfhood, in poststructuralist theory, becomes "subjecthood" or "subjectivity." The switch in terms is a recognition that, first of all, human identity is shaped by language, by becoming a subject in language (as we saw with Lacan, et al.). The shift from "self" to "subject" also marks the idea that subjects are the product of signs, or signifiers, which make up our ideas of identity. Selves are stable and essential; subjects are constructed, hence provisional, shifting, changing, always able to be redefined or reconstructed. Selves, in this sense, are like signifiers within a rigid system, whose meanings are fixed; subjects, by contrast, are like signifiers in a system with more play, more multiplicity of meaning.
Once feminist theory had helped to rupture the humanist idea of stable or essential selfhood, and specifically the idea of stable or essential gender identity, and replaced it with the poststructuralist idea of gender identity as a set of shifting signifiers, other forms of theory began to question other "essentialist" notions of identity. As we will see, ideas of race as innate, essential, or biological came under scrutiny (particularly within feminism, as the idea of the female subject posited in feminist theory in the 1970s was uniformly white and middle-class). Similarly, ideas about sexuality as an innate or essentialist category also became open to reformulation. This is where gay/lesbian studies, as a discipline and as the academic arm of a political movement, began, in the early to mid 1980s. (For a working definition of "politics," look again at the lecture on feminism).
It is, perhaps, more difficult than with gender to see sexuality as socially constructed, rather than as biological. When we look around, we see "gender bending" happening in lots of arenas--Michael Jackson, Boy George, RuPaul, and Dennis Rodman, to name only a few examples, bend the idea of gender roles as essential, and as determined by sex (males are masculine, females are feminine) through their unique combinations of what used to be called masculine and feminine styles. (We'll talk more specifically about the gender-bending that happens when men dress as women, or dress in "drag," when we get to postmodernism). In fact, we can see gender roles and gender signifiers shifting daily: how many women, ten years ago, had visible tattoos, for instance, and how many men would sport visible piercings, in ears or other body parts? Thinking of these changes (and you can come up with your own examples of flexible or shifting gender constructs), it's relatively easy to see gender as a system of signifiers.
Sexuality is harder, though, in part because of the way our culture has always taught us to think about sexuality. While gender may be a matter of style of dress, sexuality seems to be about biology, about how bodies operate on a basic level. This idea came up the other day when we were talking about gender, and someone asked about animals, whose sexual behavior seems to be strongly linked to the instinct for reproduction. Our culture tends to define sexuality in two ways: in terms of animal instincts, of behaviors programmed by hormones or by seasonal cycles, over which our free will has no control, and in terms of moral and ethical choices, of behaviors that are coded as either good or evil, moral or immoral, and over which we are supposed to have complete (or almost complete) rigid control. In the first way of thinking about sexuality, sexual responses are almost purely biological: we respond sexually to what is coded in our genes and hormones, and this is almost always defined in terms of reproductive behavior. (This viewpoint comes from evolutionary thought, where it is the duty of each member of the species to try to preserve and pass on her or his particular genetic makeup). This is the view says we can understand human sexual behavior by understanding animal sexual behavior.
The problem with this first view is that human sexuality doesn't work like animal sexuality. If it did, all the females would come into heat at certain cycles, and all the males would frantically try to hump them during these cycles; all sexual activity would be geared toward reproduction, and sexual activity in both sexes would occur only during these periods of heat. Obviously, human sexuality works differently. In fact, human sexuality looks very little like animal sexuality in any regard. We are (I think, and correct me if I'm wrong) the only species that can copulate more or less at will, without regard to fertility or hormonal cycles, and that alone separates sexual behavior from reproduction for human beings. We also have an enormous repertoire of sexual behaviors and activities, only some of which are linked to reproduction, which further separates the two categories. And--most importantly--human sexual behavior is about pleasure, and about pleasure mediated by all kinds of cultural categories.
Yes, we could argue about forms of animal sexuality and how they do or do not model human sexuality--my anecdotes about my dog humping my leg certainly raise questions about animal sexual behavior as not being linked solely to reproduction--but the point is that linking human sexuality to animal sexuality serves to construct sexuality in particular ways. If you see humans largely as animals, then you also see human sexuality as largely reproductive in nature, in essence--and thus any behavior not linked to reproduction becomes "unnatural." Which leads us to the second way our culture defines sexuality: in terms of morality, in terms of right and wrong behaviors.
Western cultural ideas about sexuality come from lots of places--from science (and particularly from the evolutionary view of sexuality as an animalistic instinctive behavior), from religion, from politics, and from economics, for example. [A side note: these categories of sexual codification are investigated by Michel Foucault in his series entitled The History of Sexuality. Examples of sexuality being defined by politics and economics occur when nations or other social organizations worry about population control, and urge people not to reproduce--or even require abortions or birth control or sterilization to ensure that; a counterexample of sexuality defined by politics and economics would be in countries or subgroups who urge members to produce lots of children, so that that group will have a greater population than some other group].
These ideas about sexuality often take the form of moral statements about what forms of sexuality are right, or good, or moral, and which are wrong, bad, and immoral. These categories have shifted over time, which is another way of arguing that definitions of sexuality are not "essential" or timeless or innate, but rather are social constructs, things that can change and be manipulated. Certainly we've seen such changes in the past ten years, not just in relation to homosexuality and heterosexuality, but in relation to ideas of safe sex and the prevention of sexually transmitted disease: in today's culture, (in some circles) an immoral sex act might be one that doesn't include a condom or other form of barrier, rather than one that merely isn't involved in a reproductive activity.
