Αργύρης Αγγέλου- Πέγκυ Σταθακοπούλου: Μια
συζήτηση με αφορμή το «Vincent river»
Συμπρωταγωνιστές στο έργο του Φίλιπ Ρίντλεϊ «Vincent river» ο Αργύρης
Αγγέλου και η Πέγκυ Σταθακοπούλου συζήτησαν με την Μαρία Κρύου για το έργο.
Athinorama.gr, 4/5/2015
Ποιο είναι το βασικό θέμα που
πραγματεύεται το έργο;
Αργύρης Αγγέλου: Ο Ντέυβυ είναι ο αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας ενός νέου ανθρώπου, του Βίνσεντ. Ήταν παρών και δεν πήρε θέση.. Μπροστά στα μάτια του τον βασάνισαν, τον ταλαιπώρησαν και τον σκότωσαν. Όμως πάγωσε και δεν αντέδρασε... Τι θα έκανε άραγε ο καθένας από εμάς σε μια αντίστοιχη στιγμή;
Πέγκυ Σταθακοπούλου: Ιδωμένο μέσα από τα μάτια της Ανίτας Ρίβερ, της μαμάς του Βίνσεντ, το «Vincent River» είναι ένα έργο για την απώλεια, τα αδυσώπητο γιατί και πως και ποιος σκότωσε το παιδί μου. Είναι ένα έργο σκληρό, ωστόσο γεμάτο αγάπη.
Έχουν περάσει δέκα πέντε χρόνια από την πρώτη παρουσίαση του βρετανικού έργου. Πόσο έχει αλλάξει η κοινωνία μας από τότε ;
Αρ. Αγγ.: Δε βρίσκω να υπάρχει καμία ουσιαστική αλλαγή. Εξακολουθεί να μας νοιάζει περισσότερο το να δείχνουμε και να δηλώνουμε ανοιχτόμυαλοι παρά να είμαστε στην πραγματικότητα..
Π. Στ.: Νομίζω ότι η αποδοχή της διαφορετικότητας έχει να κάνει με την παιδεία και τον προσωπικό μας πολιτισμό. Δύσκολο να διαπιστώσει κανείς τον βαθμό ανεκτικότητας όταν έχουμε τόσα αρνητικά παραδείγματα γύρω μας. Αλλά και τόσα θετικά.
Αργύρης Αγγέλου: Ο Ντέυβυ είναι ο αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας ενός νέου ανθρώπου, του Βίνσεντ. Ήταν παρών και δεν πήρε θέση.. Μπροστά στα μάτια του τον βασάνισαν, τον ταλαιπώρησαν και τον σκότωσαν. Όμως πάγωσε και δεν αντέδρασε... Τι θα έκανε άραγε ο καθένας από εμάς σε μια αντίστοιχη στιγμή;
Πέγκυ Σταθακοπούλου: Ιδωμένο μέσα από τα μάτια της Ανίτας Ρίβερ, της μαμάς του Βίνσεντ, το «Vincent River» είναι ένα έργο για την απώλεια, τα αδυσώπητο γιατί και πως και ποιος σκότωσε το παιδί μου. Είναι ένα έργο σκληρό, ωστόσο γεμάτο αγάπη.
Έχουν περάσει δέκα πέντε χρόνια από την πρώτη παρουσίαση του βρετανικού έργου. Πόσο έχει αλλάξει η κοινωνία μας από τότε ;
Αρ. Αγγ.: Δε βρίσκω να υπάρχει καμία ουσιαστική αλλαγή. Εξακολουθεί να μας νοιάζει περισσότερο το να δείχνουμε και να δηλώνουμε ανοιχτόμυαλοι παρά να είμαστε στην πραγματικότητα..
Π. Στ.: Νομίζω ότι η αποδοχή της διαφορετικότητας έχει να κάνει με την παιδεία και τον προσωπικό μας πολιτισμό. Δύσκολο να διαπιστώσει κανείς τον βαθμό ανεκτικότητας όταν έχουμε τόσα αρνητικά παραδείγματα γύρω μας. Αλλά και τόσα θετικά.
