ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 2016. ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΑ ΛΟΥΤΡΑ

Μια Νύχτα στα Λουτρά / Spa Night

Νεαρός Κορεάτης που ζει με την οικογένειά του στο Λος Aντζελες πιάνει κρυφά από τους γονείς του δουλειά σε συνοικιακά λουτρά, για να ανακαλύψει εκεί έναν υπόγειο κόσμο ομοφυλοφιλικής ηδονής που τον τρομάζει με την ίδια ένταση που τον συνεπαίρνει. Νεανικά όνειρα, απαγορευμένες επιθυμίες και πόθοι που γυρεύουν εκτόνωση, στη σκιά ενός ραγισμένου αμερικανικού ονείρου. Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο Σάντανς και διπλή διάκριση στο Φεστιβάλ του Outfest, σε ένα αισθησιακό ντεμπούτο με το μοντάζ του Γιάννη Χαλκιαδάκη.

Ο Ντέιβιντ είναι ένας νεαρός Κορεάτης που εναγωνίως προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες μέσα του καθώς αφήνει πίσω την εφηβεία και ετοιμάζεται να περάσει το κατώφλι της ενήλικης ζωής που ανοίγεται μπροστά του. Γόνος μεταναστών πρώτης γενιάς, ζει με τους συντηρητικούς γονείς του στην κορεάτικη συνοικία του Λος Άντζελες και δουλεύει στο οικογενειακό τους εστιατόριο. Η επιχείρηση σύντομα κλείνει και ενώ η μητέρα του αναγκάζεται να αναζητήσει αλλού μεροκάματο ως σερβιτόρα, ο Ντέιβιντ πιάνει κρυφά από τους γονείς του δουλειά στα συνοικιακά λουτρά. Εκεί ανακαλύπτει έναν υπόγειο κόσμο ομοφυλοφιλικής ηδονής που τον τρομάζει με την ίδια ένταση που τον συνεπαίρνει.

Νεανικά όνειρα, απαγορευμένες επιθυμίες και πόθοι που γυρεύουν εκτόνωση στη σκιά ενός ραγισμένου αμερικανικού ονείρου σημαδεύουν το αισθησιακό ντεμπούτο του Άντριου Αν (το μοντάζ υπογράφει ο Γιάννης Χαλκιαδάκης) που κέρδισε το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Σάντανς και διακρίθηκε στο Φεστιβάλ του Outfest. Λ.Κ.

Σκηνοθεσία: Andrew Ahn
Σενάριο: Andrew Ahn
Φωτογραφία: Ki Jin Kim
Μοντάζ: Yannis Chalkiadakis
Ηθοποιοί: Joe Seo, Haerry, Youn Ho Cho

ΗΠΑ | 2016 | Έγχρωμο | DCP | 97' | Αγγλικά, Κορεάτικα

1/10/2016

Αίθουσα: Odeon Όπερα 1

Ώρα: 21:00

ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 2016. ΠΑΡΙΣΙ 05:59

Παρίσι 05:59 / Theo et Hugo Dand le Meme Bateau

Μια 18λεπτη σκηνή σεξουαλικού οργίου σε gay club του Παρισιού μας εισάγει σε μια απροσδόκητη boy meets boy ιστορία, όπου η λαγνεία μετατρέπεται ενστικτωδώς σε κεραυνοβόλο έρωτα. Μέσα στην επόμενη ώρα, οι δύο νεαροί ήρωες θα περιπλανηθούν στο νυχτερινό Παρίσι, σε μια εναλλακτική, άκρως τολμηρή εκδοχή του "Πριν το Ξημέρωμα", η οποία κέρδισε το Βραβείο Κοινού Teddy στο Φεστιβάλ Βερολίνου.