In previous generations, as in current times, these ways of defining sexuality (through biology, religion, politics, and economics) have produced clear-cut categories of what is right and wrong, usually categories linked to ideas about reproduction and family life. This is what Gayle Rubin's article is discussing. She shows ideas about sexuality as structured in--you guessed it-- binary oppositions, where one side of the pair is positive, good, moral, right, and the other side is negative, bad, immoral, and wrong.
Rubin is arguing for the deconstruction of all these binary oppositions; she is, in fact, arguing for the complete separation of all forms of sexual behavior from any kind of moral judgment. And this is where lots of people have a hard time agreeing with her (or with other sexuality radicals). Doesn't it seem that some kinds of sexual behavior SHOULD be wrong? What about sex that hurts someone else, sex that is not consensual, sex between someone with lots of power and someone with no power? These objections show two things: one is that sexual behavior, in human culture, is almost always about something more than just pleasure and/or reproduction: it's often (like my dog humping my leg) about forms of power and dominance. The other thing these objections show is how powerful the links are between sexual activities and notions of morality. And the link comes, in part, from defining sexuality as part of IDENTITY, rather than just as an activity which one might engage in. Hence, if you have genital sexual contact with someone of the same sex, you are not just having homosexual sex, you ARE a homosexual. And that identity then is linked to a moral judgment about both homosexual acts and homosexual identities. [For more on this distinction, between sexual acts and sexual identities, see Foucault's History of Sexuality.
Gay/lesbian studies--which is in part where Gayle Rubin's article comes from--looks at the kinds of social structures and social constructs which define our ideas about sexuality as act and sexuality as identity. As an academic field, gay/lesbian studies look at how notions of homosexuality have historically been defined--and of course, in doing so, look also at how its binary opposite, heterosexuality, has been defined. Gay/lesbian studies also looks at how various cultures, or various time periods, have enforced ideas about what kinds of sexuality are normal and which are abnormal, which are moral and which are immoral. Watkins' article, on how homosexual bodies get depicted in the age of AIDS, is centered in this kind of theory, in looking at how ideas of norms and deviations from the norm are created and then shifted, and what cultural function such ideas and images serve.
Watkins' article, in looking at the meanings of images of gay men with AIDS and how those images work to reinforce ideas about homosexuality as an abnormal, deviant, and bad category might be claimed as part of gay/lesbian literary criticism. Gay/lesbian literary criticism, a subset of gay/lesbian studies, looks at images of sexuality, and ideas of normative and deviant behavior, in a number of ways: by finding gay/lesbian authors whose sexuality has been masked or erased in history and biography; by looking at texts by gay/lesbian authors to discover particular literary themes, techniques, and perspectives which come from being a homosexual in a heterosexual world; by looking at texts--by gay or straight authors--which depict homosexuality and heterosexuality, or which focus on sexuality as a constructed (rather than essential) concept; and by looking at how literary texts (by gay or straight authors) operate in conjunction with non-literary texts to provide a culture with ways to think about sexuality.
Gay/lesbian studies, as a political form of academics, also challenges the notion of normative sexualities. As Rubin's article suggests, once you set up a category labeled "normal," you automatically set up its opposite, a category labeled "deviant," and the specific acts or identities which fill those categories then get linked to other forms of social practices and methods of social control. When you do something your culture labels deviant, you are liable to be punished for it: by being arrested, by being shamed, made to feel dirty, by losing your job, your license, your loved ones, your self-respect, your health insurance. Gay/lesbian studies, like feminist studies, works to understand how these categories of normal and deviant are constructed, how they operate, how they are enforced, in order to intervene into changing or ending them.
Which brings me--finally--to queer theory. Queer theory emerges from gay/lesbian studies' attention to the social construction of categories of normative and deviant sexual behavior. But while gay/lesbian studies, as the name implies, focused largely on questions of homosexuality, queer theory expands its realm of investigation. Queer theory looks at, and studies, and has a political critique of, anything that falls into normative and deviant categories, particularly sexual activities and identities. The word "queer", as it appears in the dictionary, has a primary meaning of "odd," "peculiar," "out of the ordinary." Queer theory concerns itself with any and all forms of sexuality that are "queer" in this sense--and then, by extension, with the normative behaviors and identities which define what is "queer" (by being their binary opposites). Thus queer theory expands the scope of its analysis to all kinds of behaviors, including those which are gender-bending as well as those which involve "queer" non-normative forms of sexuality. Queer theory insists that all sexual behaviors, all concepts linking sexual behaviors to sexual identities, and all categories of normative and deviant sexualities, are social constructs, sets of signifiers which create certain types of social meaning. Queer theory follows feminist theory and gay/lesbian studies in rejecting the idea that sexuality is an essentialist category, something determined by biology or judged by eternal standards of morality and truth. For queer theorists, sexuality is a complex array of social codes and forces, forms of individual activity and institutional power, which interact to shape the ideas of what is normative and what is deviant at any particular moment, and which then operate under the rubric of what is "natural," "essential," "biological," or "god-given."
This idea, that things (like gender or sexuality) which are socially constructed, which are mutable and shifting, can appear to be eternal, essential, and unshakably true, is explained by the theories of ideology, of the social construction of belief systems, and of subject positions within those belief systems.