Πόσο απαιτητικός είναι ο ρόλος
σας συναισθηματικά και σωματικά;
Αρ. Αγγ.: Είναι απάτητα υποκριτικά μονοπάτια για μένα ένας τέτοιος ρόλος. Λαχταράω τόσο πολύ να το ζήσω. Έχω δουλέψει τόσο πολύ γι αυτό. Περιμένω δεκατρία χρόνια, σχεδόν ...
Π. Στ.: Η Ανίτα είναι μια γυναίκα εξουθενωμένη από την θλίψη και την οργή για το τραγικό γεγονός. Ξεχειλίζει από αγάπη για το παιδί της και από πόνο για το χαμό του. Ζει τον εφιάλτη κάθε γονιού: να επιβιώσει το παιδί του. Συναισθήματα τέτοιας έντασης απαιτούν και πνευματική και σωματική αντοχή, πονάει και το σώμα όταν πονάει η ψυχή.
Αρ. Αγγ.: Είναι απάτητα υποκριτικά μονοπάτια για μένα ένας τέτοιος ρόλος. Λαχταράω τόσο πολύ να το ζήσω. Έχω δουλέψει τόσο πολύ γι αυτό. Περιμένω δεκατρία χρόνια, σχεδόν ...
Π. Στ.: Η Ανίτα είναι μια γυναίκα εξουθενωμένη από την θλίψη και την οργή για το τραγικό γεγονός. Ξεχειλίζει από αγάπη για το παιδί της και από πόνο για το χαμό του. Ζει τον εφιάλτη κάθε γονιού: να επιβιώσει το παιδί του. Συναισθήματα τέτοιας έντασης απαιτούν και πνευματική και σωματική αντοχή, πονάει και το σώμα όταν πονάει η ψυχή.
Ποιο είναι το όπλο σας απέναντι
στο σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας;
Αρ. Αγγ.: Δεν σταματώ ποτέ να ονειρεύομαι...Το θεωρώ πολύ ισχυρό όπλο. Είναι το μόνο πράγμα που με κρατάει σε εγρήγορση και μου δίνει νόημα να συνεχίζω να ζω κάνοντας αυτή την δουλειά! Αν ποτέ πάψω να ονειρεύομαι, ειλικρινά θα σταματήσω να την κάνω...
Π. Στ.: Οι άνθρωποι που αγαπώ, η δουλειά μου που αγαπώ, η ομορφιά όπου την συναντώ και το χιούμορ.
Η αλήθεια σκοτώνει ή λυτρώνει;
Αρ. Αγγ.: Η αλήθεια καμιά φορά πονάει... αλλά λυτρώνει! Αυτή καθ’ εαυτή, σε καμιά περίπτωση δεν σκοτώνει.
Π. Στ.: Οι άνθρωποι σκοτώνουν, η αλήθεια όχι!
Αρ. Αγγ.: Δεν σταματώ ποτέ να ονειρεύομαι...Το θεωρώ πολύ ισχυρό όπλο. Είναι το μόνο πράγμα που με κρατάει σε εγρήγορση και μου δίνει νόημα να συνεχίζω να ζω κάνοντας αυτή την δουλειά! Αν ποτέ πάψω να ονειρεύομαι, ειλικρινά θα σταματήσω να την κάνω...
Π. Στ.: Οι άνθρωποι που αγαπώ, η δουλειά μου που αγαπώ, η ομορφιά όπου την συναντώ και το χιούμορ.
Η αλήθεια σκοτώνει ή λυτρώνει;
Αρ. Αγγ.: Η αλήθεια καμιά φορά πονάει... αλλά λυτρώνει! Αυτή καθ’ εαυτή, σε καμιά περίπτωση δεν σκοτώνει.
Π. Στ.: Οι άνθρωποι σκοτώνουν, η αλήθεια όχι!