Ο Τεό και ο Ουγκό γνωρίζονται στο υπόγειο ενός gay club του Παρισιού, κατά τη συμμετοχή τους σε ένα σεξουαλικό όργιο που κινηματογραφείται χωρίς κανένα ταμπού. Στη διάρκεια της συνεύρεσής τους με άλλους άντρες, τα βλέμματά τους συναντιούνται και καταλαβαίνουν αμέσως πως αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι κάτι περισσότερο από σεξ της μιας βραδιάς. Και όντως, θα φύγουν από εκεί μαζί, θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, θα ζήσουν για λίγο τον τρόμο του AIDS, έχοντας κάνει σεξ χωρίς προφύλαξη με τον έναν από τους δύο να είναι ήδη φορέας, θα εξομολογηθούν τις φοβίες τους και έχοντας παρέα το Παρίσι, σαν εναλλακτικοί ήρωες του "Πριν το Ξημέρωμα" του Λινκλέιτερ, θα αφεθούν στον μεγάλο έρωτα που μοιάζει να γεννιέται.

Το σκηνοθετικό δίδυμο των Ολιβιέ Ντικαστέλ και Ζακ Μαρτινό, με σημαντικό παρελθόν πάνω στην LGBT θεματολογία, παίρνει το ρίσκο να ξεκινήσει την ταινία με ένα εικοσάλεπτο όργιο που δεν αφήνει τίποτα στη φαντασία του θεατή και καταφέρνει να κάνει ένα γενναίο φιλμ, με διαλόγους γεμάτους ευαισθησία και υπέροχη κινηματογράφηση του νυχτερινού Παρισιού. Βραβείο Κοινού στα βραβεία Teddy του Φεστιβάλ Βερολίνου. Γ. Β.

Σκηνοθεσία: Olivier Ducastel and Jacques Martineau
Σενάριο: Olivier Ducastel and Jacques Martineau
Φωτογραφία: Manuel Marmier
Μουσική: Karelle Kuntur (co-composers: Gael Blondet, Pierre Desprats, Victor Praud)
Μοντάζ: Pierre Deschamps
Ηθοποιοί: Geoffrey Couet, Francois Nambot
Γαλλία | 2016 | Έγχρωμο | DCP | 97' | Γαλλικά

29/9/2016
Αίθουσα: Odeon Όπερα 1
Ώρα: 23:15

ΙΤΑΛΙΑ. Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ ΔΥΟ ΠΡΩΗΝ ΚΑΛΟΓΡΙΩΝ

Δύο πρώην καλόγριες, οι οποίες γνωρίστηκαν σε μοναστήρι, παντρεύτηκαν με πολιτικό γάμο, σε μία μικρή πόλη στη βόρεια Ιταλία.

Οι δύο γυναίκες- τις οποίες τα ιταλικά ΜΜΕ ανέφεραν μόνο με τα μικρά τους ονόματα- αρχικά υποτίθεται ότι θα παντρεύονταν σε τελετή στην πόλη Πινερόλο την Πέμπτη. Ομως, ανησυχούσαν για την προβολή από τα ΜΜΕ, επειδή η La Stampa δημοσίευσε τα πλάνα τους. Ετσι, αποφάσισαν τελικά να παντρευτούν μία ημέρα νωρίτερα.

Οι δύο γυναίκες, η μία από τη νότια Ιταλία και η άλλη με καταγωγή από τη Νότια Αμερική, ερωτεύτηκαν ενώ δούλευαν σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης και αποφάσισαν να απαρνηθούν τον μοναχισμό. (iefimerida.gr, 28/9/2016)

ΑΡΝΟΛΝΤ ΣΒΑΡΤΖΕΝΕΓΚΕΡ: Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΜΕ ΧΤΥΠΟΥΣΕ ΕΠΕΙΔΗ ΝΟΜΙΖΕ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΓΚΕΪ

Σε συνέντευξη που παραχώρησε σε εκπομπή της αμερικανικής τηλεόρασης, ο Άρνολντ Σβαρζενέγκερ σόκαρε το κοινό με την δήλωση που έκανε για τον πατέρα του.