24.3.06

ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ

Pakistani society looks other way as gay men party
By Declan Walsh (Lahore)
,
A ban on kite-flying failed to dampen the spirits of party-goers in Lahore at the weekend, where hundreds of parties took place to celebrate the age-old Basant festival. But one gathering stood out.
Under a starry sky filled with fireworks, about 150 gay men clambered to the roof of an apartment building for an exuberant party. Bollywood music spilled into the streets as dress-wearing men twisted and whirled flamboyantly.
Some older men with moustaches and wearing traditional shalwar kameez stared silently from the sidelines. But most of the party-goers were in their 20s, dressed in jeans and T-shirts, and looking for a good time. "We just want to have fun," said one of the organisers, known as the "hot boyz".
Homosexuality is taboo in Pakistani society, where sexual orientation is rarely discussed and the gay rights debate is non-existent. Sodomy is punishable by up to life in jail, and religious leaders condemn gay men as an aberration of western corruption.
When President Pervez Musharraf boasted of empowering minorities, during a press conference with George Bush in Islamabad 10 days ago, he was unlikely to have been referring to gay emancipation. Yet many homosexuals say their community is quietly thriving, often with the tacit acceptance of a society which prefers to look the other way. Assaults on gay men are rare; sodomy laws are seldom invoked.
Communities of Hijra - a transsexual group, with roots which stretch back to the Mughal empire - are found in all major cities. "In a bizarre way homosexuality is condemned but not opposed," said a gay man from Karachi. "There is an indulgence here, a cultural ability to live and let live."
Such matters gain little political capital. When Urdu-language newspapers accused a former chief minister of Sindh province of being a cross-dresser two years ago, the storm quickly blew over and the politician kept his job.
The apparent open-mindedness is at odds with Pakistan's austere and socially conservative image abroad. Last year Punjabi authorities briefly banned female participants in marathon races, while sex outside marriage between men and women is punishable by death.
Cultural factors offer one explanation - gay men can easily camouflage their relationships because public displays of affection between men, such as holding hands, are widely accepted. "Western gays are gobsmacked about how easy it is to pick up guys here, how often they are approached," one gay man said.
Nevertheless, homosexuality, like anything related to sex, is practised with great discretion. Internet chat rooms provide a safe and anonymous forum for middle- and upper-class gay men. Cohabiting couples are rare, and most gay men still marry to avoid scandalising their families.
An Afghan refugee sparked controversy in the Khyber tribal agency last September when he was "married" to a 16-year-old boy. A tribal council ordered the pair to leave, or be stoned for breaking religious and tribal values.
And many Pakistanis ignore their existence, seeing homosexuality as an abhorrent, western practice. "It is not allowed in Islam and is surely against the laws of nature; it is one of the signs of the end of the world," a contributor to a BBC Online debate recently wrote.
Unlike vocal gay rights activists in western countries, many Pakistani gay men feel that the lack of debate suits them. "If we were being actively persecuted, then we might fight in public," said a gay man in Islamabad. "But you don't want to pick a fight you can't win."
.
(Αναδημοσίευση από την βρετανική εφημερίδα THE GUARDIAN 14-03-2006)

