ΘΑ ΗΤΑΝ ΦΘΗΝΟ ΑΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΑΜΕ ΤΟ "ΝΑ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ" ΩΣ "GAY MOVIE";

«Μου αρέσει έτσι όπως λες τα πράγματα» θα πει κάποια στιγμή ο Ολιβερ (Αρμι Χάμερ) φλερτάροντας τον 17χρονο Ελιο (Τιμοτέ Σαλαμέ), γιο του ακαδημαϊκού (Μάικλ Σούλμπεργκ) που φιλοξενεί τον πρώτο στην Ιταλία. Είναι καλοκαίρι του 1983, το σπίτι βρίσκεται στη Λομβαρδία, το κλίμα είναι φιλικό, η φύση μαγική, το φαγητό θεσπέσιο, οι συζητήσεις υψηλού επιπέδου (φιλοσοφία, μουσική, κινηματογράφος), το περιβάλλον πολιτισμένο.

Και να ήθελες να μην ερωτευτείς δεν θα ήταν και τόσο εύκολο μέσα  στο παραδεισένιο «σύμπαν» που ο σκηνοθέτης Λούκα Γκουαντανίνο πλάθει, τόσο μα τόσο ευγενικά, στην τελευταία δημιουργία του «Να με φωνάζεις με τ' όνομά σου» («Call me by your name», Ιταλία /  Γαλλία / Βραζιλία / ΗΠΑ, 2017).

Ταινία βλεμμάτων και σιωπών, υπονοούμενων και κρυφών επιθυμιών, ταινία στην οποία λέγονται πολλά, όχι όμως πάντα με το όνομά τους, το «Να με φωνάζεις με τ' όνομά σου» είναι μία από τις πιο ακομπλεξάριστες ερωτικές δημιουργίες που έχουν φιλοξενηθεί τα τελευταία χρόνια στο σελιλόιντ. Θα ήταν φτηνό αν την προσδιορίζαμε ως «gay movie». Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι ο έρωτας είναι ομοφυλοφιλικός δεν σε απασχολεί ποτέ, όμως δεν είναι μόνον αυτό.

Ο Γκουαντανίνο, που δούλεψε μαζί με τον Τζέιμς Αϊβορι τη διασκευή σε σενάριο του μυθιστορήματος του Αντρέ Ασιμάν, αγαπά μέσα από την καρδιά του τους δύο κεντρικούς του ήρωες και δεν θέλει να τους πληγώσει περισσότερο από τον πόνο που επιβάλλουν οι προκαταλήψεις και το αδιέξοδο αυτού που θέλουν να ζήσουν. Και την ίδια ώρα επισημαίνει ορθολογιστικά και με τακτ πόσο προτιμότερα, πόσο πιο όμορφα θα ήταν όλα γύρω μας αν δεν υπήρχαν αυτές ακριβώς οι ανούσιες προκαταλήψεις.

Ο σκηνοθέτης ενδιαφέρεται μόνον για τις υπόγειες συγκρούσεις αποφεύγοντας κάθε τι νοσηρό, βίαιο  ή χυδαίο. Ποτέ δεν κρίνει, προτιμά να αφήσει την ιστορία να κυλήσει σαν το νερό στο ποτάμι, αβίαστα, αρμονικά, καθαρά. Επίσης, έχει χιούμορ. Η σκηνή με το ροδάκινο, για παράδειγμα, είναι μεν προκλητική, αλλά κατά βάθος είναι αστεία μέσα στην απόλυτη φυσικότητά της.

Πριν από μερικά χρόνια ο Γκουαντανίνο μας εξέπληξε με την κατάδυσή του στον κόσμο του Λουκίνο Βισκόντι στο αριστουργηματικό «Εγώ είμαι ο έρωτας». Τώρα, βρίσκεται περισσότερο στον κόσμο του Ερίκ Ρομέρ, όπου η αφήγηση είναι κυρίως ψυχολογική, οι ερμηνείες ρεαλιστικές και οι διάλογοι σφαίρες που βρίσκουν τον στόχο τους. Τέσσερις υποψηφιότητες για Οσκαρ, ταινίας, σεναρίου, α' ρόλου (Σαλαμέ) και τραγουδιού (The Mystery of Love, του Σούφγιαν Στίβενς), δικαιώνουν αυτόν τον ύμνο στον ρομαντισμό που δεν μπορείς παρά να αγαπήσεις.    (Γιάννης Ζουμπουλάκης, tovima.gr, 8/2/2018)

Όταν ο κριτικός βλέπει άλλη ταινία...