«Ο πατέρας μου με χτυπούσε γιατί πίστευε ότι ήμουν ομοφυλόφιλος. Η μητέρα μου ρώτησε τον γιατρό “Μπορείς να με βοηθήσεις; Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι “στραβό” με τον γιο μου, καθώς έχει στον τοίχο του φωτογραφίες γυμνών ανδρών. Όλοι οι φίλοι του Άρνολντ έχουν φωτογραφίες κοριτσιών πάνω από το κρεβάτι τους, ο Άρνολντ όχι”», αποκάλυψε ο Σβαρζενέγκερ. (kontranews.gr, 27/9/2016)

ΚΥΠΡΟΣ. ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΚΗ ΕΡΩΤΗΣΗ-"ΠΑΓΙΔΑ" ΣΤΑ ΚΑΛΛΙΣΤΕΙΑ

Μπάχαλο στα καλλιστεία! Η ερώτηση-παγίδα σε 16χρονη για τους gay και η Υβόννη Μπόσνιακ που δε καταλάβαινε... γρι!

Τελικά κανείς δεν κατάλαβε τι ακριβώς προσπάθησαν να πετύχουν με τις ερωτήσεις τους οι κριτές προς τα νεαρά και κάποια ανήλικα κορίτσια, με ερωτήσεις του τύπου γάμοι πλούσιων gay με γυναίκες για τα λεφτά και το marketing σε έναν αχταρμά που εν τέλει αφήνει πολλούς και διάφορους εκτεθειμένους...

Η ερώτηση προς την 16χρονη Παυλίνα Θεοδώρου που χρειάστηκε να επαναληφθεί τουλάχιστον 2 φορές και να της επεξηγηθεί στην πορεία τουλάχιστον 4-5 φορές: «Ο ξάδελφος της Βασιλίσσας Ελισάβετ γίνεται ο πρώτος γαλαζοαίματος που παραδέχεται ότι είναι ομοφυλόφιλος. Έχει τρια παιδιά και η σύζυγός του γνώριζε τις προτιμήσεις του από την αρχή και τον στήριξε. Εσύ τι θα έκανες σε ανάλογη περίπτωση;». 

Η Κωνσταντίνα Ευριπίδου αν και αρχικά την χαρακτήρισε "ωραία ερώτηση", η 16χρονη υποψήφια απλά δεν καταλάβαινε ζητώντας συνεχώς επεξηγήσεις, με την Κωνσταντίνα να ζορίζεται από ένα σημείο και έπειτα να εξηγήσει τι... "θέλει να πει ο ποιητής"... μη μπορώντας με ευκολία να αντιληφθεί πώς ένας gay να νυμφεύεται μια γυναίκα. 

Οι κριτές προσέθεσαν στο μπάχαλο με τις δικές τους αόριστες και προσωπικές ερμηνείες του πως και γιατί κάποιοι ομοφυλόφιλοι επώνυμοι και μη εν τέλει καταλήγουν σε γάμο ετεροφυλόφιλων...

Ο Νικόλας Ιωαννίδης άρχισε να μιλά για marketing, βομηχανία και οικονομικό όφελος, με την Παυλίνα να μπερδεύεται ακόμα περισσότερο, ενώ ο Δημήτρης Αλεξάνδρου να απορεί με την σειρά του τόσο για το ότι η Παυλίνα δεν καταλάβαινε την ερώτηση, όσο και για το πως μπορεί να αγαπάει ένας άνθρωπος που υποκρίνεται...λέγοντας πως είναι λάθος η ερώτηση, με την Κωνσταντίνα να του αντιτείνει "πως εννοείς ότι είναι λάθος η ερώτηση, είναι κάτι που έχει συμβεί!" 

Για την διαγωνιζόμενη γενικώς η κατάσταση ήταν..."too much to handle" και εμφανώς είχε χάσει πλέον την μπάλα με τους κριτές να ανταλλάσουν θεωρητικές φιλολογικού τύπου προσεγγίσεις. 