23.3.06

ΚΑΜΕΡΟΥΝ. Η ΣΙΩΠΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

Image Hosted by ImageShack.us
.
CAMEROUN: A PRESS WITCH-HUNT TARGETS LISTS OF 'HOMOSEXUALS'
.
A press witch-hunt for homosexuals -- which includes publishing lists of names of scores of men and women accused of being gay -- has been going on for three weeks in the Cameroun Republic, reports Radio France Internationale. In an article on RFI's website, Valentin Zinga -- the French public radio network's correspondent in Cameroun's capital, Yaoundé -- relates:
"For three weeks, the big cities have been living to the rhythm of 'revelations' on homosexuality. In the beginning, the campaign was launched by La Meteo, under the headline, 'HOMOSEXUALITY AT THE SUMMIT OF THE STATE.' Then it was Nouvelle Afrique's turn to publish 'a list of queers.' Next, it was l'Anecdote which bannered the revelation of 'THE TOP 50 PRESUMED HOMOSEXUALS OF CAMEROUN,' which it followed up again in future editions with more names. Among those named as homosexual were prominent state officials and bureaucrats, business executives, and musicians -- even dead people. They were only lists of names, with no established facts (at best just reprints of some allegations in articles on Free Masonry disguised as 'investigations.')"
On January 31, the RFI report continues, "Jean-Pierre Amougou Belinga, editor-publisher of l'Anecdote, held a much-ballyhooed press conference that drew an overflow crowd. But his revelations were rather meager, except for a series of vague assertions. 'We have the proofs for what we've written,' Belinga said, adding -- as a supposed 'proof,' that 'the wives of these men have contacted us, but this is not the moment to go further. It's also a question of strategy.' The edition of l'Anecdote appearing on the day of the press conference reprinted all the previous names accused of being homosexual and added more, next to 'letters of encouragement' attributed to readers who didn't bother to include their addresses, and two denials from persons named as homosexual in the witch-hunt -- Gregoire Owana , executive minister in the office of Cameroun's President and Secretary-General of the party in power, the RDPC [Rassemblement Democratique du peuple camerounais], and Rosine Ebassa, a radio host and musician."
RFI's report says that, "Since December 25, the subject [of homosexuality] is on everyone's lips not only in the large cities, but in the countryside. On that day, Monsignor Victor Tonyè Bako , the country's Catholic Archbishop (some 40% of Cameroun's people are Catholic .), spoke to a large crowd of Christmas worshipers in Yaoundé's cathedral, Notre-dame des Victoires de Yaoundé. Addressing his remarks to 'Ministers, honorable deputies, parents, children, brothers in the priesthood, Christian faithful, and beloved of God,' the Archbishop spoke gravely of 'a social context characterized by the collapse of the great moral and family values....In the name of allocating a job, in the name of getting a promotion, in the name of getting entrance into a good school, people are trying to impose homosexuality on young people as the path to success, or as the condition of admission to certain examinations and competitions. And in certain scholastic establishments, classes are taught to children to make them accept and tolerate homosexuality.' The Archbishop's sermon was distributed in written form, then reprinted as a brochure and sold, becoming a best-seller.''
RFI also notes that "Cameroun's Minister of Communication, Professor Pierre Moukoko Mbonjo -- one of those named as homosexual by two of the publications cited above -- has gone public to insist on the imperative necessity of professionalism by journalists in treating the subject, and announced a cascade of formal complaints against the press. The aggressiveness of a number of publications on this subject, replete with their accusations without any backup, can be interpreted as settling of scores among some of the regime's Big Fish, in an ambiance created by an expected re-shuffle of the government's ministerial appointments -- which, as always, gives the exercise the appearance of being conducted by a sea-serpent."
It should be remembered that homosexuality is a crime in Cameroun, punishable by five years in prison -- and that 9 men have been languishing in prison in the country for six months now, just for being gay. The renewed witch-hunt of the last three weeks, egged on by the country's highest Catholic religious authority, carries with it the threat of more lives destroyed, and more imprisonments to come.
.
(Αναδημοσίευση από το site του Doug Ireland 02-2006)
.
Κι ενόσω οι «ευαίσθητοι» υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα επιλεκτικά σωπαίνουν, η κατάσταση στο Καμερούν χειροτερεύει σταθερά.
Όπως διαβάζουμε στο site του "Πολύχρωμου Πλανήτη" οι διώξεις έφθασαν πλέον και στα σχολεία, απ’ όπου έχουν ήδη αποβληθεί 30 μαθητές.
Γιατί κανείς δεν μιλάει; Δεν είναι φανερό ότι Η ΣΙΩΠΗ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΣΥΝΕΝΟΧΗ;

