Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΓΙΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ "ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ" ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

Ο ερωτευμένος γιος και ένας «υπερβολικά» ιδανικός πατέρας

Δημήτρης Ρηγόπουλος (kathimerini.gr)

Θεωρητικά ή αν βασιστείτε στις αναζητήσεις του Google, η πιο δημοφιλής σκηνή του «Να με φωνάζεις με το όνομά σου» δεν είναι αυτή που προκάλεσε το σύντομο, αυτό, κείμενο. Η ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο, υποψήφια για 4 Οσκαρ, είναι ήδη ένας μικρός θρύλος στο μιντιακό σύμπαν, έντυπο και ηλεκτρονικό, καθώς από τη στιγμή που προβλήθηκε για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό (Ιανουάριος 2017, στο Φεστιβάλ του Σάντανς) πυροδότησε πλήθος δημοσιευμάτων, πολλές φορές για εντελώς αντιφατικούς λόγους.

Καθώς προβάλλεται από χθες και στις ελληνικές αίθουσες, ο πειρασμός για να ρίξει κανείς λίγο περισσότερο φως σε επιμέρους γωνίες της είναι μεγάλος. Ευτυχώς, κανείς δεν στέκεται στο γεγονός ότι αφηγείται την ερωτική ιστορία ανάμεσα σε έναν νέο αρχαιολόγο και τον 17χρονο γιο του επιστημονικού του συνεργάτη. Υπάρχουν πολύ περισσότερα πέρα από αυτό και ευτυχώς είμαστε στο 2018 και όχι στο 1983, τη χρονιά που ο Αντρέ Ασιμάν τοποθέτησε την πλοκή του ομώνυμου βιβλίου του σε μια ονειρική εξοχή της βόρειας Ιταλίας (την κινηματογραφική διασκευή και το σενάριο υπογράφει ο αειθαλής Τζέιμς Αϊβορι, μαζί με τον Ιταλό σκηνοθέτη). Σίγουρα η περίφημη ερωτική σκηνή «με-το-ροδάκινο» εκτονώνει στιγμιαία το συναισθηματικό φορτίο της ταινίας, αλλά βγαίνοντας από την κλειστή αίθουσα την έχεις εντελώς ξεχάσει.

Δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο για μια άλλη σκηνή, λίγο πριν από το τέλος της ταινίας. Ναι, αυτή είναι σκηνή ανθολογίας! Αναφερόμαστε στον περίφημο μονόλογο του πατέρα του Ελιο (Τιμοτέ Σαλαμέ), ενός ευαίσθητου καθηγητή Αρχαιολογίας, μπροστά στον συντετριμμένο γιο του, ο οποίος πριν από λίγες ώρες έχει αποχαιρετήσει για πάντα τον πρώτο έρωτα της ζωής του. Συνοπτικά, ο κύριος Πέρλμαν καθησυχάζει το παιδί του που βουλιάζει στον πόνο όχι λέγοντας κοινοτοπίες ή κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει. «Ξέρω ότι με τον Ολιβερ είχατε περισσότερο από μια φιλία...», ξεκινάει την τρυφερή συζήτηση με τον Ελιο, κι αυτό είναι μόνον η αρχή. «Αν είσαι αρκετά τυχερός να νιώσεις κάτι βαθύ, ακόμη κι αν πονάει, μην το διώξεις μακριά», λέει ο Μάικλ Στούλαμπαργκ, που υποδύεται τον πατέρα. «Είναι απώλεια να νιώσεις κάτι όμορφο και μετά να προσπαθήσεις να προσποιηθείς ότι δεν συνέβη».

Κάπως υπερβολικό για αρχές δεκαετίας του ’80; Κι όμως. Ο χαρακτήρας του κύριου Πέρλμαν βασίζεται στον πατέρα του συγγραφέα. «Ο πατέρας μου ήταν πολύ ανοιχτόμυαλος, δεν είχε αναστολές σε ό,τι αφορά τη σεξουαλικότητα», λέει ο Αντρέ Ασιμάν. «Ηταν ένας άντρας που μπορούσες πάντα να μιλήσεις για ό,τι αφορούσε το σεξ. Οπότε δεν θα έγραφα έναν συνηθισμένο μονόλογο, του τύπου “όλοι τα περνάμε αυτά” ή “πρέπει να πας σε ψυχίατρο”. Ο πατέρας μου θα έλεγε ακριβώς αυτό που λέει ο πατέρας στο βιβλίο ή στην ταινία». Με τη σειρά του ο Τιμοτέ Σαλαμέ θυμάται: «Αυτό που ήταν καθαρτικό ή διαφωτιστικό για μένα όταν έκανα τη σκηνή με τον Μάικλ ήταν η αίσθηση ότι ο πόνος δεν είναι κάτι κακό. Στην πραγματικότητα, πρέπει να μη σκοτώνεις τον πόνο και όλο το καλό που φέρνει αυτός». Μια σκηνή που θα έπρεπε να προβάλλεται σε κάθε γυμνάσιο κάποιας εκπαιδευτικής ουτοπίας.