4 σχόλια:
Τελικά το μόνο πράγμα για το οποίο δεν μιλάνε είναι τι ακριβώς διαπραγματεύεται το έργο. Η κ. Σταθακοπούλου κάτι λέει για «διαφορετικότητα» και «ανεκτικότητα» που ακούγονται σχεδόν αινιγματικά αν δεν ξέρεις σε τι αναφέρεται το έργο.
Γιατί το αφιέρωμα στο συγκεκριμένο θεατρικό έργο;Είναι τόσο σπουδαίο σε σύγκριση με άλλα; Έχετε κάνει και σέ άλλα θεατρικά,άσχετα με gay θεματική , αφιέρωμα;
Αλήθεια ο κύριος Αγγέλου δεν είναι αυτός που έχει και απόφαση να μην τον αποκαλούν gay; Γιατί τον υπερπροβάλλετε λοιπόν αυτόν τον non gay άντρα ,στο gay ιστολόγιό σας;
Πέντε χρόνια νωρίτερα σε συνέντευξή της η Βέρα Κρούσκα, η πρώτη ερμηνεύτρια στην Ελλάδα της Annita River ήταν μάλλον πιο αποκαλυπτική για την γκέι θεματολογία του έργου:
«Έχει ένα σκληρό θέμα, το οποίο όμως είναι τόσο πραγματικό. Έχουμε ένα έγκλημα στο χιόνι. Απεχθές, ανεξιχνίαστο, άγριο. Από αυτά που γίνονται καθημερινά πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες και πρώτο θέμα στις ειδήσεις στην τηλεόραση. Θύμα ένας νεαρός καλλιτέχνης. Βρέθηκε σφαγμένος κάτω από άγνωστες συνθήκες στην τουαλέτα ενός εγκαταλειμμένου σταθμού. Ηταν μόνος. Ηταν όμορφος. Ήταν το μοναχοπαίδι μιας μάνας που έναν χρόνο μετά το θάνατο του γιου της σπάει τη σιωπή της και αποφασίζει να συναντήσει το μοναδικό αυτόπτη μάρτυρα της δολοφονίας. Αυτός είναι ένα παιδί μόλις 18 χρονών. Η παράσταση γίνεται αναπαράσταση εκείνης της μοιραίας νύχτας αλλά και ψυχολογική αρένα μιας σκληρής διαπροσωπικής πάλης μεταξύ των δύο. Της μάνας και του νεαρού μάρτυρα».
-Τι θέλει να περάσει ο συγγραφέας μέσα από το έργο του;
«Ο Φίλιπ Ρίντλεϊ μιλά για το ρατσισμό κάθε μορφής, ο οποίος κυριαρχεί στην εποχή μας. Ακόμα και αυτός που επιλέγει να έχει τη «μούρη» του ζάπλουτου και του in, είναι ρατσισμός απέναντι σε αυτόν που δεν έχει να φάει. Πόσv μάλλον στους ανθρώπους που έχουν επιλέξει να έχουν μια διαφορετική σεξουαλική επιλογή».
-Από τη ανάγνωση κιόλας του θεατρικού σας, σίγουρα σας ήρθε στο μυαλό η υπόθεση της δολοφονίας του Νίκου Σεργιανόπουλου….
«Βεβαίως…».
Αυτό που ζήτησε ο Αργύρης Αγγέλου ήταν η Google να μην τον συνδέει στο "ψαχτήρι" της με τον προσδιορισμό ομοφυλόφιλος σύμφωνα με τις κουτσομπολίστικες υποθέσεις κάποιων.
Είχαμε, μάλιστα, ασχοληθεί με το θέμα στο Α.Π.
Ποτέ δεν δήλωσε, και είναι αναφαίρετο δικαίωμά του, τον σεξουαλικό του προσανατολισμό.
Δεν θα ήταν καλύτερο να κρίνουμε τους καλλιτέχνες από το έργο που προσφέρουν και όχι από τα διάφορα κουτσομπολιά;
Δημοσίευση σχολίου