22.3.06

ΑΝΕΠΙΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 1

Image Hosted by ImageShack.us
.
Περιμένοντας – για πόσο ακόμη; – τον «από μηχανής θεό»

Όταν ήδη σε εννέα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν θεσπιστεί νόμοι με τους οποίους προστατεύονται τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, στην Ελλάδα μια τέτοια προοπτική εξακολουθεί ακόμη να φαντάζει πολύ μακρινή. Οι λόγοι γι’ αυτό, είναι γνωστοί και έχουν πολλές φορές επισημανθεί.
Παρότι το ζήτημα άπτεται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γεγονός που το καθιστά κατεξοχήν πολιτικό, ισχυροί παραπολιτικοί κύκλοι που έχουν καταστεί κράτος εν κράτει, όπως το εκκλησιαστικό κατεστημένο και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, τα οποία ασκούν τον εξ ορισμού αντιδραστικό ρόλο τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι, με αποτέλεσμα να λειτουργούν ως τροχοπέδη και για πλήθος άλλων θεμάτων που τίθενται στα πλαίσια της σύγχρονης πραγματικότητας και απαιτείται να διευθετηθούν άμεσα, τουλάχιστον για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης αν όχι στοιχειώδους δημοκρατικής νομιμότητας, αποτελούν σαφέστατα τους πρωταρχικούς παράγοντες που πρέπει να ξεπεραστούν. Πώς, όμως, μπορεί αυτό να καταστεί δυνατόν, χωρίς την απαραίτητη πολιτική βούληση από μέρους της πολιτείας; Και πώς μπορεί να υπάρξει πολιτική βούληση, χωρίς προτροπή από την κοινωνία ή, έστω, από εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που είναι προφανές ότι θίγονται; Είναι ξεκάθαρο πως εδώ βρίσκεται η ουσία του προβλήματος.
Η ελληνική ομοφυλοφιλική κοινότητα, που είναι υπαρκτή, παρόλο που – εκτός από λιγοστές εξαιρέσεις – περιορίζει τη δράση της στο κοινωνικό περιθώριο, και περισσότερο πολυπληθής απ’ όσο ορισμένοι θέλουν να πιστεύουν, φαίνεται πως αδυνατεί ή, πράγμα που φαντάζει ακόμη πιο απαισιόδοξο, πως δε θέλει να καταλάβει ότι τίποτα δε χαρίζεται. Σε όποια από τις χώρες εκείνες, στις οποίες ήδη έχουν θεσπιστεί νόμοι που κατοχυρώνουν τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, θελήσει να αναφερθεί κανείς, θα διαπιστώσει πως, αντίθετα με ό,τι εξακολουθεί να συμβαίνει εδώ, προηγήθηκαν μακροχρόνιοι και σκληροί αγώνες από την πλευρά των οργανωμένων ομοφυλοφιλικών κοινοτήτων, ώσπου να επιτύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ποιος περιμένουμε να νοιαστεί για τα δικαιώματα μιας κοινωνικής ομάδας, αν όχι οι ίδιοι που αποτελούν την ομάδα αυτή;
Αν και στο παρελθόν επιχειρήθηκαν κάποιες – ανεπαρκείς, όπως αποδείχτηκε – προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, σήμερα η ύπαρξη ενός λιγότερο μετριοπαθούς ομοφυλοφιλικού κινήματος στη χώρα μας δείχνει να είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Ενός κινήματος, βεβαίως, που, αντίθετα με ό,τι έχει συμβεί επανειλημμένως, δε θα προσφέρεται ως άλλοθι και βορά σε κερδοσκόπους «ιδεολόγους», σε φιλόδοξους «μαϊντανούς» των ΜΜΕ και σε αετονύχηδες επιχειρηματίες, μοναδική επιδίωξη των οποίων είναι η εκμετάλλευση και ο γρήγορος πλουτισμός σε βάρος των ομοφυλόφιλων.
Μολονότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ήδη από το Φεβρουάριο του 1994, έχει ψηφίσει μια προτροπή προς τα κράτη μέλη να άρουν κάθε αρνητική διάκριση προς τους ομοφυλόφιλους, να προβλέψουν γι’ αυτούς τη νομοθετική αναγνώριση του πολιτικού γάμου – ή, έστω, της συμβίωσης – και την υιοθεσία, καθώς και όλων των δικαιωμάτων, αλλά και των υποχρεώσεων, που θα συνεπάγονταν οι ρυθμίσεις αυτές, η απελθούσα – μετά τις πρόσφατες εθνικές εκλογές – ελληνική κυβέρνηση, απασχολημένη προφανώς με τη δημιουργία σκανδάλων, τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και το ξεπούλημα της Κύπρου, επέδειξε πλήρη απαξίωση στο ν’ ανταποκριθεί στην προτροπή αυτή. Οι «ψίθυροι» συμπάθειας που ακούγονται κατά καιρούς από την «προοδευτική» Αριστερά – για την «παραδοσιακή» δε γίνεται λόγος – είναι φανερό πως, χωρίς να αποκλείει κανείς τις καλές προθέσεις ορισμένων, έχουν στόχους κυρίως ψηφοθηρικούς. Απομένει στη σημερινή κυβέρνηση, η οποία, στο κάτω κάτω, ισχυρίζεται πως δε δεσμεύεται από «απλήρωτα γραμμάτια», να υπερβεί την αλαζονική λογική περί πολιτικού κόστους και να σκύψει πάνω από τα πολλά, ομολογουμένως, αλλά δίκαια αιτήματα των πολιτών αυτής της χώρας, μεταξύ αυτών και των κοινωνικών εκείνων ομάδων για τις οποίες δεν ενδιαφέρθηκε κανείς τόσα χρόνια, έτσι ώστε να μπορέσουν και οι ομοφυλόφιλοι πολίτες αυτής της κατά τα άλλα ευρωπαϊκής χώρας να επωφεληθούν από τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες, που παρέχονται σε άλλους ευρωπαίους πολίτες, και να πάψουν επιτέλους να περιμένουν μάταια τον «από μηχανής θεό» για να δώσει λύσεις στα χρόνια προβλήματά τους.
Α. Α. (Άρθρο από το περιοδικό Antivirus, τεύχος 7, Ιούνιος 2004)
.