Όλα τα λεφτά και η Υβόνη Μπόσνιακ, για την οποία το θέμα δεν είχε καμία σημασία καθώς όπως σχολίασε η ίδια «Δεν έχω καταλάβει...»! (newsit.com.cy)

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ - 26/9/2016

ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΣ ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - 148

φωτογραφία: Mariano Vivanco

ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΣ ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - 147

Kyle Kier by Chris Teel

ΟΥΪΛΙΑΜ ΦΛΑΝΑΓΚΑΝ. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΑΛΜΠΙ

Albee spent the 1950s living in Greenwich Village in a number of apartments and working a variety of odd jobs (for example, a telegram delivery person) to supplement his monthly stipend from a trust fund left for him by his paternal grandmother. He met and became involved with William Flanagan, who had come east from Detroit to study music and was the music critic for the Herald Tribune and other publications. In 1952 Albee moved in with Flanagan, his first long-term gay relationship. Although he had had a few heterosexual experiences, had even been unofficially engaged to a socialite whose parents were friends of his parents, Albee had also had gay experiences as early as age 13, and frequented gay bars while he was in college. Flanagan was, however, more than a lover to the young Albee; he was also an artistic and intellectual mentor. He was the leader of a group of young composers and musicians who socialized together and sometimes with painters, sculptors, and other artistic persons in the Village who were part of the various avant-garde movements. According to Albee’s biographer Mel Gussow, Greenwich Village in the Fifties was like Paris in the Twenties when Ernest Hemingway, F. Scott Fitzgerald, and other writers and artists and intellectuals lived, wrote, and socialized on the Left Bank. Flanagan and his entourage, of which the only writer was Albee, attended the theatre, art exhibits, and other cultural events, as well as frequenting lower Manhattan nightspots. During this time Albee saw Eugene O’Neill’s The Iceman Cometh and T.S. Eliot’s The Cocktail Party on Broadway. Thus, in his twenties Albee experienced the equivalent and perhaps even better of a college and graduate school education.

In his early adulthood, Albee was still bent on becoming a writer, though not making much progress. On his first trip abroad to Italy and France with Flanagan, he searched for inspiration and wrote a great deal, but nothing came to fruition. He submitted to The New Yorker but was rejected. Over a ten-year period, Albee wrote, according to Gussow, “nine plays, dozens of stories, and more than 100 poems,” none of which were published or produced. During the early part of the Fifties he was concentrating on poetry, but after showing his poems first to W.H. Auden and then to Thornton Wilder, whose Our Townand The Skin of Our Teeth he had seen on Broadway, Albee took Wilder’s advice and started writing plays, of which a few survive in manuscript. The two scholars who have read these apprentice plays and commented upon them in print have agreed with Albee that they lack his distinctive voice, especially his sense of humor, which was first heard in The Zoo Story in 1958. The famous story of how Albee wrote what was to be his first produced play has him approaching his thirtieth birthday with a sense of desperation that he would never be a writer. Thus, he “liberated” a typewriter from the Western Union office where he worked and wrote The Zoo Story (which for years he claimed was his first play) in three weeks as a birthday present to himself. Although it took some time to get it on the stage, both Albee and Flanagan knew that he had taken a giant step forward. Gussow reports that upon listening to a staged reading of The Zoo Story at the Actors Studio, novelist Norman Mailer stood up and proclaimed it the best one-act play he had ever seen.

The Zoo Story was initially staged in 1959 in Berlin with German actors speaking a German translation of Albee’s dialogue. Critics’ reaction to this first production and the subsequent American premiere in 1960 were mostly positive, but as Albee himself has noted for years and Gussow’s biography confirms, his plays have always received mixed reviews, rather than the usual description of his career as going from universal acclaim for early works to progressive condemnation for later ones. The Zoo Story was a critical and commercial success and launched Albee’s career as a professional playwright in spectacular fashion: it won him the Obie (the Off-Broadway equivalent of the Tony award) and other awards; got him an agent at William Morris by whom he is still represented; partnered him with his longtime producer Richard Barr; and earned him fame if not fortune, the latter coming with the enormous commercial success of Who’s Afraid of Virginia Woolf?

In Albee’s personal life, right before he left for the German premiere of The Zoo Story, he and Flanagan separated, and soon after his return from Europe he began living with Terrence McNally, a young actor who was later to become a famous playwright himself. (edwardalbeesociety.org)

William Flanagan (August 14, 1923 – September 1, 1969) was an American composer of the mid-twentieth century.

