"ΕΦΥΓΕ" Ο ΤΡΥΦΩΝ ΚΑΡΑΤΖΑΣ

Ο αγαπημένος ηθοποιός, Τρύφων Καρατζάς, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών, όπως έγινε γνωστό την Πέμπτη το μεσημέρι.

Ο Τρύφων Καρατζάς γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα και σπούδασε με υποτροφία στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών με δάσκαλο τον Δημήτρη Ροντήρη, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας υπηρέτησε ως εκφωνητής στο Ραδιοφωνικό Σταθμό Ενόπλων Δυνάμεων (1958). Μετά την απόλυσή του από το Στρατό συνέχισε να εργάζεται ως εκφωνητής επί σειρά ετών παράλληλα με τη θεατρική του δραστηριότητα. (cnn.gr, 17/1/2019)

Ως ηθοποιός είστε ανοιχτό μυαλό. Ποια είναι η γνώμη σας για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια και το σύμφωνο συμβίωσης;
Κοιτάξτε. Απεδείχθη ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι ασθένεια, κάτι που μέχρι το '50 υποστήριζε η ιατρική και την αντιμετώπιζε με κρύο ντους και ηλεκτροσόκ. Σιγά σιγά η επιστήμη παραδέχτηκε ότι αυτό το φαινόμενο είναι φυσικό. Από κει και πέρα, το να καλύπτονται αυτά τα ζευγάρια νομικά θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια. Εχουν υπάρξει περιπτώσεις που άνθρωποι ζουν μαζί για 60 χρόνια και, όταν πεθαίνει ο ένας, έρχεται μια ξαδέρφη από το πουθενά και λέει στον άλλον «πήγαινε έξω από το σπίτι, τα πράγματα είναι δικά μου». Γιατί να μην μπορεί ο ένας που δουλεύει να ασφαλίσει τον σύντροφό του; Ετσι κι αλλιώς δεν είναι γάμος. Είναι συμβόλαιο. Το ότι κάνουν σαχλαμάρες και βάζουν πέπλα όταν παντρεύονται αυτό είναι γελοίο και εις βάρος τους.

Είμαστε πίσω ως χώρα σε αυτό;
Για όλα τα πράγματα χρειάζεται χρόνος για να τα δεχτεί ο κόσμος. Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα.

Πιστεύετε ότι οι gays -και του καλλιτεχνικού χώρου- θα πρέπει να μιλούν γι' αυτό ή να το κρατούν επτασφράγιστο μυστικό;
Δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Δεν είμαστε έτοιμοι να το ακούσουμε. (espressonews.gr, 2016)

Ένα παιδί θα θέλατε να υπήρχε στη ζωή σας;

«Δεν μου έχει λείψει ένα παιδί, γιατί έχω δύο υπέροχα εγγόνια, τον Δημητράκη και την Τζωρτζίνα, από τον ανιψιό μου, που με αγαπούν και τα αγαπώ πολύ. Δεν θα μπορούσα να αφοσιωθώ όσο θα ήθελα σε ένα δικό μου παιδί. Δεν αισθάνομαι την έλλειψη. Δεν έχω μοναξιά, έχω μοναχικότητα, την οποία έχω διαλέξει. Το βρίσκω υπέροχο να γυρνάω το βράδυ, να κλείνεις την πόρτα πίσω σου και να μην έχεις κανέναν να σε ρωτήσει: "Πού ήσουν; Τι έκανες;". Αυτό το είχα πάντα στη ζωή μου. Είμαι , συνειδητοποιημένος και γεμάτος. Το να έχεις την ικανότητα σε μια απελπισμένη και δύσκολη στιγμή σου να ανατρέχεις στα σονέτα του Σαίξπηρ και να βρίσκεις παρηγοριά, αυτό είναι θείο δώρο» (περ. Λοιπόν, 2014)