21.3.06

ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΜΑΡΛΟΟΥ: ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ ΙΙ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Εδουάρδος II
του Κρίστοφερ Μάρλοου
.
Χοροθεατρική εκδοχή της κλασικής ελισαβετιανής τραγωδίας, που μιλά για τα ερωτικά πάθη του βασιλιά Εδουάρδου και τις καταστροφικές τους συνέπειες, που οδήγησαν το βασίλειό του στην καταστροφή και τον ίδιο στο θάνατο.
.
Συμπαραγωγή με το ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ. Κέρκυρας
Μετάφραση : Παύλος Μάτεσις
Σκηνοθεσία-χορογραφία-
εικαστικό περιβάλλον-φωτισμοί : Πέτρος Γάλλιας
Κοστούμια :Νατάσσα Δημητρίου
Μουσική επιμέλεια : Ήρος Άγγελος
Διασκευή τραγουδιών :Γιάννης Μακρίδης
Στίχοι Τραγουδιών :Πέτρος Γάλλιας
Video art : Δημήτρης Μαρκαντωνάτος
Φωτογραφίες: Χάρης Ακριβιάδης Γιάννης Δημητράς

Ρόλοι με σειρά εμφάνισης :
Solitude :Παναγιώτης Αργυρόπουλος
Γκάβεστον :Περικλής Ασημακόπουλος
Εδουάρδος Β': Χρήστος Θεοδωρίδης
Ισαβέλλα : Σοφία Κακαρελίδου
Μόρτιμερ :Γιάννης Κότσιφας
Επίσκοπος :Φίλιππος Κανακάρης
Λαίδη Μαργαρίτα :Χριστίνα Κουλουμπή
Πρίγκιπας Εδουάρδος :Αντώνης Δημητροκάλης Ανδρέας Τζινέρης
Δήμιος- Lightborn :Γιάννης Αβακουμίδης

Νέες παραστάσεις :
10/17/24 Μαρτίου 2006
ώρα 21.00 και 24.00
11/18/25 Μαρτίου 2006
ώρα 21.00
Θέατρο Ροές Ιάκχου 16 Γκάζι Αθήνα

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Η πατρίδα μου;
Η πατρίδα μου είσαι εσύ.

Οι δικοί μου;
Οι δικοί μου είσαι εσύ.

Η εξορία κι ο θάνατος
για μένα βρίσκονται όπου
δεν βρίσκεσαι εσύ.

Κι η ζωή μου;
Πες μου, ζωή μου,
Τι είναι, αν δεν είσαι εσύ;

Λουίς Θερνούδα / Ισπανία

Μετάφραση: Γιώργος Ρούβαλης
(Αναδημοσίευση από το λογοτεχνικό περιοδικό Η ΛΕΞΗ, τεύχος 180)

20.3.06

ΤΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ

EL PELIGROSO ARCOIRIS
de Eduardo Galeano
.
Richard Nixon, prestigioso historiador, lo tenía claro. En 1972, cuando era presidente de los Estados Unidos, dictó a sus colaboradores más cercanos un curso relámpago sobre la decadencia de Grecia y Roma: -¿Ustedes saben lo que pasó con los griegos? ¡La homosexualidad los destruyó! Seguro. Aristóteles era homo. Todos lo sabemos. Y también Sócrates. ¿Ustedes saben lo que pasó con los romanos? Los últimos seis emperadores eran maricones...