Flanagan was a great admirer of Maurice Ravel, David Diamond, and Aaron Copland, who became something of a mentor to Flanagan. His best work was in the realm of vocal music. Although little known today, as well as unsuccessful and undervalued in his time, a number of his brief vocal compositions, including Horror Movie and The Upside-Down Man, have been recorded. He is best known today as having been the long-time lover of playwright Edward Albee, with whom he wrote an opera after Bartleby, the Scrivener. He composed the music for Albee's adaptation of Carson McCullers' novel, The Ballad of the Sad Cafe, as well as his adaptation of James Purdy's Malcolm. Flanagan committed suicide in 1969, after which Copland eulogized him in a memorial concert given by Albee and Ned Rorem. At the concert, Albee "announced that he was planning to open a writers' colony in Montauk to be called the William Flanagan Memorial Creative Persons Center. Some of Flanagan's scores and papers are in the William Flanagan Papers collection at the New York Public Library for the Performing Arts.

Ο ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΑΛΜΠΙ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗ

****

Shades Of Love 
Foreword by Eduard Albee. Introduction by John Wood.
A book of 67 photographs taken by Dimitris Yeros to illustrate an equal number of poems by C.P. Cavafy. 

Ο ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΑΛΜΠΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΕΡΟ

Dimitris Yeros: Shades of Love (Insight Editions, 2011)

Shades Of Love 
 Foreword by Eduard Albee. Introduction by John Wood.
A book of 67 photographs taken by Dimitris Yeros to illustrate an equal number of poems by C.P. Cavafy.

Ο ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΑΛΜΠΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΤΟΥ

Eduard Albee (1928-2016)

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΑΛΜΠΙ: ANOTHER NARCISSUS

EDWARD ALBEE – ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΕΡΟΥ: ANOTHER NARCISSUS

Mια πολυτελής, πανόδετη έκδοση, εκτός εμπορίου, 300 αντιτύπων.

Ο μεγαλύτερος εν ζωή αμερικανός δραματουργός Edward Albee, έγραψε πριν δεκατρία χρόνια, ένα ποίημα εμπνευσμένο από μια φωτογραφία του διάσημου έλληνα ζωγράφου και φωτογράφου Δημήτρη Γέρου. Πέντε χρόνια πριν, ο Γέρος, ξαναδιαβάζοντας το ποίημα, εμπνεύστηκε με τη σειρά του μερικές ακόμη φωτογραφίες που τις τύπωσε σε ένα 44σελιδο βιβλίο.

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΑΛΜΠΙ (1928 - 2016)

Ο Αμερικανός δραματουργός Έντουαρντ Άλμπι, συγγραφέας του διάσημου θεατρικού έργου «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;» πέθανε χθες σε ηλικία 88 ετών στο σπίτι του στο Μoντόκ, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, σύμφωνα με αμερικανικά ΜΜΕ. 

Πέθανε έπειτα από σύντομη ασθένεια, δήλωσε ο βοηθός του, Τζέικομπ Χόλντερ, στους Νew York Times. 

Ο Έντουαρντ Άλμπι, που θεωρείτo ένας από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς της εποχής του, έλαβε τρεις φορές το βραβείο Πούλιτζερ. Το διάσημο έργο του «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;» (1962) είχε επιλεγεί για το περίφημο βραβείο το 1963 αλλά δεν το κέρδισε. Κάτω από αυτό τον αινιγματικό τίτλο κρύβεται ένα παιχνίδι αλληλοκατηγοριών, ένας μυθικός καβγάς μεταξύ συζύγων, που ενσάρκωσαν στη μεγάλη οθόνη το 1966 το ζευγάρι Ελίζαμπεθ Τέιλορ/ Ρίτσαρντ Μπάρτον. Το έργο, που παίχτηκε επί 15 συναπτούς μήνες στο Μπρόντγουεϊ και χάρισε στην Ελίζαμπεθ Τέιλορ το βραβείο Όσκαρ στην κινηματογραφική εκδοχή του, είναι ταυτόχρονα ένα βιτριολικό πορτρέτο της αμερικανικής κοινωνίας και των ιερών αμερικανικών αξιών της επιτυχίας, και μια καταβύθιση στην κόλαση του ζευγαριού. 