En 1513, unos siglos antes de esta lección magistral, Vasco Núñez de Balboa había arrojado a cincuenta indios a las bocas de los perros que los destriparon, "porque para ser mujeres sólo les faltan tetas y parir". En Panamá, como en muchos otros lugares de América, la homosexualidad era libre, hasta que irrumpieron los conquistadores. Aquella noche de 1513, Balboa inauguró en estas tierras el castigo del nefando pecado de la sodomía.
Eran los tiempos de la Santa Inquisición. Tiempos de nunca acabar. En España, la Inquisición duró tres siglos y medio. La herejía de la diversidad, en todas sus formas, fue condenada a suplicio o muerte en varios lugares de Europa y de América. Muchos homosexuales, hombres y mujeres, fueron quemados vivos. La hoguera los redujo a cenizas "para que de ellos no haya memoria". Una época superada, se supone. Pero el humo llama. - La sagrada familia
En vez de pedir perdón a sus víctimas, la Iglesia Católica repite las antiguas maldiciones. Recientemente, la Santa Inquisición, que ahora se llama Congregación para la Doctrina de la Fe, lanzó desde el Vaticano una campaña mundial contra el matrimonio de parejas homosexuales, "una grave inmoralidad que contradice el plan de Dios y la ley natural". De inmediato, los altos funcionarios de la Iglesia en el mundo hicieron eco a la voz de mando. En el Uruguay, el arzobispo Nicolás Cotugno declaró que la homosexualidad es "una enfermedad contagiosa", recomendó aislar a sus portadores y comparó el matrimonio homosexual con la unión entre un hombre y un animal.
La Iglesia está preocupada, desde hace ya unos cuantos siglos, por la sexualidad humana. De Papa en Papa, ha ido estableciendo la rígida frontera entre el pecado, que es casi todo, y lo poquito que nos deja de consuelo, porque de algún modo hay que reproducirse. Desde el Sumo Pontífice hasta el último cura de pueblo, no hay sacerdote que no sea experto en sexo. Como todos ellos han hecho voto de castidad, no se sabe cómo pueden entender tanto sobre una actividad que tienen prohibido practicar. Leyendo esta última condenación del Vaticano, a uno le vienen ganas de preguntar a los sexólogos celestiales: si el matrimonio heterosexual es una "ley natural", ¿por qué ustedes no se casan? Y si los homosexuales contradicen "el plan de Dios", ¿por qué Dios los hizo así? Otro especialista en el Bien y el Mal, el presidente George W. Bush, coincide con el Vaticano en la condenación del casamiento homosexual y se pronuncia contra la adopción de niños por parejas que no constituyan un matrimonio normal, "entre un hombre y una mujer".
El presidente, que no es católico, hace suya esta cruzada papal. No es la primera vez que Bush y el Papa descubren que son tal para cual. Los dos tienen comunicación directa con el Cielo, por teléfonos diferentes. En algunas ocasiones, como en la reciente guerra de Irak, reciben órdenes contradictorias. En otras, en cambio, forman un frente común. Han estado, y seguirán estando, unidos en causas tan sagradas como la promoción de la abstinencia sexual entre los jóvenes y la lucha contra los medios anticonceptivos y contra el aborto. Con su habitual amplitud de criterio, en estos temas Bush no sólo ha coincidido con la teocracia vaticana, sino también con los fundamentalistas islámicos: los puritanos unidos jamás serán vencidos.
Y cada vez que tales asuntos se han planteado en las Naciones Unidas, Bush ha votado de común acuerdo con sus enemigos jurados, Irán, Libia, Sudán e incluso Irak, antes de que ese país recibiera el huracán de misiles que él le envió en nombre de Dios y del petróleo. - Y sin embargo, se mueve
La cruz y la espada se están alzando, como en los viejos tiempos. Con toda razón: en estos últimos meses, la homofobia viene sufriendo graves atentados.
Por todas partes cunde eso que el Papa llama "conducta desviada" y "legalización del Mal". A mediados de este año, la Corte Suprema de los Estados Unidos dicta una sentencia histórica. Es inconstitucional, dice la sentencia, la ley de Texas que castiga la homosexualidad como un crimen. El dictamen implica la nulidad de las leyes semejantes en otros doce estados de esa nación.
Mientras tanto, en New Hampshire, por primera vez en la historia del cristianismo, los fieles y el clero de la Iglesia Episcopal eligen un obispo que es abiertamente gay. Massachusetts está a punto de legalizar los matrimonios homosexuales. En Vermont, ya el Registro Civil reconoce la legitimidad de esas parejas. En Canadá, desde principios de este año, los homosexuales pueden casarse en Ontario y en Columbia. Ahora hay bodas homosexuales en Bélgica, como ya las había en Dinamarca, Holanda y Suecia. Diversas variantes de unión legal, más o menos parecidas al matrimonio según el país, rigen en Noruega, Finlandia, Islandia, Francia, Alemania, Hungría, Croacia y en algunas regiones de España. Y en la ciudad de Buenos Aires, por primera vez en la historia latinoamericana, ya se celebra, también, la unión legal entre personas del mismo sexo.
Todas estas "graves inmoralidades", actos de libertad y de salud mental, no son regalos: son conquistas. Son el resultado de la porfiada lucha de los gays y las lesbianas contra la discriminación y la violencia. Entre todos los placeres que merecen el infierno, el amor homosexual es, todavía, el más ferozmente reprimido.
El machismo y la estupidez armada han disfrazado de normalidad esta atrocidad, y la han convertido en costumbre. En más de setenta países, la ley castiga las relaciones homosexuales. En muchos, con cárcel. En algunos, con flagelación o pena de muerte. En otros, donde la pena de muerte no es legal, los escuadrones parapoliciales y los enfermos de fanatismo cumplen sus ceremonias de purificación: limpian las calles torturando, mutilando y asesinando a quienes, por el solo hecho de existir, constituyen un escándalo público.
Los gays y las lesbianas están malditos en la tierra y en el cielo. Hace cinco años, el primer ministro de Malasia llegó a denunciar que eran una amenaza para la seguridad nacional. En el Más Allá, también tienen cerrada la puerta. Como escuché decir a la madre de una joven lesbiana: "Lo que más me duele es saber que no estaremos juntas en el Paraíso". Pero ellos y ellas, los raros, los despreciados, están generando, ahora, algunas de las mejores noticias que nuestro tiempo transmite a la historia. Armados con la bandera del arcoiris, símbolo de la diversidad humana, ellas y ellos están volteando una de las más siniestras herencias del pasado. Los muros de la intolerancia empiezan a caer. Esta afirmación de dignidad, que nos dignifica a todos, nace del coraje de ser diferentes y del orgullo de serlo. Como canta Milton Nascimento: Cualquier manera de amor vale la pena, cualquier manera de amor vale amar.
.
Eduardo Hughes Galeano nació en Montevideo, Uruguay, en 1940.