Ο Έντουαρντ Άλμπι έλαβε το βραβείο Πούλιτζερ για το «Ευαίσθητη ισορροπία» (1967), «Με θέα τη θάλασσα» (1975) και «Τρεις ψηλές γυναίκες» (1994). Ξεκίνησε τη θεατρική σταδιοδρομία του σε ηλικία 30 ετών με την «Ιστορία του ζωολογικού κήπου» (1958). 

ΤΖΕΡΡΥ: (Μαλακά): Δε θα βρεις αστυφύλακα εδώ γύρω, έχουν όλοι σκορπιστεί στη δυτική πλευρά του πάρκου και κυνηγάνε τις αδελφές πάνω στα δέντρα και τους θάμνους. Αυτό κάνουνε μόνο. Αυτή είν’ η δουλειά τους. Γι’ αυτό, γκάριξε όσο θες, δε θα βγάλεις τίποτα.
ΠΗΤΕΡ (Φωνάζει): Αστυνομία! Σε προειδοποιώ, θα τους πω να σε συλλάβουν. (Φωνάζει) Αστυνομία! (Σταματάει) Φώναξα την αστυνομία! (Σταματάει) Αισθάνομαι γελοίος.
…
ΤΖΕΡΡΥ. Πάλεψε, πάλεψε, ρε μαλάκα!(Χαστουκίζει τον Π σε κάθε «πάλεψε».)Πάλεψε για τα παπαγαλάκια σου, πάλεψε για τις γάτες σου, πάλεψε για τις κόρες σου, πάλεψε για τη γυναίκα σου, πάλεψε για τον ανδρισμό σου, πάλεψε, ρε ανίκανο φυτό!(Φτύνει τον Π. στο πρόσωπο) Ρε συ, ούτ’ ένα γιο δεν κατάφερες να κάνεις στη γυναίκα σου.
ΠΗΤΕΡ (Τσακίζει, έξαλλος): Είναι κληρονομικό αυτό. Δε φταίει ο δικός μου ανδρισμός, ρε κτήνος. (Ορμάει, αρπάζει το σουγιά και κάνει λίγο πίσω, ασθμαίνοντας.) Σου δίνω μια τελευταία ευκαιρία, φύγε από δω κι άσε με ήσυχο! (Κρατάει το σουγιά σφιχτά, αλλά μακριά του, όχι για να επιτεθεί αλλά για να υπερασπιστεί τον εαυτό του.)
ΤΖΕΡΡΥ (Αναστενάζοντας βαριά): Έτσι πρέπει!
(Ορμάει, αρπάζει το χέρι του Π. με το σουγιά και καρφώνεται πάνω του. Για μια στιγμή απόλυτη σιωπή. Ο Τ. καρφωμένος στο σουγιά, που κρατάει σφιχτά ο Π., μετά ο Π. ουρλιάζει κι αποτραβιέται, αφήνοντας τον σουγιά στον Τ…)  ΠΗΤΕΡ (Ψιθυριστά): Ω, Θεέ μου! Ω Θεέ μου! Ω Θεέ μου!
ΤΖΕΡΡΥ (Χαμογελώντας): Σ’ ευχαριστώ, Πήτερ. Το εννοώ αυτό. Σ’ ευχαριστώ πολύ.

Έντουαρντ Άλμπη: Η ιστορία του ζωολογικού κήπου (Πατάκης)
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές  

Gay Βιβλιογραφία στα Ελληνικά

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ - 16 & 17/9/2016

Ο ΕΡΡΙΚΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΕΙ ΤΟΥΣ DIEUX DE STADE 2017 - 2

Ερρίκος Ανδρέου: Dieux de Stade 2017

Ο ΕΡΡΙΚΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΕΙ ΤΟΥΣ DIEUX DE STADE 2017 - 1